Opa jarig kroon, taart, iedereen samen dat heet feest.
Zingen van lang zal hij leven bij grootouders worden de jaartjes kostbaarder En dit weekend was het zover. Van 9 tot 18h, de 9 uurtjes per maand met zijn kleinzonen, zouden heel feestelijk zijn, met de hele familie samen en dus ook Amélie, Eline, Ewout, Laura, Emma een speciale dag.
Met kersverse pistoleetjes, roze drinkyoghurt, chocomelk en het traditionele surprise eitje op de kinderborden, werd het na 9 uur. Verkeer kan wel eens roet in t eten strooien, maar tussen Schoten en Merksem is dat op een zondagochtend alleen mogelijk als er iets gebeurd zou zijn. Om half tien sturen we een sms-je met die vraag en stellen voor eventueel de jongens zelf te gaan halen.
Daarop een sms terug: Youve got mail
Zondagmorgen en familiefeest, staat de computer op non- actief. Zon engelstalige boodschap klinkt dan ook bijzonder onheilspellend en we starten meteen de PC op. En de meester- manipulator slaat weer toe: "Uw voortdurend gestook, recent ook opnieuw in de media heeft tot gevolg dat Alexander en Marnix niet naar jullie willen komen. Ondanks mijn pogingen om dit wel te laten doorgaan."
Correctie:Drie jaar getreiter in een vechtscheiding en intussen bijna 3 jaar na het overlijden van Roosje, hebben we naar aanleiding van Allerheiligen inderdaad een interview toegestaan in Story. Noem het een hartverscheurende roep om een justitie die rechtvaardigheid nastreeft.
Twee jonge kinderen die hun mama verliezen, worden door de man die zich vader mag noemen, ook nog eens hun plaats binnen de vertrouwde familie afgenomen op listige en onmeedogenloze wijze. Alle pogingen ten spijt, en vermits hij enkel met gelijken wil praten, viel Dr. Ann- Marie die bedenkelijke eer te beurt. Ondanks alle goodwill, zeg maar zijn eisen te nemen of te laten, blijft hij de kinderen misbruiken. Elke psycholoog met een beetje ervaring in narcisme, doorziet welke schade de mail moet aanbrengen.
Niet 'hij', maar 'de kinderen' willen niet meer naar opa en oma komen, hij heeft pogingen ondernomen
Het moetpijn doen, dus moeten het de kinderen zelf zijn, die ons verloochenen. Laat dat nu juist de manipulatie zijn, al werkt hij niet meer als cardioloog, hij weet hoe een hart te breken.
Die kinderen hebben om te beginnen geen afsprakenkalender. Kinderen kopen geen Story en de tekst is al evenmin op kindermaat geschreven. Bovendien er is een vonnis dat 9 uren per maand contact met de familie van mama aangeeft. Opnieuw negeert hij het, zelfde streek als een jaar geleden toen hij het vonnis van één weekend per maand overtrad en we een POS- dossier werden, waarin de familie van een overleden ouder, geen partij is . En hij schuift het in de schoenen van de kinderen. Zij willen niet 7 en 9 jaar willen niet. Dan ga je als ouder toch uitleggen waarom opa en oma belangrijk zijn ouderlijk gezag en opvoedingsplicht.
Als je kinderen manipuleert en 30 dagen lang indoctrineert dat de familie van Marie-Rose Morel -want zo noemen zij ons als ze vertellen- slecht is, en de kinderen komen hem na die ene zondag vertellen van een fijne dag, dan is dat olie op het vuur blijkbaar.
Opa die jarig is. De kroon heeft hij niet opgezet. Staat ook niet als je gezicht grauw ziet van verdriet. De taarten waren er wel én lekker. En ook aan liefde geen gebrek. Hun cadeautje dat nonkel Bak achter de hand had, gaf hij dan maar zelf in hun naam. Opvoeding heeft veel facetten en jong geleerd is oud gedaan.
Telkens en dat is dus één dag van 9 uurtjes per maand- als het aanpassingsmoment verstreken was, genoten de kinderen met volle teugen van de liefdevolle en stressloze sfeer, de geheime club met de twee nichtjes en alle leuks dat hier te beleven valt. Een half uurtje voor we ze terug naar de Valkenlaan brengen, bereiden we hen daar rustig op voor. Het speelgoed dat hier van hen blijft, wordt netjes terug in hun persoonlijke koffer opgeborgen tot de volgende keer. We nemen ook rustig de tijd om van de overgang geen bruusk moment te maken. Dat ze nu thuis ook zo lief moeten zijn en goed hun best doen op school, goals maken in het voetbal de pijnlijke vraag om nog eens te mogen blijven logeren zoals vroeger, wordt steeds in een belofte omgezet dat ze het papa mogen vragen en we niets liever willen. We willen geen pijn om het afscheid, want het gaat om hun evenwicht, dat ze telkens weer een dagje terugvonden. Altijd vertrekken ze met een prettig vooruitzicht en hopen we de vijandigheid van de aankomst te hebben gecompenseerd. Maar wat als de afbraak al meteen terug aanvangt...
Youve got mail, doet ons heel hard denken aan de uitdrukking Youve seen nothing yet
en dit tafereeltje bij het afscheid is écht... Eline troost Alexander met de belofte van volgende keer terug...
Allerheiligen : Waar hemel en aarde elkaar raken .
Begraven worden in dat kerkje aan het water -de wens van onze Chris zelf- was het idyllisch gelegen kerkje Onze-Lieve-Vrouw- Koningin in Schoten op een boogscheut van ons Roosjes Wouwersnestje
De vreemde timing voor zijn uitvaart die menigeen die vrijdagavond in juni in de chaotische avondspits tot wanhoop dreef, kwam er omdat het feestelijk huwelijk van een vriend op zaterdag, en niet bij de deur, niet in het gedrang zou komen.
Dat huwelijk was immers in tegenstelling tot deze 'door niemand ook maar vermoede 'uitvaart, wél lang van tevoren gepland.
Voorafgegaan door de saxofonist met een door merg en been snijdend Misty , werd onze Chris die vrijdagavond tot voor hetzelfde altaar gedragen, als waar we vanmorgen samen met de families van 31 andere overleden geliefden, het speciaal herdenkingsmoment voor Allerheiligen beleefden. Onze Chris weliswaar als jongste, met een betreurenswaardige voorsprong van bijna 20 jaar
31 kruisjes en een kaars voor ieder van hen stonden opgesteld voor het altaar, zoals daar amper 4 maanden geleden, de kist met het lichaam van onze zoon voor de laatste keer tussen ons in stond. Hoe hard ik ook mijn best deed, verzet tegen mijn tranen was hopeloos.
Allerheiligen. In mijn herinnering vooral de ellenlange litanie die afgedreund wordt en scanderend vervolledigd met het monotone bid voor ons De verhelderende tekst op het misblaadje gaf me er een meer verfrissende kijk op en wil ik graag met u delen ter overweging:
Heiligen zijn gestalten die laten zien hoe een mens bedoeld is. Hoe een mens naar zijn beste vermogens kan zijn. In die zin vergezellen de heiligen ons op de weg omdat er tussen hen en ons een lotsverbondenheid bestaat: ons beider (nood)lot is dat we zelf nimmer in staat zullen zijn om te zijn wie we misschien hadden kunnen zijn, of om te zien wie wij werkelijk zijn in de beleving van anderen. Daarmee blijft onze eigen heiligheid voor ons een verborgenheid, een mysterie. We kunnen slechts hopen dat onze namen niet verloren gaan, en dat we herinnerd worden als dragers van het beste dat er in ons leven verborgen aanwezig was.
Een aanvaardbare denkpiste.
Kippenvelmoment, wanneer de namen van elk van de 31 mensen die sinds de vorige Allerheiligenviering overleden, werden genoemd en voor elk van hen bij het kruisje een kaars werd ontstoken. 4 rijen met elk 8 kaarsen, die het licht ontleenden aan de Paarskaars, symboliseerden voor mij de k8 van 8, waarmee we het afscheid van ons Roosje probeerden een plaats te geven in ons leven. Kijkend in de gloed van de dansende vlammetjes leek het of onze kinderen lichtend voor ons stonden, als 'de zon die altijd weer opkomt uit de ondergrond' voelden we hen even heel intens nabij. De kaars kwam mee naar huis en als we op zoek zijn naar een lichtpuntje, zullen we haar heel zuinig even ontsteken en het gewijde moment terug binnenhalen.
De twee blonde misdienaartjes waarmee we de ganse dienst oog in oog stonden, vulden mijn hart met liefde en mijn ogen met tranen. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Heel lief kwamen ze dan ook dag zeggen als klasgenootjes van onze kleinzonen voor die van school veranderden. En de knuffel was gemeend
Later als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten Tot dan gaan we samen verder in geloof, hoop en liefde. Voortaan 'met aandrang' gekruid met dat onontbeerlijke scheutje happiness dat onze junior naliet. Dat hebben we na de viering niet bij woorden gelaten, maar omgezet in daden. Onze reservatie in het rustgevend idyllisch kader van het Hofke van Bazel bleek een super idee. Genieten in het beste gezelschap dat we ons op deze dag konden dromen, niet alleen van een culinair hoogstandje, maar ook van een meer dan inspirerende kennismaking met boeiende mensen. Het leven zit vol verrassingen en niet alleen betreurenswaardige Gelukkig maar, want opgeven is géén optie
De Herfst blaast op den horen en t wierookt in het hout, ..
doch alle schoonheid zal verdwijnen, want alle schoonheid is slechts droom, ..
Een ganzendriehoek in de luchten, nu komt de wintertijd.
Felix Timmermans
Vreemd hoe verplichte parate kennis van weleer, sluimerend in ons onderbewustzijn, perfect weet wanneer op te borrelen. In de herfst van het eigen leven staat enerzijds de weelde van het pakket schakeringen van elke kleur in de laatavondzon, symbool voor vele intens beleefde vreugden. Bij diezelfde herfstcollectie, maar dan met storm en regen, waait weemoed binnen en getuigt van striemend verdriet. Als blad en vrucht in snelvaart afknappen en de kale koude winter oprukt, koesteren we het geloof en de hoop van vernieuwing, op elke tak geënt Perpetuum mobile
Allerheiligen en Allerzielen: jaarlijkse retrospectieven panoramische terugblik om vooruit te kijken. Eens de litanie van alle heiligen Allerheiligen- voorbij, volgt intiemer na het orgel, de stille hulde van de harp.. Allerzielen. Alle®zielen, het feest van geliefden over de eeuwen heen, vaak 'only known but to God' Elk van hen ooit oorzaak en gevolg en zelf bron van diep geluk en immens verdriet voorlopers van alle volgenden want alle leven is altijd en ontegensprekelijk tijdelijk.
Met twee eenvoudige koud stalen urnen midden de fotogalerij, blijven ons Roosje en onze Chris midden onder ons in hun ouderlijke thuis. Is de liefde die hen droeg, koesterde en moest loslaten, nog altijd intens en heel nabij.
Meer dan met bloemen, kaarsen, wierook en tranen, houden geloof, hoop en liefde en in de variante met kleine, maar niet onbelangrijke nuance, peace love and 'happiness', hun aanwezigheid levend.
Ervaren dat ze elk met hun eigengereide strijd tegen onrecht over de dood heen, voor anderen bron van kracht kunnen zijn, vervult ons met dankbaarheid en sterkt ons, niet op te geven om rechtdoor te blijven gaan.
De roep om een rechtvaardiger rechtspraak, klinkt steeds luider. En ook kunst en cultuur, traditionele appetizers voor een breed maatschappelijk debat, werpen zich in de strijd.
Het vonnis, De Ridder actuele eigen Vlaamse producties die de vinger op de wond leggen, houden een niet verholen waarschuwing in voor de gevolgen van een justitie die faalt. Zolang nog enig respect kan overeind blijven, is het recht in eigen hand nemen, geen optie. Een verpletterende verantwoordelijkheid voor wie recht moet spreken. Laat ook deze bezinningsdagen hen inspireren om te leren zien met hun hart.
In perspectief bekeken, is het leven slechts een doorn in het oog van de eeuwigheid.
Al- dan niet geloven in hemel of hel verandert niets aan die ene zekerheid, dat het finale laatste woord Gerechtigheid zal zijn. Geen kleed of toga, goud noch geld, gepretendeerde macht of suprematie blijft overeind als stof tot stof is weergekeerd.
Dat is, over de geneugten van een herfstvakantie heen, de ware toedracht van Allerheiligen die we zullen beleven met a touch of Rose en a sound of Chris.
Iemand het zwijgen opleggen: synoniem voor vermoorden
Terwijl de overheid enorme budgetten investeert
-om mensen aan de praat te krijgen,
-niet de andere kant op te kijken als iets fout loopt,
-pesten aan te pakken,
-misbruik niet in de doofpot te stoppen,
Maar vooral en al zeker niet als er kinderen in het spel zijn want vanzelf gaat het niet over... zegt de kostelijke tv- spot.
Tal van overheidscampagnes, bedoeld om mensen te sensibiliseren misbruiken van alle slag aan te kaarten, blijken nog steeds meer propagandistisch dan effectief te zijn.
Zolang wiens brood men eet, diens taal men spreekt, klokkenluiders moet ontmoedigen, blijft het potje gedekt en tieren wantoestanden ongestoord verder.
Met massas begrip en steun van professionals die de pijnpunten binnen justitie zeer goed kennen, maar ook van vele honderden gewone mensen in vergelijkbare onrechtvaardige situaties, hebben we geen andere weg dan onze nek uitsteken om de rechten van de kinderen van een overleden moeder te vrijwaren. Hopelijk overleven we tot Roosjes zonen groot genoeg zijn om niet langer opgedrongen te krijgen wat ze moeten denken, maar we hen nog kunnen meegeven hoe je eerlijk leert denken. Het is een strijd die niet eens zou moeten gevoerd worden als het belang van kinderen zou primeren. Wat is er leuker dan die veilige plek die zelfs van voor je geboorte voor je bestemd is in het hart van je grootouders, in het veilige familienestje
Het is dé reden waarom onze familie na 10 maanden morele gevangenschap opgelegd door de jeugdrechter nu toch uitbreekt in het Story- interview rond Allerheiligen en het witgekalkte graf van verontwaardiging openbreekt
Altijd maar weer de aanvallen van een vader en de stiefmoeder op de overleden mama van twee jonge kinderen, afdoen als vergissing, niet goed gehoord, verkeerd begrepen is geen optie meer en is de waarheid geweld aandoen. In onverbloemde taal is dat liegen. We zijn de incubatietijd voorbij die elke manipulator zichzelf toebedeelt alvorens het masker dan toch valt. In Nederland is het gevallen, hier duurt alles wat langer.
Tijd zou er niet toe doen, mocht het om materieel recht gaan. Maar hier staan twee jonge, erg beïnvloedbare en gekwetste kinderen terecht, die spontaan en niet geïndoctrineerd loyaal moeten kunnen zijn. Hun ganse leven dragen ze de sporen mee van die kind- en jeugdjaren. Minstens de helft van hun genetisch materiaal vormt mee de basis van tot wie ze kunnen uitgroeien. Dat in de kiem smoren, is een misdaad tegen de menselijkheid.
Geen enkele menselijke instelling is perfect en ook elk geval is anders. Dat impliceert dat een rechter nauwgezet en goed geïnformeerd moet zijn en over een flinke portie psychologisch doorzicht moet beschikken. Weten begint bij opzoeken en daar is ook het verleden deel van.
Justitie is de instelling die bemiddelt in conflict en sanctioneert bij niet naleven van afspraken.
Roosjes smeekbede haar kinderen te behoeden voor eenzijdige beïnvloeding, wordt hoe langer hoe duidelijker een hartverscheurende schreeuw van een ervaringsdeskundige vrouw.
We beseffen dat we niet de enige grootouders zijn die hun kleinkinderen zoveel meer te bieden hebben dan wat we hen kunnen geven. Als beide ouders leven is het de verantwoordelijkheid van elk van hen om normen en waarden naar familie, grootouders en alles wat daarbij hoort, te leren respecteren. valt een van beiden weg, dan is er gelukkig nog de familie waarin de kinderen hun geliefde plaats hebben en zichzelf terugvinden.
Dat geloof, die hoop en vooral die oneindige liefde bezielt ons om de krachten te bundelen van mensen die niet langer willen aanvaarden dat recht voorbijgaat aan rechtvaardigheid.
Achter de inhoud van de Story van deze week staan we met heel ons gezin, de titel is voor rekening van hun marketeers... maar hoe breder het draagvlak om dit kindermisbruik aan te kaarten, hoe groter de kans dat rechtvaardige rechters opstaan.
Terugdenkend aan midden de jaren 60, mijn 18de verjaardag en de daarbij horende 'party' in het 'selecte' gezelschap van leeftijdsgenoten en bij uitbreiding enkele oudere vrijgezellen uit de kennissenkring van onze ouders de subtiele screening . Onder hen onze toenmalige buren met twee dochters en twee volwassen zonen. Al waren ze wel al enkele jaren de kaap van 18 gepasseerd, maar vrij en onbelast... kwamen ze alsnog in aanmerking. Bij het lezen van hun antwoordkaartje dat ze met plezier de uitnodiging aanvaardden, ontpopten zowaar mijn eerste vlinders
In tegenstelling tot op het moment zelf, kon ik later glimlachen om de binnenpretjes van die twee anciens toen op het feest mijn zus van 6, verklapte dat ons Myriam wacht s morgens tot jij buitenkomt om ook te vertrekken
De eerste schooldag erna zag hij me, vermoedelijk voor het eerst, ook buitenkomen, zwaaide galant de deur van zijn oude Saab (of was het een Volvo) open en bood me een lift aan om ruim tien minuten later onze eerste gezamenlijke tramrit te beleven, na verwoede tevergeefse pogingen om het tweedehands vehikel te starten.
De prille vlinders waren geen lang leven beschoren, maar het blijft een leuke herinnering. Een lange aanloop om uit te komen bij zijn oudste zus Lieve.
Een vriend mee naar huis brengen, deed je niet zomaar. Dan waren er vooruitzichten en dat nieuws werd tussen de moeders discreet becommentarieerd... Het oudste meisje van de buren was dus verloofd. Een jongen uit de Vlaanders, had rechten gestudeerd en was zoals vader Verschroeven met strikt afgewogen woorden profeteerde: heel ambitieus en verbeten, ik zie die nog eerste minister worden
Lieve was een afgestudeerde, knappe jonge vrouw zij het in een miniformaat, innemend en toegankelijk. De toekomstige bruidegom kwam gesloten, eerder stuurs over. Maar de forse dosis zelfverzekerde ambitie oversteeg wat voor timide doorging. Complementair' dus.
De kleren maken de man...
Met de stijgende vraag naar confectie, drong ook de industrialisering van naaiateliers zich op. Voor mijn vader, als man van het vak -regent in de coupe- een enorme opportuniteit. Hij ontwikkelde en fabriceerde een eigen lijn van stoomafzuigende persinstallaties en werd een begrip in het wereldje van mode- en vaktechniek. Maar een aantal verwende klanten uit de maatkleermakerij, lieten zich niet zomaar in hun blootje zetten en werden de dwingende kracht om zijn gerenommeerd mode- atelier te handhaven. Zo werd hij een tijdje dienaar van twee heren: de industrie en het ambacht. Het is zo dat mijn vader de 'Natan' van het eerste maatpak van Wilfried Martens werd. Het trouwkostuum waarmee Lieve in Rome, mevrouw Martens werd.
Decennia lang, gaf ze hem de ruimte te werken aan het vervullen van de profetie van zijn schoonvader, niet één-, maar liefst negen keer premier te worden en Lieve, de première en ze leefden wel nog lang, maar niet zo gelukkig ...
Toen ik in december 1987 opdracht kreeg de vrouw van de eerste minister te interviewen...werd dat een super aangenaam weerzien met 'mijn buurmeisje'... het artikel heb ik vandaag uit mijn archief opgediept en ingescand en als het iemand mocht interesseren, ik voeg het hier nog eens aan toe
Spijt en berouw, ook al is het te laat en onherstelbaar, getuigen voor een man van eer en geweten. En door Lieve, tijdens haar laatste levensdagen op te zoeken en zover dat kan, met haar op de drempel van de eeuwigheid, alsnog in het reine te komen, heeft me diep getroffen... Voor hun kinderen een kostbaar afscheidsgeschenk, want zij moeten verder met gedeukte herinneringen en verdriet om het geleden verdriet van hun mama... die stap van hun vader naar haar toe, twee huwelijken en drie kinderen later, kan hen helpen een stukje bitterheid om te zetten in positieve energie. Het doet de mens Wilfried Martens, terug een beetje in mijn achting stijgen.
Het zou mij niet verbazen dat Miet Smet hieraan niet vreemd is haar lieve bemoedigende woorden aan ons Roosje herinnerend, wens ik haar bij het verlies van haar soulmate naast a touch of Rose, het respect en de genegenheid van de kinderen om samen de gedachtenis aan hun ouders levend te houden in hopelijk nog veel mooie momenten samen.
When I need you, just close my eyes and I m with you Veelgehoord liedje in de jaren dat jij onze kleine babyboy was. Papa, Chris sr, aan de andere kant van de wereld op zoek naar werk voor duizenden gezinnen en wij hier met ons vier. Opgeven was ook toen al geen optie en we trotseerden als gezin de hoogste zeeën. Met alle drie de kinderen een waardevol diploma op zak, hield de toekomst mooie beloften in en die kwamen aanvankelijk ook allemaal uit, tot eentje geconfronteerd wordt met een voor ons compleet onvoorstelbare vorm van criminaliteit. Deze geërfde strijd is er een die we voor onze geliefden wellicht op korte termijn -niet kunnen winnen, maar die we voor- en met veel anderen zullen voeren opdat zoveel onrecht de volgende generaties niet meer kan aangedaan worden
1st Sun komt voortaan elke dag op, om samen met 'a touch of Rose' geloof, hoop en liefde te kruiden met een flinke dosis happiness... Donderdagavond op de 'after work party', met 250 Top, schaarden we ons rond de draaitafel nu ja, bij wijze van spreken want het gaat over compacte ingenieuze elektronica die loepzuiver de perfecte sound voortbrengt Buscemi tekende respectvol af in jouw plaats. Terwijl zagen we je samen met hem geregeld op de videowall passeren, afgewisseld met een ander charmant beeld in overall mét helm als demolition man met meter Dina Tersago in het touch of Rose huis het stof hoorbaar knarsend tussen de tanden...
Ja, junior, of kan ik beter met respect Vince Hilton zeggen... de vibe was er ik zag je wiegend voor me staan, je handen bewegend, als dirigeerde je een groot symfonisch orkest en dwingend de vraag afvurend waarop je niet eens antwoord verwachtte voelt ge t mama, voelt ge t . Zo vaak prees ik me zalig dat wij in een burcht en helemaal vrijstaand wonen 'Maar als ge iedere klank wilt horen, moet het luid staan', zo bleek ook gisteravond. En ik heb iedere klank tot me laten doordringen, ben geraakt, door elk instrument dat zo harmonieus is toegevoegd tot één groot allesomvattende sound. Prachtig zoon.Prachtig... Iedereen op de afspraak beaamde 'hij heeft het gewoon'... en daarom zet ik dit fotootje on line, met de boodschap: we hadden het kunnen weten... en kijk... het roze ceintuur van mijn peignoir is bij deze ook terecht... vindingrijke gitarist...
Je vrienden die bevestigen dat er geen dag voorbij gaat waar je niet bij hen bent Je hebt ook zoveel muziek nagelaten dat ze er nog jaren feestjes mee kunnen bouwen En nu in deze unieke 1st Sun is je sound gedeponeerd merk..., je vibe, je happiness is vereeuwigd, met jou en de eerste limited edition waarvoor gisteren meteen na de voorstelling en het hartverwarmende applaus, kon worden ingetekend, heeft zijn weg gevonden. Dat extra jaar property rights: dan toch een goede investering?...
Met een unieke foto van Vince Hilton/Buscemi, persoonlijk gehandtekend door de enige die dat live nog kan is 1st Sun nu al een collectors item. En de integrale opbrengst gaat zoals jij het wilde, naar a touch of Rose.
Gisteravond, omringd door mensen die de emotie van het moment (h)erkennen en respecteren, was heel bijzonder. Met hen die onze kinderen van jongs af kennen of pas later hun levenspad kruisten, dat grensoverschrijdend stapje te zetten, was zeer intens. Een stapje in het leven na de dood. Die grote onbekende, in geen enkele formule te vangen, tenzij die van echte liefde ooit ontdekt wordt.
Laat dat nu net de poging zijn van a touch of Rose met a sound of Chris om zonder winstoogmerk 'leven' de moeite te maken tot de laatste snik. Een facet dat ons in een wereld van grenzeloos winstbejag, zeer nauw aan het hart ligt. Het idee voor de stichting ontstond op het sterfbed van Roosje, toen die omringd door al wat comfort kon bieden, hoorde hoe vele langdurig ongeneeslijk zieken, noodgedwongen om financiële redenen, beperkt zijn tot enkel de medische handelingen. Als genezen niet meer tot de mogelijkheden hoort, worden andere prioriteiten eerstelijns. "Als ik genezen ben, maak ik daar werk van..." Ann- Marie doet het...
Wie HIER en NU lijdt, heeft maar weinig aan een lange termijnvisie voor curatieve oplossingen. Die heeft nu nood aan psycho- sociaal welzijn, een zachte touch, een gelukkig makende dagelijkse zonsopgang, om vol te houden.
