Deel 2: misbruik van racisme... nog eens iets om over na te denken...
van racisme
Definitie van racisme:
Racisme is de verzamelterm voor alle opvattingen die aan het begrip `ras` een doorslaggevende betekenis toekennen bij het vaststellen of veronderstellen van karaktereigenschappen, fysieke capaciteiten en geestelijke vermogens.
Racisme misbruiken impliceert dus dat het ook kan gebruikt worden. Zo kan het vermoeden rijzen dat om het gewraakte racistlabel te ontwijken, men positief moet discrimineren. Rechten en plichten zouden dan niet voor iedereen gelijk zijn. Laat dat nu juist niet de bedoeling zijn van alle inspanningen die geleverd worden om integratie en samenlven te bevorderen.
Verhalen uit de buik van Antwerpen, met de kracht van Marie- Rose vertelt over meer dan een decennium inspanningen om van een ten dode opgeschreven huis opnieuw een thuis te maken voor mensen uit de hele wereld die kort of lang in Antwerpen wonen. Een boeiend samenspel om ondanks verschillen, gemeenschap te zijn.
Duidelijke afspraken over het reilen en zeilen en een stevige hand die de vinger aan de pols houdt, zijn daarbij de enige garantie om te slagen.
Om de bewering dat racisme vaak ten onrechte wordt gehanteerd te staven wil ik een voorval zoals beschreven in het boek, er nog eens uitpikken en met u delen.
Een incident neergepend in tempore non suspecto.
Uit hoofdstuk 11, blz 65
Een wat ouder meneertje dat geregeld wat te diep in het glas keek, was door bereidwillige thuisbrengers van zijn B&O- geluidsinstallatie beroofd. Wellicht had hij er op café over opgeschept en was die info opgepikt door een paar wakkere, op buit beluste kereltjes
Terug nuchter vertelde hij zijn vermoeden dat men van zijn dronken toestand misbruik had gemaakt en zn kostbare installatie verdwenen was.
Bij nazicht op de bewakingscamera konden we vaststellen dat de jonge kerels inderdaad zijn studio verlieten met de toestellen. Hij durfde geen klacht indienen, want hij vreesde ze misschien wel geschonken te hebben. Bovendien kende hij de jongens niet en hadden ze op café aangeboden hem thuis te brengen. Aangifte en onderzoek zag hij niet zitten en dan houdt het daar op natuurlijk.
Hoe pijnlijk de ontnuchtering ook was, ze kon niet beletten dat enkele dagen later hij alweer met een kater toekwam én de bereidwillige thuisbrengers
Toevallig ben ik in de hall als hij er onder begeleiding arriveert.
Omdat ik hen van de videobeelden herken, neem ik het zielige drankorgeltje meteen van hen over. Het heeft echter heel wat voeten in de aarde om hen de sleutels terug aan de bewoner te doen geven, zodat hij op eigen kracht naar zijn studio kan .
Dat was duidelijk niet naar de zin van de twee jonge gastjes, die hun plannen gedwarsboomd zagen en alsnog hun toegang probeerden te forceren.
Voet bij stek houden en gerugsteund door een paar bewoners die als support in de hal bleven rondlummelen voor het geval dat vroegik hen de man gerust te laten en te vertrekken.
Om een lang verhaal kort te maken: na wat heen en weer getrek aan de glazen voordeur, snauwt de kleinste van de twee als ultieme intimidatie: Gaa, gaa zij ne racist met niet mis te verstaan wegwerpgebaar in mijn richting.
Omdat die opmerking totaal geen steek hield, zette ik me schrap, ging een stapje dichterbij, keek hem recht in de ogen en hield dat zonder verpinken even vol. Met een paar diepe denkrimpels in mijn voorhoofd zei ik vol verwondering: dan moet gij een buitenlander zijn!
Niets kon ook maar het vermoeden wekken dat een tiener, zoals er 13 in een dozijn steken, plat Antwerps pratend die mij racist noemde daar enige reden toe had. Tot ik na wat kopbrekens begreep dat hij me probeerde te schaden en ik uit angst voor die scheldnaam, hem vrijgeleide zou geven
Een beproefde truc tegenover 'kwetsbare' overheidinstanties als ambtenaren en politie. De opgetrommelde politie was intussen ter plaatse en groot was mijn verbazing toen bij de identiteitscontrole bleek dat het om een .Egyptisch kereltje ging...
Uit het boek de kracht van Marie-Rose Nog steeds verkrijgbaar bij- en met de integrale opbrengst voor het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum a touch of Rose.
Los van linkse of rechtse politiek en zonder te veralgemenen, heb ik hier toch iets aan toe te voegen
Het worden een paar afleveringen, om duidelijk te maken hoe dom het is mee te praten zonder te weten wat bedoeld wordt. Racisme wordt inderdaad heel vaak gebruikt als een uitvlucht. Net zoals rugpijn en hoofdpijn maar betekent het dat racisme een uitvlucht IS? Of rug- en hoofdpijn niet écht pijnlijk en verlammend werken?
Net oud genoeg en nog niet té- om uit ervaring te mogen spreken, wil ik helpen na te denken en niet zomaar een kant te kiezen omdat het toevallig de stelling is van een of andere partij waarop je stemde Samen werken aan oplossingen, oog hebben voor de toekomst die we nalaten... betekent het probleem KENNEN en ERKENNEN. Geen debat zonder feitenkennis. Niet kakelen als kip zonder kop. Ik oordeel, zonder te weten waarover is een indicatie om de betere psychiater op te zoeken
Terugblikkend lijkt opvoeden wel de rode draad in mijn leven. Als oudste, niet enkel in ons gezin, maar ook van alle kleinkinderen aan beide kanten van de families, werd ik als oudste 'makkelijkheidshalve' ingezet om de familiebijeenkomsten op zon- en feestdagen kindvriendelijk te begeesteren
Geregeld werd dan ook de grote houten poppenkast en dito koffer met speelpoppen, een loodzwaar- kunstwerkje getekend nonkel Louis- meegesjouwd. In volle actie met een divers publiek, werden me aangeboren pedagogische kwaliteiten toebedeeld. In het perspectief van rustige zondagen voor de ouders met een aantal klein mannen is die lof wellicht ook geuit in het eigen belang maar geen nood, het gaf ook veel voldoening en een gewaardeerde aanhankelijkheid.
In de woelige jaren van studentenrevoltes en een lief dat in 68 praeses aan de Universiteit was, heb ik vier jaar voor de klas gestaan en tieners naar jong -volwassenheid mogen begeleiden met maar één stelregel: oprechtheid in al wat je doet 45 jaar later af en toe nog herinnerd worden aan 'hun' mooiste jaar van die nu 50 +ers, is een vorm van geluk.
Deel 1
mijn eerste keer .
Na de geboorte van onze zoon, heerste ook toen een nijpend tekort aan leerkrachten. Niet-aflatende telefoonoproepen verleidden me om een interim voor een bevallingsverlof in een gemeenteschool te aanvaarden. In die klas een zittenblijver met duidelijk veel problemen: een lichaamsbouw boven pari en een verstandelijke ontwikkeling eronder, was zij een makkelijke prooi voor spotters. Haar agressieve reacties noemde men 'onaangepast gedrag'. Verbittering en levenslust werden omgekeerd evenredig. en het meisje belandde in een soort isolement. Zoekend naar een middel om het tij te keren, zou ik pogen haar status te wijzigen: van ballast naar voortrekker en zo het vertrouwen in zichzelf en de anderen herstellen.
Met mijn faam als eerlijke leerkracht genoot ik de sympathie van de leerlingen en werd ik niet meteen afgerekend op het feit dat ik het meisje ogenschijnlijk voortrok want zo heet dat dan, natuurlijk.
Veel van de leerstof kon haar niet boeien omdat die geschoeid werd op voorkennis die zij miste. Als niet eerst de fundering opgevuld werd, was verder bouwen onmogelijk. Naar aanleiding van de nieuwe les, kon ik meestal vaststellen wat ze miste. Het volstond terwijl de klas een oefening afwerkte, om haar -en er waren er altijd wel een paar die van zon extra uitleg ook een graantje konden meepikken,- het voorgaande opnieuw uit te leggen. Geen herhaling van de les, want het is zoals bij een optelling: tel je steeds van dezelfde kant op, dan maak je wellicht ook steeds dezelfde fout Vanuit de praktijk het nut van de theorie aantonen vanuit het concrete naar het abstracte, is een probaat middel om minder rappe leerlingen mee te krijgen.
Eens dat gemiste bouwsteentje bijgebracht moest er ook mee geoefend worden. Daarvoor ging een oefenblaadje mee als huiswerk. Op de vrije halve dag of het weekend daarop kon dan de échte huistaak met gefundeerde kennis, ingehaald worden.
Een paar weken ging het goed en het meisje beende -althans voor die stukken van het lespakket- langzaam maar zeker bij. Ook de motivatie verhoogde, gevolgd door een voorzichtige integratie in de groep. Kortom een operatie met kans op slagen.
Tot: op een maandagmiddag een man me opwacht aan de schoolpoort.
Zijde gij die juf van ons xxx? Dan ga ik u één ding zeggen. Waarom heeft mijn dochter in het weekend huiswerk mee en de andere kinderen niet? Wij vertrekken vrijdagavond naar de caravan en op de camping is dat geen doen dat ze huiswerk moet maken
Vriendelijk leg ik uit dat ik haar op die manier help bijbenen en dat ze dat zeer flink doet.
Over die werkwijze moet ik hem niet briefen, want hij heeft gesproken: geen huiswerk in het weekend.
Ik krijg de volle laag en behoorlijk dreigend gaat het vingertje in de lucht en komt hij nogal dicht bij mij: -Eh, miss, wat is volgens u mis met een werkman, misschien?
Helemaal niets, antwoord ik nog voorzichtig, elke ouder wil toch dat zijn kind kan volgen op school en ik help haar daarbij, want dat heeft veel gevolgen voor zon tiener
Dat was naast de waard gerekend.
"-Ghebt me verstaan, hé, RACIST.
Mijn eerste keer dat ik daarvan beschuldigd werd....
Voor alle duidelijkheid: hij was een rasechte Antwerpenaar, generaties ver, met een door en door Vlaamse naam, blank, al wat je wil.
Maar IK was een racist.
De rel aan de schoolpoort weerhield me niet om nog even verder te gaan, maar de taakjes kwamen onafgewerkt terug en van de directie kreeg ik de wijze raad laat het los
Tot op vandaag dus niet gelukt, blijkt en daarom een eerste 'school'voorbeeld van misbruikt racisme
Het gaat hard, de laatste tijd. Zoveel te doen, te regelen Vraag me soms af hoe mensen alleen, zonder bijstand van expertise en effectieve hulp, dat administratieve kluwen dat een overlijden nog altijd teweeg brengt, tijdig ontward krijgen.
Maar het lukt en maakt ons eindelijk na twee maanden een klein beetje rustiger. Misschien wel voor het eerst sinds onze Chris op 15juni zo kortstondig overleed.
En dan is het Moederdag, de 15e van de 8ste maand Een beklemmend, haast verstikkend gevoel dat me besluipt bij het wakker worden, wil ik niet toelaten en roep mezelf meteen tot de orde: opgeven geen optie... Twee van onze drie kinderen zullen er fysiek nooit meer bij zijn. Een onherstelbaar gemis Zolang ons Moeke onder ons was, ging geen Moederdag voorbij of we vierden haar en haar drie dochters, later zelf moeders, samen ook met al haar kleinkinderen.
De volgende generatie die kr8 doorgeven om blijvend te putten uit een even rijk gevuld verleden, een gelukkige jeugd, daarvoor moeten we nu mét hen voor zorgen kinderrechten met K .
