Een verhaal van licht en charme een vleugje nostalgie, passend bij de tijd van het jaar
Er was eens, in Syracuse op het eiland Sicilië, vermoedelijk rond 286 een jong meisje met de naam Lucia. Lux, licht die christen werd toen haar moeder na een bezoek aan het graf van de heilige Agatha op wonderbaarlijke wijze genas... je zou voor minder
Uit dankbaarheid deelde Lucia haar bezittingen met de armen, wat niet gesmaakt werd door haar heidense echtgenoot die haar aanklaagde, waarop ze veroordeeld werd tot werk in een bordeel. Het verhaal gaat dat ze daar met alle macht en zelfs fysieke kracht niet toe kon bewogen worden letterlijke standvastigheid en toen zelfs de brandstapel haar niet klein kreeg werd ze gedood met een zwaard door de keel
Staat de waarachtigheid van heiligenlevens zelf misschien ter discussie, de verering trotseert de eeuwen zoals op 13 december, midden de donkerste dagen van het jaar, het feest van santa Lucia.
Als patrones van het licht in de ogen maar ook van prostituees met spijt , glazeniers, schrijvers overleeft haar feest de teleurgang van de kerkelijke kalender.
Vooral in de Scandinavische landen waar het deze tijd van het jaar pas om 10 uur in de voormiddag dag wordt en het om 15 uur alweer voorbij is, is Lucia present op zowat alle midwinterse manifestaties.
Dat gebruik inspireerde in de jaren zestig van vorige eeuw !!! het weekblad De Post tot het uitschrijven van een wedstrijd om een Vlaamse Lucia te verkiezen.
Jonge meisjes die zich kandidaat stelden, werden uitgenodigd op een preselectie, waar hun kennis, taal, charme en uiterlijke geschiktheid gescreend werd.
Gezien de reputatie van de heilige Lucia, toch even in de rand vermelden dat het om compleet aangeklede kandidaten ging, zonder badpakkenshow of uitdagende choreografieën meer een a-typische sollicitatie voor een lichtend moment in een meisjesleven
Twintig finalisten werden weerhouden om zich een paar weken later in de voormalige tearoom van de Innovation op de Meir tijdens een interview aan het publiek voor te stellen.
Daarop volgde een uitgebreid verslag in De Post dat zijn lezers aanspoorde te stemmen op hun favoriete Lucia
Dat leverde een uitgelezen groepje van tien finalisten op, dat herleid werd tot vijf, waaruit tijdens een feestelijk gala in het casino van Knokke dé Vlaamse Lucia werd gekozen. De kans als Vlaamse tegenhanger van de Scandinavische lichtfee de morgen van de Nobelprijsuitreiking de winnaars in Stockholm te mogen wekken, getooid in een lang wit kleed met rood lint, een verse dennenkroon op het hoofd, waarop échte kaarsen ontstoken werden, het mooie lied 'santa Lucia' zingend... deed me dromen.
Ik was 20, stond voor de klas, liep over van idealisme en lichtfee voor 1 dag: het voelde als passend.
Toen de aankondiging in de Post bij ons thuis open op de salontafel lag, was er niet zoveel moed voor nodig om het inschrijvingsformulier op te sturen, vergezeld van een knullig zwart-wit fotootje, zoals gevraagd. Lang voor de digitale fotografie kende je het resultaat van een foto pas als het hele filmrolletje opgetrokken was en het 10 dagen na inlevering bij de fotograaf ontwikkeld was... Reken maar dat we toen zuinig omsprongen met het filmrolletje op de Kodak. En een fotootje herdoen, was er niet bij...
Een paar weken later werd ik uitgenodigd op de preselecties die ik overleefde. Toen de reportage met het stemformulier in het weekblad verscheen, was het enthousiasme van mijn klas enorm. Zeker toen er eentje naar de cinema was geweest en de juf in het Belgavox journaal in de Antwerpse cinemazalen had gezien, iets wat ik tot dan zelf niet eens wist
Het enthousiasme van de klas inspireerde me om de leerstof in die week een Scandinaafs tintje mee te geven en weetjes over dat stukje Europa in te lassen in mijn lessen, lang voor Ikea, goed idee gemeengoed werd
Zoals het gedoodverfde winnaars wel vaker vergaat, werd ik de Lucia niet. maar met publieks- en persprijs kon december 1966 niet meer stuk Kansen in je leven zien en grijpen, omgaan met succes of teleurstelling ik hoop dat ik het mijn leerlingen heb kunnen voordoen en meegeven voor het leven. Het inlassen van kwaliteitsmomenten tijdens de donkere dagen na de proefwerken van december, zijn misschien wel de best geconserveerde levenslessen waaraan mijn oud-leerlingen tot op heden, wat aan hebben. Onder de grote kerstboom op de tree -wie kent nog dat stukje podium voor het bord- samen zijn. Unieke momenten waar je als juf prachtkansen krijgt om boodschappen te geven zonder te beleren. Luisteren naar wat bij hen leeft, je inlevingsvermogen aanscherpen, heerlijke winterse verhalen vertellen... voedsel voor de ziel.
Als apotheose werd overlegd wie voor één dag lichtfee van de klas kon zijn, steeds op basis van kwaliteiten die er écht toe doen een keuze die gedragen werd door de klas en steeds dankbaar onderschreven door mezelf. En steeds was er wel een mama die voor een mooie dennenkroon met kaarsen zorgde en héél voorzichtig werden voor even de kaarsjes ook echt ontstoken. Een plechtig ontroerend momentje, waarbij ik de eerste Lucia Annemieke nooit zal vergeten, waarvan de mama een paar maanden eerder naar de hemel was vertrokken....
Prachtmomenten die in mijn geheugen, maar vooral in mijn hart gegrift staan en waarvan ik hoop dat ze in donkere koude dagen mijn meisjes van weleer, a touch of light bieden.
Nu er steeds meer van die oud-leerlingen ontdekken dat hun juf van toen op facebook zit vertel ik op deze koude winteravond, een dag na haar naamfeest, weer eens over de Lucia en wens hen allemaal de glans van een flikkerend kaarsje in hun ogen, als pretlichtje dansend, misschien zelfs tussen traantjes door maar wetend dat morgen een andere nieuwe dag is met dank aan Santa Lucia
Marie- Rose Morel sprookjesboek postuum uitgegeven
Als mama vertelt, gaat de hemel open... letterlijk...
