Vreemde, maar bij nader toezien erg leuke en vooral lieve opmerking gekregen vanmiddag met de vraag of 'reuze oma' ook naar 'Oma Reus' ging kijken...  

De hele middag bleef de beeldspraak een beetje door mijn hoofd dwarrelen als 'a touch of Rose'

Het fotootje van Oma Reus, geplukt van 'de redactie.be' naast mijn profielfotootje gelegd om met heel wat goede wil en een gezonde portie verbeelding, misschien toch wel enige gelijkenis te merken. met permissie gezegd, op de pantoffels na weliswaar...  

"Oma reus, jij bent groot en ik is klein...  vergelijkbare grijze haarknoet strak achterover gekamd, brilletje op de neus, is opgeven voor geen van ons beiden een optie.

Een ontmoeting zit er niet in, maar ik wens Oma Reus van harte een gezellige wandeling door onze koekenstad, genietend van alle (klein)kinderen die naar haar zullen opkijken.

En mocht ze van daarboven in de massa twee leuke blonde kereltjes ontwaren, dan hoop ik dat ze hen een extra knipoogje schenkt, waarvor bij voorbaat dank.   

Kijkend naar de live- uitzending op 'één' van de herdenking 200 jaar slag van Waterloo, wil ik graag even aan een ludieke actie van oktober 2007 herinneren. 

Een Vlaamse actiegroep op weg naar de voet van de hoogtronende leeuw van Waterloo wil er de Vlaamse leeuwenvlag planten. Getelefoneerd, wordt de kleine groep opgewacht en tegengehouden door een sterk peloton van de oproerpolitie. Ze zijn categoriek: tot hier en geen stap verder... 

Maar dan zou de leeuwenvlag niet binnen het gezichtsveld van het reuze exemplaar wapperen en dat was de bedoeling: oogcontact.

De seconde grimmigheid leidde echter niet tot een nieuwe bloedige veldslag, door een ontwapenende ingeving van het moment. In haar ongekunstelde stijl en de inspiratie van het ogenblik, verbaasde Marie- Rose Morel vriend en vijand door haar onverwachte voorstel aan de burgemeester en zijn politiechef:  "als ik u nu een zoen geef, mogen we dan verder?"

Een bangelijk moment waarbij ook de ordemacht de idiotie van het ogenblik besefte. Anders dan in 1815 werd hier de slag gewonnen zonder één druppel bloedvergieten. De ordemacht zette een stapje terug en genoot van een teder moment toen Marie- Rose met de glimlach, haar leeuwenvlag ongestoord mocht planten en beide leeuwen elkaar vreedzaam in de ogen keken... 

Weetje: Constructie van het monument vond plaats tussen 1823 en 1826. Er was 290.486 m³ zand nodig om een 40 meter hoge heuvel op te richten op instructie van koning Willem I , die er in 1815 als prins van Oranje, leider van de Hollandse troepen in het leger van Wellington, gewond werd . Op de top daarvan werd een 28 ton zware leeuw uit gietijzer geplaatst op een sokkel van 4,5 meter. De leeuw zelf is een ontwerp van de Mechelse beeldhouwer Jean-Louis van Geel. 

Ter ontzenuwing van de geweldpleging op wat als waarheid werd verteld aan haar zoontjes bij het zien van het 'you tube'- filmpje, even verduidelijken dat 'Mama géén misdadiger was die werd gevangengenomen door de politie', maar dat, zoals wettelijk voorzien, Marie- Rose en de andere betogers administratief, zij het liefelijk en zeer respectvol aangehouden werden om de identiteitskaarten  te controleren in de olitiecombi... That's it...                                                                                                                                                                                                     Meer mooie anekdotes en foto's in de biografie van Marie-Rose Morel: "Al bij al heb ik gelukkig geleefd'           

uit: psychopathie.info

Jeugdbescherming kleunt meestal mis

Meeste moeilijke scheidingen zijn geen ‘vechtscheiding’

Dit is de conclusie van Jan Storms, auteur van het boek Destructieve relaties op de schop - psychopathie herkennen en hanteren, waarvan volgende week de negende druk in een herwerkte en uitgebreide uitgave verschijnt.

Het cliché ‘waar twee vechten, hebben twee schuld’ is niet van toepassing op de meeste scheidingen waarna jarenlange onenigheid over de kinderen bestaat. In werkelijkheid zijn het meestal relaties waarin één twistzieke ouder de kinderen inzet als wapen om er de andere ouder mee te treffen waar het het meest pijn doet, nl. in zijn liefde voor de kinderen.

Een twistzieke ouder lijdt in vele gevallen aan een ernstig gewetensgebrek – psychopathie, eerder niet in de zwaar criminele, maar in de huis-tuin-en-keukenvariant – gecombineerd met aspecten van verschillende persoonlijkheidsstoornissen.

Kinderen en beschermende ouders zijn slachtoffer Mensen die aan psychopathie lijden bezitten vaak aanzienlijke manipulatieve vaardigheden, waarmee zij zich in het leven staande houden.

De medewerkers van raden voor de kinderbescherming, meldpunten kindermishandeling en voogdijinstellingen hebben niet door dat door de wol geverfde oplichters hen bespelen.

Met volle overtuiging gaan ze deze psychisch zieke mensen ‘helpen’ en leveren in talrijke gevallen de kinderen aan hen uit. Wanneer naderhand blijkt dat de mooie façade uit scheuren bestaat, komen jeugdbeschermers niet op hun eerdere mening terug. Fouten worden zelden toegegeven of hersteld. De kinderen en de beschermende ouder zijn dan het slachtoffer, niet alleen van de gestoorde ouder, maar ook van de instanties die zich door de twistzieke ouder op sleeptouw hebben laten nemen.

Waarheidsvinding en psychologisch onderzoek noodzakelijk

Volgens Jan Storms zijn deze gevallen te ingewikkeld om door voogden en raadsonderzoekers te worden beoordeeld. Wel zouden zij op de hoogte moeten zijn van het feit dat deze stoornissen veel voorkomen en vaak moeilijk te herkennen zijn. Wanneer zij op grond van enige training op dit gebied en op grond van informatie van een van de ouders of van de kinderen vermoeden dat er van een stoornis sprake zou kunnen zijn, zouden zij deze gevallen moeten overdragen aan op dit terrein gespecialiseerde teams. Deze deskundigen hebben dan de taak om uit te vissen hoe de vork werkelijk aan de steel zit, middels een gedegen feitenonderzoek, gesprekken met intimi en gericht psychologisch onderzoek. 19 juni 2014 De oplossing voor deze moeilijke scheidingen is vrij eenvoudig: leg het zwaartepunt van de opvoeding bij de geestelijk gezonde, beschermende ouder en geef deze mét de kinderen rust. Pogingen om de communicatie te verbeteren moeten worden gestaakt. Het is voor beschermende ouders en kinderen die al heel wat psychisch en vaak ook fysiek geweld hebben moeten verduren extra traumatiserend. Het heeft geen zin een beroep te doen op redelijkheid wanneer een stoornis er juist in bestaat dat iemand geen redelijkheid kent.

Familierechters kunnen kinderen een veilige haven bezorgen De familierechters kunnen een sleutelrol spelen. Zij moeten ervan doordrongen zijn dat de jeugdbeschermers ondeskundig zijn op dit gebied en dat hun rapporten meestal tot stand zijn gekomen op aansturen van een handig manipulerende ouder die zij niet doorzien. Wanneer de verhalen van de ouders – en eventueel ook de kinderen – zo ver uiteen lopen dat zij onmogelijk tegelijkertijd waar kunnen zijn, dan is er meestal bij één ouder – en in een enkel geval bij beide – sprake van een stoornis. Het vaststellen van de materiële waarheid en passend psychologisch onderzoek zijn dan aangewezen. Wanneer dit wordt nagelaten, zoals nu nog meestal gebeurt, dan zijn verkeerde beslissingen ten koste van kinderen de trieste norm.

Er ruist wat in het struikgewas van familierecht...  Ruisen, als eerste positie om iets in beweging te krijgen. Langzaam, maar zeker... maar zeker langzaam...

Adoptie-, maar ook donorkinderen willen niet langer in het ongewisse blijven over hun afkomst. Het verleden kennen om te bouwen aan de toekomst. Woorden die te vaak in de mond genomen worden, maar waar te weinig naar gehandeld wordt. Maar er roert wat  in dat wereldje. Literatuur, film, zelfs de eigen soaps... participeren aan het maatschappelijk relevant debat.

In deze context hoort ook het verzoek thuis van grootouders die volhardend als de ‘dwaze moeders op de Plaza de Mayo’, blijven geloven en hopen de rechten van hun (klein)kinderen te bepleiten.

Een ongevaarlijke-, makkelijke, vreedzame groep. Ze staken of terroriseren niet, vernielen niets, zijn vaak zelfs minder mobiel en derhalve -assertief, nauwelijks ervaring met justitie, waardoor ze te goeder trouw té lang geloven dat ‘alles goed komt’.  De liefde voor hun kleinkinderen, die altijd in de klappen delen, is de zwaarste hindernis om voluit te gaan. Door de schroom de kinderen te kwetsen in hun loyauteit, blijven de ‘korte metten’ in de pijplijn steken.      

Na het overlijden van onze dochter Marie-Rose, was er geen andere kans dan via rechtmatige wijze hemel en aarde te bewegen om haar twee 'prinsjes' nabij te kunnen blijven. Hun moeders vurigste wens, die beter dan wie ook, wist waarom. De positieve vonnissen in de rechtbank van 1^ste aanleg, bevestigd en uitgebreid door het Hof van Beroep, om het toegekende ene weekend per maand en de woensdagnamiddag in onze familie te waarborgen, moesten strikt worden nageleefd. Tot drie maal toe echter werd de uitvoering van het vonnis eenzijdig geschonden met de intentie het tot POS- dossier te promoveren (Problematische OpvoedingsSituatie). Dan worden de kinderen aan de jeugdrechtbank toegewezen en zijn grootouders géén partij meer. Geen advokaten meer nodig, geen overleg of communicatie meer, alleen de langstlevende ouder is contactpunt en dat zonder de minste screening. Een ‘legale’ doofpotoperatie... onder het mom van ‘het belang van de kinderen’.

Scheiding der machten.

‘Geef ons de juiste tools’, zegt de ene. ‘Benoem rechters die de geest van een wetgeving begrijpen’, repliceert de ander.’Kwestie van de juiste advokaat’, pleit die zelf.

Wie heeft het nog over het kind én de familie die naast het verlies van een dierbaar iemand, ook nog eens alles wat hen met haar verbindt, afgenomen wordt? Een doordachte misdaad tegen de menselijkheid. Bakken protest als het duizenden kilometer hier vandaan gebeurt of als pestgedrag leidt tot drama’s. Makkelijker en vrijblijvender in de ver van mijn bed- show... tot het je zelf overkomt.  

Ons gezin ging zelden het engagement uit de weg. Omdat politiek dat misschien explicieter toont, heeft zeker Marie- Rose een zware steen in de rivier van onverschilligheid verlegd. Ook al stroomt het water nog steeds naar zee, toch niet meer op dezelfde manier. De herinnering aan zo'n mama wissen, getuigt van een compleet gebrek aan empathie. Die armoede wordt op de kinderen overgedragen en dat blijft niet zonder gevolgen. Hoe ervaren ze de niet- nagekomen belofte dat we er altijd voor elkaar zouden zijn. Wie vertelt hen over onze liefdevolle onmacht.  

Omdat de kindertijd van haar/onze prinsjes aan ons moet voorbijgaan, zullen we niet rusten voor er naast de wet op het reservatair erfenisrecht voor (klein)kinderen, het recht op het erven van de emotionele rijkdom van grootouders en familie van de overleden ouders, wordt vastgelegd.  

Sinds verregaand onderzoek inmiddels aantoont dat er grote verschillen bestaan tussen de aanpak en het inschattingsvermogen van jeugdrechtbanken en –rechters, kan het erkennen van alvast deze ongelijkheid gezien worden als een begin van een noodzakelijke hervorming. De rest zal volgen, want ook in de geëigende middens heerst er zeer grote ontevredenheid over de werking van het systeem.  

Bij het overlijden van een gescheiden ouder van minderjarigekinderen, met een bewezen hechte band met de familie van die overleden ouder, moet het onmogelijk zijn voor de overlevende ouder, die band te verbreken en blijven de kinderen onlosmakelijk deel uitmaken van hun eigen geschiedenis. 

Ook al ging voor onze kleinzonen zeer kostbare tijd verloren met belangrijke momenten die niet samen konden beleefd worden, het heerlijke kind- zijn niet kon gedeeld worden, ze verstoken bleven van het zich onvoorwaardelijk gedragen te weten in de schoot van een liefhebbende familie, om de normen en waarden die ze in de genen dragen te helpen ontplooien, om mama haar verdiende en terechte plaats in hun hart te vrijwaren... om duizend en één reden blijven we geloven en hopen, in naam van- en met honderden grootouders in ons kielzog, dat opgeven geen optie is.

Eén enkele reden waarom je iets wel doet,
is meer waard dan honderd redenen
waarom je iets niet doet.

Sadako Ogata

Daarom blijven we ijveren dat NOOIT nog kinderen en grootouders deze wreedheid kan overkomen. De wetenschap dat het verbreken van die vertrouwelijke, warme relatie die jonge kinderen hebben met oma en opa, tantes en nonkels, neefjes en nichtjes van hun overleden ouder, wettelijk uitgesloten wordt, zal veel leed besparen, pesters ontmoedigen, veel haat en nijd in de kiem smoren, lucratieve advokaten terugfluiten... én, last but not least, justitie ontlasten. Een serieuze besparing vermits eens het dossier op de jeugdrechtbank ligt, het de gemeenschap is die de kosten draagt...

Gelijk hebben moet terug gelijk staan met gelijk krijgen, zodat recht terug rechtvaardig is.

Met de magistratuur, de advokatuur, de wetgever, ‘ordes’ allerhande, maar ook die massa ouders en grootouders, die gelukkig niet allemaal én kinderen én kleinkinderen verloren zoals wij... blijven we geloven en hopen op ‘a touch of Rose’...  

Eentje uit de oude doos om te koesteren... 

