Zappend tussen de herhalingen op de stakende zenders, word ik als door een bliksem getroffen als een volwassen man wenend vaststelt: “mijn oma leeft nog? “ 

35 jaar geleden werd hem als kind zijn familie ontzegd.

Het bleef een knagend, onbestemd gemis.

Tot échte liefde zijn pad kruist en het ontbrekende gezocht wordt… met de hulp van VTM… 

En dan …

Heeft u het niet gezien, ga dan zeker naar 'ooit gemist'…

Dat uitgerekend deze 8^ste vandaag, zoveel méér betekent voor al waarin we zijn blijven geloven en hopen, voelt als ‘a touch of Rose’.

Bij de omhelzing van de oude oma, stroomt liefde als gloeiende lava door mijn ganse lichaam. 

Nooit meer zal kinderen hetzelfde aangedaan kunnen worden, zowaar ik oma Morel heet… in the name of Rose…

Als het klopt dat cultuur de samenleving een spiegel voorhoudt dan zien we daar de laatste tijd opvallend vaak het beeld van een wereld waar Recht moet gedijen, maar onrecht welig tiert.

Een enorme uitdaging voor scenaristen om dat verhaal gestalte te geven, zij het veilig ingedekt door de mededeling dat elke herkenbare gelijkenis, absoluut ‘toevallig’ is…

Dé beveiligingsmodus om na hartkloppingen en onderdrukte woede, de eindgeneriek met een gRimlach door te spoelen…

Als cultuur dus bijdraagt aan de vorming- en het schoppen- van een geweten van de samenleving, dan hebben Clara Cleymans en Louis Talpe en de ganse cast van ‘De Ridder’ daar de voorbije maanden in hoge mate toe bijgedragen.  

Scènes die niet alleen door hun locatie herkenbaar zijn…   

Een ‘zeer bescheiden’ kijkje achter de schermen van een aantal maatschappelijke “apparaten” zoals justitie, politiek, medische wereld… zijn onderwerp van een ongebreideld aantal reeksen, die onder het mom van ‘fictie’ de harde realiteit projecteren.

Of bestaat de fictie er juist in, dat speurders, rechters, politici, pathologen … niet rusten voor Recht geschiedt…

Wellicht is de massaproductie van juristen niet vreemd aan de exponentiële toename van onverzoenbare twisten. Initieel is de academische opleiding anders geconcipieerd, maar tussen droom en daad… staan wetten in de weg en praktische bezwaren.

Rechtvaardig oordelen is de eenvoudigste manier juridische achterstanden weg te werken, om geen torenhoge stapels papier te produceren en reproduceren, om dossiers een dodelijk BMI aan te meten om in archiefkasten te vergelen.

Geldverslindende procedures tussen rivaliserende kantoren, op zoek om elkaar vliegen af te vangen… en vooral niet overhaast te werk gaan, want time is money, maar dan in de omgekeerde betekenis…     

Beschaving is een evolutie waarin rechten en plichten evenwichtig op elkaar afgestemd worden, rekening houdend met het individu ‘mens’, in al zijn facetten, al schitteren die niet altijd als in een ‘geslepen’ diamant…

Maar laat nu net dat bijvoeglijk naamwoord, het licht in de duisternis zijn om nooit op te geven, om te ontmaskeren.

We hebben een belofte gedaan die we voorlopig niet kunnen waarmaken, maar gesterkt door geloof, hoop en liefde putten we dagelijks kr8 om verder te doen wat moet. Voor onze kleinkinderen, maar ook voor de vele honderden families die vol vertrouwen uitkijken naar de noodzakelijke aanpassing van de wet. Nu verstopt zich, wie het aan moed of oordeelkundige vaardigheid ontbreekt, achter de letter van de wet, daarmee de geest ervan verkrachtend.

Met ‘a touch of Rose’ zal het tij keren en zal ik tot mijn laatste adem –haar smeekbede indachtig- me blijven inzetten, om de wet aan te passen aan de veranderde samenleving.

Het mag niet kunnen, dat als minderjarige kinderen van gescheiden ouders, een ouder verliezen, de bestaande innige en sterke band met de familie van de overleden ouder, kan verbroken worden.  

Roosje, met de kr8 van 8… hoop dat je het weet, ziet en voelt… 

Uiteindelijk heb ik hem van miserie achtergelaten… de auto, voor alle duidelijkheid. 

De aangekondigde ‘bevrijde’ Noorderlaan, langs waar ik de stad in moest, bleek dat enkel ‘on line’ te zijn.

Het blauw- wit lint dwars over de weg, een politiemotard en een cirkelende helikopter boven mijn hoofd: geen doorkomen aan…    

Het alternatief via een ommetje langs Kinepolis, voorbij ‘Villa des Roses’,  Straatsburgdok,  Kattendijkdok, rustig en goed mikkend over de smalle Mexicobrug via de Londenstraat den Boulevard op… 

Niet dus, want ook hier een agent om wie links wilde, rechts op te sturen.

Om hem te kunnen gehoorzamen, moet ik keren, terwijl inmiddels rood op groen springt voor de andere kant. Omdat de agent ongeduldig wordt -wie weet hoe lang staat die man daar inmiddels al- vraag ik hem even te helpen de 180° rond te maken. Het lontje is duidelijk fel ingekort als hij boos roept ‘ge kunt toch rijden, he’… en ik mag hopen dat het alleen maar een indruk is…dat hij mijn nummerplaat noteert…

Een attente automobilist merkt het probleem, flikkert even met zijn lichten en gunt me de ruimte te keren… bedankt daarvoor.  