Het was slikken vanmiddag, toen ik in de boekenwinkel het prachtig uitgegeven boek: het Wouwersnestje Alexander, Marnix en de Burgerwolf" bijna eerbiedig en met snel kloppend hart in mijn handen nam.
Het spannend sprookje dat Roosje met- en voor haar twee prinsen schreef, is zopas verschenen als een prachtig uitgegeven boekje.
Een postuum cadeau van een moeder voor haar kinderen op de vooravond van het meest geliefde kinderfeest... Duizenden ouders, grootouders, juffen, meesters en lezende kinderen zelf, keken wekelijks uit naar de verhalen van de twee prinsjes en de Burgerwolf in Dag Allemaal en leefden de spannende avonturen met hen mee.
Toen weken na Roosjes overlijden men door de voorradige afleveringen raakte, hebben we in haar geest en naar haar aanwijzingen, het verhaal afgerond, zoals aan alle mooie liedjes een eind komt.
De zo vaak gestelde vraag om dit schitterend sprookje als boek uit te geven, is nu door de Standaard Uitgeverij beantwoord met een prachtig uitgegeven kleinood. Het rondt de 'Rose reeks' af zoals ze begon... voor haar zoontjes... en in hen alle kinderen en mama's die ervoor vechten.
Vanop de harde kaft lacht een stralende Marie-Rose me vanuit de medaillon in de bovenhoek toe. Dag lieveling kan ik niet onderdrukken, terwijl mijn hand haar lieve gezichtje streelt
De eenvoudige maar zo sprekende tekening op de kaft van mama in de deuropening van Het Wouwersnestje met haar prinsjes en Amber, blijft voor altijd het beeld van elk bezoek aan hen, zoals het op mijn netvlies geënt staat. Zo was het gewoon. Eenvoudig écht en hartelijk. Ik hoef er maar naar te kijken en voel de warmte weer die ze uitstraalde en ons aller leven kleurde. Het leek toen zo gewoon en onvergankelijk.
Het 160 paginas tellende werkje met inleiding van Frank Vanhecke en mezelf, is prachtig uitgegeven met kinderlijk mooie maar veelzeggende pentekeningen, gedrukt in een aangenaam lettertype, uitermate geschikt om naast voorleesboek, ook door vaardige lezertjes verslonden te worden.
Beseffen of misschien zelfs weten wat een prachtgeschenk mama hen naliet, zullen haar zonen nu wellicht niet doen, maar ooit vormen zij de bron waaraan ze zich zullen laven en de troost van haar liefde voelen bagage die ze later zullen uitpakken en dankbaar naar waarde schatten.
Vermoedelijk zal de goede Sint zijn steentje bijdragen in de verspreiding van het sprookjesboek om zo ook a touch of Rose*, waarnaar de integrale opbrengst gaat, meer armslag te geven.
Aangekondigd als een globaal nazicht van bel, palofoon, sleutel, wasmachine levert een 'niet- geheel- onverwacht' positief beeld op van 'ons dorp in de stad
Een verhaal van werken aan de samenleving, mag niet beperkt worden tot het blussen van brandjes in de figuurlijke betekenis uiteraard. Anticiperen is vooruitkijken en de zaken voor zijn... In een liefdevolle relatie heet dat 'je deed het al voordat ik je iets vroeg...'
Wie de verhalen uit de buik van Antwerpen op dit blogje volgde, of een compilatie ervan meebeleefde in het boek dat zo mooi werd uitgegeven als met de kracht van Marie- Rose, verhalen uit de buik van Antwerpen', kan zich intussen iets voorstellen van hoe het zover is kunnen komen.
Intussen gaat het goed, met onze kleine buik. Het is er met de dag aangenamer leven en dat heeft alles te maken met de mensen die er wonen en die verschillen nogal van elkaar, en blijkbaar toch ook weer niet, want één constante bindt hen: gelukkig zijn....
Langzaam wordt het een steeds wisselende -hoe contradictorisch dat ook mag klinken- gemeenschap, die hoe divers ook, zich bewust is van de ander. Daar draait samenleven om volgens de gulden regel: niemand leeft voor zichzelf alleen.
Het is utopisch te denken dat mensen die gewoon een plek om te wonen naast elkaar hebben, zonder impulsen, energie in samenlevingsopbouw steken. Elk van ons kan op een bepaald moment die vonk zijn die overslaat... niet om dood en vernieling te zaaien, maar om te LEVEN. Al zou men bij het zien van de journaals daaraan twijfelen ...
Niet alleen het gevoel doch ook de wetenschap dat iedereen dezelfde rechten en plichten heeft en respecteert, (en dat ook gecontroleerd = gehonoreerd wordt) verhoogt het evenwaardigheidsgevoel met in het kielzog meer verantwoordelijkheidszin. Dat wakkert in mensen de positieve inspiratie aan en van het een komt het ander. Dat neemt niet weg dat zeker met wisselende bewoning het een perpetuum mobile is...
Grote woorden om eenvoudig te zeggen dat een glimlach naar elkaar, een klein woordje of een hoffelijk gebaar, de naleving van de normen ... mee de sfeer bepalen in een multicultureel wereldje.
Leiding geven (ik noem het liever 'voorgaan') kan uiteindelijk herleid worden tot een soort controlesysteem op een chemisch proces Hoe duidelijker de afspraken en de controle op de naleving ervan, hoe makkelijker te realiseren. De zekerheid dat het niet- naleven consequenties heeft, is daar onlosmakelijk mee verbonden. Straffeloosheid werkt als memel in een gemeenschap van goede wil... geen juridische stellingoorlog, maar de kort- op- de- bal methode. Feiten zijn feiten en inmiddels zijn er vaststelmethoden genoeg opdat de scheidsrechter het spel mogelijk houdt. Het matchen van recht en rechtvaardigheid klinkt zo logisch.
De kleine weerzin die sommigen voelen opkomen, bij een beperkte inmenging op het eigen privé domein, smelt als sneeuw voor de zon, bij de ervaring dat die consequent volgehouden inspanning, precies dat eigen privé leven beschermt, de leefwereld beter maakt voor iedereen. Dat de dwarsbomer zich gehinderd voelt... tant pis... so what... minimaal verlies...
