Grasduinen
We grasduinen nog een beetje verder in onze archieven.
Vijf dagen lang gaven we een stukje prijs van deze luchtfoto uit 1976 van een stukje Beveren-Leie.
Met deze foto zijn we aan het einde gekomen. Hebben wij die foto zelf genomen? Nee, maar wel gekregen en we mogen hem ook publiceren.

Weet u een leuke anekdote te vertellen over dit stukje Beveren-Leie of over één of ander gebouw...? Laat het dan gerust weten.
Greet stuurde alvast het een en ander door waarvoor een heel hartelijk dankjewel! 

Gokje 
Gokje op deel 2: Ik denk de Grote Heerweg te herkennen,de kruising met de Pontstraat naar de Leie toe. 
Ingegeven op donderdag 17 augustus 2017 om 09:15:09, door greet stevens, 

Mijn geboortehuis gevonden. 
Ik herken het huis van de hoofdonderwijzer,waar ik geboren ben op verkoren maandag,dus weversmisdag.Ik ben met de helm geboren en zou een gelukskind zijn.Daarnaast herken je de twee kleine huisjes,die vroeger de oude schoollokalen waren in Beveren Leie.Daarnaast zie ik het huis dat mijn moedige mama ,liet bouwen in 1962.Het betreft hier de Kleine Heerweg. De boerderij was eigendom van het OCMW kortrijk en jaren bewoond door de familie van Robert Vantieghem.Telkens we een koe hoorden hard loeien,liepen we als kind naar de boerderij en volgenden het ganse bevallingsgedoe van de koe.Als het een kasselgat was,een soort dikbil,was Robert tevreden.Want zo een koe was altijd meer geld waard. Ik herinner me nog altijd de geur van carbonil,als ik buiten liep op de boerderij.Een beetje "a la recherche du temps perdu"van Proust. En wat heb ik nu gewonnen Rita?Een voetreis naar Tiegemberg? 
Ingegeven op zaterdag 19 augustus 2017 om 10:45:40, door greet stevens

Een dikke merçi Greet
Wel Greet, je hebt een heel dikke merçi gewonnen. Uw verhaal is prachtig. Doe zo voort!
Ingegeven op zaterdag 19 augustus 2017 om 10:59:44, door Beverse Weetjes,

Roestraat en Schoolstraat
Ingegeven bij deel 5
Hier zien we de kruising van de Roestraat met de Schoolstraat.Heel wat familieleden Vercruysse wonen hier. Ik ben de familie Vercruysse,nog altijd dankbaar voor hetgeen ze deden als mijn vader ziek was. Ik wil het hier speciaal eens hebben over Mietje Kruyskes.Ze was niet gehuwd geweest en woonde in het voorlaatste huisje van de Roestraat. Ze had niet graag dat de mensen haar Mietje noemden en wij hadden haar naam veranderd in Rosemarie. Dat hoorde ze wel graag. Als kind van vijf,leerde ze me breien.Tegen één van de zussen, zei ze, ge moogt niet stoppen van breien,anders zal de kave invallen. Mijn zus was doodsbang en ging achteraf kijken of de schouw van ons huis ,niet ingevallen was. We kunnen er nu nog dikwijls om lachen. En onze kousen waren altijd piekfijn gestopt.
Op Allerheiligen maakte mijn zus Roza,altijd een grote kom deeg ,om wafels te bakken.Die kom,met een handdoek erbovenop, stond naast de Leuvense stoof, zodat het deeg goed kon rijzen. Iedereen was welkom bij ons op Allerheiligen en kreeg wafels van ons mama. Plots zag ik Rosemarie haastig voorbijlopen op de straat. Ik dacht waarom komt ze nu niet binnen? Toen ze thuis kwam, is ze plots gestorven. Haar graf op het kerkhof was een kruis in buxus, zo eenvoudig als ze geleefd had. Telkens gingen we een weesgegroetje bidden. Nu is het graf weg maar precies op de plaats, ga ik er nog altijd naar toe. Hoe haar gelaatstrekken waren, herinner ik me niet meer. Ze was altijd in het donker gekleed. Ik en de famiie, zullen haar nooit vergeten. De Roestraat en de Shoolstraat werden vroeger ook de kattestraat genoemd, waarchijnlijk omdat er daar zoveel katten liepen. Als we eens een beetje lastig waren, zei ons ma:l oop maar eens een toerke rond de Kattestraat. Een veel beter middel dan die rilatine die ze nu aan kinderen geven.
Ingegeven op maandag 21 augustus 2017 om 09:16:37, door greet stevens,

De Engelsen
Op de hoek van de Sint-Janstraat en de Kleine Heerweg, woonde de famiie Masselis. We noemden ze de engelsen, daar de moeder van Ierland afkomstig was en dus engels sprak. Later zijn ze terug naar Ierland gaan wonen. Er waren zes kinderen. We hebben héél veel samen gespeeld en leerden onze eerste engelse woorden. Niemand kon zo'n lekkere appeltaart maken als moeder Masselis. Ook de bomen met de zure krieken langs de straatkant, hebben we dikwijls geplunderd.
Een beetje verder staat de hoeve van boer Follet. Ik heb die man nooit horen spreken. Met zijn boerepaard leek hij een beetje op Blanche en zijn peerd.
Waar je op de foto, drie wilgen ziet staan, was er een plas water. Wanneer die dichtgevroren was, waren we met de ganse buurt aan het schaatsen. Boerke Follet deed nooit moeilijk tegenover ons. Zijn dochter Nicole had later een restaurant vlak bij de kerk in Moen. Daar kon je de beste mosselen eten. Het is nu ook gesloten.
Ingegeven op dinsdag 22 augustus 2017 om 08:10:05, door greet stevens. (Dankjewel Greet)

20-08-2017, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes