Een zilverkleurige houten spiegel, medaillon met rozen: een niet- uitgepakt cadeautje voor Roosje, dat geen plaatsje meer innam in haar Wouwersnestje, krijgt nu een plaatsje in het welzijnscentrum dat zijn voltooiing nadert en waar nog een spiegel ontbrak. 

De voormalige woonvertrekken van de zusters van het Sint- Jozefziekenhuis zijn dank zij vele vaardige vrijwilligers, omgetoverd tot een oase die rust en gezelligheid uitstraalt en waar het 'psychosociaal oncologisch welzijnscentrum' "a touch of Rose", een gepast onderkomen vindt. Daar zal vanaf eind deze week, het leven van kankerpatiënten en families vervuld worden met geloof, hoop en liefde:  'a touch of Rose'.

Hiermee realiseert grote zus Ann- Marie, als longarts vaak met kanker geconfronteerd, Roosjes wens. 

(http://www.tvoost.be/nl/programmas/studio-tv-oost/  van 8 september, je moet wel wat geduld hebben, en wat publi trotseren, om in het tweede deel Ann- Marie het zelf te horen zeggen....) 

Roosjes bedoeling was 'als ze genezen zou zijn', in oncologische centra, mindfullnesscentra -in de brede zin van het woord- op te starten en toegankelijk te maken voor alle patiënten en hun omgeving.

Het idee overleefde ons Roosje dank zij de doortastendheid en de sterke schouders van haar zus Ann- Marie, die het ganse ziekenhuisteam warm wist te krijgen er samen voor te gaan. Dank zij de bewonderenswaardige  inzet van veel vrijwilligers uit het ziekenhuis en daarbuiten, kan de stichting nu écht van start gaan. 

Verhuizen, schilderen, poetsen, gordijnen maken, gulle sponsors die voor het meubilair zorgden, zelfseen complete keukenuitzet voor de kooksessies… Het is intussen allemaal klaar geraakt. In één woord: hartverwarmend.

Straks zal het leven van kankerpatiënten en hun familie er hier heel wat rooskleuriger uitzien. Er zal hier gepraat, gelachen, geknutseld, gekookt worden. Er zal aandacht zijn voor relaxatie, beauty, yoga, juiste informatie over allerhande alternatieven en behandelingen...kortom, er zal... geloof, hoop en liefde leven: toverwoorden die het verschil maken.

We wensen het iedereen die hier de drempel overgaat. 

Elk jaar rond deze tijd, plukte Roosje een assortiment hortensia’s uit de tuin en maakten we samen enkele kransen. Een heel nauwkeurig werkje, waarbij we de grote bloemen verdeelden in partjes, die we heel vast inbonden om er dan opnieuw de bloem mee samen te stellen en in de kransen te steken.

Het waren bijzondere namiddagen. Een groot groen tuinzeil op de tafel, de honden aan onze voeten, zaten we samen aan tafel achter een mand hortensia’s, een grote doos met ijzeren stekers, en de strooien kransen.

Uitgelezen momenten waar moeder- dochter geheimen gedeeld werden. Nu kostbare herinneringen die ik koester om er later over te vertellen tegen haar ...schoondochters misschien???

Uit de bloemen, recht uit de tuin, komt al eens een spinnetje of oorwormpje poolshoogte nemen en al durfde ik dat wel eens platdrukken, Roosje stond steevast op om het potige ding de tuin in te zetten. Het was haar idee van ‘leven en laten leven’…

Vanmiddag heb ik het ceremonieel overgedaan: alleen. Een mand hortensia’s, een krans en de stalen pinnetjes… en niet naast mij, maar in mijn hart, ons Roosje. Het heeft zelfs een paar spinnetjes en een sprinkhaantje het leven gered. Een warm gevoel van verbondenheid overspoelde me en ondanks de opkomende snerpende pijn om het gemis, kreeg ik een glimlach te voorschijn getoverd, langswaar die ene traan afgeleid werd.

Uren heb ik eraan gewerkt. Elk klein boeketje zorgvuldig ingebonden, elk plakje met een stalen haakje de strooien krans ingeprikt, tot mijn vingers zwart en gevoelloos werden. Het resultaat is zo mooi als mijn namiddag zelf. Een échte ZONdag, ondnks de regen die tegen het raam kletterde.... 

Deze krans gaat naar ‘a touch of Rose’, daar hoort hij thuis. Net op tijd, voor de opening donderdag...

