Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Zoals vorige week aangekondigd een bijdrage over ‘mobiliteit’.

In de ondergrond voor het ‘dorp in de stad’ wacht een ondergrondse, goed onderhouden, verlichte en verwarmde pre- metro al decennia op wat beweging. Heb me altijd verbeeld dat ‘the phantom of the opera’ er resideerde compleet met privé snelwegennet, terwijl er boven zijn hoofd gebumperd werd van verkeerslicht naar verkeerslicht…

Zoals een rechte de kortste verbinding is tussen twee punten, is ‘den Boulevard’ dat tussen noord en zuid Antwerpen, met die restrictie dat ‘kortste’ dan wel de overtreffende trap van kort zijnde, geen onvoorwaardelijk synoniem is van de betekenis ‘snel’…

Vooral tijdens de laatste eeuw werden de Leien geregeld ge- updated… tot hun benaming toe. Amerikalei heette voorheen Zuiderlei, de Britse- Nijverheidslei en de Frankrijk-,  Kunstlei… Sinds het einde van de eerste Wereldoorlog bleven hun namen zoals we ze nu kennen, ook al ondergingen ze diverse face lifts.

De recente heraanleg vanaf het zuid aan het Vlinderpaleis, het nieuwe justitiepaleis, tot in het centrum is intussen een feit. Een vrije afgeschermde bedding voor openbaar vervoer, met verplante grote bomen en gescheiden rijrichtingen. Het deel centrum richting noord,  komt eerstdaags en onverwijld (!) aan de beurt. Een majestueus plan, waarbij onder een groot Operaplein het verkeer richting noord, ondergronds zou verlopen door de naar actie happende pre-metro om voorbij ons dorp, terug aan de oppervlakte te komen…  Hoop doet leven. Ons dorp is er alleszins klaar voor… Ondergronds telt Centerbuilding 99 parkeerplaatsen met voor wie in het gebouw verblijft, rechtstreekse beveiligde toegang naar de inkomhall.

Maar de mobiliteit in de stad is niet van die aard dat de wagen het snelste transport is en hem ook nog kunnen parkeren, is al helemaal een huzarenstukje. Steeds meer mensen opteren dan ook voor de fiets. Ik bedenk daar stiekem bij dat de klimaatsverandering, het is toch droger dan vroeger, dat vervoermiddel beslist aantrekkelijker heeft gemaakt. Combineer de praktische impact van een snelle tweewieler die je overal kwijt kan raken, jammer genoeg ook letterlijk…met het positieve effect op de fysieke conditie en je begrijpt het succes van het stalen ros voor mens, milieu en mobiliteit…. Een veilige fietshaven in het gebouw, leek ons dan ook een noodzakelijk iets, een niet te versmaden meerwaarde voor het comfort van de bewoners.

Een onmogelijk te bereiken inpandige garagebox, achter de voorgevel en dan nog zonder inrijpoort langs de straatkant, … was als een grot van Aladin om er een fietsenberging in onder te brengen. Het was enkel zaak een toegang langs de straatzijde te versieren.

"Maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren", wist Elsschot al. Wijzigingen in een gevel, moeten het fiat van de stedenbouwkundige diensten krijgen en dus begonnen we aan de als “lange mars” beschreven administratieve lijdensweg.

Met het plan, getekend door A- team lid van het eerste uur, Eddy Vanderkruys, ging ik op stap. Een ideale manier om je stad administratief te verkennen. Geen loket bleef onaangeroerd, tot ik over het ‘echt Aantwaarps theater’ bij de juiste man op de juiste plaats terechtkwam. Super. Ik legde hem met handen en voeten en wellicht iets te luide stem uit hoe de vork aan de steel zat, dat we als vrijwilligers een ‘verwaarloosde’ biotoop ‘hartje stad’, wilden doen herrijzen en dat een paar vrijwilligers, waaronder een ingenieur, die fietsenparking wilden realiseren met een toegangsdeur in de voorgevel. 

De hulp die we kregen was oprecht en terecht. Wijzigingen aan een gevel moeten aangevraagd worden en met behulp van de stedelijke plandienst, werd dat nauwkeurig en van de eerste keer juist gedaan, zodat een week later, het licht op groen stond.

Eddy en Benedikt, twee eigenaars- bewoners in die dagen, gehelmd en met veiligheidsbotten aan, beleefden het molesteerweekend van hun leven, met als resultaat een perfecte opening naar een fietsenberging. De dagmaten werden doorgegeven en de grijs zwaar metalen deur besteld.

Binnenin werden fietshaken, 26 in totaal, gemonteerd en werd de fietsenberging met eenzelfde metalen omrastering als rond de containers, afgewerkt. Het toegangscontrole systeem werd uitgebreid naar de deur van de fietsenberging, zodat enkel wie geregistreerd staat in het gebouw en een fiets wil parkeren, daar ook toegang krijgt.

Wetend dat alle goede wil ten spijt, we alert moeten blijven, leerde ons de afstand tussen de pijlers nog te versmallen, zodat de slangmens die zich via de containerruimte toegang had verschaft, bij een tweede poging zou vastzitten…al zou dat fraai beeld opleveren, want onze camera- beveiliging waakt ook over de fietsen.

Intussen werkt het systeem voortreffelijk, al is geregelde communicatie  –ook terwille van regelmatig wisselende bewoning- een permanente opdracht.

De genummerde haken stemmen overeen met de geregistreerde fietseigenaars en voor de goede orde, is het niet toegestaan fietsen op de grond te plaatsen, waardoor de correct opgehangen fietsen moeilijk bereikbaar zijn. Iedereen is daarvan goed op de hoogte gebracht, het hangt ad valvas en in de berging zelf, en wie niet horen wil moet voelen...

‘Loslopende fietsen’ worden uit de berging gehaald en in het bureautje even bijgehouden. Vreemd genoeg...op enkele keren na, wordt niet naar die verdwenen fiets gevraagd, ook al wordt ad valvas het bericht verspreid dat ongetekende fietsen gevonden werden… Dan rijst uiteraard het vermoeden dat het om gestolen/geleende exemplaren gaat… een kwalijk gevolg van een studentenstad ?… Na verloop van tijd worden niet geclaimde fietsen overgemaakt aan de politie, die op haar beurt geregeld een fietsenuitverkoop organiseert. Verzoeken van bewoners om een achtergelaten fiets aan te kopen, wordt nooit ingegaan.

Goede zaak is dat de stad, zoals elders in andere Europese steden, het succesvolle legale "fietsen lenen" invoerde. Op tal van plaatsen, verspreid over haar grondgebied, staan meer dan 1000 handige zeer herkenbare stadsfietsen ter beschikking. Alle info hieromtrent en inschrijven om via een simpele code tot de gebruikers te behoren, vindt u op www.velo-antwerpen.be 

Een groot verdeelcentrum voor onze deur, en zo zijn er intussen al meer dan 85 overal te velde, maakt Antwerpen gezond mobiel ...en helpt beslist om de verkeersdrukte in de binnenstad te dimmen.

As toemaatje voor wie het nog eens zwart op wit wil zien staan, de tekst van een liedje, waarmee een op de fiets geboren- en op Antwerpen verliefde Hollander zingt wat ik soms voel als ik weer eens de drukte trotseer en nostalgisch terugdenk aan een wereld die zoveel eenvoudiger was…

Ik heb soms van die akelige dagen

Dat alles me te groot wordt en te veel

En wat ik aangehaald heb, kan ik slecht verdragen

En alles wat ik nog moet doen, dat grijpt me naar de keel

Ik word al zenuwachtig wakker

Dat wordt alleen maar erger door dat driftige gejakker

En een koffer vol verantwoordelijkheid waaraan ik me vertil

En honderdduizend dingen die ik eigenlijk niet wil

En ik moet nog zo veel doen, ik moet nog zo veel doen

Kan ik nou vandaag niet weer eens even net als toen