Een lang verhaal, maar waar het hart van vol is, loopt de pen van over... Toch fijn dat ik het met u mag delen... 

Onze Chris completeerde in 1978 ons gezin. De kroon op het werk. Terwijl papa en ikzelf in het Moederhuis de droom in vervulling zagen gaan  –in die tijd was het geslacht van je kindje nog dé verrassing van de geboorte-  zorgden ons Moeke en Vake voor Amieke en Roosje. Om hen te behoeden voor honderd vragen naar het nieuwe kindje door de mama’s aan de schoolpoort -de kerstvakantie was net voorbij-  hadden ze voor allebei een soort kazuifeltje gemaakt uit een  laken met daarop in grote letters: wij hebben een broertje, Chris jr, 4,500 kg, 56 cm.

Dat onze Chris als enige van onze drie kinderen tijdens de schooluren werd geboren, werd achteraf lachend als een voorteken gezien  … 

Doordat het hesje over hun warme winterjas gedragen werd, het was immers januari, viel het niet zo strak, waardoor de tekst las als: ‘wij hebben een boertje’…

Later, in het hevige van de strijd als de zussen wel eens horendol van dat actieve supermannetje werden, dat vooral altijd wilde winnen bij het spel… zuchtten ze: “écht wel een boertje.” 

Slimme grote zussen waren voor een handige verleider tijdens het schooljaar een zegen. Fysica, scheikunde, wiskunde, latijd, grieks … hulp op maat binnen handbereik. Rose in het miss -wereldje lokte bij onze Chris tegenstrijdige gevoelens uit. Enerzijds trots, want op het college de broer zijn van een knappe zuster, had zo zijn voordelen bij de oudere garde of als go between… anderzijds moest hij ook vaak in de verdediging, als men zijn zus -in haar geval totaal niet toepasselijk: “dom blondje” noemde…  Meteen de eerste tekenen van een sterke, goed gedocumenteerde pleiter, die over een gezonde dosis psychologisch inzicht bleek te beschikken. Als tegenprestatie eiste hij dan de rol van 'music maestro please' op bij menig feestje in ons Ganzenhof, waar hij niet alleen zijn zussen liet swingen. 

De studentenjaren aan de universiteit waren op z’n minst turbulent te noemen. Onze praktische bezwaren tegen de toch wel liederlijke stijl, counterde hij met gemak door te verwijzen naar zijn zussen.

Ann- Marie, in de voetsporen van haar vader, praeses van de grootste studentenvereniging geneeskunde, Marie- Rose als Miss ‘schoon en slim’ ondervond niet de minste hinder op de academische weg, dus bij hem zou het ook wel loslopen. In elk geval hebben de leraars geweten dat ze Morel jr in de klas hadden. Het bewijs daarvan de brieven die we nu ontvangen van oud- leraars, die getuigen dat Chris een buitengewone, niet van zijn stuk te brengen persoonlijkheid was met een ongezien gevoel voor rechtvaardigheid, talent voor leiderschap en organisatie met een overvloed aan creativiteit. Vreemd op het oudercontact toen klonk dat precies anders... Toen al zei hij, als we commentaren na een ouderavond voorlegden: 'geen paniek, ooit zullen ze het wel begrijpen... '     

"Hoe kan je nu over kwaliteit van een universiteit oordelen, als je er niet geweest bent", leidde hem na de kandidaturen aan de UAntwerpen over een verloren, maar blijkbaar uiterst prettig jaar Leuven naar het Master diploma Rechten aan de UGent.

Hij schertste dat hij Brussel zou verkennen als stagiair op een Franstalig advocatenkantoor in een chique buurt in Ukkel en daarmee zowel lid van de balie in de hoofdstad als in Antwerpen.

Zijn omzwervingen brachten uiteraard ook heel wat verhuizingen mee en toegegeven zijn locatie in Brussel was de max. Een inrijpoort met een grote binnenplaats, dan achterin een hoge trap met aan de voorkant een enorme professionele opname studio en achteraan een zee van een loft. Ik denk niet dat we willen weten hoeveel feestjes daar georganiseerd zijn… en nooit iemand die gehinderd werd, want een compleet verlaten gebouw na 5 uur ’s avonds… wellicht was dat een voorsmaakje van de hemel… op aarde dan. Ik werd er eens 'plechtig' ontvangen en de doodringende geur van Gel Javel deed me vermoeden dat de witte tornado's zich mogelijk ergens in een kast verschansten... Het was de lekkerste kop koffie ooit in een speciaal voor 'de liefste moeder van de wereld'- tas... terwijl uit de enorme boxen, ballade pour Adéline galmde. 

