Schoon lieveken, waar waarde gij, den eerste meie dag dat gij mij geen meie bracht
En dan trakteert het Vlaamse liedeken op een menuutje van excuses maar feit blijft: de eerste mei was het lieveken er niet en dat zal hij nu al vele decennia lang geweten hebben...
Een teder verhaal van een fijne madam dat ik als eerbetoon graag wil delen, vandaag op 1 mei.
Waarom? Zomaar, omdat de zon schijnt. Omdat er vandaag veel autos met witte lintjes rondrijden en elders rode vlaggen zwaaien omdat het 1 mei is, herinneringen aan verlovingsfeesten, communies, dopen hoogdagen in het Ganzenhof de seringen bloeien, de Japanse kerselaar strooit roze troost op het gazon het azuurblauw water wacht op onze joelende kleinkinderen en ik denk aan Peggy
Vele decennia geleden kreeg ik muguet, zoals dat toen nog mocht heten, met de economische melding dat wat bij ons welig in t wild tiert, in Antwerpen schandalig veel geld kost voor één luttel takje. En omdat één takje geen zicht was .;-), maakte mijn Westvlaming zijn opwachting met een bos en betaalde zich blauw
Eenmaal samen op weg, bleek er rond 1 mei altijd wel ergens ter wereld een brandje te blussen zodat mijn schoon lieveken nog een strofe met excuus had kunnen bijdichten .
Wonend vlak aan een tuinwijk hebben we ons nooit de allures van villabewoners aangemeten. De aanvankelijke koudwatervrees van de buurt, was derhalve ook gauw verdwenen. Als mama met drie jonge kinderen, een man die vaak erg ver weg was en een werklust waarop ik nu met bewondering zelf terugkijk, voelde de appreciatie en genegenheid van de buren als een hart onder de riem
Peggy, een vrouw uit de tuinwijk, stak die bewondering niet onder stoelen of banken. Elk jaar op 1 mei stond ze voor mijn deur, met een geurend vers geplukt boeketje uit haar tuin, vol trots dat ze weer op tijd open waren:
Madam Morel, ik ben er met uwe meie, was haar geijkte aanhef, want gij verdient dat Al zag ik niet meteen het verband, een beetje waardering doet iedereen deugd zeker van een 'instituut' als Peggy, de ongekroonde moeder van de tuinwijk.
Jàààààààààren lang, ging geen eerste mei voorbij zonder onze eigen kleine traditie
De laatste jaren ging het steeds moeizamer. De knieën, de heupen, hé manneke zei ze zonder zelfmedelijden zolang het koppeke en mijn ventje maar goed blijven.
Hoogfeest werd nog wel hun diamanten bruiloft tussen haar verzameling popjes in klederdrachten van over de hele wereld.
Van dan af kwam Peggy steeds minder vaak buiten, steeds moeilijker te been, maar altijd goedgezind, fier en keurig gekapt vol trots op de prestaties van al hun kleinkinderen
Op 1 mei bleef ik met opzet thuis, na die ene keer dat ik onnadenkend vroeg was vertrokken en Peggy haar lelietjes- van- dalen, wellicht teleurgesteld, op de dorpel achterliet en ik haar de dag nadien kon danken toen ze kwam kijken of ik ze had gevonden
Zij die zoveel van muziek hield, werd uiteindelijk ook uitgenodigd voor 'the last waltz'.
Toen haar zoon zo attent was te melden dat zijn moeder in het ziekenhuis lag, gaf dat me nog de ultieme kans haar te bezoeken en dankbaar te zijn voor wie ze nog steeds was... een warme vrouw...
Eind 2006 overleed ze op 85 jaar
Tot mijn eigen laatste 1ste mei, zal ik met grote genegenheid en dankbaarheid aan haar terugdenken. En dat doe ik vandaag met dit bescheiden eerbetoon aan een warme vrouw, die nooit grijs werd....
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Zoals vorige week aangekondigd een bijdrage over mobiliteit.
In de ondergrond voor het dorp in de stad wacht een ondergrondse, goed onderhouden, verlichte en verwarmde pre- metro al decennia op wat beweging. Heb me altijd verbeeld dat the phantom of the opera er resideerde compleet met privé snelwegennet, terwijl er boven zijn hoofd gebumperd werd van verkeerslicht naar verkeerslicht
Zoals een rechte de kortste verbinding is tussen twee punten, is den Boulevard dat tussen noord en zuid Antwerpen, met die restrictie dat kortste dan wel de overtreffende trap van kort zijnde, geen onvoorwaardelijk synoniem is van de betekenis snel
Vooral tijdens de laatste eeuw werden de Leien geregeld ge- updated tot hun benaming toe. Amerikalei heette voorheen Zuiderlei, de Britse- Nijverheidslei en de Frankrijk-, Kunstlei Sinds het einde van de eerste Wereldoorlog bleven hun namen zoals we ze nu kennen, ook al ondergingen ze diverse face lifts.
De recente heraanleg vanaf het zuid aan het Vlinderpaleis, het nieuwe justitiepaleis, tot in het centrum is intussen een feit. Een vrije afgeschermde bedding voor openbaar vervoer, met verplante grote bomen en gescheiden rijrichtingen. Het deel centrum richting noord, komt eerstdaags en onverwijld (!) aan de beurt. Een majestueus plan, waarbij onder een groot Operaplein het verkeer richting noord, ondergronds zou verlopen door de naar actie happende pre-metro om voorbij ons dorp, terug aan de oppervlakte te komen Hoop doet leven. Ons dorp is er alleszins klaar voor Ondergronds telt Centerbuilding 99 parkeerplaatsen met voor wie in het gebouw verblijft, rechtstreekse beveiligde toegang naar de inkomhall.
