De zon breekt voorzichtig door als een sms-je van mijn zus meldt: GAUW, Radio 1.
Mijn portatifke in de keuken staat trouw afgesteld op Radio 2, maar de FM 94 is vlug gevonden en wie komt daar binnen? Ons Rose In een interview met Friedl Lesage vertelt Karolien Debecker over haar ontmoeting met ons Rose. 'a touch of Rose'...
Karolien, de radiopresentatrice van MNM, waarvan Rose enthousiast vertelde dat ze kanker al vier keer had overwonnen en het levende bewijs was dat zelfs hervallen geen doodvonnis betekent en dus opgeven geen optie is.
En zoals Karolien zelf in het interview zegt: je gaat daarin mee. Marie-Rose haar hele lichaamstaal, haar lach, haar ogen verzekeren je dat je geen andere boodschap hebt dan: ervoor gaan.
Het horen van Roosjes stem die uitlegt welke zijsprong ze nog neemt nadat de probate traditionele middelen uitgeput zijn, doet mijn hart opspringen. Zo vastberaden, zo écht ons Rose Haar geloof, hoop uit liefde voor wat ze niet MOCHT achterlaten, deelden we uit alle kracht.
Blijkbaar heb ik nog steeds een overvloed aan tranen, want ze zijn niet te stuiten Sorry voor de bellers, dat ik het heel kort maakte, ik wil nu niet praten WNP schrijven kan
Ons Rose bij mij in de keuken, het is zo lang geleden. Ik wil het vasthouden, ik zou in mijn radio willen knijpen het is plots een radio met beeld
Beschaamd dat ik dit moment verpest met een niet in te dijken overstroming van tranen, heet, heel erg nat, maar geen bluswater voor mijn onmacht in de strijd tegen onrecht.
De dure eed die we haar deden, ons met haar laatste kracht afgedwongen, haar prinsjes niet over te leveren, maar er zeker mee zorg voor te dragen, wordt tegengehouden het voelt als een smet op de herinnering aan haar enorme inzet de pijn is hartverscheurend mogelijks deel van de verdoken agenda ? De pesterijen die ze moest ondergaan, droegen alvast niet bij tot haar gemoedsrust, een voorwaarde, hoor ik Karolien zeggen reken maar.
Zoveel onrecht sloop ons leven binnen
Maar Karolien, jij bracht daarnet die zonnige Rose even terug. Dank daarvoor. Wel anders dan voor je ouders die vanmiddag ontzettend gelukkig zijn hun huwelijksverjaardag mét jou te kunnen vieren maar toch voelde ik haar even ook heel dicht bij me.
Hoe je over hen vertelt, jullie ouder- dochter relatie, de verhoudingen binnen het gezin de rationele vader, de emotionele moeder veel gelijkenissen
Karolien, haal nog vele decennia. Geniet van het geluk van elke dag, het is je zo hard gegund, zonder enige jaloersheid. Een gevoel dat Rose zeker niet kende, zelfs niet eens doorhad, toen het voor velen overduidelijk was wat er écht gebeurde bedankt dat je haar een plaatsje in je hart voorbehoudt
www.radio1.be Karolien Debecker bij Fried'l Lesage, twee boeiende delen, in tweede deel vertelt ze over haar ontmoeting met Roosje
Van 18 was hij, onze pa die vandaag 95 zou worden.
Onze pa die met plezier Vakewerd: de naamswijziging toen het eerste kleinkind zich aankondigde en onze ouders Moeke en Vake werden 8 keer. Hun kr8 van 8.
Was Moeke het kloppend hart van onze familie Vake kreeg van de kleinkinderen het verdiend achtervoegsel: Vake KAN. Hij kon letterlijk alles, steeds met monnikengeduld en -nauwkeurigheid. Groot, sterk, slim en onverstoorbaar was Vake de rots in de branding. Met Moeke als enthousiaste aandrijfkracht, beleefden we de hemel op aarde. Wij, zijn geliefde driemeisjeshuis, ten gepaste tijd aangevuld met drie schone zonen, zoals Vake hen inhaalde en het werden alle drie blijvers. Met de kr8 van 8 kleinkinderen groeide de illusie dat het nooit voorbij zou gaan. Op zijn verjaardag vandaag (al is het middernacht voorbij en dan heet het gisteren), denk ik aan hem en ik niet alleen, afgaand op het sms-je met de melding dat er met een witteke op Vakes heil werd geklonken. In de aanloop naar de 'vieringen' voor 100 jaar Grooten Oorlog, lijkt dat alles zo ver af, zelfs een beetje irreëel. Films en series verweven een brok romantiek in de loopgravenoorlog... waarvan ik me pas nu ten volle realiseer dat die tijd ook de start van Vakes leven was. In die tijd was zijn moeder een mooie jonge vrouw, zwanger van onze pa. Nooit zag ik het zo duidelijk...
Met als achtertuin de Kalmthoutse Heide, altijd een of ander stukje wild in de stoofpot kan het erop lijken dat ze leefden als God in Frankrijk aan de Nederlandse grens Sterke, gezonde mensen, van geen kleintje vervaard, eerlijk als goud, met hoog sociaal vermogen
De gruwelen van de oorlog speelden zich dan wel voornamelijk aan de andere kant van het land af en communicatie in beeld noch klank verstoorden de rust van de hei toch beroerde de grooten oorlog de gemeenschap in dat kleine verdoken dorpje, met soldaten- dorpsgenoten aan het front. Onder hen de broer priester- hospic waarvan men zonder nieuws was, toen zowel Vakes moeder als haar schoonzus- buur beiden een zoon ter wereld brachten. Als eerbetoon aan de vermeende gesneuvelde Constant van Loon, werden beide neefjes: Constant van Loon gedoopt. Toen een tijd daarna nonkel pater niets vermoedend van de deining die hij had veroorzaakt, opdook waren ze met drie naamgenoten in hetzelfde dorp...
Alle drie verwisselden intussen het tijdelijke voor het eeuwige en vierden waar dan ook, vandaag zeker ons Vake
Hopelijk heeft Vake het ons intussen vergeven, hem ons verdriet van de laatste jaren te hebben verzwegen.We bleven zeggen dat 'alles goed' was... en omzeilden zijn vragen naar iedereen, ook toen het helemaal NIET goed ging. Die pijn wilden we hem besparen. Dat verdiende hij niet. Het verdriet om Moeke had eerder zijn hart en veerkracht gedeeltelijk gebroken.
Stil denk ik wel eens dat hij met uitgerekend op de 8ste van de laatste maand van hetzelfde jaar als Roosje die laatste reis aan te vangen wilde laten weten dat hij ons die bezorgdheid om hem gunde, maar wel beter wist. Hij was geen man van veel woorden... maar hij had ons wel door...
Een feestje voor Vake organiseren, was geen sinecure en vereiste veel creativiteit. Er tussenuit muizen was namelijk een van zijn specialiteiten Dat beterde met ouder worden en toen hij voor de vierde keer 20 plus 5 werd en we onze gevoelens en blijken van waardering in een indrukwekkend liber amicorum hadden bijeengebracht, raakten we een gevoelige snaar De man die elk compliment afwimpelde, die eenvoud hoog in het vaandel droeg, was geraakt door de openheid waarmee we hadden neergeschreven wat hij voor elk van ons betekende hij was er zichtbaar ontroerd en gelukkig om. En wij nog meer. Dat we het hem zo uitdrukkelijk en dankbaar zwart op wit hebben kunnen meegeven wat vaak al te weinig wordt gezegd... na de euforie van het moment heeft hij het boek vaak ter hand genomen om bij het lezen en herlezen te voelen dat elk woord gemeend en waar was
Vake, gelukkige verjaardag en nu weet je zeker wat het betekent: met a touch of Rose
Het instituut opnieuw bij de mensen brengen Is een van de slotbedenkingen die Jan Becaus maakt op het einde van de intronatie ceremonie die ik, zonder mantilla, in mijn gezellige roze peignoir, als een van de velen op TV volg... Het verwachte miljoen mensen onder de blote staalblauwe hemel, bleken er toch maar tweehonderdduizend te zijn. Wie de pootjes geteld heeft en door twee gedeeld het zullen de kleurrijke zouaven niet geweest zijn, want die verroerden geen vin. Maar "één"- commentator van wacht, de éminence grise van de redactie, was een verademing van geconditioneerd verslag, mét respect voor ieders waarheid... een vergeten kunstvorm.
De nieuwe paus laat alvast een pak uiterlijke tekenen achterwege, waarbij de rode Prada schoentjes blijkbaar het meest tot de verbeelding zouden gesproken hebben. De Sedia Gestatoria en de tiara verdwenen al eerder uit het attributen arsenaal. Toch een twijfelachtige bedenking bij de aanvaarding van de twee lammetjes rond zijn nek... waar die andere Franciscus niet blij mee zal zijn...
Een man van 76, die het juk alsnog wil opnemen en de leeftijdsgrens voor actieve mensen upgrade. "Het leert iets over hoe en waar de dynamiek te zoeken die de wereld drijft".
Pauselijk antecessor Julius II tekende voor machtsuitstraling van de kerk. Daar zijn de producers die het gebeuren in beeld brengen, hem eeuwig dankbaar voor. Dat ook de weergoden die renners en motards in de Giro van de weg spoelden, dinsdag voor een staalblauwe hemel tekenden, stemt blij, al is het allemaal cinema. Voortbordurend op de eerste indruk die Paus Franciscus maakte zou hij toch voor een stijlbreuk gaan. Een bangelijk moeilijke opdracht met een bejaardenhuis als RvB.
Wie politiek, juridisch, klerikaal, industrieel, artistiek ingekapseld zit, maar het mens- zijn achterliet, heeft bij het verworven iets: NIETS. Doch leeftijd is positief voor wie niet gekneld zit in een keurslijf van compromissen die je gevangen zetten en schatplichtig maken aan je eigen maffia. Leeftijd heeft in zich de ongeëvenaarde weelde van ervaring in combinatie met het besef van eindigheid. Impulsen tot vaak moedige daadkracht bij mensen die het verschil zouden moeten kunnen durven maken. (vijf op een rij...)
Terug naar het Sint- Pietersplein: ritueel, protocol met op de eerste rij de katjes, van boer Bavo, ze waren er allemaal Waaraan denkt die oude man in het wit, kijkend naar de gevestigde waarden op de voorbehouden plaatsen, over het festivalplein, tot in de sloppen van zijn parochies aan de andere kant van de wereld.
Zijn lichaamstaal verraadt minstens tweestrijd. Dit ceremonieel is een opgelegd nummertje. De slippendragers zullen hem behoeden te struikelen, maar hebben ze ook een onderliggende agenda? Hoe kleverig zit het curieweb in elkaar? De reële fantasie, gevoed door intriges uit de Da Vinci code of het Bernini mysterie gekruid met de pedofilie schande het zet ook de niet-denker aan het werk. Antwoorden zoeken, brengen je bij meer vragen. Hoe duidelijk is de boodschap nog van de man van Nazareth, die niet eens oud werd.
Hij was dan wel de enige die ooit terugkwam na zijn dood om te zeggen dat het ginds dik in orde is, maar repetitieve ondersteuning is er voorlopig niet... En dat terwijl de herder al zijn schapen naar de stal moet leiden ... Jesus, wat een klus...
Opvallend in de parade: geen vrouw te bespeuren Maar wel weer pakkend de keuze voor het feest van Sint- Jozef. De vader die geen DNA- test nodig had om te houden van Jezus als zoon. Mooie symboliek die past bij de nieuwe Heilige Vader.
Het echte werk van start: Wat is bij Franciscus blijven hangen na het verplichte nummertje na de plechtigheid, waar buiten het oog van de camera, de geestelijke en wereldlijke leiders oog in oog staan. De knieval, het kussen van de Ring wie voelt/beseft/herkent/erkent/misprijst... de betekenis ervan? Wordt hun opwachting gecatalogeerd in de index van de geschiedenisboeken of is het toch een inspiratiebron?
Franciscus. De naamkeuze wekt vermoedens, verwachtingen. Is het een indicatie, wat wordt het? Met wie die man s middags aan tafel zit, de mensen naar wie hij zal luisteren intra en extra muros, herinneringen aan de mensen van Buenos Aires zullen bepalend zijn voor zijn pontificaat is de bedenking van de commentator. Zeg me wie uw vrienden zijn, en ik zeg u wie gij zijt Ik houd van dat soort doordenkers en bedenk dat deze 'extra time', 'quality time' is als hedendaagse vorm van retraite. Jammer genoeg geen prioriteit in het tijdschema voor wie het heilzaam zou kunnen zijn.