“Iedereen beroemd… “

Deze dagelijkse portie ‘het leven zoals het is’ degusteer ik geregeld pas bij de herhaling, vanuit mijn bed. Vooral het item waar een grootouder als verrassing opduikt in het dagelijkse leven van een kleinkind, intrigeert me steeds weer. Soms vrees ik dat er eentje het gênant zou vinden als oma met een pot balletjes in tomatensaus, de aula binnenkomt... Maar na het eerste 'ongeloof', voel ik haast zelf de innige knuffel die ze delen. Een hoopvol signaal...  hoe kon ik vermoeden het zelf te beleven.  

En toch...

Aan de hoofdingang van het college worden de cameraman en ikzelf opgewacht door een sympathieke jonge meester.

- “Oma mét frigobox, wat mag dat betekenen", lacht hij me toe, ons meetronend door de voormalige kloostergang naar het schoolgedeelte.

- “Hun plat préféré: pompoensoep en wortelpuree met spekjes, kan ik bezwaarlijk op de speelplaats aanbieden om 3 uur ’s middags, maar een ijsje voor elk kind van de klas, dat is “oma’s aan de top". Dus is de traditionele gebloemde kookpot ingewisseld voor een frigobox… “

- “Super! Was u al eerder in onze school”, wil hij graag weten.

- “Ja, twee keer. al even geleden. In mijn vorig leven, interviewde ik hier voor een krant, de finalisten van de wiskunde biënnale. De tweede keer wandelde ik in deze gang met een dierbare vriend, de inmiddels overleden Abt Ulrik Geniets.”

- “De abt van Averbode”?

- “Ja, we zaten samen in de beheerraad van Levensruimte* en Vader Abt was ook vriend des huizes. Bij een van zijn bezoeken moest hij iets ophalen in dit college en om de hoek wonend, reed ik even mee. Tot vandaag bewaar ik zeer mooie herinneringen aan onze diepgaande gedachtewisselingen over al wat kinderen en jonge mensen aanbelangt. Eén van die gesprekken werd toen hier in deze gang gevoerd... welke middelen inzetten om taalachterstand in de klassen niet tot denivellering te laten leiden."

We stappen door de lange kloostergang, richting schoolgedeelte en ik raak helemaal opgewonden in het vooruitzicht van wat komt…

Nog één minuut scheidt ons van de speeltijd en de ijsjes in mijn frigobox smelten van ongeduld.

Gered door de bel. Binnen een paar seconden krioelt de speelplaats van uitgelaten kinderen en zwelt het geroezemoes aan tot het niveau van een joelende festivalweide.  Tegen het felle zonlicht in, speuren mijn ogen als in een dichtbegroeid bos naar de twee jonge boompjes, waarvoor ik her ben. Roosjes prinsjes...

God, wat lijken ze allemaal op elkaar. 

Zeulend met de frigobox, slalom ik alsmaar sneller  tussen de joelende massa, de cameraman naar adem happend, in mijn kielzog.

- “Qua organisatie kan dat tellen”, hoor ik hem zuchten. “Ontmoeting oma- kleinzonen mag dan voor die laatste wel een verrassing zijn, hoe het gebeurt, is blijkbaar onze verrassing."

“De ijsjes smelten” fluister ik schor, terwijl mijn hart in mijn keel bonst en paniek het zowat van me over schijnt te nemen. Waar zijn ze nu? Ik vind ze niet. Het was toch geregeld? Ik heb voor de twee klasjes ijsjes bij en die smelten.

In mijn hevigheid hen te vinden, realiseer ik me plots dat de hele speelplaats terug leeg- en het gejoel verstomd is. Leraar noch cameraman zijn in geen velden te bespeuren. Ik sta moederziel alleen midden de stenen woestijn. Lood in mijn benen en de smaak van zout in mijn compleet verdroogde mond. 

Klankloos scandeer ik hun naam, zonder respons. Surrealistisch.

Radeloos speur ik de ramen rond de speelplaats af en daar… aan één van de ramen, naast elkaar staand, kruisen onze blikken. Ik spring op, hoger dan ik kan en wuif... Net als zij hun hand opsteken, word ik gealarmeerd door het tergend piepend alarmsignaal van een achteruitrijdende vrachtwagen op de speelplaats. 

Gedurende een fractie van een seconde wordt het oogcontact verbroken en amper één oogknippering later… zijn ze er niet meer. Ik draai en keer in het rond, speur wanhopig naar alle ramen, wanhoop tracht me te wurgen, maar alle ramen blijven leeg...  

Snakkend naar adem, voelt mijn bezwete lijf ijskoud aan en ik ril, alle kanten uitrennend, struikelend en nog altijd dat irritante alarm van die onzichtbare achteruitrijdende vrachtwagen... 

Met luid geklepper worden de groencontainers geledigd en rijdt de vuilniskar, nu terug vooruit, de straat uit… 

Als verdoofd, glijd ik langzaam uit bed, zwijmel richting badkamer om er een nat washandje tegen mijn slaap te drukken.

In de spiegel zie ik -zonder mijn brilletje- het vage beeld van een trieste grijze vrouw... Medelijdend glimlach ik ernaar en ... het glimlacht terug... a touch of Rose...

Yes, I HAD a dream, but even HAVE one, omdat opgeven géén optie is... 

*(gezinsvervangend tehuis voor kinderen geplaatst door de jeugdrechtbanken !!!). 

‘Vrouwen moeten eindelijk eens uit de kast komen’… Het was al een stuk na middernacht toen ik ( na het laatavondjournaal begin van de week) eindelijk onder mijn dons kon kruipen en traditiegetrouw al zappend nog even ‘ter zake’ kwam…

“Straffe madammen”, daarvoor wil ik nog wel even mijn elektrische beddenbodem rechten.

‘Wie zijn ze, waar komen ze vandaan, wat doen ze’… ooit dé quote van pieken Paultje…

Om nieuwsberichten die duiding vereisen, vakkundig te stofferen, doet men geregeld beroep op een expert ‘ter zake’: een deskundige in een bepaald vakgebied, waarvan men kennis en ervaring op dat bepaald terrein mag verwachten. Initieel kwamen mensen enkel in contact met een expert bij schadegevallen, waarvoor op tussenkomst van de verzekering kon gerekend worden. Blik- en andere schade in de garage, voor of onder de brug vaststellen en van een prijsetiket voorzien, mannen wisten waarom... 

Daar kwam inmiddels verandering in met ‘een expert’ voor 'je kan het zo gek niet bedenken'… waarbij ik me wel eens afvraag of men in het bos de boom nog ziet... Een expert is gedoemd te veralgemenen, statistisch te oordelen, feiten te ordenen volgens procenten... Daarbij is een specifiek geval gedoemd 'de uitzondering te zijn die de regel bevestigt'...  Zijn materiële brokstukken desnoods te lijmen, psychisch leed, zeker aan kinderen, zijn misdadig...   

Is het al kwestie om voor duiding de juiste ‘man’ op de juiste plaats te vinden, in een vervrouwelijkte maatschappij is het de hoogste tijd dat ook haar visie in het maatschappelijk debat luider klinkt. Politiek en in alle domeinen van de samenleving. 

Laat daar nu net het ‘glazen schoentje’ of is dat intussen 'de louboutin' wringen…  Het statement waarmee de 'straffe madammen' die dag het nieuws haalden. Een uitgelezen (of is het meer uitgekookt) groepje dames op bezoek bij de VRT, profileren zich als experts in diverse domeinen. Zij gaan dus in de nabije toekomst kunnen aangezocht worden om duiding te geven bij tal van onderwerpen. Hun 'vakkennis' is gestoffeerd met hun persoonlijkheid als vrouw, echtgenote, moeder, oma... wat een gedifferentieerde kijk en een groter inlevingsvermogen levert, naast het typische en té vaak onderschatte 6de zintuig...   