Zo vatte een tijdelijke resident het samen toen hij zijn verblijf van enkele maanden hier als the most succesfully experience in years bestempelde. Nergens ter wereld zei men dag als hij in de lift stapte of gaf men raad bij het sorteren van huisvuil nergens ter wereld werd zo duidelijk en gemotiveerd uitgelegd wat van ieder verwacht werd. Een heel aparte aangename ervaring, die hem opnieuw anders naar mensen deed kijken. Dat zijn momenten die je meeneemt als je uitgeput in slaap valt... momenten die de batterijen opladen naar vernieuwde volle capaciteit. Dat zijn ervaringen die als een pluisje meegedragen worden naar elders en wie weet... zoals het kleine steentje in de rivier de loop kan wijzigen... op termijn de verandering inzet.
Gisteravond hielden we zo'n preventieve handeling, als gericht beleid in plaats van achter feiten aanhollen. Spontaan gingen de meeste deuren open, kon alles gecheckt worden en worden de mankementen eerstdaags aangepast. Een hele klus om met vier vrijwilligers de 118 studios op deze vier punten na te kijken, maar de hartelijkheid en de bereidwilligheid van de mensen die het duidelijk waardeerden, liet vermoeidheid overgaan in een weldoend gevoel. Hiermee was de kous niet af, de mails naar de eigenaars van de studios waar iets schortte, zijn vorige nacht nog vertrokken en vanmorgen waren de eerste positieve antwoorden reeds binnen. Misschien brengt het anderen op ideeën, met dien verstande uiteraard, dat hier vrijwilligers aan het werk zijn die de leuze: 'meer doen met minder, geen woorden maar daden', hoog in het vaandel dragen.
En wat hebben we daaruit geleerd? Dat het KAN, dat werkloosheid relatief is als er zoveel te doen is samenwerken aan de eigen samenleving heeft een grote meerwaarde, die niet te berekenen valt, want in het hart past geen slimme kassa Gewoon doen en voelen dat het goed is en zien dat het werkt...
Elk van de boeken is nog apart te verkrijgen aan 10 euro per exemplaar. Als trilogie, met de twee prachtige dagboeken "Leve het leven" en "Geloof, hoop en liefde" van Marie- Rose zelf, wordt het boekenpakket aangeboden voor 25 euro. De INTEGRALE opbrengst gaat naar de stichting "a touch of Rose". Een duurzaam gechenk, zomaar of onder de kerstboom, een heerlijke 'touch of Rose' met dubbele werking... www.atouchofrose.be
In de hemel is het feest een heel bijzonder vriendenpaar van moeke en vake is herenigd nu ook Rosy is aangekomen.
In een eeuwigheid waar tijd en plaats niet meer van tel zijn, moet de insluiting van elke nieuwe ziel een vervolmaking zijn zo stel ik me dat voor
Voor ons bleven ze hun leven lang mijnheer en mevrouw Vermeire. Voor onze ouders waren Rosy en Paul hun eerste buren in de Lange Leemstraat, waar beide jonge koppels na hun huwelijk en de 2de wereldoorlog naast elkaar woonden.
Rosy aan wie ik hier een warme hulde wil brengen, runde een speciaalzaak in papeterie hartje stad. Ieder jaar was de mooiste kerst- en of verjaardagkaart van hen. En steevast in de zomervakantie konden we voor ons althans- hun exotische reizen volgen: Grenoble, Nice, Menton Jaren speelden we er als kinderen kaartenwinkeltje mee. We herkenden steeds meteen haar groot, sierlijk, elegant handschrift tussen alle andere correspondentie, toen de brievenbus nog het oog op de wereld was en niet het scherm
Terwijl wij een driemeisjeshuis werden, stonden kinderen bij de buren on hold tot ze een eigen huis met tuin zouden hebben. Dé voorwaarde om meteen goed te starten. Zekerheid, het stokpaardje van Paul. Alles voorzien, en door het vuur voor zijn gezin.
Natuurlijk belette het hen niet en zeker Rosy niet- om haar moederhart te oefenen. En dat zullen wij geweten hebben. Alhoewel pas veel later
Het heeft niet veel gescheeld of ons Moeke zelf geloofde terug in Sinterklaas toen in het voorspel naar het grote feest van de goedheilig man, geregeld proefbeetjes in onze brievenbus belandden Hun ware herkomst kwam toevallig aan het licht, toen buurpiet op heterdaad betrapt werd Heerlijk verrassend: een speculoos sint , roos varkentje of teerling in marsepein, een zakje gouden chocolade munten het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar t zijn heerlijke herinneringen
In 52 verhuisden we met onze ouders van de stad naar het eigen huis in de residentiële (!) Venneborgwijk in Deurne Toen midden in de weide met koeien die zich schraapten tegen de hofmuur
Natuurlijk kwamen de stadsburen er op bezoek en gecharmeerd door de landelijke omgeving werden ze niet zo veel later, opnieuw buren.
Eens het mooie huisje- tuintje een feit, werden ze zelf ouders.
Een wolk van een zoon, de trots van zijn ouders.
Een pienter kereltje dat zoals alle kleine jongetjes plegen te doen, veel te snel groeide. Onderhuids bewust van zijn onschatbare waarde, vond hij een probaat middel om zijn stukje privé- terrein te verzekeren: een terrarium in zijn kamer!
Rosy kon er de gruwel niet van verhelen en als ze er gejaagd over sprak, deelde je haar koude rillingen tot het lot haar ter hulp kwam toen zon glibberig monster het hazenpad koos en daarmee het terrarium verbannen werd.
Een vijver met gouden vissen werd het vader- zoon compromis al viel er in die dagen dan weer geregeld een hongerige reiger uit de lucht De heel expressieve wijze waarop ze die belevenissen vertelden, leidde in de vriendengroep vaak tot hilarische taferelen
Paul kon met zoveel superlatieven vertellen, terwijl Rosy heerlijk zo aanstekelijk lachte terwijl ze steeds weer aan zijn lippen hing.
Intussen vlogen alle kinderen uit en in de drukte die de nieuwe starters veroorzaakten, was maar één constante: de tijd die gestaag wegtikte maar het ontging ons allemaal
De eerste Lichtmis (2 februari) in het nieuwe millenium kwam het er eindelijk van. Hoe lang liep ik al rond met de gedachte om de old friends van mijn ouders eens bij elkaar te brengen zodat ze alles uit het collectief geheugen nog eens in de groep konden gooien.