Een eigentijdse Franciscus die niet in de val trapt van de Farizeeër, maar de tollenaar uit de boom plukt die afstapt voor de zwaar gehandicapte man in de armen van zijn vrienden Sta op en ga naar huis , allez Lieve Heer, doe het nog een keer. Zo vaak heb ik ervoor gebeden, zovelen bidden er dagelijks voor en voor nog zoveel meer Maar Zijn Rijk is niet van hier met één zekerheid: het verplichte ticket naar daar Lange termijn visie.
Een boegbeeld klieft door de wilde zee Voorbeeldgedrag is bepalend en maakt instituten zo kwetsbaar als de zwakste. Ouders, leerkrachten, verantwoordelijken in alle geledingen van elke maatschappij hebben een verpletterende verantwoordelijkheid ten overstaan van wie zich aan hen spiegelt. Het resultaat staat of valt met hun authenticiteit: niet aan woorden, maar aan werken, kan men iemands liefde merken. Tijdens de korte doortocht in dit leven garen spinnen uit de tranen van anderen, macht gebruiken om te misleiden, verdelen om te heersen, verrijken op verarming van de ander het is het korte vergankelijke gewin. Vanuit respect voor elkaar zorg dragen in geloof, hoop en liefde, maakt pas mooi en rijk. Een rijkdom die niet devalueert. Die blijvend winst boekt die verborgen blijft voor de armen van geest...
Misschien waren er daar in Rome ook wel een aantal sinterklazen die de gladde marmeren vloer van Sint- Pietersbasiliek liever onder hun voeten hadden voelen wegzakken en voortschreden met de troost dat het ceremonieel gewoon een vertoning is van een Kerk die aan een grondige grote schoonmaak toe is. Geen zinnig mens die twijfelt aan de waarde van het cultureel belangrijk erfgoed, de architectonische hoogstandjes, de toeristische trekpleisters met historisch gehalte. Doch de pracht en praal, het uiterlijk vertoon en de rijkdommen als 'Kerk' laten doorgaan, geven terecht aanstoot en lokken kritiek uit in een verscheurde arme wereld.
Hopelijk hebben die gemijterde excellenties oprecht gebeden voor de nieuwe kerkleider die de mensen tegemoet treedt vanuit ervaring, kennis en macht, gedragen door wie wil en niet kan, om structureel te sleutelen aan een eerlijker en rechtvaardiger wereld Oremus en als die in de litanie aangeroepen horde heiligen nu ook allemaal een tandje bijsteken . want opgeven is geen optie, toch?
De geur van vers afgebakken ciabattas zou kunnen omschreven worden als een alternatief voor de ontbrekende Italiaans lente, bij de start van een wielerwedstrijd die naam niet waardig Gelukkig heb ik een mand herstelwerk, zodat ik niet HOEF te volgen als straks het vel van de beren aan het asfalt kleeft
Even kan ik een lachje nauwelijks onderdrukken, bij de herinnering aan de ten hemel geheven blik van ons Moeke als Vake met zn schoonzonen én een slechte smoes op familiedag naar de TV- kamer ontsnapten als er koers was... en ze niet zelf het zeemvellen broekje aantrokken en de Kempen infietsten.
De eerste golf lentewerk in de tuin, vorige week onbarmhartig onder een nieuwe laag wit bedolven, kan toch het geloof in lente niet aantasten. Het vroege en late vogelgekwebbel bewijst dat het pleit definitief gewonnen is. Het is een kwestie van tijd zoals zoveel in het leven trouwens
Op televisie wordt door een katholiek kransje rond de tafel of wat daar voor doorgaat een boompje opgezet over het Italiaanse weekje dat deze keer eens niet door een of andere kok wordt bereid.
Witte rook uit de ambulante schouw van de Sixtijnse kapel kondigde de 266ste nieuwe Vaticaanse lente aan en het bewijs dat die niet leeftijdsgebonden is en oude kardinaaltjes niet noodzakelijk voorspelbaar zijn Dat opent naast perspectief ook Thomasgedrag ;-)
Geen pausin, geen jongeman dàt had pas een wonder geweest. Want zonder oneerbiedig te zijn, kan er maar uit de zak komen, wat er insteekt. Zelfs als je goed geschud hebt Tot nader order geen quota in de kerktorens. Het monkellachje van Rik Torfs spreekt boekdelen. Instinctief en met sympathie denk ik aan Zacheüs in de vijgenboom.
Dont cry for me Argentina
Woensdag de 13de kwam er glamoureuzer nieuws uit dat immense Zuid- Amerikaanse land, dan de wekelijkse rondjes van dwaze moeders en grootmoeders op de Plaza de Mayo voor de casa Rosada Een kwart eeuw moed der wanhoop, die ik haast lijfelijk ervaar.
Drie op een rij, nu straks Maxima gekroond wordt tot Europese curiositeit, primus inter pares Messi als s werelds beste, elke bal doet scoren, en een Argentijn als paus de sleutels van het Vaticaan op zak heeft.
Na de collectieve verontwaardiging over de geheimen in de cenakels, the Borghias die als prestigieus op ons werden losgelaten, de herinneringen aan intriges die Dan Brown voorspiegelde zijn het geloof, de hoop en de liefde voor de instelling die Kerk heet, op een historisch laag- zoniet uitgedoofd pitje beland.
You never got a second chance to make that first impression daarover liet de nieuwe Petrus alvast de haan geen drie keer kraaien
'Paus Franciscus', kondigde Kardinaal Tauran aan toon en verwachting zijn gezet. Hij kiest openlijk voor de minsten onder de zijnen. Een verademing. Met de boodschap dat God blijft vergeven reken ik erop dat Hij ook repareert
Vreemd toch hoe ik na al die heisa op TV vorige nacht droomde dat de paus op zn eerste zondagsverschijning de tienduizenden op het Sint- Pietersplein in clercyman zou toespreken Nee, die witte gewaden in drie maten, met moiré band, de Prada slofjes... ze maken nog even de Paus, maar ook dat zal historisch patrimonium worden in een kerk die anders bedoeld is, mag ik hopen.
Ijzer breek je niet met handen vraag dat maar aan de 'dwaze' heldenmoeders van de Plaza de Mayo Opgeven is geen optie het is ook nog geen Mayo
De voorbije maanden maakte u geduldig en met respect, het gemis aan dit blogje duidelijk ...En dat terwijl er zoveel te vertellen valt, dat u en ons bezig houdt. Dus:
Als afsluiter van de open deur dag zaterdag loop ik met ons Ann- Marie de laatste ronde in het nieuwe huis van a touch of Rose.
Bij Roosjes foto in de woonkamer blijf ik vertederd staan, streel even over haar wang, kan ik nooit laten en bedenk wat ze van deze prachtige verwezenlijking in haar naam, vindt, terwijl mijn blik afglijdt naar de ruiker pioenen voor de foto, onze gemeenschappelijke lievelingsroos missen is menselijk
In der Beschräking zeigt sich der Meister. Daar moest ik aan denken bij de woorden van enthousiaste Schotenaars na hun rondgang door het huis: dit IS Marie- Rose.
Nu hier na de hectische weken van laatste hand leggen, als vervolg op maanden van kopbrekens, zware handenarbeid, afbreken en opbouwen de sereniteit terugkeert, het zachte licht de kamer inpakt, de laatste klanken in de yogaruimte uitsterven, voel ik hun gelijk.
Opvoeden en voorgaan in het leven is een taak die men vertrouwensvol en moedig opneemt in naam der liefde. Het geloof en de hoop dat je het goed doet, is echter zonder resultaatsverbintenis, noch minimale kwaliteitswaarborg. De gangbare waarderingsmomenten onderweg steken wel een hart onder de riem: positieve oudercontacten, proclamaties ter bevestiging van inzet en intelligentie, carrièresprongen die woord en daad synchroniseren maar verbleken bij de vaststelling dat ze vooral tot evenwichtige eerlijke mensen onder de mensen uitgroeien.
Die dankbaarheid overheerst vandaag, gevoed door de overrompeling van sympathie en waardering voor wat de zussen over de dood heen, toch samen waarmaken. In meter Dina Tersago herken ik een groot stuk Rose niet enkel uiterlijk, maar ook innerlijk en qua vaardigheden en complementariteit in die nooit aflatende daadkracht met de glimlach
Aan de Rijkenhoek 6 in Bornem, getuigt het adres van dit huis voor de rijkdom van gezondheid, al is er geen mens die niets met kanker te maken heeft. De oproep van Kom op tegen Kanker om je tong uit te steken, vertaalt zich hier in een constructieve ongeziene vrijwillige inzet van krachten en middelen. Blijft genezen een kansspel, dan is leven aan de tijd toevoegen misschien even belangrijk zo niet belangrijker, dan tijd aan het leven plakken.
Bornem geniet de reputatie een warme en vriendelijke gemeente te zijn, al wordt meteen het veel bredere draagvlak voor dit project benadrukt door de insiders: Hier staan de schouders van heel klein Brabant en zelfs ver daarbuiten onder. Meteen gestaafd door de aanwezigheid van mensen van overal, over de landsgrenzen zelfs Een bijzonder groot draagvlak. De golf van meeleven toen Roosje overleed, haar dagboeken waar men blijvend kracht uit put en de impact van het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum dat nu bijna twee jaar operationeel is, blijft inspireren tot initiatieven om a touch of Rose te verankeren en mensen te verbinden. Een oase in de verzengende en dan weer ijskoude woestijn van ziek zijn, waar vakkundige, onderlegde vrijwilligers hun gewicht in de schaal leggen om tijdens of na de ingrijpende behandelingen, mensen uit dat medicinale keurslijf te halen. De smaakpapillen van het leven te (her)activeren, die een wereld van verschil maken...
Eenvoudige schoonheid, zachte natuurtinten, practische inrichting met verfijnd oog voor gevoelige details, het zijn doorleefde ingrediënten die de betrokkenheid van iedereen accentueren.
De ruime woonkamer, de stoelen rond de robuuste tafel, waarvan één prominente roze, verwelkomt elke vrijdag de mensen in het praatcafé. De prachtige keuken waar de diëtiste garant staat voor workshops rond gezond en lekker koken, als chemo er met je smaak vandoor is. Een verzorgd terras met uitnodigende loungemeubelen... niets ontbreekt.
Op de verdieping een aangename lichte wellness ruimte met kaptafel, waar dat ingrijpend moment in de behandeling, intiem en discreet een stuk menselijker wordt. Een aparte intieme ruimte als praathoekje voor de psychologen omdat praten helpt Een ruime yoga zaal, waar vakkundig geleerd wordt te dialogeren met het eigen lichaam en op gezonde wijze aan dat noodzakelijk evenwicht te werken
Patiënten en families, vrijwilligers, sponsors politieke verantwoordelijken over de grenzen van partijen heen, net als de ziekte zelf overigens, kwamen en zagen dat het goed is. En nu de laatste sporen van het overweldigend openingssucces zijn opgeruimd, genieten van een zondag om even uit te blazen, wat gezinstijd in te halen.
Want morgen is een nieuwe dag om verder te gaan waar men vorige vrijdag op de vorige locatie gebleven was met 'a touch of Rose
www.atouchofrose.be voor alle uitleg over de stichting,agenda,activiteiten... of a touch of Rose op faceboek.
Een verhaal van licht en charme een vleugje nostalgie, passend bij de tijd van het jaar
Er was eens, in Syracuse op het eiland Sicilië, vermoedelijk rond 286 een jong meisje met de naam Lucia. Lux, licht die christen werd toen haar moeder na een bezoek aan het graf van de heilige Agatha op wonderbaarlijke wijze genas... je zou voor minder
Uit dankbaarheid deelde Lucia haar bezittingen met de armen, wat niet gesmaakt werd door haar heidense echtgenoot die haar aanklaagde, waarop ze veroordeeld werd tot werk in een bordeel. Het verhaal gaat dat ze daar met alle macht en zelfs fysieke kracht niet toe kon bewogen worden letterlijke standvastigheid en toen zelfs de brandstapel haar niet klein kreeg werd ze gedood met een zwaard door de keel
Staat de waarachtigheid van heiligenlevens zelf misschien ter discussie, de verering trotseert de eeuwen zoals op 13 december, midden de donkerste dagen van het jaar, het feest van santa Lucia.
