Van 18 was hij, onze pa die vandaag 95 zou worden.
Onze pa die met plezier Vakewerd: de naamswijziging toen het eerste kleinkind zich aankondigde
en onze ouders Moeke en Vake werden
8 keer. Hun kr8 van 8.
Was Moeke het kloppend hart van onze familie
Vake kreeg van de kleinkinderen het verdiend achtervoegsel: Vake KAN. Hij kon letterlijk alles, steeds met monnikengeduld en -nauwkeurigheid. Groot, sterk, slim en onverstoorbaar was Vake de rots in de branding. Met Moeke als enthousiaste aandrijfkracht, beleefden we de hemel op aarde. Wij, zijn geliefde driemeisjeshuis, ten gepaste tijd aangevuld met drie schone zonen, zoals Vake hen inhaalde en het werden alle drie blijvers. Met de kr8 van 8 kleinkinderen groeide de illusie dat het nooit voorbij zou gaan. Op zijn verjaardag vandaag (al is het middernacht voorbij en dan heet het gisteren), denk ik aan hem en ik niet alleen, afgaand op het sms-je met de melding dat er met een witteke op Vakes heil werd geklonken. 
In de aanloop naar de 'vieringen' voor 100 jaar Grooten Oorlog, lijkt dat alles zo ver af, zelfs een beetje irreëel. Films en series verweven een brok romantiek in de loopgravenoorlog... waarvan ik me pas nu ten volle realiseer dat die tijd ook de start van Vakes leven was. In die tijd was zijn moeder een mooie jonge vrouw, zwanger van onze pa. Nooit zag ik het zo duidelijk...
Met als achtertuin de Kalmthoutse Heide, altijd een of ander stukje wild in de stoofpot kan het erop lijken dat ze leefden als God in Frankrijk
aan de Nederlandse grens
Sterke, gezonde mensen, van geen kleintje vervaard, eerlijk als goud, met hoog sociaal vermogen
De gruwelen van de oorlog speelden zich dan wel voornamelijk aan de andere kant van het land af en communicatie in beeld noch klank verstoorden de rust van de hei
toch beroerde de grooten oorlog de gemeenschap in dat kleine verdoken dorpje, met soldaten- dorpsgenoten aan het front. Onder hen de broer priester- hospic waarvan men zonder nieuws was, toen zowel Vakes moeder als haar schoonzus- buur beiden een zoon ter wereld brachten. Als eerbetoon aan de vermeende gesneuvelde Constant van Loon, werden beide neefjes: Constant van Loon gedoopt. Toen een tijd daarna nonkel pater niets vermoedend van de deining die hij had veroorzaakt, opdook waren ze met drie naamgenoten in hetzelfde dorp...
Alle drie verwisselden intussen het tijdelijke voor het eeuwige en vierden waar dan ook, vandaag zeker ons Vake
Hopelijk heeft Vake het ons intussen vergeven, hem ons verdriet van de laatste jaren te hebben verzwegen. We bleven zeggen dat 'alles goed' was... en omzeilden zijn vragen naar iedereen, ook toen het helemaal NIET goed ging. Die pijn wilden we hem besparen. Dat verdiende hij niet. Het verdriet om Moeke had eerder zijn hart en veerkracht gedeeltelijk gebroken.
Stil denk ik wel eens dat hij met uitgerekend op de 8ste van de laatste maand van hetzelfde jaar als Roosje die laatste reis aan te vangen
wilde laten weten dat hij ons die bezorgdheid om hem gunde, maar wel beter wist. Hij was geen man van veel woorden... maar hij had ons wel door...
Een feestje voor Vake organiseren, was geen sinecure en vereiste veel creativiteit. Er tussenuit muizen was namelijk een van zijn specialiteiten
Dat beterde met ouder worden en toen hij voor de vierde keer 20 plus 5 werd en we onze gevoelens en blijken van waardering in een indrukwekkend liber amicorum hadden bijeengebracht, raakten we een gevoelige snaar
De man die elk compliment afwimpelde, die eenvoud hoog in het vaandel droeg, was geraakt door de openheid waarmee we hadden neergeschreven wat hij voor elk van ons betekende
hij was er zichtbaar ontroerd en gelukkig om. En wij nog meer. Dat we het hem zo uitdrukkelijk en dankbaar zwart op wit hebben kunnen meegeven wat vaak al te weinig wordt gezegd... na de euforie van het moment heeft hij het boek vaak ter hand genomen om bij het lezen en herlezen te voelen dat elk woord gemeend en waar was
Vake, gelukkige verjaardag en nu weet je zeker wat het betekent: met a touch of Rose