Toen ons Moeke, de spil en draaischijf er niet meer was, schoof Moederdag een generatie op. Zolang we Vake in ons midden hadden, was hij de plaatsvervanger van Moeke op aarde, maar ook daar kwam een eind aan. Niets abnormaals, de gang van het leven en we beseften reden te over te hebben, om ons dankbaar op te trekken aan zoveel mooie herinneringen.
Als echter plots de volgorde niet meer gerespecteerd wordt, en jonge mensen de gemiddelde levensverwachting niet halen, dan is de pijn om het afscheid van een andere grootorde. Veranderen ook de prioriteiten. Is aanvaarden niet evident. Maar we zijn niet de enigen die er voor staan en er door moeten... dat beseffen en elkaar de hand reiken is een enorm voorrecht om 'leven' in zijn volheid te proeven, ook al smaakt het bitterzoet...
Had onze Chris de ergerlijke gewoonte, ondanks het gerespecteerde academisch kwartiertje, binnen te stuiven als de taart al versneden was deze keer is hij prominent- en vanaf het eerste moment aanwezig 15/6 15/8 twee maanden sinds het ondenkbare toch gebeurde.
De vernietigende diagnose was al een - complete - uit de hand gelopen verrassing voor mijn verjaardag, waarvoor ik alle kr8 van 8 moest inzetten om die dag gewoon door te komen Deze eerste Moederdag nu ook zonder hem en zijn - mogelijks door papa gesponsorde rozen- verhoogt mijn gevoel voor symbolische waarde van getallen 15 en 8, matchpoint Vluchten kan niet meer, schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar Vluchten is niet aan mij besteed, maar de waarde van schuilen bij elkaar is onschatbaar. Dank aan al die armen om ons heen die we via a touch of Rose en met a sound of Chris willen delen met iedereen en overal waar er behoefte aan is
We koesteren Roosjes geloof, hoop en liefde om onze Chris zijn Peace, love and happiness waar te maken en te kunnen zeggen: Leve het leven . Dat hebben we gisteren op Moederdag met succes samen geprobeerd.
Ze is nu énig kind en dat is voor onze oudste dochter heel hard wennen. Een jongere zus en broer verliezen, het verdriet van ouders zien, een drukke dokterspraktijk, de zorg voor 'a touch of Rose,' twee tienerdochters... haar extra opleiding psychotherapie is beslist een hulp om alles een plaats te geven met a touch of maar ze doet het.
Onze twee enthousiaste kleindochters -met tot ieders geruststelling, een hoog Rose- en Chris gehalte houden het vuur brandend tegen de tijd dat er stoelen bijgezet zullen worden. Organisatorisch, muzikaal- en acteertalent, we hebben het nog allemaal in huis en dan waren de hoofdaandeelhouders van dit profiel, niet eens live van de partij
Een mooiere dag dan Moederdag kan ik nu niet bedenken om met vereende krachten blijvend mooie tradities, normen en waarden die er écht toe doen voor het nageslacht en hun gezinnen later, te koesteren als kostbare kleinoden, voor geen geld te koop
Voor de dag helemaal om is en ik zoals elke avond via Janneke Maan onze kleinkinderen een nachtzoen doorstuur, schitteren tussen massas andere sterren er twee opvallend uitbundig boven ons Ganzenhof. Ik weet dat ze er voor altijd zijn, dicht bij ons, met een schittering die nooit zal afnemen. En een kusje voor elk vertrekt hemelwaarts.
Met gerust gemoed doof ik de kaarsjes op tafel, erop vertrouwend dat de sterrenhemel het voor vannacht overneemt en liefdevol waakt over al wie iemand mist
Bij leven en welzijn, tot na de dodentocht met een verslag schreef ik gisteren op mijn blog
Hier ben ik dan
Deelnemen begint in de tent op de markt. Wie vooraf inschreef kon de korte file nemen, de anderen worden deel van een reuze , tientallen meter lange en vier, vijf mensen brede slang, die zich naar de ingang van de tent kronkelt Hier en daar probeert een snodaard via stiekeme osmose te infiltreren, maar niemand ergert zich. In feite ook een unieke kans om kennis te maken met anderen en vast te stellen hoe klein de wereld is. Eens de inschrijfbalies bereikt, verloopt alles digitaal en relatief vlot.
Al heb ik met een eerste deelname, weinig recht op commentaar, toch bedenk ik dat het vragenmoment met het oog op de statistieken, (hoeveel deelnames, hoeveel uitgestapt, maaltijd onderweg, telefoonnummer) eventueel beter via een in te vullen kaartje op voorhand in de wachtrij kan gebeuren en de wachttijd voor de ingang nuttig invullen en inkorten vergelijkbaar met de papieren die je in het vliegtuig invult, voor de landing na een transatlantische vlucht Maar dat tussen haakjes.
Een huzarenstukje om de 11 175 registraties (record) te klaren en de menigte te overtuigen dat tot de laatste kandidaat toe, iedereen mee zal kunnen starten, al nadert dat tijdstip sneller dan de slang kronkelt.
Los van de stappers/lopers, die reeds een paar uur voor de start hun poolposition veilig stellen en aan de onderste takken van de Boomstraat hangen , verandert de kabbelende massa de straten naar de startmeet in een 'gelabelde' mensenzee.Van dan af, kan men immers via een app elke deelnemer op de computer volgen. Niet enkel de organisatie van de Doto, maar ook het thuisfront: vrijwillige onderwerping aan het alziend oog van big brother
Van op de balkons van de omringende huizen, moet dat beslist een fascinerend schouwspel zijn. Hier en daar iemand herkennend, wordt er geroepen, gezwaaid met een vlag, een hymne aangeheven, gewuifd Feest in het dorp. Schuifelend gaat het richting start en eens die gegeven is, komt er een beetje ruimte en wat lucht in het peloton.
De wedstrijdmaniakken zijn meteen op de loop gegaan, zonder gevaar dat de achtervolging wordt ingezet. Het is geen wedstrijd. En als ze te vroeg voorbij checkpoint wandeltocht komen, moeten ze verplicht stoom afblazen.
De Boomstraat als winkelstraat, vergeet het maar. Rijen dik staan mensen om de stappers aan te porren, met spandoeken, handgeklap en leuke opmerkingen. Goe bezig, ge zijt er bijna als een van de betere.
Telkens een roze ballon, een stapper voor a touch of Rose voorbijkomt, laait spontaan applaus op. Vertederd denk ik telkens: Roosje, Chris en al wie daar met jullie op de beste tribune zit gehoord? Voor jullie, from Bornem with love
Het kropje in mijn keel zit er nu permanent en bij het passeren van het touch of Rose straatje, waar twee trossen roze ballons en dito aanmoedigende kreten opstijgen van het vrijwilligersteam, mijn kleindochters en twee leuke jongetjes, vriendjes van Alexander en Marnix die zelfs een heel eind op het voetpad mijn naam scanderend meelopen, lokt een 'buitje' tranen uit, dat de weervrouw niet had zien hangen.
En dan wordt het kalmer. Langs het water op weg naar de dijken, tot in Temse. Duizenden boven op de dijk langs de Schelde, duizenden onderaan langs typische huisjes, waar de mensen buiten zitten met een hapje en een drankje... Er wordt doorgestapt en even krijgt het er de schijn van dat iedereen ons zal inhalen maar ook wij verdapperen en houden flink stand.
Op een van de dijken, tussen hoog en laag, kijkt een kudde schapen naar de stroom boven en onder aan de dijk, zich wellicht afvragend waar die kudde zonder herdershonden naar op weg is .
Een prachtig stukje natuur, dat ons eigenlijk onbekend was, maar waar we na deze kennismaking beslist terugkeren. Nauwelijks bewoond, enorm groen, verfrissend, stil met enkel in de bermen het geluid van massas krekels die hun vleugeltjes tegen mekaar schuren en de lucht parfumeren met a sound of Chris. Zo peace, love and sadness, sorry... happiness...
Er wordt nauwelijks gepraat. Fluisterend vergelijken we die stil stappende menigte met vluchtelingen, zoals onze ouders vertelden over de vlucht naar Frankrijk met hun ouders tijdens de oorlog. Wat een angst moeten onze grootouders gekend hebben met hun kroost door ongekend gebied stappen, met kans dat de vijand vanuit de lucht of de bermen aanvalt en dood en vernieling zaait Brr.... We zetten het maar meteen uit ons hoofd en probeer de sfeer te herstellen met een anekdote uit mijn internaatstijd. In de maand mei werd het rozenhoedje 's avonds aan de grot in het bos gebeden. Alle internen stapten in processie en in het donker naar de grot. Als eerste in de rij, nam ik een afslag te vroeg en belandde met in mijn kielzog de hele rij, in het patattenveld... dat er tot overmaat van ramp nogal drassig bijlag. Hilariteit en gegiechel overschaduwde het sacrale moment en ik mocht nooit meer op kop lopen.
Beiden hebben we stof te over om na te denken en de emoties die onze pelgrimstocht losweekt, te verwerken. Indrukwekkende wolkenformaties met daartussen massa's sterretjes als fonkelende diamantjes, voelen als de beschermende koepel van een heiligdom.
Tot uit de donkere boskant plots een luide stem enthousiast OMA roept. Speurend tussen de stoere mannenbenen die ons olmringen, de ruige soldaten in volle uitrusting, de getatoeëerde bovenlijven, herken ik vrienden van a touch en weer schijnt even licht in de duisternis We wuiven enthousiast terug. De ballon die erboven uitsteekt en de oplichtende badge die we bij a touch of Rose meekregen, werkt in het onverlichte natuurgebied als een draagbaar mobiel vuurtorentje om elkaar te lokaliseren.
Langzaam voel ik mijn lange broek versmallen rond mijn linkerknie. Gezellig elkaar een arm geven, kan niet verhelen dat het moeilijker gaat. Niet met mij, niet met de fysiek, niet met het rechterbeen, door Florence Nightingale met een toverpot ginseng balsem gedopeerd Maar de brace rond de linkerknie kan de zwelling niet langer verhullen en achterkomers maken me er attent op mocht ik het niet voelen
Maar ik wil terug in Bornem arriveren. Solidair, maar in een lagere versnelling zetten we door. Opgeven hier is geen optie. Midden in de bossen en de staart van de optocht wordt alsmaar korter. Geregeld vergewissen we ons ervan die laatste groepen toch als achterhoede te bewaren. Ik wil de kwieke tante Fawie niet ophouden en besluit zodra we tussen de huizen komen, te evalueren en haar vrije baan te geven.
Op 4 km van mijn target aanvaard ik de beperking van die knie en de belofte aan mijn sponsorende echtgenoot die ik als tegenprestatie moest beloven mezelf niet in de prak te stappen. Een eis niet helemaal wars van een portie eigenbelang... De laatste vier kilometer zit ik op de achterbank bij twee sympathieke GO's... en blijkt dat we een vergelijkbaar gemis meedragen...
Even terzijde vermelden voor wie research zou doen...de geregistreerde afstand en tijd die vermeld wordt op de officiële site is die van het laatst gepasseerde controlepunt. Zo staan we beiden in de annalen met 7,56 km, terwijl mijn zus er 17 en ik er 13 in de benen hebben. Tien stappen verder dan ons afspraakpunt en mijn zus was ook door checkpoint 2 geflitst en als 17, 79 km stapper geregistreerd. Beginnersfoutje, maar lesje voor volgende keer...
Bij aankomst staat een vriend van onze Chris klaar en troont me de laatste paar meter mee naar de aanmoedigingsstand van a touch of Rose. Daar heeft men een verrassing klaar en klinkt "zijn" muziek door de luidsprekers... De gemiste 4 kilometer worden méér dan goed gemaakt al breekt op dat moment niet alleen mijn klomp... gelukkig staat voor ieder een glas touch of Rose wijn als balsem klaar.