Als patrones van het licht in de ogen maar ook van prostituees met spijt , glazeniers, schrijvers overleeft haar feest de teleurgang van de kerkelijke kalender.
Vooral in de Scandinavische landen waar het deze tijd van het jaar pas om 10 uur in de voormiddag dag wordt en het om 15 uur alweer voorbij is, is Lucia present op zowat alle midwinterse manifestaties.
Dat gebruik inspireerde in de jaren zestig van vorige eeuw !!! het weekblad De Post tot het uitschrijven van een wedstrijd om een Vlaamse Lucia te verkiezen.
Jonge meisjes die zich kandidaat stelden, werden uitgenodigd op een preselectie, waar hun kennis, taal, charme en uiterlijke geschiktheid gescreend werd.
Gezien de reputatie van de heilige Lucia, toch even in de rand vermelden dat het om compleet aangeklede kandidaten ging, zonder badpakkenshow of uitdagende choreografieën meer een a-typische sollicitatie voor een lichtend moment in een meisjesleven
Twintig finalisten werden weerhouden om zich een paar weken later in de voormalige tearoom van de Innovation op de Meir tijdens een interview aan het publiek voor te stellen.
Daarop volgde een uitgebreid verslag in De Post dat zijn lezers aanspoorde te stemmen op hun favoriete Lucia
Dat leverde een uitgelezen groepje van tien finalisten op, dat herleid werd tot vijf, waaruit tijdens een feestelijk gala in het casino van Knokke dé Vlaamse Lucia werd gekozen. De kans als Vlaamse tegenhanger van de Scandinavische lichtfee de morgen van de Nobelprijsuitreiking de winnaars in Stockholm te mogen wekken, getooid in een lang wit kleed met rood lint, een verse dennenkroon op het hoofd, waarop échte kaarsen ontstoken werden, het mooie lied 'santa Lucia' zingend... deed me dromen.
Ik was 20, stond voor de klas, liep over van idealisme en lichtfee voor 1 dag: het voelde als passend.
Toen de aankondiging in de Post bij ons thuis open op de salontafel lag, was er niet zoveel moed voor nodig om het inschrijvingsformulier op te sturen, vergezeld van een knullig zwart-wit fotootje, zoals gevraagd. Lang voor de digitale fotografie kende je het resultaat van een foto pas als het hele filmrolletje opgetrokken was en het 10 dagen na inlevering bij de fotograaf ontwikkeld was... Reken maar dat we toen zuinig omsprongen met het filmrolletje op de Kodak. En een fotootje herdoen, was er niet bij...
Een paar weken later werd ik uitgenodigd op de preselecties die ik overleefde. Toen de reportage met het stemformulier in het weekblad verscheen, was het enthousiasme van mijn klas enorm. Zeker toen er eentje naar de cinema was geweest en de juf in het Belgavox journaal in de Antwerpse cinemazalen had gezien, iets wat ik tot dan zelf niet eens wist
Het enthousiasme van de klas inspireerde me om de leerstof in die week een Scandinaafs tintje mee te geven en weetjes over dat stukje Europa in te lassen in mijn lessen, lang voor Ikea, goed idee gemeengoed werd
Zoals het gedoodverfde winnaars wel vaker vergaat, werd ik de Lucia niet. maar met publieks- en persprijs kon december 1966 niet meer stuk Kansen in je leven zien en grijpen, omgaan met succes of teleurstelling ik hoop dat ik het mijn leerlingen heb kunnen voordoen en meegeven voor het leven. Het inlassen van kwaliteitsmomenten tijdens de donkere dagen na de proefwerken van december, zijn misschien wel de best geconserveerde levenslessen waaraan mijn oud-leerlingen tot op heden, wat aan hebben. Onder de grote kerstboom op de tree -wie kent nog dat stukje podium voor het bord- samen zijn. Unieke momenten waar je als juf prachtkansen krijgt om boodschappen te geven zonder te beleren. Luisteren naar wat bij hen leeft, je inlevingsvermogen aanscherpen, heerlijke winterse verhalen vertellen... voedsel voor de ziel.
Als apotheose werd overlegd wie voor één dag lichtfee van de klas kon zijn, steeds op basis van kwaliteiten die er écht toe doen een keuze die gedragen werd door de klas en steeds dankbaar onderschreven door mezelf. En steeds was er wel een mama die voor een mooie dennenkroon met kaarsen zorgde en héél voorzichtig werden voor even de kaarsjes ook echt ontstoken. Een plechtig ontroerend momentje, waarbij ik de eerste Lucia Annemieke nooit zal vergeten, waarvan de mama een paar maanden eerder naar de hemel was vertrokken....
Prachtmomenten die in mijn geheugen, maar vooral in mijn hart gegrift staan en waarvan ik hoop dat ze in donkere koude dagen mijn meisjes van weleer, a touch of light bieden.
Nu er steeds meer van die oud-leerlingen ontdekken dat hun juf van toen op facebook zit vertel ik op deze koude winteravond, een dag na haar naamfeest, weer eens over de Lucia en wens hen allemaal de glans van een flikkerend kaarsje in hun ogen, als pretlichtje dansend, misschien zelfs tussen traantjes door maar wetend dat morgen een andere nieuwe dag is met dank aan Santa Lucia
Marie- Rose Morel sprookjesboek postuum uitgegeven
Als mama vertelt, gaat de hemel open... letterlijk...
Het was slikken vanmiddag, toen ik in de boekenwinkel het prachtig uitgegeven boek: het Wouwersnestje Alexander, Marnix en de Burgerwolf" bijna eerbiedig en met snel kloppend hart in mijn handen nam.
Het spannend sprookje dat Roosje met- en voor haar twee prinsen schreef, is zopas verschenen als een prachtig uitgegeven boekje.
Een postuum cadeau van een moeder voor haar kinderen op de vooravond van het meest geliefde kinderfeest... Duizenden ouders, grootouders, juffen, meesters en lezende kinderen zelf, keken wekelijks uit naar de verhalen van de twee prinsjes en de Burgerwolf in Dag Allemaal en leefden de spannende avonturen met hen mee.
Toen weken na Roosjes overlijden men door de voorradige afleveringen raakte, hebben we in haar geest en naar haar aanwijzingen, het verhaal afgerond, zoals aan alle mooie liedjes een eind komt.
De zo vaak gestelde vraag om dit schitterend sprookje als boek uit te geven, is nu door de Standaard Uitgeverij beantwoord met een prachtig uitgegeven kleinood. Het rondt de 'Rose reeks' af zoals ze begon... voor haar zoontjes... en in hen alle kinderen en mama's die ervoor vechten.
Vanop de harde kaft lacht een stralende Marie-Rose me vanuit de medaillon in de bovenhoek toe. Dag lieveling kan ik niet onderdrukken, terwijl mijn hand haar lieve gezichtje streelt
De eenvoudige maar zo sprekende tekening op de kaft van mama in de deuropening van Het Wouwersnestje met haar prinsjes en Amber, blijft voor altijd het beeld van elk bezoek aan hen, zoals het op mijn netvlies geënt staat. Zo was het gewoon. Eenvoudig écht en hartelijk. Ik hoef er maar naar te kijken en voel de warmte weer die ze uitstraalde en ons aller leven kleurde. Het leek toen zo gewoon en onvergankelijk.
Het 160 paginas tellende werkje met inleiding van Frank Vanhecke en mezelf, is prachtig uitgegeven met kinderlijk mooie maar veelzeggende pentekeningen, gedrukt in een aangenaam lettertype, uitermate geschikt om naast voorleesboek, ook door vaardige lezertjes verslonden te worden.
Beseffen of misschien zelfs weten wat een prachtgeschenk mama hen naliet, zullen haar zonen nu wellicht niet doen, maar ooit vormen zij de bron waaraan ze zich zullen laven en de troost van haar liefde voelen bagage die ze later zullen uitpakken en dankbaar naar waarde schatten.
Vermoedelijk zal de goede Sint zijn steentje bijdragen in de verspreiding van het sprookjesboek om zo ook a touch of Rose*, waarnaar de integrale opbrengst gaat, meer armslag te geven.
Aangekondigd als een globaal nazicht van bel, palofoon, sleutel, wasmachine levert een 'niet- geheel- onverwacht' positief beeld op van 'ons dorp in de stad
Een verhaal van werken aan de samenleving, mag niet beperkt worden tot het blussen van brandjes in de figuurlijke betekenis uiteraard. Anticiperen is vooruitkijken en de zaken voor zijn... In een liefdevolle relatie heet dat 'je deed het al voordat ik je iets vroeg...'
Wie de verhalen uit de buik van Antwerpen op dit blogje volgde, of een compilatie ervan meebeleefde in het boek dat zo mooi werd uitgegeven als met de kracht van Marie- Rose, verhalen uit de buik van Antwerpen', kan zich intussen iets voorstellen van hoe het zover is kunnen komen.
Intussen gaat het goed, met onze kleine buik. Het is er met de dag aangenamer leven en dat heeft alles te maken met de mensen die er wonen en die verschillen nogal van elkaar, en blijkbaar toch ook weer niet, want één constante bindt hen: gelukkig zijn....
Langzaam wordt het een steeds wisselende -hoe contradictorisch dat ook mag klinken- gemeenschap, die hoe divers ook, zich bewust is van de ander. Daar draait samenleven om volgens de gulden regel: niemand leeft voor zichzelf alleen.
Het is utopisch te denken dat mensen die gewoon een plek om te wonen naast elkaar hebben, zonder impulsen, energie in samenlevingsopbouw steken. Elk van ons kan op een bepaald moment die vonk zijn die overslaat... niet om dood en vernieling te zaaien, maar om te LEVEN. Al zou men bij het zien van de journaals daaraan twijfelen ...
Niet alleen het gevoel doch ook de wetenschap dat iedereen dezelfde rechten en plichten heeft en respecteert, (en dat ook gecontroleerd = gehonoreerd wordt) verhoogt het evenwaardigheidsgevoel met in het kielzog meer verantwoordelijkheidszin. Dat wakkert in mensen de positieve inspiratie aan en van het een komt het ander. Dat neemt niet weg dat zeker met wisselende bewoning het een perpetuum mobile is...
Grote woorden om eenvoudig te zeggen dat een glimlach naar elkaar, een klein woordje of een hoffelijk gebaar, de naleving van de normen ... mee de sfeer bepalen in een multicultureel wereldje.
Leiding geven (ik noem het liever 'voorgaan') kan uiteindelijk herleid worden tot een soort controlesysteem op een chemisch proces Hoe duidelijker de afspraken en de controle op de naleving ervan, hoe makkelijker te realiseren. De zekerheid dat het niet- naleven consequenties heeft, is daar onlosmakelijk mee verbonden. Straffeloosheid werkt als memel in een gemeenschap van goede wil... geen juridische stellingoorlog, maar de kort- op- de- bal methode. Feiten zijn feiten en inmiddels zijn er vaststelmethoden genoeg opdat de scheidsrechter het spel mogelijk houdt. Het matchen van recht en rechtvaardigheid klinkt zo logisch.
De kleine weerzin die sommigen voelen opkomen, bij een beperkte inmenging op het eigen privé domein, smelt als sneeuw voor de zon, bij de ervaring dat die consequent volgehouden inspanning, precies dat eigen privé leven beschermt, de leefwereld beter maakt voor iedereen. Dat de dwarsbomer zich gehinderd voelt... tant pis... so what... minimaal verlies...
Zo vatte een tijdelijke resident het samen toen hij zijn verblijf van enkele maanden hier als the most succesfully experience in years bestempelde. Nergens ter wereld zei men dag als hij in de lift stapte of gaf men raad bij het sorteren van huisvuil nergens ter wereld werd zo duidelijk en gemotiveerd uitgelegd wat van ieder verwacht werd. Een heel aparte aangename ervaring, die hem opnieuw anders naar mensen deed kijken. Dat zijn momenten die je meeneemt als je uitgeput in slaap valt... momenten die de batterijen opladen naar vernieuwde volle capaciteit. Dat zijn ervaringen die als een pluisje meegedragen worden naar elders en wie weet... zoals het kleine steentje in de rivier de loop kan wijzigen... op termijn de verandering inzet.
