Zappend tussen de herhalingen op de stakende zenders, word ik als door een bliksem getroffen als een volwassen man wenend vaststelt: “mijn oma leeft nog? “ 

35 jaar geleden werd hem als kind zijn familie ontzegd.

Het bleef een knagend, onbestemd gemis.

Tot échte liefde zijn pad kruist en het ontbrekende gezocht wordt… met de hulp van VTM… 

En dan …

Heeft u het niet gezien, ga dan zeker naar 'ooit gemist'…

Dat uitgerekend deze 8^ste vandaag, zoveel méér betekent voor al waarin we zijn blijven geloven en hopen, voelt als ‘a touch of Rose’.

Bij de omhelzing van de oude oma, stroomt liefde als gloeiende lava door mijn ganse lichaam. 

Nooit meer zal kinderen hetzelfde aangedaan kunnen worden, zowaar ik oma Morel heet… in the name of Rose…

Als het klopt dat cultuur de samenleving een spiegel voorhoudt dan zien we daar de laatste tijd opvallend vaak het beeld van een wereld waar Recht moet gedijen, maar onrecht welig tiert.

Een enorme uitdaging voor scenaristen om dat verhaal gestalte te geven, zij het veilig ingedekt door de mededeling dat elke herkenbare gelijkenis, absoluut ‘toevallig’ is…

Dé beveiligingsmodus om na hartkloppingen en onderdrukte woede, de eindgeneriek met een gRimlach door te spoelen…

Als cultuur dus bijdraagt aan de vorming- en het schoppen- van een geweten van de samenleving, dan hebben Clara Cleymans en Louis Talpe en de ganse cast van ‘De Ridder’ daar de voorbije maanden in hoge mate toe bijgedragen.  

Scènes die niet alleen door hun locatie herkenbaar zijn…   

Een ‘zeer bescheiden’ kijkje achter de schermen van een aantal maatschappelijke “apparaten” zoals justitie, politiek, medische wereld… zijn onderwerp van een ongebreideld aantal reeksen, die onder het mom van ‘fictie’ de harde realiteit projecteren.

Of bestaat de fictie er juist in, dat speurders, rechters, politici, pathologen … niet rusten voor Recht geschiedt…

Wellicht is de massaproductie van juristen niet vreemd aan de exponentiële toename van onverzoenbare twisten. Initieel is de academische opleiding anders geconcipieerd, maar tussen droom en daad… staan wetten in de weg en praktische bezwaren.

Rechtvaardig oordelen is de eenvoudigste manier juridische achterstanden weg te werken, om geen torenhoge stapels papier te produceren en reproduceren, om dossiers een dodelijk BMI aan te meten om in archiefkasten te vergelen.

Geldverslindende procedures tussen rivaliserende kantoren, op zoek om elkaar vliegen af te vangen… en vooral niet overhaast te werk gaan, want time is money, maar dan in de omgekeerde betekenis…     

Beschaving is een evolutie waarin rechten en plichten evenwichtig op elkaar afgestemd worden, rekening houdend met het individu ‘mens’, in al zijn facetten, al schitteren die niet altijd als in een ‘geslepen’ diamant…

Maar laat nu net dat bijvoeglijk naamwoord, het licht in de duisternis zijn om nooit op te geven, om te ontmaskeren.

We hebben een belofte gedaan die we voorlopig niet kunnen waarmaken, maar gesterkt door geloof, hoop en liefde putten we dagelijks kr8 om verder te doen wat moet. Voor onze kleinkinderen, maar ook voor de vele honderden families die vol vertrouwen uitkijken naar de noodzakelijke aanpassing van de wet. Nu verstopt zich, wie het aan moed of oordeelkundige vaardigheid ontbreekt, achter de letter van de wet, daarmee de geest ervan verkrachtend.

Met ‘a touch of Rose’ zal het tij keren en zal ik tot mijn laatste adem –haar smeekbede indachtig- me blijven inzetten, om de wet aan te passen aan de veranderde samenleving.