A touch of Rose maakt het waar, gedragen door weldoeners, de belangeloze inzet van de ploeg vrijwilligers creëert de stichting een oase van peace, love and happiness waar tijd een kwestie van prioriteit is. Waar mensen het geloof, de hoop en de liefde delen als onmisbare ingrediënten.
Elke vibe uit 1st zon zal dat vleugje Rose een extra dimensie geven. Eén die recht naar het hart gaat van zoveel mensen van goede wil. En ze zijn met veel meer dan de vijanden van het goede. De warme doordringende, vol verrassende- sounds- doorspekte vibe, geeft aan dat het uur is aangebroken.
1st Sun openbaart de kracht van de ingehouden maar niet aflatende roep om wat krom is recht te trekken, liefst mét-, anders tegen hen die andere agenda's hanteren.
De toekomst is van iedereen
Limited edition van 1st Sun by Vince Hilton remixed by Buscemi te verkrijgen door storting van 10 op rekening 001-6451191-88 van A touch of Rose met vermelding CD Vince Hilton. U krijgt de CD dan binnenkort thuisbezorgd in exclusieve hoes, gesigneerd door Buscemi ! Geniet voor altijd mee van de Vince Hilton vibes ten voordele van A touch of Rose
Als oprijzend uit het donker van verdriet, ging vanmiddag de zon op in ons Ganzenhof
De door DJ- grootmeester Buscemi, CD- rijp gemaakte versie van 1st Sun, galmde in avant-première als hartversterkende postume muzikale boodschap van onze Chris, of is het DJ Vince Hilton... dat opgeven geen optie is. Altijd weer komt de zon op, hoe donker ook de nacht was...
A sound of Chris start donderdag aan zijn peace, love and vooral happiness- reis naar de harten van velen. Elke vibe als a touch of Rose vol geloof, hoop en liefde.
Dank aan Buscemi voor de kers op de taart, aan Joris Blervacq die dit mogelijk maakte, aan Chris sr die het moment vereeuwigde
Vince Hilton, may your sound of beauty, be a joy for ever.
Jeugdig en onervaren, maar sterk in de genade van de Heer. Dat schreef een neef Witte Pater in 1962, voor zijn vertrek als missionaris naar het toenmalige Rhodesië in mijn Poésies.
Nu, decennia later, doemt dat sobere witte patertje dat hij in één pennentrek in mijn poëzie zette, weer op. Ik kreeg het lederen boekje op gulden snee bij mijn eerste communie cadeau. Zoals op alles, was ik ook hier bijzonder zuinig op. Heel uitzonderlijk liet ik iemand toe er iets in te schrijven in tegenstelling tot de tientallen vriendenboekjes waarin ik zelf gevraagd werd iets te tekenen of te schrijven en me dan ergerde aan de slordigheid waarmee sommigen respectloos met het kleinood van anderen omgingen.
In het ordenen van zoveel dierbare schatten op zolder, de meeste spullen van onze kinderen die ik bewaar voor het nageslacht kom ik in mijn eigen koffertje vol dromen terecht, ook al is het een haast bijna onverplaatsbare ijzeren legerkoffer uit de voormalige stock Américain, dus dit lederen boekje tegen, gewikkeld in een beschermend zijden papiertje.
Zittend op de grond naast de open koffer, word ik hoog in de nok van het dak, opgenomen in het visioen van verleden, heden en toekomst om te landen bij onze Chris en zijn analyse van onrecht dat de naam RECHT claimt.
Een strelende zon door het zolderraam aan een prachtige zuivere blauwe hemel, herinnert aan die andere zonnige middag en mijn date met junior op een terras aan het water voor een lunch. 'Zakenlunch', schertste hij, toen hij met de hem kenmerkende gedrevenheid enthousiast zijn plan ontvouwde rond 'property rights' in de muziekwereld.
Tijdens zn zorgvuldig opgebouwd pleidooi voelde ik de verborgen agenda bladzijde voor bladzijde openen. Muziek was zijn leven en het juridisch tintje, camouflage. Voorzichtig liet hij mij zelf ontdekken waarom het extra jaar in Gent geen extra Masterdiploma voort zou brengen, maar een internationaal palmares van podia...
Mijn opmerking: Zie de muziek als een hobby, maar laat de advocatuur je dagelijks leven zijn en niet omgekeerd.... noemde hij de foute 'conclusie' en hij zou ons dat bewijzen...
Mama, toch, jullie hebben het nog steeds niet door hé, zei hij behoorlijk geïrriteerd. Jullie blijven respect hebben voor een wereld die dat niet verdient, één grote farce van manipulaties zonder enige moraal. Maar je schiet op de DJ, die met muziek die zeden helpt verzachten. Als ik als DJ van dienst neerkijk op de wriemelende massa onder mij op een of ander high society feest, werkt het haast op mijn lachspieren Jullie beseffen toch dat je mij daar niet onder kan catalogeren. Niks authentiek, in een keurslijf gedwongen zonder enige creativiteit. Een leger zombies, vaak slaafse volgelingen van een systeem, geketend door wetten en regels, doen uitschijnen recht te spreken maar doodsbenauwd om échte waarheden bloot te leggen. Om recht rechtvaardig te maken. Bang van het eigen geweten.
Carrière maken moet betekenen: geboeid zijn door de veranderende maatschappij om er innovatief op in te spelen... in tegenstelling tot geboeid aan handen en voeten, krampachtig een status te willen handhaven.
Als DJ achter mijn muziekinstallatie zie ik hen een paar meter lager, vaak schaamteloos bezig, terwijl de bubbels van overvloedig drankgebruik niet alleen het wit in hun ogen vertroebelt... Het leven is te kort om in dat drama mee te spelen.
Van die controversiële zoon heb ik intussen veel geleerd, zelfs over de lengte van het leven...
Toen de stichting a touch of Rose een feit was en op zoek naar helpende handen om het huisje te strippen, was hij -met een knipoog naar de woordspeling- meteen kandidaat. Midden stof en gevaar van de afbraakwerken liet hij zich lachend vereeuwigen met de meter van 'a touch of Rose'...Als muziek dan toch je leven is, zorg jij dan eens voor een passende mooie sound voor Rose, suggereerde ik met het oog op de opening van het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum dat haar naam kreeg.
Zonder aarzelen repliceerde hij: daar ben ik al lang mee bezig maar het moet perfect zijn: een wereldhit a sound of Vince for Rose
Met een glimlach dacht ik: fantast
Maar dan gebeurt het onwaarschijnlijke. Amper 10 dagen tussen diagnose en fatale afloop waren we gefocust op er voor- en bij hem zijn... Pas enkele weken geleden vernamen we dat hij nog een dringende afspraak in het ziekenhuis regelde ....
Toen het onomstotelijk duidelijk werd dat zijn dagen geteld waren, moest en zou hij zijn geesteskind alsnog ter wereld brengen: de beloofde hit voor 'a touch of Rose'. Hij had zo lang gewacht, altijd weer een vibe aanpassend, nog een klankje toevoegend... nooit net niet goed genoeg in zijn ogen om de CD te lanceren, tot wanhoop van zijn vrienden. En dan, gekluisterd aan baxters, vechtend voor zijn leven, moest hij die belofte nog gestand doen. Had hij de moed los te laten en het orgelpunt van zijn 'sound' uit handen te geven en de essentie van doodgaan te erkennen: achterlaten...
En zo is geschied. Vince Hilton, ftr Buscemi heeft woord gehouden. Zijn 1st Sun in aeternum a sound of Chris voor a touch of Rose'.
Morgenmiddag vergast Buscemi ons in ons Ganzenhof, in alle intimiteit en in avant- première, met de urnen van Roosje en Chris in ons midden, op 1st Sun. De fles 'touch of Rose' -wijn staat koud...
Dank mijnheer Buscemi, door onze Chris kijk ik nu OP naar de DJ. We zijn dankbaar voor het wederzijdse vertrouwen tussen U en onze zoon, wiens laatste wens postuum in vervulling gaat. De 'after work party' volgende donderdag10 oktober voor 'a touch of Rose' is helemaal uitverkocht. We zullen er samen met velen genieten van uw presentatie van de 'wereldhit' Vince Hilton ftr Buscemi, die er aan zijn hopelijk succesvolle reis door muziekland begint. Een wereldhit in Vlaanderen en daarbuiten
Dé vibe van peace, love and happiness om er geloof, hoop en liefde uit te puren
'a sound of Chris' voor 'a touch of Rose', om te koesteren.
Een lang verhaal, maar waar het hart van vol is, loopt de pen van over... Toch fijn dat ik het met u mag delen...
Onze Chris completeerde in 1978 ons gezin. De kroon op het werk. Terwijl papa en ikzelf in het Moederhuis de droom in vervulling zagen gaan in die tijd was het geslacht van je kindje nog dé verrassing van de geboorte- zorgden ons Moeke en Vake voor Amieke en Roosje. Om hen te behoeden voor honderd vragen naar het nieuwe kindje door de mamas aan de schoolpoort -de kerstvakantie was net voorbij- hadden ze voor allebei een soort kazuifeltje gemaakt uit een laken met daarop in grote letters: wij hebben een broertje, Chris jr, 4,500 kg, 56 cm.
Dat onze Chris als enige van onze drie kinderen tijdens de schooluren werd geboren, werd achteraf lachend als een voorteken gezien
Doordat het hesje over hun warme winterjas gedragen werd, het was immers januari, viel het niet zo strak, waardoor de tekst las als: wij hebben een boertje
Later, in het hevige van de strijd als de zussen wel eens horendol van dat actieve supermannetje werden, dat vooral altijd wilde winnen bij het spel zuchtten ze: écht wel een boertje.
Slimme grote zussen waren voor een handige verleider tijdens het schooljaar een zegen. Fysica, scheikunde, wiskunde, latijd, grieks hulp op maat binnen handbereik. Rose in het miss -wereldje lokte bij onze Chris tegenstrijdige gevoelens uit. Enerzijds trots, want op het college de broer zijn van een knappe zuster, had zo zijn voordelen bij de oudere garde of als go between anderzijds moest hij ook vaak in de verdediging, als men zijn zus -in haar geval totaal niet toepasselijk: dom blondje noemde Meteen de eerste tekenen van een sterke, goed gedocumenteerde pleiter, die over een gezonde dosis psychologisch inzicht bleek te beschikken. Als tegenprestatie eiste hij dan de rol van 'music maestro please' op bij menig feestje in ons Ganzenhof, waar hij niet alleen zijn zussen liet swingen.
De studentenjaren aan de universiteit waren op zn minst turbulent te noemen. Onze praktische bezwaren tegen de toch wel liederlijke stijl, counterde hij met gemak door te verwijzen naar zijn zussen.
Ann- Marie, in de voetsporen van haar vader, praeses van de grootste studentenvereniging geneeskunde, Marie- Rose als Miss schoon en slim ondervond niet de minste hinder op de academische weg, dus bij hem zou het ook wel loslopen. In elk geval hebben de leraars geweten dat ze Morel jr in de klas hadden. Het bewijs daarvan de brieven die we nu ontvangen van oud- leraars, die getuigen dat Chris een buitengewone, niet van zijn stuk te brengen persoonlijkheid was met een ongezien gevoel voor rechtvaardigheid, talent voor leiderschap en organisatie met een overvloed aan creativiteit. Vreemd op het oudercontact toen klonk dat precies anders... Toen al zei hij, als we commentaren na een ouderavond voorlegden: 'geen paniek, ooit zullen ze het wel begrijpen... '
"Hoe kan je nu over kwaliteit van een universiteit oordelen, als je er niet geweest bent", leidde hem na de kandidaturen aan de UAntwerpen over een verloren, maar blijkbaar uiterst prettig jaar Leuven naar het Master diploma Rechten aan de UGent.
Hij schertste dat hij Brussel zou verkennen als stagiair op een Franstalig advocatenkantoor in een chique buurt in Ukkel en daarmee zowel lid van de balie in de hoofdstad als in Antwerpen.
Zijn omzwervingen brachten uiteraard ook heel wat verhuizingen mee en toegegeven zijn locatie in Brussel was de max. Een inrijpoort met een grote binnenplaats, dan achterin een hoge trap met aan de voorkant een enorme professionele opname studio en achteraan een zee van een loft. Ik denk niet dat we willen weten hoeveel feestjes daar georganiseerd zijn en nooit iemand die gehinderd werd, want een compleet verlaten gebouw na 5 uur s avonds wellicht was dat een voorsmaakje van de hemel op aarde dan. Ik werd er eens 'plechtig' ontvangen en de doodringende geur van Gel Javel deed me vermoeden dat de witte tornado's zich mogelijk ergens in een kast verschansten... Het was de lekkerste kop koffie ooit in een speciaal voor 'de liefste moeder van de wereld'- tas... terwijl uit de enorme boxen, ballade pour Adéline galmde.
