De komst van 'fire lady' zullen we zeker geweten hebben. Een nette vrouw, beetje simpel, behoorlijk opdringerig en héél praatziek. Ze betrok een nette studio waar vier jaar eerder de dochter van de eigenaar haar universitaire studies had afgerond. Vader- eigenaar, erg opgezet met de verbeterende leefomstandigheden in het gebouw, was erg gemotiveerd daar positief aan mee te werken. Hij meldde ons verhuurd te hebben aan een propere vrouw alleen en vermoedde dat ze goed zou meewerken.

Dat bleek al heel vlug een beetje té goed te zijn.

Wonend aan de voorkant zat ze zowat permanent op vinkenslag om telkens ik binnenreed of de spreekwoordelijke sleutel in het slot stak, 'toevallig' ook in de gang te komen...

Altijd zeer bereidwillig vragend of ze iets kon doen? Poetsen, containers nakijken... we moesten het maar zeggen. We dankten voor het voorstel, maar verkozen liever wat afstand te houden. Intuïtie?...

We bevestigden dat voor het spreekwoordelijke eigen deurtje vegen al een formidabele medewerking was.

Een paar verdiepingen hoger woonde een andere, ietwat excentrieke vrouw, die iedereen onverlet liet. Misschien het feit dat ze ongeveer van dezelfde leeftijd waren, maar onze fire lady doopte haar tot haar beste vriendin ...  amper 24 uren na de eerste kennismaking.

En ook een jong koppeltje, beiden een beetje verstandelijk gehandicapt, maar super lief en van goede wil, nam ze ook binnen de kortste keren onder haar zogenaamde vleugels.

Maar geen van de drie 'begenadigden' apprecieerde de opdringerigheid van de vrouw, wellicht gelieerd aan een hoge vorm van eenzaamheid. Te pas en te onpas stond ze bij de anderen aan de deur, wat hen na een korte tolerantie periode, teveel werd en probeerden afstand te nemen. 

Misschien was dat de reden dat ze op andere aandachtspunten overschakelde. Het duurde even voor we de link beet hadden. Een brandende krant voor de deur van een van de contactweigeraars... een brandje in een papiermandje... telkens wonderbaarlijk ontdekt en vakkundig geblust door ... ja, hoor...

Het daaropvolgende tumult, het geloop, zelfs een keer de brandweer die in vol ornaat uitrukte, verdreef de saaie dagen...

Met haar speculaties van hoe, wie en waarom, had ze stof te over om andermaal luisterbereidheid op te wekken. Het leek alsof ze een hoofdrol speelde in een eigen gecreërd scenario.

Toen de verveling haar echter inspireerde om met viltstiften in lift en op studiodeuren  haar scenario uit te werken en iedereen voor iedereen een beetje verdacht te maken….hadden we haar door. 

Ze werd betrapt en door haar moedige eigenaar op staande voet uitgezet.

Toen kwam aan het licht dat de brandjes intussen een soort handelsmerk waren.

Toen een ex- vriend haar zocht in de hoop nog een openstaande schuld te vorderen, werd veel duidelijk.

De man schudde meewarig het hoofd, dat ze nog steeds niet behandeld werd voor zo’n serieuze afwijking… Twee dagen nadat ze naar een flatje achter de hoek was verhuisd, was daar een onschuldig brandje in de gang…

Haar meest bewonderenswaardige (!) stunt was toch wel dat ze de politie per combi een keer wist te overhalen haar hondje terug te halen bij de ‘dieven’. Nochtans had ze kort tevoren nog verteld het diertje te hebben “weggegeven” (terwille van het verbod op huisdieren) …

Kan me voorstellen hoe die brave zielen zich, zich over haar huisdiertje ontfermend, zullen gevoeld hebben…

Telkens ik iets hoor over een brandje in een flatgebouw…

Dat we ook echt een keer prijs hadden… vertel ik in een van de volgende afleveringen. Voor alle duidelijkheid: onze fire lady was in geen buurten te bekennen…

Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Maatschappelijk relevante beslissing. In het Allerheiligenweekend van 2008 werd in Berchem een moord gepleegd op een 19-jarige jongen. Je hoort het op het nieuws, je leest het in de krant, maar als dan de recherche langskomt en vertelt dat de moordenaar in het gebouw woont, word je met verstomming geslagen. Een jonge kerel van dezelfde leeftijd had inmiddels bekend. De recherche met slotenmaker en huiszoekingsbevel kwam de studio doorzoeken. Een paar weken tevoren had ik de jongen nog aangesproken in de lift., zoals ik vaak doe met mensen die ik voor het eerst tegenkom in het gebouw. De rit van zeven verdiepingen gaf me een waterkansje een gesprekje aan te knopen, omdat ik aan die jonge gast duidelijk zag dat er verboden spul in ’t spel was. Zeven verdiepingen liften duren een eeuwigheid als je gehaast bent, als je een gesprek probeert aan te knopen, lijkt het eerder vrije val…Hij glimlachte minzaam en ging de straat op.

Amper een paar dagen voor het fatale gebeuren, ergens eind oktober 2008, stond ik toevallig weer met hem in de lift. Hij zag er heel normaal uit, was netjes gekleed en ik meende de kans schoon te zien om hem nog eens aan ons gesprekje te herinneren en hem te verwijzen naar een schitterende dienst in Stuivenberg, waarvan we weten dat ze écht het verschil kunnen maken. Hij antwoordde dat het misschien wel de beste oplossing was en dat hij er eens over zou nadenken.

Het deed hem duidelijk goed, aangesproken te worden en in de rit van verdieping 7 naar de begane grond, had ik even de kans hem te wijzen op keuzes in het leven. “Je kan pech hebben, maar als je jong en sterk bent is er altijd een weg terug”. Op de retorische vraag: ‘ben je wel goed bezig’,  zei hij ‘nee, ik weet het’. “Dan is het NU het moment om het tij te keren”, probeerde ik. “Je hele leven ligt voor je, Komaan, maak er toch wat van. Je hebt zoveel mee: je bent een knappe kerel, groot en sterk, steek de handen uit de mouwen, er is zoveel te doen. Zie eens hoeveel bladeren er moeten bijeengeveegd worden voor de deur. Dan heb je minder tijd om je te vervelen, dan word je gezond moe en je doet iets opbouwend. Mijd mensen die je de dieperik intrekken en als je twijfelt het alleen aan te kunnen, ga dan eens praten met de psychologen in Stuivenberg. Daar zijn al heel wat mensen geholpen. Als je er wil komaf mee maken, start dan hier en nu: gooi die vuiligheid meteen in de container. Je maakt mensen rijk die niets om jou geven.” De lift stond toen op de begane grond en even hoopte ik dat hij de slordig gerolde sigaret in de container zou gooien. Hij zei vriendelijk: “ge hebt gelijk, ik zal er eens over nadenken” en ging naar de voordeur. Ik kon niet nalaten nog even te proberen met: “toe, doe het NU, dan heb je al een eerste goal”, maar de deur viel al in het automatische slot.

Toen ik weet had van het drama, sloeg ik mezelf voor het hoofd, hem toen niet bij de hand te hebben genomen en er mee naar het afkickcentrum te zijn gestapt. Het heeft veel overredingskracht gekost me te overtuigen dat ik het gebeurde niet had kunnen voorkomen, al valt het me soms nog zwaar als ik denk ‘had ik maar…’

Toen ik dagen later toevallig zijn ouders ontmoette die zijn studio kwamen opruimen, heb ik even met hen gepraat. Jaren hadden ze vruchteloos getracht hun zoon  een andere weg op te sturen,  voelde ik een zekere bescheidenheid dat het dan wellicht ook mij niet zou gelukt zijn. Mijn voorstel hem in de gevangenis op te zoeken, was voor mijn gezin onbespreekbaar en daar heb ik me bij neergelegd.