Gisteravond hielden we zo'n preventieve handeling, als gericht beleid in plaats van achter feiten aanhollen. Spontaan gingen de meeste deuren open, kon alles gecheckt worden en worden de mankementen eerstdaags aangepast. Een hele klus om met vier vrijwilligers de 118 studios op deze vier punten na te kijken, maar de hartelijkheid en de bereidwilligheid van de mensen die het duidelijk waardeerden, liet vermoeidheid overgaan in een weldoend gevoel. Hiermee was de kous niet af, de mails naar de eigenaars van de studios waar iets schortte, zijn vorige nacht nog vertrokken en vanmorgen waren de eerste positieve antwoorden reeds binnen. Misschien brengt het anderen op ideeën, met dien verstande uiteraard, dat hier vrijwilligers aan het werk zijn die de leuze: 'meer doen met minder, geen woorden maar daden', hoog in het vaandel dragen.
En wat hebben we daaruit geleerd? Dat het KAN, dat werkloosheid relatief is als er zoveel te doen is samenwerken aan de eigen samenleving heeft een grote meerwaarde, die niet te berekenen valt, want in het hart past geen slimme kassa Gewoon doen en voelen dat het goed is en zien dat het werkt...
Elk van de boeken is nog apart te verkrijgen aan 10 euro per exemplaar. Als trilogie, met de twee prachtige dagboeken "Leve het leven" en "Geloof, hoop en liefde" van Marie- Rose zelf, wordt het boekenpakket aangeboden voor 25 euro. De INTEGRALE opbrengst gaat naar de stichting "a touch of Rose". Een duurzaam gechenk, zomaar of onder de kerstboom, een heerlijke 'touch of Rose' met dubbele werking... www.atouchofrose.be
In de hemel is het feest een heel bijzonder vriendenpaar van moeke en vake is herenigd nu ook Rosy is aangekomen.
In een eeuwigheid waar tijd en plaats niet meer van tel zijn, moet de insluiting van elke nieuwe ziel een vervolmaking zijn zo stel ik me dat voor
Voor ons bleven ze hun leven lang mijnheer en mevrouw Vermeire. Voor onze ouders waren Rosy en Paul hun eerste buren in de Lange Leemstraat, waar beide jonge koppels na hun huwelijk en de 2de wereldoorlog naast elkaar woonden.
Rosy aan wie ik hier een warme hulde wil brengen, runde een speciaalzaak in papeterie hartje stad. Ieder jaar was de mooiste kerst- en of verjaardagkaart van hen. En steevast in de zomervakantie konden we voor ons althans- hun exotische reizen volgen: Grenoble, Nice, Menton Jaren speelden we er als kinderen kaartenwinkeltje mee. We herkenden steeds meteen haar groot, sierlijk, elegant handschrift tussen alle andere correspondentie, toen de brievenbus nog het oog op de wereld was en niet het scherm
Terwijl wij een driemeisjeshuis werden, stonden kinderen bij de buren on hold tot ze een eigen huis met tuin zouden hebben. Dé voorwaarde om meteen goed te starten. Zekerheid, het stokpaardje van Paul. Alles voorzien, en door het vuur voor zijn gezin.
Natuurlijk belette het hen niet en zeker Rosy niet- om haar moederhart te oefenen. En dat zullen wij geweten hebben. Alhoewel pas veel later
Het heeft niet veel gescheeld of ons Moeke zelf geloofde terug in Sinterklaas toen in het voorspel naar het grote feest van de goedheilig man, geregeld proefbeetjes in onze brievenbus belandden Hun ware herkomst kwam toevallig aan het licht, toen buurpiet op heterdaad betrapt werd Heerlijk verrassend: een speculoos sint , roos varkentje of teerling in marsepein, een zakje gouden chocolade munten het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar t zijn heerlijke herinneringen
In 52 verhuisden we met onze ouders van de stad naar het eigen huis in de residentiële (!) Venneborgwijk in Deurne Toen midden in de weide met koeien die zich schraapten tegen de hofmuur
Natuurlijk kwamen de stadsburen er op bezoek en gecharmeerd door de landelijke omgeving werden ze niet zo veel later, opnieuw buren.
Eens het mooie huisje- tuintje een feit, werden ze zelf ouders.
Een wolk van een zoon, de trots van zijn ouders.
Een pienter kereltje dat zoals alle kleine jongetjes plegen te doen, veel te snel groeide. Onderhuids bewust van zijn onschatbare waarde, vond hij een probaat middel om zijn stukje privé- terrein te verzekeren: een terrarium in zijn kamer!
Rosy kon er de gruwel niet van verhelen en als ze er gejaagd over sprak, deelde je haar koude rillingen tot het lot haar ter hulp kwam toen zon glibberig monster het hazenpad koos en daarmee het terrarium verbannen werd.
Een vijver met gouden vissen werd het vader- zoon compromis al viel er in die dagen dan weer geregeld een hongerige reiger uit de lucht De heel expressieve wijze waarop ze die belevenissen vertelden, leidde in de vriendengroep vaak tot hilarische taferelen
Paul kon met zoveel superlatieven vertellen, terwijl Rosy heerlijk zo aanstekelijk lachte terwijl ze steeds weer aan zijn lippen hing.
Intussen vlogen alle kinderen uit en in de drukte die de nieuwe starters veroorzaakten, was maar één constante: de tijd die gestaag wegtikte maar het ontging ons allemaal
De eerste Lichtmis (2 februari) in het nieuwe millenium kwam het er eindelijk van. Hoe lang liep ik al rond met de gedachte om de old friends van mijn ouders eens bij elkaar te brengen zodat ze alles uit het collectief geheugen nog eens in de groep konden gooien.
Het werd een heerlijke middag waar het er bij momenten heftig aan toeging. Het was heerlijk het hartelijke gelach te horen en de wangen te zien blozen
Natuurlijk was het vroeger beter. Ook al werd dat niet overtuigend bevestigd door de verhaalflarden die ik tussen het aandragen van pannenkoeken en potten thee/koffie opving
Maar tussen de regels van de openbare aanklagers, hoorde ik de advocaten van de verdediging die gelukkige mensen vertegenwoordigden. Tevreden mensen. Ze hadden goed geboerd, brave kinderen, bleven relatief gespaard van de ergste kwalen en zagen er allemaal nog prima uit
Ik was geen kind en kon dus weten, dat dit voorgoed voorbij zou gaan
Toen haar echtgenoot Paul kort na ons Moeke overleed, leek de final countdown ingezet: Moeke, Paul, Jof, Albert, Vake gingen Jos, Jules en Jean achterna en nu nam ook Rosy de laatste trein eentje die jammer genoeg nooit staakt
Goede reis, lieve mevrouw Vermeire, bedankt voor de vele lieve keren dat je er was, ons een hart onder de riem stak, terwijl wij het wellicht veel vaker hadden kunnen doen je blijft een vrouw uit de duizend.
Uw naam zal hier om meer dan één reden (!) altijd met veel liefde uitgesproken worden. Een prachtige naam, perfect passend bij prachtige mensen ook uw touch of Rose zullen we nooit vergeten.
Dit berichtje (kopie aan het eind van dit blogje) zat vorige week in mijn mail .
De doorgestuurde lijst verwijst, voor alle duidelijkheid, naar instellingen in NL en ik heb dan ook de namen van de begunstigde bestuurders niet weerhouden, wegens irrelevant. Het gaat om het principe.
Nu vandaag in weer en wind honderden vrijwilligers de straten afschuimen voor 11.11.11 komt de mail van 5 november me voor de geest, samen met een incident uit mijn kindertijd Een halve eeuw geleden werd na de zondagsmis jaarlijks het paarse papieren bloempje, met dat venijnige ijzerdraadje aan verkocht, ten voordele van de blinden Tot op een dag dat kleine bloempje onderwerp werd van heftig gevoerde gesprekken onder de grote mensen De ware toedracht ontging me, te jong, maar de verbolgenheid van de mensen in discussie, herinner ik me nog levendig. Het leek plots of de massale verkoop van de paarse mini- corsages overal en altijd één grote farce waren geweest en de blinden er niets van zagen. Blijkbaar was er een of andere bloempjesverkoper voor zichzelf begonnen.Ik herinner me niet meer of er nadien geen bloempjes meer GEkocht dan wel VERkocht werden. Feit is dat het schenden van vertrouwen verregaande gevolgen kan hebben.
Decennia geleden, mijn echtgenoot nog een opkomend talent en het begrip headhunter nog prematuur, kreeg hij -bij nader inzicht- een hallucinant voorstel om CEO te worden van een organisatie die wereldwijd fondsen zou inzamelen voor kinderen. Een prachtinitiatief dat economisch- en sociaal engagement vereiste en ons beiden als concept kon warm maken. Toen echter de legale- en extra legale voorwaarden op tafel lagen, werden we ongemakkelijk Naast onbeperkt 'comfortabel !' reizen voor het hele gezin, wagen met chauffeur, bonus op behaalde targets ook nog eens een riant loon piekend boven de verloning in de indsutriële sector en dat om een leger vrijwilligers te motiveren en mobiliseren om mensen tot geven te bewegen.
Carrière, graag. Maar niet zo Leven met een masker, verhalen opdissen om mensen solidariteit aan te praten, wilden we er gratuit bijnemen, niet riant bezoldigd. Dat voorstel en de bedenking dat met de voorgestelde verloning al heel wat leed kon worden verzacht beledigde blijkbaar de toenmalige headhunter
Toch zou het jammer zijn, mochten dergelijke berichten een alibi zijn om solidariteit en financiële hulp te staken. In tegendeel het moet inspireren tot een transparant en gecontroleerd systeem van solidariteit. Iedereen kent de impact van ontwikkelingshulp die verkeerd terechtkomt, corruptie in de hand werkt en meer kwaad dan goed doet. Intussen wordt grof geld verdiend aan vernietigingswapens, worden wellicht conflicten 'ondergronds' uitgelokt en aangewakkerd, met datzelfde doel: GELD.
Intussen willen we ons niet meer sussen met de hoop dat er toch wel IETS van onze solidariteitsbijdrage op de juiste plaats zal terecht komen.
Een administratieve cel voor ontwikkelingssamenwerking, waarvan het totale budget opgaat aan kosten voor accommodatie en verloning van de ambtenaren ... is compleet overbodig en moet opgedoekt worden.
Feestelijkheden, organisaties, verkopen ten voordele van waar na alle onkosten, reclame, eten en drinken op de voorbereidende vergaderingen, huur, taksen maar een percentage voor het goede doel overblijft, is de naam van ten voordele van niet waard Het is een aalmoes na een leuk event... ook goed, maar niet ten bate van...
Een vrijwilligersorganisatie die echter alle krachten bundelt en met veel inzet, moeite en vermoeidheid, belangeloze medewerking een evenement organiseert waarvan elke eurocent ingezet wordt waar het zijn doel bereikt is lovenswaardig. INTEGRAAL schenken is een woord dat geen nuance verdraagt
En daar zijn duizenden vrijwilligers met de beste bedoelingen steeds weer toe bereid. Niet in de spotlights, maar elke dag opnieuw en vaak bij de kleinsten, de minsten, de zieken, de ouderen, de armen zo maar
Respect voor die vele honderden die dit weekeinde koude en nat bezweren en met geloof, hoop en liefde willen helpen.
11.11.11 roept dit jaar iedereen op om de moordende klimaatsverandering aan te pakken en in diezelfde nieuwsuitzending flitsen dan zonder overgang beelden voorbij van een rally, waar met gierende banden een levensgevaarlijk parcours wordt afgereden, met vervuilende uitlaten van autos die tot wrakken worden herleid en dan, ja blog ik dit stukje protest met een zweem van weemoed ter overweging; terwijl de rode poppy's neerdwarrelen door het 'gat in de Menenpoort', bijna symbool voor het gat in de ozon... getuigend van de waanzin van misbruikte m8. Wanner zal de échte 'last post' kunnen geblazen worden... en het dan langer dan één minuut stil blijven... in de hele wereld...
Onderwerp: Fw: Fwd: *** goed doel, ja mijn ..... ***
Hieronder vinden jullie een lijstje met bestuurders van "Goede Doelen", zoals dat heet en hun daarbij passende jaarsalarissen ! Die personen moeten er keihard voor werken {?} hoe durven ze! Ik hoop van harte dat jullie niet zullen verzaken en dat de bestuurders op jullie broodnodige gulle giften kunnen blijven rekenen !
Daarbij nog extra legale voordelen (reizen, leaseauto) !