Er zat muziek in alles wat zijn pad kruiste. Aanvankelijk zagen we het als beeldspraak. Nu beseffen we pas hoe diep dat ook letterlijk zat. Wij waren niet meteen fans. Ook al financierden we zijn eerste draaitafels, rookmachine, lichtorgel, Apple PCs zagen we wel eens klankboxen gaan en weer terugkeren, want verouderd kregen oude elpees uit onze jeugdjaren voetjes toch goede smaak susten we onszelf glimlachend als verregaande vorm van tolerantie. Toch supporterden we met meer enthousiasme voor sportieve prestaties en wist hij ons zelfs tot extra sponsoring voor zijn ploeg te bewegen. Tennissen, hardlopen voetballen, golfen, zwemmen hij had slag van alles. Nu vernemen we dat de feestjes na de tornooien ook via zijn draaitafels aangezwengeld werden.
Muziek was pas écht zijn ding. De grote foto op het hoofdpodium van Laundry Day, toen hij in zijn tweede kandidatuur Rechten zat, gaf hij ons aarzelend cadeau, als verwachtte hij kritiek. Die foto koesteren we nu als een geschenk van onschatbare waarde.
Als juli en augustus (weer eens) noodgedwongen in het teken van tweede zit stonden, werd er toch een ander plaatje opgelegd Solidair als gezin met elk van de kinderen, werd er niet op vakantie gegaan als er iemand moest blokken. Al dwingt eerlijkheid te vermelden dat onze vader- wereldreiziger, niet rouwde een paar weken van huis en tuin te kunnen genieten, wat onze Chris als zijn solidariteitsactie met papa bestempelde.
Ondanks de vaak heftige reacties die opvoeden uitlokken, bleef het Ganzenhof de place to be in goede en slechte tijden, waar alles altijd weer goed kwam. Niet zonder slag of stoot en hoe gek het mag klinken, waarvoor ze ons, eens volwassen, duidelijk dankbaar zijn (en waren). Communicatie als sleutel op elke deur past...
Vriendjes en vriendinnetjes . Iedere vader en moeder droomt van een knappe, slimme, brave, eerlijke, betrouwbare schoonzoon/-dochter. We zagen er heel wat komen en gaan en allemaal mee- eten. De ene zie je al wat liever komen dan de ander gaan, of is het omgekeerd.
Bij onze Chris was het niet anders. Veni, vidi, vici Er was maar één ding waar hij op afknapte: slaafs en dom. Dat over de dood heen, we vriendschap ervaren van oud- liefjes is een fenomeen. Chris was een SCHAT, getuigen ze en koesteren nu zoveel mooie herinneringen aan altijd weer boeiende belevenissen. Dat wij als -nochtans principiële kritische ouders- nu die waardering mogen ervaren, doet enorm deugd.
De scheiding van zijn zus heeft hem veel dieper gekwetst dan hij liet uitschijnen. Ik heb haar nog gewaarschuwd, was zijn verwijt. Iedereen op t college kent hem toch. Maar wat doet een verliefd meisje met de waarschuwing van een jongere broer??? Dat hij gelijk kreeg, doet pijn.
Wat daarna gebeurde, de vechtscheiding, het overlijden van Roosje, de kinderen die meer dan hun mama werd afgenomen ... onze Chris walgde van het ge- en misbruiken van wat 'recht'spraak zou moeten zijn en hing zijn toga voorgoed aan de haak. Zo'n schijnwereld kon nooit de zijne zijn. Verdedigen wat je veracht, never.
In een van onze nachtelijke lange- adem- gesprekken met diepgang, kort nadat Roosjes jongens door listige manipulaties het stigma 'onder toezicht van de jeugdrechtbank' opgeplakt kregen . was hij ontzettend boos. Hij verweet ons volgzaamheid aan een falend rechtssysteem dat we bovendien nog sponsorden. Waarom deden we niets met de achtergrondinformatie die in overvloed aangereikt werd en lieten we ons de mond snoeren. "Ze verlammen jullie met de slogan 'in het belang van de kinderen', terwijl men die gastjes enorm veel afpakt. Bewijs wat voor een vader het is, die zijn kinderen jullie ontzegt. Voor hen komt het te laat, maar doe het dan voor de volgende generaties. En reken maar dat die mannekens later zullen waarderen dat zij de inzet waren." Hij wond er zich enorm over op, zeker met het toen nog aan de gang zijnde fraude- onderzoek dat tegen de ex- van zijn zus liep ... en zou in dat licht het ganse echtscheidingsdossier in de vakantieperiode met een paar vrienden- juristen uitpluizen...
Sta me toe het verhaal hier even te onderbreken. Maar beloofd, wordt vervolgd....
Morgen, zondag 8 september, twee jaar en zeven maanden sinds die 8ste februari onze wereld stilstond... liefste Roosje. Met jouw kr8 en de pr8ige herinneringen kregen we hem weer draaiend... tot hij andermaal stilstond de 15de juni van dit jaar, toen onze Chris bijna zonder slag of stoot, geveld werd... Zijn klanken en jouw woorden houden jullie onder ons... 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris'... we willen ze delen met velen... en er de kr8 uit putten om te blijven geloven en hopen in peace, love and happiness...
Nieuws over de nog verkrijgbare boeken van ons Roosje,
Zoveel herdrukken voor haar beklijvende, hartverwarmende dagboeken, bewijzen dat velen de pareltjes reeds in hun bezit hebben.
Heerlijk om nog bijna dagelijks te horen en te lezen dat de boeken op het nachtkastje of de salontafel blijven rondslingeren en mensen er blijvend kracht en inspiratie uit putten. Bovendien schonk Marie- Rose de integrale opbrengst aan Kom op tegen Kanker, in de hoop dat kanker ooit overwonnen wordt. Na verloop van tijd hebben de boekwinkels alweer zoveel nieuwe titels in de rekken, waarvoor oudere uitgaven plaats moeten ruimen. Reststocks worden dan als tweedehands opgekocht of komen terecht in de buik van het snippermonster Dat was geen optie voor Roosjes dagboeken. Die zijn niet uitverteld, te mooi en waardevol om nog heel wat mensen deelgenoot te maken aan haar geloof, hoop en liefde.
Ontroerend hoe vaak er nog naar gevraagd wordt vanuit de verste hoeken van het land. Daarom zijn we op zoek gegaan naar een voordelige wijze van verzending. Die hebben we nu gevonden via een aantal nuttige tips van lieve mensen.
Naast vrijdagnamiddag tijdens het Praatcafé in 'a touch of Rose' huisje aan de Rijkenhoek in Bornem, kunnen de boeken nu ook via een Kiala afhaalpunt bezorgd worden. (www.kiala.be)
Jammer voor de Post misschien is concurrentieel gezien de wedde van de baas van de Post dan toch aan de hoge kant want Kiala (www.kiala.be) bezorgt voor 4 euro de boeken bij liefhebbers die ze kunnen ophalen op een door hen te bepalen plaats en tijd in het dichtst bijgelegen Kiala ophaalpunt.
Heeft u de boeken nog niet,
mist u er één,
of kijkt u uit naar een duurzame cadeau-tip pakjes voor onder de boom
of om iemand tijdens de trieste eerste novemberdagen een warm hart onder de riem te steken .
of gewoon als aangename, niet van humor gespeende lectuur om af en toe nog eens ter hand te nemen
of als collectors item in uw bibliotheek
dan is het nu hét moment ook al omdat de INTEGRALE opbrengst gaat naar de stichting www.atouchofrose.be
Elk van de drie dagboeken afzonderlijk: 10 per stuk. De drie samen: 25. Biografie Marie- Rose Morel: Al bij al heb ik gelukkig geleefd : 15 + verzending (zie kader)
Sprookjesboek Het Wouwersnestje, Alexander, Marnix en de Burgerwolf is nog verkrijgbaar bij de Standaard Boekhandel zelf.
BESTELLING
Duid uw keuze aan door het bijhorende vakje aan te kruisen:
1) leve het leven 10 + 4verz. = 14
2) geloof, hoop en liefde 10 + 4 verz = 14
3) met de kracht van Marie- Rose 10 + 4 verz. = 14
Na ontvangst van uw betaling maak ik graag uw pakje klaar. Kiala zelf brengt u per mail op de hoogte waar en wanneer het afhaalbaar is in het Kiala punt in uw buurt.
Bedankt in naam van 'a touch of Rose' en veel mooie leesmomenten gewenst.
Als kersverse leraar Nederlands, werd hij in de vorige eeuw onze klastitularis. Een lichting van 14 jonge vrouwen in wording, amper een paar jaar jonger dan hun leraar, correct met de moedertaal leren omgaan, is op zn minst een uitdaging
Literatuur, poëzie werd breed gesmaakt. De doorgedreven grammatica heel wat minder. De dreiging van het onherroepelijk doodvonnis bij spellingfouten voor toekomstige leerkrachten, zorgde geregeld voor fikse deuken in zijn populariteit. Maar de boer, hij ploegde voort Een extra stukje aanleg dat alvast mij een bank vooruit hielp
Terwijl een collega jeune premier, de show trachtte te stelen door hij woonde nota ben om de hoek, maar moest door de eenrichtingsstraat het hele blok omrijden- met zijn Porsche de parking op te scheuren, was onze titularis heel wat minder glossy. Toch klonk het typische kevergebrom van zijn bescheidener bolide, stukken sympathieker dan het doordringende Porschegebrul. Omdat ik toen geregeld de Kever van ons Moeke mocht gebruiken om naar de les te gaan, stonden onze twee monstertjes wel eens naast elkaar. Dat mijn beige exemplaar sexier oogde, had alles te maken met de gebruikersvoorwaarde en die was duidelijk: wekelijks kuisen binnen en buiten en dat in het pre-carwash tijdperk, wel te verstaan.
Of de man in kwestie het zelf nog herinnert dat ik hem terug mobiel kreeg, weet ik niet. Maar op een middag kwam hij naar me toe met de vraag of ik misschien iets van autotechniek verstond. Dat beestje van hem wilde geen gas geven... en vermits ik met dezelfde reed wist ik misschien wel raad. Was het een vorm van waardering voor een gedeeld taalgevoel, dat hij er van uitging dat ik dan ook wel noties van automechaniek zou hebben of was het gewoon keversolidariteit Wellicht met een fikse dosis overmoed, dook ik naar het gaspedaal, niet wetend wat te zoeken, laat staan te vinden Met mijn hand drukte ik het pedaal een paar keer in, hopend dat een of ander veertje zou reageren. Daardoor merkte ik dat het opgekromde automatje het doordrukken van het pedaal belemmerde. Eenmaal het dubbelgevouwen automatje gefatsoeneerd, stelde ik voor eens te starten en te kijken wat er gebeurde. Ongelooflijk, maar waar: het gaspedaal deed het weer en was de leraar zijn verbazing groot, de mijne nog groter
Taal, lezen, spreken, schrijven het was me allemaal even lief. Het winnen van een paar vertelwedstrijden maakte dat ik met succes afgevaardigd werd naar een paar welsprekendheidstornooien. Toen in de Goede Week een voorstelling met de kruisweg van Paul Claudel werd opgevoerd, kreeg ik van mijnheer Marynissen de kans daar een stuk in te vertolken. Ook toen al ging ik zo op in de prachtige tekst dat het voelde of ik zelf met al het verdriet van de wereld aan dat kruis hing Nadien zou ik nog talrijke keren mensen mogen beroeren met beklijvende, vaak tientallen bladzijden lange teksten, en zonder autocue, waar muisstil naar geluisterd werd. De graadmeter voor boeiend. Van commentaar en/of felicitaties kreeg ik steeds nadien wel verslag, want had steeds mijn hele zelf erin gelegd en dan was ik compleet leeg en ontbrak elke vorm van interesse in socializing Bepaalt de voorkeur voor een vak de sympathie voor een leraar of is het de leraar die de liefde voor het vak geeft zou de minister van onderwijs zich daarover al eens hebben gebogen
In die tijd was weinig gekend over het privé leven van een leraar. Maar als we zekere dag na het academisch kwartiertje ons boeltje bij mekaar pakken, komt de verrassende melding dat mijnheer Marijnissen zonet Vader is geworden van een Marleentje. "Allé, jong, de Marynissen, wie had dat nu gedacht", verraadt iets van een zekere naïviteit nog... Vertederd als we waren, werd meteen bijgelegd om samen haar eerste paar schoentjes te kopen
Toen Marie- Rose in haar laatste jaar middelbaar Nederlands kreeg van dé Marijnissen zag ik hem weer. En leuk te horen dat hij in haar zoveel herkende.
Halfweg de jaren 90, ontmoetten we elkaar bij ons thuis en vroeg ik of hij geen extra oefening kon voorschrijven om de kritiek van een Gentse prof te counteren, die zich belaagd voelde door die Antwerpse A.