Charter tegen drugs:

Het gebeurde liet een diepe indruk na op alle mede-eigenaars, die op de volgende bijeenkomst geïnformeerd werden. We zouden er samen iets aan doen. Velen zijn ouders van opgroeiende kinderen en de ellende van die smeerlapperij is –althans in het zgz onschuldige begin- onoverzichtelijk.

Het heeft de VVM aangezet om een charter op te stellen waardoor we ons met alle mede-eigenaars engageren om elke vorm van drank- en of drugsmisbruik te signaleren aan de eigenaar, die zich engageert de bewoner erover aan te spreken en verwijzen naar hulpverlening. Ook de politie ondersteunt onze gezamenlijke aanpak om de geestelijke én lichamelijke doder uit te schakelen.

Het charter werd goedgekeurd in de BAV van dec 2008 en hangt geregeld terug uit in het gebouw, kwestie van de aandacht te blijven trekken.

Even terug naar de jeugdige dader, evenzeer slachtoffer… Voor de zoveelste keer bewees het cameratoezicht zijn nut en kon de politie de rusteloze nacht die voorafging aan het drama min of meer reconstrueren. De jonge man liep bestendig op en neer door de gangen, nam tientallen keren de lift, rolde en rookte er diverse keren een joint….ging langs bij een andere kerel met sporen van dezelfde kwaal….kortom tegen de ochtend moet die jongen doodop geweest zijn.

Gehouden door hun beroepsgeheim lieten de speurders niets los, maar blijkbaar had de jongen de feiten bekend zonder zich veel te herinneren. Dat doet het vermoeden rijzen dat na een slapeloze nacht, de zoveelste op rij blijkbaar, in combinatie met waarschijnlijk middelen om alsnog de dag door te komen, de stoppen doorsloegen. Twee levens verwoest, twee ouderparen ontroostbaar, zoveel gemiste kansen.

Soms bekruipt me nog het schuldige gevoel dat ik hem niet zo vrijblijvend had mogen aanspreken….dat ik meer had kunnen doen….

Gedane zaken nemen geen keer. Niet voor het slachtoffer, niet voor zijn moordenaar. Ik voel een ontzettende walg voor al wie of geld verdient aan de verslaving van een ander, hem bewust verslaafd maakt maar ook een beleid dat de drempel voor zombiegedrag verlaagt. Ik weet dat de vrije wil van ieder mens het mogelijk maakt steeds weer keuzes te maken, maar als men heel subtiel je hersencellen uitroeit, dan is dat bewust ook de vrije keuze uitschakelen en een moderne vorm van slavernij opdringen.

Waarschijnlijk wordt zijn lot beslecht voor assisen. Is gevangenschap een garantie om terug “vrij” te worden, om bewuste keuzes te kunnen maken. Ik twijfel, als ik lees wat er daar binnen die muren kan…

Er is maar één ontkomen aan: er nooit mee beginnen…..Die boodschap wil ik proberen uit te dragen. Kan het niet in de wereld, niet in Vlaanderen, niet in Antwerpen, laten we het dan tenminste proberen in dit ‘dorp in de stad’…

En dat doen we nog steeds…

Vele decennia geleden, ik was 17, nog in de humaniora, toen ik op 14 februari na school thuis kwam en er naast een paar pakjes en kaartjes ….een reuze ruiker rode rozen voor mij was afgegeven.

Valentijn was in die dagen nog helemaal geen commerciële bedoening. Het was een dag waarop jongens meisjes waar ze wel eens van droomden, vrijblijvend in de bloemetjes konden zetten zonder kans op gezichtsverlies, zij het met een stiekeme wens... 

Voor mij was het de eerste keer dat een boeket rode rozen van een nobele onbekende –en dat is niet geveinsd- bezorgd was.

