Een verhaal van licht en charme…een vleugje nostalgie, passend  bij de tijd van het jaar…

Er was eens, in Syracuse op het eiland Sicilië, vermoedelijk rond 286 een jong meisje met de naam Lucia. Lux, licht… die christen werd toen haar moeder na een bezoek aan het graf van de heilige Agatha op wonderbaarlijke wijze genas... je zou voor minder…

Uit dankbaarheid deelde Lucia haar bezittingen met de armen, wat niet gesmaakt werd door haar heidense echtgenoot die haar ‘aanklaagde’, waarop ze  veroordeeld werd tot  werk in een bordeel. Het verhaal gaat dat ze daar met alle macht en zelfs fysieke kracht  niet toe kon bewogen worden… letterlijke standvastigheid… en toen zelfs de brandstapel haar niet klein kreeg werd ze gedood met een zwaard door de keel …

Staat de waarachtigheid van heiligenlevens zelf misschien ter discussie, de verering trotseert de eeuwen…zoals op 13 december, midden de donkerste dagen van het jaar, het feest van santa Lucia.

Als patrones van ‘het licht in de ogen’ maar ook van prostituees met spijt…, glazeniers,  schrijvers… overleeft haar feest de teleurgang van de kerkelijke kalender.

Vooral in de Scandinavische landen waar het deze tijd van het jaar pas om 10 uur in de voormiddag ‘dag’ wordt en het om 15 uur alweer voorbij is, is Lucia present op zowat alle midwinterse manifestaties.

Dat gebruik inspireerde in de jaren zestig van vorige eeuw !!!  het weekblad ‘De Post’ tot het uitschrijven van een wedstrijd om een Vlaamse Lucia te verkiezen.

Jonge meisjes die zich kandidaat stelden, werden uitgenodigd op een preselectie, waar hun kennis, taal, charme en uiterlijke geschiktheid gescreend werd.

Gezien de reputatie van de heilige Lucia, toch even in de rand vermelden dat het om compleet ‘aangeklede’ kandidaten ging, zonder badpakkenshow of  uitdagende choreografieën…meer een a-typische sollicitatie voor een lichtend moment in een meisjesleven…

Twintig finalisten werden weerhouden om zich een paar weken later in de voormalige ‘tearoom’ van de Innovation op de Meir tijdens een interview aan het publiek voor te stellen.

Daarop volgde een uitgebreid verslag in ‘De Post’ dat zijn lezers aanspoorde te stemmen op hun favoriete Lucia…

Dat leverde een uitgelezen groepje van tien finalisten op, dat herleid werd tot vijf, waaruit tijdens een feestelijk gala in het casino van Knokke dé Vlaamse Lucia werd gekozen. De kans als Vlaamse tegenhanger van de Scandinavische lichtfee de morgen van de Nobelprijsuitreiking de winnaars in Stockholm te mogen wekken, getooid in een lang wit kleed met rood lint, een verse dennenkroon op het hoofd, waarop échte kaarsen ontstoken werden, het mooie lied 'santa Lucia' zingend... deed me dromen.

Ik was 20, stond voor de klas, liep over van idealisme en lichtfee voor 1 dag: het voelde als passend.

Toen de aankondiging in de Post bij ons thuis open op de salontafel lag, was er niet zoveel moed voor nodig om het inschrijvingsformulier op te sturen, vergezeld van een ‘knullig’ zwart-wit fotootje, zoals gevraagd. Lang voor de digitale fotografie kende je het resultaat van een foto pas als het hele filmrolletje opgetrokken was en het 10 dagen na inlevering bij de fotograaf ontwikkeld was... Reken maar dat we toen zuinig omsprongen met het filmrolletje op de Kodak. En een fotootje herdoen, was er niet bij...

Een paar weken later werd  ik uitgenodigd op de preselecties die ik overleefde. Toen de reportage met het stemformulier in het weekblad verscheen, was het enthousiasme van mijn klas enorm. Zeker toen er eentje naar de cinema was geweest en de juf in het Belgavox journaal in de Antwerpse cinemazalen had gezien, iets wat ik tot dan zelf niet eens wist…

Het enthousiasme van de klas inspireerde me om de leerstof in die week een Scandinaafs tintje mee te geven en weetjes over dat stukje Europa in te lassen in mijn lessen, lang voor “Ikea, goed idee” gemeengoed werd…

Zoals het gedoodverfde winnaars wel vaker vergaat, werd ik de Lucia…niet. … maar met publieks- en persprijs kon december 1966 niet meer stuk… Kansen in je leven zien en grijpen, omgaan met succes of teleurstelling… ik hoop dat ik het mijn leerlingen heb kunnen voordoen en meegeven voor het leven. Het inlassen van kwaliteitsmomenten tijdens de donkere dagen na de proefwerken van december, zijn misschien wel de best geconserveerde levenslessen waaraan mijn oud-leerlingen tot op heden, wat aan hebben. Onder de grote kerstboom op de tree  -wie kent nog dat stukje podium voor het bord-  samen zijn. Unieke momenten waar je als juf prachtkansen krijgt om boodschappen te geven zonder te beleren. Luisteren naar wat bij hen leeft, je inlevingsvermogen aanscherpen, heerlijke winterse verhalen vertellen... voedsel voor de ziel.

Als apotheose werd overlegd wie voor één dag lichtfee van de klas kon zijn, steeds op basis van kwaliteiten die er écht toe doen… een keuze die gedragen werd door de klas en steeds dankbaar onderschreven door mezelf. En steeds was er wel een mama die voor een mooie dennenkroon met kaarsen zorgde en héél voorzichtig werden voor even de kaarsjes ook echt ontstoken. Een plechtig ontroerend momentje, waarbij ik de eerste Lucia Annemieke nooit zal vergeten, waarvan de mama een paar maanden eerder naar de hemel was vertrokken.... 

Prachtmomenten die in mijn geheugen, maar vooral in mijn hart gegrift staan en waarvan ik hoop dat ze in donkere koude dagen mijn meisjes van weleer, ‘a touch of light’ bieden.

Nu er steeds meer van die oud-leerlingen ontdekken dat hun juf van toen op facebook zit…vertel ik op deze koude winteravond, een dag na haar naamfeest, weer eens over de Lucia en wens hen allemaal de glans van een flikkerend kaarsje in hun ogen, als pretlichtje dansend, misschien zelfs tussen traantjes door… maar wetend dat morgen een andere nieuwe dag is…  met dank aan Santa Lucia…