Het mag niet kunnen, dat als minderjarige kinderen van gescheiden ouders, een ouder verliezen, de bestaande innige en sterke band met de familie van de overleden ouder, kan verbroken worden.  

Roosje, met de kr8 van 8… hoop dat je het weet, ziet en voelt… 

Uiteindelijk heb ik hem van miserie achtergelaten… de auto, voor alle duidelijkheid. 

De aangekondigde ‘bevrijde’ Noorderlaan, langs waar ik de stad in moest, bleek dat enkel ‘on line’ te zijn.

Het blauw- wit lint dwars over de weg, een politiemotard en een cirkelende helikopter boven mijn hoofd: geen doorkomen aan…    

Het alternatief via een ommetje langs Kinepolis, voorbij ‘Villa des Roses’,  Straatsburgdok,  Kattendijkdok, rustig en goed mikkend over de smalle Mexicobrug via de Londenstraat den Boulevard op… 

Niet dus, want ook hier een agent om wie links wilde, rechts op te sturen.

Om hem te kunnen gehoorzamen, moet ik keren, terwijl inmiddels rood op groen springt voor de andere kant. Omdat de agent ongeduldig wordt -wie weet hoe lang staat die man daar inmiddels al- vraag ik hem even te helpen de 180° rond te maken. Het lontje is duidelijk fel ingekort als hij boos roept ‘ge kunt toch rijden, he’… en ik mag hopen dat het alleen maar een indruk is…dat hij mijn nummerplaat noteert…

Een attente automobilist merkt het probleem, flikkert even met zijn lichten en gunt me de ruimte te keren… bedankt daarvoor.  

En weer keer ik noodgedwongen den Boulevard de rug toe en begin een stapvoetse citytrip van een paar uur over een paar kilometer. Mag dat eigenlijk wel zoooooooo traag?

Over de Londenbrug richting Scheldekaaien om vervolgens langs de Ankerrui alsnog de Italiëlei te bereiken… was al plan C…

Eens voorbij de indrukwekkende 'stand by' kolonne politiewagens, worden de drie voorsorteervakken aan het eind van de Ankerrui tot één vlecht geritst. Dan gaat het kronkelend door de kleine eenrichtingsstraatjes over de Stadswaag, via Academie en stadscampus van de UA, om onverbiddelijk te stranden op het pleintje van de Ossenmarkt. Voetgangerszone ! Hier laat ik hem (de auto) achter, haast symbolisch voor de deur van de voormalige materniteit, nu bejaardenhome, waar onze twee dochters geboren werden.... d

Van hier zet ik dan mijn 'kruistocht' naar de Italiëlei te voet verder... 

Een lege Boulevard is eens wat anders, rustig en stil, al laten blauwe zwaailichten in de verte vermoeden dat het nog niet ‘game over’ is…

Als ik een uurtje later de vroege nacht instap richting auto, ben ik vertederd bij de aanblik van twee stoere motards die broederlijk op het zadel van hun moto een frietje steken… duidelijk tevreden over het verloop van deze dag die al om 5 uur begon …

Een pluim voor al wie vandaag met fatsoen zijn grieven kond deed en voor de geruststellende aanwezigheid van de Antwerpse politie.

Hangen stakingen het beeld op van instabiliteit, moordend voor het noodzakelijke investeringsklimaat en werkgelegenheid, dan was het optreden van de niet-optredende politie een duidelijk positief signaal dat Antwerpen doortastend en vastberaden aan de toekomst werkt. 

Nu nog even de oproep lanceren om bij een volgend recht op staken, respectvol te ritsen met het recht op werken. Dat betekent beroep kunnen doen op gemeenschapsvoorzieningen waarop niemand het alleenrecht heeft...  

Daar moet ik even van bekomen. Gewoon op straat de vraag krijgen waarom het zo lang geleden is dat er nog een blogje verscheen ?