Roosje en junior... gezondheid... al denk ik: what's in a name?
Nu is het voor ons nog wachten op tante Fawie. Met fikse tred, haast dansend doemt ze op uit de dreef van het kasteel van Marnix van St- Aldegonde. Ze voert als het ware een van de laatste grote groepen aan. Louter mijn schuld, dat we achterop geraakten, want ik durf wedden dat als nonkel Guy daar niet op vinkenslag had gelegen ze nog een heel eind had doorgestapt als was het 'a piece of cake'.
Opdracht volbracht. Proficiat, tante Fawie...
Dank aan iedereen, vooral de 75 touch of Rose stappers en de gulle sponsors, de -vrijwilligers en de toekomstige kandidaat-stappers die afspraak maakten om volgende keer 'la vie en rose' te delen.
Reken maar dat elke cent wordt ingezet om patiënten en familie een leven te helpen geven, dat de moeite waard is om zoveel voor te doorstaan. Psycho-sociaal oncologisch welzijn...
Liefste allemaal daarboven, waak over wie hier beneden kr8 en moed zoekt in de strijd tegen ziekte iets waaraan wij hier met a touch of Rose en in jullie naam en zoete gedachtenis meehelpen.
Het klinkt bijna luguber, maar het belooft alweer een reuze- happening te worden, met veel peace, love en happiness...
Vrijdag maak ik deel uit van de grote groep deelnemers die met geloof, hoop en liefde elke stap opdragen aan het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose'.
Speciale training hoef ik niet, want mijn knietjes begeven het toch na een paar uur: .... versleten werk.
Het gaat om de intentie en ik wil alleszins mijn 'beste' wil laten zien, omdat 'goede'- niet genoeg is... Dat is dan nog maar een schijntje in vergelijking met het parcours dat kankerpatiënten afleggen.
Met de vele sympathisanten en stappers zet ik de toffe 'gesponsorde' pet op en hoop dat de roze ballon me over de oneffenheden in de weg zullen tillen.
Samen met mijn zus, de onvolprezen tante Fawie zien we wel hoe ver we geraken... . En we hebben onze nonkel Guy als 'personal stand by' met de bezemwagen binnen gsm- bereik... ;-) Noblesse oblige...
Met 'a sound of Chris'. in ons hart, vinden onze benen beslist de juiste kadans. En we zeggen het voor we eraan beginnen: opgeven is wél de optie... uit respect voor de bezorgdheid van onze echtgenoten.
We zullen samen kr8 putten uit de droom dat over enkele jaren onze kleinkinderen aan de start verschijnen voor misschien wel de volle 100 km...
Ook haar 'William en Harry' met- en voor haar ' touch of Rose'... uit liefde en respect... En wij zullen hen aanmoedigen, langs de weg of vanuit de hemel...
Stapt u graag een eindje virtueel mee? Dat kan perfect. Een steuntje aan de stichting 'a touch of Rose' op BE56 001 6451191 88 met vermelding OMA... en als u uw e- mailadres vermeldt... kan ik u persoonlijk een dankmailtje sturen...
Bij leven en welzijn... tot na de dodentocht... met verslag over onze ervaringen...
Nu ik bijna rond ben met het versturen van een gedachtenisprentje als bedanking voor alle blijken van medeleven en de vele schenkingen aan a touch of Rose, (het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum dat werd opgericht na het overlijden van Roosje), kijk ik nog aan tegen een berg mails met troostende woorden die ons een hart onder de riem staken.
Ook van zoveel mensen die we niet eens persoonlijk kennen, maar als het ware deel van ons leven zijn gaan uitmaken, door ons Roosje en nu ook onze Chris. Een warm en intens gevoel van verbondenheid. Mens-zijn op zijn mooist, die het leven naast a touch of Rose, nu ook a sound of Chris geeft
Kankerpatiënten en hun naasten, die nog mogen en kunnen vechten voor hun leven, helpen om het vol te houden, voelt meer dan een doekje voor ons bloeden. Daarom zeggen we dank aan al wie helpt om dat blijvend mogelijk te maken. Tegelijk hopen en bidden we dat zo weinig mogelijk mensen onder ons er ooit mee te maken moeten krijgen. Ook al vrezen we dat het voorlopig wishfull thinking is
Voor al wie we niet anders dan via het internet weten te bereiken, wil ik heel graag het gedachtenisprentje van onze zoon hierbij on line zetten.
Makkelijker te lezen versie:
Dankbare herinnering aan onze zoon,
Vriend van velen,
Christian Morel jr
° 5 januari 1978 15 juni 2013
Master in de Rechten
DJ Vince Hilton
Zoon-lief,
Jouw komst 35 jaar geleden, voelde als de kroon op het werk. Een droom die vervuld werd. Een junior voor de senior en een knappe broer voor je twee prachtige zussen.Zij wilden je als levende pop in hun moedertjesspel en je was toen al diplomaat genoeg om een smakelijke deal te sluiten. Tot die ene stap te ver en ze je een rokje lieten aandoen over and out. Je werd een kamikaze onder de luide kreet: Sandokan en joeg hen in de gordijnen. Maar ze hebben je wel geleerd hoe met veel vrouwelijk schoon om te gaan.
Ons Ganzenhof was het Aards Paradijs. Papa, je held, reisde de wereld rond en we leefden van de ene hereniging naar de andere. Toen het ernstige werk eraan kwam, werd je dé collegeboy, scout, maar vooral voetballer. Je wist waar de goal stond en opgeven was geen optie een passie die je een leven lang zou koesteren.
Antwerp-supporter-zijnde tollereerde je de paarse vlag van je buur, nu een van je beste vrienden, op de slaapzaal die jullie geregeld in lichterlaaie zetten.Al was een jaartje internaat anders bedoeld!
Toen je tijdens die laatste dramatische week van je leven je vrienden op de hoogte bracht van je toestand, schertste je: Toch blij dat ik tenminste Beerschot overleef, al word ik zelf niet Great old. Achter deze humor voelden we ondanks je dapperheid, je immens verdriet dat we allen deelden.
Je keuze voor Rechten werd een marktstudie van de Vlaamse universiteiten: Antwerpen, Leuven en Gent. Trots op je Master, maakte de discrepantie tussen recht en rechtvaardigheid je opstandig. Het werd duidelijk dat je je toga niet aan de balie zou verslijten. Beetje geïrriteerd suggereerden we je hem dan maar achter je draaitafel aan te doen. Je kon ermee lachen: Meester Vince Hilton. Je sound was op een vibe na klaar om te lanceren.
Wij hebben je muziek intussen méér dan leren waarderen.
Met Amélie, Eline, Alexander en Marnix zullen we er jou in (h)erkennen, nonkeltje. Ze klopt met je vrijheid, je blijheid, je rebelsheid, je schoonheid, je onuitputtelijke charme, je ongenaakbaarheid. Je wist traditie, stijl en klasse de smaak van peace, love and happiness te geven. Deze ogenschijnlijk onverzoenbare stijlen mixte je wonderbaarlijk in je muziek en je leven.
Na a touch of Rose hopen we op a sound of Chris till "we will meet again" some sunny day...
De familie Morel dankt U voor de steun en blijken van medeleven.
www.atouchofrose.be
We zijn inmiddels anderhalve maand verder na die verschrikkelijke 15de juni. Het ongelooflijke moeten we nu wel geloven. Want hoe vaak ik ook opkijk als Choukie (onze Jack Russell) naar de studio in de tuin sprint en haar teleurgesteld zonder onze Chris zie terugkomen dat vertrouwd beeld van ons opspringend circushondje tegen de lange benen van onze junior speelt zich alleen nog in onze mooie herinneringen af.
Een van onze Chris zijn laatste passages kwam hij binnengezwiept met een paar ijsjes in de hand, voor de deur gekocht aan de ijskar die kleine leuke geneugten, waarvan hij het monopolie leek te bezitten, want met een diepvries vol ijsjes, gaan we nooit de straat op voor een schepijsje Onvoorspelbaar, elke gelegenheid tot genieten meepikkend zijn reactie op wat hij ons verweet te weinig te doen de wereld van actie en reactie, zeker
s Morgens en s avonds, mijn eerste en laatste handeling: een kusje op de urnen, is nu het ritueel dat me helpt om geloof, hoop en liefde, peace, love and happiness elke dag weer een beetje meer waar te maken in een leven vol zorgen en plicht
In onze gelukkige kinderjaren, bestendigd in die van onze kinderen, was het feest van 21 juli, veel meer dan de nationale feestdag . Voor ons wapperden de vlaggen, werd vuurwerk ontstoken en waren de festiviteiten alom er voor de verjaardag van ons Moeke. De vele jaren met alle kleinkinderen samen in Brecht zijn van onschatbare waarde gebleken in de vorming en ontwikkeling van ieder van hen. Normen en waarden kennen en (h)erkennen, met kritiek omgaan, sociale vaardigheden, liefde voor de natuur Het was er allemaal in overvloed. Een ongelooflijke leerschool. Geen wonder dat deskundigen zoveel belang hechten aan de rol van grootouders in het leven van kleinkinderen. In die liefdevolle omgeving, vierde de creativiteit dan ook hoge toppen en jaar na jaar pakten de kleinkinderen uit met origineler en toepasselijker feestmateriaal tegen die 21 ste juli. De opname in een heuse studio van een CD waarop ze samen een lied voor en over moeke zongen ligt hier als kostbaar bewijs in de bovenste lade van de muziekinstallatie. Hun live performance de dag zelf, na oeverloos samen repeteren uitgedost in een verzameling outfits van de jarige zelf, was subliem. Op geen enkel festival kreeg een groep meer bisnummers af te werken als de kleinkinderen met die ene act. Zoete herinneringen om te koesteren.
Tijden evolueren, bewustwording krijgt een stem en met drie historici onder de kleinkinderen werden de zondagen het uitgelezen forum voor pittige discussies. Boeiend en verrijkend. Zeker als eentje een duidelijk politiek Vlaams profiel aankleeft. ;-)
Deze ongewone proloog om mijn gevoelens bij 21 juli anno 2013 te ventileren. Dynastie, koning op zich al een voorbijgestreefd, ondemocratisch gegeven. Dat de plaats van een wieg garanties biedt voor specifieke capaciteiten van wie in die wieg ligt, kan je bezwaarlijk ernstig nemen. Akkoord, ook een democratisch systeem, met een verkozen opperhoofd biedt veel speelruimte om via marketing en al/dan niet loze beloftes, een kudde alsnog de dieperik in de leiden. En toch biedt een verkozen leider betere garanties. Je kan er immers terug van af geraken ook al heeft een snoodaard cruciale wachttorens bemand met trouwe vazallen en toegangspoorten verzegeld of gebetoneerd, verschroeide aarde
Interesse- maar beter nog engagement in politiek lijkt me geen overbodige luxe, willen we de volgende generatie toekomstperspectief bieden Velen zijn geroepen tot de lucratieve kant van leiderschap, weinigen willen de handen vuil maken en DOEN er ook iets mee Zolang politiek status met privileges is en een soort opvolgrecht groeit is het dynastie in de dynastie ;-) Vermoedelijk zijn cycli van vette en magere jaren nodig om bepaalde evenwichten te herstellen handjes van graaiers op de rug te binden, hi hi
Koningschap als protocolaire functie? Kasteel, hofhouding, alles erop en eraan voor een lintje knippen. Of vermaak voor 20 000 fans (de laatste 5000 kwamen er dan toch niet door om het Paleizenplein te satureren .) die zich met evenveel gemak aan Astrid en den John zouden vergaapt hebben Brood en spelen met als variante bloot en spelen de geïmproviseerde voorbeeldfunctie als hapklaar fata morgana voor kwetsbare doelgroepen. Royals passen in het plaatje
Toen de dieren nog spraken kon men onze antecedenten bezweren dat God zélf het opperhoofd positioneerde aanvaardbaar in een van kabel- en satelliet gespaard stukje regenwoud maar onze Middeleeuwen liggen intussen al zon vijfhonderd jaar achter ons, toch? En wat die goddelijke inbreng betreft, beetje dieper graven leert dat in alle religies, aardse rijkdom eerder belemmerend werkt vrouwen als bonus voor de chief, scoren altijd hoog, bij een geboren of verkozen exemplaar
Stel dat we straks het koningshuis financieren voor een louter protocolair bestaan, moeten we toch eens offertes vragen bij evenementen bureaus. Die kunnen voor elke specifieke aangelegenheid de meest geschikte en ge- update figurant casten? Van clown tot Duracell konijn, of een Hollandse blonde God in hermelijn tot zelfs een kussende Pinocchio
Wie of wat wilde Philippe/Filip ons land nu voorhouden: een leider, koning, of een vijftig plusser met midlife syndroom, die de boon in de taart vond en kinderlijk blij de belofte aan Mathilde kon inlossen: het offer volbracht.