Misschien zegt het u wel iets en ga je ook eens kijken hoe anders men met ziek zijn kan omgaan.

Lees hieronder of op www.atouchofrose.be wat er allemaal te doen is en misschien sla je de weg naar Bornem een van deze dagen ook wel in...

Vlaamse televisie-presentatrice Dina Tersago, geboren in Klein-Brabant, heeft toegezegd om dit jaar meter te zijn van ons project en zij komt dan ook om 16u op bezoek in ‘A touch of Rose’. Om 17u maakt zij de winnaars bekend van de groentecolli's die verloot worden onder de bezoekers van die dag.

 Kom gerust een kijkje nemen en steun ons door aankoop van witte of rode wijn, of door het adopteren van een lieve beer voor het goede doel. De opbrengst van deze actie gaat naar de verdere uitbouw van ‘A  touch of Rose’.

Op zondag 18 september 2011 om 14u kan je de aangrijpende voorstelling “Wintertulpen” in het CC Ter Dilft te Bornem bijwonen.

De opbrengst van deze voorstelling gaat integraal naar 'A touch of Rose'!

Toegangskaarten kosten €12 per stuk en zijn in voorverkoop verkrijgbaar aan de receptie van Sint-Jozefkliniek Bornem & Sint-Jozefkliniek Willebroek.

www.atouchofrose.be

Bij onze grootouders overkapte een reuze notenboom de ganse binnenkoer.

In mijn geheugen waren de zomers toen heel erg warm (cfr het blogje over de Tour) en was die reuze parasol de garantie op een frisse binnenplaats en dito woonkamer. Anderzijds was de notelaar met alle daglicht weg, waardoor iedereen die binnen kwam, steeds meteen de lichtschakelaar zocht. Maar eens het bezoek weg, ging dat licht meteen weer uit...

Waar we in onze jeugd elk weekend naar moemoe en bonpa gingen, ze woonden in het pre-autostrade tijdperk behoorlijk ver in Geel, namen we daar toen ze ouder waren de midweek bij.

Woensdagnamiddag reserveerde ons mama voor haar ouders, om samen boodschappen te doen in 't dorp (al is Geel een stad) en vermits ik heel graag auto reed, mocht ik achter het stuur.

Ook toen ik lesgaf en nog later zelf kleine kindjes had… bleef de woensdagse afspraak overeind tot ... zij er niet meer waren.

Met het ouder worden, zag moemoe er tegenop naar de kapster te gaan. (erfelijk…) .

"Ons Myriam zal uw haar eens doen. Die heeft daar genoeg voor geoefend" (!)… een uitspraak, waarvan alleen wij twee de draagwijdte kenden.

Het is als ‘fezelen’ in het bijzijn van derden, dat doe je niet en wie A zegt, moet ook B zeggen…Dus even een zijsprongetje… Als ik op mijn kamer zat te studeren, kwam een van de ouders wel eens met de deur in huis vallen, toen was dat heel gewoon en niet strafbaar… Blijkbaar was ik nogal vaak naarstig krulspelden aan ’t indraaien. Ijzeren rollen met zwarte harde stekels in de cilinder, waardoor dan een ijzeren pin werd gestoken, op gevaar af de hoofdhuid te perforeren… En altijd kwam diezelde opmerking:“en dat om te gaan slapen?”  Ja, dus. Op die ijzerwinkel legde ik mijn hoofd te rusten…  De tram van 7h15 halen, volstond om niet alleen bij regenachtig of mistig weer, maar gewoon al van de sprint, geen enkel spoor van de nachtelijke marteling terug te vinden.  Maar zowiezo baart oefening kunst… en die kwam van pas.

Gewapend met de grote blikken doos krulspelden, de ijzeren pinnen, het plixke: een paars-blauwe versteviger, de bus Elnett- satin haarlak, de puntkammen en last but not least…de appelblauwzeegroene, draagbare haardroger Nova, ging het richting ‘de barmhartige stede’. Eéns per maand hadden we méér dan eerbied voor haar grijze haren… Alles verliep voorspoedig, tot de haardroger werd geïnstalleerd.

