"Gezocht: grote rode bol aan de hemel die warmte geeft… en een beetje kleurt…"

Dergelijke oproepen op internet maken duidelijk dat iedereen naar zomer verlangt.

De vrees dat die vroegtijdige hete lenteweken het wel eens zouden kunnen zijn voor dit jaar, alweer… wordt stilaan bevestigd, lijkt het wel.

Het zwembadwater wordt al weken krampachtig blauw gekleurd, maar glijdt telkens af naar algengroen, bij gebrek aan enthousiaste zwemmers, zo lijkt het wel. Zelfs dikke donzige badjassen als de nimfen uit het verwarmde water oprijzen, kunnen het genot van een ontspannende duik, niet langer opwekken.   

‘Opwarming van de aarde’ creëerde voor onze kontreien althans, totaal andere verwachtingen, dan de niet aflatende reuzegrote regendouche boven ons hoofd.

Opwarmen zo meenden we, betekent ‘verdamping’ en daaraan gekoppeld koesterden we de meer zuiderse perceptie van leef- en eetgewoonten. BBQ’s gingen als croissantjes over de toonbank, lavendel werd massaal aangeplant als parfum voor de tuin, zonnepanelen zouden ons in de enkele frissere maanden ’s winters, alternatief en beterkoop warm houden…

Het lijken wel dagdromen…

Altijd morren slaat onwillekeurig over op een collectief ‘slecht gevoel’. Moesten we daarmee de zon aan de horizon kunnen oproepen… dan zou ik nog zeggen… maar volgens mij heeft dat gezeur meer het effect van de regendans bij de Indianen.

Conclusie: nemen zoals het eraan komt. Want 40° en bosbranden, ontembare overstromingen… daar tegenover is kwakkelweer nauwelijks een kwaal… en bovendien, nu is het gras wel écht groener bij ons dan bij de buren…

Affiches langs de baan voor volksdansen, houden die een gevaar in?

Veralgemenen is nooit een verstandige optie, maar al vele tientallen jaren kijken we een beetje argwanend naar de data op de affiches voor het Volksdansfestival in Schoten.

Ook al steunt die veronderstelling louter op niet wetenschappelijk gecontroleerde statistieken van vorige edities… het is net als met die 8ste juni en Médard:  Sint Medard geeft zijn zegen met zes weken wind en regen. Er is wel IETS van aan…

Als het al zo is, geeft dat meteen ook perspectief. Vrijdag 13 is laatste festivaldag en een week later zijn ook de zes weken Medard- gijzeling voorbij. Omdat dit jaar de ‘drache nationale’  overtuigend Vlaams pletste…heel wat leeuwenvlaggen hangen trouwens nog te drogen… hoeft die zich niet meer aan te melden. Zo kunnen de gekroonde hoofden en politici na een droog défilé met bekwame spoed hun tweede verblijf in het zuiden opzoeken en staat niets of niemand het zonnetje nog in de weg.  

Ze bestaat nog, hoor. Ik heb ze zelf gezien, al was het wel bij onze Noorderburen... Lekker warm, stond ze gisteren borg voor dorst én een rode neus. Wie ‘dorst’ en de rode neus rijmt, heeft het mis…al 'nuttigden' we half weg een ijsje én een glaasje rosé...

Omdat de voorbije dagen onze kleindochters al een weekje met vakantie in het Ganzenhof waren, moest er ook een wat avontuurlijker dagje tussensteken en daarvoor kon ik rekenen op nonkel Bak.

Misschien wel uit dankbaarheid dat de kelk van halsbrekende toeren in hoge roetsjbanen aan hem voorbij mocht gaan, als we de pretparktickets zouden gewonnen hebben … trakteerde hij  een leuk dagje Holland. En zoals de geplogendheden van het land dat voorschrijven: op de fiets.

‘Veilig achterop, bij vader op de fiets, vader weet de weg en ik, ik weet van niks’….leek door de keuze voor twee tandems, eerder op nonkel Bak en mezelf te slaan. Die twee tienermeisjes tekenden voor een serieuze portie energie op de pedalen. De jongste vooraan, de oudste, achter mijn rug. Met overal wel ergens draaiende wieken in de ooghoeken waren Amélie en Eline onze eigen energieke windmolens.

Een super dag. Volop zon. Blauwe lucht met zuinig geveegde witte slierten, aangenaam fietsweer op de dijken met de zeewind, de duinen en heel veel groen als decor… natuurlijke elementen als reisgenoot, ook al is dat al eens wind tegen… En op zoveel plaatsjes, ‘a touch of Rose’. Herinneringen aan haar mooie dagen hier, persoonlijk gekleurd door de beste gids die je kan dromen op zo'n tocht.

De longen vol zuivere lucht, een kleurtje op de wangen en heel wat kilometertjes in de benen ging het huiswaarts, waar we opa trakteerden op een berg vers bereide mosselen, als gepaste afsluiter in stijl van een wondermooie dag aan zee… ook voor de meisjes een reis met tante Rose...