Terwijl ik dit stukje maak, kijk ik aan tegen een hoge stapel boeken Met een vorkliftje binnengebracht Dierbare boeken, die in vele duizenden huiskamers blijkbaar binnen handbereik liggen
Terwijl ik de stapel bekijk, probeer ik me voor te stellen hoe ik ze aan de man zal brengen en vermits opgeven geen optie is, weet ik dat ze hun veelzijdig nut nog zullen bewijzen
een dierbare vriend naast het bed of op de salontafel
een hartverwarmend geschenk voor iemand die u dierbaar is
een hart onder de riem voor wie een positief duwtje kan gebruiken
een schitterend pakje onder de boom
een collectors item
een thing of beauty as a joy for ever
een integraal goed bestede gift
een hebbeding, prachtig uitgegeven met schitterende fotos
een relatiegeschenk voor uw klanten
Hoe is het zover kunnen komen, vraagt u zich misschien af.
Bij de uitgever liggen boeken twee jaar na uitgave blijkbaar onder de voet en moeten plaats ruimen voor nieuwe titels Zo ook de dagboeken van Roosje.
Zelfs de uitgever had het er moeilijk mee om die twee pareltjes Leve het leven en geloof, hoop en liefde aan het snippermonster te offeren, terwijl ze nog heel lang voor veel mensen een bron van kr8 kunnen zijn, a touch of Rose op cruciale momenten.
En zo blijft het snippermonster op zijn honger zitten
In die dagboeken vertelt Roosje met een lach en een traan haar verhaal, zo herkenbaar voor al wie ver of dicht weet wat ziek zijn betekent. Deel 1 tot de genezing, deel 2 enkele maanden later de laatste rondes
Geen droevig verhaal ook al loopt het niet af zoals ze geloofde, hoopte
Wel boeiend en humoristisch geschreven, recht uit het hart, bovendien prachtig uitgegeven, met schitterende fotos geïllustreerd.
Dagboeken die de lezer meetronen door de drukke dagen van een tedere, bekwame, liefdevolle mama van twee jonge kinderen, die in haar strijd tegen kanker ook met een stukgelopen huwelijk moet afrekenen, maar dat op een wonderbaarlijke wijze aanpakt. Hartverwarmend en ontroerend mooi, en vooral ook inspirerend.
Marie- Rose, de vrouw uit één stuk, onvervangbare moeder, historica, politica, die uiterlijke schoonheid verinnerlijkte en zoveel harten beroerde in haar weg naar de essentie van leven.
De opbrengst van de tienduizenden verkochte boeken schonk ze zelf nog aan Kom op tegen kanker. In heel veel Vlaamse gezinnen ligt Leve het leven en Geloof, hoop en liefde als een leidraad binnen handbereik.
Eigenlijk ben ik er zeker van dat die lezers nog gezinnen kennen waar het boek ook een hart onder de riem zou zijn. Met heel wat feesten in t verschiet waar verinnerlijking niet ver weg is, wil ik deze boeken graag onder de aandacht brengen.
In prijs verlaagd, hopen we dat ze nog in veel meer gezinnen kunnen gelezen worden en tegelijk willen we de psycho-sociale welzijnshulp zoals aangeboden in de stichting a touch of Rose voor kankerpatiënten en hun families uitbreiden en toegankelijker maken .
Ontstaan van de stichting. In haar laatste maand, met de beste zorgen omringd, vertelde de verpleging dat lang niet alle zieken die kleine extras die het allemaal de moeite waard moeten blijven maken, kunnen bekostigen. Daarop beloofde Roosje om daar na haar genezing, werk van te maken. Ze zou dat voor iedereen mogelijk maken en er de financiering voor vinden Zelf kreeg ze die tijd niet meer, maar ik ben overtuigd dat ze de belofte van haar oudere zus Ann- Marie meenam naar daarboven, dat haar laatste wens zou vervuld worden.
Samen met een grote groep vrijwilligers om en rond het ziekenhuis waar Ann- Marie longarts is, werd een pracht intitiatief opgezet het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum: A touch of Rose. Intussen in de wijde omtrek van wat het groot Klein Brabants ziekenhuis heet, geroemd voor die extras tijdens en na de zware behandelingen waar de patiënt en zijn familie zon nood aan hebben.
De inzet van de vrijwilligers is dan wel gratis, maar licht, warmte en materialen vallen niet uit de lucht. En daarvoor worden werkingsmiddelen bijeengebracht door . ondermeer die stapel boeken die de versnipperaar kon verschalken te verkopen.
Wie nog graag één of beide dagboeken wil, haalt daarmee een dierbaar kleinood in huis, dat geregeld ter hand zal worden genomen om dat vleugje Rose te proeven.
Ze worden nu verkocht aan de dumpingprijs van 10 per stuk en wie er de kracht van Marie- Rose: verhalen uit de buik van Antwerpen bijneemt, geniet van de speciale trilogieprijs van 25.
Hoe meer de stapel hier krimpt, hoe meer het budget voor de stichting aangroeit en heel wat gezinnen van kankerpatiënten die touch of Rose aan den lijve zullen kunnen ervaren.
Geef een seintje en ik bezorg u 1, 2 of 3 boeken. U verzekert uzelf of aan wie u schenkt, onvergetelijk mooie uren leesplezier en misschien wel a touch of Rose die het leven voorgoed verandert En tot de laatste eurocent gaat naar de stichting, in dankbare herinnering aan Roosje.
Intussen is het sinds die afscheidsdag in februari al voor de 21 ste keer, weer de 8ste. De 8 die kr8 geeft en me z8 herinnert aan de oneindigheid die ons allen w8
Lichaamstaal die boekdelen spreekt De jonge Van Grieken overleefde de leugendetector niet en bevestigde, met zijn naam als ondersteunende factor, nogmaals het failliet van zijn partij. De aankondiging dat Vlaams Belang- jongeren niet meer van de platte provocerende stijl van de oude garde houdt, dat de plaat is grijsgedraaid bleek een misleidend alibi voor media-aandacht.
Dank u Indra, (geboren in dezelfde maand en jaar als Marie-Rose... ) dat u als journaliste de historische woorden van Marie- Rose van januari 2007 in herinnering bracht. de plaat is grijsgedraaid, dat al wat vreemd-, vals is. Maar de herinnering van de jonge man, reikte niet zo ver...
Haar open geest en juiste terminologie had voor de partij het tij kunnen keren en een breed Vlaams bewustzijn kunnen realiseren. Ze werd binnengehaald door de grote leider Dewinter die haar touch of Rose voor zijn partij zag zitten, niet- beseffend dat het meer dan een mooie glimlach was: ze meer was dan een ja- knikkend poppemieke, dat visie en charisma had, de weg bereidend naar een nieuwe lente.
Die ontdekking bezorgde de partijtop al gauw schele hoofdpijn. Ze bracht hun comfortabele positie veel beloven, weinig geven in het gedrang sois belle et tais- toi Tot dan teerde VB op vermeende verontwaardiging over een cordon dat de poppenstoet van een 'win for live' verzekerde, maar politiek die om de politieker draait, mist zijn doel.
Ja Indra, u heeft gelijk. Marie- Rose was de eerste die openlijk de kat de bel aanbond en het met haar (politiek) leven bekocht. Zij vond het niet kunnen dat een politieke gesubsidieerde partij zich onmogelijk maakte voor beleidsdeelname. Van binnenuit werkte ze hard aan verandering van het misleidend discours als kiezersbedrog, want onuitvoerbaar. Ze won de harten van de militanten, wiens ogen ze opende, dat op die manier geen enkele verzuchting voor een betere samenleving bespreekbaar zou worden. Haar natuurlijke charme vond de juiste ingang voor een duidelijk en eerlijk gesprek over de gevoeligheden in de samenleving binnen (bijna) alle geledingen van de partij. De enorme achterban die al lang aanvoelde dat de vlag de lading niet meer dekte, sloot haar in zijn hart. De taal die zij sprak was dezelfde als die van de mensen, die het veralgemenende sloganeske polariserende taalgebruik niet langer relevant vonden. Duidelijke maar aanvaardbare taal omtrent afspraken van gelijke rechten en plichten met een bruikbare stok achter de deur voor wie niet horen wil, is de echte weg naar rechtvaardigheids- en veiligheidsgevoel. En niet enkel het gevoel.
Roosje was als bloesem in de nieuwe lente.
Bedankt Indra. Goede journalistiek om de nieuwe VB-jongeren voorzitter er nog eens op te wijzen. Dat hij onder een vals voorwendsel aandacht kreeg, had u duidelijk door en bekocht hij met liters angstzweet. Kritiek in dat bastion blijft voorlopig beperkt tot een zielige poging en tot zolang zal de winter niet verganghen en luidt een nieuwe lente met een grijsgedraaide plaat ook geen nieuw geluid in ook al noemt de jongeman het een evergreen zet die ploat af
Het weer is al in de sfeer. Grijs en somber. De tuinmeubelen zijn opgeborgen, het buitenwerk 'beperkt' zich tot bladeren keren... 'hoe zere vallen ze af de zieke zomerblaren...'
Even kijken of de winterjas de zomer overleefde. Winterpantoffels en laarsjes komen weer vooraan in de kast te staan Houtblokken voor de open haard worden dagelijks aangevuld, de thee met citroen staat binnen handbereik Zondag alle uurwerken weer een uurtje terugdraaien in een laatste poging nog wat extra licht te jatten... en dan cocoonen... je zou de gezelligheid binnen vergeten, na een zomer buitenleven.
1 november nadert. "Wat zijn heiligen, oma"... tja... "mensen als u en ik, die hun best doen" en dan maak ik van de gelegenheid gebruik om een 'gedecoreerde' heilige uit Diest voor te stellen aan de jonge generatie.: Sint Jan Berchmans. "Aan die jongen vroeg de meester wat hij nog zou doen, als hij zou weten seffens dood te gaan". "En de jongen antwoordde: "voortspelen, want dat moet ik nu doen." Het antwoord kon mijn publiek bekoren, maar een zou mij dan toch nog snel een dikke knuffel geven... Je zou voor minder smelten.
"Dus, kon ik vervolgen, zijn er heel veel heiligen en er komen er elke dag nog bij, mensen van goede wil die hun best doen, overal ter wereld"... "Maar er zijn toch maar 365 dagen met een heilige op de kalender?" Snuggere opmerking van een kritische nazaat en tegelijk een kans voor open doel: "dat zijn de voorbeelden die we kennen, maar er zijn er miljoenen meer wiens naam geschreven staat in de palm van Gods hand en alleen dat heeft belang"... De vraag naar de afmeting van de hand of beschrijfbare ruimte, bleef gelukkig achterwege... ooit vertelde mijn oma me hetzelfde... en ik doe het ermee... het mysterie van het leven... later als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten... misschien nog niet zo'n slecht vooruitzicht... als je het eens uit die hoek bekijkt.
Her en der zijn mensen nog druk in de weer op het kerkhof: de grafsteen wordt geschrobd, het perkje gerakeld. Eerbetoon aan de geliefden. Soms in schril contrast met graven met hoog Halloween gehalte. Oordeel niet en je zal niet geoordeeld worden. Wie weet welk schrijnend verhaal schuilt achter een vervallen graf.
De serene majestueuse 'kerkhofblomme' die deze tijd van het jaar de eerste vorst uitdaagt, is intussen al geruime tijd verdrongen door de frivolere veelbloemige variant. Ook het wit verkleurde naar paars, geel, dieprood. Minder doods zetten ze tijdens de novemberweek, heel wat kerkhoven in bloei... In andere landen branden kaarsen op de graven in de donkere dagen, en overal herinneren mensen wat hen bindt met die zijn voorgegaan.
Begraafplaatsen zijn zowat de laatste infrastructuren die lang ontsnapten aan de modernisering. Maar het tij is ook daar gekeerd. Crematie heeft het pleit gewonnen tegenover traditioneel begraven. Grond wordt alsmaar schaarser en een strooiweide of een urnenveld/toren biedt een respectvol aanvaardbaar alternatief. Daardoor krimpt ook de bloemenzee en het verenigd zijn rond een graftombe. Anderzijds brengt het vele families toch nog samen rond de dis en wordt er bijgepraat... dan bekruipt me telkens de gedachte of we volgende keer nog wel allemaal aan dezelfde kant van het verhaal zullen staan...