En weer keer ik noodgedwongen den Boulevard de rug toe en begin een stapvoetse citytrip van een paar uur over een paar kilometer. Mag dat eigenlijk wel zoooooooo traag?

Over de Londenbrug richting Scheldekaaien om vervolgens langs de Ankerrui alsnog de Italiëlei te bereiken… was al plan C…

Eens voorbij de indrukwekkende 'stand by' kolonne politiewagens, worden de drie voorsorteervakken aan het eind van de Ankerrui tot één vlecht geritst. Dan gaat het kronkelend door de kleine eenrichtingsstraatjes over de Stadswaag, via Academie en stadscampus van de UA, om onverbiddelijk te stranden op het pleintje van de Ossenmarkt. Voetgangerszone ! Hier laat ik hem (de auto) achter, haast symbolisch voor de deur van de voormalige materniteit, nu bejaardenhome, waar onze twee dochters geboren werden.... d

Van hier zet ik dan mijn 'kruistocht' naar de Italiëlei te voet verder... 

Een lege Boulevard is eens wat anders, rustig en stil, al laten blauwe zwaailichten in de verte vermoeden dat het nog niet ‘game over’ is…

Als ik een uurtje later de vroege nacht instap richting auto, ben ik vertederd bij de aanblik van twee stoere motards die broederlijk op het zadel van hun moto een frietje steken… duidelijk tevreden over het verloop van deze dag die al om 5 uur begon …

Een pluim voor al wie vandaag met fatsoen zijn grieven kond deed en voor de geruststellende aanwezigheid van de Antwerpse politie.

Hangen stakingen het beeld op van instabiliteit, moordend voor het noodzakelijke investeringsklimaat en werkgelegenheid, dan was het optreden van de niet-optredende politie een duidelijk positief signaal dat Antwerpen doortastend en vastberaden aan de toekomst werkt. 

Nu nog even de oproep lanceren om bij een volgend recht op staken, respectvol te ritsen met het recht op werken. Dat betekent beroep kunnen doen op gemeenschapsvoorzieningen waarop niemand het alleenrecht heeft...  

Daar moet ik even van bekomen. Gewoon op straat de vraag krijgen waarom het zo lang geleden is dat er nog een blogje verscheen ?

Geen idee wie die man is, maar blijkbaar weet hij wel wie ik ben als hij verder gaat en bijna een beetje verwijtend zegt: “twee keer per dag ga ik kijken en al meer dan een maand blijft het stil. U mag niet opgeven, beseft u eigenlijk wel wat het voor veel mensen betekent.”

Snel ben ik niet uit mijn lood geslagen, maar hier sta ik perplex van… Tijd om te vragen met wie ik de eer heb, is er niet, want hij stapt gelijk de parking af.

Hoe ik er ook mijn hoofd over breek, ik kan me niet herinneren de man al ooit eerder gezien-, laat staan gesproken te hebben en tevergeefs doorloop ik de profielen van mijn fb- vrienden.

Met een ommetje naar mijn blog, stel ik wel tot mijn eigen verbazing vast dat sinds 17 oktober er inderdaad niets meer gepost is. En dat terwijl er zo verschrikkelijk veel de revue passeerde… 

-"Geachte heer op de parking, als u het inmiddels niet opgaf, neem ik uw opmerking ernstig en probeer me er terug aan te zetten." Het ‘grotere’ werk (!) vergt momenteel veel van mijn schrijfenergie… maar ik heb nog wel wat reserve.

Zondagmiddag in de voorspelde hete herfst... met 16° op een 23ste november, die naam waardig... 

De lage novemberzon aangenaam warmend door het grote raam stelt me voor een dilemma: spons en zeemvel of Word?

Dit blogje verraadt hoe de teerling viel…

Morgen staken? Nee, dank u, niet goed bezig… 

Keuzes dienen zich permanent aan en diep in mij groeit de drang om tegenwind te geven aan de oproep die onophoudelijk, met hoog marketinggehalte weerklinkt, om morgen maandag de boel te saboteren.

Een verpletterende verantwoordelijkheid, die vakbonden ‘zonder rechtspersoonlijkheid’ relatief losjes op de schouders dragen. Vakbondsbonzen zijn geen naïeve jongens, weten verdomd goed dat hervormen onvermijdelijk is, wil er nog IETS van de welvaarts-, verzorgingsstaat overeind blijven. Tegelijk behoren ze tot een onaantastbare, geprivilegieerde groep mét werkzekerheid en dito inkomen, beheerders van een fortuin, in staat het begrotingstekort meteen flink in te dijken. Maar maken daar nauwelijks gewag van. 

Ik vraag mij af hoe ze het klaarspelen om in het bewustzijn van de noodzaak van grondige hervormingen, de achterban zo overtuigend te misleiden en voor een achteruitrijdende kar te spannen. Dat terwijl het gezond boerenverstand van de ‘gewone’ mens, zoals ze ons graag denigrerend oplijsten, overtuigd is dat het ‘op’ is… het gratis verhaal op sterven na dood is… de gouden jaren van hoogconjunctuur achter ons liggen. Maar ook dat crisissen opportuniteiten bieden, uitdagingen zijn voor veerkracht en creativiteit, die in de geglobaliseerde wereld troeven zijn die het verschil zullen uitmaken. 