Wie voor duiding allerhande een expert aanspreekt, krijgt in eerste instantie vaak een deskundige vrouw aan de lijn. Volgt daarop de vraag om dezelfde duiding voor camera of micro te herhalen, duikt plots een man op. Mogelijk nog hiërarchisch bepaald, maar wie de boodschap zichtbaar brengt, wordt doorgaans als dé expert (h)erkend. En daarom vindt de organisatie ‘straffe madammen’ het niet kunnen dat vrouwen expert ZIJN, maar niet als dusdanig op het voorplan komen. Hoog tijd om hen onder de korenmaat uit te halen. Hoe was het ook weer van de haver en het paard... 

Niemand wordt als expert geboren, je wordt ervaringsdeskundig door … ervaring. Een pak kennis wordt opgepikt als ‘boekenwijsheid’, maar maakt je nog geen expert. Wat je leert, toetsen aan de realiteit, boekenwijsheid praktiseren, bekritiseren, corrigeren, redigeren en in verbeterde versie toepassen en implementeren…  zijn de aspecten die van een kenner een expert KUNNEN maken. Oefening baart kunst. 

Expert en carrière.

Niet zelden is er een discrepantie tussen carrière en expertise in de brede zin van het woord, zoals hierboven geformuleerd. Werken in functie van een carrière stelt een kandidaat vaak voor de verscheurende keuze: to be or not to be… In een relatie lang geen evidente keuze. Capaciteiten van de ene en opportuniteiten voor de ander, durven botsen. Veel relaties sneuvelen in dat duel. Is de man van nature geneigd zichzelf hoog in te schatten...vrouwen die het écht kunnen, houden zich vaak gedeisd. 

Zeer confronterend om vast te stellen dat de moeizame klim naar de top, mensen zodanig in een keurslijf wringt en hen vervolgens meedogenloos meesleurt in een bestaand systeem.  Hopen om met de verworven macht te sleutelen aan het systeem, wordt vaak snel in de kiem gesmoord, inclusief het idealisme.  Jammer, maar helaas. Is er een oorzakelijk verband waarom vrouwen, expert zijnde, passen om schatplichtig te worden aan alle treden op de ladder? Zijn vrouwen geprogrammeerd zichzelf te verloochenen ten voordele van de ander? 

Uit jezelf voor het voetlicht treden, voelt (zeker voor wat oudere vrouwelijke ervaringsdeskundigen) ongemakkelijk.  Vele generaties lang stelden 'straffe madammen' zich tevreden met het etiket dat 'achter elke succesvolle man een sterke vrouw staat...' Dat durft wel eens zuur opbreken...  daarom wil de vereniging van 'straffe madammen' in samenwerking met VRT, vrouwen triggeren 'uit de kast' te komen met de eigen capaciteiten... en zo krijgt de uitdrukking een extra dimensie 

Het is een teken des tijds, dat groeiend zelfvertrouwen ook uitstralen en zal zijn waarde nog moeten bewijzen, maar wachten tot je ‘kunde’ in het oog springt, is als wachten op Godot…

Niet aan woorden, maar aan werken kan men iemands liefde merken en met een beetje eerbied voor mijn grijze haren, geef ik met valse bescheidenheid een greep uit een boekdeel van mijn curriculum prijs:

Bijna een halve eeuw trouwe echtgenote, moeder van drie formidabele kinderen waarvan er twee met hemelse status, pedagogisch diploma, oud- leerkracht, oud- journaliste, oma 'aan de top', manusje en toeverlaat in een dorp in de stad, permanente thuiszorg voor een actieve, sociaal geëngageerde, doch verlamde patiënt… huis, tuin en keukenmanager, voorvechter voor een rechtvaardige samenleving waar rechten én plichten geen onderscheid maken  … expert in justitieel falen en alles met ‘ a touch of Rose’ , maar ook af en toe  met ‘a loud sound of Chris’… En heel serieus: ondervoorzitter van de expertencommissie voor overheidscommunicatie!   

Vrouwendag met de kr8 van 8, de zon hoog aan de hemel… mijn hart en mijn kastdeur wagenwijd open, denk ik vandaag voortdurend aan die straffe madam, 49 maanden van hier, maar zo nabij...  en dankbaar voor het super lieve kleinood van Ann- Marie en haar 2 toekomstige sterke madammen gekregen als presentje voor vandaag ... 

20 maanden sinds die ongelooflijke 15de juni...."mama, zorg dat ik hier weg kan, zelfs als het slecht moet aflopen, dan op mijn plek, met m'n vrienden in m'n nieuwe zetel, kijkend naar de lichtjes van de Schelde... Niet met al die rommel aan bed in een ziekenhuis..."

Mijn hele mama-leven leek het of ik alles kon oplossen. Met geloof, hoop en liefde leek alles haalbaar...  Mijn kinderen, mijn alles... Niets was ooit belangrijker. Niets kon ooit voorrang krijgen op jullie.

Alle stadia hebben we samen doorlopen: van het kusje op de buil, de moederkenszalf op de kapotte knie, de windel rond de verstuikte pols, de plaaster rond de overgestampte enkel... het verdriet voor een mislukking, de euforie bij elke triomf... kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen.... onbekende wendingen...

Geen zee te diep, geen berg te hoog of we overwonnen hem, niet altijd zonder slag of stoot, maar overtuigd dat 'het goede' uiteindelijk triomfeert. Daarin willen we blijven geloven.  

Dat ons, tussen diagnose en overlijden, amper 10 dagen gegund werden, om afscheid van elkaar te nemen, is nog steeds niet te vatten.  Maar als verdriet de kop opsteekt, zoals vandaag, dan probeer ik dankbaar te zijn voor de 'genadige korte' lijdensweg. Onze Chris: onverwoestbaar met z'n 1m90, sterk, sportieveling, lopen, tennissen, zwemmen, skiën, voetballen... levensgenieter pur sang... gebeten door de reismicrobe, beroerd door muziek, literatuur en poëzie.... 

Maar o zo teleurgesteld door de manier waarop hij als Meester in het Recht, enkel lijdzaam kon toezien hoe onrechtvaardig het systeem werkt. Geen compromis voor hem. Na een aantal jaren Balie, gaf hij zijn toga het nakijken... en schudde meewarig het hoofd om ons geloof dat gerechtigheid van deze wereld is.

Wat je wel voor ons verborgen hield, zoon-lief, maar we van je vrienden vernamen, is de enorme knak die je kreeg toen ons Rose ons ontviel. Met ons wilde je er nauwelijks over praten, we mochten er niet aan ten onder gaan. "Je bent het ons en zeker Alexander en Marnix verplicht, te blijven leven", zei je streng...  

Toen ik zo verdrietig was door het verlies van één van de drie diamantjes in een ring die ik bij jouw geboorte van papa kreeg, kreeg ik een knuffel:  "Het is niet ons Roosje, mama, haar steentje staat in het midden"...  Op geen enkel moment kwam de gedachte bij me op dat het jouw- of Ann- Marie haar steentje was... al zeker niet meer toen ik het ook nog eens terugvond en het voelde of ik je weer alle drie dicht bij me had. 