Begraafplaatsen hebben iets magisch. Levenden die ronddolen in het verleden. Een oase van rust, bezinning, aanvaarding, besef van vergankelijkheid. Wie nooit de stilte of de sereniteit ervan ervaart, mist een enorme dimensie van zijn bestaan. Vanaf het eerste moment van leven, is iedereen ten dode opgeschreven.
Als ik daar nu zo eens op terugblik, herinner ik met een zekere verbazing dat waar ook ter wereld we kwamen, de begraafplaatsen me aantrokken. Ook ons Roosje had dat. In de vele maanden dat mijn man in het buitenland verbleef, wandelde ik geregeld met de kinderwagen op de nieuwe begraafplaats van Merksem, vlakbij huis. Terwijl de jongste ongestoord sliep en ik op de open vlakte zon en wind voelde met tussen die zwijgende aanwezigheid in de verte het geruis van de snelweg als mantra, overviel me de noodzakelijke rust om er weer moedig tegen aan te gaan, met onze drie kinderen. Het voelde als een gemeenschapsplaats, zoals we 's avonds ook naar de maan wuifden, die papa aan de andere kant van de aardbol onze groetjes overbracht. Een ritueel dat ik nu met de kleinkinderen deel. Ik kon hen geruststellen dat als het niet 'kon', Janneke Maan me toch vertelde dat we aan elkaar dachten... Een opluchting dat hun 'vergetelheid' geen brokken maakt.
Niet enkel de beroemde begraafplaatsen zoals in de grote Europese steden Milaan, Parijs, Antwerpen maar ook die in andere werelddelen, zoals Egypte, Mexico, China zijn stuk voor stuk stenen encyclopedieën, prachtige monumentale bouwwerken boven familiekelders, als uiterlijke schijn over dynastieën die vaak meer verhullen dan bloot geven. Maar ook dat is heel leerrijk.
Oorlogskerkhoven, proeven bitter. De mensheid op haar wreedst. Overal ter wereld waar bloed het pleit moest beslechten en militaire kerkhoven de wreedheid numeriek gestalte geven, liggen vreedzaam tussen geschoren groene oases, de rijen stille getuigen van de wreedheid die jonge levens offert voor de vrijheid van anderen. Gegeven is gegeven, bewijzen we wel het waard te zijn, er iets uit te leren???
In sommige culturen zijn begraafplaatsen herleid tot confronterende elementen in de natuur die duidelijk maken dat wij hun lening van de volgende generaties, erfden een verantwoordelijkheid die te weinig ernstig genomen wordt. Dat hebberige, die korte termijnvisie, die drang naar hier en nu ten koste van alles en iedereen, het gouden kalf vereren... verklaart deels de over- bevraagde psychiatrische hulp Misschien kan een kerkhofbezoek die wachtlijsten wat verlichten?
Dood wordt soms zelfs idyllisch op die kleine begraafplaatsen rond de plaatselijke kerkjes in landelijk gebied. Daar voel, zie en hoor je nog wat hen bond aan dat stukje heimat. En dan bid ik voor die onbekenden dat heimwee aan de andere kant van de oever, niet bestaat, net zo min als tijd zodat wachten en verlangen, pijnloos overgaan in vervulling. Pijn en verdriet gaan niet mee naar de overkant.
Als het is volbracht - tijd en plaats onbekend- begint een nieuw verhaal. We worden allemaal deel van het verleden waar de hiërarchie bepaald is door niet 'wat', maar WIE we hier zijn, in de betekenis van 'wat' voor mens...
Alles vergaat tot stof en as, de kist, het lichaam, de kleren, het geld ... Enkel de ziel, de herinnering aan een geliefd iemand die ons verder helpt op de weg naar hetzelfde, blijft... geven we weer door...
In hierna hangen we alleszins niet af van de taxatie door beïnvloedbare beoordeelaars, we zijn er oncamoufleerbaar écht. Geen toekomstplannen of loze goede voornemens, de facts and figures liggen vast. Hoe die eruit moeten zien, maken we nu en hier. Elke dag met 'a touch of Rose'.
Dat is de ware betekenis van de 'zalige hoogdag' die mensen elkaar (vroeger dan toch) dezer dagen wensten...
Alle vakantiebestemmingen zijn blijkbaar volgeboekt voor dit novemberverlof, het kerkhof voor velen wellicht veraf maar het logboek van ons leven is niet te verschalken, slaat geen seconde over, reist overal mee, dag en nacht... En binnen afzienbare tijd ligt ook voor ieder van ons de definitieve en echte afdruk van ons leven onder een pot chrysanten of in de Rosengarten, zoals het monument op bijgaande illustraite en is onze plaats in het verleden voorgoed beslecht, in eeuwigheid. Amen
Foto's : Rosengarten en engel op begraafplaats Ohlsdorf 391 ha groot park kerkhof bij Hamburg Duitsland.
Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds
Dat ene zinnetje uit het Franse leerboek uit de lagere school is blijven hangen
Waarom net dat? Misschien door de herinnering aan de gure herfstwind die tussen het spleetje van de voortanden van zuster Adhemar over de klas joeg, telkens ze dat zinnetje met extra s- op ons afvuurde.
Maar ook een lichte vorm van voyeurisme zal ons aan de geschreven reality soap van la famille Duval, Paul et Marie, niet vreemd geweest zijn.
Die initiatie Frans werd in mijn lagere schooltijd ik denk vanaf het 4de leerjaar- facultatief aangeboden NA de normale lestijden. Zoals daar ook waren de speciale turngroep, de muziekacademie, het koor, en vanaf het vijfde leerjaar, twee keer per week de catechese in aanloop naar de plechtige communie
Ieder jaar in de herfst hoor ik ze weer zelfs meerdere keren. Toch moeten een paar elementen meezitten om het plaatje compleet te maken. En vandaag klopt het quasi allemaal.
Op weg naar onze brievenbus door een zee van roestbruine schoonheid, hoor ik ze weer ritselen onder mijn pantoffeltjes: de gedroogde bladeren die de saaie kasseien met een zacht dik tapijt bedekken. Geen vast tapijt, want bij elke stap dwarrelen ze op en leggen zich comfortabel een eindje verder weer neer. En de zon danst mee en wisselt vormen en kleuren als in een kaleidoscoop. Een frivool klank- en lichtspel, voor wie het zien wil.
En daar zijn ze weer, de woorden uit de herfst van mijn jeugd!!!
«Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds. » Elk jaar opnieuw als de tijd rijp was, haalde ik het zinnetje boven en nu hoor ik mijn leuke Rose het ook weer aanvullen: en hoe schrijf je séchées en waarom Een glimlach en wat herfstdauw in mijn ogen bewijzen hoe mooi het allemaal was
Weekend - bijzonder weekend - de zon is van de partij, de temperatuur zacht, de hemel open en een paar heel leuke ideeën in de aanbieding. De korf met houtblokken is binnengehaald. Als straks de avond valt, de buikjes vol en de hartjes gerust zijn, zullen de vrolijk dansende vlammetjes weerkaatsen op de gezichtjes terwijl het zachte knisperen van de haard al het mooie van de dag in het geheugen brandt.
Door het glazen gewelf van de orangerie zullen we voor het slapengaan opkijken naar alle sterren aan de hemel en voelen dat de hemel nooit ver weg is
Wees maar zeker dat we het De Wever moeilijk gaan maken (GvA 15/10/2012 p 7)
Deze uitspraak uit 2 rode monden maakt de overdonderende keuze van de Antwerpenaar voor verandering, aannemelijk.
Dat de nieuwe ploeg in duidelijke bewoordingen belooft werk te maken van het evenwicht tussen recht en plicht, geven en nemen, woord en daad betekent het veranderen van bestaande gewoontes.
Tussen woord en daad zal de nieuwe ploeg derhalve niet alleen wetten en bezwaren vinden, maar ook slechte verliezers Maar de kiezers vertrouwen erop dat de kr8 van de verandering m8iger zal zijn dan de pogingen om ze te verijdelen. Toch typeert die uitspraak hoe diep de liefde voor hun medeburgers zit Tot een paar uur voor de cijfers hard werden gemaakt beweerden ze dat de stadslijst alle Antwerpenaren goed wilde bedienen. Niet dus, want 38% onder hen gaan ze t moeilijk maken .
Foei jongens, weer niet goed bezig. Niets geleerd van een andere hardliner die nu de verdere opwarming van de Schelde afwacht om erin te springen. Niet doen nu daar eindelijk terug gezonde vis zwemt
Een vleugje Rose in de politiek, zou dat niet mooi zijn?
Evenwichtige verhoudingen maken tussen onderlinge verschillen en daarmee de sleutel in het slot omdraaien en de deur openen naar welzijn voor iedereen.
Liefst wil ik de verzuurde uitspraak in mijn sub- titel aan de teleurstelling van een verliezer toeschrijven en er niet verder op parafraseren of polariseren.
Bart De Wever is straks de burgemeester van iedereen die van deze stad houdt en er ook naar handelt, naar godsvrucht en vermogen, met ruimte voor creativiteit, diversiteit, kleuren en soorten steken, zolang we samen waken dat de contouren en de spelregels geëerbiedigd worden.
Om dat noodzakelijke respect voor alle mensen van goede wil te waarborgen en een grotere bewustwording van ieders maatschappelijke verantwoordelijkheid aan te moedigen, is een goed functionerend ontmoedigingsapparaat voor de stoorzenders noodzakelijk.
In de euforie van gisteravond ademde t stad een micro klimaat geen vijandsbeeld, het geloof, de hoop en de liefde dat het ANDERS kan, heeft de keuze voor verandering cijfermatig mogelijk gemaakt.
De tang die onze samenleving decennia in een verkrampte greep houdt, moet worden opgeborgen. Het wij- en zij verhaal is oubollig en net als het rode 'gratis- verhaal' op.
Gratis is geen vies woord als je niet uitdeelt wat niet van jou is, toch. Maar uit eigen kunnen mag je eindeloos gratis geven: inzet, dankbaarheid, glimlach, zorg, tijd investeringen met een hoge toegevoegde waarde aan een stad om lief te hebben .
Grote politieke beslissingen zijn strategenwerk. Maar een stad leefbaar maken, betekent spinnen en verankeren van een duurzaam weefsel. Daarin een stukje van iedereen verweven maakt ook écht van iedereen en komt de zorg om het warm, netjes, betaalbaar, genietbaar, vreedzaam te maken op vele schouders terecht. Samen rechten en plichten torsen en erover waken dat ze gerespecteerd worden, zonder onderscheid.
De kr8 van verandering het kan, we zijn er dagelijks getuige van in de buik van Antwerpen Opgeven is geen optie.
Lets face it, was de eerste kreet die ik uitschreeuwde als antwoord op de onverschilligheid die heerste in het woonblok met 118 studios aan de Antwerpse Boulevard.
Een oproep om niet langer weg te kijken van mistoestanden. maar in tegendeel te anticiperen.
Wie deze blog al een tijdje volgt of het boek de buik van Antwerpen gelezen heeft, weet wat niet wegkijken betekent en waar het toe kan leiden.
Dit inleidend stukje naar aanleiding van het nieuws over misbruik allerhande. Het ene rioolputdeksel na het andere gaat eraf. Maar na de stank? Wat dan? Wie pakt het aan? Hoe? Telkens te horen: ja we wisten het maar deden niets geeft me een vreselijk vieze smaak.
Melden, ja. Aan wie en wat doet die ermee. Wat intussen met de kwetsbaarheid van het slachtoffer. TV spotjes over kindermishandeling want het houdt inderdaad niet vanzelf op. Steeds variaties op eenzelfde thema, met schade die toeneemt tot ze onherstelbaar is als je lijdzaam toekijkt. Verantwoordelijkheid is nooit vrijblijvend. Geen domein lijkt te ontsnappen.
De nog maar eens opgewarmde kost over doping in de wielrennerij, legt het goed bewaarde publiek geheim eindelijk bloot Bovenmenselijke inspanningen zouden gecontroleerd worden na een glas en een plas en dat steeds minder middelen sporen nalaten wordt als winst opgetekend. Moest al die R&D in onderzoek naar ziektes gebeuren, in plaats van naar gemaskerde doping Maar brood en spelen leidt de massa handig af van de echte problemen. Al eeuwen Slechte punten voor de mensheid die zich zo laat inpakken
Een geneesmiddel om doodzieke mensen misschien te helpen, mag niet toegediend worden, want onvoldoende getest Zijn die sporters misschien misleide betaalde proefkonijnen van de pharma industrie? Is dat wetens en willens. Kennen ze de risicos? Het lijkt erop dat de grote kunst onbetrapt blijven is
Machtsmisbruik over lichaam en ziel.