De vriendelijke koningsgezinde pers, je wordt niet zomaar geaccrediteerd prijst de bescheidenheid van de koningin zodat de koning kan schitteren. Schot voor open doel voor een eindejaarsconference
Feiten: a) gehuld in een veel te warme winterbruidige Natan-creatie b) joekels van hoge hakken om niet onder de korenmaat te blijven, c) haar arm dominant over zijn schouder of beschermend je mag kiezen, d) de permanente rol van souffleuse : kom op, zeg het, je kan het, flink zijn, het is je gelukt in t Frans vermoed ik zonder te liplezen ;-)
conclusie: bescheidenheid zodat de koning kon schitteren Mon oeil. Zij is er helemaal klaar voor
En dan die plotse ongeremdheid, gelabeld als spontaniteit. Eerst rakelings langs elkaars wang, dan mét huidcontact tot overmoed, wellicht na een paar glazen bubbels zijn lippen in de juiste stand brachten Zelfs Mathilde schrok zichtbaar van zoveel ongekende en onvermoede ontstuimigheid Wat een kroning zelfs zonder kroon, met een man vermag Nu al gegroeid in zijn rol erg vermoeiend, maar gelukkig lonkte een vakantie weg uit dat dierbaar, mooi België
Dat de verzamelde fans voor de koning van Brussel en het toeristisch gewest wachtten op de kus zegt alles over wat van een koning verwacht wordt.
Terwijl ik dit blogje schrijf, moet ik echt even inconsequent reageren op koninklijk nieuws uit Londen. Het prinsje dat ook zijn mama veel te vroeg verloor, heeft nu zelf een zoontje, met de prachtige tweede naam Alexander Het voelt als balsem op mijn moederhart en herinnert aan de vergelijkingen die opdoken toen een Rozenmoeder van twee prinsjes overleed... vertederd merk ik hoe subtiel William zijn overleden mama betrekt bij de cruciale momenten in zijn leven: Diana's verlovingsring, een nopjesjurk zoals toen ze haar eerstgeborene toonde en nu die tweede naam, die zoveel moois oproept... een mooie hommage jongen... het is zeker ook daarboven feest met gepaste vibes van een super DJ .
Misschien verwondert deze wat andere toon op mijn blogje. Beschouw het als een voorzichtig herwinnen van mijn strijdlust met het oog op de toekomst van uw en onze kleinkinderen Ik probeer niet te blijven hangen in dat alles verterende verdriet. Wetende dat maar een heel kleine fractie van het vele verdriet hier en in de wereld ons treft ben ik moed en volharding verplicht aan wie zich aan me optrekt Geloof, hoop en liefde. Peace, love and happiness... Ik doe mijn best...
Daarom is het goed elkaar hier te treffen en met elkaar te delen omdat communicatie het begin is van elke verstandhouding als opgeven géén optie is.
De voorbije weken lijken niet te hebben bestaan...
Het leven doet zo abnormaal gewoon... terwijl niets in mij nog gewoon is.
Telkens Choukie zonder blaffen opspringt, kijk ik naar de studio in de tuin... waar voordien dan altijd die lange zwikzwak kwam aangestapt en Choukie niet meer te houden was... Choukie is voor wie het niet moest weten, onze Jack Russell en beste maatje van onze Chris... "Hoi, mama en dan boog hij voorover en streek zijn baard van 1 of anderhalve dag (cool...) langs mijn wang. Onzen daddy hier?" Overbodige vraag sinds papa zelden ver loopt...
Koffie? Eet je mee? Nee, een cola of een pintje en een babbel... meer moest dat niet zijn, of toch... wat practische raad, of als het effe kon ook wat economie, wat zich dan ook wel vertaalde als een of andere financiële toelage... hij wist het altijd wel aan boord te leggen als investering in de toekomst...
En dan plots kon hij opstaan, het ritueel in omgekeerde volgorde ging hij er vandoor... altijd onderweg. Als een rusteloze vlinder. Vrienden had hij overal, was overal welkom en voelde zich in alle kringen als een visje in het water... Hij reisde naar het buitenland, met de auto, het vliegtuig, zonder voorbereiding, overal wachtte men hem op... het voelde voor hem als 'de wereld is mijn thuis'.
Telkens ik nu de afslag stad neem, denk ik aan die laatste keer toen we samen thuis vertrokken, amper een paar dagen voor dat fatale nieuws. Aan de splitsing kaaien/centrum, gingen onze wegen uit elkaar. Nooit zal ik dat beeld kunnen wissen, mijn knappe zoon, als gegoten in zijn open Jeep, met breed gebaar afscheid wuivend tot we uit elkaars zicht verdwenen.
En ik die onhoorbaar voor hem zei: 'kijk maar voor u en let op'... Moeder en grote zoon... een onderschat fenomeen... ik weet dat hij daar eigenlijk pret in had...
In de kerk was er zo een prachtige getuigenis van een super gewaardeerde vriendin Lotte, carrièrevrouw, die getuigt over die extra dimensie aan haar leven, die ze aan haar confrater-vriend overhield...
Zo intens, en zo mooi. Dank u zeggen...
Bij het herlezen ervan zie ik hoe juist ze hem typeert en daarom wil ik hem met u delen. Zo écht en herkenbaar Chris...
Soms denk ik, mensen zouden elkaars uitvaart moeten vieren voor ze dood zijn. Zou stof voor goede, diepgaande gesprekken opleveren en wie alsnog de kans op leven krijgt, zou wat aanpassingen kunnen doorvoeren...
Liefste Chris,
Gent was de bakermat van onze vriendschap. Maar uiteindelijk belandden we beiden in jouw koekenstad. Er was geen ontkomen aan jouw overtuigingskracht en enthousiasme. Je zei, als fiere Antwerpenaar, altijd dat ik jou zou bedanken hiervoor. Dank je, Chris.
We hebben talloze gesprekken gehad over de toekomst. Mijn nuchtere kijk en jouw tomorrowland visie, zorgden vaak voor de nodige elektriciteit. Maar we apprecieerden elkaars input en hadden deze beiden ook nodig. Door jou kon ik het moeten van deze prestatiegerichte maatschappij even van me afschudden. Door jou kon ik dromen. Dank je, Chris.
Muziek was er altijd en overal bij jou. Iets waar ik helemaal niet mee bezig was. Maar bij jou werd het iets magisch. Lotje, luister eens. Hoort ge da? Ik hoorde het niet, maar keek met veel amusement naar jou aan je draaitafel. Ik zag je kunde, je ongeziene passie. Je kon een volle zaal uit de bol doen gaan. Maar kon ook één ziel raken met je muziek. Dank je, Chris.
Maar het gene waar ik je meest voor wil bedanken, is voor je liefde. Je deed alles voor diegenen die je lief had. Je was een zeer warm en hartelijke persoon en toonde dat je je vrienden graag zag. Ik hoop dat je mijn liefde voor jou nu voelt
De strijd om 'het laatste woord' tussen ons, is voorlopig beslecht. Geen repliek meer, geen argumentatie ter bevestiging of wraking... ik hoop die te vinden in je muziek, waar ik heel anders zal naar luisteren, op zoek naar je boodschap van peace, love and happiness...
mama bij het afscheid in de kerk ...
Chrisje,
Papa merkte zaterdag nog op dat we zelden zo lang rustig bij jou zaten dan de laatste week. Plots was niets noodzakelijker dan je hand vast te houden, naar je te kijken. Onze grote, knappe zoon
Jouw grote handen in de mijne. Je wilde los van het buizenstel, de wereld in, leven,. Toen dat niet mogelijk bleek, haalde je de wereld naar je kamer Ongeloof, verwarring, verdriet ik betwijfel of men op intensieve ooit kreeft of sushis en gekoelde bubbels degusteerde.
Net als Bavo uit het liedje van Miel Cools, waren de katjes er allemaal Er werd verteld, gelachen, maar wie droefheid liet zien, werd onbarmhartig tot de orde geroepen. Temidden de daar ronddolende dood, genoot jij van het leven. Zo irreël, de jongste die daar lag, met het kleinste tijdskrediet.
Het werd uiteindelijk stil die laatste dag. Bestraling slaagde er niet in de vreselijke hoofdpijn te temperen en daarmee was je vonnis betekend.
Er kon nog enkel een beetje comfort gegund worden in een diepe slaap. Geen sinecure, want je had steeds nog iets te zeggen tot woorden enkel nog een gRimlachje werden bij elke pijnscheut die door je hoofd raasde. Toch gingen nog je twee duimen de hoogte in, als de verpleging langs kwam.
Toen ik zaterdagnacht stilletjes naast jou in het ijskille mortuarium zat, schoot een van onze vele nachtelijke telefoonbabbels me door het hoofd en kreeg haast profetische waarde.
DJ als hobby, als ontspanning, daar kon ik me iets bij voorstellen, maar met jouw kwaliteiten verwachtten we een schitterende carrière als advocaat: scherpe geest, ad rem, goed van de tongriem gesneden Je zuchtte en zei dat ik het nog altijd niet snapte Ik heb toch perfect gedaan wat jullie in petto hadden, en leuk dat je het later op mijn doodsprentje kan zetten maar ik wil LEVEN.
Misschien ben ik wel een soort Messias, Dan is mijn tijd beperkt. De vorige werd maar 33 jaar en dat nader ik
Die was voor zijn moeder ook geen simpel manneke en ze verstond hem ook niet. Er in de tempel alleen vandoor gaan, pochen over zijn koninkrijk dat niet van hier was, de kraampjes aan de synagoog omver gooien, heilige huisjes intrappen Moeder Myriam zal ook vaak met de handen in het haar gezeten hebben en die zal ook gedacht hebben waarom heeft hij niet gewoon gedaan, toen ze hem tussen 2 bandieten aan het kruis hingen
Dan val ik nog mee, he Myriammeke .
Mijn armen rond je koude bleke lichaam geslagen, drupten mijn hete tranen op het laken en even leken we op de Pieta. Samen stonden we in Rome verbaasd dat een kunstenaar zoveel emotie uit hard, wit, koud marmer kon halen.
De hopeloze moeder met haar grote dode jongen op de schoot.
De rest van het verhaal is geloof, hoop en liefde...
Op jouw uitdrukkelijk verzoek leidt Sonnentanz jou van hier het eeuwige zonlicht binnen peace, love and happiness in onze harten achterlatend.