Het boeket stond er toen ik van school thuiskwam en het was duidelijk niet naar de zin van mijn moeder, die hem gewoon in de tuinkamer in een emmertje had gezet. Haar bezwaar ontging me...  maar het lag aan het bijhorend kaartje in… geheimschrift…

Wellicht twijfelde ze aan mijn oprechtheid toen ik compleet uit de lucht viel over wie de 'aanbidder' wel zou kunnen zijn. De afzender, noch de boodschap in geheimschrift is tot op heden ontcijferd. Waarschijnlijk steekt het kaartje nog ergens in het gigantisch archief (!) uit mijn beschaafde flower power jaren en de wenkbrauwen van de vinders doen fronsen als ze het over het geheime leven van oma zaliger zullen hebben...;-)

Ten die tijd zullen mijn erfgenamen hun mobieltje met app erop richten en het raadsel oplossen. 

Al wat in die dagen een broek droeg –en dat waren doorgaans enkel jongens- kregen in de daaropvolgende jaren steevast dat kaartje onder de neus geduwd met de vraag het te ontcijferen…niet zozeer de inhoud dan wel de identiteit van de afzender hield me in de ban…maar geen van hen verraadde ooit zichzelf, als het al een van hen was, uiteraard.

"Zolang je niet weet wie je de bloemen stuurde, blijven ze in de tuinkamer staan”, was het toch wel zware verdict van mijn moeders wil, die in die tijd ook wet was. Wie weet wie ze stuurde en ook zijn bedoelingen ken je niet, want het kaartje is onleesbaar. Dus in quarantaine...

Pittig detail: de verbanning naar de tuinkamer zorgde voor een extra lange overlevingstijd van de ruiker…

In het licht van deze 'onopgeloste zaak', staat het mij nu tientallen jaren later nog steeds vrij, te fantaseren over de onbekende vermeende stiekeme “minnaar”, die zijn doel grandioos voorbij schoot.

Wat zou er gebeuren als ik nu via ‘opsporing verzocht’ hem alsnog zou achterhalen. Alleen maar om hem te bedanken, uiteraard. Het is natuurlijk ook best mogelijk dat de milde schenker aan jeugddementie lijdt, en dat gaat niet meer over…dan herinnert hij beslist niet eens zijn escapades meer.

Nu ja, het doet er eigenlijk niet echt meer toe, al houdt zo’n beetje geheimzinnigheid in het leven de spanning erin. En dat, na het zien van “achter de wolken”… opent toch wel perspectieven...

Op zoek naar een alternatieve Valentijn? Iets voor een illustere onbekende, waarvan je toch wel zeker wil zijn dat het hem goed doet? Klik dan eens op www.atouchofrose.be  en misschien wacht daar wel iemand op dat vleugje Rose als extra beetje moed om vol te houden…

Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Gerecht

Terugkomend op hoofdstuk 16 van dit blogboek (16/1/12) 'de buik van Antwerpen' en de vrederechter die het hele plaatje wilde kennen voor hij op rust vertrok…

Toen dat zover was, volgde een vrouwelijke collega hem op. Het zonder advocaat verdedigen van de gemeenschappelijke belangen van de mede-eigenaars, beslist in de Algemene vergaderingen, zinde de nieuwe vrouwelijke Vrederechter niet.   Als voorzitter van de vereniging van eigenaars was ik volgens haar geen partij tegen de klacht van een mede-eigenaar. Het moest een syndicus zijn.

En ik stond daar als lid van een vrijwilligers- syndicusteam, samengesteld uit een interessante mix van een economist, jurist, een erkend makelaar mét BIV nummer…  bereid om hun kennis en werk voor de VVM gratis en vrijwillig in te zetten, kon een team de druk op elk van de leden verminderen, de kennis van velen gebundeld worden in functie van het geheel.