Maar de mobiliteit in de stad is niet van die aard dat de wagen het snelste transport is en hem ook nog kunnen parkeren, is al helemaal een huzarenstukje. Steeds meer mensen opteren dan ook voor de fiets. Ik bedenk daar stiekem bij dat de klimaatsverandering, het is toch droger dan vroeger, dat vervoermiddel beslist aantrekkelijker heeft gemaakt. Combineer de praktische impact van een snelle tweewieler die je overal kwijt kan raken, jammer genoeg ook letterlijk met het positieve effect op de fysieke conditie en je begrijpt het succes van het stalen ros voor mens, milieu en mobiliteit . Een veilige fietshaven in het gebouw, leek ons dan ook een noodzakelijk iets, een niet te versmaden meerwaarde voor het comfort van de bewoners.
Een onmogelijk te bereiken inpandige garagebox, achter de voorgevel en dan nog zonder inrijpoort langs de straatkant, was als een grot van Aladin om er een fietsenberging in onder te brengen. Het was enkel zaak een toegang langs de straatzijde te versieren.
"Maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren", wist Elsschot al. Wijzigingen in een gevel, moeten het fiat van de stedenbouwkundige diensten krijgen en dus begonnen we aan de als lange mars beschreven administratieve lijdensweg.
Met het plan, getekend door A- team lid van het eerste uur, Eddy Vanderkruys, ging ik op stap. Een ideale manier om je stad administratief te verkennen. Geen loket bleef onaangeroerd, tot ik over het echt Aantwaarps theater bij de juiste man op de juiste plaats terechtkwam. Super. Ik legde hem met handen en voeten en wellicht iets te luide stem uit hoe de vork aan de steel zat, dat we als vrijwilligers een verwaarloosde biotoop hartje stad, wilden doen herrijzen en dat een paar vrijwilligers, waaronder een ingenieur, die fietsenparking wilden realiseren met een toegangsdeur in de voorgevel.
De hulp die we kregen was oprecht en terecht. Wijzigingen aan een gevel moeten aangevraagd worden en met behulp van de stedelijke plandienst, werd dat nauwkeurig en van de eerste keer juist gedaan, zodat een week later, het licht op groen stond.
Eddy en Benedikt, twee eigenaars- bewoners in die dagen, gehelmd en met veiligheidsbotten aan, beleefden het molesteerweekend van hun leven, met als resultaat een perfecte opening naar een fietsenberging. De dagmaten werden doorgegeven en de grijs zwaar metalen deur besteld.
Binnenin werden fietshaken, 26 in totaal, gemonteerd en werd de fietsenberging met eenzelfde metalen omrastering als rond de containers, afgewerkt. Het toegangscontrole systeem werd uitgebreid naar de deur van de fietsenberging, zodat enkel wie geregistreerd staat in het gebouw en een fiets wil parkeren, daar ook toegang krijgt.
Wetend dat alle goede wil ten spijt, we alert moeten blijven, leerde ons de afstand tussen de pijlers nog te versmallen, zodat de slangmens die zich via de containerruimte toegang had verschaft, bij een tweede poging zou vastzitten al zou dat fraai beeld opleveren, want onze camera- beveiliging waakt ook over de fietsen.
Intussen werkt het systeem voortreffelijk, al is geregelde communicatie ook terwille van regelmatig wisselende bewoning- een permanente opdracht.
De genummerde haken stemmen overeen met de geregistreerde fietseigenaars en voor de goede orde, is het niet toegestaan fietsen op de grond te plaatsen, waardoor de correct opgehangen fietsen moeilijk bereikbaar zijn. Iedereen is daarvan goed op de hoogte gebracht, het hangt ad valvas en in de berging zelf, en wie niet horen wil moet voelen...
Loslopende fietsen worden uit de berging gehaald en in het bureautje even bijgehouden. Vreemd genoeg...op enkele keren na, wordt niet naar die verdwenen fiets gevraagd, ook al wordt ad valvas het bericht verspreid dat ongetekende fietsen gevonden werden Dan rijst uiteraard het vermoeden dat het om gestolen/geleende exemplaren gaat een kwalijk gevolg van een studentenstad ? Na verloop van tijd worden niet geclaimde fietsen overgemaakt aan de politie, die op haar beurt geregeld een fietsenuitverkoop organiseert. Verzoeken van bewoners om een achtergelaten fiets aan te kopen, wordt nooit ingegaan.
Goede zaak is dat de stad, zoals elders in andere Europese steden, het succesvolle legale "fietsen lenen" invoerde. Op tal van plaatsen, verspreid over haar grondgebied, staan meer dan 1000 handige zeer herkenbare stadsfietsen ter beschikking. Alle info hieromtrent en inschrijven om via een simpele code tot de gebruikers te behoren, vindt u op www.velo-antwerpen.be
Een groot verdeelcentrum voor onze deur, en zo zijn er intussen al meer dan 85 overal te velde, maakt Antwerpen gezond mobiel ...en helpt beslist om de verkeersdrukte in de binnenstad te dimmen.
As toemaatje voor wie het nog eens zwart op wit wil zien staan, de tekst van een liedje, waarmee een op de fiets geboren- en op Antwerpen verliefde Hollander zingt wat ik soms voel als ik weer eens de drukte trotseer en nostalgisch terugdenk aan een wereld die zoveel eenvoudiger was
Ik heb soms van die akelige dagen
Dat alles me te groot wordt en te veel
En wat ik aangehaald heb, kan ik slecht verdragen
En alles wat ik nog moet doen, dat grijpt me naar de keel
Ik word al zenuwachtig wakker
Dat wordt alleen maar erger door dat driftige gejakker
En een koffer vol verantwoordelijkheid waaraan ik me vertil
En honderdduizend dingen die ik eigenlijk niet wil
En ik moet nog zo veel doen, ik moet nog zo veel doen
Kan ik nou vandaag niet weer eens even net als toen
refr.: Veilig achterop bij vader op de fiets Vader weet de weg en ik weet nog van niets Veilig achterop, ik ben niet alleen Vader weet de weg, vader weet waarheen Ik weet nog hoe het rook, ik weet nog hoe het was Met m'n armen om 'm heen, m'n wang tegen z'n jas Vader weet de weg en ik weet nog van niets Veilig achterop bij vader op de fietsPaul van Vliet
De hele heisa rond de seksuele intimidatie, het verwijt van te lang wachten met melden, het falen van beschermd melden, straffeloos boete of vonnis negeren .doen me opnieuw in mijn pen kruipen.