Het werd een heerlijke middag waar het er bij momenten heftig aan toeging. Het was heerlijk het hartelijke gelach te horen en de wangen te zien blozen
Natuurlijk was het vroeger beter. Ook al werd dat niet overtuigend bevestigd door de verhaalflarden die ik tussen het aandragen van pannenkoeken en potten thee/koffie opving
Maar tussen de regels van de openbare aanklagers, hoorde ik de advocaten van de verdediging die gelukkige mensen vertegenwoordigden. Tevreden mensen. Ze hadden goed geboerd, brave kinderen, bleven relatief gespaard van de ergste kwalen en zagen er allemaal nog prima uit
Ik was geen kind en kon dus weten, dat dit voorgoed voorbij zou gaan
Toen haar echtgenoot Paul kort na ons Moeke overleed, leek de final countdown ingezet: Moeke, Paul, Jof, Albert, Vake gingen Jos, Jules en Jean achterna en nu nam ook Rosy de laatste trein eentje die jammer genoeg nooit staakt
Goede reis, lieve mevrouw Vermeire, bedankt voor de vele lieve keren dat je er was, ons een hart onder de riem stak, terwijl wij het wellicht veel vaker hadden kunnen doen je blijft een vrouw uit de duizend.
Uw naam zal hier om meer dan één reden (!) altijd met veel liefde uitgesproken worden. Een prachtige naam, perfect passend bij prachtige mensen ook uw touch of Rose zullen we nooit vergeten.
Dit berichtje (kopie aan het eind van dit blogje) zat vorige week in mijn mail .
De doorgestuurde lijst verwijst, voor alle duidelijkheid, naar instellingen in NL en ik heb dan ook de namen van de begunstigde bestuurders niet weerhouden, wegens irrelevant. Het gaat om het principe.
Nu vandaag in weer en wind honderden vrijwilligers de straten afschuimen voor 11.11.11 komt de mail van 5 november me voor de geest, samen met een incident uit mijn kindertijd Een halve eeuw geleden werd na de zondagsmis jaarlijks het paarse papieren bloempje, met dat venijnige ijzerdraadje aan verkocht, ten voordele van de blinden Tot op een dag dat kleine bloempje onderwerp werd van heftig gevoerde gesprekken onder de grote mensen De ware toedracht ontging me, te jong, maar de verbolgenheid van de mensen in discussie, herinner ik me nog levendig. Het leek plots of de massale verkoop van de paarse mini- corsages overal en altijd één grote farce waren geweest en de blinden er niets van zagen. Blijkbaar was er een of andere bloempjesverkoper voor zichzelf begonnen.Ik herinner me niet meer of er nadien geen bloempjes meer GEkocht dan wel VERkocht werden. Feit is dat het schenden van vertrouwen verregaande gevolgen kan hebben.
Decennia geleden, mijn echtgenoot nog een opkomend talent en het begrip headhunter nog prematuur, kreeg hij -bij nader inzicht- een hallucinant voorstel om CEO te worden van een organisatie die wereldwijd fondsen zou inzamelen voor kinderen. Een prachtinitiatief dat economisch- en sociaal engagement vereiste en ons beiden als concept kon warm maken. Toen echter de legale- en extra legale voorwaarden op tafel lagen, werden we ongemakkelijk Naast onbeperkt 'comfortabel !' reizen voor het hele gezin, wagen met chauffeur, bonus op behaalde targets ook nog eens een riant loon piekend boven de verloning in de indsutriële sector en dat om een leger vrijwilligers te motiveren en mobiliseren om mensen tot geven te bewegen.
Carrière, graag. Maar niet zo Leven met een masker, verhalen opdissen om mensen solidariteit aan te praten, wilden we er gratuit bijnemen, niet riant bezoldigd. Dat voorstel en de bedenking dat met de voorgestelde verloning al heel wat leed kon worden verzacht beledigde blijkbaar de toenmalige headhunter
Toch zou het jammer zijn, mochten dergelijke berichten een alibi zijn om solidariteit en financiële hulp te staken. In tegendeel het moet inspireren tot een transparant en gecontroleerd systeem van solidariteit. Iedereen kent de impact van ontwikkelingshulp die verkeerd terechtkomt, corruptie in de hand werkt en meer kwaad dan goed doet. Intussen wordt grof geld verdiend aan vernietigingswapens, worden wellicht conflicten 'ondergronds' uitgelokt en aangewakkerd, met datzelfde doel: GELD.
Intussen willen we ons niet meer sussen met de hoop dat er toch wel IETS van onze solidariteitsbijdrage op de juiste plaats zal terecht komen.
Een administratieve cel voor ontwikkelingssamenwerking, waarvan het totale budget opgaat aan kosten voor accommodatie en verloning van de ambtenaren ... is compleet overbodig en moet opgedoekt worden.
Feestelijkheden, organisaties, verkopen ten voordele van waar na alle onkosten, reclame, eten en drinken op de voorbereidende vergaderingen, huur, taksen maar een percentage voor het goede doel overblijft, is de naam van ten voordele van niet waard Het is een aalmoes na een leuk event... ook goed, maar niet ten bate van...
Een vrijwilligersorganisatie die echter alle krachten bundelt en met veel inzet, moeite en vermoeidheid, belangeloze medewerking een evenement organiseert waarvan elke eurocent ingezet wordt waar het zijn doel bereikt is lovenswaardig. INTEGRAAL schenken is een woord dat geen nuance verdraagt
En daar zijn duizenden vrijwilligers met de beste bedoelingen steeds weer toe bereid. Niet in de spotlights, maar elke dag opnieuw en vaak bij de kleinsten, de minsten, de zieken, de ouderen, de armen zo maar
Respect voor die vele honderden die dit weekeinde koude en nat bezweren en met geloof, hoop en liefde willen helpen.
11.11.11 roept dit jaar iedereen op om de moordende klimaatsverandering aan te pakken en in diezelfde nieuwsuitzending flitsen dan zonder overgang beelden voorbij van een rally, waar met gierende banden een levensgevaarlijk parcours wordt afgereden, met vervuilende uitlaten van autos die tot wrakken worden herleid en dan, ja blog ik dit stukje protest met een zweem van weemoed ter overweging; terwijl de rode poppy's neerdwarrelen door het 'gat in de Menenpoort', bijna symbool voor het gat in de ozon... getuigend van de waanzin van misbruikte m8. Wanner zal de échte 'last post' kunnen geblazen worden... en het dan langer dan één minuut stil blijven... in de hele wereld...