De sporter die gebruikt, de sportbegeleiding die het weet, blijkbaar soms oplegt, verslaggevers die er helden van maken, hen de hemel in prijzen, de commercie die niet belangloos financiert en de supporter die voor gek staat in zijn blind geloof in superman.
Iedere burger is gehouden aan meldingsplicht van misbruik, van grensoverschrijdend gedrag, pesten .en toch moet vaak eerst een drama gebeuren voor de tongen loskomen.
De geit en de kool sparen is utopie zwijgen is medeplichtig zijn. Misbruik staat loodrecht op vertrouwen. Vertrouwen gebruiken om macht te ontwikkelen over anderen om die dan te misbruiken is laakbaar, maar wordt misdadig als dat kwetsbare mensen in een slachtofferrol dwingt.
Dat kwetsbaar slaat niet uitsluitend op zwakke of onmondige mensen of kinderen. Het gemis aan respect voor deze mensen, die moeten beschermd worden en als makkelijke prooien worden gebruikt, is in één woord walgelijk. Speculerend dat hun getuigenis als minder toerekeningsvatbaar wordt beschouwd is een vruchtbare bodem voor ziekelijke geesten, perverten, manipulators om hun machtswellust bot te vieren.
Maar ook heel mondige mensen doen wel eens beroep op professionele hulp op cruciale momenten in het leven, maar die lopen er dan weer niet mee te koop. Deze vorm van hulpverlening krijgt een ferme dreun door de recente gebeurtenissen die de geloofwaardigheid en het professionalisme ter discussie stelt.
De uitgezonden signalen van gedupeerden, worden zo vaak genegeerd. Lets face it. Maar daar mag het niet bij blijven. Geloof me, als je kijkt en ziet, kies je niet voor makkelijk te betreden paden. Dader ontkent, slachtoffer verbergt maar ook menselijk opzicht, valse getuigen, het vermoeden van onschuld tot het tegendeel bewezen is, getraumatiseerde loyaliteit en niet in het minst de rechtspraak zelf zijn obstakels die de weg naar de waarheid bemoeilijken. Aan handen en voeten gebonden door onontwarbare lianen van wetten is onze rechtsstaat een paradijs voor minder goede bedoelingen.
Dat nu juist in die sector van geestelijke gezondheidszorg verschrikkelijke zaken aan het licht komen, versterkt beslist de vaste wil van veel bezorgde mensen om het welzijn van wie klein of zwak is, te helpen beschermen.
Collectieve verontwaardiging is een belangrijke eerste stap. Maar zonder vervolg, een maat voor niks. Protest alleen verandert niets als mensen op cruciale beleidsplaatsen niet persoonlijk gemotiveerd worden om woorden van protest in daden van handelen en voorkomen om te zetten. Cijfers van zelfmoordgedrag, faalangst, hechtingsproblemen, pestgedrag, seksuele intimidatie die herleid blijven tot werkgelegenheidsprojecten voor doctoraatsstudenten of instituten voor de statistiek, zijn verloren energie en middelen.
Flagrante schendingen van de eigenwaarde, zeker van de minst mondige mensen in een samenleving, zijn misdaden tegen de mensheid zelf.
Vaak zijn de gevolgen daarvan pas zichtbaar en/of aantoonbaar jaren later wat geweten sussend werkt: het zal wel koelen zonder blazen.
Laat dat nu net een pijnpunt zijn waar we met honderden grootouders maar ook duizenden mensen wier relatie spaak loopt, willen aan werken.
Dat ene huwelijk dat vroeger officieel op de klippen liep is vervangen door die paar die nu de stormen overleven maar de wetten waarop vechtende echtelieden zich kunnen beroepen als ze er onderling niet uit raken, zijn blijven staan bij de uitzondering, van wat nu de regel is.De schuld- en boetevraag doet totaal niet ter zake wanneer het belang van kinderen op tafel ligt en daar dragen we met zn allen verantwoordelijkheid in.
Het notitieschrift dat ik nu reeds jaren bijhoud door de pijnlijke confrontatie met deze problematiek- helpen uitgroeien tot een groenboek, waarvan beleidsverantwoordelijken een witboek zullen maken om recht rechtvaardiger te maken. Want wetten zijn politieke materie.
Mijn vele confrontaties met ouders in splijtende relaties, gesprekken met grootouders en hun verdriet om het kleinkinderenleed en bewust van de gevolgen van turbulenties op hun ontwikkeling, mijn latente kennis van de bekommernis van Jeugdzorg, de ervaring met de rechtspraak: al die onmacht raakt mij diep en maakt pijnlijk duidelijk dat daar dringend aan gesleuteld moet worden. De al overbelaste justitie, aan handen en voeten gebonden door achterhaalde wetten, is herleid tot een scheidsrechter zonder monitoring en boven de hoofden van kinderen met zeer kwalijke gevolgen op lange termijn.
Onze generatie mobiele en jong- van- geest grootouders kunnen de onmisbare constante factor zijn in het leven van kinderen op de wip. Vaste grond als stevig fundament voor een stabiele bouw... Geen machtsgreep, gewoon tradities, ervaring en levenswijsheid als bagage meegeven aan kinderen als voorschot van de omgekeerde pyramide die ze straks torsen.
Een doordenker om samen actief aan de slag te gaan, met a touch of Rose en de kr8 van verandering.
Met haar vader in de vertrekhall in Zaventem op weg naar China...
8 oktober, klokslag 8 uur. De klok in de kerktoren maakt de herinnering aan die m8eloze 8ste februari nu al 20 maanden geleden levend.
Met nog een doos gevulde omslagen met verkiezingsfolders bij me, beslis ik even buiten te blijven. Bijna instinctmatig neem ik de straat langs en over het ziekenhuis, de serviceflats en aan het eind van de straat het kerkhof. Ik proef de herfst en ril in mijn trui, terwijl de vredige stilte een stevige ruis vertoont van snelheid op de autostrade. Mensen onderweg naar-of van huis.
Janneke Maan laat verstek gaan, verstopt achter dichte wolken waaruit zachtjes een ragfijn druppeltjesgordijn sijpelt. De pijnscheut die door me heen flitst, weer ik resoluut af door nog intenser te speuren naar de gleuf in de deuropening, waar ik de omslag met daarin de folder van Bart met papa en Bart met Rose laat binnenglijden. Aan de andere straatzijde doemen tientallen verlichte ramen op in het Jan Palfijnziekenhuis. Achter elk daarvan een exclusief verhaal van vreugde, verdriet, angst, pijn, eenzaamheid. zachte handen, troostende woorden. Van geloof, hoop en liefde.
Het herinnert me aan de nachten dat ik van bij Roosje vertrok, niet wetend wat de volgende dag zou brengen Bezorgd om haar nacht vooral. Zoveel liefde die verschrikkelijk veel pijn deed waar geen kruid tegen gewassen was. Maar het herinnert me ook aan de zalige momenten in het Moederhuis waar ik met mijn pasgeboren kind vol vertrouwen haar toekomst tegemoet zag, overtuigd alles te kunnen doen om die voorspoedig en vooral liefdevol te maken. Daar ben je zo volledig door ingenomen dat voor je t weet die eigen dochters moeder worden. En weer doe je vanuit je hart, dezelfde belofte voor de toekomst van je kleinkinderen.
Het zout van de langs mijn wang glijdende tranen lik ik op, me realiserend dat het enkel lukt met een tot glimlach omgevormde mond. A touch of Rose. Ik ben het haar verplicht.
In mijn hand houd ik de omslagen steviger vast dan nodig, terwijl ik in het donker de toegang tot zoveel verschillende brievenbustypes tracht te ontcijferen: de ene klep kiepert naar binnen, de andere moet ik naar buiten hijsen, van nog een andere moet het dak gelicht worden en af en toe pak ik in een borstelige tochtstrip. Het geeft me een hoog fort Bayard gevoel waar de kandidaten onverwacht met hun hand in een spinnenbokaal terechtkwamen Voorzichtiger dan noodzakelijk, laat ik elke omslag in de brievenbusgleuf glijden met de wens dat hij bij het openen even mag vertederen. De politieke boodschap volgt vanzelf wel.
Geen idee of het ooit eerder gebeurde dat in verkiezingstijd naar een specifieke folder GEVRAAGD wordt? Nu dus wel. Roosje blijft onder de mensen, waar ze zo graag vertoefde.
Aan Bart die trekt, papa die duwt en alle idealisten die zich engageren, geeft Marie- Rose de N- VA gemeenteraadslijst vleugels. Samen met u hoop ik dat we hen op 14 oktober de sleutels aanreiken om de deur te openen naar een nieuwe gouden eeuw die heel Vlaanderen op sleeptouw kan nemen.
I am a (realistic) dreamer, but I am not the only one.
En daarom hebben we er het volste vertrouwen in dat niemand deze historische kans laat liggen zodat we met een gerust geweten de toekomst tegemoet gaan. Is het niet meer voor ons, we zijn het onze kinderen en kleinkinderen verplicht.
« Iedere voorzitter wil graag het laatste woord. Maar dat is aan U, volgende zondag. ».
Met die zin rondde Goedele Wachters het groot debat op één af.
Geen idee welk deodorant merk dit optreden sponsorde maar de lichaamstaal van de gladiatoren sprak een verlangen naar straf spul uit.
Slechts één grimas weerstond de vergelijking met een glimlach. Van de andere gezichten kon je het pijnlijk bewijs lezen dat de verandering eraan komt en er geen ontkomen aan zal zijn.
De nog resterende zeven dagen voor het verdict zullen vooral de 30% twijfelende kiezers geviseerd worden Wat willen ze nog horen of zien om overtuigd te raken?
Met de draagtas aan de schouders -met prachtfoto van Roosje en haar prinsjes, het dierbaarste geschenk ooit dat onder haar laatste kerstboom voor mij lag- gevuld met verkiezingsfolders van mijn echtgenoot, heb ik de ganse middag gebust. Daarbij kwamen veel leuke herinneringen boven aan de verkiezingscampagnes van Roosje.
Het werd een fikse, leerrijke wandeling op deze zonnige zondagmiddag, met een paar hartverwarmende ontmoetingen en gesprekken. Zelfs met bussers van andere partijen.
Mijn respect voor de facteur kreeg een sterke opwaartse druk, na de kennismaking met de variaties op één thema: brievenbussen.
Onwillekeurig dacht ik aan Toon Hermans en zijn tango van het blote kontje.
Voor de aardigheid geef ik het hier nog even mee de billen zijn vervangen door bussen.
Het valt me op dat bussen op elkander lijken Vooral wanneer je ze wat langer kan bekijken Er zijn er bij die lijken uitgesproken geinig Er zijn er andere, die zeggen mij maar weinig Ik vind dat bussen ook iets hebben van gezichten Je ziet meteen of ze neven zijn of nichten En ik zag 2 trieste bussen in het water staan Van waarom komt hier nou nooit eens iemand aan Ik ben niet kritisch, maar de meeste bussen staan Of ze hebben van die rare kreukels in de wangen Je hebt belegen bussen en ook hele blitse En chagrijnige mensen hebben van die spitse
Zou het associëren met muziek dan toch genetisch bepaald zijn???
Zon buurtwandeling levert ook een aantal erg aangename ontmoetingen, waarbij Marie- Rose nooit veraf was. Doet zon deugd, blijvend te voelen dat ze leeft.
Ook al passeert morgen al voor de 20ste keer op de kalender weer de 8ste. En staat om 8 uur s avonds de tijd even stil bij dat onwezenlijk moment waar leven en dood van rol wisselen maar ook elke keer haalt de kr8 het op de onm8 en gaan we door.
En daarom duw ik de lijstduwer bij de gemeenteraadsverkiezingen van Antwerpen, met de k8 en de m8 van een engel in onze rug.
Volgende zondag rekenen we allemaal op elkaar om de noodzakelijke verandering op gang te brengen.
Een gezamenlijke solidaire eerste stap in de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen om opnieuw samen een stad te maken om lief te hebben.
Een bedenking die vannacht door me heen stoof terwijl buiten het staartje van een of andere draak van een orkaan, nog wat nazwiepte als dat al de stilte is, wat zal dan de storm zijn, vroeg ik aan mijn klepperend rolluik.