Maar het team vond geen genade in de ogen van de nieuwe vrederechter. Voorzitter van een team, daar kon ze niets mee beginnen, het moest een syndicus zijn. Dus werd de man met het BIV nummer naar voren geschoven. Hij woonde een eind weg, moest telkens over die E313 waar het verkeer in die tijd al, altijd stil stond…. vermits de uitnodiging op het vredegerecht steeds op 9h stond, was de man al om 7 uur op de baan……en toch waren we steeds als laatste aan de beurt…om dan meestal te horen uitstellen, verdagen, geen uitspraak te krijgen en als die met de post kwam, getuigde de uitspraak niet van begrepen materie…

Beslissingen aanvechten, genomen met 95% van de stemmen van de mede-eigenaars, ontlokt de Vrederechter de opmerking dat het toch merkwaardig is, dat alle andere mede-eigenaars die beslissingen wel onderschrijven.  

Daarop durft de gefrustreerde mede-eigenaar zeggen: “Ze schrijft de volmachten zeker zelf?” Oef, een doorbraak voor de rechter. Hier heeft ze eindelijk een kapstok om uitstel aan op te hangen. Er moet bewijs op tafel gelegd worden dat de volmachten écht zijn. En meer nog, de advocaat van de tegenpartij suggereert plots dat er een vergadering moet komen, waarop al die eigenaars lijfelijk aanwezig zijn en persoonlijk de aanwezigheid komen tekenen, zodat  het wel degelijk om effectieve mensen gaat.

Begin maar, vrijwilligers. Weer gratis je zaal ter beschikking stellen, voor alles zorgen, uitnodigingen versturen, de mensen motiveren, ook die honderd kilometer ver wonen om de verplaatsing naar Antwerpen te doen, met als enig doel, voor die ene mede-eigenaar komen bewijzen dat ze echt bestaan….

Hart onder de riem….

En ja, hoor. Ze kwamen.  Dat de dwarsligger schitterde door afwezigheid is hoogst verwonderlijk, maar er werd geopperd dat ze wellicht van aan de overkant van de straat getuige waren van de massale opkomst en liever afdropen..Het agendapunt dat de eigenaars akkoord gaan dat mede-eigenaars zich mogen laten vertegenwoordigen bij volmacht –een algemeen aanvaarde regel en ook steeds toegepast door de ‘betaalde’ syndicus van voordien, werd unaniem aanvaard en bevestigd. Volgende zet: “was er een deurwaarder om vast te stellen dat het wel allemaal echte eigenaars waren”. Omdat het steekspel aansleepte en we de rechter dringend om een uitspraak verzochten besliste ze de voormalige syndicus moest de boekhouding grondig bekijken en naar onregelmatigheden zoeken.’

De verontwaardiging bij 95% van de eigenaars was enorm.  Geen onafhankelijk revisor, maar uitgerekend de ‘ontslagen syndicus’ met die taak belasten, gaf op zijn minst  twijfels over de objectiviteit van het bevolen onderzoek.  

Tijdens de Algemene Vergadering ‘verboden’ de mede-eigenaars de bestuursploeg de boeken aan de voormalige syndicus terug te geven. Die waren intussen na vele uren werk geordend en overzichtelijk geklasseerd per eigenaar, per studio en dat wilden we zo houden.

Die beslissing van 95% eigenaars was een hart onder de riem voor het vertrouwen dat iedereen in (bijna) iedereen heeft. En dus werd het bevel naast ons neergelegd, waarop de advocaat van de voormalige syndicus…..het gedaan kreeg de VVM een dwangsom van 1000€ per dag te laten opleggen als de boeken niet overgedragen werden.

Opnieuw een Algemene Vergadering bijeenroepen was onmogelijk gezien de wettelijke termijn van zoveel dagen van tevoren uitnodigen, en dus nam de raad van beheer zijn verantwoordelijkheid, om hen geen ‘win for live’ cadeau te doen en de boeken tegen het aftekenen van elk document te bezorgen.

Amper 10 dagen later, 13 maart 07 kwam de bediende, belast met het dossier, de VVM  verzoeken de boeken opnieuw in ontvangst te nemen, met felicitaties voor het goede beheer. Zij konden daar niet zoveel tijd en energie insteken en bovendien zou er een extra opvraging komen, want gratis zoals het nu gebeurde, kon niet.