Onderwerp: Fw: Fwd: *** goed doel, ja mijn ..... ***
Hieronder vinden jullie een lijstje met bestuurders van "Goede Doelen", zoals dat heet en hun daarbij passende jaarsalarissen ! Die personen moeten er keihard voor werken {?} hoe durven ze! Ik hoop van harte dat jullie niet zullen verzaken en dat de bestuurders op jullie broodnodige gulle giften kunnen blijven rekenen !
Daarbij nog extra legale voordelen (reizen, leaseauto) !
Terwijl ik dit stukje maak, kijk ik aan tegen een hoge stapel boeken Met een vorkliftje binnengebracht Dierbare boeken, die in vele duizenden huiskamers blijkbaar binnen handbereik liggen
Terwijl ik de stapel bekijk, probeer ik me voor te stellen hoe ik ze aan de man zal brengen en vermits opgeven geen optie is, weet ik dat ze hun veelzijdig nut nog zullen bewijzen
een dierbare vriend naast het bed of op de salontafel
een hartverwarmend geschenk voor iemand die u dierbaar is
een hart onder de riem voor wie een positief duwtje kan gebruiken
een schitterend pakje onder de boom
een collectors item
een thing of beauty as a joy for ever
een integraal goed bestede gift
een hebbeding, prachtig uitgegeven met schitterende fotos
een relatiegeschenk voor uw klanten
Hoe is het zover kunnen komen, vraagt u zich misschien af.
Bij de uitgever liggen boeken twee jaar na uitgave blijkbaar onder de voet en moeten plaats ruimen voor nieuwe titels Zo ook de dagboeken van Roosje.
Zelfs de uitgever had het er moeilijk mee om die twee pareltjes Leve het leven en geloof, hoop en liefde aan het snippermonster te offeren, terwijl ze nog heel lang voor veel mensen een bron van kr8 kunnen zijn, a touch of Rose op cruciale momenten.
En zo blijft het snippermonster op zijn honger zitten
In die dagboeken vertelt Roosje met een lach en een traan haar verhaal, zo herkenbaar voor al wie ver of dicht weet wat ziek zijn betekent. Deel 1 tot de genezing, deel 2 enkele maanden later de laatste rondes
Geen droevig verhaal ook al loopt het niet af zoals ze geloofde, hoopte
Wel boeiend en humoristisch geschreven, recht uit het hart, bovendien prachtig uitgegeven, met schitterende fotos geïllustreerd.
Dagboeken die de lezer meetronen door de drukke dagen van een tedere, bekwame, liefdevolle mama van twee jonge kinderen, die in haar strijd tegen kanker ook met een stukgelopen huwelijk moet afrekenen, maar dat op een wonderbaarlijke wijze aanpakt. Hartverwarmend en ontroerend mooi, en vooral ook inspirerend.
Marie- Rose, de vrouw uit één stuk, onvervangbare moeder, historica, politica, die uiterlijke schoonheid verinnerlijkte en zoveel harten beroerde in haar weg naar de essentie van leven.
De opbrengst van de tienduizenden verkochte boeken schonk ze zelf nog aan Kom op tegen kanker. In heel veel Vlaamse gezinnen ligt Leve het leven en Geloof, hoop en liefde als een leidraad binnen handbereik.
Eigenlijk ben ik er zeker van dat die lezers nog gezinnen kennen waar het boek ook een hart onder de riem zou zijn. Met heel wat feesten in t verschiet waar verinnerlijking niet ver weg is, wil ik deze boeken graag onder de aandacht brengen.
In prijs verlaagd, hopen we dat ze nog in veel meer gezinnen kunnen gelezen worden en tegelijk willen we de psycho-sociale welzijnshulp zoals aangeboden in de stichting a touch of Rose voor kankerpatiënten en hun families uitbreiden en toegankelijker maken .
Ontstaan van de stichting. In haar laatste maand, met de beste zorgen omringd, vertelde de verpleging dat lang niet alle zieken die kleine extras die het allemaal de moeite waard moeten blijven maken, kunnen bekostigen. Daarop beloofde Roosje om daar na haar genezing, werk van te maken. Ze zou dat voor iedereen mogelijk maken en er de financiering voor vinden Zelf kreeg ze die tijd niet meer, maar ik ben overtuigd dat ze de belofte van haar oudere zus Ann- Marie meenam naar daarboven, dat haar laatste wens zou vervuld worden.
Samen met een grote groep vrijwilligers om en rond het ziekenhuis waar Ann- Marie longarts is, werd een pracht intitiatief opgezet het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum: A touch of Rose. Intussen in de wijde omtrek van wat het groot Klein Brabants ziekenhuis heet, geroemd voor die extras tijdens en na de zware behandelingen waar de patiënt en zijn familie zon nood aan hebben.
De inzet van de vrijwilligers is dan wel gratis, maar licht, warmte en materialen vallen niet uit de lucht. En daarvoor worden werkingsmiddelen bijeengebracht door . ondermeer die stapel boeken die de versnipperaar kon verschalken te verkopen.
Wie nog graag één of beide dagboeken wil, haalt daarmee een dierbaar kleinood in huis, dat geregeld ter hand zal worden genomen om dat vleugje Rose te proeven.
Ze worden nu verkocht aan de dumpingprijs van 10 per stuk en wie er de kracht van Marie- Rose: verhalen uit de buik van Antwerpen bijneemt, geniet van de speciale trilogieprijs van 25.
Hoe meer de stapel hier krimpt, hoe meer het budget voor de stichting aangroeit en heel wat gezinnen van kankerpatiënten die touch of Rose aan den lijve zullen kunnen ervaren.
Geef een seintje en ik bezorg u 1, 2 of 3 boeken. U verzekert uzelf of aan wie u schenkt, onvergetelijk mooie uren leesplezier en misschien wel a touch of Rose die het leven voorgoed verandert En tot de laatste eurocent gaat naar de stichting, in dankbare herinnering aan Roosje.
