1978, na 9 maanden liefdevol ‘verwachten’, was hij er. Onze junior.
9 maanden hoopvol uitkijken. In blijde verwachting zijn…
Het woord ‘zwanger’ was toen niet de gangbare taal als er over je ‘positie’ gesproken werd en je werd ook niet uitgerekend in weken.
Ons gezinnetje telde twee prachtige dochtertjes van 8 en 6.
Met hen werd, zij het met meer schroom dan de voorlichting nu gebeurt, uitgekeken naar de gezinsuitbreiding.
Hoogtepunten in dat driekwart jaar waren alvast de tomeloze energie als de eerste verzetspogingen van het lichaam tegen een ‘indringertje’ voorbij waren…, het stil genieten van het zich manifesterend leven in je, de praktische voorbereidingen als het optuigen van de familiewieg en het in orde brengen van de kindskorf, waar het hele gezin, zelfs de hele familie bij betrokken was.
Zo veroverde het kindje zijn plaats, lang voor het zijn plaats innam…
De spannende oplijsting van potentiële mooie namen, in twee kolommen, want weten of het een jongetje of een meisje was, hoorde bij het wonder van de geboorte.
Allerlei speculaties ten spijt –de stand van je ogen, de glans van je haar, de vorm van je bolle buik- bleef het spannend tot het moment van de waarheid.
Mijn ‘moederhuisvaliesje’ stond al een hele tijd klaar, toen uiteindelijk Moeder natuur op die 5de januari een handje geholpen werd…
Een geboorte werd ‘verlossing’ geheten. Puur natuur. Je stond ervoor en moest erdoor. In de wetenschap dat miljoenen moeders voor jou, hun kind op diezelfde wijze ter wereld brachten, maakte je moedig en sterk.
Niets herinnerde nog aan wat voorafging, toen ik voor het eerst mijn zoneke in mijn armen voelde…
Overweldigend.
Een prachtkind.
Mijn hart liep over van dankbaarheid en trots.
4,5 kg, 56 cm, een hoofdje met prachtig haar… de belofte van een super zoon was werkelijkheid.
Een zeer intens gevoel na het verdriet drie jaar eerder om het verlies van het onvoldragen zoontje na 6 maanden zwangerschap.
De zussen die hun broertje vol tederheid aanraakten, vonden hem zo klein... in tegenstelling tot familie en vrienden die er een kind van een paar weken in herkenden…
Vandaag is het 9 maanden na die 15de juni… toen het voor onze knappe zoon ‘volbracht’ bleek… Amper 1 maand tussen een vervelende hoest en de fatale diagnose die meteen de laatste 10 dagen van zijn leven inluidden. De alfa en de omega van het bestaan… de Griekse lettertekens die ook gegraveerd staan in onze trouwringen en de plechtige belofte symboliseren zorg dragen voor de kinderen die ons zouden geschonken worden…van ontnomen worden was geen sprake…
Die 15de juni keerde ik ‘s avonds laat terug om in de stilte van de rouwkapel mijn zoneke net als in onze eerste nacht samen, opnieuw voorzichtig in mijn armen te nemen en dat witte gave gezicht met ‘de baard van anderhalve dag’… op mijn netvlies te printen.
Hier lag vredig uitgeteld de levensgenieter, de man die snedig en ad rem charmerend rebelleerde, de advocaat waarvoor recht rechtvaardig moest zijn en dus voor muziek koos, die van 56 cm een 1m 95 wist te maken en 35 jaar lang ons leven trots, pit, glans én grijs haar bezorgde…
Peace, love and happiness… my 1st Sun, coming up out of the underground… For ever and a day…
Deze pr8ige 'kersverse' foto postte mijn zus vanmorgen in onze mailbox. Met haar vakantiegangertjes: kleinzoontjes Louiske en Jeff, bewonderde ze haar pr8ige roos voor tante Rose...
De pr8 van de pioenroos, die bij mijn zus een maand later bloeit in de volle grond, herinnert ons vandaag z8 maar in volle pr8 aan de kr8 van 8... voor velen is die 8ste februari 2011 misschien lang geleden, voor ons en al die van haar houden een moment dat we niet loslaten tot waar ze voor stond zal zijn volbr8. In elk woord van haar dagboeken voelen we wat geloof, hoop en liefde mogelijk maakt en laat dat 'a touch of Rose' zijn die een wereld van verschil kan maken. Hopelijk ook voor haar zonen later...