Mijn aanklacht tegen de voortdurende intellectuele intimidatie, die mijn figuurlijke pen drooglegde, is dan wel verjaard in letterlijke-, maar niet in juridische zin. Het is mijn eer en plicht mee op de barricades te staan om onrecht blijvend onder de aandacht te houden en de verantwoordelijken te motiveren te handelen.
De aanleiding:
Dat de door vele vrouwen verachte losse handjes van mannen en de door minder mannen doorziene verleidingstrucs van vrouwen, bepalend kunnen zijn in een carrière- verloop, wordt gemakkelijkheidshalve gecatalogeerd onder diversen en jaloezie.
Het verwijt er niet eerder mee op de proppen te komen, krijgt wel een stevige knauw als de geijkte meldingskanalen gebruikt werden, maar niet correct functioneren, zoals niet kon geraakt worden aan een icoon als Jos Ghysen al is het meest flagrante voorbeeld wel de Kerk en in dat kielzog scholen, jeugdbewegingen en wat zal er nog meer boven komen, waar de goede naam van het instituut primeert op de waarheid en het welzijn van mensen
Iets te gemakkelijk te stellen dat het gekozen moment enkel politiek getint is. Voor veel mensen is politiek een ver van mijn bed show. Begrijpelijk, maar ook jammer, want politiek doet de poppetjes dansen.
En nu is het de burger die de poppen aan t dansen brengt. Waarom?
Door te kandideren voor een functie die representatief is voor elke fiere Bruggeling terwijl politieke partijen, noch instellingen ooit ingrijpend reageren op eventueel onbehoorlijk gedrag, is het schreeuwen van de daken, het enige dat de onmachtige burger rest
Meldcentrales en vertrouwenspersonen eroseerden tot een soort wettelijk beschermde vergeetput.
Die vertrouwensbreuk verandert mensen in kolkende vulkanen die vroeg of laat uitbarsten.
En dan sneuvelen een aantal vermeende heilige huisjes, worden schier ongenaakbare kopstukken neergehaald, balonnen doorprikt.
Een lange inleiding om pedagogisch verwerpelijk gedrag, zoals pesten na een scheiding iets geleerder kan geformuleerd worden onder de aandacht te brengen.
Na lange intake gesprekken met moeders, vaders, grootouders, kinderen zelf en een kwart eeuw ervaring met de werking van bijzondere jeugdzorg voel ik me geroepen een lans te breken voor kinderen in- en na een vechtscheiding.
Het gevolg van een engagement tussen twee mensen is meestal de creatie van een nieuwe mens. Ondanks het compleet ontbreken van enige inspraak, is hij wel de klos als de deal afspringt
Mislukken in een huwelijk is een nederlaag. De vrucht van een voorbije liefde voor een onmogelijke keuze plaatsen: een misdaad.
Raken aan de onschuld van een kind, aan zijn loyaliteit ten overstaan van zijn ontwerpers, is moord.
Scheiden, ondanks de pijn, gedumpt te worden, geeft niemand het recht om kinderen de rekening te presenteren. En dat is wat dagelijks gebeurt en hoe!
Pestgedrag past juridisch sinds kort in het rijtje van de misdaden, waar het ook effectief thuishoort.
Dat het intussen gemeengoed lijkt, is beslist een gevolg van het verhoogde aantal mislukte huwelijken, waarin kinderen indien niet actief, dan alvast passief deel uitmaken van een pestplan. Vaak worden ze de subtiel geprogrammeerde kogels waarmee de ander beschoten wordt en voordat het geschonden vredesakkoord terug bij de rechter ligt, is de schade onherroepelijk.
Ik ga niet over één nacht ijs, dit fenomeen is met héél véél mensen doorgesproken en ik ben er zeker van dat velen zullen volgen...heb het lef... mannen en/of vrouwen voor wie zwijgen en lijden niet langer een optie is.
Die doorhebben dat het belang van de kinderen meer gebaat is met een eerlijke strijd in open veld, dan sluipende guerrilla tactieken.
Ik geloof niet in gedoogbeleid, in doen alsof, in schone schijn in troebel water gedijt geen recht. De tijd van houd gij ze dom, ik houd ze arm is voorbij. Deze tijd roept om moedige mensen, met verantwoordelijkheidszin en die er hun nek voor willen uitsteken.
Als je uit burgerzin met respect voor het rechtssysteem ervaart dat het tijdkopende sustechnieken zijn, terwijl intussen de schade oploopt, dan geloof ik dat je het spreekwoordelijke zwaard moet opnemen en terugvechten.
Justitie verwijst naar instanties waar je klacht kan neerleggen als een bindend vonnis niet gerespecteerd wordt, als pesten de regel wordt. Het is de alternatieve win for live voor advocaten en deurwaarders, de Mount Everest op menig politiekantoor.
Dat velen onder hen dat ook beamen, bewijst de noodzaak aan verandering.
Hier hoeft geen waslijst voorbeelden bij, ze zouden zieke geesten nog bijkomend kunnen inspireren.
U vertrouwde me er zeer veel toe, altijd met dezelfde conclusie: het systeem FAALT.
In het belang van de kinderen een dooddoener van jewelste, indien zonder onderzoek...
De controle op de naleving van een vonnis, is zo lek als de controle op een tramrit ;-)
Ondanks de instanties, in het leven geroepen om aangifte te doen: politie, deurwaarders, bergen administratie blijken ze tijdrovend, belastend en niet effectief. Er gebeurt veel te lange tijd niets mee.
Laat nu net tijd in een kinderleven de hoogste prioriteit zijn. Geen enkele stap in een ontwikkelingsproces kan teruggedraaid worden. Levende materie wordt gevormd in elk onderdeel van een seconde, bepalend hoe de volgende stap er zal uitzien. Twijfel, dreigement, intimidatie, leugens, verborgen agendas tasten het vertrouwen van een kind aan. Dan gaan ze ondermaats functioneren, wordt ook hun toekomst geconfisqueerd en worden voer voor psychologen, alweer een fenomeen in die spiraal waar we niet uitraken
De uitroep in de Nederlandse kamer: doe es gewoon man kan los van welk politiek statement ook klinken als:Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen, laat ons een boom en het zicht op de zee, vergeet voor een keer hoeveel een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee.