Intussen is het sinds die afscheidsdag in februari al voor de 21 ste keer, weer de 8ste. De 8 die kr8 geeft en me z8 herinnert aan de oneindigheid die ons allen w8
Lichaamstaal die boekdelen spreekt De jonge Van Grieken overleefde de leugendetector niet en bevestigde, met zijn naam als ondersteunende factor, nogmaals het failliet van zijn partij. De aankondiging dat Vlaams Belang- jongeren niet meer van de platte provocerende stijl van de oude garde houdt, dat de plaat is grijsgedraaid bleek een misleidend alibi voor media-aandacht.
Dank u Indra, (geboren in dezelfde maand en jaar als Marie-Rose... ) dat u als journaliste de historische woorden van Marie- Rose van januari 2007 in herinnering bracht. de plaat is grijsgedraaid, dat al wat vreemd-, vals is. Maar de herinnering van de jonge man, reikte niet zo ver...
Haar open geest en juiste terminologie had voor de partij het tij kunnen keren en een breed Vlaams bewustzijn kunnen realiseren. Ze werd binnengehaald door de grote leider Dewinter die haar touch of Rose voor zijn partij zag zitten, niet- beseffend dat het meer dan een mooie glimlach was: ze meer was dan een ja- knikkend poppemieke, dat visie en charisma had, de weg bereidend naar een nieuwe lente.
Die ontdekking bezorgde de partijtop al gauw schele hoofdpijn. Ze bracht hun comfortabele positie veel beloven, weinig geven in het gedrang sois belle et tais- toi Tot dan teerde VB op vermeende verontwaardiging over een cordon dat de poppenstoet van een 'win for live' verzekerde, maar politiek die om de politieker draait, mist zijn doel.
Ja Indra, u heeft gelijk. Marie- Rose was de eerste die openlijk de kat de bel aanbond en het met haar (politiek) leven bekocht. Zij vond het niet kunnen dat een politieke gesubsidieerde partij zich onmogelijk maakte voor beleidsdeelname. Van binnenuit werkte ze hard aan verandering van het misleidend discours als kiezersbedrog, want onuitvoerbaar. Ze won de harten van de militanten, wiens ogen ze opende, dat op die manier geen enkele verzuchting voor een betere samenleving bespreekbaar zou worden. Haar natuurlijke charme vond de juiste ingang voor een duidelijk en eerlijk gesprek over de gevoeligheden in de samenleving binnen (bijna) alle geledingen van de partij. De enorme achterban die al lang aanvoelde dat de vlag de lading niet meer dekte, sloot haar in zijn hart. De taal die zij sprak was dezelfde als die van de mensen, die het veralgemenende sloganeske polariserende taalgebruik niet langer relevant vonden. Duidelijke maar aanvaardbare taal omtrent afspraken van gelijke rechten en plichten met een bruikbare stok achter de deur voor wie niet horen wil, is de echte weg naar rechtvaardigheids- en veiligheidsgevoel. En niet enkel het gevoel.
Roosje was als bloesem in de nieuwe lente.
Bedankt Indra. Goede journalistiek om de nieuwe VB-jongeren voorzitter er nog eens op te wijzen. Dat hij onder een vals voorwendsel aandacht kreeg, had u duidelijk door en bekocht hij met liters angstzweet. Kritiek in dat bastion blijft voorlopig beperkt tot een zielige poging en tot zolang zal de winter niet verganghen en luidt een nieuwe lente met een grijsgedraaide plaat ook geen nieuw geluid in ook al noemt de jongeman het een evergreen zet die ploat af
Het weer is al in de sfeer. Grijs en somber. De tuinmeubelen zijn opgeborgen, het buitenwerk 'beperkt' zich tot bladeren keren... 'hoe zere vallen ze af de zieke zomerblaren...'
Even kijken of de winterjas de zomer overleefde. Winterpantoffels en laarsjes komen weer vooraan in de kast te staan Houtblokken voor de open haard worden dagelijks aangevuld, de thee met citroen staat binnen handbereik Zondag alle uurwerken weer een uurtje terugdraaien in een laatste poging nog wat extra licht te jatten... en dan cocoonen... je zou de gezelligheid binnen vergeten, na een zomer buitenleven.
1 november nadert. "Wat zijn heiligen, oma"... tja... "mensen als u en ik, die hun best doen" en dan maak ik van de gelegenheid gebruik om een 'gedecoreerde' heilige uit Diest voor te stellen aan de jonge generatie.: Sint Jan Berchmans. "Aan die jongen vroeg de meester wat hij nog zou doen, als hij zou weten seffens dood te gaan". "En de jongen antwoordde: "voortspelen, want dat moet ik nu doen." Het antwoord kon mijn publiek bekoren, maar een zou mij dan toch nog snel een dikke knuffel geven... Je zou voor minder smelten.
"Dus, kon ik vervolgen, zijn er heel veel heiligen en er komen er elke dag nog bij, mensen van goede wil die hun best doen, overal ter wereld"... "Maar er zijn toch maar 365 dagen met een heilige op de kalender?" Snuggere opmerking van een kritische nazaat en tegelijk een kans voor open doel: "dat zijn de voorbeelden die we kennen, maar er zijn er miljoenen meer wiens naam geschreven staat in de palm van Gods hand en alleen dat heeft belang"... De vraag naar de afmeting van de hand of beschrijfbare ruimte, bleef gelukkig achterwege... ooit vertelde mijn oma me hetzelfde... en ik doe het ermee... het mysterie van het leven... later als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten... misschien nog niet zo'n slecht vooruitzicht... als je het eens uit die hoek bekijkt.
Her en der zijn mensen nog druk in de weer op het kerkhof: de grafsteen wordt geschrobd, het perkje gerakeld. Eerbetoon aan de geliefden. Soms in schril contrast met graven met hoog Halloween gehalte. Oordeel niet en je zal niet geoordeeld worden. Wie weet welk schrijnend verhaal schuilt achter een vervallen graf.
De serene majestueuse 'kerkhofblomme' die deze tijd van het jaar de eerste vorst uitdaagt, is intussen al geruime tijd verdrongen door de frivolere veelbloemige variant. Ook het wit verkleurde naar paars, geel, dieprood. Minder doods zetten ze tijdens de novemberweek, heel wat kerkhoven in bloei... In andere landen branden kaarsen op de graven in de donkere dagen, en overal herinneren mensen wat hen bindt met die zijn voorgegaan.