Na alweer veel eenzame, bange dagen, vol verdriet en onvermogen om te doen wat moet, is het weer de 8ste… Niet de maandelijkse, maar de jaarlijkse. 8 februari, de dag dat de wereld even stilstond. Wat niet kon of mocht, gebeurde. Opgeven was geen optie, leve het leven… En dat bleef zo. Je bent nog geen dag uit ons leven geweest en blijkbaar bij heel veel mensen voor wie je een inspiratiebron blijft…
De levensvreugde, dat geloof, die hoop en de liefde van, voor en door ons Roosje, verstomde in zoveel huiskamers toen het nieuws die 8stefebruari 2011 bekend raakte. Een verdriet dat geschraagd werd door duizenden mensen die meegeleefd hadden, zich mee optrokken aan de kr8 en de gedrevenheid van een vrouw met een mateloos charisma, gedreven in de strijd voor rechtvaardigheid, die geen obstakel uit de weg ging, maar het uit de weg ruimde.
Vanavond sta ik, bij het buitenkomen, weer alleen in een koude nacht, de maan helder aan de hemel. De ster die ik moet vinden is present en omhoog blikkend, kijk ik in een afgeladen sterrenfirmament. Hoe langer ik kijk, hoe meer ik er zie… zoals de schittering in de ogen van je prinsjes toen we op een avond laat in de tuin stonden op zoek naar de mooiste ster. Wat een heerlijk gevoel van liefde en verbondenheid daar met ons drietjes verstrengeld te staan, het hoofd achterover naar boven starend en wijzend… Een mooi beeld voor troost en houvast voor avonden als het gemis zich laat voelen.
Wat een opdoffer toen ze bij het volgende bezoek een maand later, ontsteld vertelden dat papa mij een leugenaar had genoemd omdat ‘sterren hemellichamen zijn en geen dode moeders’… Psychotherapeuten en auteurs van boeken over rouwverwerking bij kinderen, nu weet je ’t hé… in het belang van het kind, heet dat.
Nog even voor het slapengaan (of wat daar zal voor doorgaan) dus via de spoed bij mijn man langs geweest. Een ziekenhuis bij nacht heeft iets aangrijpends. Terugdenkend aan de zondagavonden, op de terugweg van de grootouders in West- Vlaanderen, passeerden we steeds het UZGent. Bij het zien van de verlichte ramen bad ik altijd stilletjes een weesgegroetje voor de mensen die daarbinnen pijn en verdriet hadden, terwijl wij, gezond, gelukkig en zorgeloos voorbijflitsten, de kinderen al dan niet soezend op de achterbank. We dachten dat het nooit voorbij zou gaan.
Inmiddels weten we beter.
Voorzichtig, op mijn tenen, liep ik daarnet door de hel verlichte eindeloze gangen van het hospitaal, geen levende ziel te bespeuren. Op de afdeling staan de deuren op een 45° kier. Uit de donkere kamers borrelen akelige geluiden op, vermengd met luidruchtige ademhalingen of is het gewoon gesnurk. Een eind verderop hoest iemand zich de longen uit het lijf en vlak naast me springt een nachtlichtje op rood mét geluid… Eén enkele jonge vrouw houdt hier de vinger aan de pols.
De weg terug in omgekeerde richting, sta ik zoals gezegd in de koude heldere n8 en het is inmiddels na middern8 en dus 8 februari. Ik zoek ze en ze staan er, allebei, vlak bij elkaar en ik wil ze in de ogen kijken, maar het beeld vertroebelt altijd weer omdat mijn tranen blijven komen, terwijl ik door mijn voorraad papieren zakdoekjes heen ben… wat kan ik anders doen dan naar huis gaan en dit neerschrijven.
En ik voel opnieuw die dunne breekbare armpjes rond mij van een vertwijfeld kind, waaraan mama én oma beloofden er altijd te zijn en aan den lijve ondervinden dat tussen droom en daad, idiote wetten en bezwaren staan….
En ik herinner opnieuw de zachte druk waarmee we hen na het afscheid van mama, in onze armen sloten en verzekerden dat het de kanker was die dood was, maar mama verder leefde, zo dicht als maar kon: IN onze harten.