Of hij het bij mij een op voorhand verloren zaak achtte, weet ik niet, maar zijn antwoord was wel leuk: ik krijg die zelf amper ondergedekt
De spraakoefening werd verwisseld voor een leuke babbel, de grens meester-leerling voorbij. Hij met 4, ik met 3 tieners deelden vergelijkbare verwachtingen en perikelen en ik leer uit zijn ervaring. Het verhaal van de streep blauwe verf in het haar van een van zijn tieners die ermee naar school wil doet de ouders aanvankelijk verstijven. In plaats van heftig te reageren, bijten ze een stuk van de tong en laten hem zo vertrekken. College en vrienden, geholpen door de tijd om uit te groeien, losten het probleem zonder slag of stoot op en het bleef bij één streep blauw.
Het Marleentje van weleer was intussen ook al ettelijke paren schoenen verder, als Ann- Marie thuiskomt van de univ en vertelt over een Hans Marynissen, die bij nader onderzoek, inderdaad zoon van de vader blijkt Dus hebben we ook allebei een doktoor
Weer gaan jaren voorbij. Onze kinderen veroveren hun plaatsje, trouwen, worden zelf ouders en promoveren ons tot grootouders
Af en toe verneem je als bij toeval -of als de spots op eentje gericht worden- iets van elkaars kroost De sneltrein van het leven raast maar door.
Tot: die vrijdagavond in juni, na de uitvaart van onze Chris, een grijze kalende mijnheer . Marynissen schoorvoetend op me afkomt, me vastneemt en zo oprecht met bevende stem zegt: Dit mag niet".
"Nee, het mag niet maar het gebeurt en zelfs twee keer"
Dank u om hier te zijn, wordt beantwoord met ik moest De ontmoeting is kort, maar ze blijft me bij
13 augustus. Zoals elke morgen open ik de elektronische brievenbus. Een mail van F. Marynissen valt meteen op Verschrikkelijk nieuws "Onze zoon Gert plots onverwacht overleden in Berlijn " Verbijsterd staar ik naar het scherm... Net als ons Rose van 1972 werd hij onlangs, zoals Roosje nu maandag, pas 41. En hij had nog zo gezegd: Dit mag niet
We antwoorden, wetend dat troost een utopie is leed delen vermindert het niet, maar meer schouders die het torsen maakt de last draagbaar 'Het leven na de dood' is er zijn voor elkaar...
Zoals mijnheer Marynissen twee maanden geleden onze Chris tijdens de afscheidsviering eigenlijk pas leerde kennen, en ook ons beeld van hem veel rijker werd door openhartige en liefdevolle getuigenissen, zo overkwam me hetzelfde vanmorgen tijdens de prachtige dienst voor Gert. Het voelde als een heruitzending van een beklijvende film Levensgenieters, hartendieven, muzikanten, muziekliefhebbers, festivalgangers, vinylverzamelaars, romantici, twijfelaars, lopers, wereldreizigers mét -uiteenlopend- universitair kwaliteitslabel die overal verschrikkelijk gemist worden en daardoor altijd overal zullen zijn Het verdriet van de neefjes en nichtjes om twee speciale nonkeltjes, maar vooral dat van ouders die iets tegennatuurlijks moeten doen: hun kind ten grave dragen het kruipt niet in je kleren.
Uit het vele moois waarmee ook Gert uitgeleide werd gedaan heeft de vergelijking met de pracht van een onvoltooide symfonie me troostend diep geraakt
Dat is wat ook onze twee schatten daarboven voor ons hier beneden hebben gecomponeerd een prachtige onvoltooide symfonie a touch of Rose en a sound of Chris Gert, vind elkaar daar maar gauw om tot op "a sunny day, we'll meet again" te genieten van peace, love and happiness...
Deel 2: misbruik van racisme... nog eens iets om over na te denken...
van racisme
Definitie van racisme:
Racisme is de verzamelterm voor alle opvattingen die aan het begrip `ras` een doorslaggevende betekenis toekennen bij het vaststellen of veronderstellen van karaktereigenschappen, fysieke capaciteiten en geestelijke vermogens.
Racisme misbruiken impliceert dus dat het ook kan gebruikt worden. Zo kan het vermoeden rijzen dat om het gewraakte racistlabel te ontwijken, men positief moet discrimineren. Rechten en plichten zouden dan niet voor iedereen gelijk zijn. Laat dat nu juist niet de bedoeling zijn van alle inspanningen die geleverd worden om integratie en samenlven te bevorderen.
Verhalen uit de buik van Antwerpen, met de kracht van Marie- Rose vertelt over meer dan een decennium inspanningen om van een ten dode opgeschreven huis opnieuw een thuis te maken voor mensen uit de hele wereld die kort of lang in Antwerpen wonen. Een boeiend samenspel om ondanks verschillen, gemeenschap te zijn.
Duidelijke afspraken over het reilen en zeilen en een stevige hand die de vinger aan de pols houdt, zijn daarbij de enige garantie om te slagen.
Om de bewering dat racisme vaak ten onrechte wordt gehanteerd te staven wil ik een voorval zoals beschreven in het boek, er nog eens uitpikken en met u delen.
Een incident neergepend in tempore non suspecto.
Uit hoofdstuk 11, blz 65
Een wat ouder meneertje dat geregeld wat te diep in het glas keek, was door bereidwillige thuisbrengers van zijn B&O- geluidsinstallatie beroofd. Wellicht had hij er op café over opgeschept en was die info opgepikt door een paar wakkere, op buit beluste kereltjes
Terug nuchter vertelde hij zijn vermoeden dat men van zijn dronken toestand misbruik had gemaakt en zn kostbare installatie verdwenen was.
Bij nazicht op de bewakingscamera konden we vaststellen dat de jonge kerels inderdaad zijn studio verlieten met de toestellen. Hij durfde geen klacht indienen, want hij vreesde ze misschien wel geschonken te hebben. Bovendien kende hij de jongens niet en hadden ze op café aangeboden hem thuis te brengen. Aangifte en onderzoek zag hij niet zitten en dan houdt het daar op natuurlijk.
Hoe pijnlijk de ontnuchtering ook was, ze kon niet beletten dat enkele dagen later hij alweer met een kater toekwam én de bereidwillige thuisbrengers
Toevallig ben ik in de hall als hij er onder begeleiding arriveert.
Omdat ik hen van de videobeelden herken, neem ik het zielige drankorgeltje meteen van hen over. Het heeft echter heel wat voeten in de aarde om hen de sleutels terug aan de bewoner te doen geven, zodat hij op eigen kracht naar zijn studio kan .
Dat was duidelijk niet naar de zin van de twee jonge gastjes, die hun plannen gedwarsboomd zagen en alsnog hun toegang probeerden te forceren.
Voet bij stek houden en gerugsteund door een paar bewoners die als support in de hal bleven rondlummelen voor het geval dat vroegik hen de man gerust te laten en te vertrekken.
Om een lang verhaal kort te maken: na wat heen en weer getrek aan de glazen voordeur, snauwt de kleinste van de twee als ultieme intimidatie: Gaa, gaa zij ne racist met niet mis te verstaan wegwerpgebaar in mijn richting.
Omdat die opmerking totaal geen steek hield, zette ik me schrap, ging een stapje dichterbij, keek hem recht in de ogen en hield dat zonder verpinken even vol. Met een paar diepe denkrimpels in mijn voorhoofd zei ik vol verwondering: dan moet gij een buitenlander zijn!
Niets kon ook maar het vermoeden wekken dat een tiener, zoals er 13 in een dozijn steken, plat Antwerps pratend die mij racist noemde daar enige reden toe had. Tot ik na wat kopbrekens begreep dat hij me probeerde te schaden en ik uit angst voor die scheldnaam, hem vrijgeleide zou geven
Een beproefde truc tegenover 'kwetsbare' overheidinstanties als ambtenaren en politie. De opgetrommelde politie was intussen ter plaatse en groot was mijn verbazing toen bij de identiteitscontrole bleek dat het om een .Egyptisch kereltje ging...
Uit het boek de kracht van Marie-Rose Nog steeds verkrijgbaar bij- en met de integrale opbrengst voor het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum a touch of Rose.
Los van linkse of rechtse politiek en zonder te veralgemenen, heb ik hier toch iets aan toe te voegen
Het worden een paar afleveringen, om duidelijk te maken hoe dom het is mee te praten zonder te weten wat bedoeld wordt. Racisme wordt inderdaad heel vaak gebruikt als een uitvlucht. Net zoals rugpijn en hoofdpijn maar betekent het dat racisme een uitvlucht IS? Of rug- en hoofdpijn niet écht pijnlijk en verlammend werken?
Net oud genoeg en nog niet té- om uit ervaring te mogen spreken, wil ik helpen na te denken en niet zomaar een kant te kiezen omdat het toevallig de stelling is van een of andere partij waarop je stemde Samen werken aan oplossingen, oog hebben voor de toekomst die we nalaten... betekent het probleem KENNEN en ERKENNEN. Geen debat zonder feitenkennis. Niet kakelen als kip zonder kop. Ik oordeel, zonder te weten waarover is een indicatie om de betere psychiater op te zoeken
Terugblikkend lijkt opvoeden wel de rode draad in mijn leven. Als oudste, niet enkel in ons gezin, maar ook van alle kleinkinderen aan beide kanten van de families, werd ik als oudste 'makkelijkheidshalve' ingezet om de familiebijeenkomsten op zon- en feestdagen kindvriendelijk te begeesteren
Geregeld werd dan ook de grote houten poppenkast en dito koffer met speelpoppen, een loodzwaar- kunstwerkje getekend nonkel Louis- meegesjouwd. In volle actie met een divers publiek, werden me aangeboren pedagogische kwaliteiten toebedeeld. In het perspectief van rustige zondagen voor de ouders met een aantal klein mannen is die lof wellicht ook geuit in het eigen belang maar geen nood, het gaf ook veel voldoening en een gewaardeerde aanhankelijkheid.
In de woelige jaren van studentenrevoltes en een lief dat in 68 praeses aan de Universiteit was, heb ik vier jaar voor de klas gestaan en tieners naar jong -volwassenheid mogen begeleiden met maar één stelregel: oprechtheid in al wat je doet 45 jaar later af en toe nog herinnerd worden aan 'hun' mooiste jaar van die nu 50 +ers, is een vorm van geluk.
Deel 1
mijn eerste keer .
Na de geboorte van onze zoon, heerste ook toen een nijpend tekort aan leerkrachten. Niet-aflatende telefoonoproepen verleidden me om een interim voor een bevallingsverlof in een gemeenteschool te aanvaarden. In die klas een zittenblijver met duidelijk veel problemen: een lichaamsbouw boven pari en een verstandelijke ontwikkeling eronder, was zij een makkelijke prooi voor spotters. Haar agressieve reacties noemde men 'onaangepast gedrag'. Verbittering en levenslust werden omgekeerd evenredig. en het meisje belandde in een soort isolement. Zoekend naar een middel om het tij te keren, zou ik pogen haar status te wijzigen: van ballast naar voortrekker en zo het vertrouwen in zichzelf en de anderen herstellen.
Met mijn faam als eerlijke leerkracht genoot ik de sympathie van de leerlingen en werd ik niet meteen afgerekend op het feit dat ik het meisje ogenschijnlijk voortrok want zo heet dat dan, natuurlijk.
Veel van de leerstof kon haar niet boeien omdat die geschoeid werd op voorkennis die zij miste. Als niet eerst de fundering opgevuld werd, was verder bouwen onmogelijk. Naar aanleiding van de nieuwe les, kon ik meestal vaststellen wat ze miste. Het volstond terwijl de klas een oefening afwerkte, om haar -en er waren er altijd wel een paar die van zon extra uitleg ook een graantje konden meepikken,- het voorgaande opnieuw uit te leggen. Geen herhaling van de les, want het is zoals bij een optelling: tel je steeds van dezelfde kant op, dan maak je wellicht ook steeds dezelfde fout Vanuit de praktijk het nut van de theorie aantonen vanuit het concrete naar het abstracte, is een probaat middel om minder rappe leerlingen mee te krijgen.
Eens dat gemiste bouwsteentje bijgebracht moest er ook mee geoefend worden. Daarvoor ging een oefenblaadje mee als huiswerk. Op de vrije halve dag of het weekend daarop kon dan de échte huistaak met gefundeerde kennis, ingehaald worden.
Een paar weken ging het goed en het meisje beende -althans voor die stukken van het lespakket- langzaam maar zeker bij. Ook de motivatie verhoogde, gevolgd door een voorzichtige integratie in de groep. Kortom een operatie met kans op slagen.
Tot: op een maandagmiddag een man me opwacht aan de schoolpoort.
Zijde gij die juf van ons xxx? Dan ga ik u één ding zeggen. Waarom heeft mijn dochter in het weekend huiswerk mee en de andere kinderen niet? Wij vertrekken vrijdagavond naar de caravan en op de camping is dat geen doen dat ze huiswerk moet maken
Vriendelijk leg ik uit dat ik haar op die manier help bijbenen en dat ze dat zeer flink doet.
Over die werkwijze moet ik hem niet briefen, want hij heeft gesproken: geen huiswerk in het weekend.