De wereld wordt steeds kleiner terwijl de mensen erop exponentieel toenemen. Dan blijft niets bij het oude...  

Wars van politieke overwegingen, is het zaak na te denken over debedoeling, het nut en de gevolgen van ‘staken’. Ongenoegen uiten, ja maar dan rijst de vraag waarover, wie is daar verantwoordelijk voor en wat is er aan te doen. Hoe kan het werk neerleggen de eis voor meer werk, kracht bijzetten. Tering naar de nering zetten is het meest vanzelfsprekende principe om orde op zaken te stellen en leven op de poef leidt altijd naar de afgrond. Gevolgen laten nauwelijks op zich wachten. Te hoge loonkost, sociale spanning … creëren  een bedenkelijk ondernemingsklimaat en hoe vreemd is het dan, dat bedrijven rustiger vaarwater opzoeken?  En wie is daarvan de klos? Juist, ja... 

Natuurlijk zijn er kromgegroeide toestanden die moeten aangepakt worden. De realiteit overtreft hier zelfs de illusie en het slopen van heilige huisjes is maar een begin. En ja, er zijn sterke burchten die langer overeind blijven dan kaartenhuisjes, maar niets is voor eeuwig, ook niet die privileges.

Langzaam maar zeker onze maatschappij terug op rails zetten, rijmt niet met ze lamleggen. Dat gelag betaalt uiteindelijk toch de ‘gewone’ man, wij samen dus, en belast de toekomst van de volgende generaties … terwijl de vorige generaties in véél penibeler omstandigheden, zelfs nog vangnetten weefden voor nu… 

Hét antwoord op al die vragen heb ik niet, maar wél vertrouwen in de visie die nu ontwikkeld wordt met het oog op herstel van een leefbare gemeenschap en daar wil ik aan meewerken, niet aan meestaken...

Staker of niet, ik wens iedereen een constructieve maandag zonder brokken…  en ik? Ik ga die ruiten morgen onder handen nemen, want ook morgen komt the Sun up out of the underground ook voor U... slaapwel! 

Weet niet of het nu al dan niet de bedoeling was van de nieuwe regering om met haar State of the Union de openbare omroep tegelijk met de aangekondigde besparingen ook een alternatief te bieden, feit is dat met de integrale uitzending ervan, de zender al drie dagen lang zoet is.

Naast een goed  gestoffeerde cursus Frans, waarvoor dank, kon wie daar tijd en zin in had, genieten van - weliswaar statisch- theater, door twee totaal verschillende gezelschappen, die een gezamenlijke theaterzaal delen.   

In tegenstelling tot de indruk die zou kunnen gewekt worden, gaat het hier niet om ‘gratis’ theater. Want ondanks de al evenzeer voorspelde besparingen in de cultuursector, is deze performance er een van de best betaalde gezelschappen van dit land, gefinancierd door U en mij. Toegegeven, de boodschap 'langer werken' werd alvast in de praktijk toegepast. 

Na verkiezingen, die in het verleden weinig veranderden aan het politieke landschap, is dat na de vorige stembusgang een ander verhaal.

Na alle trucs van de foor te hebben toegepast, verliezers zichzelf tot winnaars doopten, tegenwind aangewakkerd- en aversie gevoed werden, kon uiteindelijk toch een V- formatie gevormd worden en kan de vlucht vooruit, van de grond gaan.

Via verandering vooruitgang boeken in een land waar met twee snelheden één enkel spoor gefrequenteerd wordt, vereist ‘creatieve’ stuurlui, die weten hoe die permanent opgetrokken noodrem, toch te ontkoppelen.

Beweren dat we de voorbije drie dagen getuige waren van hoogstaand theater, doet de waarheid geweld aan. Maar verhelderend voor ons collectief psychologisch inzicht was het dan weer wel. Boeiend te kijken naar de metamorfose van een vrouw die haar scepter moest inleveren en naar de oppositiebanken verhuisde.

Who's still afraid of Virginia Woolf, nu ze veranderde in een wild om zich heen slaande ‘Laurette mitraillette’.  Geen zweem van waardigheid en/of respect voor het instituut en de collega’s meer te bespeuren, waarvan zelfs confraters uit de oppositie het ‘erover’ vonden…

Spetterende vonken en veel lawaai als stuiptrekkingen van iemand die weet dat haar pleidooi niet strookt met de werkelijkheid, gewoon oneerlijk is en het nog slechts een kwestie van tijd is voor de laatste luchtballonnen doorprikt zijn. 

Aan de nieuwe ploeg de opdracht op alle terreinen te bewijzen het vertrouwen te verdienen, eerlijk en transparant te communiceren en moedig doen wat moet, in woord en daad.

Eén letter verschil tussen stoken en staken, maar een wereld van verschil: ‘o’ heeft er belang bij en ’a’ betaalt het gelag… laten we daar maar eens over doordenken, voor we onszelf de das omdoen.

12 minuten….welgeteld 12 minuten om linker- en rechteroever van de Schelde in Antwerpen, met mekaar te verbinden…. Een boulevard op het water.