Met dat nooit aflatende 'opgeven is geen optie', heb ik je vaak de bomen ingejaagd, dat besef ik nu. Anderzijds hoor ik steeds weer je boodschap terug, al was het soms van heel hoog uit de kruin van je boom ... 'you know, I love you mams...' Ben nog steeds ontroerd en dankbaar dat ik telkenmale zei: 'dat weet ik toch, kerel...' Duizend keer zal wel een overdrijving zijn, zeker? Maar het troost me dat het ALTIJD was... 

Lieveling, met ons Rose, Vake en Moeke rekenen we op jullie om vanuit 'als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten' de juiste energie op te wekken om mensen te inspireren recht te doen geschieden. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk...  Dient dit immens offer om de strijd voor recht aan te zwengelen, om leugens en bedrog bloot te leggen en zo kwetsbare mensen er voor te beschermen? Zou kunnen... 

Kinderen daarboven, weet dat we jullie in ons hart meedragen, elk moment van ons leven. Dat jullie niet los te denken zijn van al wat we hier beneden nog moeten afhandelen voor het ook voor ons volbracht zal zijn. Help ons geloof, hoop en liefde levend te houden om het door te geven aan wie het nodig zal hebben...

Met deze foto van jou en onze knappe kleindochter Amélie, denken we terug aan de tedere momenten, speciaal nu onze oudste lieveling op 26 februari, 16 kaarsjes mag uitblazen...

Met 'a sound of Chris' en 'a touch of Rose' zetten we allen samen haar heerlijke stap naar 'sweet sixteen'... en we dromen er haar twee neefjes voorlopig gewoon bij...  

“Daar gaat de bal…

En duizend paar ogen volgen in de lucht de mooie boog van zijn vlucht en gissen waar hij dalen zal.

Twee, drie spelers reppen de lichte voeten, het wordt een hard ontmoeten van schouder tegen schouder aan …”

Bijna een halve eeuw geleden leerde ik mijn klas dit gedicht voordragen, ‘declameren’ op de beklijvende toon van de toenmalige radio sportjournalisten.

Klank die beeld én beleving teweegbracht. ‘Je papa moet de match ZIEN zonder beeld… was het criterium”.

En of ze hun best deden… een a-typisch presentje voor Vaderdag 19 maart, positieve anti-rookactie, de gangbare opgesmukte asbakken, luciferdoosjes, sigarethouders of het gebreide kleedje voor de ‘fles’, een hak zettend. Preventie in tempore non suspecto???

Bijna een halve eeuw sinds toen … borrelen de woorden van het gedichtje op, terwijl ik warm ingeduffeld bij valavond aan het voetbalterrein sta waar de mini- miniemen van Ossmi hun langverwachte competitiematch spelen.

Nauwelijks opgelapt na de week ziekenhuis, wil ik dit heerlijke moment voor de ploeg waarin ook onze oudste kleinzoon aantreedt, niet missen.  Voor opa in zijn rolstoel jammer genoeg geen haalbare locatie. Bij mijn vertrek moet ik hem verzekeren bestand te zijn tegen mogelijke emotionele ravage… Of mijn glimlach volstaat als  geruststelling, betwijfel ik… en heb alle begrip voor zijn bekommernis. Voor je mobiliteit afhankelijk zijn, is voor een man van zijn kaliber die de wereld zijn dorp kon noemen, méér dan een opdracht. Bovendien beseffen we dat de kwantiteit van ons gezin, omgekeerd evenredig is aan de verantwoordelijkheid er voor elkaar te zijn…  

Maar ik ben er en mijn adem vermengt zich met de vele kleine warme wolkjes in de koude buitenlucht en het voelt goed samen te zijn met supporters van al dat jeugdig sportief geweld. Prettig de ouders en grootouders waar ik tussen sta, te horen vertellen hoe ze allemaal naar deze competitie toeleefden en luidop dromen van kwalificatie voor de kwartfinale. Ik kan het me levendig voorstellen en het stemt me intens gelukkig voor hen. Dat is kind zijn, mogen dromen en geloven dat ze uitkomen.

En dan eindelijk.

De scheidsrechter geeft de jonge trappelende veulens in rood en blauw het startsein en

‘daar gaat de bal en (minder dan) duizend paar ogen volgen in de lucht de mooie boog van zijn vlucht en gissen waar hij dalen zal. Twee, drie spelers reppen de lichte voeten, het wordt (gelukkig g)een hard ontmoeten van schouder tegen schouder aan … ‘

Vibes van vrijgemaakte gezonde spanning laten ook de supporters aan de zijlijn niet onberoerd en een ontlading van engagement, empathie en voelbare liefde stroomt het veld rond.

Met mij supportert een gelijkgezinde opa, die monkelend bekent dat zijn kleinzoon niet opgesteld is (door overaanbod aan talent hanteert de ploeg een beurtrol) maar die getuigt hoe  belangrijk hij het vindt dat ook als bankzitter, zijn kleinzoon er moet zijn en het team aanmoedigen. Normen en waarden… een opa naar mijn hart. Met veel respect bewonderen we de inzet van trainers en scheidsrechters die ‘het toch maar doen’, zo’n ploeg jonge spelertjes op sleeptouw nemen en leren dat leven en spelen veel gemeen hebben….

Vele jaren lang, stonden we als supporters wekelijks langs de zijlijnen , zelfs in het buitenland toen onze ‘goalgetter’ in de nationale jeugdploeg van het KSV meedraaide.

De ‘mini- microbekens’, zoals de trainer ze lachend noemde, doorgroeiden de hele hiërarchie, terwijl de wasmama’s de maten van de shirts zagen meegroeien…

Maar nooit meer was voetbal zo vertederend als toen onze Chris als klein manneke in zijn eentje op de goal in onze tuin afstevende, in de onbemande goal zijn zoveelste doelpunt scoorde om dan geknield al glijdend een spoor in het gazon te trekken en het denkbeeldig stadion met opgeheven armen te danken voor het gejuich.

Hoe vaak heb ik hem in stilte vanachter mijn keukenraam gadegeslagen… mijn Enzo Scifo…

Zalig hoe diezelfde warme gloed door me heen gaat, als ik dat frêle kereltje, ons Roosje haar oudste prinske, zijn goal zie verdedigen als zijn burcht.

Mooi sportief spel, met relatief weinig werk voor doel, perfect gepakt als nodig, hoop ik dat hij het toch niet te koud heeft.

De wedstrijd gaat gelijk op, de eerste helft neemt rood de bovenhand, na het half-time appelsientje… is dat nog wel steeds een half appelsientje-  belagen de blauwen meer de goal. Maar mijn kleine held laat er geen één binnen.

Maar dan, of het nu een wereldclub of mini- miniemen zijn, wordt het pleit beslecht door strafschoppen.  Als uitgesproken TEAMsport geven penalties, man tegen man, een wrang gevoel. Het is altijd zo’n klein beetje sterven. ‘In uw keeperhandschoenen beveel ik mijn geest’. 

