Een verhaal van licht en charme…een vleugje nostalgie, passend  bij de tijd van het jaar…

Er was eens, in Syracuse op het eiland Sicilië, vermoedelijk rond 286 een jong meisje met de naam Lucia. Lux, licht… die christen werd toen haar moeder na een bezoek aan het graf van de heilige Agatha op wonderbaarlijke wijze genas... je zou voor minder…

Uit dankbaarheid deelde Lucia haar bezittingen met de armen, wat niet gesmaakt werd door haar heidense echtgenoot die haar ‘aanklaagde’, waarop ze  veroordeeld werd tot  werk in een bordeel. Het verhaal gaat dat ze daar met alle macht en zelfs fysieke kracht  niet toe kon bewogen worden… letterlijke standvastigheid… en toen zelfs de brandstapel haar niet klein kreeg werd ze gedood met een zwaard door de keel …

Staat de waarachtigheid van heiligenlevens zelf misschien ter discussie, de verering trotseert de eeuwen…zoals op 13 december, midden de donkerste dagen van het jaar, het feest van santa Lucia.

Als patrones van ‘het licht in de ogen’ maar ook van prostituees met spijt…, glazeniers,  schrijvers… overleeft haar feest de teleurgang van de kerkelijke kalender.

Vooral in de Scandinavische landen waar het deze tijd van het jaar pas om 10 uur in de voormiddag ‘dag’ wordt en het om 15 uur alweer voorbij is, is Lucia present op zowat alle midwinterse manifestaties.

Dat gebruik inspireerde in de jaren zestig van vorige eeuw !!!  het weekblad ‘De Post’ tot het uitschrijven van een wedstrijd om een Vlaamse Lucia te verkiezen.

Jonge meisjes die zich kandidaat stelden, werden uitgenodigd op een preselectie, waar hun kennis, taal, charme en uiterlijke geschiktheid gescreend werd.

Gezien de reputatie van de heilige Lucia, toch even in de rand vermelden dat het om compleet ‘aangeklede’ kandidaten ging, zonder badpakkenshow of  uitdagende choreografieën…meer een a-typische sollicitatie voor een lichtend moment in een meisjesleven…

Twintig finalisten werden weerhouden om zich een paar weken later in de voormalige ‘tearoom’ van de Innovation op de Meir tijdens een interview aan het publiek voor te stellen.

Daarop volgde een uitgebreid verslag in ‘De Post’ dat zijn lezers aanspoorde te stemmen op hun favoriete Lucia…

Dat leverde een uitgelezen groepje van tien finalisten op, dat herleid werd tot vijf, waaruit tijdens een feestelijk gala in het casino van Knokke dé Vlaamse Lucia werd gekozen. De kans als Vlaamse tegenhanger van de Scandinavische lichtfee de morgen van de Nobelprijsuitreiking de winnaars in Stockholm te mogen wekken, getooid in een lang wit kleed met rood lint, een verse dennenkroon op het hoofd, waarop échte kaarsen ontstoken werden, het mooie lied 'santa Lucia' zingend... deed me dromen.

Ik was 20, stond voor de klas, liep over van idealisme en lichtfee voor 1 dag: het voelde als passend.

Toen de aankondiging in de Post bij ons thuis open op de salontafel lag, was er niet zoveel moed voor nodig om het inschrijvingsformulier op te sturen, vergezeld van een ‘knullig’ zwart-wit fotootje, zoals gevraagd. Lang voor de digitale fotografie kende je het resultaat van een foto pas als het hele filmrolletje opgetrokken was en het 10 dagen na inlevering bij de fotograaf ontwikkeld was... Reken maar dat we toen zuinig omsprongen met het filmrolletje op de Kodak. En een fotootje herdoen, was er niet bij...

Een paar weken later werd  ik uitgenodigd op de preselecties die ik overleefde. Toen de reportage met het stemformulier in het weekblad verscheen, was het enthousiasme van mijn klas enorm. Zeker toen er eentje naar de cinema was geweest en de juf in het Belgavox journaal in de Antwerpse cinemazalen had gezien, iets wat ik tot dan zelf niet eens wist…

Het enthousiasme van de klas inspireerde me om de leerstof in die week een Scandinaafs tintje mee te geven en weetjes over dat stukje Europa in te lassen in mijn lessen, lang voor “Ikea, goed idee” gemeengoed werd…

Zoals het gedoodverfde winnaars wel vaker vergaat, werd ik de Lucia…niet. … maar met publieks- en persprijs kon december 1966 niet meer stuk… Kansen in je leven zien en grijpen, omgaan met succes of teleurstelling… ik hoop dat ik het mijn leerlingen heb kunnen voordoen en meegeven voor het leven. Het inlassen van kwaliteitsmomenten tijdens de donkere dagen na de proefwerken van december, zijn misschien wel de best geconserveerde levenslessen waaraan mijn oud-leerlingen tot op heden, wat aan hebben. Onder de grote kerstboom op de tree  -wie kent nog dat stukje podium voor het bord-  samen zijn. Unieke momenten waar je als juf prachtkansen krijgt om boodschappen te geven zonder te beleren. Luisteren naar wat bij hen leeft, je inlevingsvermogen aanscherpen, heerlijke winterse verhalen vertellen... voedsel voor de ziel.

Als apotheose werd overlegd wie voor één dag lichtfee van de klas kon zijn, steeds op basis van kwaliteiten die er écht toe doen… een keuze die gedragen werd door de klas en steeds dankbaar onderschreven door mezelf. En steeds was er wel een mama die voor een mooie dennenkroon met kaarsen zorgde en héél voorzichtig werden voor even de kaarsjes ook echt ontstoken. Een plechtig ontroerend momentje, waarbij ik de eerste Lucia Annemieke nooit zal vergeten, waarvan de mama een paar maanden eerder naar de hemel was vertrokken.... 

Prachtmomenten die in mijn geheugen, maar vooral in mijn hart gegrift staan en waarvan ik hoop dat ze in donkere koude dagen mijn meisjes van weleer, ‘a touch of light’ bieden.

Nu er steeds meer van die oud-leerlingen ontdekken dat hun juf van toen op facebook zit…vertel ik op deze koude winteravond, een dag na haar naamfeest, weer eens over de Lucia en wens hen allemaal de glans van een flikkerend kaarsje in hun ogen, als pretlichtje dansend, misschien zelfs tussen traantjes door… maar wetend dat morgen een andere nieuwe dag is…  met dank aan Santa Lucia…

Het was slikken vanmiddag, toen ik in de boekenwinkel het prachtig uitgegeven boek: “het Wouwersnestje Alexander, Marnix en de Burgerwolf" bijna eerbiedig en met snel kloppend hart in mijn handen nam.

Het spannend sprookje dat Roosje met- en voor haar twee prinsen schreef, is zopas verschenen als een prachtig uitgegeven boekje.

Een postuum cadeau van een moeder voor haar kinderen op de vooravond van het meest geliefde kinderfeest... Duizenden ouders, grootouders, juffen, meesters en lezende kinderen zelf, keken wekelijks uit naar de verhalen van de twee prinsjes en de Burgerwolf in Dag Allemaal… en leefden de spannende avonturen met hen mee.

Toen weken na Roosjes overlijden men door de voorradige afleveringen raakte, hebben we in haar geest en naar haar aanwijzingen, het verhaal afgerond, zoals aan alle mooie liedjes een eind komt.

De zo vaak gestelde vraag om dit schitterend sprookje als boek uit te geven, is nu door de Standaard Uitgeverij beantwoord met een prachtig uitgegeven kleinood. Het rondt de 'Rose reeks' af zoals ze begon... voor haar zoontjes... en in hen alle kinderen en mama's die ervoor vechten.

Vanop de harde kaft lacht een stralende Marie-Rose me vanuit de medaillon in de bovenhoek toe. “Dag lieveling” kan ik niet onderdrukken, terwijl mijn hand haar lieve gezichtje streelt…

De eenvoudige maar zo sprekende tekening op de kaft van mama in de deuropening van Het Wouwersnestje met haar prinsjes en Amber, blijft voor altijd het beeld van elk bezoek aan hen, zoals het op mijn netvlies geënt staat. Zo was het gewoon. Eenvoudig écht en hartelijk. Ik hoef er maar naar te kijken en voel de warmte weer die ze uitstraalde en ons aller leven kleurde. Het leek toen zo gewoon en onvergankelijk.  

Het 160 pagina’s tellende werkje met inleiding van Frank Vanhecke en mezelf, is prachtig uitgegeven met kinderlijk mooie maar veelzeggende pentekeningen, gedrukt in een aangenaam lettertype, uitermate geschikt om naast voorleesboek, ook door vaardige lezertjes verslonden te worden.  

Beseffen of misschien zelfs weten wat een prachtgeschenk mama hen naliet, zullen haar zonen nu wellicht niet doen, maar ooit vormen zij de bron waaraan ze zich zullen laven en de troost van haar liefde voelen…bagage die ze later zullen uitpakken en dankbaar naar waarde schatten.

Vermoedelijk zal de goede Sint zijn steentje bijdragen in de verspreiding van het sprookjesboek om zo ook ‘a touch of Rose’*, waarnaar de integrale opbrengst gaat, meer armslag te geven.

 * psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum www.atouchofrose.be

Aangekondigd als een globaal nazicht van bel, palofoon, sleutel, wasmachine… levert een 'niet- geheel- onverwacht' positief beeld op van 'ons dorp in de stad’…

Een verhaal van werken aan de samenleving, mag niet beperkt worden tot het blussen van brandjes… in de figuurlijke betekenis uiteraard. Anticiperen is vooruitkijken en de zaken voor zijn... In een liefdevolle relatie heet dat 'je deed het al voordat ik je iets vroeg...' 

Wie de verhalen uit de buik van Antwerpen op dit blogje volgde, of een compilatie ervan meebeleefde in het boek dat zo mooi werd uitgegeven als ‘met de kracht van Marie- Rose, verhalen uit de buik van Antwerpen', kan zich intussen iets voorstellen van ‘hoe het zover is kunnen komen’.

Intussen gaat het goed, met onze ‘kleine’ buik. Het is er met de dag aangenamer leven en dat heeft alles te maken met de mensen die er wonen en die verschillen nogal van elkaar, en blijkbaar toch ook weer niet, want één constante bindt hen: gelukkig zijn....

Langzaam wordt het een steeds wisselende -hoe contradictorisch dat ook mag klinken- gemeenschap, die hoe divers ook, zich bewust is van de ander. Daar draait samenleven om volgens de gulden regel: “niemand leeft voor zichzelf alleen”.

Het is utopisch te denken dat mensen die gewoon een plek om te wonen naast elkaar hebben, zonder impulsen, energie in samenlevingsopbouw steken. Elk van ons kan op een bepaald moment die vonk zijn die overslaat... niet om dood en vernieling te zaaien, maar om te LEVEN.  Al zou men bij het zien van de journaals daaraan twijfelen ...

Niet alleen het gevoel doch ook de wetenschap dat iedereen dezelfde rechten en plichten heeft en respecteert, (en dat ook gecontroleerd = gehonoreerd wordt) verhoogt het evenwaardigheidsgevoel met in het kielzog meer verantwoordelijkheidszin. Dat wakkert in mensen de positieve inspiratie aan en van het een komt het ander. Dat neemt niet weg dat zeker met wisselende bewoning het een perpetuum mobile is...

Grote woorden om eenvoudig te zeggen dat een glimlach naar elkaar, een klein woordje of een hoffelijk gebaar, de naleving van de normen ... mee de sfeer bepalen in een multicultureel wereldje.

Leiding geven (ik noem het liever 'voorgaan') kan uiteindelijk herleid worden tot een soort controlesysteem op een chemisch proces…  Hoe duidelijker de afspraken en de controle op de naleving ervan, hoe makkelijker te realiseren.  De zekerheid dat het niet- naleven consequenties heeft, is daar onlosmakelijk mee verbonden.  Straffeloosheid werkt als memel in een gemeenschap van goede wil...  geen juridische stellingoorlog, maar de kort- op- de- bal methode. Feiten zijn feiten en inmiddels zijn er vaststelmethoden genoeg opdat de scheidsrechter het spel mogelijk houdt. Het matchen van recht en rechtvaardigheid klinkt zo logisch.

De kleine weerzin die sommigen voelen opkomen, bij een beperkte inmenging op het eigen privé domein, smelt als sneeuw voor de zon, bij de ervaring dat die consequent volgehouden inspanning, precies dat eigen privé leven beschermt, de leefwereld beter maakt voor iedereen. Dat de dwarsbomer zich gehinderd voelt... tant pis... so what... minimaal verlies...

Zo vatte een tijdelijke resident het samen toen hij zijn verblijf van enkele maanden hier als ‘the most succesfully experience in years ’ bestempelde.  Nergens ter wereld zei men ‘dag’ als hij in de lift stapte of gaf men raad bij het sorteren van huisvuil… nergens ter wereld werd zo duidelijk en gemotiveerd uitgelegd wat van ieder verwacht werd. Een heel aparte aangename ervaring, die hem opnieuw anders naar mensen deed kijken. Dat zijn momenten die je meeneemt als je uitgeput in slaap valt... momenten die de batterijen opladen naar vernieuwde volle capaciteit. Dat zijn ervaringen die als een pluisje meegedragen worden naar elders en wie weet... zoals het kleine steentje in de rivier de loop kan wijzigen... op termijn de verandering inzet.

Gisteravond hielden we zo'n preventieve handeling, als gericht beleid in plaats van achter feiten aanhollen. Spontaan gingen de meeste deuren open, kon alles gecheckt worden en worden de mankementen eerstdaags aangepast. Een hele klus om met vier vrijwilligers de 118 studio’s op deze vier punten na te kijken, maar de hartelijkheid en de bereidwilligheid van de mensen die het duidelijk waardeerden, liet vermoeidheid overgaan in een weldoend gevoel. Hiermee was de kous niet af, de mails naar de eigenaars van de studio’s waar iets schortte, zijn vorige nacht nog vertrokken en vanmorgen waren de eerste positieve antwoorden reeds binnen. Misschien brengt het anderen op ideeën, met dien verstande uiteraard, dat hier ‘vrijwilligers’ aan het werk zijn die de leuze: 'meer doen met minder, geen woorden maar daden', hoog in het vaandel dragen.

En wat hebben we daaruit geleerd?   Dat het KAN, dat “werkloosheid” relatief is… als er zoveel te doen is… samenwerken aan de eigen samenleving heeft een grote meerwaarde, die niet te berekenen valt, want in het hart past geen “slimme kassa”… Gewoon doen en voelen dat ‘het goed is’ en zien dat het werkt...

Elk van de boeken is nog apart te verkrijgen aan 10 euro per exemplaar. Als trilogie, met de twee prachtige dagboeken "Leve het leven" en "Geloof, hoop en liefde" van Marie- Rose zelf, wordt het boekenpakket aangeboden voor 25 euro. De INTEGRALE opbrengst gaat naar de stichting "a touch of Rose". Een duurzaam gechenk, zomaar of onder de kerstboom, een heerlijke 'touch of Rose' met dubbele werking...  www.atouchofrose.be  

Bestellen kan via myriamvanloon@skynet.be of via info@atouchofrose.be    

In de hemel is het feest… een heel bijzonder vriendenpaar van moeke en vake is herenigd nu ook Rosy is aangekomen.

In een eeuwigheid waar tijd en plaats niet meer van tel zijn, moet de insluiting van elke nieuwe ziel een vervolmaking zijn…zo stel ik me dat voor…

Voor ons bleven ze hun leven lang mijnheer en mevrouw Vermeire. Voor onze ouders waren Rosy en Paul hun eerste buren in de Lange Leemstraat, waar beide jonge koppels na hun huwelijk en de 2^de wereldoorlog… naast elkaar woonden.

Rosy aan wie ik hier een warme hulde wil brengen, runde een speciaalzaak in ‘papeterie’ hartje stad. Ieder jaar was de mooiste kerst- en of verjaardagkaart van hen. En steevast in de zomervakantie konden we –voor ons althans- hun ‘exotische’ reizen volgen: Grenoble, Nice, Menton…  Jaren speelden we er als kinderen ‘kaartenwinkeltje’ mee. We herkenden steeds meteen haar groot, sierlijk, elegant handschrift tussen alle andere correspondentie, toen de brievenbus nog het oog op de wereld was en niet het scherm… 

Terwijl wij een driemeisjeshuis werden, stonden kinderen bij de buren ‘on hold’ tot ze een eigen huis met tuin zouden hebben. Dé voorwaarde om meteen goed te starten. Zekerheid, het stokpaardje van Paul. Alles voorzien, en door het vuur voor zijn gezin.

Natuurlijk belette het hen niet –en zeker Rosy niet- om haar moederhart te oefenen. En dat zullen wij geweten hebben. Alhoewel… pas veel later…

Het heeft niet veel gescheeld of ons Moeke zelf geloofde terug in Sinterklaas toen in het voorspel naar het grote feest van de goedheilig man, geregeld ‘proefbeetjes’ in onze brievenbus belandden… Hun ware herkomst kwam toevallig aan het licht, toen buurpiet op heterdaad betrapt werd…  Heerlijk verrassend: een speculoos sint , roos varkentje of teerling in marsepein, een zakje gouden chocolade munten … “het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar ’t zijn heerlijke herinneringen”…

In ’52 verhuisden we met onze ouders van de stad naar het eigen huis in de ‘residentiële’ (!) Venneborgwijk in Deurne Toen midden in de weide… met koeien die zich schraapten tegen de hofmuur…

Natuurlijk kwamen de stadsburen er op bezoek en gecharmeerd door de landelijke omgeving  werden ze niet zo veel later, opnieuw …buren.

Eens het mooie huisje- tuintje een feit, werden ze zelf ouders.

Een wolk van een zoon, de trots van zijn ouders.

Een pienter kereltje dat zoals alle kleine jongetjes plegen te doen, veel te snel groeide. Onderhuids bewust van zijn onschatbare waarde, vond hij een probaat middel om zijn stukje privé- terrein te verzekeren: een terrarium in zijn kamer!

Rosy kon er de gruwel niet van verhelen en als ze er gejaagd over sprak, deelde je haar koude rillingen … tot het lot haar ter hulp kwam…toen zo’n glibberig ‘monster’ het hazenpad koos en daarmee het terrarium verbannen werd.

Een vijver met ‘gouden’ vissen werd het vader- zoon compromis… al viel er in die dagen dan weer geregeld een hongerige reiger uit de lucht…  De heel expressieve wijze waarop ze die belevenissen vertelden,  leidde in de vriendengroep vaak tot hilarische taferelen…

Paul kon met zoveel superlatieven vertellen, terwijl Rosy heerlijk zo aanstekelijk lachte terwijl ze steeds weer aan zijn lippen hing.

Intussen vlogen alle kinderen uit en in de drukte die de nieuwe starters veroorzaakten, was maar één constante: de tijd die gestaag wegtikte… maar het ontging ons allemaal…

De eerste Lichtmis (2 februari) in het nieuwe millenium kwam het er eindelijk van. Hoe lang liep ik al rond met de gedachte om de ‘old friends’ van mijn ouders eens bij elkaar te brengen zodat ze alles uit het collectief geheugen nog eens in de groep konden gooien.

Het werd een heerlijke middag waar het er bij momenten heftig aan toeging. Het was heerlijk het hartelijke gelach te horen en de wangen te zien blozen…

Natuurlijk was het vroeger beter. Ook al werd dat  niet overtuigend bevestigd door de verhaalflarden die ik tussen het aandragen van pannenkoeken en potten thee/koffie opving…

Maar tussen de regels van de openbare aanklagers, hoorde ik de advocaten van de verdediging… die gelukkige mensen vertegenwoordigden. Tevreden mensen. Ze hadden goed geboerd, brave kinderen, bleven relatief gespaard van de ergste kwalen en zagen er allemaal nog prima uit…

“Ik was geen kind en kon dus weten, dat dit voorgoed voorbij zou gaan…”

Toen haar echtgenoot Paul kort na ons Moeke overleed, leek de final countdown ingezet: Moeke, Paul, Jof, Albert, Vake…  gingen Jos, Jules en Jean achterna en nu nam ook Rosy de laatste trein… eentje die jammer genoeg nooit staakt…

Goede reis, lieve mevrouw Vermeire, bedankt voor de vele lieve keren dat je er was, ons een hart onder de riem stak, terwijl wij het wellicht veel vaker hadden kunnen doen… je blijft een vrouw uit de duizend.

Uw naam zal hier om meer dan één reden (!)… altijd met veel liefde uitgesproken worden. Een prachtige naam, perfect passend bij prachtige mensen…ook uw touch of Rose zullen we nooit vergeten.