En ik denk teder terug aan de avonden op de bedrand, waar ze telkens weer vroegen van mama te vertellen, van toen ze klein waren. De blijheid in de fonkelende oogjes als ik voordeed hoe lief en gezellig ze het altijd maakte en hun schaterlach als ik vertelde welke leuke grapjes ze samen uithaalden…
En ik roep de zaterdag- en zondagmorgen in het grote bed voor mijn geest, waar zoveel diep verborgen vragen in het rozige schemer opbrorrelden en altijd weer een afdoend antwoord kregen. Waar we ook de angst voelden om ‘iets’ te vertellen dat ‘geheim’ moest blijven. En dan die opluchting dat ze ons alles mochten vertellen en niet bang moesten zijn, want we het niet zouden verder vertellen… wat ook écht zo is. Meteen de reden dat het contact moest verbroken worden…
Maar ik herinner me morgenochtend, let op, ik zeg niet morgenvroeg, met plezier ook het einde van de ochtendconfidenties in het grote bed door plots op te springen en ‘om ter eerst’ naar beneden… de ene voor het eitje, de andere voor spek in de pan… en altijd weer bleek de koster ‘een lekkere man’…
Misschien komt ooit de dag dat ik met 2 volwassen kerels samen ontbijt en we ons vrolijk maken over wat we wel nog zullen hebben. Roosje-lief, opgeven is geen optie en dat doen we helemaal niet... maar wees jij met onze Chris onze gps van bovenuit, om geen half werk af te leveren nu honderden grootouders en gepeste scheidenden op ons rekenen. Als niets 'zomaar' gebeurt, is dit misschien wel de reden van wat ons overkomt… vanzelf gaat het niet over… maar de kr8 van 8 geeft m8 …
Morgen is weer een dag om samen te zijn met 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris', jullie in ons midden… dus eigenlijk een dag zoals alle andere...
Een verslag van de overhandiging van de ING- award voor ‘A touch of Rose’, maak ik een van de volgende nachten… daar is wat afgelachen tijdens die wedloop. Voor wie de hilarische nacht mee beleefde: de mannen die telkens de benen insmeerden om weer een voorsprong te nemen, waren ook op de prijsuitreiking en wees gerust, het klikte… maar dat is voor een volgende keer…
Grootouders en kleinkinderen mag men niet scheiden...
TELEFACTS : Leven zonder kleinkinderen
Ouders in conflictsituaties onderschatten soms het belang van de veilige constante, die grootouders in het leven van hun kinderen zijn. Vanaf het eerste vermoeden van hun ontstaan veroveren ze een unieke plaats in hun hart en leven. Als het huwelijk van hun ouders echter spaak loopt, zijn grootouders vaak een belangrijke veilige haven, waar de hoge baren minder geweldig aankomen. Zij zijn degenen waar de kinderen vertrouwd blijven thuiskomen, waar -in ons specifiek geval- ze ook hun mama blijvend geliefd weten, ze nooit echt helemaal weg hoeft te zijn. Waar ze heerlijke momenten met haar beleefden en waar het verdriet om haar verheven werd tot een warm gevoel van dankbaarheid, bij iedere knuffel van oma die aan haar herinnert.
In onze honderden contacten met grootouders in vergelijkbare situaties met zoveel verdriet en wanhoop, wordt de de stille hoop verwoord, dat dit 'gekend en gevolgd' verhaal, de aandacht vestigt op dat stille vernietigende hartzeer en er iets ten goede zal veranderen.
Door het doordachte manipuleren van een achterhaalde wetgeving, werden wij als grootouders voorlopig helemaal buiten spel gezet. Onder het mom van een volledige omerta moet het deksel op de doofpot blijven, terwijl men anderzijds massaal oproept de ogen niet te sluiten voor misbruik en pesten.
Ons rest voorlopig enkel de kr8 en de m8 van geloof, hoop en liefde bij duizenden grootouders om samen te ijveren de bestaande wetgeving aan te passen aan de reële situaties vandaag. Kinderen hebben recht op hun grootouders, misschien zelfs meer dan vice versa, om de noodzakelijke brug tussen verleden en toekomst te leggen. De basis van elke identiteit. Een ijk- en vergelijkpunt voor normen en waarden. In het ergste scenario, als mama overlijdt, blijven de kinderen toch onlosmakelijk deel van haar familie uitmaken....
Dat een duidingsprogramma als Telefacts dit maatschappelijk debat wil aanzwengelen, is een belangrijke stap naar een écht debat 'in het belang van de kinderen'...