Ik krijg de volle laag en behoorlijk dreigend gaat het vingertje in de lucht en komt hij nogal dicht bij mij: -Eh, miss, wat is volgens u mis met een werkman, misschien?
Helemaal niets, antwoord ik nog voorzichtig, elke ouder wil toch dat zijn kind kan volgen op school en ik help haar daarbij, want dat heeft veel gevolgen voor zon tiener
Dat was naast de waard gerekend.
"-Ghebt me verstaan, hé, RACIST.
Mijn eerste keer dat ik daarvan beschuldigd werd....
Voor alle duidelijkheid: hij was een rasechte Antwerpenaar, generaties ver, met een door en door Vlaamse naam, blank, al wat je wil.
Maar IK was een racist.
De rel aan de schoolpoort weerhield me niet om nog even verder te gaan, maar de taakjes kwamen onafgewerkt terug en van de directie kreeg ik de wijze raad laat het los
Tot op vandaag dus niet gelukt, blijkt en daarom een eerste 'school'voorbeeld van misbruikt racisme
Het gaat hard, de laatste tijd. Zoveel te doen, te regelen Vraag me soms af hoe mensen alleen, zonder bijstand van expertise en effectieve hulp, dat administratieve kluwen dat een overlijden nog altijd teweeg brengt, tijdig ontward krijgen.
Maar het lukt en maakt ons eindelijk na twee maanden een klein beetje rustiger. Misschien wel voor het eerst sinds onze Chris op 15juni zo kortstondig overleed.
En dan is het Moederdag, de 15e van de 8ste maand Een beklemmend, haast verstikkend gevoel dat me besluipt bij het wakker worden, wil ik niet toelaten en roep mezelf meteen tot de orde: opgeven geen optie... Twee van onze drie kinderen zullen er fysiek nooit meer bij zijn. Een onherstelbaar gemis Zolang ons Moeke onder ons was, ging geen Moederdag voorbij of we vierden haar en haar drie dochters, later zelf moeders, samen ook met al haar kleinkinderen.
De volgende generatie die kr8 doorgeven om blijvend te putten uit een even rijk gevuld verleden, een gelukkige jeugd, daarvoor moeten we nu mét hen voor zorgen kinderrechten met K .
Toen ons Moeke, de spil en draaischijf er niet meer was, schoof Moederdag een generatie op. Zolang we Vake in ons midden hadden, was hij de plaatsvervanger van Moeke op aarde, maar ook daar kwam een eind aan. Niets abnormaals, de gang van het leven en we beseften reden te over te hebben, om ons dankbaar op te trekken aan zoveel mooie herinneringen.
Als echter plots de volgorde niet meer gerespecteerd wordt, en jonge mensen de gemiddelde levensverwachting niet halen, dan is de pijn om het afscheid van een andere grootorde. Veranderen ook de prioriteiten. Is aanvaarden niet evident. Maar we zijn niet de enigen die er voor staan en er door moeten... dat beseffen en elkaar de hand reiken is een enorm voorrecht om 'leven' in zijn volheid te proeven, ook al smaakt het bitterzoet...
Had onze Chris de ergerlijke gewoonte, ondanks het gerespecteerde academisch kwartiertje, binnen te stuiven als de taart al versneden was deze keer is hij prominent- en vanaf het eerste moment aanwezig 15/6 15/8 twee maanden sinds het ondenkbare toch gebeurde.
De vernietigende diagnose was al een - complete - uit de hand gelopen verrassing voor mijn verjaardag, waarvoor ik alle kr8 van 8 moest inzetten om die dag gewoon door te komen Deze eerste Moederdag nu ook zonder hem en zijn - mogelijks door papa gesponsorde rozen- verhoogt mijn gevoel voor symbolische waarde van getallen 15 en 8, matchpoint Vluchten kan niet meer, schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar Vluchten is niet aan mij besteed, maar de waarde van schuilen bij elkaar is onschatbaar. Dank aan al die armen om ons heen die we via a touch of Rose en met a sound of Chris willen delen met iedereen en overal waar er behoefte aan is
We koesteren Roosjes geloof, hoop en liefde om onze Chris zijn Peace, love and happiness waar te maken en te kunnen zeggen: Leve het leven . Dat hebben we gisteren op Moederdag met succes samen geprobeerd.
Ze is nu énig kind en dat is voor onze oudste dochter heel hard wennen. Een jongere zus en broer verliezen, het verdriet van ouders zien, een drukke dokterspraktijk, de zorg voor 'a touch of Rose,' twee tienerdochters... haar extra opleiding psychotherapie is beslist een hulp om alles een plaats te geven met a touch of maar ze doet het.
Onze twee enthousiaste kleindochters -met tot ieders geruststelling, een hoog Rose- en Chris gehalte houden het vuur brandend tegen de tijd dat er stoelen bijgezet zullen worden. Organisatorisch, muzikaal- en acteertalent, we hebben het nog allemaal in huis en dan waren de hoofdaandeelhouders van dit profiel, niet eens live van de partij
Een mooiere dag dan Moederdag kan ik nu niet bedenken om met vereende krachten blijvend mooie tradities, normen en waarden die er écht toe doen voor het nageslacht en hun gezinnen later, te koesteren als kostbare kleinoden, voor geen geld te koop
Voor de dag helemaal om is en ik zoals elke avond via Janneke Maan onze kleinkinderen een nachtzoen doorstuur, schitteren tussen massas andere sterren er twee opvallend uitbundig boven ons Ganzenhof. Ik weet dat ze er voor altijd zijn, dicht bij ons, met een schittering die nooit zal afnemen. En een kusje voor elk vertrekt hemelwaarts.
Met gerust gemoed doof ik de kaarsjes op tafel, erop vertrouwend dat de sterrenhemel het voor vannacht overneemt en liefdevol waakt over al wie iemand mist
Bij leven en welzijn, tot na de dodentocht met een verslag schreef ik gisteren op mijn blog
Hier ben ik dan
Deelnemen begint in de tent op de markt. Wie vooraf inschreef kon de korte file nemen, de anderen worden deel van een reuze , tientallen meter lange en vier, vijf mensen brede slang, die zich naar de ingang van de tent kronkelt Hier en daar probeert een snodaard via stiekeme osmose te infiltreren, maar niemand ergert zich. In feite ook een unieke kans om kennis te maken met anderen en vast te stellen hoe klein de wereld is. Eens de inschrijfbalies bereikt, verloopt alles digitaal en relatief vlot.
Al heb ik met een eerste deelname, weinig recht op commentaar, toch bedenk ik dat het vragenmoment met het oog op de statistieken, (hoeveel deelnames, hoeveel uitgestapt, maaltijd onderweg, telefoonnummer) eventueel beter via een in te vullen kaartje op voorhand in de wachtrij kan gebeuren en de wachttijd voor de ingang nuttig invullen en inkorten vergelijkbaar met de papieren die je in het vliegtuig invult, voor de landing na een transatlantische vlucht Maar dat tussen haakjes.
Een huzarenstukje om de 11 175 registraties (record) te klaren en de menigte te overtuigen dat tot de laatste kandidaat toe, iedereen mee zal kunnen starten, al nadert dat tijdstip sneller dan de slang kronkelt.
Los van de stappers/lopers, die reeds een paar uur voor de start hun poolposition veilig stellen en aan de onderste takken van de Boomstraat hangen , verandert de kabbelende massa de straten naar de startmeet in een 'gelabelde' mensenzee.Van dan af, kan men immers via een app elke deelnemer op de computer volgen. Niet enkel de organisatie van de Doto, maar ook het thuisfront: vrijwillige onderwerping aan het alziend oog van big brother
Van op de balkons van de omringende huizen, moet dat beslist een fascinerend schouwspel zijn. Hier en daar iemand herkennend, wordt er geroepen, gezwaaid met een vlag, een hymne aangeheven, gewuifd Feest in het dorp. Schuifelend gaat het richting start en eens die gegeven is, komt er een beetje ruimte en wat lucht in het peloton.
De wedstrijdmaniakken zijn meteen op de loop gegaan, zonder gevaar dat de achtervolging wordt ingezet. Het is geen wedstrijd. En als ze te vroeg voorbij checkpoint wandeltocht komen, moeten ze verplicht stoom afblazen.
De Boomstraat als winkelstraat, vergeet het maar. Rijen dik staan mensen om de stappers aan te porren, met spandoeken, handgeklap en leuke opmerkingen. Goe bezig, ge zijt er bijna als een van de betere.
Telkens een roze ballon, een stapper voor a touch of Rose voorbijkomt, laait spontaan applaus op. Vertederd denk ik telkens: Roosje, Chris en al wie daar met jullie op de beste tribune zit gehoord? Voor jullie, from Bornem with love
Het kropje in mijn keel zit er nu permanent en bij het passeren van het touch of Rose straatje, waar twee trossen roze ballons en dito aanmoedigende kreten opstijgen van het vrijwilligersteam, mijn kleindochters en twee leuke jongetjes, vriendjes van Alexander en Marnix die zelfs een heel eind op het voetpad mijn naam scanderend meelopen, lokt een 'buitje' tranen uit, dat de weervrouw niet had zien hangen.
En dan wordt het kalmer. Langs het water op weg naar de dijken, tot in Temse. Duizenden boven op de dijk langs de Schelde, duizenden onderaan langs typische huisjes, waar de mensen buiten zitten met een hapje en een drankje... Er wordt doorgestapt en even krijgt het er de schijn van dat iedereen ons zal inhalen maar ook wij verdapperen en houden flink stand.
Op een van de dijken, tussen hoog en laag, kijkt een kudde schapen naar de stroom boven en onder aan de dijk, zich wellicht afvragend waar die kudde zonder herdershonden naar op weg is .
Een prachtig stukje natuur, dat ons eigenlijk onbekend was, maar waar we na deze kennismaking beslist terugkeren. Nauwelijks bewoond, enorm groen, verfrissend, stil met enkel in de bermen het geluid van massas krekels die hun vleugeltjes tegen mekaar schuren en de lucht parfumeren met a sound of Chris. Zo peace, love and sadness, sorry... happiness...
Er wordt nauwelijks gepraat. Fluisterend vergelijken we die stil stappende menigte met vluchtelingen, zoals onze ouders vertelden over de vlucht naar Frankrijk met hun ouders tijdens de oorlog. Wat een angst moeten onze grootouders gekend hebben met hun kroost door ongekend gebied stappen, met kans dat de vijand vanuit de lucht of de bermen aanvalt en dood en vernieling zaait Brr.... We zetten het maar meteen uit ons hoofd en probeer de sfeer te herstellen met een anekdote uit mijn internaatstijd. In de maand mei werd het rozenhoedje 's avonds aan de grot in het bos gebeden. Alle internen stapten in processie en in het donker naar de grot. Als eerste in de rij, nam ik een afslag te vroeg en belandde met in mijn kielzog de hele rij, in het patattenveld... dat er tot overmaat van ramp nogal drassig bijlag. Hilariteit en gegiechel overschaduwde het sacrale moment en ik mocht nooit meer op kop lopen.
Beiden hebben we stof te over om na te denken en de emoties die onze pelgrimstocht losweekt, te verwerken. Indrukwekkende wolkenformaties met daartussen massa's sterretjes als fonkelende diamantjes, voelen als de beschermende koepel van een heiligdom.
Tot uit de donkere boskant plots een luide stem enthousiast OMA roept. Speurend tussen de stoere mannenbenen die ons olmringen, de ruige soldaten in volle uitrusting, de getatoeëerde bovenlijven, herken ik vrienden van a touch en weer schijnt even licht in de duisternis We wuiven enthousiast terug. De ballon die erboven uitsteekt en de oplichtende badge die we bij a touch of Rose meekregen, werkt in het onverlichte natuurgebied als een draagbaar mobiel vuurtorentje om elkaar te lokaliseren.
Langzaam voel ik mijn lange broek versmallen rond mijn linkerknie. Gezellig elkaar een arm geven, kan niet verhelen dat het moeilijker gaat. Niet met mij, niet met de fysiek, niet met het rechterbeen, door Florence Nightingale met een toverpot ginseng balsem gedopeerd Maar de brace rond de linkerknie kan de zwelling niet langer verhullen en achterkomers maken me er attent op mocht ik het niet voelen
Maar ik wil terug in Bornem arriveren. Solidair, maar in een lagere versnelling zetten we door. Opgeven hier is geen optie. Midden in de bossen en de staart van de optocht wordt alsmaar korter. Geregeld vergewissen we ons ervan die laatste groepen toch als achterhoede te bewaren. Ik wil de kwieke tante Fawie niet ophouden en besluit zodra we tussen de huizen komen, te evalueren en haar vrije baan te geven.
Op 4 km van mijn target aanvaard ik de beperking van die knie en de belofte aan mijn sponsorende echtgenoot die ik als tegenprestatie moest beloven mezelf niet in de prak te stappen. Een eis niet helemaal wars van een portie eigenbelang... De laatste vier kilometer zit ik op de achterbank bij twee sympathieke GO's... en blijkt dat we een vergelijkbaar gemis meedragen...