Er zat muziek in alles wat zijn pad kruiste. Aanvankelijk zagen we het als beeldspraak. Nu beseffen we pas hoe diep dat ook letterlijk zat. Wij waren niet meteen fans. Ook al financierden we zijn eerste draaitafels, rookmachine, lichtorgel, Apple PC’s…  zagen we wel eens klankboxen gaan en weer terugkeren, want verouderd… kregen oude elpees uit onze jeugdjaren voetjes…   ‘toch goede smaak’ susten we onszelf glimlachend… als verregaande vorm van tolerantie. Toch supporterden we met meer enthousiasme voor sportieve prestaties en wist hij ons zelfs tot extra sponsoring voor zijn ploeg te bewegen. Tennissen, hardlopen voetballen, golfen, zwemmen… hij had slag van alles. Nu vernemen we dat de feestjes na de tornooien ook via zijn draaitafels aangezwengeld werden.  

Muziek was pas écht zijn ding. De grote foto op het hoofdpodium van Laundry Day, toen hij in zijn tweede kandidatuur Rechten zat, gaf hij ons aarzelend cadeau, als verwachtte hij kritiek. Die foto koesteren we nu als een geschenk van onschatbare waarde.

Als juli en augustus (weer eens) noodgedwongen in het teken van tweede zit stonden, werd er toch een ander plaatje opgelegd… Solidair als gezin met elk van de kinderen, werd er niet op vakantie gegaan als er iemand moest blokken. Al dwingt eerlijkheid te vermelden dat onze vader- wereldreiziger, niet rouwde een paar weken van huis en tuin te kunnen genieten, wat onze Chris als zijn solidariteitsactie met papa bestempelde. 

Ondanks de vaak heftige reacties die opvoeden uitlokken, bleef het Ganzenhof de place to be in goede en slechte tijden, waar alles altijd weer goed kwam. Niet zonder slag of stoot en hoe gek het mag klinken, waarvoor ze ons, eens volwassen, duidelijk dankbaar zijn (en waren). Communicatie als sleutel op elke deur past...

Vriendjes en vriendinnetjes…. Iedere vader en moeder droomt van een knappe, slimme, brave, eerlijke, betrouwbare schoonzoon/-dochter. We zagen er heel wat komen en gaan en allemaal mee- eten. De ene zie je al wat liever komen dan de ander gaan, of is het omgekeerd.

Bij onze Chris was het niet anders. Veni, vidi, vici… Er was maar één ding waar hij op afknapte: slaafs en dom. Dat over de dood heen, we vriendschap ervaren van oud- liefjes is een fenomeen. Chris was een SCHAT, getuigen ze en koesteren nu zoveel mooie herinneringen aan altijd weer boeiende belevenissen. Dat wij als -nochtans principiële kritische ouders- nu die waardering mogen ervaren, doet enorm deugd. 

De scheiding van zijn zus heeft hem veel dieper gekwetst dan hij liet uitschijnen. “Ik heb haar nog gewaarschuwd”, was zijn verwijt. Iedereen op ’t college kent hem toch. Maar wat doet een verliefd meisje met de waarschuwing van een jongere broer??? Dat hij gelijk kreeg, doet pijn. 

Wat daarna gebeurde, de vechtscheiding, het overlijden van Roosje, de kinderen die meer dan hun mama werd afgenomen ... onze Chris walgde van het ge- en misbruiken van wat 'recht'spraak zou moeten zijn en hing zijn toga voorgoed aan de haak. Zo'n schijnwereld kon nooit de zijne zijn. Verdedigen wat je veracht, never.

In een van onze nachtelijke lange- adem- gesprekken met diepgang, kort nadat Roosjes jongens door listige manipulaties het stigma 'onder toezicht van de jeugdrechtbank' opgeplakt kregen…. was hij ontzettend boos. Hij verweet ons volgzaamheid aan een falend rechtssysteem dat we bovendien nog sponsorden. Waarom deden we niets met de achtergrondinformatie die in overvloed aangereikt werd en lieten we ons de mond snoeren. "Ze verlammen jullie met de slogan 'in het belang van de kinderen', terwijl men die gastjes enorm veel afpakt. Bewijs wat voor een vader het is, die zijn kinderen jullie ontzegt. Voor hen komt het te laat, maar doe het dan voor de volgende generaties. En reken maar dat die mannekens later zullen waarderen dat zij de inzet waren." Hij wond er zich enorm over op, zeker met het toen nog aan de gang zijnde fraude- onderzoek dat tegen de ex- van zijn zus liep ... en zou in dat licht het ganse echtscheidingsdossier in de vakantieperiode met een paar vrienden- juristen uitpluizen... 

Sta me toe het verhaal hier even te onderbreken. Maar beloofd, wordt vervolgd....