De schuifknop voor temperatuurregeling in de hand, liet ze gewillig de droogkap over haar hoofd schuiven. Tot ze er plots onderuit dook met de verontschuldiging: “die pinnekens branden in mijn hoofd” Dat fenomeen was me niet bekend, want mijn haar droogde in bed, zonder warmtebron…Maar gelijk had ze, bij het versteken van de pinnen, kon je voelen hoe gloeiend heet ze waren. Op den duur werden ook de randen van die ijzeren spelden heet en dan zei moemoe altijd lachend, “’t is goed dat ’t voor niks is, dan kan een mens al wat meer verdragen…”

Dat was het einde van de metalen pinnekens en de intrede van hun plastieken soortgenoten.

Als de krulspelden terug netjes in de Koninklijke koekentrommel lagen, de pinnekens gesorteerd, moemoe’s haar opgekamd- en in een ragfijne nevel van haarlak gehuld was, deed ze steevast haar schort uit, streek haar kleed glad om in de spiegel te gaan kijken… Heerlijk hoe ze dan draaide en keerde en ik een dikke knuffel kreeg…

Bij mooi weer gingen we dan samen buiten zitten op de bank onder de notelaar, want daar kwamen geen muggen… dus als Kobe Ilsen voor Volt naar een afdoend middel tegen muggen zoekt, is hier het advies: onder de notelaar. De koffie met een eierkoek of rozijnen boterhammetje smaakte nergens zo goed als bij moemoe en bonpa van Geel.

Op een van die memorabele middagen, toen de massa noten opgeraapt en verdeeld waren, vertelde ik dat ik al een paar keer een noot geplant had in de tuin, maar zonder resultaat. Daarop wees moemoe naar een ogenschijnlijk onkruidje dat naast de grote boom uit de grond priemde. Dat is al een scheutje, zei ze, probeer dat eens.

Met de schop haalde ik voorzichtig het amper tien centimeter hoge groene stengeltje met één blaadje aan, uit de grond. De schelp waaruit het geboren was, hing er nog aan en met de grootste omzichtigheid werd het in een lege ‘wekpot’ gestoken, klaar voor de transfer.

31 jaar later…siert een kathedraal van een notelaar onze tuin. Een levend erfstuk met evenveel mooie herinneringen als er noten onder liggen.  ‘Precies een paasklokkenboom’ riep Alexander in de spontane open tijden, toen hij niet kon bijhouden om de vallende noten te verzamelen.

Uitgerekend onder die boom zat hij toen de eerste week/week regeling was geweest. Hij zat daar zo ver van iedereen af, alleen op de bank. Ik ging naast hem zitten en even later zei hij zomaar uit het niets:  ‘Stom he, oma”. Ik heb mijn  arm rond hem gelegd en gezegd, “ja, heel stom jongen, maar onthoud altijd, dat één ding NOOIT verandert: dat jij onze liefste lieveling van de grote jongens bent… en dat zal altijd zo blijven.’ Volledig overtuigd, met grote opengesperde blauwe kijkers knikte hij en zei heel lief: “ja, dat weet ik…”, sprong van de bank en vroeg of ik de schommel zou duwen…

De mand noten, de notelaar, de bank … de haarfijne herinneringen… dit blogje… 'A thing of beauty is a joy for ever…'

Heerlijk, daar is ze dan ‘de zon’. Verdenk me niet van leedvermaak nu ze er is als de kinderen terug naar school moeten. Natuurlijk was een zonnige vakantie leuker geweest, maar onderschat de waarde van een zonnige eerste schooldag niet… “You never get a second chance to make that first impression” en dat geldt ook voor die eerste dag…

In zoveel gezinnen heerste vanmorgen beslist weer een leuke drukte. Kindjes die voor het eerst loslaten zijn er steeds minder bij de autochtone schoolgangers. Crèches en onthaalmoeders deden vaak al heel wat voorbereidend werk, in tegenstelling tot bij heel wat allochtone kindjes. Voor hen is de eerste schooldag vaak ook voor het eerst moeders rok lossen en achtergelaten worden in Babel…Een pleidooi voor het belang van TAAL…van communicatie… het begin van elk leerproces. Hoedje af voor de leerkrachten die de juiste toon zullen vinden om het beste in elk kind boven te halen.

Ook voor ons was het gisteren 31 augustus. Met de voorlopige maatregelen van de rechtbank komt de regeling van de eerste woensdagnamiddag en het derde weekend per maand, terug in voege… We kijken er zo naar uit. Alexander in het tweede leerjaar, Marnix de 3de kleuterklas. Zoveel te vertellen.