Geen idee wie die man is, maar blijkbaar weet hij wel wie ik ben als hij verder gaat en bijna een beetje verwijtend zegt: “twee keer per dag ga ik kijken en al meer dan een maand blijft het stil. U mag niet opgeven, beseft u eigenlijk wel wat het voor veel mensen betekent.”

Snel ben ik niet uit mijn lood geslagen, maar hier sta ik perplex van… Tijd om te vragen met wie ik de eer heb, is er niet, want hij stapt gelijk de parking af.

Hoe ik er ook mijn hoofd over breek, ik kan me niet herinneren de man al ooit eerder gezien-, laat staan gesproken te hebben en tevergeefs doorloop ik de profielen van mijn fb- vrienden.

Met een ommetje naar mijn blog, stel ik wel tot mijn eigen verbazing vast dat sinds 17 oktober er inderdaad niets meer gepost is. En dat terwijl er zo verschrikkelijk veel de revue passeerde… 

-"Geachte heer op de parking, als u het inmiddels niet opgaf, neem ik uw opmerking ernstig en probeer me er terug aan te zetten." Het ‘grotere’ werk (!) vergt momenteel veel van mijn schrijfenergie… maar ik heb nog wel wat reserve.

Zondagmiddag in de voorspelde hete herfst... met 16° op een 23ste november, die naam waardig... 

De lage novemberzon aangenaam warmend door het grote raam stelt me voor een dilemma: spons en zeemvel of Word?

Dit blogje verraadt hoe de teerling viel…

Morgen staken? Nee, dank u, niet goed bezig… 

Keuzes dienen zich permanent aan en diep in mij groeit de drang om tegenwind te geven aan de oproep die onophoudelijk, met hoog marketinggehalte weerklinkt, om morgen maandag de boel te saboteren.

Een verpletterende verantwoordelijkheid, die vakbonden ‘zonder rechtspersoonlijkheid’ relatief losjes op de schouders dragen. Vakbondsbonzen zijn geen naïeve jongens, weten verdomd goed dat hervormen onvermijdelijk is, wil er nog IETS van de welvaarts-, verzorgingsstaat overeind blijven. Tegelijk behoren ze tot een onaantastbare, geprivilegieerde groep mét werkzekerheid en dito inkomen, beheerders van een fortuin, in staat het begrotingstekort meteen flink in te dijken. Maar maken daar nauwelijks gewag van. 

Ik vraag mij af hoe ze het klaarspelen om in het bewustzijn van de noodzaak van grondige hervormingen, de achterban zo overtuigend te misleiden en voor een achteruitrijdende kar te spannen. Dat terwijl het gezond boerenverstand van de ‘gewone’ mens, zoals ze ons graag denigrerend oplijsten, overtuigd is dat het ‘op’ is… het gratis verhaal op sterven na dood is… de gouden jaren van hoogconjunctuur achter ons liggen. Maar ook dat crisissen opportuniteiten bieden, uitdagingen zijn voor veerkracht en creativiteit, die in de geglobaliseerde wereld troeven zijn die het verschil zullen uitmaken. 

De wereld wordt steeds kleiner terwijl de mensen erop exponentieel toenemen. Dan blijft niets bij het oude...  

Wars van politieke overwegingen, is het zaak na te denken over debedoeling, het nut en de gevolgen van ‘staken’. Ongenoegen uiten, ja maar dan rijst de vraag waarover, wie is daar verantwoordelijk voor en wat is er aan te doen. Hoe kan het werk neerleggen de eis voor meer werk, kracht bijzetten. Tering naar de nering zetten is het meest vanzelfsprekende principe om orde op zaken te stellen en leven op de poef leidt altijd naar de afgrond. Gevolgen laten nauwelijks op zich wachten. Te hoge loonkost, sociale spanning … creëren  een bedenkelijk ondernemingsklimaat en hoe vreemd is het dan, dat bedrijven rustiger vaarwater opzoeken?  En wie is daarvan de klos? Juist, ja... 