Dan fronst een mens toch de wenkbrauwen waarom men al decennia lang de hersens pijnigt over een nieuwe Schelde- oeververbinding, als die er in 12 minuten ligt… 

In het kielzog van de koning, -ook een historische herhaling van de geschiedenis, want in 1914 trok Koning Albert I vanuit de belegerde stad Antwerpen spoorslags de toenmalige pontonbrug over, richting Ijzervlakte- trokken duizend kinderen uit het 5^de leerjaar en dus ook de klas van onze lieveling Alexander, het voorbije weekend over het water van rechter- naar linkeroever. Apotheose van werken in klasverband rond oorlog en vrede. Een gegeven dat de eeuwen trotseert…

Vrijdag 3 oktober. Een uitgelezen zalig zachte herfstavond. Duizenden wandelaars overrompelen de Grote Markt, Suikerrui, Kaaien, terwijl de beiaard zijn klanken over hen uitstrooit. Niets dan ontspannen lachende gezichten.…Gezellig met de kinderen en de (helft van onze vier) kleinkinderen, genietend op een van de vele terrasjes, de stroom kijklustigen volgen die de wandelterrassen boven de Schelde innemen.

Met zicht op de mooiste toren van het land en de ‘lichtjes van de Schelde’ weerkaatst in onze ogen, hebben we die avond de voorzitter van het vredescentrum in ons midden en luisteren geboeid naar het verhaal hoe met alle mogelijke instanties samen gewerkt werd om opnieuw een pontonbrug over de Schelde te leggen zoals 100 jaar geleden. Toen de weg tussen dood en leven. Deze pontonbrug in de herdenkingen rond ’14-’18 was de droom van wijlen Marleen Van Ouytsel, voormalig directeur van het vredescentrum. Geen sinecure, de Schelde laat zich niet makkelijk bevaren, laat staan overlopen. Maar opgeven was ook voor haar geen optie en zie, uitgerekend dag op dag 3 maanden nadat Marleen haar persoonlijke ‘great war’ eervol verloor, is haar droom realiteit. Marleen, moeder van 2 kinderen, overleed 3 juli en was 52 jaar. Met heel veel warmte en respect heb ik mijn overtocht in stilte aan haar opgedragen…daarbij elk woord herinnerend waarmee ze teder over ons Roosje sprak, toen die overleed. Ik ben overtuigd dat ze samen hoog boven de wolken een prachtig uitzicht hadden en samen met onze Chris, Antwerpens hoogdagen mee beleefden.    

Feestelijke overrompeling van de stad tijdens deze été Indien, is toch in niets te vergelijken met wat we van 100 jaar geleden herdenken.Vluchten uit een belegerde stad, die in puin geschoten wordt en quasi in brand staat. Gewond, stervend langs de weg, wegduikend voor kanoninslagen, proberen zo snel mogelijk over die pontonbrug geraken. De koning aan het hoofd van een deel van zijn troepen was als eerste de Schelde overgestoken richting Ijzerfront. En dan was het de beurt aan de burgers die zich verdrongen om toch maar de andere oever te bereiken. Moeders met maar twee handen en twee keer zoveel kinderen en nauwelijks nog mannen in de stad, tenzij garnizoenen in de forten en de vijandelijke soldaten… De vaders, zonen en broers vochten elders. Vluchten, het water over, richting Zeeuws Vlaanderen  en Nederland is het enige alternatief voor de burgers: word ik gered of niet gered.

Tijdens het aanschuiven komt een oude roeping die je nooit verleert, weer boven en haast ongemerkt krijg ik een paar jengelende ongeduldige kinderen in de ban van het verhaal. Ja, ze weten dat de mensen langs het water vluchtten, want de Duitsers waren de vijand… maar als ik dan vertel dat het toen helemaal niet zo leuk was, het wachten veel langer duurde, de kinderen moe waren, honger hadden, luisteren ze met grote oogjes. Kijk maar eens achterom hoe mooi de kathedraal verlicht is, kijk eens naar de mensen, ze hebben allemaal lekker gegeten, ze hoeven niet bang te zijn, de hele stad feest. Maar honderd jaar geleden was het die avond helemaal donker, mensen mochten geen licht maken, want dan zou de vijand hen zien… Toen stonden er nog veel langere rijen mensen te wachten om zo vlug mogelijk over die brug te geraken. Veel meenemen als je vlucht, kan niet. Sommige mensen laadden wat gerief op een fiets of in een kinderwagen, anderen reden er met kar en paard tussen. Het moest allemaal heel snel gaan, want het was zeker dat de vijand de brug zou opblazen en dus wilden de mensen er zo snel mogelijk over zijn…

En dan gebeurt het. Dikke Bertha, zo noemde men de zware kanonnen van de Duitsers, schoten de brug stuk… Wie niet weg was, was gezien. Maar niet zo leuk als bij verstoppertje spelen…

Ze hingen –althans voor even, maar lang genoeg om weer een eind door te schuiven- aan mijn lippen. Net toen we dan de brug zouden opgaan en opa in de rolstoel ons kon vervoegen, werd Eline gevraagd aan een of andere micro van een journalist. Met haar hoog tante Rose- gehalte, vertelde ze met de glimlach welk gevoel deze herdenking bij haar opriep. En ja, ze wist heel goed hoe verschrikkelijk oorlog wel is, want ze speelt al meer dan 30 keer als figurantje mee in de musical ’14-’18, die een diepe indruk naliet.