Hier past absoluut een blijk van waardering voor de moed van het syndicuskantoor om het goed beheer door de eigenaars te erkennen, daarmee onrechtstreeks aantonend dat ook het  vredegerecht in handen van mensen van slechte wil,  instrument kan zijn om goede dingen te boycotten. Goed luisteren, mensenkennis en onderzoek maken dan gelukkig het verschil.

Blijkt nu dat de mistevreden eigenaar tijdens het verblijf van de boeken op het syndicuskantoor als een bezetene de boeken was komen doorbladeren, iets wat ze tijdens de open vergaderingen 2 maal per jaar evengoed hadden gekund, op zoek naar fraude, die er MOEST zijn…..het kon toch niet dat er nergens vals werd gespeeld? Het kon toch niet dat de restauratiewerken die er gebeurd waren, geen profijt voor de beheerders opleverden.

Ja, het kon dus blijkbaar wel. Het stond zwart op wit, het was dus niet eens nodig te ‘geloven’. Het bewijs lag voor. En dat is nog steeds zo…

Toen de afrekening kwam voor de extra prestaties van het syndicuskantoor, werd een andere bestemmeling aangeduid….Juist….

Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Gerecht

Terugkomend op hoofdstuk 16 van dit blogboek (16/1/12) 'de buik van Antwerpen' en de vrederechter die het hele plaatje wilde kennen voor hij op rust vertrok…

Toen dat zover was, volgde een vrouwelijke collega hem op. Het zonder advocaat verdedigen van de gemeenschappelijke belangen van de mede-eigenaars, beslist in de Algemene vergaderingen, zinde de nieuwe vrouwelijke Vrederechter niet.   Als voorzitter van de vereniging van eigenaars was ik volgens haar geen partij tegen de klacht van een mede-eigenaar. Het moest een syndicus zijn.

En ik stond daar als lid van een vrijwilligers- syndicusteam, samengesteld uit een interessante mix van een economist, jurist, een erkend makelaar mét BIV nummer…  bereid om hun kennis en werk voor de VVM gratis en vrijwillig in te zetten, kon een team de druk op elk van de leden verminderen, de kennis van velen gebundeld worden in functie van het geheel.

Maar het team vond geen genade in de ogen van de nieuwe vrederechter. Voorzitter van een team, daar kon ze niets mee beginnen, het moest een syndicus zijn. Dus werd de man met het BIV nummer naar voren geschoven. Hij woonde een eind weg, moest telkens over die E313 waar het verkeer in die tijd al, altijd stil stond…. vermits de uitnodiging op het vredegerecht steeds op 9h stond, was de man al om 7 uur op de baan……en toch waren we steeds als laatste aan de beurt…om dan meestal te horen uitstellen, verdagen, geen uitspraak te krijgen en als die met de post kwam, getuigde de uitspraak niet van begrepen materie…

Beslissingen aanvechten, genomen met 95% van de stemmen van de mede-eigenaars, ontlokt de Vrederechter de opmerking dat het toch merkwaardig is, dat alle andere mede-eigenaars die beslissingen wel onderschrijven.  

Daarop durft de gefrustreerde mede-eigenaar zeggen: “Ze schrijft de volmachten zeker zelf?” Oef, een doorbraak voor de rechter. Hier heeft ze eindelijk een kapstok om uitstel aan op te hangen. Er moet bewijs op tafel gelegd worden dat de volmachten écht zijn. En meer nog, de advocaat van de tegenpartij suggereert plots dat er een vergadering moet komen, waarop al die eigenaars lijfelijk aanwezig zijn en persoonlijk de aanwezigheid komen tekenen, zodat  het wel degelijk om effectieve mensen gaat.