Gezellig vertellen, normen en waarden met sprookjesmaat meegeven, vrij kunnen praten, geen achterbaks gekonkel, vertrouwen dat niet misbruikt wordt, opgevoed worden met een stevige dosis gestrengheid ook, materialisme indijken, leren omgaan met een consequente nee kortom kind zijn als garantie op evenwichtig volwassen worden.
Wellicht zijn de grootouders generatie nu, de laatsten die dat kromme spoor voor die kleinkindgeneratie kunnen rechttrekken Dan kan na deze 60% gescheiden generatie er terug één met gezond verstand op de rails gezet worden
Dat een engagement vaak geïnspireerd is door een persoonlijk drijfveer, is zeker het geval en vaak de directe aanleiding tot actie. Dat daarvoor soms een aanzet door moedige anderen voor nodig is, al evenzeer.
Wij hebben de lafheid gehad en ik weet dat ik dit woord hier onterecht gebruik- om alle plichten die in een rechtstaat van kracht zijn, te eerbiedigen, zoals de eis van een ex- schoonzoon met geen woord nog over de kinderen van een schat van een dochter, te reppen.
De rechtbank verbood het niet, maar suggereerde een wellicht meer tolerante houding bij de vader een half uur ex- cathedra de zaal inkijken geef toe, weinig kans iemand te doorgronden. Als psychiaters er bij een moordenaar zelfs niet uitgeraken
15 maanden drooglegging om de heerlijke herinneringen aan en met mama te bezoedelen
In het licht van het verwijt dat de betrokkenen van de seksuele intimidatie nu krijgen, dat 15 jaar wachten met aanklagen onaanvaardbaar is, herleid ik die van de intellectuele intimidatie dan tot 15 maanden.
Als in het Parlement de minister oproept, ontoelaatbare gedragingen te melden, dan is kindermishandeling daar de ergste van en de subtiele psychische de meest verachterlijke
Laf is hij/zij die de andere kant opkijkt om niet betrokken te raken in een strijd die niet de zijne of hare is sussen dat de tijd alles oplost is even erg als ich habe es nicht gewusst
Mevrouw Turtelboom, minister van Justitie, neem in het hervormen van het instituut, dit item mee.
Wie pest in een echtscheiding, wie een vonnis niet naleeft en alles wat daar rond hangt, verliest de rechten om als voorbeeld voor de kinderen te dienen.
De diversiteit in de opvoeding met uiteenlopende principes vaak reden van echtscheiding- kan kinderen een meerwaarde in het bepalen van keuzes bieden, maar het afsnijden van een vitale tak, leidt tot psychische armoede.
Bij het wegvallen van een mama zoals Roosje, wordt oprechte liefde en persoonlijkheidsontwikkeling enkel gegarandeerd door ook veelvuldig contact met het warme nest waar dat gemis correct verwerkt wordt tot een positief gegeven, aan de bron waaruit ook hun mama putte.
Daarvoor heb je een moedig rechter nodig, een witte raaf en dat slaat niet op de kleur van de toga ;-)
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Betonrot,
een verzamelnaam voor schade aan gevels en terrassen, ontstaan doordat de ijzeren bewapening die betonconstructies hun stevigheid geeft, begint te roesten. Roest zet het ijzer uit en doet scheuren in het beton ontstaan. Het is een uitslaande reactie, waardoor dan gevelsteentjes loskomen, terrasvloertjes barsten, stukken beton afbrokkelen
De kwaal is niet besmettelijk, maar wel tijdgebonden. Door de bouwwoede van begin jaren zeventig was er hoge nood aan enorme hoeveelheden beton. Om aan de vraag te kunnen voldoen, werd koortsachtig gezocht naar snelle productie- en bouwmethoden. Door toevoeging van calciumchloride kreeg men alvast het beton veel sneller hard, zodat de productietijd meteen halveerde en het aanbod de vraag naar beton beter kon volgen.
Calciumchloride, een vlokachtig poeder dat opgelost in water en toegevoegd aan het beton, 30 à 40 jaar later oorzaak van veel bouwmiserie zou zijn, hebben de toenmalige mengers zich wellicht niet gerealiseerd. Zo lang duurde het alleszins eer men doorhad dat de calciumchloride, in contact met water en zuurstof, de stalen kernen in het beton doet roesten. Constructies uit de jaren 70 hebben allemaal prijs en zijn intussen reeds ten prooi gevallen aan betonrot. In geval van ondermaatse behandeling, kan zelfs de hele bewapening bloot komen te liggen, waardoor de stevigheid van de constructie in het gedrang komt en in het slechtste geval zelf de boel doet instorten. Vandaar de noodzaak om betonrot kordaat aan te pakken.
Dat af en toe stukjes terras ten prooi vielen aan de zwaartekracht, werd voor het eerst vermeld in een verslag van de Algemene Vergadering uit 1999. In de daaropvolgende syndicusverslagen werd de melding van betonrot een constante maar steeds zonder enig gevolg
Pas wanneer het syndicusteam van mede- eigenaars het heft in handen neemt, wordt beslist niet langer toe te zien op de aftakeling maar ze aan te pakken. In de algemene vergadering van 15 februari 2003 viel de principiële goedkeuring om een dossier herstellingswerken betonrot te openen.
Ook al huldigen we het principe, beter voorkomen dan genezen, bij betonrot is dat helaas niet mogelijk. Nochtans is grondig herstel perfect mogelijk en de enige weg om erger te voorkomen, waarbij het prijskaartje recht evenredig is met de ernst van de aangetaste delen en het stadium waarin de ziekte wordt aangepakt.