Om beurten houdt elke keeper het leder buiten, tot …keihard op de paal botsend de bal bij de ene keeper besluit buiten neer te vallen en bij de andere, mijn keeperke, binnenkant doel kiest…

Het pleit is beslecht. Het verschil tussen winnen en verliezen is mini- miniem…

Is tot het winnend kamp behoren zeker leuker, de keerzijde leert misschien meer waar je een leven lang wat aan hebt.  

“Ja, jammer van die ene, maar toch schitterend gekept, lieveling… eervol verliezen is geen schande, hoor. Het was een sportieve wedstrijd. Niet getreurd, volgende keer staat ook dat tikkeltje ‘geluk’ aan jullie kant… Kom, we gaan een lekker warme chocomelk drinken, oma trakteert,  een opwarmertje met de ploegmaats  zal deugd doen…”

Dat zou ik zeker allemaal gezegd hebben, had ik de kans gekregen.

Terwijl alle spelertjes verbroederen, de overwinning vieren, de teleurstelling samen verteren, de essentie van TEAMSPIRIT… wordt ons keepertje te velde door de vader opgepakt. Horend zonder klank, zien we hoe hij links en rechts speurend bevestiging zoekt van de boodschap die hem in allerijl gegeven wordt … voor hij onverwijld in de auto verdwijnt…

Ja, lieveling, oma staat wel degelijk aan het veld… Of je mijn liefde kon voelen, of in mijn ogen kon lezen, kan ik enkel hopen, maar weet dat ik je té graag zie om voor een dilemma te plaatsen. Het is goed als kind loyaal te zijn, dat hebben we ook altijd zo voorgehouden en voorgeleefd. Kritisch mag je worden als je er ook iets mee aankan. Tot zolang willen we je vooral ‘a touch of Rose’ doorgeven…

Als opa weer eens van een topmatch op groot scherm snoept, samen met nonkel Guy een Saint Omerke ceremonieel degusterend…droom ik dat ze ooit samen, elk met hun twee kleinzonen het nog kunnen overdoen…

Bij die hoopvolle gedachte, ‘voel ik op mijn (gehavende) lippen, die goedheid lijk een avondzoen…  ’t is goed in ’t eigen hert te kijken en zo zijn ogen toe te doen…’ (A. Nahon)     

PS: sorry voor de mini-minieme 'kwaliteit' van de foto, schril contrast met die van de gelijknamige spelertjes 

Terwijl ik opa’s avondmaal bereid, staat het TV- scherm in de keuken, mijn trouwe niets eisende compagnon in eenzame momenten, aan.

Sinds papa afwisselend liggend en zittend moet leven, om doorlig- en/of doorzitwonden als gevolg van de verlamming van zijn onderlichaam te vermijden, stemmen we ’s avonds af op hetzelfde programma op twee schermen. Zo valt het nauwelijks op dat ik permanent pendel tussen zijn op- maat- ingerichte en optimaal- uitgeruste kamer, zijn bureau en de keuken.

Of opa, meestal verdiept in één van zijn dossiers of naslagwerken, een aandachtig kijker kan genoemd worden, durf ik betwijfelen, maar niettemin geeft het –zij het met enkele seconden tijdsverschil tussen beide schermen- het gevoel ‘samen’ met hetzelfde bezig te zijn.

Terwijl ik de boodschappentassen uitlaad en een paar borrelhapjes zonder borrel, het souper laat voorafgaan, word ik geveld door het ‘oma- format’ bij ‘Iedereen beroemd’ op Eén.

Een fiere, verzorgde tachtigjarige oma, met een cameraploeg in haar kielzog, verrast haar  kleinzoon aan de universiteit en eet met hem op kot …

Mijn hart bonst en mijn ogen branden door niet terug te dringen tranen… wat een heerlijk moment voor beiden.

Super als oma haar kleinzoon schalks vraagt of hij niet liever zijn ‘Merel’ had verwelkomd… en hij beaamt oma’s bezoek super te vinden.

De omhelzing ter bezegeling doet me even naar adem happen en zo stil mogelijk -opa wil geen opwinding want slecht voor mijn zona- kan ik niet anders dan mijn tranen de vrije loop laten.

“Merel”, Roosjes nickname in Leuven, heerlijke herinneringen aan de keren dat ik haar op kot verraste met een blitsbezoekje en ze me altijd 'dringend' iets moest laten zien in de stad… meestal bij een of andere antiquair…

Diverse keren resulteerde dat in een extra rit de dag erop met mijn vader en een aanhangwagentje om weer een van haar ‘ontdekkingen’ op te halen… 

Een heel moeilijke dag vandaag.

Die niet- aflatende zeurende pijn van de gordelROOS, synoniem voor zona in mijn aangezicht, flakkert bij elke nervositeit of emotie terug op als een vlam die mijn aangezicht pijnlijk likt.

Een geladen dag waarin ik me de vooravond van die laatste dag van ons Roosje midden ons, als de dag van vandaag herinner.  8 februari, al vier jaar geleden. Hoe vaak heb ik getr8, kr8 te putten om de pr8 van 'a touch of Rose' mee te delen, ondanks de onm8 om onrecht, pijn en lijden halt toe te roepen. "Vluchten kan niet meer, schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar..." het klinkt soms fatalistisch, maar biedt troost...

Dat ervaren we dezer dagen alweer, want we zijn niet de enigen die eraan denken, hoe goed we het voor mekaar ook proberen te verhullen… Een massa berichtjes, kaarten, bloempjes... bedoeld als troost en bewijs dat Roosje leeft in de harten van velen. Het voelt aan als één grote warme gloed van alles waar die prachtdochter voor stond: levenslust, wijsheid, inzet, schoonheid naar lichaam en ziel, doorzettingsvermogen en bovenal een ongelooflijke liefde voor het leven, belichaamd in haar twee aanbeden prinsjes. Het is dan ook met een grote dankbaarheid dat die troost ons gegund wordt en die we van ganser harte delen met al wie hem kan gebruiken... de velen die we voor altijd in ons hart meedragen.                                                                                                                     

Bij haar urne en die van onze Chris, brandt het eeuwige kaarsje naast de foto van Alexander en Marnix, inmiddels al anderhalf jaar sinds ze de laatste keer hier konden zijn. Een schandvlek op het juridisch blazoen, waar zonder enig ernstig onderzoek naar de manipulaties en de gevolgen ervan, meedogenloze “ouders” twee kinderen ongestoord kunnen gijzelen en onthouden van de basisingrediënten om gelukkig te worden: geloof, hoop en liefde. De kans ontzeggen om emotioneel in het reine te komen met het ergste wat een kind kan overkomen: mama verliezen... en dat verlies om te zetten in liefedevolle kr8, om 'mens' te zijn...

Dat iedereen het hiaat ziet, weet en ook –zij het voorzichtig-  laat weten, vergemakkelijkt niet de manier waarop ingrijpen zonder bijkomende ontreddering kan, het Salomonsoordeel indachtig… ‘wijze’ Salomon, met niet- vertroebeld inzicht in de menselijke psyche. De witte raaf?

Bewust en ter goeder trouw, lieten we -zowel Roosje als heel onze familie- de gelegenheden voorbij gaan om ook maar met één negatief woord over hun vader en zijn entourage tegenover de kinderen te reppen, toen bleek dat het huwelijk onherstelbaar ontwricht was. Zo anders ging het er aan de andere kant aan toe. Zolang de wisselweken er waren bleef de pogingen tot destructie zonder succes, gezien de wekelijks desintoxicatie en de overvloed aan positieve input.