Een aanrader, die hopelijk veel zal losmaken en tot veranderingen ten goede zal leiden... En dat op de vooravond dat onze oudste kleinzoon 'tiener' wordt... weldra gaat hij kritisch zelf op zoek naar de dingen zoals ze zijn... niet zoals ze zeggen dat ze zijn... en dan zal hij opnieuw sterk voelen wat hij weet: dat we hen doodgraag zien...
Contactverbod, het ultieme wapen voor vervreemding...
Contactverbod, het ultieme wapen voor vervreemding...
Kerstmis…
Het kippenvelmoment op de sociale media deze week, van de moeder die via een tv- station postuum een brief aan haar echtgenoot laat bezorgen… en naar zijn mogelijk nieuwe vrouw die haar kinderen verder mee zal opvoeden… heeft me heel diep getroffen. Het herinnert me aan de brieven die Roosje naliet voor ‘bijzondere dagen’ in het leven van haar prinsjes, voor het geval ze er misschien niet zou kunnen bijzijn…
Na de communie misviering van Alexander (2011), die we met heel onze familie bijwoonden, wilden we Alexander zo graag, maar tevergeefs feliciteren.
Toen hij dan op de eerste bezoekdag na zijn communie mama’s brief kreeg en las, voelde dat voor iedereen als een gewijd moment. Hij ging ermee apart zitten, in zijn eentje, drukte hem even tegen zich aan en kwam naar mij gelopen voor de warmste knuffel ooit… Weer een maand later, luisterde ik verbijsterd naar zijn 'verwijt' dat die brief helemaal niet van mama was… Ik nam hem stevig vast en bevestigde dat we zelfs een TV- interview hadden opgenomen waarin mama zélf over die brieven voor bijzondere dagen vertelde.
-“Is er dan voor mij als ik mijn communie doe, ook één”, vroeg Marnix.
-“Natuurlijk, als mama dat gezegd heeft”, stelde de oudste de jongste gerust.
-“Ok dan”, zei hij… Momenten met ‘a touch of Rose’…
Ons Roosje en onze Chris waren er vannacht zoals altijd, bij.
Op de voorgrond in de achtergrond… in ons hart, op onze lippen. Het ‘zalig Kerstfeest’ is omgedoopt tot de wens: Peace, love and happiness. En ook dat laatste proberen we ondanks het verdriet te beleven. Voor Amélie en Eline, de hoge waarde van wat je wél nog hebt.
Dat realiseerden we ons tijdens de solidariteitsactie Music for Live, dabbend in het slijk van voormalig Tomorrow land, met de meegereisde swingende tieners…Met flikkerende roze toetsen, een fikse muzikale 1st Sun, getekend Vince Hilton, stelde Ann- Marie ‘a touch of Rose’ als goed doel voor aan een aandachtig luisterende Linde… die daarop de Music for Live- vlam volle kracht de hoogte injoeg. Ook al waren door het dik wolkendek geen sterren te bespeuren, ze waren er en ‘minstens’ twee glunderden, terwijl beneden de koude avond omsloeg in een warme nacht.
Het ‘grote’ familiefeest van Kerstavond, de ‘vele’ pakjes onder de kerstboom, tafelen met gezellige en warme verhalen…het is allemaal kleinschaliger, eenvoudiger, intenser geworden. Het artikel in Het Laatste Nieuws van 24 december, werd blijkbaar onder heel veel kerstbomen gedeeld. Reacties bleven dan ook niet uit. Dat een ex- schoonzoon met een volgeboekte kerfstok over zijn ex- schoonmoeder verklaart dat “wie zijn gat verbrandt op de blaren moet zitten” is andermaal een bewijs van zijn arrogante manipulatie van alles en iedereen, familiaal en professioneel… terwijl hij het is die afspraken niet naleeft.
Maar gevat in het keurslijf van een jeugdrechtbank heeft hun mama en bij uitbreiding haar familie, geen stem meer. De jeugdrechter houdt enkel contact met de langstlevende ouder. En dit zonder risico op zelfs maar het in twijfel trekken van wat die als waarheid verkondigt. Wij leefden alle voorwaarden perfect na, schrapten zelfs de blog, ondanks het recht van vrijheid van meningsuiting…Het was enkel een vrijgeleide voor de ex- om zijn vernielingswerk van de mooie herinneringen aan Roosje vakkundig en met een nooit geziene boosaardigheid te wissen. Intussen verliepen maanden zonder het minste verweer tegen de indoctrinatie van de kinderen. Honderden mensen zullen dit gepest en getreiter herkennen van (v)echtscheidingen. Een heel moeilijk te bestrijden onrecht, het ene woord tegen het andere, maar als beide ouders leven is er voor de kinderen als die eenmaal de jaren van eigen mening en onderzoek bereiken, een keuze. Maar mama is er hier niet meer en wij beloofden niet te laten gebeuren met haar kinderen, wat ze zelf had moeten doorstaan met hun vader.