De werkwijze om de slechte delen af te kappen tot waar de gezonde bewapening nog zit, is specialistenwerk. Als de zieke plekken blootliggen, worden de rotte stukken weggeslepen en het gezonde ijzer met een speciale roestwerende primer ingesmeerd, zodat die beschermd wordt tegen verdere roest. Waar nodig wordt zelfs nieuwe bewapening aangebracht. En heel soms vergt dat zelfs een nieuwe bekisting.
Met deze info en de steun van mede- eigenaar- syndicus W. Van Elven, vertrouwd met de bouwsector, gingen we van start.
Het aangezochte architectenbureau stelde een degelijk uitgebreid lastenboek op, dat in september 2003 aan 11 gespecialiseerde bedrijven wordt bezorgd, met de vraag voor een offerte . Groot is onze verbazing dat amper één bedrijf er uiteindelijk ook een indient. Na evaluatie en goedkeuring van de offerte kennen we ook het kostenplaatje: 295 000 . Een aderlating waarvoor, gezien het virtuele failliet van het gebouw, financiering via een lening wordt vooropgesteld. Aftoetsen van leningsmodaliteiten, opgevraagd bij traditionele banken, bleken niet geldig voor een Vereniging van mede- eigenaars, die als niet kredietwaardig wordt beschouwd.
Uiteindelijk belandden we bij de toenmalige West- Vlaamse levensverzekeringsmaatschappij Krefima, waar we een lening van 400 000 met een looptijd van 7 jaar afsloten. Die maximale leenfaciliteit gaf meteen de speelruimte om ook de vervanging van de oude liften mee op te nemen in het renovatieplan
In mei 2005 is het dan zover en verdwijnt Centerbuilding voor maanden onder het laken van de plastisch chirurg.
Voor en achtergevel worden vakkundig gerestaureerd, er wordt gekapt, geslepen, bijgewerkt en als het doek valt weten we ons voor heel lange tijd ingeënt tegen de kwaal die betonrot heet.
Zoals na een peeling het spiegelbeeld van een gezonde huid aanzet om een fraai oogaccent te leggen, was de gezonde gevel van ons huis, de impuls om ook de 118 ogen op de wereld rondom ons aan te pakken dat las u reeds in het hoofdstuk van de nieuwe ramen
En dat ook een dorp in de stad oog heeft voor mobiliteit, vertel ik volgende week
Bij mijn thuiskomst, word ik op de oprit geconfronteerd met een drukte van jewelste. Een gekwetter dat horen en zien vergaan, geproduceerd door een klad fladderende vogels die me de weg zowaar versperren
Met een hoog The Birds -gehalte vrees ik een massieve aanval op mijn voorruit en kijk speurend naar de oorzaak van het tumult, terwijl ik mijn portier open. Nog net zie ik een ros stukje staart verdwijnen onder de rhododendrons, terwijl een schokkend bolletje met veren achterblijft.
Meteen reageert mijn moederinstinct: dutske, zeg ik luidop en sis kssst naar de rosse staart die zich intussen bekend heeft als rosse kater en met een lenige sprong op veilige hoogte vanuit de berk me verwijtend aanstaart.
Duidelijk dat ik stoorzender ben
Onder oorverdovend familiaal gekwettter is de duts eveneens onder de rhododendrons verdwenen.
De rosse kater is blijkbaar niet gehaast en slaat het schouwspel gade van op zijn bevoorrechte berkenseat
Omzichtig duik ik in de beplanting, op zoek naar het dutske, dat nauwelijks te horen is, door het lawaai van de fladderende clan erboven. Het trippelt met uitgeslagen vleugels tussen de dode bladeren door en het is een huzarenstukje het eindelijk te pakken te hebben.
Het wordt stil, akelig stil, als ik uit de struiken opduik met dutske in de palm van mijn hand op de omheining nauwlettend gevolgd door the Birds en de intussen naar de dakrand verkaste rosse kater
Terwijl ik dutske behoedzaam in het midden van het gazon neerzet, verwittig ik de kater: Waag het niet, hé en zet een stap in zijn richting, mocht hij het niet begrepen hebben
Met een ongeziene snelheid rept de kleine zich als een miniatuur C130 met neergeslagen vleugels naar de dichtstbijzijnde border, wellicht de raad van mama opvolgend die zich terug manifesteert en kwettert: dekking zoeken .
Terwijl het voor dutske over naar familie is, haal ik nog even uit naar de rosse kater, die of verbeeld ik me dat nu- schouderophalend denkt, pech gehad, maar de vlieglessen beginnen pas
Even twijfel ik of ik nu de wacht moet optrekken tot dutske van de grond gaat, maar besluit dan dit blaadje proza te plegen hopend dat eerstdaags dutske, high flying adored zal zijn
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Agressie
Het is wel degelijk een hoofdstukje uit het dagboek, dat ik deze week aan de relatie politie/burger wijd. Uitgerekend tijdens de uitzending van de 7de dag vanmorgen, zitten de experts (!) samen aan tafel rond het probleem van agressie en derhalve actualiseer ik mijn dagboeknotas...
Laat politici aan het woord met wat ze gedaan hebben, in plaats van met wat ze willen doen Dat berichtje verscheen al op internet tijdens de uitzending een twittertje naar mijn hand
Zitten ze zich daar toch nog steeds af te vragen vanwaar die agressie komt, zeker?
Een minzame grijze magistrate, bekend uit de reality reeks De Rechtbank, waar ze recidivisten met opgestoken vingertje moederlijk vermaande bracht me in herinnering dat ik haartjes had die rechtop konden komen
In een ver verleden, als journalist op reportage met een patrouille flikken, die een-op-heterdaad-betrapte dief nazaten en inrekenden, om hem enkele uren later triomfantelijk voorbij het bureau te zien wandelen, waar zij nog naarstig het verslag zitten uit te tikken was de start van mijn respect voor gemotiveerde agenten. En dat is sindsdien gestaag toegenomen, zowel voor de wijkagent, zijn oversten als de interventie teams.
Toen we 11 jaar geleden onze missie startten, was onze eerste afspraak er een met de plaatselijke politie. Hartverwarmend je partners te weten in een strijd die enkel met vereende krachten kan gevoerd worden voor een stad die we met velen in ons hart dragen.