Even terzijde vermelden voor wie research zou doen...de geregistreerde afstand en tijd die vermeld wordt op de officiële site is die van het laatst gepasseerde controlepunt. Zo staan we beiden in de annalen met 7,56 km, terwijl mijn zus er 17 en ik er 13 in de benen hebben. Tien stappen verder dan ons afspraakpunt en mijn zus was ook door checkpoint 2 geflitst en als 17, 79 km stapper geregistreerd. Beginnersfoutje, maar lesje voor volgende keer...
Bij aankomst staat een vriend van onze Chris klaar en troont me de laatste paar meter mee naar de aanmoedigingsstand van a touch of Rose. Daar heeft men een verrassing klaar en klinkt "zijn" muziek door de luidsprekers... De gemiste 4 kilometer worden méér dan goed gemaakt al breekt op dat moment niet alleen mijn klomp... gelukkig staat voor ieder een glas touch of Rose wijn als balsem klaar.
Roosje en junior... gezondheid... al denk ik: what's in a name?
Nu is het voor ons nog wachten op tante Fawie. Met fikse tred, haast dansend doemt ze op uit de dreef van het kasteel van Marnix van St- Aldegonde. Ze voert als het ware een van de laatste grote groepen aan. Louter mijn schuld, dat we achterop geraakten, want ik durf wedden dat als nonkel Guy daar niet op vinkenslag had gelegen ze nog een heel eind had doorgestapt als was het 'a piece of cake'.
Opdracht volbracht. Proficiat, tante Fawie...
Dank aan iedereen, vooral de 75 touch of Rose stappers en de gulle sponsors, de -vrijwilligers en de toekomstige kandidaat-stappers die afspraak maakten om volgende keer 'la vie en rose' te delen.
Reken maar dat elke cent wordt ingezet om patiënten en familie een leven te helpen geven, dat de moeite waard is om zoveel voor te doorstaan. Psycho-sociaal oncologisch welzijn...
Liefste allemaal daarboven, waak over wie hier beneden kr8 en moed zoekt in de strijd tegen ziekte iets waaraan wij hier met a touch of Rose en in jullie naam en zoete gedachtenis meehelpen.
Het klinkt bijna luguber, maar het belooft alweer een reuze- happening te worden, met veel peace, love en happiness...
Vrijdag maak ik deel uit van de grote groep deelnemers die met geloof, hoop en liefde elke stap opdragen aan het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose'.
Speciale training hoef ik niet, want mijn knietjes begeven het toch na een paar uur: .... versleten werk.
Het gaat om de intentie en ik wil alleszins mijn 'beste' wil laten zien, omdat 'goede'- niet genoeg is... Dat is dan nog maar een schijntje in vergelijking met het parcours dat kankerpatiënten afleggen.
Met de vele sympathisanten en stappers zet ik de toffe 'gesponsorde' pet op en hoop dat de roze ballon me over de oneffenheden in de weg zullen tillen.
Samen met mijn zus, de onvolprezen tante Fawie zien we wel hoe ver we geraken... . En we hebben onze nonkel Guy als 'personal stand by' met de bezemwagen binnen gsm- bereik... ;-) Noblesse oblige...
Met 'a sound of Chris'. in ons hart, vinden onze benen beslist de juiste kadans. En we zeggen het voor we eraan beginnen: opgeven is wél de optie... uit respect voor de bezorgdheid van onze echtgenoten.
We zullen samen kr8 putten uit de droom dat over enkele jaren onze kleinkinderen aan de start verschijnen voor misschien wel de volle 100 km...
Ook haar 'William en Harry' met- en voor haar ' touch of Rose'... uit liefde en respect... En wij zullen hen aanmoedigen, langs de weg of vanuit de hemel...
Stapt u graag een eindje virtueel mee? Dat kan perfect. Een steuntje aan de stichting 'a touch of Rose' op BE56 001 6451191 88 met vermelding OMA... en als u uw e- mailadres vermeldt... kan ik u persoonlijk een dankmailtje sturen...
Bij leven en welzijn... tot na de dodentocht... met verslag over onze ervaringen...
Nu ik bijna rond ben met het versturen van een gedachtenisprentje als bedanking voor alle blijken van medeleven en de vele schenkingen aan a touch of Rose, (het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum dat werd opgericht na het overlijden van Roosje), kijk ik nog aan tegen een berg mails met troostende woorden die ons een hart onder de riem staken.
Ook van zoveel mensen die we niet eens persoonlijk kennen, maar als het ware deel van ons leven zijn gaan uitmaken, door ons Roosje en nu ook onze Chris. Een warm en intens gevoel van verbondenheid. Mens-zijn op zijn mooist, die het leven naast a touch of Rose, nu ook a sound of Chris geeft
Kankerpatiënten en hun naasten, die nog mogen en kunnen vechten voor hun leven, helpen om het vol te houden, voelt meer dan een doekje voor ons bloeden. Daarom zeggen we dank aan al wie helpt om dat blijvend mogelijk te maken. Tegelijk hopen en bidden we dat zo weinig mogelijk mensen onder ons er ooit mee te maken moeten krijgen. Ook al vrezen we dat het voorlopig wishfull thinking is
Voor al wie we niet anders dan via het internet weten te bereiken, wil ik heel graag het gedachtenisprentje van onze zoon hierbij on line zetten.
Makkelijker te lezen versie:
Dankbare herinnering aan onze zoon,
Vriend van velen,
Christian Morel jr
° 5 januari 1978 15 juni 2013
Master in de Rechten
DJ Vince Hilton
Zoon-lief,
Jouw komst 35 jaar geleden, voelde als de kroon op het werk. Een droom die vervuld werd. Een junior voor de senior en een knappe broer voor je twee prachtige zussen.Zij wilden je als levende pop in hun moedertjesspel en je was toen al diplomaat genoeg om een smakelijke deal te sluiten. Tot die ene stap te ver en ze je een rokje lieten aandoen over and out. Je werd een kamikaze onder de luide kreet: Sandokan en joeg hen in de gordijnen. Maar ze hebben je wel geleerd hoe met veel vrouwelijk schoon om te gaan.
Ons Ganzenhof was het Aards Paradijs. Papa, je held, reisde de wereld rond en we leefden van de ene hereniging naar de andere. Toen het ernstige werk eraan kwam, werd je dé collegeboy, scout, maar vooral voetballer. Je wist waar de goal stond en opgeven was geen optie een passie die je een leven lang zou koesteren.
Antwerp-supporter-zijnde tollereerde je de paarse vlag van je buur, nu een van je beste vrienden, op de slaapzaal die jullie geregeld in lichterlaaie zetten.Al was een jaartje internaat anders bedoeld!
Toen je tijdens die laatste dramatische week van je leven je vrienden op de hoogte bracht van je toestand, schertste je: Toch blij dat ik tenminste Beerschot overleef, al word ik zelf niet Great old. Achter deze humor voelden we ondanks je dapperheid, je immens verdriet dat we allen deelden.
Je keuze voor Rechten werd een marktstudie van de Vlaamse universiteiten: Antwerpen, Leuven en Gent. Trots op je Master, maakte de discrepantie tussen recht en rechtvaardigheid je opstandig. Het werd duidelijk dat je je toga niet aan de balie zou verslijten. Beetje geïrriteerd suggereerden we je hem dan maar achter je draaitafel aan te doen. Je kon ermee lachen: Meester Vince Hilton. Je sound was op een vibe na klaar om te lanceren.
Wij hebben je muziek intussen méér dan leren waarderen.
Met Amélie, Eline, Alexander en Marnix zullen we er jou in (h)erkennen, nonkeltje. Ze klopt met je vrijheid, je blijheid, je rebelsheid, je schoonheid, je onuitputtelijke charme, je ongenaakbaarheid. Je wist traditie, stijl en klasse de smaak van peace, love and happiness te geven. Deze ogenschijnlijk onverzoenbare stijlen mixte je wonderbaarlijk in je muziek en je leven.
Na a touch of Rose hopen we op a sound of Chris till "we will meet again" some sunny day...
De familie Morel dankt U voor de steun en blijken van medeleven.
www.atouchofrose.be
We zijn inmiddels anderhalve maand verder na die verschrikkelijke 15de juni. Het ongelooflijke moeten we nu wel geloven. Want hoe vaak ik ook opkijk als Choukie (onze Jack Russell) naar de studio in de tuin sprint en haar teleurgesteld zonder onze Chris zie terugkomen dat vertrouwd beeld van ons opspringend circushondje tegen de lange benen van onze junior speelt zich alleen nog in onze mooie herinneringen af.
Een van onze Chris zijn laatste passages kwam hij binnengezwiept met een paar ijsjes in de hand, voor de deur gekocht aan de ijskar die kleine leuke geneugten, waarvan hij het monopolie leek te bezitten, want met een diepvries vol ijsjes, gaan we nooit de straat op voor een schepijsje Onvoorspelbaar, elke gelegenheid tot genieten meepikkend zijn reactie op wat hij ons verweet te weinig te doen de wereld van actie en reactie, zeker
s Morgens en s avonds, mijn eerste en laatste handeling: een kusje op de urnen, is nu het ritueel dat me helpt om geloof, hoop en liefde, peace, love and happiness elke dag weer een beetje meer waar te maken in een leven vol zorgen en plicht
In onze gelukkige kinderjaren, bestendigd in die van onze kinderen, was het feest van 21 juli, veel meer dan de nationale feestdag . Voor ons wapperden de vlaggen, werd vuurwerk ontstoken en waren de festiviteiten alom er voor de verjaardag van ons Moeke. De vele jaren met alle kleinkinderen samen in Brecht zijn van onschatbare waarde gebleken in de vorming en ontwikkeling van ieder van hen. Normen en waarden kennen en (h)erkennen, met kritiek omgaan, sociale vaardigheden, liefde voor de natuur Het was er allemaal in overvloed. Een ongelooflijke leerschool. Geen wonder dat deskundigen zoveel belang hechten aan de rol van grootouders in het leven van kleinkinderen. In die liefdevolle omgeving, vierde de creativiteit dan ook hoge toppen en jaar na jaar pakten de kleinkinderen uit met origineler en toepasselijker feestmateriaal tegen die 21 ste juli. De opname in een heuse studio van een CD waarop ze samen een lied voor en over moeke zongen ligt hier als kostbaar bewijs in de bovenste lade van de muziekinstallatie. Hun live performance de dag zelf, na oeverloos samen repeteren uitgedost in een verzameling outfits van de jarige zelf, was subliem. Op geen enkel festival kreeg een groep meer bisnummers af te werken als de kleinkinderen met die ene act. Zoete herinneringen om te koesteren.
Tijden evolueren, bewustwording krijgt een stem en met drie historici onder de kleinkinderen werden de zondagen het uitgelezen forum voor pittige discussies. Boeiend en verrijkend. Zeker als eentje een duidelijk politiek Vlaams profiel aankleeft. ;-)
Deze ongewone proloog om mijn gevoelens bij 21 juli anno 2013 te ventileren. Dynastie, koning op zich al een voorbijgestreefd, ondemocratisch gegeven. Dat de plaats van een wieg garanties biedt voor specifieke capaciteiten van wie in die wieg ligt, kan je bezwaarlijk ernstig nemen. Akkoord, ook een democratisch systeem, met een verkozen opperhoofd biedt veel speelruimte om via marketing en al/dan niet loze beloftes, een kudde alsnog de dieperik in de leiden. En toch biedt een verkozen leider betere garanties. Je kan er immers terug van af geraken ook al heeft een snoodaard cruciale wachttorens bemand met trouwe vazallen en toegangspoorten verzegeld of gebetoneerd, verschroeide aarde
Interesse- maar beter nog engagement in politiek lijkt me geen overbodige luxe, willen we de volgende generatie toekomstperspectief bieden Velen zijn geroepen tot de lucratieve kant van leiderschap, weinigen willen de handen vuil maken en DOEN er ook iets mee Zolang politiek status met privileges is en een soort opvolgrecht groeit is het dynastie in de dynastie ;-) Vermoedelijk zijn cycli van vette en magere jaren nodig om bepaalde evenwichten te herstellen handjes van graaiers op de rug te binden, hi hi
Koningschap als protocolaire functie? Kasteel, hofhouding, alles erop en eraan voor een lintje knippen. Of vermaak voor 20 000 fans (de laatste 5000 kwamen er dan toch niet door om het Paleizenplein te satureren .) die zich met evenveel gemak aan Astrid en den John zouden vergaapt hebben Brood en spelen met als variante bloot en spelen de geïmproviseerde voorbeeldfunctie als hapklaar fata morgana voor kwetsbare doelgroepen. Royals passen in het plaatje
Toen de dieren nog spraken kon men onze antecedenten bezweren dat God zélf het opperhoofd positioneerde aanvaardbaar in een van kabel- en satelliet gespaard stukje regenwoud maar onze Middeleeuwen liggen intussen al zon vijfhonderd jaar achter ons, toch? En wat die goddelijke inbreng betreft, beetje dieper graven leert dat in alle religies, aardse rijkdom eerder belemmerend werkt vrouwen als bonus voor de chief, scoren altijd hoog, bij een geboren of verkozen exemplaar
Stel dat we straks het koningshuis financieren voor een louter protocolair bestaan, moeten we toch eens offertes vragen bij evenementen bureaus. Die kunnen voor elke specifieke aangelegenheid de meest geschikte en ge- update figurant casten? Van clown tot Duracell konijn, of een Hollandse blonde God in hermelijn tot zelfs een kussende Pinocchio
Wie of wat wilde Philippe/Filip ons land nu voorhouden: een leider, koning, of een vijftig plusser met midlife syndroom, die de boon in de taart vond en kinderlijk blij de belofte aan Mathilde kon inlossen: het offer volbracht.