Zo vlot het die vrijdag ging, zo moeizaam kwam het blijkbaar zaterdag op gang. Afspraken werden geannuleerd, om uiteenlopende redenen, die zeker op voorspelbaarheid zullen getest worden. Heel erg jammer voor wie er had naar uitgekeken, maar oorlogstaal hanteren, is het doel voorbijschieten. De reacties van de gedupeerden gingen van begrijpelijke teleurstelling tot arrogante en absoluut misplaatste aanvallen tegen de verkeerde mensen: de vrijwilligers, de stad, in hoofde van haar burgemeester. Laat net die laatste voor zijn aanwezigheid in de frontlijn een oprechte pluim verdienen. Hoewel hij er geen zier aan kon doen- de logistieke organisatie berustte immers bij Landsverdediging- en zijn eigen gezin zelfs toevallig deelde in de klappen, schuwde hij de confrontatie niet. Uiteraard zal men als stad het hoe en waarom van de misrekening onder de loep nemen en natuurlijk verzekert een terugbetaald kaartje geen overtocht meer.

Ondanks de teleurstelling beleefden net deze gedupeerden de realistische herinnering aan de oorlog zoals de andere helft van de bevolking die in de oktoberdagen 1914 ook ondervonden…en niet over de brug konden.

Met dat immense verschil dat de kathedraal bleef baden in zachte gloed, de terrasjes er gezellig uitnodigend bijlagen, het naar vers gebakken frietjes rook en bij het thuiskomen…na een fikse nachtelijke wandeling onder water, via de voetgangerstunnel, de woonst  niet in puin lag en een veilig zacht bed tot dromen uitnodigt. 

Met dank voor het dringend telefoontje met de melding: “vanavond zeker op één afstemmen voor Café Corsari met kinderpsychiater Adriaenssens en journaliste/blogster Duval”. “U op het lijf geschreven materie”, lacht de beller….

En dat doe ik. Even tijd nemen om opnieuw te genieten van HD-tv na de heftige worsteling in een slangenkuil kabels om onze digirecorder netjes ingebouwd terug on line te krijgen.

Ruimschoots op tijd, zie ik ook nog de herkenbare kamikaze toeren van de jonge rolstoelgebruiker om te anticiperen aan ‘leven’. Intussen meer dan een decennium zijn we er in ons gezin mee ‘vertrouwd’: eufemisme voor wat een enorm belastende belemmering is. De oproep om allen de handen in elkaar te slaan om een soort inventaris/vademecum op te stellen waar/wat, wel/niet rolstoeltoegankelijk is, doet een belletje rinkelen eerder zo’n oproep gehoord te hebben vanwege een politieker uit Oostende. Geen nood, herhalen maar die oproep, tot woorden , daden zijn….     

En dan gaan de deuren van Café Corsari open. De ‘s’oete gastheer van dienst, geflankeerd door oud-Wiking Michaël Van Peel stelt in de aanloop naar Allerheiligen, lees Boekenbeurs, twee nieuwe boeken voor.

‘

Kinderdromen’ bundelt de peiling naar dromen van duizenden kinderen. De bekende kinderpsychiater trapt een open deur in door te stellen dat de grondvesten van een heel verder leven, gelegd worden voor hun 12^e.  Wie waakt echter over de kwaliteit van het beton van de fundamenten, als opdrachtgever, toezichter en aannemer dezelfden zijn?  

Ondanks de hoopgevende woorden van diverse kinderpsychiaters dat jongeren altijd op zoek gaan naar hun roots, als de tijd daar rijp voor is, vrees ik voor de stabiliteit van een fundering op drijfzand… Tal van signalen uit de jongerenmaatschappij moeten tot nadenken stemmen.

Ieder zinnig mens begrijpt het verdriet van- en voor jonge kinderen die hun mama verliezen. Maar meer nog walgt iedereen van een rechtssysteem dat zich leent om die kinderen ook nog eens te laten vervreemden van de vertrouwde omgeving van de familie waarin ze opgroeiden. En dan hoor je een man van het vak zeggen dat tussen de vele dromen van kinderen er zitten als, en ik citeer:  ‘dat oma uit de hemel zou terugkomen…’. Een koude rilling…veel warme tranen. Zo vlakbij en toch onbereikbaar en dat in een wereld waar de draadloze verbindingen haast tastbaar zijn.

Dit roept om een blogje en hoort thuis in het ‘koffertje vol dromen’ dat voor hen met heel veel liefde hier bewaard wordt… voor later, als ze hun roots zoeken…  

Dat in dezelfde uitzending uitgerekend een boek over Bloggen wordt voorgesteld, voelt als méér dan toeval… Stéphanie Duval, zelf ook journaliste, schrijft het succes van een blog toe aan authenticiteit… én relevantie. Hoop dat het niet als ijdel overkomt als ik durf hopen dat het een van de redenen is waarom bijna 400 000 keren mijn atouchofrose.skynetblogs.be gelezen is. Daar ben ik vooral dankbaar voor in het besef dat een maatschappelijk gedragen wil tot verbetering van een bestaand systeem, een eerste stap is om een log voorbijgestreefd gevaarte als justitie, tot zelfreflectie aan te zetten. Dat ook van binnenuit die roep steeds luider weerklinkt, zij het achter de coulissen, bewijst de hoge nood.

Mijn blog laat wie dat wil en er iets aan heeft, bewust meekijken door mijn open vizier naar de normen en waarden waarmee wij eerst zelf, vervolgens onze kinderen en nu de kinderen van onze kinderen opgevoed zijn en hopelijk worden.