Natuurlijk zijn er kromgegroeide toestanden die moeten aangepakt worden. De realiteit overtreft hier zelfs de illusie en het slopen van heilige huisjes is maar een begin. En ja, er zijn sterke burchten die langer overeind blijven dan kaartenhuisjes, maar niets is voor eeuwig, ook niet die privileges.

Langzaam maar zeker onze maatschappij terug op rails zetten, rijmt niet met ze lamleggen. Dat gelag betaalt uiteindelijk toch de ‘gewone’ man, wij samen dus, en belast de toekomst van de volgende generaties … terwijl de vorige generaties in véél penibeler omstandigheden, zelfs nog vangnetten weefden voor nu… 

Hét antwoord op al die vragen heb ik niet, maar wél vertrouwen in de visie die nu ontwikkeld wordt met het oog op herstel van een leefbare gemeenschap en daar wil ik aan meewerken, niet aan meestaken...

Staker of niet, ik wens iedereen een constructieve maandag zonder brokken…  en ik? Ik ga die ruiten morgen onder handen nemen, want ook morgen komt the Sun up out of the underground ook voor U... slaapwel! 

Weet niet of het nu al dan niet de bedoeling was van de nieuwe regering om met haar State of the Union de openbare omroep tegelijk met de aangekondigde besparingen ook een alternatief te bieden, feit is dat met de integrale uitzending ervan, de zender al drie dagen lang zoet is.

Naast een goed  gestoffeerde cursus Frans, waarvoor dank, kon wie daar tijd en zin in had, genieten van - weliswaar statisch- theater, door twee totaal verschillende gezelschappen, die een gezamenlijke theaterzaal delen.   

In tegenstelling tot de indruk die zou kunnen gewekt worden, gaat het hier niet om ‘gratis’ theater. Want ondanks de al evenzeer voorspelde besparingen in de cultuursector, is deze performance er een van de best betaalde gezelschappen van dit land, gefinancierd door U en mij. Toegegeven, de boodschap 'langer werken' werd alvast in de praktijk toegepast. 

Na verkiezingen, die in het verleden weinig veranderden aan het politieke landschap, is dat na de vorige stembusgang een ander verhaal.

Na alle trucs van de foor te hebben toegepast, verliezers zichzelf tot winnaars doopten, tegenwind aangewakkerd- en aversie gevoed werden, kon uiteindelijk toch een V- formatie gevormd worden en kan de vlucht vooruit, van de grond gaan.

Via verandering vooruitgang boeken in een land waar met twee snelheden één enkel spoor gefrequenteerd wordt, vereist ‘creatieve’ stuurlui, die weten hoe die permanent opgetrokken noodrem, toch te ontkoppelen.

Beweren dat we de voorbije drie dagen getuige waren van hoogstaand theater, doet de waarheid geweld aan. Maar verhelderend voor ons collectief psychologisch inzicht was het dan weer wel. Boeiend te kijken naar de metamorfose van een vrouw die haar scepter moest inleveren en naar de oppositiebanken verhuisde.

Who's still afraid of Virginia Woolf, nu ze veranderde in een wild om zich heen slaande ‘Laurette mitraillette’.  Geen zweem van waardigheid en/of respect voor het instituut en de collega’s meer te bespeuren, waarvan zelfs confraters uit de oppositie het ‘erover’ vonden…

Spetterende vonken en veel lawaai als stuiptrekkingen van iemand die weet dat haar pleidooi niet strookt met de werkelijkheid, gewoon oneerlijk is en het nog slechts een kwestie van tijd is voor de laatste luchtballonnen doorprikt zijn. 

Aan de nieuwe ploeg de opdracht op alle terreinen te bewijzen het vertrouwen te verdienen, eerlijk en transparant te communiceren en moedig doen wat moet, in woord en daad.

Eén letter verschil tussen stoken en staken, maar een wereld van verschil: ‘o’ heeft er belang bij en ’a’ betaalt het gelag… laten we daar maar eens over doordenken, voor we onszelf de das omdoen.