Nadat de kleindochters uitvoerig hun verhaal gedaan hadden, hoopte ik dat misschien toch...

Maar ondanks de blauwe lucht, blijkt er alweer storm op komst.

Hoe vaak vertelde Schellemans niet het “trietste” verhaal, met veel pathos gebracht, dat hij getraumatiseerd was door de deurwaarders uit zijn jeugd. Roosje zette hem daarom al de jaren van hun huwelijk compleet uit de wind, zodat hij zonder enige financiële beslommering kon afstuderen en 'genezen' van zijn boosheid daarover. Maar blijkbaar inspireerde het hem alsnog om opa, oma, nonkel Frank, Ann- Marie… bij deurwaardersexploot te dagvaarden. Uitgerekend op 16 september, het eerste weekend dat de jongens zouden thuiskomen, het weekend ook dat de stichting ter nagedachtenis aan Roosje:  ‘a touch of Rose’ (www.atouchofrose.be) van start gaat… daagt hij ons allemaal voor de rechtbank om zelfs het minieme omgangsrecht met de jongens, af te nemen.

Vol ongeloof lezen we zijn aanval.

Wat hebben Rose en wij allen, meer dan drie jaar, in Godsnaam verdragen, in de hoop dat de rede het zou halen. Wat een verloren energie. Onze ontreddering is niet ingegeven uit schrik voor de rechtbank, maar door verdriet dat iemand die zoveel prachtige jaren in ons gezin ‘cadeau’ kreeg, dat nu zijn kinderen wil ontzeggen. Het is sadisme, genot te vinden in het pijnigen van in eerste instantie de jonge kinderen, maar ook de hele familie aan mama’s kant.

De ENIGE familie trouwens, want zonder verpinken liegt hij de rechter voor, dat er ook een goede verhouding is met de grootouders aan vaders kant…Je moet maar durven als er 10 jaar géén contact was...

Arme Marie- Rose, hoeveel moed heeft ze opgebracht om te blijven geloven, hopen dat zij haar kleine jongens zou kunnen begeleiden in hun groeiproces tot eerlijke flinke mannen. Het is ons nu meer dan ooit pijnlijk duidelijk waarom sterven voor haar geen optie kon zijn. Wie beter dan zij wist waarom.

Zoals alleen een goede moeder dat kan, zocht ze mogelijkheden om haar zoontjes te beschermen. Haar moedige beslissingen kostten haar pijnlijk veel energie, maar niets was haar teveel om hun toekomst te vrijwaren. Dat ze daarbij sinds ze gescheiden leefde, op de liefdevolle steun van Frank kon rekenen, is nu voor ons allen een troost. Hoe hij de kinderen liefdevol mee leiding gaf, hoe hij hen hielp bij het afscheid nemen van mama, zo zinvol, zo teder. Het beeld waar in de kathedraal Marnix de traan wegveegt op Franks gezicht, staat op ieders netvlies gebrand. Een stabiele man.

Mijn blogje als moeder en oma…die haar stervende dochter, met de hand op het hart, beloofde met de pluspapa die nog steeds nonkel Bak heet, mee voor haar kinderen te zullen instaan, wordt nu een oproep tot een veel breder maatschappelijk debat… met de helft van de huwelijken die ontbonden worden, is een regeling voor de kinderen dringend aan herziening toe. Zoveel grootouders moeten met lede ogen toezien... en dan stelt men zich de vraag waarom jongeren mislopen. Het is dringend aan de orde zich te beraden om "recht" naar de letter-, of naar de geest van de wet toe te passen…advocaten in familierecht met gewetensbezwaren : ze bestaan. Laat ze opstaan.  

De druppel die de emmer doet overlopen....

De mensenkennis van Marie- Rose blijkt andermaal uit haar veiligheidsvoorzorgen om zeker te zijn dat de opbrengst van haar boeken integraal naar ‘Kom op tegen Kanker’ zou gaan. Rechtstreeks vanuit de uitgeverij. Alsof ze wist dat zijn vraag naar de afrekening van de auteursrechten, de opbrengst en oplage van haar boeken effectief zou komen. Geschreven na haar scheiding, tijdens haar fatale ziekte...potentieel aan te boren bron???

Hiermee is toch wel de laatste deur van het fatsoen ingetrapt!  

Geloof, hoop en liefde… het blijft ons enig, maar stevig houvast… Roosje, we laten je kinderen nooit in de steek.