Begraafplaatsen zijn zowat de laatste infrastructuren die lang ontsnapten aan de modernisering. Maar het tij is ook daar gekeerd. Crematie heeft het pleit gewonnen tegenover traditioneel begraven. Grond wordt alsmaar schaarser en een strooiweide of een urnenveld/toren biedt een respectvol aanvaardbaar alternatief. Daardoor krimpt ook de bloemenzee en het verenigd zijn rond een graftombe. Anderzijds brengt het vele families toch nog samen rond de dis en wordt er bijgepraat... dan bekruipt me telkens de gedachte of we volgende keer nog wel allemaal aan dezelfde kant van het verhaal zullen staan...
Begraafplaatsen hebben iets magisch. Levenden die ronddolen in het verleden. Een oase van rust, bezinning, aanvaarding, besef van vergankelijkheid. Wie nooit de stilte of de sereniteit ervan ervaart, mist een enorme dimensie van zijn bestaan. Vanaf het eerste moment van leven, is iedereen ten dode opgeschreven.
Als ik daar nu zo eens op terugblik, herinner ik met een zekere verbazing dat waar ook ter wereld we kwamen, de begraafplaatsen me aantrokken. Ook ons Roosje had dat. In de vele maanden dat mijn man in het buitenland verbleef, wandelde ik geregeld met de kinderwagen op de nieuwe begraafplaats van Merksem, vlakbij huis. Terwijl de jongste ongestoord sliep en ik op de open vlakte zon en wind voelde met tussen die zwijgende aanwezigheid in de verte het geruis van de snelweg als mantra, overviel me de noodzakelijke rust om er weer moedig tegen aan te gaan, met onze drie kinderen. Het voelde als een gemeenschapsplaats, zoals we 's avonds ook naar de maan wuifden, die papa aan de andere kant van de aardbol onze groetjes overbracht. Een ritueel dat ik nu met de kleinkinderen deel. Ik kon hen geruststellen dat als het niet 'kon', Janneke Maan me toch vertelde dat we aan elkaar dachten... Een opluchting dat hun 'vergetelheid' geen brokken maakt.
Niet enkel de beroemde begraafplaatsen zoals in de grote Europese steden Milaan, Parijs, Antwerpen maar ook die in andere werelddelen, zoals Egypte, Mexico, China zijn stuk voor stuk stenen encyclopedieën, prachtige monumentale bouwwerken boven familiekelders, als uiterlijke schijn over dynastieën die vaak meer verhullen dan bloot geven. Maar ook dat is heel leerrijk.
Oorlogskerkhoven, proeven bitter. De mensheid op haar wreedst. Overal ter wereld waar bloed het pleit moest beslechten en militaire kerkhoven de wreedheid numeriek gestalte geven, liggen vreedzaam tussen geschoren groene oases, de rijen stille getuigen van de wreedheid die jonge levens offert voor de vrijheid van anderen. Gegeven is gegeven, bewijzen we wel het waard te zijn, er iets uit te leren???
In sommige culturen zijn begraafplaatsen herleid tot confronterende elementen in de natuur die duidelijk maken dat wij hun lening van de volgende generaties, erfden een verantwoordelijkheid die te weinig ernstig genomen wordt. Dat hebberige, die korte termijnvisie, die drang naar hier en nu ten koste van alles en iedereen, het gouden kalf vereren... verklaart deels de over- bevraagde psychiatrische hulp Misschien kan een kerkhofbezoek die wachtlijsten wat verlichten?
Dood wordt soms zelfs idyllisch op die kleine begraafplaatsen rond de plaatselijke kerkjes in landelijk gebied. Daar voel, zie en hoor je nog wat hen bond aan dat stukje heimat. En dan bid ik voor die onbekenden dat heimwee aan de andere kant van de oever, niet bestaat, net zo min als tijd zodat wachten en verlangen, pijnloos overgaan in vervulling. Pijn en verdriet gaan niet mee naar de overkant.
Als het is volbracht - tijd en plaats onbekend- begint een nieuw verhaal. We worden allemaal deel van het verleden waar de hiërarchie bepaald is door niet 'wat', maar WIE we hier zijn, in de betekenis van 'wat' voor mens...
Alles vergaat tot stof en as, de kist, het lichaam, de kleren, het geld ... Enkel de ziel, de herinnering aan een geliefd iemand die ons verder helpt op de weg naar hetzelfde, blijft... geven we weer door...
In hierna hangen we alleszins niet af van de taxatie door beïnvloedbare beoordeelaars, we zijn er oncamoufleerbaar écht. Geen toekomstplannen of loze goede voornemens, de facts and figures liggen vast. Hoe die eruit moeten zien, maken we nu en hier. Elke dag met 'a touch of Rose'.
Dat is de ware betekenis van de 'zalige hoogdag' die mensen elkaar (vroeger dan toch) dezer dagen wensten...
Alle vakantiebestemmingen zijn blijkbaar volgeboekt voor dit novemberverlof, het kerkhof voor velen wellicht veraf maar het logboek van ons leven is niet te verschalken, slaat geen seconde over, reist overal mee, dag en nacht... En binnen afzienbare tijd ligt ook voor ieder van ons de definitieve en echte afdruk van ons leven onder een pot chrysanten of in de Rosengarten, zoals het monument op bijgaande illustraite en is onze plaats in het verleden voorgoed beslecht, in eeuwigheid. Amen
Foto's : Rosengarten en engel op begraafplaats Ohlsdorf 391 ha groot park kerkhof bij Hamburg Duitsland.
Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds
Dat ene zinnetje uit het Franse leerboek uit de lagere school is blijven hangen
Waarom net dat? Misschien door de herinnering aan de gure herfstwind die tussen het spleetje van de voortanden van zuster Adhemar over de klas joeg, telkens ze dat zinnetje met extra s- op ons afvuurde.
Maar ook een lichte vorm van voyeurisme zal ons aan de geschreven reality soap van la famille Duval, Paul et Marie, niet vreemd geweest zijn.
Die initiatie Frans werd in mijn lagere schooltijd ik denk vanaf het 4de leerjaar- facultatief aangeboden NA de normale lestijden. Zoals daar ook waren de speciale turngroep, de muziekacademie, het koor, en vanaf het vijfde leerjaar, twee keer per week de catechese in aanloop naar de plechtige communie
Ieder jaar in de herfst hoor ik ze weer zelfs meerdere keren. Toch moeten een paar elementen meezitten om het plaatje compleet te maken. En vandaag klopt het quasi allemaal.