Het aanbrengen van de verplichte aanduiding van de namen van de bewoners op bel en bus, was een eerste stap die ook het politiewerk vereenvoudigde. De politiecommissarissen bezochten het gebouw en samen bekeken we de mogelijkheden mens en eigendom beter te beveiligen. Wetend dat ik hen ten allen tijde mocht bellen, was naast een geruststelling ook een motivatie om door te zetten. Dat ik daar op geen enkel moment vermetel gebruik van maakte of misbruikte, leverde wederzijds respect op. In de sporadische gevallen dat we beroep op interventie deden konden we vooral vaststellen dat het effectief was...
De manier waarop interventie- teams conflicten aanpakken, verdient ons aller waardering en dat kan ik getuigen van op de eerste rij. De agressie waarmee de agenten - ook vrouwelijke -vaak bejegend worden als ze bij een conflict tussenkomen en de rustige vastberaden wijze waarop ze met mensenkennis en groot incasseringsvermogen de gemoederen bedaren, zijn inspirerende voorbeelden, die ook een respectvolle juridische opvolging verdienen. Alleen dan is beleid effectief
Het gezag in de normale omgeving wordt ondermijnd. De samenleving moet zich binnen duidelijke lijnen afspelen. Expert veiligheid Brice de Ruyver, die als adviseur bij Verhofstadt destijds de straffeloosheid hielp vorm geven mag het falen van de theorie nu ex- cathedra aan universiteitsstudenten uitleggen.
Algemeen maatschappelijk is het probleem spectaculair gestegen kreeg het interview in de 7de dag nog als oneliner om U tegen te zeggen, als toemaatje.
Dan maar meer politie ? Meer blauw op straat? Beter betalen? Leuk, maar daar wringt het schoentje niet... Het gaat om de organisatie, het uittekenen van specifieke politietaken, hen juist positioneren in die samenleving die ontwricht is. En last but not least, hen honoreren door een degelijk opvolgbeleid, wat nu die zwakke laatste schakel is
Zoals elke veralgemening in wezen fout is, ook hier. Een enkele onaangepaste agent die zijn korps te schande maakt, mag het politioneel systeem zelf niet doen wankelen. Die enkeling valt uiteindelijk zelf door de mand
Ordehandhavers versus ordeverstoorders Hoe kan blauw, zwaailicht, sirene enig effect hebben, als het rechtssysteem faalt.
De rechter die een ordeverstoorder met het wijsvingertje vermaant die bij flagrante overlast en onveiligheid de situatie nog een maand laat betijen, de volgzame burger op kosten jaagt voor een advocaat en deurwaarder en bovendien ook de politie nog extra belast een vonnis dat gewoon genegeerd wordt zonder dat wordt ingegrepen maakt er een lachertje van. Zolang recht geënt is op de manipulaties van handige advocaten zal het vertrouwen van de burger in de onafhankelijke macht van een rechter, blijven tanen...het vertrouwen blijven verschrompelen. Hervorming van justitie, het is het verhaal van 'veel beloven, weinig geven, doet de gek in vreugde leven'... en ik vermoed dat vele tot handpoppen gedegradeerde medewerkers, zelf ook niets liever willen dan het systeem naar behoren te laten functioneren.
Whos afraid of Virginia Woolf
We zijn zeer verdraagzame, brave mensen, of is het laksheid. Jaren geleden, tijdens de strijd tegen huisjesmelkers, actief in het dorp in de stad kwam ik in contact met een Antwerps advocaat, gespecialiseerd in het uitstippelen van de ideale strategie voor huisjesmelkers. De eer van het beroep, ver zoek...
Ordehandhavers hun job laten doen, zonder angst te pas en te onpas als racist getaxeerd te worden, een handigheidje dat ik zelfs een rasechte Antwerpenaar hoorde gebruiken Zelfs het dreigen met het comité P, hoort bij het gehanteerde jargon van belagers.
Wie de buik van Antwerpen op mijn blog volgt, weet al 28 hoofdstukken lang hoe je daar anders mee om kan gaan, met a touch of Rose ... met eerlijkheid, respect, gevoel voor rechtvaardigheid in de geest van de wet, meer dan met de letter ervan, hoe woorden wekken, maar voorbeelden strekken.
Zolang de politieke discussie alleen maar over MEER gaat: meer blauw op straat, meer gevangenissen, meer geld verandert er niets. Meer en beter doen met minder...dat is de teneur.
En dan plooi ik terug naar ons 'dorp in de stad', waar 11 jaar geleden ogenschijnlijk alles verloren was, een hopeloze situatie, niets aan te doen tot we die knop omdraaiden en daarmee de hele mentaliteit. Dit dorp is intussen een thuis met plaats voor velen die met ons er een aangename biotoop van willen maken. Hier gebeurt al jaren waar de politici rond congresseren, dure studies over laten maken, veel beloven. Hier hebben we samen duidelijke lijnen getrokken en regels afgesproken waar binnen het samenspel dient gespeeld... Het zijn allemaal variaties op eenzelfde thema: leven en laten leven...met respect voor elkaar.
Inmiddels weet ieder weldenkend mens dat veralgemening getuigt van geestelijke armoede, gebrek aan realiteitszin en dat het bewijst dat die ene vranke smoel het voor een hele gemeenschap kan verknallen Geef hem die kans niet.
Al decennia lang, nog uit mijn vorige leven als journalist, pleitte ik voor het benoemen van man en paard in de verslaggeving en niet de geheimzinnige initialen waaruit binnen de kortste keren iedereen concludeerde dat het wel weer om een . zou gaan .;-)
Het was de policy van anti- discriminatie die zowaar net daardoor, voor de grootste discriminatie garant stond. Een misdadiger van autochtone afkomst, rolde met naam en toenaam door de persen , waardoor alle andere autochtonen vrijuit gingen een misdadiger van allochtone origine werd een illuster koppel initialen in de berichtgeving. Gevolg: het kon de hele gemeenschap zijn, dus waren ze allen verdacht. Dergelijke verkrachting van de privacy, heeft hen allen de das om gedaan Wie collectief de man speelt, krijgt de hele ploeg op zijn dak. Foute politieke keuze, zeggen de voorspellers van de geschiedenis... het is nu aan die van de toekomst, het tij te keren...