Geen verantwoordelijke vader of moeder, met het hart op de juiste plaats, die niet beseft hoe belangrijk de band met mama’s familie voor jonge kinderen is en blijft, zeker als zij er niet meer is. Het aanreiken en helpen ontwikkelen van het meegegeven erfelijk materiaal, moet  haar kinderen keuzemogelijkheden bieden. Dat is een morele plicht.

Pogingen om deze band te verbreken werkt manipulatie en geestelijke kindermishandeling in de hand, zonder dat er een haan naar kraait, dankzij ingebrande loyauteit, kinderen eigen.  

Dat ons juridisch systeem zich zo makkelijk in de luren laat leggen door een voorspelde manipulatie, noopt tot onderzoek van de methodiek.

Met het intussen geregeld beproefde ‘sorry’ wast elke Pontius Pilatus post factum de handen in onschuld. Afgenomen kinderrechten zijn niet recupereerbaar.

Teruggeven wat onze kleinkinderen werd ontnomen, kunnen we niet, maar andere kinderen hier tegen beschermen, wel. 

Daarvoor zullen we met het verkregen inzicht, moed en volharding, gedreven door het geloof en de hoop van duizenden, de strijd aangaan om recht, rechtvaardiger te maken en misschien zo bijdragen aan een ‘roos’kleuriger toekomst voor anderen.

Kinderen maken onlosmakelijk deel uit van verleden en toekomst van de families van beide ouders. Minderjarige kinderen van gescheiden ouders, die het ongeluk hebben een van hen te verliezen, moeten de veilige vertrouwde plek binnen de familie van de overleden ouder blijven behouden.

Geen enkele rekening houden met wat ‘voorafging’ zal nog menig gepeste en gekwetste ziel tot wanhoop drijven… Het geduchte onderschatte pestgedrag… dat zich dagelijks onder onze neus voltrekt. Geblinddoekt is het moeilijk waarnemen voor vrouwe Justitia.

Complete waanzin om een paar uur contact per maand ‘toe te staan’ om de familiebanden intact te houden. De ogen sluiten voor de 720 uren ‘voorbereidend’ werk om die te ondermijnen, maken dat we niet kiezen voor dit Salomons oordeel. De onmogelijkheid inbouwen om kinderen tot één kamp te laten veroordelen, zal bijdragen tot heel wat minder strijdlust… broodadvocaten ten spijt.  

Zoals auteur Duval in haar ‘hoe succesvol bloggen’- boek  stelt, is de impact van een authentieke blog wel degelijk zeer groot. 

In ons specifiek geval hebben we met vertrouwen de suggestie van de rechters in eerste aanleg gevolgd, om de EIS van hun vader in te willigen: de blog stoppen en alles wissen met terugwerkende kracht, want de jongetjes (toen kleuter en eerste leerjaar) lazen die blog!!!

Hoop deed ons toen tevergeefs leven. Alle gesjoemel onder de mat geveegd en de kust vrij om zonder tegenspraak drie jaar na het overlijden van de moeder van zijn kinderen, een intussen tot ‘arts’ gepromoveerde veertiger, zich verlaagt zélf een interview in Dag Allemaal  aan te vragen met de eigen witwasversie. Tekenend.

De herhaalde vragen om een reactie hebben we ondanks de sympathie voor de geschreven pers en haar noden, negatief beantwoord. Nochtans is Roosjes naam op de cover nog steeds lucratief blijkbaar.  

Honderden reacties van evenveel mensen, vaak kroongetuigen van op de eerste rij, gaven uiting aan de verbolgenheid dat het tijdschrift de beweringen door C. Schellemans als waarheid verkocht, zomaar zonder controle publiceerde. Jammer voor de geloofwaardigheid en dat terwijl via de persbibliotheken met één klik ook buitenlandse media te raadplegen zijn.

Het doet ons vooral pijn te beseffen dat zonder enig alternatief, Roosjes kinderen in dit nieuw samengesteld gezin dat twee keer uit hetzelfde vaatje tapt … opgroeien. Vooral voor hen een gemiste kans, waarvan de gevolgen niet uitblijven.

Ondanks dat die gedachte ons hart breekt, werkt ze ook inspirerend op onze gedrevenheid om te overleven. En inmiddels over de wettelijke drie jaar.   

VOLT :  Studentenkoten onder de loep… 

Wie het boek “Met de kracht van Marie-Rose, verhalen uit de buik van Antwerpen” las, (nog steeds te bestellen bij- en met integrale opbrengst voor 'a touch of Rose') dat kort na haar overlijden verscheen, weet dat wij ons reeds een aantal jaren inzetten in ‘het gebouw’. Zo doopte ons Rose het, tegelijk met mijn rijdend bureau dat door het leven gaat als mijn 'Louis Vuitton'…  een materiaalkoffer op wielen. 

Bij het kijken naar Volt vanavond en het item over studentenkamers is het eigenlijk een beetje jammer dat men eens geen kijkje nam in 'ons dorp in de stad' aan de Italiëlei 227.

Studenten huisvesten in ruime, mooie studio’s, proper en net, het voelt als een leuke plicht.

Het zet Antwerpen Universiteitsstad stijlvol op de kaart. Elke keer weer mogen horen: 'waaw, zo ruim, mooi en proper, bij aankomst, maakt me nog elke keer gelukkig.

Ik weet wat ze bedoelen, vaak na het bezoek aan een reeks koten... zelf ben ik met elk van onze drie kinderen op kotjacht geweest: Antwerpen, Leuven en Gent... je staat versteld wat soms als studeerruimte wordt aangeboden. Daar wilde ik voor Antwerpen wat aan doen, nadat we voor de jongste een eigen plek kochten, zoals ik in het boek beschrijf.