Toen echter het hoera- geroep om Roosjes dood luid weerklonk en de contacten met onze familie geboycot werden, was het lot voor de kinderen beslecht. Verschrikkelijk te zien hoe elk gelukkig moment hier, dat ze vol enthousiasme mee naar hun vader namen, de grond werd ingeboord. Het ging zelfs zover dat ze vroegen in het begin van de straat even halt te houden om afscheid te nemen, zodat elke blijk van hartelijkheid niet zou gezien worden en hen daarna parten zou spelen…

Duidelijk dat zoals ze hier in volle vertrouwen over de gang van zaken in de Valkenlaan vertelden, dat ook in omgekeerde richting gebeurde.

Onze waardering voor al wat ze daar leuk vonden, bleek in schril contrast te staan met de appreciatie voor hun gelukkige momenten hier beleefd… Gevaarlijke voedingsbodem om spontaniteit en eerlijkheid te fnuiken. Je ziet het met lede ogen. Iets wat spontaan verteld werd, werd met een klets op elkaars mond, geknipt.   

Blijkbaar konden velen de toekomst voorspellen, nu de geschiedenis wordt geschreven, maar feit is dat de vele verhalen over iedereen uit zijn nabijheid, waarmee hij zich zo graag in de belangstelling vertelde, nu bedreigend zijn voor de nieuwe versies. Alleen zijn eerder beproefde contactstop kon in theorie, die dreiging afwenden.

Wij hebben totaal geen behoefte om moeder, broers of zusters te verdrieten met zijn openbaringen. Of ze kloppen, is relatief onbelangrijk, al moet me van het hart dat de karikatuur die hij jaren ten tonele voerde van Denise en haar gezin, zijn latere advocaat, bangelijk levensecht bleek, toen we haar op de rechtbank bezig zagen. Of zoals de politie bij de bekeuring opmerkte “mijnheer, er is een rasechte komediant aan u teloor gegaan…”

Een ‘toevallige’ ontmoeting op straat, waarbij in één beweging de hartelijke groet en aankomende knuffel verstomt, omdat mijn kleinzoon van 10, met panische angst in de ogen verwittigt dat ‘oma’ daar niet mag zijn van de rechter… vreselijk...

In lijn met de aantijging door hun vader, dat twee jongetjes, toen 3 en 6, die –tussen haakjes-  nog niet eens konden lezen, getormenteerd werden door het lezen van oma’s blog.  Die blog vertelde hoe geprobeerd werd het verlies van die onmisbare mama een plaats te geven in een evenwichtig rouwproces…en hoe op meedogenloze, barbaarse wijze, dat mooie beeld van mama als fonkelende ster aan de hemel, die we ’s avonds een avondzoentje konden toewerpen, werd neergehaald.  'Oma, papa zegt dat je een leugenaar bent, want sterren zijn hemellichamen en er hangen geen doden in de lucht’…

Het zou niet bij die ene, van- alle- empathie- ontdane ontluistering blijven. Elke avond als ik even de blik te hemel richt, zeg ik er nog steeds 'sorry, lieveling' voor... Die blogs zijn nu de beste garantie dat alles door hen kan geconsulteerd worden als ze op zoek gaan... en de vraag ze in boekvorm uit te geven, is brandend actueel.

Waar we als familie toen de moed bleven halen om zonder hem in diskrediet te brengen, de kinderen gerust te stellen, ‘dat ze het niet juist verstaan hadden, dat papa zoiets niet zegt’… is ons nu een raadsel.  Zouden we het opnieuw doen? Waarschijnlijk wel, uit liefde voor hen.

Bedoeld als hart onder de riem, lieten enkele ‘oude’ vrienden van weleer weten met hoeveel respect en bewondering ze opkeken naar de wijze waarop we de pesterijen van het duo Schellemans- Kegels doorstonden, sommigen zelfs het niet begrepen en zeker niet zouden nadoen…

Het voelt niet als balsem te vernemen hoe de zelfdestructie zich voltrekt, hoe de luchtbel waarin ze zichzelf oplaten, keer op keer stuk springt en de kinderen opgroeien met het verwijt dat het altijd de anderen zijn….Hoe graag zouden we het anders gezien hebben. Maar het is de realiteit. Iets dat we dachten te kunnen keren.

Het doet zo’n pijn Roosjes prinsen onvoldoende het geloof, de hoop en de liefde  te kunnen aanreiken. Hen de rijkdom van eerlijk, waardig, trouw, toegewijd en moedig… als bagage te kunnen meegeven.

Maar misschien, héél misschien komt ooit de dag, dat de prinsjes met voldoende aanmoediging en herwonnen zelfvertrouwen, in staat zijn het onderscheid te maken, belust zullen zijn op kennen door leren, door onderzoeken, om door deductie de essentie te filteren en dan tot grote vreugde ontdekken dat de liefde geen moment week. Dat ze aldoor de stille kracht bleef, door de stormen heen, die we uit liefde voor hen trotseerden. Dat geen mogelijkheid onbenut werd gelaten om de onkunde van wie geacht wordt kundig te zijn, aan te kaarten. Dat geen geweten onberoerd werd gelaten te getuigen van wat oorzaak en gevolg was, de waarheid bloot te leggen. Dat de pijn van die ontdekking later, misschien, heel misschien plaats maakt voor een immens vertrouwd gevoel van liefde en warmte die tijd en ruimte trotseert… als oma van 80 (?) zij het zonder cameraman, aan de aula op hen wacht met ‘a touch of Rose’…

Daarom droom ik dat ze me dan in hun armen nemen en laten voelen wat ik nu geloof en hoop: “diep van binnen hebben we het altijd geweten, oma….idem dito voor opa … " : we love you...  we too...

Jaren geleden, bij de moeizame start van een door de gemeenschap gedragen leefbaarheids pact in één van de vele kwetsbare woonprojecten in Antwerpen,werden we voor het eerst geconfronteerd met de discrepantie tussen droom en daad, waar geen praktische- maar juridische bezwaren samenlevingsopbouw in de weg staan.

Het overgeorganiseerde juridisch systeem kreunt en kraakt onder bergen nodeloze dossiers die, buiten tewerkstelling van een leger juristen, geen enkele toegevoegde waarde opleveren aan een betere samenleving, in tegendeel.

Politiek en justitie, gescheiden machten, zijn toch gedoemd om elkaar te bevruchten. Het is uiteraard de politiek, democratisch verkozen, die de samenlevingsmodaliteiten opstelt en het is justitie die de naleving ervan moet helpen waarmaken. Uiteraard binnen de deontologische regels van de grondwet, waarvan tot nader order: ‘iedereen gelijk voor de wet’, de enig verdedigbare is, zelfs in het achterhaalde wij- zij- verhaal.

De wereld globaliseert, open grenzen met vrij verkeer van- en naar-, nopen tot duidelijke afspraken, om spook- en aanrijden te voorkomen… Deelnemen is aanvaarden en wederzijds vertrouwen blijft enkel overeind in standvastigheid, met resultaatsverbinding.   

Na deze algemene beschouwing, verwijs ik naar een recent voorbeeld.