Voor alle duidelijkheid: gelijkheid betekent zowel rechten als plichten. Rechten zijn vaak ontleend aan volbrachte plichten. Als Vlaamse generaties moeizaam een systeem uitdokterden om de toekomst van hun nakomelingen te verbeteren en bij tegenslag en ontij zelfs als vangnet te dienen, dan calculeerden ze daar ook ongedefinieerd een marge voor solidariteit in. De immigratie van de eerste generatie was er een van werkers, mensen die arbeid kwamen verrichten, waarvoor hier handen te kort waren, economische overweging.
Ons dorp in de stad is een perfect voorbeeld van hoe het anders kan. Duidelijke regels waarvan het eerbiedigen ook opgevolgd wordt, met een stok achter de deur, gedragen door de gemeenschap zelf, zonder onderscheid.
Dat drank en drugs een van de voornaamste boosdoeners zijn, die agressie uitlokken, lijdt geen twijfel. Toen bepaalde drugs gelegaliseerd werden, konden velen hun oren niet geloven. Matig drugsgebruik zou geen kwaad kunnen en vrije verkoop zou de criminaliteit indijken. Wie dat nu nog gelooft, heeft waarschijnlijk teveel gesnoven en lijdt aan een psychose.
Hoe dat terugschroeven? Totaal verbod op drugs en wachten tot al die smeerlapperij uit al die lijven is verdwenen? Dan staan we er als samenleving nog wel enkele decennia goed op. Maar het zou alleszins van een visie getuigen.
Zuster Serafina zaliger, heeft er haar leerlingen jaren mee bestookt: U beheersen, u beheersen Dat het op de lachspieren werkte, had niets te maken met de boodschap, die tot op heden herinnerd wordt, maar met de fijne motregen die uit de grote kap in tegen licht voor ragfijne regenbogen zorgde ;-) mede door het sliske
Wat hebben we vandaag geleerd?
Ik laat u de vrijheid het zelf te concluderen, maar een tekstje doorgestuurd door een jongedame met pit die enkele maanden in ons dorp woonde en studeerde, kan inspireren, ook al staan er zelfs geen initialen onder ;-)
An old Cherokee told his grandson,
« My son, there is a battle between two wolves inside us all.
One is Evil. It is anger, jealousy, greed, resentment, inferiority, lies and ego.
The other is Good. It is joy, peace, love, hope, humility, kindness, empathy & truth.
The boy thought about it, ans asked, Grandfather, which wolf wins?
The old man quietly replied, The one you feed. Author unknown
Verguis de fb vrienden niet ze zijn soms betere psychologen, psychiaters, priesters of echtgenoten op maat en op tijd voor de mens van nu niets is voor eeuwig, ook dat niet, maar het zijn gezonde medicamentjes voor de ziel, zonder voorschrift, gratis en doeltreffend.
Sociale media een begrip dat intussen wel degelijk de vlag is die de lading dekt.
We worden allemaal of toch bijna, heel erg bereikbaar voor de ander. Een positieve sociale wending in een verschralend samenleven. Al gaat het opdelen in kastjes ook op het digitale forum verder jij bent mijn vriend, jij niet. Alhoewel
Dan rijst de vraag: wat is een vriend?
Een begrip dat volgens experten, veel aan betekenis inboet door die veralgemening.
Onbekende mensen die je via korte berichtjes meetrekken in het bad van het leven, je verbaal deelgenoot maken aan wat hen bezielt, zijn dat vrienden?
Daarvoor moet ik eerst eens heel diep graven in mijn perceptie van het begrip.
Een flash back die me terugvoert naar de speelplaats waar zowat alle vormen van menselijke psyche zich ontvouwt.
Vlotte kinderen waarvoor het spel primeert boven wie er meedoet en dan ook optimaal ontspannen, in schril contrast met enkelingen die niet functioneren in groep.
Dwingelandjes die anderen moeten bezitten, in tegenstelling tot natuurlijke leiders die met gemak de hele groep meetrekken. Trek het door naar de adolescentie en je hebt de muurbloempjes versie de populaire ieders vrienden
Kom eens mee op de speelplaats staan en observeer
Scholing is zoveel meer dan cijfers en letters als idealistische leerkracht voelde het als morele plicht, kinderen en jonge mensen te confronteren met de uitdagingen en dito keuzes van het leven. Een eerste onder woorden gebracht contact met ieders sociale verantwoordelijkheid. In de veronderstelling niet gezien te worden in de massa joelend geweld, leer je zoveel over de ander
Als leerkracht paste ik geregeld om het strikte leerprogramma en de klas agenda slaafs te volgen, teneinde in te spelen op de situatie van het moment.
Een gladde plek, want er zijn er die genieten van oeverloos aanklagen en klagen zonder doel, zonder perspectief. Het is gewoon een bezigheid en in die tijd moeten ze niets anders doen
Zonder nochtans de impact van mijn calamiteiten voorrangsspoor te overschatten, vermoed ik stiekem dat, 40 jaar na datum, dat toch wel de lessen zijn die ze meedragen.
Een vermoeden dat dank zij de sociale media, me onder ogen komt hier komen we elkaar terug tegen. Voor hen een verrassing een oude juf . Oud- leerlingen die gewoon zeggen dat mijn stempel op hun ziel staat Kan men iets mooier bedenken?
Vrienden op fb. What s in a name? Een heel moeilijk te omschrijven begrip, ondanks het verzadigde ethernet met prachtige prenten en dito poëzie die het fenomeen in geuren en kleuren vorm geven
Gewoon on line zijn, volstaat om deelgenoot te kunnen worden aan wat velen in de greep houdt: eenzaamheid, vriendschap, meeleven, maar gelukkig ook mooie momenten, dankbaarheid.