Intussen leidt de ongenaakbaarheid tot een nooit gezien machtsvertoon zelfs op openbaar terrein, als het voetbalveld. Na de training, in het bijzijn van andere ouders en grootouders, daagt de broer van Julie op en verspert me de weg naar mijn kleinzoon. Als de voorzitter van de club die omwille van de gevaarlijk dreigende houding die hij aanneemt, er door andere ouders wordt bijgehaald en vraagt waarom oma geen goeiedag mag zeggen, antwoordt hij met dezelfde arrogantie als zijn neef- schoonbroer: “dan zal ze harder haar best moeten doen. “ Ruzie maken in het bijzijn van mijn kleinzoon, is geen optie en ik vertrek met bloedend hart. De volgende match laat Julie Alexander zich achter haar verschuilen als ze voorbij mij stappen. Op mijn “dag lieveling”, verschuilt ze hem achter haar. “Dat is toch niet beleefd, hé Alexander, geen goeiedag terug zeggen aan oma” probeer ik nog lief, maar het gelukte verschalken wordt op gegiechel onthaald… "Het is het soort pijn dat die Schellemansen moeten doen", troost een oude bekende van de familie…
Terug naar Kerstavond. Het had wel wat eufemistische ‘voeten in de aarde’ om opa naar de living te verhuizen. Na zijn decubitusoperatie in Leuven, heeft hij dan wel een prachtig groot hart ‘geborduurd’ gekregen op zijn bips… het verbiedt hem wel vier weken zitten….Zijn tot ‘liggend bureel omgetoverd computercentrum’, mag dan best ook een aangenaam bezoekgedeelte bevatten, kerstavond hoort rond de kerstboom bij het haardvuur… Gelukkig een heel bijzondere Canadese kerstman gevonden die 'ho ho ho' op één avond/nacht een waterbed in de living wist te installeren. Op een brancard, begeleid door onze twee knappe verpleegstertjes…werd hij voor het haardvuur gereden om daar ‘te water te worden gelaten’…Als een Maharadja op een verwarmd zacht golvend waterbed, geflankeerd door zijn twee lievelingsprinsesjes genoot opa zichtbaar van zijn first class- behandeling.
Intussen werden we van alle kanten op de hoogte gebracht van de tsunami aan reacties op het artikel over het contactverbod dat blijkbaar ook 'on line' stond.
Opgeven is geen optie en dat doen we ook niet. Nooit. Maar we zien onze kleinzoontjes veel te graag om hen in deze strijd mee te nemen. Maar omdat ze later hun ware mama en alles wat met haar verbonden is, zouden kunnen ontdekken, blijven we alle middelen inzetten om dit soort legale misdrijven en 'mis'bruiken van het rechtssysteem in de toekomst te detecteren en te verijdelen.
Miljoenen overheidsgeld om aan te sporen pesterijen en mishandeling niet onder de mat te vegen, om vervolgens de klokkenluiders de mond te snoeren… is hypocriet. En dan maar kritiek geven over hoe elders in de wereld met kinder- en mensenrechten wordt omgegaan.
Peace, love and happiness begint bij eerlijkheid en daar hoort duidelijke communicatie bij. Teveel tactisch gedoe, is het failliet van de samenleving. Altijd zijn de kinderen de dupe...
Via deze link komt u op de startpagina en kiest: stem voor uw favoriete vereniging. Vervolgens vraagt men de provincie: ANTWERPEN en vervolgens categorie GEZONDHEID. Klik op de roos van 'a touch of Rose' vzw Antwerpen en het blauw vakje eronder: stem voor deze vereniging en vul uw e-mailadres in. Hartelijk dank om het geloof, de hoop en de liefde met velen te delen voor dit prachtig initiatief... in memory of Marie-Rose waarvoor opgeven géén optie was... en we dat ook niet doen, zolang kanker levens verwoest.
Deze pr8ige 'kersverse' foto postte mijn zus vanmorgen in onze mailbox. Met haar vakantiegangertjes: kleinzoontjes Louiske en Jeff, bewonderde ze haar pr8ige roos voor tante Rose... 