Nu de pakken drukwerk -tja, de bomen zijn toch al geveld- slinken en de boodschap quasi verdeeld is, vraag ik me af hoe er in andere gezinnen dan die van kandidaten mee wordt omgegaan. Wordt daar op een foto of een tekst commentaar gegeven? Wordt er over partijprogrammas gepraat, worden ze vergeleken, getoetst op haalbaarheid, woorden uit het verleden aan daden gekoppeld???
Een bloemlezing van de propaganda is één grote belofte voor een hemelse samenleving op aarde, waar 'the sky the limit is'.
Iedereen krijgt de belofte van bevoorrechte klant. Enkel even een bolletje tekenen.
Na het bekijken van Koppen gisteren op één, waar we ons Rose met onze jongste kleinzoon op de wekelijkse afspraak missen nu de nieuwe generiek loopt, kan je enkel bedroefd vast stellen dat het kwaad IN de mens zelf steekt.
Voor wie de quote miste: Het gratis proefpakket dat door een soort enquêteurs op de Antwerpse Meir (en wellicht ook elders op drukke winkelassen) aangeboden wordt, blijkt een betalend abonnement te zijn. Valse verkooptruc, en ja, je moet niet zomaar tekenen, hè dus niemand vertrouwen is de boodschap leve de samenleving!
Pittig practisch detail: je kan dergelijke praktijk voor de rechtbank aanvechten. Dat klinkt als gooi het in de groep, of moet ik schrijven op de berg. Wanneer komt het voor, hoeveel kost je advocaat, wat recupereer je uiteindelijk als je er ook nog een maagzweer mee kweekt om van een hartinfarct nog maar te zwijgen
Om een advocaat zal je niet verlegen zitten nu er volgens de laatste cijfers van de populatie studenten in de faculteit Rechten, nog een paar duizend in de maak zijn. Vermits die als gratis- verpakte verkooptruc vaak een studentenjob is, kan het best zijn dat als over enkele jaren uw klacht voorkomt, gedupeerde en verkoper oog in oog staan. LOL.
Terug naar de verkiezingen. Op reis door het Vlaamse land is het aanbod van politieke kleuren steeds meer een agrarisch gegeven. In tuinen en weiden staan/liggen borden broederlijk- en zusterlijk naast elkaar met rode-, gele-, blauwe-, groene ... kandidaten in de aanbieding. Eigenlijk best humoristisch dat het boer Bavo worst weze wie er zijn grond bemest
Je kan al dat plak- en drukwerk -in crisistijd notabene en ik word tureluurs van de budgetten die daarmee gepaard gaan- best met a touch of Rose bekijken, zodat het tenminste nog een beetje boeiend wordt.
Luister naar hun woorden maar wees u bewust van het vakmanschap van mediatrainers en fotografen. Over hun werk moeten we niet oordelen, wel over de personen die ze ons voorschotelen. In de kiescampagnes moeten de kandidaten echter niks bewijzen, zelfs niet uitleggen hoe ze de financiering zien van wat ze beloven. Ze mogen vrij dromen rondstrooien, wakker worden is voor de dag na de verkiezing. En geen rechtbank die je uw stem teruggeeft als je je bedrogen weet. Dan is het alweer 6 jaar tanden knarsen terwijl het water naar de zee loopt en woestijnvorming verder gaat.
In debatten het eigen programma debiteren, is zoals de van buiten geleerde catechismus opzeggen. De kandidaat die bekent niet alle punten van partijprogrammas te kennen, die erkent niet op alle terreinen beslagen op het ijs te komen, maar die bereid is te luisteren om dan zijn kennis en ervaring ten dienste te stellen. Daar kan ik me tenminste iets bij voorstellen. Een woord dat het toetsen aan daden kan weerstaan, een woord dat een resultaatsverbintenis inhoudt. Dan wordt willen, kunnen.
Wie in debatten kan luisteren om dan in de afgemeten minuten daarop te anticiperen met de zienswijze van wie hij vertegenwoordigt, krijgt van zijn politieke achterban bij een evaluatie misschien wel het verwijt de anderen het onderwerp van discussie te laten bepalen. Maar de aandachtige luisteraar ervaart het als de essentie van politiek. Meningen op elkaar afstemmen, niet polariseren. De strijd aanwakkeren is de beste garantie om een conflict onoplosbaar te maken. Die constructieve voorstellen moeten de mensen tot stemmen bewegen. Met een zeer duidelijke meerderheid die in je oplossingen gelooft, is een redding nabij. En op dat keerpunt staan we straks op 14 oktober. Durven we veranderen, wagen we het het roer om te gooien? Of is de leeuw nog bij de tandarts voor de laatste extractie? Een steen verleggen doe je met velen... samen.
De samenleving is een tijdelijk verblijf op een planeet die aarde heet. Het is als een huurcontract, je woont er samen en dus gelden rechten en plichten waardoor 'leven' die naam waard is. Het kan, met een leider die kan begeesteren, maar vooral die een voorbeeld geeft. Woorden wekken, voorbeelden strekken. Als het op bezuinigen aankomt, begin dan bij jezelf. Bewijs dat niet alleen de zon voor niets opkomt. Er is zoveel te doen dat ieders leven mooier en beter maakt, zonder dat je moet tellen. Dagelijks bewijzen honderdduizenden vrijwilligers het in de schaduw van de 'grote lichten'...
Dan schiet de dodenrit van doctorandus P, in de versie van ons Marie- Rose tijdens de finale van MissVlaanderen me terug voor ogen. De afvallingskoers waarmee ze de strijd onder kandidaat-missen parafraseerde en pas ik ze toe op de poppenstoet van kandidaten die nu de revue passeren.
En dan, heel af en toe, zie ik een waarachtig iemand.
Iemand die niet alles op één hoop gooit.
Iemand die zich als potentieel roerganger afvraagt hoe het zowel voor de bovendekse- als benedendekse passagier een behouden vaart wordt.
Iemand die beseft dat respect en verantwoordelijkheidsgevoel de échte eerste steen is voor een sociaal woningbeleid.
Iemand die beseft dat een veiligheidsgevoel begint bij veiligheid.
Iemand die vecht om recht rechtvaardig te maken,
Iemand die zijn woord niet breekt uit eigenbelang...
Iemand die moedig tegen de stroom in blijft varen als het doel stroomopwaarts ligt.
Iemand die het leiderschap voelt als een dienst en geen gunst van de kiezer.
Iemand voor wie geld een middel en geen doel is
Iemand die niet aan woorden maar aan werken zijn liefde voor het leven wil doen merken.
Benieuwd wie op 14 oktober de vox populi achter zich krijgt om mee aan het roer van het schip in woelig water te staan in de poging de storm tot bedaren te brengen.
Onbesliste kiezer, ik weet het wel. En het zal niet perfect zijn, maar de verlegde steen zal voor een ander vaarwater zorgen en dat is waar het nu om gaat... succes met uw keuze.
Een lijstduwer is de laatste kandidaat op een kieslijst.
En dat is op de lijst voor de nieuw te kiezen gemeenteraad van Antwerpen, inderdaad
Wellicht de enige kandidaat die vÓÓr de stemmen uitgebracht zijn, écht zeker is van zijn zetel en waar men hem voorlopig althans ook niet uit krijgt jammer, dat zou pas n verkiezingsstunt zijn
Intussen ruikt het hier naar drukinkt die walmt uit een stapel affiches, folders en een paar dozen omslagen voor verkiezingsdrukwerk
Wil iemand een affiche aan het raam of een sticker voor de auto aarzel niet hem zichtbaar maken voor potentiële kiezers is de moeilijkste opdracht... wie hem kent en aan 't werk zag en ziet, weet het wel... al pakt hij er niet mee uit.
De verkiezingsfoto's tonen mijn man op wielen ... niet iets waarmee hij te koop loopt. Betekenen die beelden nu het einde van een tijdperk waarbij ik hem zo onzichtbaar mogelijk op de plaats delict afleverde: achter een katheder aan de universiteit, op het podium van een wereldcongres, aan tafel voor keiharde onderhandelingen met tegenvoeters, waar die verdomde dienstweigerende benen geen spelbrekers mochten zijn...
En dan herinner ik me de woorden van ons Rose die haar vader, geconfronteerd met die vreselijke beperking, opbeurde door te stellen dat Roosevelt de Verenigde Staten wel wist te leiden vanuit een rolstoel en derhalve opgeven geen optie was. Dan besef je als ouder dat woorden wekken, maar voorbeelden strekken...
Een politieke lijst duwen vergt kr8. Als die niet in de benen steekt, dan moet ze van hoger komen. En die is er in overvloed. Van deze Morel wordt verw8 om na een leven van werken en plicht, de opgedane kennis en ervaring in te zetten in de grootste stad van Vlaanderen, met 'a touch of Rose'. Als wereldburger, met de dicipline van een reserve luitenant- kolonel, als man van zijn woord, maar ook als vader en een op handen gedragen opa... zet N-VA een bekwame speler op het schaakbord van een multiculturele havenstad... en dat kan alleen elke Antwerpenaar ten goede komen.
Genoteerd op plaats 55, voorlopig nog zonder stip, vormt hij het sluitstuk van de N-VA lijst. Een stem voor de kop en de staart, verzekert de perfecte combinatie van jong en oud, droom en daad, weten en kunnen, geloven en hopen, durven en doen, maar allebei met 'a touch of Rose'...
Op markten, braderijen of café, zal je de lijstduwer waarschijnlijk niet tegen het lijf lopen Van recepties in een rolstoel herinnert hij zich vooral handtassen die in zijn gezicht bengelen en zit hij met zijn neus letterlijk in andermans zaken maar je voelt misschien wel zijn stille kr8 achter heel wat initiatieven die voor werk, zorg en innovatie moeten zorgen. Geen verkiezingsimago, maar gedrevenheid, kr8 en m8 die uitgaat van aanhoudende inzet, gebaseerd op kennis en ervaring, die verder reikt dan voordeur of achtertuin en gelouterd is door het leven zelf.
Dat ons Roosje een beslissende rol heeft gespeeld in de beslissing van haar vader om ja te zeggen op de vraag van Bart De Wever, lijdt geen twijfel. Of zich dat straks ook vertaalt in stemmen, is een open vraag, maar één ding is zeker: Ons Rose heeft gelijk gekregen. Wielen in plaats van benen doen niets af aan de kennis en ervaring die een cosmopolitische stad als Antwerpen nodig heeft om aan te kunnen wat komt en die handschoen neemt haar vader nu op zodat haar werk kan verder gezet worden.
Bedenk, achter die zittende lijstduwer staat jawel, ook wel de duwer van de rolstoel aangepord door de kr8 van een engel en samen delen we het geloof, de hoop en liefde dat met een Morel int stad, verandering écht gestalte kan krijgen valse hoop bestaat niet... dat bewijzen is ook een opdracht voor opa's...
Vake, gelukkige verjaardag en nu weet je zeker wat het betekent: met a touch of Rose
Het instituut opnieuw bij de mensen brengen
want o
Het is zondag, welkom bij mijn 7de dag
![Lucia[1].jpg](http://static.skynetblogs.be/media/172336/3232469967.jpg)
Een verhaal van licht en charme
een vleugje nostalgie, passend bij de tijd van het jaar
en, werden uitgenodigd op een preselectie, waar hun kennis, taal, charme en uiterlijke geschiktheid gescreend werd.
Het was slikken vanmiddag, toen ik in de boekenwinkel het prachtig uitgegeven boek: het Wouwersnestje Alexander, Marnix en de Burgerwolf" bijna eerbiedig en met snel kloppend hart in mijn handen nam.
verkocht, ten voordele van de blinden
Momentje uit de 7de dag
Begraafplaatsen zijn zowat de laatste infrastructuren die lang ontsnapten aan de modernisering. Maar het tij is ook daar gekeerd. Crematie heeft het pleit gewonnen tegenover traditioneel begraven. Grond wordt alsmaar schaarser en een strooiweide of een urnenveld/toren biedt een respectvol aanvaardbaar alternatief. Daardoor krimpt ook de bloemenzee en het verenigd zijn rond een graftombe. Anderzijds brengt het vele families toch nog samen rond de dis en wordt er bijgepraat... dan bekruipt me telkens de gedachte of we volgende keer nog wel allemaal aan dezelfde kant van het verhaal zullen staan...
Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds
8 oktober, klokslag 8 uur. De klok in de kerktoren maakt de herinnering aan die m8eloze 8ste februari nu al 20 maanden geleden levend.