Geef ons Roosje een dikke zoen van ons allemaal en zorg daar voor elkaar.
Geruisloos gleed de wagen weg. Zo anders dan al die keren dat jij in je geliefde jeep, liefst cabrio onder de blote hemel vertrok met nog een laatste wuivend gebaar naar ons op de oprit... Dat beeld staat op mjn netvlies gebrand ... bye bye nonkel Chris... wuifden de handjes van onze vier kleinkinderen.
Bij het glaasje 'touch of Rose' wijn op het kerkplein borrelden zoveel warme herinneringen op en voelden we je terug in ons midden: de formidabele vriend, optimist, onvergetelijke Vince Hilton, onze rebel, maar ook onze advokaat... grrr...
Moe en uitgeput zullen we toch de kr8 zoeken en vinden om peace, love and happiness in jouw jouw naam gestalte te geven. Help ons daarbij met een vleugje muziek...
Take my breath away, maar my heart will go on, zo zou de finale mix van onze Chris zijn laatste uren bij ons kunnen heten. Terwijl langzaam de laatste lucht de zieke longen beroerde, bleef zijn sterk hart het leven vasthouden.
Mijn hand in de zijne, wijsvinger op de ader in zijn pols, herinner ik dat intense gevoel van het eerste tastbaar leven in mijn schoot, waardoor ik voor altijd verkocht was gebonden en verknocht aan mijn zoneke, al groeide hij door de meter negentig .
Mooi, zo groot, zo sterk. Alles waar een moeder trots op is maar ook oorzaak en gevolg van haar grijze haren. Onze junior durfde en kon alles. Menige discussie was het gevolg van een uitspraak die ongeveer juist was. Daarop kon hij je pakken, dat zei je gisteren anders... al scheelde dat dan een paar euro's of enkele kilometer in het verhaal. Just is just... wat we dan bij een mindere score op school, uiteraard al eens terugkaatsten...
Durver, uitdager, voortdurend grenzen aftastend en verleggend Tussen de stapels brieven met medeleven die nu toekomen, zitten getuigenissen van oud-leraars, collegas, mensen die hem soms maar één keer ontmoetten met eenzelfde conclusie: Chris liet niemand onberoerd.
Op school, vaak deelgenoot aan alles waarbij een leraar de wenkbrauwen fronst, volstond de vraag: wie om meteen zijn bekentenis beet te hebben. Je doet iets, draag er dan ook de verantwoordelijkheid voor. De eerste serieuze ontgoocheling en verontwaardiging dateert uit die tijd toen medeplichtigen er het zwijgen toe deden. Hij ging alleen naar de woensdagse strafstudie, gaf geen krimp omtrent de anderen, maar taxeerde ze voorgoed.
Onze Chris leefde net als ons Rose op hoog toerental met een enorme gretigheid. Als ik daar nu over nadenk, lijkt het of ze in de hoogste versnelling schakelden, bewust dat de tijd drong. Ondanks de enorme gelijkenissen, waren het twee totaal verschillende persoonlijkheden met een zeer gedifferentieerd uit en thuis patroon.
Ons gezin en later als de meisjes getrouwd waren, papa en vooral ik zelf, waren Chris labo. Zijn proefstation, zijn testcircuit. We waren de proefkonijnen voor het leven daarbuiten. Discussiëren, rebelleren, uittesten, in vraag stellen een groeiproces dat vaak vermoeiend, zelfs uitputtend was voor ons. Zijn interesses bleken zo divers en uiteenlopend, zijn reactievermogen sneller dan wij de vraag konden verwerken. Hij had een eigen mening, wilde die voortdurend toetsen, evalueren en vergelijken. Als we teveel opties openlieten, was hij geregeld teleurgesteld en concludeerde soms onterecht, dat we berustten
Als volwassen man rekende hij voor zichzelf af met wat hem niet kon boeien. Het werd een stopwoord. Als een discussie hem niet langer interesseerde, veranderde hij van onderwerp door simpelweg aan te geven: sorry, dat boeit niet
Sinds hij zich steeds meer op de muziek toelegde, kwamen de diepste roerselen vaak s nachts, als de wereld stilviel, boven. 'Cultuur' van het uitgaansleven ontpopt zich s nachts. Ten tijde van Natural Club droomde hij luidop van een leefbaar uitgaanscircuit met respect voor de volgende dag. Een lovenswaardig idee en ook onze interpretatie van een avondje-uit... succesformule. Maar ook weer vergankelijk.
De meest intieme momenten beleefde ik met hem als het entertainen erop zat, het feestgedruis verstild was, de lichten gedoofd waren. Dan werd de entertainer zichzelf en ventileerde de intensiteit van zijn inzet. In slow motion herbeleefde hij en blies stoom af.
Vaak kreeg ik dan een nachtelijk telefoontje. De eerste seconde geïrriteerd om de verstoorde dag/nachtorde , nam ik en daarvoor prijs ik me nu enorm gelukkig- ALTIJD de tijd, klankbord te zijn. Vaak fungeerde ik enkel als prullenbak als sorteergids voor wat hij wilde bewaren en wat hij kwijt wou, maar het refrein klonk steeds eender: 'hou van jou, mama'. Soms half slapend, maar altijd gemeend zei ik: 'en ik van jou' gevolgd door: 'dat weet ik wel...' Het hield me vaak nog uren uit mijn slaap...
Typisch voor een creatief leven waar intensiteit primeert. Creatievelingen zijn vaak zo geconcentreerd, zo allesomvattend ingenomen, dat gewoon pen of penseel neerleggen, de stroom uitschakelen van een PC of een draaitafel, niet mogelijk is. Als de stilte valt, het publiek vertrekt en de energie opgebruikt is, komt de persoonlijke radar in werking die diepgelegen signalen opvangt en reflecteert. De behoefte aan fysieke mensen om hen heen vervaagt, men zoekt een ziel, soulmate om de golven die beroeren, te delen. Soms zacht kabbelend, vaak stormend, altijd heel nadrukkelijk. Voor mij voelde het dat ik in het bos met vele bomen, vol onherkenbaar versmolten geluiden, de stem van dat unieke kind door alles herkende. Nu weet ik dat het geen stem, maar een vibe was Als iets me al kan troosten, is het wel dat ik de geluidloze roep altijd beantwoordde. Het volstond gehoord te zijn, gedeeld te hebben, een compromis noch akkoord deden ertoe... Minder wàt gezegd werd, was dàt het gezegd werd voor ons beiden het hoogste goed.
Zijn verontwaardiging over het falen van de systemen, vooral het rechtssysteem dat kleutert met lettertjes van de wet en de confrontatie met de realiteit niet aangaat was een doorn in zijn oog. We moesten begrijpen dat gevangen zitten in dat kleverige web, niet aan hem besteed was. Het leven is te kort... haast een profetie.
Peace, love and happiness is méér dan wishfull thinking, nu met verdubbelde steun van daarboven...
Ik herinner me nog goed de eerste maal dat ik je ontmoette. Het was ergens op de trappen van een Mechels internaat. Je riep me al van verre toe: Hey, ben jij de Nagels?. Ik draaide me om en zag plots die ranke jongeman met zijn opvallend rechte schouders en een blik die me doordringend aankeek. Toen ik bevestigend antwoordde, vertelde je me dat je in de kamer naast mij zou slapen. Deze kamerschikking zou later van hogerhand heel snel aangepast worden, maar het bleek toch het begin zijn van een bijzondere vriendschap.
Al snel bleek trouwens dat we veel gemeen hadden: allebei juniors van het rebelse soort met een grote voorliefde voor plezier maken, muziek spelen én het Antwerpse voetbal. Ook al zaten we daar in het vijandige kamp, het zou onze band er alleen maar sterker op maken.
Er volgden jaren waarin ik je onder andere leerde kennen als een rasechte publieksspeler. Wanneer je voelde dat je gesteund werd door je volk, deed je vaak de onwaarschijnlijkste dribbels op de grasmat. En als dj bewees je het feestje altijd op een hoger niveau te tillen. Vince Hilton style! Voor zulke momenten leefde je.
Verder beheerste je tot in de puntjes de kunst van het charmeren, niet in het minst bij het andere geslacht. Opgegroeid tussen drie vrouwen wist je precies hoe je een ander aandacht moest geven. Maar je wist die ander ook een spiegel voor te houden en de dingen bij naam te noemen . Zo bracht je poëzie en conflict in elke ontmoeting.
Jouw leven was opwindend, gejaagd en fascinerend tegelijk, waarbij je alles opofferde voor je dierbaren. Daarbij was zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Als we telefoneerden, vroeg je steevast eerst Waar ben je?, gevolgd door Waar spreken we af?. Hoe het met me was zou je later dan wel vernemen. En hadden we net een hoogoplopende ruzie gehad, werd enkele seconden later gewoon overgegaan tot de orde van de dag. Er was nu eenmaal geen tijd om lang bij de dingen stil te staan. Er moest en zou geleefd worden.
Zo was er ook die keer dat je, na een avondje stappen, besloot om bij mij te blijven slapen. Aangezien dit niet meteen lukte, vroeg je me of je even in mijn boekenkast mocht rondkijken. Ik knikte goedkeurend en sliep al snel in. Groot was mijn verbazing toen ik je s morgens ijverig de laatste paginas van een boek zag lezen. Eenmaal uitgelezen klapte je het dicht, keek je me breedgrijnzend aan en, zonder één woord te zeggen, doezelde je in. Ik boog voorover om de titel van het boek te kunnen lezen. Het boek heette : Oh Lord, life is beautiful!.
Dank je wel Chris, for making our lives so beautiful...
Nog een portie mooie woorden bij het afscheid van Chris jr...
Chriske, copain,
Bedankt voor de intense vriendschap en de ontelbare geweldige herinneringen
We deelden onder andere na onze studies samen een bureau bij een kantoor in Brussel, voor ons ons eiland dat we aanzagen als ons eigen kantoor, je noemde me Le Grand Maître en je had jezelf de naam The Talent toegeëigend, volkomen terecht je kwam altijd binnen met je laptop rond je nek, dit om je eigen muziek voor ons te kunnen afspelen en zo een aangename werksfeer te creëren na een goeie babbel met een straf verhaaltje en voor we uitgebreid gingen lunchen in ons pizzeriatje, ging je dan gedreven aan het werk en lukte het je om meesterlijke besluiten neer te pennen
Hoewel je ook razendsnel van tong was en onevenaarbaar snedig en gevat kon reageren, verkoos je om je muzikale talenten verder te ontplooien en als Meester DJ Vince Hilton door het leven te razen, je was hierin briljant en was vertrokken om naam en faam te maken!
Topvoetballer ook, balletje lekker afleggen met de rug naar de goal en onmogelijke goals heerlijk in de pin knallen, maar op de eerste plaats moest er gewonnen worden, met de nodige grinta nam je steeds de ploeg mee op sleeptouw, je bent onze favoriete nummer 9 die we nooit gaan vergeten.
Maar je harte troef is je warmte en liefde die je mij steeds opnieuw gaf. Ik heb daar zo van genoten en hoop dat ik ze op de één of andere manier nog voldoende zal voelen, in ieder geval probeer ik ze op jouw manier door te geven.
Copain nogmaals van harte bedankt dat je er altijd was voor mij en mijn gezin, niets was je teveel gevraagd, altijd aanwezig voor een goeie babbel, draaitafels mee naar Spanje voor onze trouw, je draaide steeds opnieuw met alle plezier feestjes op onze tennis en voor het verjaardagsfeest van LouLou met een 50 tal andere kinderen
Je kwam vaak, en ook meestal onverwachts, eens langs bij ons in Temse voor een goeie babbel en knuffel, ik weet echt niet hoe ik dit gemis ga kunnen opvangen.
Ik heb er echt van genoten en ben je eeuwig dankbaar dat je de laatste twee weken nog een paar keer bent langsgekomen, we hebben nog samen kunnen lunchen met de kindjes die je zo graag zien, hun Nonkel Chris Muziek is nu hun Muziekelfje.
Je kwam de week erna dan langs met het droevige nieuws dat het wel eens heel ernstig kon zijn. Ik wou dit maar niet geloven maar het is gewoon onwerkelijk snel gegaan, zelfs vorige week vrijdag, in ons laatste uurtje samen deed je er alles aan om het zo aangenaam mogelijk te maken en naast de sessie van ongeloof en tranen, hebben we nog goed kunnen lachen en onze beste herinneringen bovengehaald.
Amuseer je daar boven en laat je smakelijke lach weergalmen en je warmte gloeien op deze onvoorspelbare aardbol.
Je bent een getalenteerde mafkees en supervriend, we gaan je heel hard missen en ik hoop dat de ontelbare waanzinnige herinneringen aan je ons allen hier samen de kracht zullen geven om je ondraaglijk heengaan te kunnen plaatsen en aanvaarden, i love you copain!!!
Vandaag is het uitgelezen moment om je te bedanken voor zoveel verschillende dingen.
Mede dankzij jou heb ik een schitterende jeugd gehad. De zondagen in Brecht waarin we zoveel kattenkwaad uitstaken en avonturen beleefden zal ik nooit vergeten. We trokken met de kar van Vake het bos in om kampen te bouwen, je leerde me voetballen wat helaas nooit een groot succes geworden is. Jij was de sterspeler en ik de zeer gematigd getalenteerde keeper, geen echt gelijke strijd dus J. We reden de Tour de France op onze BMXn of speelden uren op de shotterkes van Michel Platini. Het was eens wat anders dan barbiepoppen en schooltje spelen!
Ook in het Ganzenhof beleefden we de tijd van ons leven. Tot grote spijt van je zussen die toen moesten blokken, speelden wij alle afleveringen van The A-team na inclusief de mitraillette-geluiden, jawel. Op die vele zonnige dagen die onze jeugd rijk was, enterden we mekaars boten tot het halve zwembad leeggespat was en wij onze armen niet meer voelden. Schitterende en onvergetelijke momenten.
Toen we groter werden, gingen we samen naar fuiven en nadien zelfs naar I love Techno. Ons mama was er niet helemaal gerust in, maar toch heb je mij een fantastische avond bezorgd én bracht je mij ook veilig weer thuis in de Celica van je mama.
Het was al snel duidelijk dat een 9 to 5-job en huisje-boompje-beestje niet jouw ding was maar in je eigen club Natural voelde je je als een vis in het water. Je ontving iedereen als koningen, was altijd joviaal en helemaal klaar om er een onvergetelijk feest van te maken. Ook in je loft in Brussel heb je ons steeds royaal en met open armen ontvangen.
Je bent ook nog mee komen werken in ons huis: gietijzeren baden 3 verdiepingen naar beneden dragen, een plafond afbreken of een put van 2 meter op 3 schuppen. Je begon aan alles met een onstuitbaar enthousiasme en plezier.
In wat later de laatste week van je leven bleek, heb je jezelf ook legendarisch gemaakt. Op de dienst Intensieve Zorgen waren ze volgens mij niet voorbereid op zon wervelwind als jij! Ook nu bleef je weer enthousiast, charmant en innemend. Je was even blij met mijn flessen DanUp als met de fles Hendrickx Gin die je kamer werd ingesmokkeld.
Zelfs toen bleef je plannen maken en wou je de situatie naar je hand zetten, het zou op jouw manier en op jouw voorwaarden verlopen: we hebben aan je bed nog goed gelachen en plannen gemaakt voor barbecues, terrassen, feestjes met lekker eten en drinken en mensen die u graag zagen. Zo spijtig dat we het niet meer écht hebben mogen doen, maar aan het plannen hebben we ook al plezier beleefd.
Chris, je blijft voor altijd mijn avontuurlijke grote neef en ik hoop wat van je levensvreugde en enthousiasme altijd bij me te kunnen blijven dragen.
Hola, lente, waar zit je? Drie maanden, een TRImester, staat in de kalender na een paar dagen ben je alweer foetsie Hoor ik daar niet zingen 'die zomer die begon zowat in mei, je dacht dat er geen einde aan zou komen, maar voor je't weet, is heel die zomer al weer lang voorbij... " Nu al voor hij goed en wel begon.
Luttele dagen kregen we om het tuinstel schoon te maken, de terrassen te schrobben en o ja, een bonus voor wie communie- trouw- of ander leuk feestje perfect timede . Maar wat met die vreemde ervaring om half mei onder een fleece in de dansende vlammen van de open haard te kijken, genietend van een bord hete erwtensoep in plaats van de geur van een geroosterd hapje op de BBQ en een lange zwoele avond onder de sterrenhemel?
Na die lang gerokken winter van sneeuw en ijs, zou je verwachten dat de ijsheiligen voor dit jaar geen visum meer zouden durven aanvragen, in casu ook niet krijgen en dat half mei tenminste dan toch de vermaledijde opwarming van de aarde voelbaar zou zijn.
Amper 48 uur geleden zorgde het contact met het gladgeschoren malse gras onder een staalblauwe hemel en een vurige zon, nog aan als herboren worden. De energie boost die daarmee gepaard ging, was collectief zichtbaar in de tuincentra die overrompeld werden door jeukende groene vingers al wat groeit en bloeit vond zijn weg in karren en koffers en de kassas rinkelden uitgelaten vrolijk in de jaarlijks herhaalde musical: Vlaanderen bloemt. Nu zouden we toch wel graag even dat tuinmeubilair ook inzetten, de dikke kussen uitproberen, de bloemen hun kopjes naar de zon zien richten... Maar ze durven zich amper oprichten, slaan vertwijfeld de oogjes neer... Een stel kirrende verliefde duiven maakt dat de bloesemregen op een zachte sneeuwlawine lijkt. Liefelijk dwarrelt de roze pracht van de Japanse kerselaars door de lucht en vleit zich als een zachtroos karpet neer.
Net een processietapijt, zoals we als kind bij onze oma de bloesemblaadjes verzamelden om te mengen met snippers witte en blauwe papiertjes die we ongelimiteerd uitstrooiden als pad waarover de processie schreed. Iedereen kende en zong de Marialiedjes en in mijn geheugen scheen toen altijd de zon. Of verwar ik die nu met de felle kleur van de gele limonade achteraf???
Twee drukke koolmeesjes duidelijk op huizenjacht bezoeken het nieuwe roze nestkastje met koperbeslag aan de voordeur... dat ik pas op vogelweb zette. Ze vliegen alleszins diverse keren aan en af inspecteren de indeling... en stiekem por ik hen aan met de belofte dat de ondergelegen voederplank dagelijks vers bevoorraad wordt. Zou leuk zijn...
Luiheid is het oorkussen van de duivel is ons geleerd en dus wordt ook van de bloempjes een tomeloze inzet verwacht. Wie beter dan 'vlijtige liesjes' kunnen die verwachting inlossen. Als straks al de roze bloesem aan de bomen afgewaaid is, zullen zij voor a touch of Rose garant staan.
En niet alleen op ons terras. Want alle roze exemplaren in het tuincentrum waren die avond uitverkocht.
Enige aarzeling bij een charmante dame omtrent de keuze voor fuchsia of roze bracht twee oma's in contact.
Alsof een fee hen met haar toverstaf aangeraakt had, herkennen ze plots elkaar als moeders van hun bevriende kinderen...
Een lach en een traan, een hartverwarmende babbel, met humor, herinneringen en een vleugje weemoed... maken de middag heel bijzonder. Momenten die gelukkig maken zijn schaarser en worden derhalve dankbaar opgenomen.
Met een heel warm gevoel, wat wederzijdse raad van alle slag, een knuffel en een omhelzing verhuizen beide karren roze vlijtige liesjes naar twee tuinen/terrassen, om er een zomer lang méér dan vlijtig bloeiende bloempjes te zijn maar ze te wijden met 'a touch of Rose' ...
Met 'leve het leven', 'geloof, hoop en liefde' en 'met de kracht van Marie-Rose' zal menig leesuurtje gesleten worden en zullen we in elkaars hoofd steken.
Met de opbrengst van die boeken staat het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum met de mooie naam, dan weer garant voor dat vleugje Rose in de dagdagelijkse strijd van mensen die het nog kunnen en die we daar met ons allen willen bij helpen, zodat opgeven geen optie is...
Nadat ik woensdag bijna al mijn geduld heb opgebruikt als segment van een 300 km lang filemonster, kies ik voor een snelle hap onderweg naar de laatste stopplaats. Twee toffe madammen letten even op mijn jasje, terwijl ik mijn capuccino haal, orgelpuntje na lekkere asperges op Vlaamse wijze
Een van de twee vrouwen is juf, wat met een high five die een kleine jongen met haar afklopt, meteen bewezen wordt. Tot maandag hé jongen En dan slaat de vonk snel over
Twee vlotte madammen die het klappen van de zweep kennen en er leerden mee lachen een bijzondere ontmoeting die deugd doet..
We praten wat en vertellen wederzijds ervaren om unaniem te concluderen: het systeem faalt.
Chanteren met een omerta om de publieke opinie en een hoog gehalte gezond verstand op afstand te houden, bewijst dat het daglicht geschuwd wordt.
Dat werkt maar tijdelijk en opent op termijn heel wat perspectief, zeker als inmiddels een arsenaal informatie aangereikt is, die meer dan de kroon ontbloot
Helpen is iemand de kr8 gevenzelf iets aan het probleem te doen. Joana Trollope
Met de samenvatting als niets komt tot iets, blijft het niets, kloppen we die heel bijzondere ontmoeting af als die is a touch of Rose.
De juf met de dagboeken van Marie-Rose en ik met haar bijdrage voor de stichting op zak, nemen we afscheid en zet ik mijn tocht naar het zuiden verder.
Na middernacht geniet ik op de autoradio van een haast op maat gesneden blauwe maan als compagnon de route en door de voorruit knipoog ik naar een pr8ige fel oplichtende ster aan de donkere hemel en prevel met een glimlach: slaapwel kleine prinsjes, je mama staat hoog aan de hemel met de belofte alles komt goed en ik geloof haar
De zon breekt voorzichtig door als een sms-je van mijn zus meldt: GAUW, Radio 1.
Mijn portatifke in de keuken staat trouw afgesteld op Radio 2, maar de FM 94 is vlug gevonden en wie komt daar binnen? Ons Rose In een interview met Friedl Lesage vertelt Karolien Debecker over haar ontmoeting met ons Rose. 'a touch of Rose'...
Karolien, de radiopresentatrice van MNM, waarvan Rose enthousiast vertelde dat ze kanker al vier keer had overwonnen en het levende bewijs was dat zelfs hervallen geen doodvonnis betekent en dus opgeven geen optie is.
En zoals Karolien zelf in het interview zegt: je gaat daarin mee. Marie-Rose haar hele lichaamstaal, haar lach, haar ogen verzekeren je dat je geen andere boodschap hebt dan: ervoor gaan.
Het horen van Roosjes stem die uitlegt welke zijsprong ze nog neemt nadat de probate traditionele middelen uitgeput zijn, doet mijn hart opspringen. Zo vastberaden, zo écht ons Rose Haar geloof, hoop uit liefde voor wat ze niet MOCHT achterlaten, deelden we uit alle kracht.
Blijkbaar heb ik nog steeds een overvloed aan tranen, want ze zijn niet te stuiten Sorry voor de bellers, dat ik het heel kort maakte, ik wil nu niet praten WNP schrijven kan
Ons Rose bij mij in de keuken, het is zo lang geleden. Ik wil het vasthouden, ik zou in mijn radio willen knijpen het is plots een radio met beeld
Beschaamd dat ik dit moment verpest met een niet in te dijken overstroming van tranen, heet, heel erg nat, maar geen bluswater voor mijn onmacht in de strijd tegen onrecht.
De dure eed die we haar deden, ons met haar laatste kracht afgedwongen, haar prinsjes niet over te leveren, maar er zeker mee zorg voor te dragen, wordt tegengehouden het voelt als een smet op de herinnering aan haar enorme inzet de pijn is hartverscheurend mogelijks deel van de verdoken agenda ? De pesterijen die ze moest ondergaan, droegen alvast niet bij tot haar gemoedsrust, een voorwaarde, hoor ik Karolien zeggen reken maar.
Zoveel onrecht sloop ons leven binnen
Maar Karolien, jij bracht daarnet die zonnige Rose even terug. Dank daarvoor. Wel anders dan voor je ouders die vanmiddag ontzettend gelukkig zijn hun huwelijksverjaardag mét jou te kunnen vieren maar toch voelde ik haar even ook heel dicht bij me.
Hoe je over hen vertelt, jullie ouder- dochter relatie, de verhoudingen binnen het gezin de rationele vader, de emotionele moeder veel gelijkenissen
Karolien, haal nog vele decennia. Geniet van het geluk van elke dag, het is je zo hard gegund, zonder enige jaloersheid. Een gevoel dat Rose zeker niet kende, zelfs niet eens doorhad, toen het voor velen overduidelijk was wat er écht gebeurde bedankt dat je haar een plaatsje in je hart voorbehoudt
www.radio1.be Karolien Debecker bij Fried'l Lesage, twee boeiende delen, in tweede deel vertelt ze over haar ontmoeting met Roosje
Van 18 was hij, onze pa die vandaag 95 zou worden.
Onze pa die met plezier Vakewerd: de naamswijziging toen het eerste kleinkind zich aankondigde en onze ouders Moeke en Vake werden 8 keer. Hun kr8 van 8.
Was Moeke het kloppend hart van onze familie Vake kreeg van de kleinkinderen het verdiend achtervoegsel: Vake KAN. Hij kon letterlijk alles, steeds met monnikengeduld en -nauwkeurigheid. Groot, sterk, slim en onverstoorbaar was Vake de rots in de branding. Met Moeke als enthousiaste aandrijfkracht, beleefden we de hemel op aarde. Wij, zijn geliefde driemeisjeshuis, ten gepaste tijd aangevuld met drie schone zonen, zoals Vake hen inhaalde en het werden alle drie blijvers. Met de kr8 van 8 kleinkinderen groeide de illusie dat het nooit voorbij zou gaan. Op zijn verjaardag vandaag (al is het middernacht voorbij en dan heet het gisteren), denk ik aan hem en ik niet alleen, afgaand op het sms-je met de melding dat er met een witteke op Vakes heil werd geklonken. In de aanloop naar de 'vieringen' voor 100 jaar Grooten Oorlog, lijkt dat alles zo ver af, zelfs een beetje irreëel. Films en series verweven een brok romantiek in de loopgravenoorlog... waarvan ik me pas nu ten volle realiseer dat die tijd ook de start van Vakes leven was. In die tijd was zijn moeder een mooie jonge vrouw, zwanger van onze pa. Nooit zag ik het zo duidelijk...
Met als achtertuin de Kalmthoutse Heide, altijd een of ander stukje wild in de stoofpot kan het erop lijken dat ze leefden als God in Frankrijk aan de Nederlandse grens Sterke, gezonde mensen, van geen kleintje vervaard, eerlijk als goud, met hoog sociaal vermogen
De gruwelen van de oorlog speelden zich dan wel voornamelijk aan de andere kant van het land af en communicatie in beeld noch klank verstoorden de rust van de hei toch beroerde de grooten oorlog de gemeenschap in dat kleine verdoken dorpje, met soldaten- dorpsgenoten aan het front. Onder hen de broer priester- hospic waarvan men zonder nieuws was, toen zowel Vakes moeder als haar schoonzus- buur beiden een zoon ter wereld brachten. Als eerbetoon aan de vermeende gesneuvelde Constant van Loon, werden beide neefjes: Constant van Loon gedoopt. Toen een tijd daarna nonkel pater niets vermoedend van de deining die hij had veroorzaakt, opdook waren ze met drie naamgenoten in hetzelfde dorp...
Alle drie verwisselden intussen het tijdelijke voor het eeuwige en vierden waar dan ook, vandaag zeker ons Vake
Hopelijk heeft Vake het ons intussen vergeven, hem ons verdriet van de laatste jaren te hebben verzwegen.We bleven zeggen dat 'alles goed' was... en omzeilden zijn vragen naar iedereen, ook toen het helemaal NIET goed ging. Die pijn wilden we hem besparen. Dat verdiende hij niet. Het verdriet om Moeke had eerder zijn hart en veerkracht gedeeltelijk gebroken.
Stil denk ik wel eens dat hij met uitgerekend op de 8ste van de laatste maand van hetzelfde jaar als Roosje die laatste reis aan te vangen wilde laten weten dat hij ons die bezorgdheid om hem gunde, maar wel beter wist. Hij was geen man van veel woorden... maar hij had ons wel door...
Een feestje voor Vake organiseren, was geen sinecure en vereiste veel creativiteit. Er tussenuit muizen was namelijk een van zijn specialiteiten Dat beterde met ouder worden en toen hij voor de vierde keer 20 plus 5 werd en we onze gevoelens en blijken van waardering in een indrukwekkend liber amicorum hadden bijeengebracht, raakten we een gevoelige snaar De man die elk compliment afwimpelde, die eenvoud hoog in het vaandel droeg, was geraakt door de openheid waarmee we hadden neergeschreven wat hij voor elk van ons betekende hij was er zichtbaar ontroerd en gelukkig om. En wij nog meer. Dat we het hem zo uitdrukkelijk en dankbaar zwart op wit hebben kunnen meegeven wat vaak al te weinig wordt gezegd... na de euforie van het moment heeft hij het boek vaak ter hand genomen om bij het lezen en herlezen te voelen dat elk woord gemeend en waar was
Vake, gelukkige verjaardag en nu weet je zeker wat het betekent: met a touch of Rose
Het instituut opnieuw bij de mensen brengen Is een van de slotbedenkingen die Jan Becaus maakt op het einde van de intronatie ceremonie die ik, zonder mantilla, in mijn gezellige roze peignoir, als een van de velen op TV volg... Het verwachte miljoen mensen onder de blote staalblauwe hemel, bleken er toch maar tweehonderdduizend te zijn. Wie de pootjes geteld heeft en door twee gedeeld het zullen de kleurrijke zouaven niet geweest zijn, want die verroerden geen vin. Maar "één"- commentator van wacht, de éminence grise van de redactie, was een verademing van geconditioneerd verslag, mét respect voor ieders waarheid... een vergeten kunstvorm.
De nieuwe paus laat alvast een pak uiterlijke tekenen achterwege, waarbij de rode Prada schoentjes blijkbaar het meest tot de verbeelding zouden gesproken hebben. De Sedia Gestatoria en de tiara verdwenen al eerder uit het attributen arsenaal. Toch een twijfelachtige bedenking bij de aanvaarding van de twee lammetjes rond zijn nek... waar die andere Franciscus niet blij mee zal zijn...
Een man van 76, die het juk alsnog wil opnemen en de leeftijdsgrens voor actieve mensen upgrade. "Het leert iets over hoe en waar de dynamiek te zoeken die de wereld drijft".
Pauselijk antecessor Julius II tekende voor machtsuitstraling van de kerk. Daar zijn de producers die het gebeuren in beeld brengen, hem eeuwig dankbaar voor. Dat ook de weergoden die renners en motards in de Giro van de weg spoelden, dinsdag voor een staalblauwe hemel tekenden, stemt blij, al is het allemaal cinema. Voortbordurend op de eerste indruk die Paus Franciscus maakte zou hij toch voor een stijlbreuk gaan. Een bangelijk moeilijke opdracht met een bejaardenhuis als RvB.
Wie politiek, juridisch, klerikaal, industrieel, artistiek ingekapseld zit, maar het mens- zijn achterliet, heeft bij het verworven iets: NIETS. Doch leeftijd is positief voor wie niet gekneld zit in een keurslijf van compromissen die je gevangen zetten en schatplichtig maken aan je eigen maffia. Leeftijd heeft in zich de ongeëvenaarde weelde van ervaring in combinatie met het besef van eindigheid. Impulsen tot vaak moedige daadkracht bij mensen die het verschil zouden moeten kunnen durven maken. (vijf op een rij...)
Terug naar het Sint- Pietersplein: ritueel, protocol met op de eerste rij de katjes, van boer Bavo, ze waren er allemaal Waaraan denkt die oude man in het wit, kijkend naar de gevestigde waarden op de voorbehouden plaatsen, over het festivalplein, tot in de sloppen van zijn parochies aan de andere kant van de wereld.
Zijn lichaamstaal verraadt minstens tweestrijd. Dit ceremonieel is een opgelegd nummertje. De slippendragers zullen hem behoeden te struikelen, maar hebben ze ook een onderliggende agenda? Hoe kleverig zit het curieweb in elkaar? De reële fantasie, gevoed door intriges uit de Da Vinci code of het Bernini mysterie gekruid met de pedofilie schande het zet ook de niet-denker aan het werk. Antwoorden zoeken, brengen je bij meer vragen. Hoe duidelijk is de boodschap nog van de man van Nazareth, die niet eens oud werd.
Hij was dan wel de enige die ooit terugkwam na zijn dood om te zeggen dat het ginds dik in orde is, maar repetitieve ondersteuning is er voorlopig niet... En dat terwijl de herder al zijn schapen naar de stal moet leiden ... Jesus, wat een klus...
Opvallend in de parade: geen vrouw te bespeuren Maar wel weer pakkend de keuze voor het feest van Sint- Jozef. De vader die geen DNA- test nodig had om te houden van Jezus als zoon. Mooie symboliek die past bij de nieuwe Heilige Vader.
Het echte werk van start: Wat is bij Franciscus blijven hangen na het verplichte nummertje na de plechtigheid, waar buiten het oog van de camera, de geestelijke en wereldlijke leiders oog in oog staan. De knieval, het kussen van de Ring wie voelt/beseft/herkent/erkent/misprijst... de betekenis ervan? Wordt hun opwachting gecatalogeerd in de index van de geschiedenisboeken of is het toch een inspiratiebron?
Franciscus. De naamkeuze wekt vermoedens, verwachtingen. Is het een indicatie, wat wordt het? Met wie die man s middags aan tafel zit, de mensen naar wie hij zal luisteren intra en extra muros, herinneringen aan de mensen van Buenos Aires zullen bepalend zijn voor zijn pontificaat is de bedenking van de commentator. Zeg me wie uw vrienden zijn, en ik zeg u wie gij zijt Ik houd van dat soort doordenkers en bedenk dat deze 'extra time', 'quality time' is als hedendaagse vorm van retraite. Jammer genoeg geen prioriteit in het tijdschema voor wie het heilzaam zou kunnen zijn.
Een eigentijdse Franciscus die niet in de val trapt van de Farizeeër, maar de tollenaar uit de boom plukt die afstapt voor de zwaar gehandicapte man in de armen van zijn vrienden Sta op en ga naar huis , allez Lieve Heer, doe het nog een keer. Zo vaak heb ik ervoor gebeden, zovelen bidden er dagelijks voor en voor nog zoveel meer Maar Zijn Rijk is niet van hier met één zekerheid: het verplichte ticket naar daar Lange termijn visie.
Een boegbeeld klieft door de wilde zee Voorbeeldgedrag is bepalend en maakt instituten zo kwetsbaar als de zwakste. Ouders, leerkrachten, verantwoordelijken in alle geledingen van elke maatschappij hebben een verpletterende verantwoordelijkheid ten overstaan van wie zich aan hen spiegelt. Het resultaat staat of valt met hun authenticiteit: niet aan woorden, maar aan werken, kan men iemands liefde merken. Tijdens de korte doortocht in dit leven garen spinnen uit de tranen van anderen, macht gebruiken om te misleiden, verdelen om te heersen, verrijken op verarming van de ander het is het korte vergankelijke gewin. Vanuit respect voor elkaar zorg dragen in geloof, hoop en liefde, maakt pas mooi en rijk. Een rijkdom die niet devalueert. Die blijvend winst boekt die verborgen blijft voor de armen van geest...
Misschien waren er daar in Rome ook wel een aantal sinterklazen die de gladde marmeren vloer van Sint- Pietersbasiliek liever onder hun voeten hadden voelen wegzakken en voortschreden met de troost dat het ceremonieel gewoon een vertoning is van een Kerk die aan een grondige grote schoonmaak toe is. Geen zinnig mens die twijfelt aan de waarde van het cultureel belangrijk erfgoed, de architectonische hoogstandjes, de toeristische trekpleisters met historisch gehalte. Doch de pracht en praal, het uiterlijk vertoon en de rijkdommen als 'Kerk' laten doorgaan, geven terecht aanstoot en lokken kritiek uit in een verscheurde arme wereld.
Hopelijk hebben die gemijterde excellenties oprecht gebeden voor de nieuwe kerkleider die de mensen tegemoet treedt vanuit ervaring, kennis en macht, gedragen door wie wil en niet kan, om structureel te sleutelen aan een eerlijker en rechtvaardiger wereld Oremus en als die in de litanie aangeroepen horde heiligen nu ook allemaal een tandje bijsteken . want opgeven is geen optie, toch?
De geur van vers afgebakken ciabattas zou kunnen omschreven worden als een alternatief voor de ontbrekende Italiaans lente, bij de start van een wielerwedstrijd die naam niet waardig Gelukkig heb ik een mand herstelwerk, zodat ik niet HOEF te volgen als straks het vel van de beren aan het asfalt kleeft
Even kan ik een lachje nauwelijks onderdrukken, bij de herinnering aan de ten hemel geheven blik van ons Moeke als Vake met zn schoonzonen én een slechte smoes op familiedag naar de TV- kamer ontsnapten als er koers was... en ze niet zelf het zeemvellen broekje aantrokken en de Kempen infietsten.
De eerste golf lentewerk in de tuin, vorige week onbarmhartig onder een nieuwe laag wit bedolven, kan toch het geloof in lente niet aantasten. Het vroege en late vogelgekwebbel bewijst dat het pleit definitief gewonnen is. Het is een kwestie van tijd zoals zoveel in het leven trouwens
Op televisie wordt door een katholiek kransje rond de tafel of wat daar voor doorgaat een boompje opgezet over het Italiaanse weekje dat deze keer eens niet door een of andere kok wordt bereid.
Witte rook uit de ambulante schouw van de Sixtijnse kapel kondigde de 266ste nieuwe Vaticaanse lente aan en het bewijs dat die niet leeftijdsgebonden is en oude kardinaaltjes niet noodzakelijk voorspelbaar zijn Dat opent naast perspectief ook Thomasgedrag ;-)
Geen pausin, geen jongeman dàt had pas een wonder geweest. Want zonder oneerbiedig te zijn, kan er maar uit de zak komen, wat er insteekt. Zelfs als je goed geschud hebt Tot nader order geen quota in de kerktorens. Het monkellachje van Rik Torfs spreekt boekdelen. Instinctief en met sympathie denk ik aan Zacheüs in de vijgenboom.
Dont cry for me Argentina
Woensdag de 13de kwam er glamoureuzer nieuws uit dat immense Zuid- Amerikaanse land, dan de wekelijkse rondjes van dwaze moeders en grootmoeders op de Plaza de Mayo voor de casa Rosada Een kwart eeuw moed der wanhoop, die ik haast lijfelijk ervaar.
Drie op een rij, nu straks Maxima gekroond wordt tot Europese curiositeit, primus inter pares Messi als s werelds beste, elke bal doet scoren, en een Argentijn als paus de sleutels van het Vaticaan op zak heeft.
Na de collectieve verontwaardiging over de geheimen in de cenakels, the Borghias die als prestigieus op ons werden losgelaten, de herinneringen aan intriges die Dan Brown voorspiegelde zijn het geloof, de hoop en de liefde voor de instelling die Kerk heet, op een historisch laag- zoniet uitgedoofd pitje beland.
You never got a second chance to make that first impression daarover liet de nieuwe Petrus alvast de haan geen drie keer kraaien
'Paus Franciscus', kondigde Kardinaal Tauran aan toon en verwachting zijn gezet. Hij kiest openlijk voor de minsten onder de zijnen. Een verademing. Met de boodschap dat God blijft vergeven reken ik erop dat Hij ook repareert
Vreemd toch hoe ik na al die heisa op TV vorige nacht droomde dat de paus op zn eerste zondagsverschijning de tienduizenden op het Sint- Pietersplein in clercyman zou toespreken Nee, die witte gewaden in drie maten, met moiré band, de Prada slofjes... ze maken nog even de Paus, maar ook dat zal historisch patrimonium worden in een kerk die anders bedoeld is, mag ik hopen.
Ijzer breek je niet met handen vraag dat maar aan de 'dwaze' heldenmoeders van de Plaza de Mayo Opgeven is geen optie het is ook nog geen Mayo
De voorbije maanden maakte u geduldig en met respect, het gemis aan dit blogje duidelijk ...En dat terwijl er zoveel te vertellen valt, dat u en ons bezig houdt. Dus:
Als afsluiter van de open deur dag zaterdag loop ik met ons Ann- Marie de laatste ronde in het nieuwe huis van a touch of Rose.
Bij Roosjes foto in de woonkamer blijf ik vertederd staan, streel even over haar wang, kan ik nooit laten en bedenk wat ze van deze prachtige verwezenlijking in haar naam, vindt, terwijl mijn blik afglijdt naar de ruiker pioenen voor de foto, onze gemeenschappelijke lievelingsroos missen is menselijk
In der Beschräking zeigt sich der Meister. Daar moest ik aan denken bij de woorden van enthousiaste Schotenaars na hun rondgang door het huis: dit IS Marie- Rose.
Nu hier na de hectische weken van laatste hand leggen, als vervolg op maanden van kopbrekens, zware handenarbeid, afbreken en opbouwen de sereniteit terugkeert, het zachte licht de kamer inpakt, de laatste klanken in de yogaruimte uitsterven, voel ik hun gelijk.
Opvoeden en voorgaan in het leven is een taak die men vertrouwensvol en moedig opneemt in naam der liefde. Het geloof en de hoop dat je het goed doet, is echter zonder resultaatsverbintenis, noch minimale kwaliteitswaarborg. De gangbare waarderingsmomenten onderweg steken wel een hart onder de riem: positieve oudercontacten, proclamaties ter bevestiging van inzet en intelligentie, carrièresprongen die woord en daad synchroniseren maar verbleken bij de vaststelling dat ze vooral tot evenwichtige eerlijke mensen onder de mensen uitgroeien.
Die dankbaarheid overheerst vandaag, gevoed door de overrompeling van sympathie en waardering voor wat de zussen over de dood heen, toch samen waarmaken. In meter Dina Tersago herken ik een groot stuk Rose niet enkel uiterlijk, maar ook innerlijk en qua vaardigheden en complementariteit in die nooit aflatende daadkracht met de glimlach
Aan de Rijkenhoek 6 in Bornem, getuigt het adres van dit huis voor de rijkdom van gezondheid, al is er geen mens die niets met kanker te maken heeft. De oproep van Kom op tegen Kanker om je tong uit te steken, vertaalt zich hier in een constructieve ongeziene vrijwillige inzet van krachten en middelen. Blijft genezen een kansspel, dan is leven aan de tijd toevoegen misschien even belangrijk zo niet belangrijker, dan tijd aan het leven plakken.
Bornem geniet de reputatie een warme en vriendelijke gemeente te zijn, al wordt meteen het veel bredere draagvlak voor dit project benadrukt door de insiders: Hier staan de schouders van heel klein Brabant en zelfs ver daarbuiten onder. Meteen gestaafd door de aanwezigheid van mensen van overal, over de landsgrenzen zelfs Een bijzonder groot draagvlak. De golf van meeleven toen Roosje overleed, haar dagboeken waar men blijvend kracht uit put en de impact van het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum dat nu bijna twee jaar operationeel is, blijft inspireren tot initiatieven om a touch of Rose te verankeren en mensen te verbinden. Een oase in de verzengende en dan weer ijskoude woestijn van ziek zijn, waar vakkundige, onderlegde vrijwilligers hun gewicht in de schaal leggen om tijdens of na de ingrijpende behandelingen, mensen uit dat medicinale keurslijf te halen. De smaakpapillen van het leven te (her)activeren, die een wereld van verschil maken...
Eenvoudige schoonheid, zachte natuurtinten, practische inrichting met verfijnd oog voor gevoelige details, het zijn doorleefde ingrediënten die de betrokkenheid van iedereen accentueren.
De ruime woonkamer, de stoelen rond de robuuste tafel, waarvan één prominente roze, verwelkomt elke vrijdag de mensen in het praatcafé. De prachtige keuken waar de diëtiste garant staat voor workshops rond gezond en lekker koken, als chemo er met je smaak vandoor is. Een verzorgd terras met uitnodigende loungemeubelen... niets ontbreekt.
Op de verdieping een aangename lichte wellness ruimte met kaptafel, waar dat ingrijpend moment in de behandeling, intiem en discreet een stuk menselijker wordt. Een aparte intieme ruimte als praathoekje voor de psychologen omdat praten helpt Een ruime yoga zaal, waar vakkundig geleerd wordt te dialogeren met het eigen lichaam en op gezonde wijze aan dat noodzakelijk evenwicht te werken
Patiënten en families, vrijwilligers, sponsors politieke verantwoordelijken over de grenzen van partijen heen, net als de ziekte zelf overigens, kwamen en zagen dat het goed is. En nu de laatste sporen van het overweldigend openingssucces zijn opgeruimd, genieten van een zondag om even uit te blazen, wat gezinstijd in te halen.
Want morgen is een nieuwe dag om verder te gaan waar men vorige vrijdag op de vorige locatie gebleven was met 'a touch of Rose
www.atouchofrose.be voor alle uitleg over de stichting,agenda,activiteiten... of a touch of Rose op faceboek.
ingezet om de familiebijeenkomsten op zon- en feestdagen kindvriendelijk te begeesteren
De laatste vier kilometer zit ik op de achterbank bij twee sympathieke GO's... en blijkt dat we een vergelijkbaar gemis meedragen...
Beginnersfoutje, maar lesje voor volgende keer...
. 
Take my breath away, maar my heart will go on, zo zou de finale mix van onze Chris zijn laatste uren bij ons kunnen heten. Terwijl langzaam de laatste lucht de zieke longen beroerde, bleef zijn sterk hart het leven vasthouden.
Chriske, copain,
Liefste Chris
Zou leuk zijn... 
Vake, gelukkige verjaardag en nu weet je zeker wat het betekent: met a touch of Rose
Het instituut opnieuw bij de mensen brengen
Het is zondag, welkom bij mijn 7de dag