De vriendelijke koningsgezinde pers, je wordt niet zomaar geaccrediteerd prijst de bescheidenheid van de koningin zodat de koning kan schitteren. Schot voor open doel voor een eindejaarsconference
Feiten: a) gehuld in een veel te warme winterbruidige Natan-creatie b) joekels van hoge hakken om niet onder de korenmaat te blijven, c) haar arm dominant over zijn schouder of beschermend je mag kiezen, d) de permanente rol van souffleuse : kom op, zeg het, je kan het, flink zijn, het is je gelukt in t Frans vermoed ik zonder te liplezen ;-)
conclusie: bescheidenheid zodat de koning kon schitteren Mon oeil. Zij is er helemaal klaar voor
En dan die plotse ongeremdheid, gelabeld als spontaniteit. Eerst rakelings langs elkaars wang, dan mét huidcontact tot overmoed, wellicht na een paar glazen bubbels zijn lippen in de juiste stand brachten Zelfs Mathilde schrok zichtbaar van zoveel ongekende en onvermoede ontstuimigheid Wat een kroning zelfs zonder kroon, met een man vermag Nu al gegroeid in zijn rol erg vermoeiend, maar gelukkig lonkte een vakantie weg uit dat dierbaar, mooi België
Dat de verzamelde fans voor de koning van Brussel en het toeristisch gewest wachtten op de kus zegt alles over wat van een koning verwacht wordt.
Terwijl ik dit blogje schrijf, moet ik echt even inconsequent reageren op koninklijk nieuws uit Londen. Het prinsje dat ook zijn mama veel te vroeg verloor, heeft nu zelf een zoontje, met de prachtige tweede naam Alexander Het voelt als balsem op mijn moederhart en herinnert aan de vergelijkingen die opdoken toen een Rozenmoeder van twee prinsjes overleed... vertederd merk ik hoe subtiel William zijn overleden mama betrekt bij de cruciale momenten in zijn leven: Diana's verlovingsring, een nopjesjurk zoals toen ze haar eerstgeborene toonde en nu die tweede naam, die zoveel moois oproept... een mooie hommage jongen... het is zeker ook daarboven feest met gepaste vibes van een super DJ .
Misschien verwondert deze wat andere toon op mijn blogje. Beschouw het als een voorzichtig herwinnen van mijn strijdlust met het oog op de toekomst van uw en onze kleinkinderen Ik probeer niet te blijven hangen in dat alles verterende verdriet. Wetende dat maar een heel kleine fractie van het vele verdriet hier en in de wereld ons treft ben ik moed en volharding verplicht aan wie zich aan me optrekt Geloof, hoop en liefde. Peace, love and happiness... Ik doe mijn best...
Daarom is het goed elkaar hier te treffen en met elkaar te delen omdat communicatie het begin is van elke verstandhouding als opgeven géén optie is.
De voorbije weken lijken niet te hebben bestaan...
Het leven doet zo abnormaal gewoon... terwijl niets in mij nog gewoon is.
Telkens Choukie zonder blaffen opspringt, kijk ik naar de studio in de tuin... waar voordien dan altijd die lange zwikzwak kwam aangestapt en Choukie niet meer te houden was... Choukie is voor wie het niet moest weten, onze Jack Russell en beste maatje van onze Chris... "Hoi, mama en dan boog hij voorover en streek zijn baard van 1 of anderhalve dag (cool...) langs mijn wang. Onzen daddy hier?" Overbodige vraag sinds papa zelden ver loopt...
Koffie? Eet je mee? Nee, een cola of een pintje en een babbel... meer moest dat niet zijn, of toch... wat practische raad, of als het effe kon ook wat economie, wat zich dan ook wel vertaalde als een of andere financiële toelage... hij wist het altijd wel aan boord te leggen als investering in de toekomst...
En dan plots kon hij opstaan, het ritueel in omgekeerde volgorde ging hij er vandoor... altijd onderweg. Als een rusteloze vlinder. Vrienden had hij overal, was overal welkom en voelde zich in alle kringen als een visje in het water... Hij reisde naar het buitenland, met de auto, het vliegtuig, zonder voorbereiding, overal wachtte men hem op... het voelde voor hem als 'de wereld is mijn thuis'.
Telkens ik nu de afslag stad neem, denk ik aan die laatste keer toen we samen thuis vertrokken, amper een paar dagen voor dat fatale nieuws. Aan de splitsing kaaien/centrum, gingen onze wegen uit elkaar. Nooit zal ik dat beeld kunnen wissen, mijn knappe zoon, als gegoten in zijn open Jeep, met breed gebaar afscheid wuivend tot we uit elkaars zicht verdwenen.
En ik die onhoorbaar voor hem zei: 'kijk maar voor u en let op'... Moeder en grote zoon... een onderschat fenomeen... ik weet dat hij daar eigenlijk pret in had...
In de kerk was er zo een prachtige getuigenis van een super gewaardeerde vriendin Lotte, carrièrevrouw, die getuigt over die extra dimensie aan haar leven, die ze aan haar confrater-vriend overhield...
Zo intens, en zo mooi. Dank u zeggen...
Bij het herlezen ervan zie ik hoe juist ze hem typeert en daarom wil ik hem met u delen. Zo écht en herkenbaar Chris...
Soms denk ik, mensen zouden elkaars uitvaart moeten vieren voor ze dood zijn. Zou stof voor goede, diepgaande gesprekken opleveren en wie alsnog de kans op leven krijgt, zou wat aanpassingen kunnen doorvoeren...
Liefste Chris,
Gent was de bakermat van onze vriendschap. Maar uiteindelijk belandden we beiden in jouw koekenstad. Er was geen ontkomen aan jouw overtuigingskracht en enthousiasme. Je zei, als fiere Antwerpenaar, altijd dat ik jou zou bedanken hiervoor. Dank je, Chris.
We hebben talloze gesprekken gehad over de toekomst. Mijn nuchtere kijk en jouw tomorrowland visie, zorgden vaak voor de nodige elektriciteit. Maar we apprecieerden elkaars input en hadden deze beiden ook nodig. Door jou kon ik het moeten van deze prestatiegerichte maatschappij even van me afschudden. Door jou kon ik dromen. Dank je, Chris.
Muziek was er altijd en overal bij jou. Iets waar ik helemaal niet mee bezig was. Maar bij jou werd het iets magisch. Lotje, luister eens. Hoort ge da? Ik hoorde het niet, maar keek met veel amusement naar jou aan je draaitafel. Ik zag je kunde, je ongeziene passie. Je kon een volle zaal uit de bol doen gaan. Maar kon ook één ziel raken met je muziek. Dank je, Chris.
Maar het gene waar ik je meest voor wil bedanken, is voor je liefde. Je deed alles voor diegenen die je lief had. Je was een zeer warm en hartelijke persoon en toonde dat je je vrienden graag zag. Ik hoop dat je mijn liefde voor jou nu voelt
De strijd om 'het laatste woord' tussen ons, is voorlopig beslecht. Geen repliek meer, geen argumentatie ter bevestiging of wraking... ik hoop die te vinden in je muziek, waar ik heel anders zal naar luisteren, op zoek naar je boodschap van peace, love and happiness...
mama bij het afscheid in de kerk ...
Chrisje,
Papa merkte zaterdag nog op dat we zelden zo lang rustig bij jou zaten dan de laatste week. Plots was niets noodzakelijker dan je hand vast te houden, naar je te kijken. Onze grote, knappe zoon
Jouw grote handen in de mijne. Je wilde los van het buizenstel, de wereld in, leven,. Toen dat niet mogelijk bleek, haalde je de wereld naar je kamer Ongeloof, verwarring, verdriet ik betwijfel of men op intensieve ooit kreeft of sushis en gekoelde bubbels degusteerde.
Net als Bavo uit het liedje van Miel Cools, waren de katjes er allemaal Er werd verteld, gelachen, maar wie droefheid liet zien, werd onbarmhartig tot de orde geroepen. Temidden de daar ronddolende dood, genoot jij van het leven. Zo irreël, de jongste die daar lag, met het kleinste tijdskrediet.
Het werd uiteindelijk stil die laatste dag. Bestraling slaagde er niet in de vreselijke hoofdpijn te temperen en daarmee was je vonnis betekend.
Er kon nog enkel een beetje comfort gegund worden in een diepe slaap. Geen sinecure, want je had steeds nog iets te zeggen tot woorden enkel nog een gRimlachje werden bij elke pijnscheut die door je hoofd raasde. Toch gingen nog je twee duimen de hoogte in, als de verpleging langs kwam.
Toen ik zaterdagnacht stilletjes naast jou in het ijskille mortuarium zat, schoot een van onze vele nachtelijke telefoonbabbels me door het hoofd en kreeg haast profetische waarde.
DJ als hobby, als ontspanning, daar kon ik me iets bij voorstellen, maar met jouw kwaliteiten verwachtten we een schitterende carrière als advocaat: scherpe geest, ad rem, goed van de tongriem gesneden Je zuchtte en zei dat ik het nog altijd niet snapte Ik heb toch perfect gedaan wat jullie in petto hadden, en leuk dat je het later op mijn doodsprentje kan zetten maar ik wil LEVEN.
Misschien ben ik wel een soort Messias, Dan is mijn tijd beperkt. De vorige werd maar 33 jaar en dat nader ik
Die was voor zijn moeder ook geen simpel manneke en ze verstond hem ook niet. Er in de tempel alleen vandoor gaan, pochen over zijn koninkrijk dat niet van hier was, de kraampjes aan de synagoog omver gooien, heilige huisjes intrappen Moeder Myriam zal ook vaak met de handen in het haar gezeten hebben en die zal ook gedacht hebben waarom heeft hij niet gewoon gedaan, toen ze hem tussen 2 bandieten aan het kruis hingen
Dan val ik nog mee, he Myriammeke .
Mijn armen rond je koude bleke lichaam geslagen, drupten mijn hete tranen op het laken en even leken we op de Pieta. Samen stonden we in Rome verbaasd dat een kunstenaar zoveel emotie uit hard, wit, koud marmer kon halen.
De hopeloze moeder met haar grote dode jongen op de schoot.
De rest van het verhaal is geloof, hoop en liefde...
Op jouw uitdrukkelijk verzoek leidt Sonnentanz jou van hier het eeuwige zonlicht binnen peace, love and happiness in onze harten achterlatend.
Geef ons Roosje een dikke zoen van ons allemaal en zorg daar voor elkaar.
Geruisloos gleed de wagen weg. Zo anders dan al die keren dat jij in je geliefde jeep, liefst cabrio onder de blote hemel vertrok met nog een laatste wuivend gebaar naar ons op de oprit... Dat beeld staat op mjn netvlies gebrand ... bye bye nonkel Chris... wuifden de handjes van onze vier kleinkinderen.
Bij het glaasje 'touch of Rose' wijn op het kerkplein borrelden zoveel warme herinneringen op en voelden we je terug in ons midden: de formidabele vriend, optimist, onvergetelijke Vince Hilton, onze rebel, maar ook onze advokaat... grrr...
Moe en uitgeput zullen we toch de kr8 zoeken en vinden om peace, love and happiness in jouw jouw naam gestalte te geven. Help ons daarbij met een vleugje muziek...
Spreken is zilver, zwijgen is goud
. 
...
Nu, decennia later, doemt dat sobere witte patertje dat hij in één pennentrek in mijn poëzie zette, weer op. Ik kreeg het lederen boekje op gulden snee bij mijn eerste communie cadeau. Zoals op alles, was ik ook hier bijzonder zuinig op. Heel uitzonderlijk liet ik iemand toe er iets in te schrijven in tegenstelling tot de tientallen vriendenboekjes waarin ik zelf gevraagd werd iets te tekenen of te schrijven
en me dan ergerde aan de slordigheid waarmee sommigen respectloos met het kleinood van anderen omgingen. 
De laatste vier kilometer zit ik op de achterbank bij twee sympathieke GO's... en blijkt dat we een vergelijkbaar gemis meedragen...
