Los van linkse of rechtse politiek en zonder te veralgemenen, heb ik hier toch iets aan toe te voegen
Het worden een paar afleveringen, om duidelijk te maken hoe dom het is mee te praten zonder te weten wat bedoeld wordt. Racisme wordt inderdaad heel vaak gebruikt als een uitvlucht. Net zoals rugpijn en hoofdpijn
maar betekent het dat racisme een uitvlucht IS? Of rug- en hoofdpijn niet écht pijnlijk en verlammend werken?
Net oud genoeg en nog niet té- om uit ervaring te mogen spreken, wil ik helpen na te denken en niet zomaar een kant te kiezen omdat het toevallig de stelling is van een of andere partij waarop je stemde
Samen werken aan oplossingen, oog hebben voor de toekomst die we nalaten... betekent het probleem KENNEN en ERKENNEN. Geen debat zonder feitenkennis. Niet kakelen als kip zonder kop. Ik oordeel, zonder te weten waarover
is een indicatie om de betere psychiater op te zoeken
Terugblikkend lijkt opvoeden wel de rode draad in mijn leven. Als oudste, niet enkel in ons gezin, maar ook van alle kleinkinderen aan beide kanten van de families, werd ik als oudste 'makkelijkheidshalve' 
ingezet om de familiebijeenkomsten op zon- en feestdagen kindvriendelijk te begeesteren
Geregeld werd dan ook de grote houten poppenkast en dito koffer met speelpoppen, een loodzwaar- kunstwerkje getekend nonkel Louis- meegesjouwd. In volle actie met een divers publiek, werden me aangeboren pedagogische kwaliteiten toebedeeld. In het perspectief van rustige zondagen voor de ouders met een aantal klein mannen is die lof wellicht ook geuit in het eigen belang
maar geen nood, het gaf ook veel voldoening en een gewaardeerde aanhankelijkheid.
In de woelige jaren van studentenrevoltes en een lief dat in 68 praeses aan de Universiteit was, heb ik vier jaar voor de klas gestaan en tieners naar jong -volwassenheid mogen begeleiden met maar één stelregel: oprechtheid in al wat je doet
45 jaar later af en toe nog herinnerd worden aan 'hun' mooiste jaar
van die nu 50 +ers, is een vorm van geluk.
Deel 1
mijn eerste keer
.
Na de geboorte van onze zoon, heerste ook toen een nijpend tekort aan leerkrachten. Niet-aflatende telefoonoproepen verleidden me om een interim voor een bevallingsverlof in een gemeenteschool te aanvaarden. In die klas een zittenblijver met duidelijk veel problemen: een lichaamsbouw boven pari en een verstandelijke ontwikkeling eronder, was zij een makkelijke prooi voor spotters. Haar agressieve reacties noemde men 'onaangepast gedrag'. Verbittering en levenslust werden omgekeerd evenredig.
en het meisje belandde in een soort isolement. Zoekend naar een middel om het tij te keren, zou ik pogen haar status te wijzigen: van ballast naar voortrekker en zo het vertrouwen in zichzelf en de anderen herstellen.
Met mijn faam als eerlijke leerkracht genoot ik de sympathie van de leerlingen en werd ik niet meteen afgerekend op het feit dat ik het meisje ogenschijnlijk voortrok
want zo heet dat dan, natuurlijk.
Veel van de leerstof kon haar niet boeien omdat die geschoeid werd op voorkennis die zij miste. Als niet eerst de fundering opgevuld werd, was verder bouwen onmogelijk. Naar aanleiding van de nieuwe les, kon ik meestal vaststellen wat ze miste. Het volstond terwijl de klas een oefening afwerkte, om haar -en er waren er altijd wel een paar die van zon extra uitleg ook een graantje konden meepikken,- het voorgaande opnieuw uit te leggen. Geen herhaling van de les, want het is zoals bij een optelling: tel je steeds van dezelfde kant op, dan maak je wellicht ook steeds dezelfde fout
Vanuit de praktijk het nut van de theorie aantonen
vanuit het concrete naar het abstracte, is een probaat middel om minder rappe leerlingen mee te krijgen.
Eens dat gemiste bouwsteentje bijgebracht moest er ook mee geoefend worden. Daarvoor ging een oefenblaadje mee als huiswerk. Op de vrije halve dag of het weekend daarop kon dan de échte huistaak met gefundeerde kennis, ingehaald worden.
Een paar weken ging het goed en het meisje beende -althans voor die stukken van het lespakket- langzaam maar zeker bij. Ook de motivatie verhoogde, gevolgd door een voorzichtige integratie in de groep. Kortom een operatie met kans op slagen.
Tot: op een maandagmiddag een man me opwacht aan de schoolpoort.
Zijde gij die juf van ons xxx? Dan ga ik u één ding zeggen. Waarom heeft mijn dochter in het weekend huiswerk mee en de andere kinderen niet? Wij vertrekken vrijdagavond naar de caravan en op de camping is dat geen doen dat ze huiswerk moet maken
Vriendelijk leg ik uit dat ik haar op die manier help bijbenen en dat ze dat zeer flink doet.
Over die werkwijze moet ik hem niet briefen, want hij heeft gesproken: geen huiswerk in het weekend.
Ik krijg de volle laag en behoorlijk dreigend gaat het vingertje in de lucht en komt hij nogal dicht bij mij: -Eh, miss, wat is volgens u mis met een werkman, misschien?
Helemaal niets, antwoord ik nog voorzichtig, elke ouder wil toch dat zijn kind kan volgen op school en ik help haar daarbij, want dat heeft veel gevolgen voor zon tiener
Dat was naast de waard gerekend.
"-Ghebt me verstaan, hé, RACIST.
Mijn eerste keer dat ik daarvan beschuldigd werd....
Voor alle duidelijkheid: hij was een rasechte Antwerpenaar, generaties ver, met een door en door Vlaamse naam, blank, al wat je wil.
Maar IK was een racist.
De rel aan de schoolpoort weerhield me niet om nog even verder te gaan, maar de taakjes kwamen onafgewerkt terug en van de directie kreeg ik de wijze raad laat het los
Tot op vandaag dus niet gelukt, blijkt en daarom een eerste 'school'voorbeeld van misbruikt racisme