Het verschil tussen de virtuele- en de reële wereld.
Nep, fulmineren kritiekasters. Dienstbetoon à la carte, repliceren de voorstanders. Feit is dat je niet MOET. Iemand zend een SOS uit, of steekt een vreugdevuurwerk af en je pikt het op of je roept het mee uit van verrukking Comfortabel toch, voor beide kanten. Er worden niet echt potten gebroken als jij niet reageert
Pluspunt: de beschikbaarheid, vermoed ik. Tweerichtingsverkeer met een timer. Het hoeft niet eens simultaan te gebeuren. Je opent de rubriek à la tête du cliënt, waarbij je zelf de klant - koning bent. Een wezenlijk verschil met het telefoonverkeer, dat even goed bedoeld, vaak heel anders uitpakt.
Jij hebt tijd en zin en belt, de ander kan net in het heetste van de strijd of tussen twee vuren staan. Het moment is hier en nu. Wat heeft prioriteit? Nu even niet, verplaatst het probleem, want dan bepaal jij het moment dat de andere moet kiezen Daar weet ik wel over mee te praten, met een echtgenoot die vaak aan de andere kant van de wereld leefde, met een dag tijdsverschil. Het verlangen, soms de noodzaak om elkaar even te horen, dat net door een telefoontje, in de kiem gesmoord wordt.
Zeker omdat enkel hij, mij kon bellen en daar zelfs soms een vliegtuig naar een buurland moest voor nemen. Het wachten op een belletje, was erger dan een enkelband mobiel bellen was er nog niet bij durfde ik buiten het verplichte school- en werkverkeer, de deur niet uit, om geen rinkel te missen
Kwam de verbinding uit het Zen Oosten uiteindelijk tot stand, ging de rinkel op het westelijk halfrond over, midden de drukte van een eenoudergezin met drie kinderen gevolg: een afknapper aan beide kanten van de lijn.
Een brief, natuurlijk, die schrijf je rustiger, weeg je woorden af, en die geeft de juiste stemming van het moment weer alleen krijgt de andere kant die brief minstens een paar dagen later in de bus en het eventuele antwoordje is al helemaal niet meer bij de zaak dit even ter illustratie
Met het internet tijdperk spelen tijd en afstand nauwelijks mee.
Made in China heeft het instrumentarium alvast toegankelijk gemaakt voor de massa. Intussen wordt het alsmaar kleiner en gesofisticeerder, de mogelijkheden quasi onbeperkt: horen, zien, zenden, ontvangen, maar ook massa informatie mobilisatie desinformatie??? creativiteit
Terug naar de fb vrienden:
Mensen die met één klik s morgens iedereen groeten in navolging van Marc (Paul) van Ostayen gebeurt vaak niet eens meer met mensen die letterlijk tegen elkaar opbotsen.
In een inkomhall, op tram of bus, zelfs samen voor het rood licht kan er zelden een knikje of een lachje af
Lichaamstaal en geuren worden door de ether voorlopig nog onder embargo gehouden in de ietwat irreële wereld, maar is dat de reden dat fb ongelukkig maakt, zoals een krant onlangs blokletterde?
Natuurlijk niet, de confrontatie met de reële kille werkelijkheid als je afgemeld bent, misschien wel. Maar on line is er veel goodwill wordt er stof tot nadenken rondgestrooid, kan je in een discussie je zegje doen in jouw tempo, jouw taal je wordt alvast de mond niet gesnoerd en wie speakers corner enkel als parkbezoeker beluistert, kan zijn mening vormen met de nuances waar hij uit zichzelf wellicht geen rekening mee zou houden.
Win- Win, denk ik dan. Tegengesproken worden zonder dat je frontaal aangevallen wordt, heeft zo zijn voordelen. Kan je er niet tegen, dan meld je af. Geen geruzie, geen harde woorden die je later moet betreuren. Geen gezichtsverlies, zelfs geen toegevingen... niet eens de strijd om het 'laatste woord'... een blogje apart waard, uit onze kindertijd, en geërfd door onze kinderen...
Wie geïrriteerd stelt dat je onmogelijk enkele tientallen, zelfs honderden vrienden kan hebben, is blijkbaar blijven hangen aan de betekenis van voor de technologische ®evolutie. Toen het die ene kompaan was waarmee je dat ene pijnlijke of heerlijke geheim deelde en die je daarvoor levenslange trouw zwoer. O wee, als het tij keerde, dan werd de vriend de vijand. Twee losers, dus.
Geef ons dan maar de mogelijkheid een hart onder de riem te steken van die fb vriend wiens berichtje onverwacht oplicht bij die andere slapeloze voor het oplichtend schermpje mensen van goede wil die dan een vrachtje lasten en vreugden delen die respectievelijk misschien een beetje milderen of meerderen, of gewoon om even af te vragen
nog even voor het slapengaan
of ik geen enkel hert heb zeer gedaan,
geen ogen heb doen schreien,
geen weemoed op een wezen lei,
of ik aan liefdeloze mensen één woordeke van liefde zei
en voel ik in het huis mijns herten, dat ik één droefenis genas,
mijn armen heb gewonden rondom een hoofd dat eenzaam was .
Dan voel ik op mijn minder jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen
t Is goed in t eigen hert te kijken
En zo zijn ogen toe te doen
Of uit dat ander 'avondliedeken' van dezelfde Alice Nahon, Roosjes favoriet,
Des avonds wordt de wereld kleener En dichter alle ver verleên... Die eenzaam zijn, worden alleener, En die beminnen méér bijeen.
Respect voor fb vrienden, zelfs die voor één nacht
Schoon lieveken, waar waarde gij, den eerste meie dag
dat gij mij geen meie bracht
met neergeslagen vleugels naar de dichtstbijzijnde border, wellicht de raad van mama opvolgend die zich terug manifesteert en kwettert: dekking zoeken
.
met eerlijkheid, respect, gevoel voor rechtvaardigheid in de geest van de wet, meer dan met de letter ervan, hoe woorden wekken, maar voorbeelden strekken. 