Verloederd, vervallen, herleid tot een bidonville, op de grote noord- zuid verbinding, dwars door de stad, werden de handen in elkaar geslagen om een studio- complex uit handen van meedogenloze huisjesmelkers, notoire pooiers en malafide beheerders aan te pakken en er een levensvatbare respectvolle samenleving op poten te zetten. Eénkamer studio’s herbergen bij uitstek mensen voor korte periodes, vaak op doorreis, onbekend in een nieuwe stad of wie genoeg heeft met hier en nu, zonder kelder en/of zolder vol overtollig ballast…

Het maakt dergelijke grote wooneenheden tot een bonte verzameling van mensen die in hun diepste binnenste alvast één ding gemeen hebben: thuis komen. Alleen mogelijk als iedereen dat van iedereen respecteert.  

Een belangeloze onderneming waar veel goede wil, uitputtend veel energie en volgehouden daadkracht door mensen van goede wil, de strijd aanbond en na meer dan 12 jaar inmiddels, het pleit dagelijks wint. Het betekent nooit versagen om de wisselende bewoning altijd weer te motiveren en consequent de gelijkberechtiging te hanteren. Die rechtszekerheid is de beste vorm voor integratie en vertrouwen en mensen ervaren dagelijks dat het werkt... 

Doorgedreven communicatie, blijvend overleg, onophoudelijk volgehouden belangeloze inzet van bewoners en vrijwilligers, duidelijke en gerespecteerde afspraken… resulteren in een ‘dorp in de stad’ waar normen en waarden ieders privacy waarborgen en waar ieder individu in zijn waardigheid bevestigd wordt om zich als deel van het geheel, gedragen en verantwoordelijk te weten.

Voor alle duidelijkheid, even de praktische zaak uit 'het dorp in de stad" voorstellen, waar u met velen de 'verhalen uit de builk van Antwerpen' mee op de voet volgde in het gelijknamige boek...  

Een woonblok waar het beheer door mede- eigenaars volledig transparant en gratis wordt gedaan, waar 2 keer per jaar enkel de gemeenschappelijke meterstanden van water, gemeenschappelijke elektriciteit, gas, onderhoudscontract liften en verzekering, gedeeld worden door het aantal studio’s.  Dat bedrag wordt door de mede- eigenaars gestort op rekening van de vereniging van mede- eigenaars, van waaruit de facturen correct en tijdig betaald worden. Geen nalatigheids intresten, geen erelonen, geen bonussen, geen percenten… de som gedeeld door het aantal mede- eigenaars en al het administratief werk door mensen die kennen aan kunnen koppelen.

Zo eenvoudig is dat. Elk jaar ligt het facturenboek open en bloot op tafel van de algemene vergadering en iedere eigenaar kan optellen en delen om te weten wat een fantastisch, kostenbesparend systeem dit wel is.

Om dergelijk efficiënt systeem uit te bouwen, zijn er duidelijk afspraken nodig, conform de richtlijnen van de overheid; zoals de registratie van bewoning, het aanbrengen van namen op bellen en bussen, het correct gesorteerd aanbieden van huisvuil dat door de stadsreiniging wordt opgehaald mits de betaling van de contributies voor container ophaling.

Twaalf jaar inmiddels wordt gestaag en met groeiend succes verder gewerkt.

Inmiddels werden de krachten verenigd, de aanwezige kennis bij de tientallen eigenaars gebundeld, wat resulteert in een vakkundig degelijk gerenoveerd gebouw. Een huis wordt een thuis door er te leven en daarvoor zijn alle ingrediënten geïntegreerd. De goede bewoning bleef niet uit. Mensen op zoek naar een thuis en bereid daar zelf loyaal toe bij te dragen. Win-win in de letterlijke betekenis.

Valse noot als een paar maand geleden een nieuwe partner van een vruchtgebruikster van twee studio’s een opgemerkte intrede maakt en het geoliede systeem van tafel probeert te blazen. Registreert huurders onder valse namen, draagt niet bij in de vaste gemeenschappelijke kosten, ontvangt handje- contantje de huur van bewoners die hem betalen voor- en gebruik maken van de gemeenschappelijke voorzieningen als water, verwarming, electriciteit... en niet doorbetaalt aan de leveranciers.

De basisakte van het gebouw, anno eind jaren ’60, voorziet dat in geval eigenaars in gebreke blijven van betaling van de gemeenschappelijke kosten, de vereniging van mede-eigenaars de huur kan innen ten bedrage van het verschuldigde bedrag.  Alleen nauwelijks uit te leggen aan wie er verblijft, maar niet de aangegeven bewoner blijkt te zijn en bovendien taal onmachtig is.

Dan rest de vereniging van mede- eigenaars enkel de omslachtige weg via advocaat en rechtbank.

Pijnlijk voor het vele vrijwilligerswerk om een provisie te moeten betalen en alweer een onzinnig dossier op het bureau van de ‘overbelaste rechter’ te deponeren.

De "vrede"rechter, opmerkelijk dat een in het circuit gecontesteerde naam in dergelijke materie hier andermaal opdoemt, vindt het registreren van bewoners inbreuk op de privacy. Controle op het verplicht sorteren van huisvuil, inbreuk op de privacy is. Dat de unaniem genomen beslissing van de Algemene Vergadering om wie de regels niet respecteert, een bijdrage aan de gemeenschap op te leggen, inbreuk op de privacy is. 

Ter verduidelijking: voor de 1100 liter containers koopt de VVM jaarlijks voor 1400 euro taksstickers bij de Stad Antwerpen waarvoor één keer per week de container wordt opgehaald door de stedelijke reinigingsdienst, echter op voorwaarde dat er correct gesorteerd werd. Zo niet blijft hij volgeladen staan. Met 118 wooneenheden hoeft er zeker geen tekening bij wat niet- leegmaken betekent… Een gemeenschapsdienst ter ondersteuning van het stedelijk beleid ter zake.

Met een indrukwekkende sensibilisatie, duidelijke affichering via ‘uit het leven gegrepen pictogrammen’, in meerdere talen sorteerfolders van de Stad zelf… en hulp voor iedere pas aangekomene… diverse sorteerafvalbakjes in de studio, wordt iedereen ook via het huurcontract en het huisreglement afdoend op de hoogte gebracht dat niet- naleving van deze spelregel, die bewaakt wordt door een door de privacy commissie goedgekeurde camera… leidt tot een forfaitaire schadevergoeding van 100 euro aan de vereniging van mede- eigenaars.

Als een rechter nu eens zou oordelen met kennis van zaken en zich zou vergewissen van de realiteit vooraleer de regels van de democratie gelegaliseerd te laten overtreden. Wat bezielt haar om in een stad die steen en been klaagt over sluikstort, over onbewoonbare, onveilige, geterroriseerde woonblokken, die handenvol geld moet investeren om de boel in sommige buurten te saneren… door een domme, niet gefundeerde uitspraak, malafide huisjesmelkers een alibi te verschaffen om de inzet van mensen die er samen werk van maken, te ondermijnen. Dat de beslissing zelfs door betrokkene als een zoveelste 'Belgenmop' wordt gecatalogeerd, bewijst de idiotie ervan.

Bij deze nodig ik de vrederechter uit om eerst eens te komen zien en dan te geloven… want wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil en daarmee alle inspanningen voor goed beheer van een Stad, "illegaliseert". Zijn we dan goed bezig...  

is niet hetzelfde als zot 'zijn'...  en opgeven is géén optie ...