Op weg naar onze brievenbus door een zee van roestbruine schoonheid, hoor ik ze weer ritselen onder mijn pantoffeltjes: de gedroogde bladeren die de saaie kasseien met een zacht dik tapijt bedekken. Geen vast tapijt, want bij elke stap dwarrelen ze op en leggen zich comfortabel een eindje verder weer neer. En de zon danst mee en wisselt vormen en kleuren als in een kaleidoscoop. Een frivool klank- en lichtspel, voor wie het zien wil.
En daar zijn ze weer, de woorden uit de herfst van mijn jeugd!!!
«Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds. » Elk jaar opnieuw als de tijd rijp was, haalde ik het zinnetje boven en nu hoor ik mijn leuke Rose het ook weer aanvullen: en hoe schrijf je séchées en waarom Een glimlach en wat herfstdauw in mijn ogen bewijzen hoe mooi het allemaal was
Weekend - bijzonder weekend - de zon is van de partij, de temperatuur zacht, de hemel open en een paar heel leuke ideeën in de aanbieding. De korf met houtblokken is binnengehaald. Als straks de avond valt, de buikjes vol en de hartjes gerust zijn, zullen de vrolijk dansende vlammetjes weerkaatsen op de gezichtjes terwijl het zachte knisperen van de haard al het mooie van de dag in het geheugen brandt.
Door het glazen gewelf van de orangerie zullen we voor het slapengaan opkijken naar alle sterren aan de hemel en voelen dat de hemel nooit ver weg is
Wees maar zeker dat we het De Wever moeilijk gaan maken (GvA 15/10/2012 p 7)
Deze uitspraak uit 2 rode monden maakt de overdonderende keuze van de Antwerpenaar voor verandering, aannemelijk.
Dat de nieuwe ploeg in duidelijke bewoordingen belooft werk te maken van het evenwicht tussen recht en plicht, geven en nemen, woord en daad betekent het veranderen van bestaande gewoontes.
Tussen woord en daad zal de nieuwe ploeg derhalve niet alleen wetten en bezwaren vinden, maar ook slechte verliezers Maar de kiezers vertrouwen erop dat de kr8 van de verandering m8iger zal zijn dan de pogingen om ze te verijdelen. Toch typeert die uitspraak hoe diep de liefde voor hun medeburgers zit Tot een paar uur voor de cijfers hard werden gemaakt beweerden ze dat de stadslijst alle Antwerpenaren goed wilde bedienen. Niet dus, want 38% onder hen gaan ze t moeilijk maken .
Foei jongens, weer niet goed bezig. Niets geleerd van een andere hardliner die nu de verdere opwarming van de Schelde afwacht om erin te springen. Niet doen nu daar eindelijk terug gezonde vis zwemt
Een vleugje Rose in de politiek, zou dat niet mooi zijn?
Evenwichtige verhoudingen maken tussen onderlinge verschillen en daarmee de sleutel in het slot omdraaien en de deur openen naar welzijn voor iedereen.
Liefst wil ik de verzuurde uitspraak in mijn sub- titel aan de teleurstelling van een verliezer toeschrijven en er niet verder op parafraseren of polariseren.
Bart De Wever is straks de burgemeester van iedereen die van deze stad houdt en er ook naar handelt, naar godsvrucht en vermogen, met ruimte voor creativiteit, diversiteit, kleuren en soorten steken, zolang we samen waken dat de contouren en de spelregels geëerbiedigd worden.
Om dat noodzakelijke respect voor alle mensen van goede wil te waarborgen en een grotere bewustwording van ieders maatschappelijke verantwoordelijkheid aan te moedigen, is een goed functionerend ontmoedigingsapparaat voor de stoorzenders noodzakelijk.
In de euforie van gisteravond ademde t stad een micro klimaat geen vijandsbeeld, het geloof, de hoop en de liefde dat het ANDERS kan, heeft de keuze voor verandering cijfermatig mogelijk gemaakt.
De tang die onze samenleving decennia in een verkrampte greep houdt, moet worden opgeborgen. Het wij- en zij verhaal is oubollig en net als het rode 'gratis- verhaal' op.
Gratis is geen vies woord als je niet uitdeelt wat niet van jou is, toch. Maar uit eigen kunnen mag je eindeloos gratis geven: inzet, dankbaarheid, glimlach, zorg, tijd investeringen met een hoge toegevoegde waarde aan een stad om lief te hebben .
Grote politieke beslissingen zijn strategenwerk. Maar een stad leefbaar maken, betekent spinnen en verankeren van een duurzaam weefsel. Daarin een stukje van iedereen verweven maakt ook écht van iedereen en komt de zorg om het warm, netjes, betaalbaar, genietbaar, vreedzaam te maken op vele schouders terecht. Samen rechten en plichten torsen en erover waken dat ze gerespecteerd worden, zonder onderscheid.
De kr8 van verandering het kan, we zijn er dagelijks getuige van in de buik van Antwerpen Opgeven is geen optie.
![Lucia[1].jpg](http://static.skynetblogs.be/media/172336/3232469967.jpg)
Een verhaal van licht en charme
een vleugje nostalgie, passend bij de tijd van het jaar
het weekblad De Post tot het uitschrijven van een wedstrijd om een Vlaamse Lucia te verkiezen.
en, werden uitgenodigd op een preselectie, waar hun kennis, taal, charme en uiterlijke geschiktheid gescreend werd.
Het was slikken vanmiddag, toen ik in de boekenwinkel het prachtig uitgegeven boek: het Wouwersnestje Alexander, Marnix en de Burgerwolf" bijna eerbiedig en met snel kloppend hart in mijn handen nam.
verkocht, ten voordele van de blinden
Momentje uit de 7de dag
Begraafplaatsen zijn zowat de laatste infrastructuren die lang ontsnapten aan de modernisering. Maar het tij is ook daar gekeerd. Crematie heeft het pleit gewonnen tegenover traditioneel begraven. Grond wordt alsmaar schaarser en een strooiweide of een urnenveld/toren biedt een respectvol aanvaardbaar alternatief. Daardoor krimpt ook de bloemenzee en het verenigd zijn rond een graftombe. Anderzijds brengt het vele families toch nog samen rond de dis en wordt er bijgepraat... dan bekruipt me telkens de gedachte of we volgende keer nog wel allemaal aan dezelfde kant van het verhaal zullen staan...
Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds
