Opa jarig… kroon, taart, iedereen samen… dat heet feest.

Zingen van ‘lang zal hij leven’… bij grootouders worden de jaartjes kostbaarder… En dit weekend was het zover. Van 9 tot 18h, de 9 uurtjes per maand met zijn kleinzonen, zouden heel feestelijk zijn, met de hele familie samen en dus ook Amélie, Eline, Ewout, Laura, Emma …een speciale dag.

Met kersverse pistoleetjes, roze drinkyoghurt, chocomelk en het traditionele surprise eitje op de kinderborden, werd het na 9 uur. Verkeer kan wel eens roet in ’t eten strooien, maar tussen Schoten en Merksem is dat op een zondagochtend alleen mogelijk als er iets gebeurd zou zijn. Om half tien sturen we een sms-je met die vraag en stellen voor eventueel de jongens zelf te gaan halen. 

Daarop een sms terug: ‘You’ve got mail’

Zondagmorgen en familiefeest, staat de computer op non- actief. Zo’n engelstalige boodschap klinkt dan ook bijzonder onheilspellend en we starten meteen de PC op. En de meester- manipulator slaat weer toe: "Uw voortdurend gestook, recent ook opnieuw in de media heeft tot gevolg dat Alexander en Marnix niet naar jullie willen komen. Ondanks mijn pogingen om dit wel te laten doorgaan."

Correctie:  Drie jaar getreiter in een vechtscheiding en intussen bijna 3 jaar na het overlijden van Roosje, hebben we naar aanleiding van Allerheiligen inderdaad een interview toegestaan in Story. Noem het een hartverscheurende roep om een justitie die rechtvaardigheid nastreeft.

Twee jonge kinderen die hun mama verliezen, worden door de man die zich vader mag noemen, ook nog eens hun plaats binnen de vertrouwde familie afgenomen op listige en onmeedogenloze wijze. Alle pogingen ten spijt, en vermits hij enkel met ‘gelijken’ wil praten, viel Dr. Ann- Marie die bedenkelijke eer te beurt. Ondanks alle goodwill, zeg maar zijn eisen te nemen of te laten, blijft hij de kinderen misbruiken. Elke psycholoog met een beetje ervaring in narcisme, doorziet welke schade de mail moet aanbrengen.

Niet 'hij', maar 'de kinderen' willen niet meer naar opa en oma komen, hij heeft pogingen ondernomen…

Het moet pijn doen, dus moeten het de kinderen zelf zijn, die ons verloochenen. Laat dat nu juist de manipulatie zijn, al werkt hij niet meer als cardioloog, hij weet hoe een hart te breken.

Die kinderen hebben om te beginnen geen afsprakenkalender. Kinderen kopen geen Story en de tekst is al evenmin op kindermaat geschreven. Bovendien er is een vonnis dat 9 uren per maand contact met de familie van mama aangeeft. Opnieuw negeert hij het, zelfde streek als een jaar geleden toen hij het vonnis van één weekend per maand overtrad en we een POS- dossier werden, waarin de familie van een overleden ouder, geen partij is…. En hij schuift het in de schoenen van de kinderen. “Zij willen niet…” 7 en 9 jaar ‘willen’ niet. Dan ga je als ouder toch uitleggen waarom opa en oma belangrijk zijn… ouderlijk gezag en opvoedingsplicht.

Als je kinderen manipuleert en 30 dagen lang indoctrineert dat de familie van ‘Marie-Rose Morel’ -want zo noemen zij ons als ze vertellen- slecht is, en de kinderen komen hem na die ene zondag vertellen van een fijne dag, dan is dat olie op het vuur blijkbaar.

Opa die jarig is. De kroon heeft hij niet opgezet. Staat ook niet als je gezicht grauw ziet van verdriet. De taarten waren er wel én lekker. En ook aan liefde geen gebrek. ‘Hun’ cadeautje dat nonkel Bak achter de hand had, gaf hij dan maar zelf in hun naam. Opvoeding heeft veel facetten en jong geleerd is oud gedaan.

Telkens –en dat is dus één dag van 9 uurtjes per maand-  als het aanpassingsmoment verstreken was, genoten de kinderen met volle teugen van de liefdevolle en stressloze sfeer, de ‘geheime club’ met de twee nichtjes en alle leuks dat hier te beleven valt. Een half uurtje voor we ze terug naar de Valkenlaan brengen, bereiden we hen daar rustig op voor. Het speelgoed dat hier van hen blijft, wordt netjes terug in hun persoonlijke koffer opgeborgen tot de volgende keer. We nemen ook rustig de tijd om van de overgang geen bruusk moment te maken. Dat ze nu thuis ook zo lief moeten zijn en goed hun best doen op school, goals maken in het voetbal… de pijnlijke vraag om nog eens te mogen blijven logeren zoals vroeger, wordt steeds in een belofte omgezet dat ze het papa mogen vragen en we niets liever willen. We willen geen pijn om het afscheid, want het gaat om hun evenwicht, dat ze telkens weer een dagje terugvonden. Altijd vertrekken ze met een prettig vooruitzicht… en hopen we de vijandigheid van de aankomst te hebben gecompenseerd. Maar wat als de afbraak al meteen terug aanvangt...

‘You’ve got mail’, doet ons heel hard denken aan de uitdrukking ‘You’ve seen nothing yet…’

en dit tafereeltje bij het afscheid is écht... Eline troost Alexander met de belofte van volgende keer terug...