Begin maar, vrijwilligers. Weer gratis je zaal ter beschikking stellen, voor alles zorgen, uitnodigingen versturen, de mensen motiveren, ook die honderd kilometer ver wonen om de verplaatsing naar Antwerpen te doen, met als enig doel, voor die ene mede-eigenaar komen bewijzen dat ze echt bestaan….

Hart onder de riem….

En ja, hoor. Ze kwamen.  Dat de dwarsligger schitterde door afwezigheid is hoogst verwonderlijk, maar er werd geopperd dat ze wellicht van aan de overkant van de straat getuige waren van de massale opkomst en liever afdropen..Het agendapunt dat de eigenaars akkoord gaan dat mede-eigenaars zich mogen laten vertegenwoordigen bij volmacht –een algemeen aanvaarde regel en ook steeds toegepast door de ‘betaalde’ syndicus van voordien, werd unaniem aanvaard en bevestigd. Volgende zet: “was er een deurwaarder om vast te stellen dat het wel allemaal echte eigenaars waren”. Omdat het steekspel aansleepte en we de rechter dringend om een uitspraak verzochten besliste ze de voormalige syndicus moest de boekhouding grondig bekijken en naar onregelmatigheden zoeken.’

De verontwaardiging bij 95% van de eigenaars was enorm.  Geen onafhankelijk revisor, maar uitgerekend de ‘ontslagen syndicus’ met die taak belasten, gaf op zijn minst  twijfels over de objectiviteit van het bevolen onderzoek.  

Tijdens de Algemene Vergadering ‘verboden’ de mede-eigenaars de bestuursploeg de boeken aan de voormalige syndicus terug te geven. Die waren intussen na vele uren werk geordend en overzichtelijk geklasseerd per eigenaar, per studio en dat wilden we zo houden.

Die beslissing van 95% eigenaars was een hart onder de riem voor het vertrouwen dat iedereen in (bijna) iedereen heeft. En dus werd het bevel naast ons neergelegd, waarop de advocaat van de voormalige syndicus…..het gedaan kreeg de VVM een dwangsom van 1000€ per dag te laten opleggen als de boeken niet overgedragen werden.

Opnieuw een Algemene Vergadering bijeenroepen was onmogelijk gezien de wettelijke termijn van zoveel dagen van tevoren uitnodigen, en dus nam de raad van beheer zijn verantwoordelijkheid, om hen geen ‘win for live’ cadeau te doen en de boeken tegen het aftekenen van elk document te bezorgen.

Amper 10 dagen later, 13 maart 07 kwam de bediende, belast met het dossier, de VVM  verzoeken de boeken opnieuw in ontvangst te nemen, met felicitaties voor het goede beheer. Zij konden daar niet zoveel tijd en energie insteken en bovendien zou er een extra opvraging komen, want gratis zoals het nu gebeurde, kon niet.

Hier past absoluut een blijk van waardering voor de moed van het syndicuskantoor om het goed beheer door de eigenaars te erkennen, daarmee onrechtstreeks aantonend dat ook het  vredegerecht in handen van mensen van slechte wil,  instrument kan zijn om goede dingen te boycotten. Goed luisteren, mensenkennis en onderzoek maken dan gelukkig het verschil.

Blijkt nu dat de mistevreden eigenaar tijdens het verblijf van de boeken op het syndicuskantoor als een bezetene de boeken was komen doorbladeren, iets wat ze tijdens de open vergaderingen 2 maal per jaar evengoed hadden gekund, op zoek naar fraude, die er MOEST zijn…..het kon toch niet dat er nergens vals werd gespeeld? Het kon toch niet dat de restauratiewerken die er gebeurd waren, geen profijt voor de beheerders opleverden.

Ja, het kon dus blijkbaar wel. Het stond zwart op wit, het was dus niet eens nodig te ‘geloven’. Het bewijs lag voor. En dat is nog steeds zo…

Toen de afrekening kwam voor de extra prestaties van het syndicuskantoor, werd een andere bestemmeling aangeduid….Juist….