Hier heeft elke studio een eigen modern geïnstalleerd keukentje en een eigen badkamer, een ruime kamer met terras, grote schuiframen voor veel licht ... dubbele beglazing, brandvertragende deuren, brandblussers, rookalarm, camerabewaking, toegangscontrole, fietsenberging... Een veilige omgeving waar ouders hun studenten graag gehuisvest weten.

De voorbije dagen waren druk met de aankomst en installatie van het nieuwe contingent studenten dat super enthousiast was bij het zien van de gereserveerde plek in 'real time'. Voor hen, maar ook voor ons steeds een warm gevoel...   

Er wordt dan ook geen moeite gespaard om de leefbaarheid in dit ‘dorp in de stad’ voor iedereen zo kwalitatief mogelijk te maken. Daar staan een paar duidelijke afspraken tegenover, en zo floreert hier een multiculturele gemeenschap waar rechten en plichten als vanzelfsprekend door iedereen gerespecteerd worden en voor een ontspannend klimaat borg staan. 

Antwerpen Universiteitsstad. Absoluut. Onze amc-studios@skynet.be(de eerste letters van de namen van onze kinderen) staan trouwens ook op Kotweb. 

Wie het boek las, weet dat het inmiddels 14 jaar geleden begon met de aankoop van een studentenstudio voor onze zoon en mijn voorstel om gedurende een jaar de mistoestanden die toen het leven verzuurden, te onderzoeken en aan te pakken.

Het werd een ongelooflijke leerrijke ervaring. Een verloederde 'probleemblok' is nu een gerenoveerd, gerespecteerd en uitverkoren complex, hartje stad. Een gezamenlijk project van vele tientallen eigenaars, die van huisbazen, soms zelfs huisjesmelkers, échte Landlords werden...    

Bovenop dure promotionele acties van stad en universiteit, is de boodschap die mee naar huis wordt genomen, door wie hier kort of langer verbleef, de beste aanbeveling voor Antwerpen: gastvrij, veilig en netjes, vriendelijke bewoners, waar rechten en plichten evenwichtig op elkaar zijn afgesteld en waar iedereen telt…

Dat jonge mensen vaak na hun studies ook kiezen op een studio te blijven wonen, maakt dat ouders die het zich kunnen permitteren, aan het begin van de universitaire carrière 'aankopen'. Een haalbare kaart waardoor de jongeren meteen ook over een eerste eigen stek beschikken...  Zo zien we in ons gebouw met veel plezier de groep jonge, gemotiveerde eigenaars aangroeien. Zeker met het fiscaal voordeel dat nog geboden wordt, is het voor velen een buitenkans. 

Wie interesse mocht hebben, of mede- eigenaar wil worden...laat maar horen... 

amc-studios@skynet.be

Emblem, al lang niet meer het Kempisch dorp van de ansichtkaart, ligt er op deze zaterdagse septemberochtend mistig gesluierd bij, nu de zon forfait geeft.

De klanken uit de klokkentoren van de Sint- Gummaruskerk onderlijnen de tristesse die elk afscheid tekent, zeker als het om een jonge mama met kindjes gaat…

Met al haar kracht en moed heeft ze de strijd tegen dit doemscenario geleverd, dit mocht en kon niet en toch: het gebeurt alweer. 

Zich pijnlijk bewust van de onbarmhartig wegtikkende tijd, schoof Bea steeds weer nieuwe bakens vooruit, zette ze te halen doelen uit…  Moedig en volhardend. Voor David, Benjamin en Eveline, voor haar ouders, familie, vrienden …   

En dan plots… het verschil tussen fracties van een seconde… “to be or not be”…. Onwezenlijk.

Wennen? Nooit.

Alleen onwrikbaar geloof, hoop en alles overlevende liefde dat ooit, eens… geven de kracht om door te gaan.

Zoals elke avond zoek ik straks de sterren… ook al zie ik ze misschien even niet, ik weet het zeker: ze zijn er. mille cherubini in coro….   

Lieve Bea, schitter voortaan met ons Roosje, onze Chris en die vele andere gemiste, onmisbare geliefden hier op aarde, hoog aan de hemel als een baken van besef, dat het hier maar voor even is… maar bepalend voor wat eeuwig heet…

“Alleluja” . Gabriel Rios zong het live, speciaal voor jou … prachtig... dank voor dit mooie moment, waarmee jij vandaag troost en hoop voor iedereen achterliet...  

Half augustus, op een warme zomerse dag, belt een mooie, tengere vrouw aan. Een beetje bleek voor de tijd van het jaar, stapt ze zichtbaar moeizaam op me toe en veiligheidshalve geef ik haar een arm. Oei, denk ik...

Ze komt me bekend voor, maar toch ben ik dankbaar voor de hint, dat ze na Roosjes overlijden hier al eens was en zelf kankerpatiënt zijnde, moed putte uit Roosjes dagboeken.  Nu weet ik het weer... 

Onze papa is in zijn bureau aan het werk en we zetten ons bij hem, want ik voel dat er geen goed nieuws komt. 

- "ik was hervallen en kom net van het ziekenhuis met de verpletterende boodschap ‘dat alle middelen zijn uitgeput’… ik ben nu een palliatieve patiënt… fluistert ze. Ze weten niet hoelang ik nog heb, maar ze hebben geen medicatie of chemo meer die kan helpen..."

We kunnen geen woord uitbrengen, onze stem stokt en tranen wellen op…Wat te zeggen…Een orkaan van herinneringen stormt op ons af en we staan machteloos. In een onhandig maar goed bedoeld gebaar leg ik mijn arm om haar heen en fluister: 'wat erg'...  Ze verontschuldigt zich voor het onaangekondigd bezoekje en wat het bij ons losmaakt. Maar ze MOEST komen, want zonder gedachtenisprentje met de foto van Roosje en haar prinsjes, wil ze dat laatste stuk weg niet op. Roosjes foto stond op de fototafel maar de voorbije week drongen inbrekers binnen en stalen ook alle zilveren fotokaders, dus ook die met Roosje. Dan hebben mensen al zoveel miserie en dan voegen onverlaten daar nog een portie ellende aan toe, kook ik vanbinnen...

Dat ze haar lieve man en hun twee jonge kinderen, zoontje en dochtertje, ooit de vervulde koningswens en dezelfde leeftijd als Roosjes prinsjes, zo jong moet achterlaten, maakt haar verdriet ook opstandig.  Ze heeft zo lang alles gedaan, alle behandelingen ondergaan, pijn doorstaan om er voor hen te kunnen blijven… Maar het is haar niet gegund. Uit Roosjes dagboeken puurde ze keer op keer weer het geloof, de hoop en de liefde om vol te houden. Voor hen. Ze zijn nog zo jong. Zo herkenbaar. Zo triest, zo heldhaftig. 

"Opa en oma zijn vandaag met hen naar Bokrijk', glimlacht ze vertederd en windt zich zichtbaar op dat het Roosjes jongens ontzegd wordt.  Ons hart bloedt.

We praten, zwijgen, kijken, verbijten en slikken … maar prijzen haar kinderen gelukkig met een vader die zo van hun moeder houdt en grootouders die met hen de mooie herinneringen zullen koesteren.  

Ze is vooral droevig om zo moe te zijn, voelt zich schuldig voor het ontbreken van de noodzakelijke energie die ze als echtgenote, moeder, dochter zou moeten kunnen opbrengen. Maar ze is uitgeput… hoeveel meer kan ze nog? We zeggen haar wat ze al weet: dat het eigen is aan die zware behandelingen en dat niemand haar ook maar iets verwijt. Integendeel. Ze kijkt zo lief en teder en zo breekbaar, zo waarachtig bedroefd... en wij voelen ons zo machteloos.

We halen het prentje van Roosje dat ze teder tegen haar hart drukt. Ons gemoed schiet vol als ze zegt dat ze nu met veel meer moed en minder angst tegen de laatste fase aankijkt. 'a touch of Rose'.

Haar arm in de mijne gehaakt, wandelen we naar de auto. Haar man wacht haar geduldig op en zij en wij zijn hem dankbaar dat hij die omweg wilde maken voor wat ze nu zo belangrijk vindt. Mooi. 

Ze geraakt met moeite in de auto en zegt hoe verschrikkelijk triest ze het vindt dat Roosjes jongens ons moeten missen. Vlug keren we de vaststelling om en zeggen dat zij alleszins gerust kan zijn te weten dat haar kinderen daar wel op kunnen terugvallen. Dat de waarden, de eigenschappen en de herinneringen die ze in hun genen meedragen, gestimuleerd zullen worden en zij in opa en oma een groot stuk mama zullen blijven vinden. Het doet haar zichtbaar goed dat verwoord te horen en met een liefdevol gebaar bevestigd te zien door haar echtgenoot, die met moeite de emotie nauwelijks kan verbergen. 

Veel meer dan aanbieden er te willen zijn als we hulp kunnen bieden, zit er niet in. Een laatste lieve lach en haar wuivende hand, zijn het laatste dat we ons herinneren. Even was alles weer tastbaar nabij. De frêle mooie vrouw, herleid tot de essentie van het mens- en moeder zijn. Bekommerd om voor wie ze niet meer kan zorgen: ‘a touch of Rose’.

Het bericht ...

Vanmiddag stak het overlijdensbericht in de brievenbus. We hebben beiden geweend om haar, om haar kindjes, haar echtgenoot, haar ouders, zus...  de wereld stond opnieuw even stil. Verwonderd dat die uiteindelijk blijft draaien, met altijd weer ergens die misschien wel aangekondigde, maar steeds onverwachte en verrassende dood die haar lam legt.

Lieve echtgenoot en kinderen,van het uitgeputte lichaam neem je afscheid, maar wie ze is en wat ze voor u allen betekent, zit voor altijd veilig opgeborgen in uw hart. Laat het er verder leven als onlosmakelijk stuk van jullie zijn. Een mooier eerbetoon bestaat niet. 

We bidden voor haar en voor wie nu achterblijft, dat de band ongeschonden blijft tot hij weer verankerd wordt. De lichtbakens zijn alvast uitgezet, zoals zo prachtig verwoord op het overlijdensbericht:

Ik ga alvast want ik ben zo moe,

Maar weet je wat ik doe…

Ik laat hier en daar een lichtje aan,

Dan moet jij straks als je komt

Niet door het donker gaan…

Rust zacht, lieve Bea Rombauts- Van den Branden, sterkte papa en kindjes, opa's en oma's en

familie... wees er voor elkaar: het leven na de dood.....