Bij dat berichtje in Het Nieuwsblad van 25 juni, kwam een heel leuke herinnering tot leven.
Mijn zus, intussen voor iedereen tante Fawie en zelf oma, heeft een zeer intieme band met deze zoete gelatineuse lekkernij.
Bij bakkerij Venneborg op de gelijknamige laan in Deurne, waar we dagelijks passeerden na school, hadden ze die lekkernij af en toe binnen. En als Moeke dan een zakje kocht, was het feest.
Om ons Fawie, als onverbeterlijke snoeper in die tijd, voor overdaad te behoeden, maakte ons Moeke zich er al eens van af met te zeggen dat de berekens 'uitverkocht' waren en ze er terug zou kopen als ze 'binnen' zouden zijn.
Vastbesloten kort op de bal te spelen, wipte kleine zus telkens ze de kans schoon zag, bakkerij Venneborg binnen om, amper boven de toonbank uitkomend, te informeren of "de berekens al binnen waren".
Op den duur werd de kleine zoetebek met haar weerkerend vraagje: "zijn de berekens al binnen" bijna een attractie en liet men haar dat vraagje zelfs een paar keer herhalen... tot groot jolijt van de vertederde klanten ...
Dus, Fawie, happy berekens day gewenst vanwege je grote zus...
Er zijn zo van die dagen in het jaar die herinneren aan dezelfde momenten, maar dan in de geschiedenis van je leven dan borrelen herinneringen op, die aan t mijmeren zetten. Soms maken ze blij, soms weemoedig, soms ook droef
Sinds een aantal van mijn oud-leerlingen me via de sociale media vervoegen, ben ik terug een beetje juffrouw van Loon 4 keer mocht ik een klas van 25 jonge meisjes in de startblokken van vrouw worden, voorgaan een verantwoordelijkheid die ik heel ernstig nam, ze zouden zich aan mij spiegelen, zo stuurde mijn eigen moeder me het veld in woorden wekken, voorbeelden strekken
Eind juni is traditioneel balanstijd: kennen en kunnen valoriseren, maar vooral zien en voelen hoe een kind een schooljaar lang groeide. Ik wens iedereen in deze evaluatie tijd de noodzakelijke liefde en levenswijsheid om correcte normen en waarden te hanteren bij de interpretatie van cijfers en letters en te handelen in functie van een veel breder spectrum motiverend...
Met al deze bedenkingen was het stil in de auto zaterdagnamiddag op weg naar bruisend Bornem. Alle fraai bebloemde terrasjes in het hart van de gemeente, zitten afgeladen vol en in de winkelstraat kan je over de koppen lopen net als op de speelplaats van Onze-Lieve-Vrouw Presentatie waar het schoolfeest van ons Eline plaats heeft.
Een droog dagje uitpikken, het lukt blijkbaar aardig op betekenisvolle bijzondere momenten in het leven van onze kleinkinderen- scholieren.
Op 26 mei stond een stralende zon aan de blauwe hemel bij de eerste communie van de oudste kleinzoon, vrijdag straalde de jongste met zijn mortarboard, zelfgeknutseld studentenhoedje op de diploma- uitreiking kleuterschool en zaterdag genoten we dan maar voor drie in één, op het schoolfeest van Eline, onze jongste kleindochter. Momenten die je als grootouders koestert en zelfs als het moet, van op afstand intens mee beleeft.
Een zonovergoten speelplaats, ouders, grootouders, en vooral heel veel joelende kinderen genietend van een familiefeest Zo gewoon, lijkt het. Maar we weten beter. Het vergt heel wat organisatie: opstellen, bestellen, leveringen aanvaarden, klaarzetten, bakken en braden, tappen en schenken afwassen . Hartverwarmend te zien hoe iedereen, de directeur op kop, de leerkrachten, het oudercomité de handen uit de mouwen steken en alles in goede banen leiden, iedereen van het noodzakelijke natje en hapje voorzien en last but not least, de vele aanwezigen motiveren de schoolkas te helpen spijzen. Uiteraard is zon happening naast de bevestiging van een goede samenwerking ook het verruimen van de financiële armslag, een niet onbelangrijk facet van zon enorme inspanningen.
Een hoog springkasteel van waaruit, sommigen na een lange innerlijke strijd, alvast de dappersten een vrije val waagden, de draaimolen, het podium voor de show van creatieve creaties van de kinderen animatie en sfeer te over.
In september huppelt als t God belieft, onze jongste kleindochter Eline voor haar laatste jaar lager onderwijs, hier de schoolpoort binnen, waar tante Rose nooit ver weg is. Er is intussen al heel hard gewerkt aan de nieuwe habitat van a touch of Rose net naast de deur van de school
En dan gebeurt dit:
U hoeft het niet te geloven, maar het gebeurt hier een half uur geleden écht: papa roept: mama kom nu eens kijken en hij geeft me ontroerd zijn gsm door.
Op het scherm staat mijn naam als afzender, datum 7 februari 2011 ik blijf bij Roosje slecht rapport van groeiremmers en dat komt NU binnen... hoe kan dat?
Geen flauw idee... maar ze is wel héél dichtbij...
En het licht scheen in de duisternis... maar de duisternis nam het niet aan...
Vanmorgen, 9h30 telefoon.
-Een vriendelijke Eandisman vertelt opgetogen dat hij op zijn vorige post vertrekt en over een half uur de gevraagde elektriciteitsaansluiting komt doen..
-Maar mijnheer, gisteravond iets voor zes kwam Eandis reeds langs. Is dat dan niet gecommuniceerd?
-Ik weet alleen dat ik het order heb dat ik hier moet heraansluiten
-Ok dan kan u iemand anders uit zijn hoge nood helpen
Vanmiddag, 14h opnieuw telefoon.
-Eandis vertrekt op de vorige post en sluit u over een half uur terug aan.
-Nu breekt toch mijn klomp "mijnheer, het is gisteravond gebeurd, er werd vanmorgen gebeld dat men het om 10 uur kwam aansluiten en nu belt u "
Met respect, maar van van een manke communicatie en een gebrek aan efficïëntie gesproken...
-eerst is het onmogelijk een uitzonderlijke hoogdringendheid in te roepen
-een dag ping pong tussen Eandis en Electrabel levert niets op
-inschakeling van de ombudsdienst energie van de VREG
-resultaat: avond van dag 2, in 3 minuten wordt na veel omhaal, alsnog de klus geklaard
-dag 3 telefoon om 9h30 dat een half uur later zal worden aangesloten
-dag 3 telefoon om 14h dat een half uur later zal worden aangesloten
Laat me opmerken dat bij de distributeur duidelijk méér, met véél minder kan
Eén bekwame call girl, die weet wie met beslissingsmacht ze in een toch zeer uitzonderlijke omstandigheid kan aanspreken, zou dat nu écht zo moeilijk zijn?
Oh, ja en voor ik het vergeet drie man op stap sturen voor een aansluiting waar toen de nood het hoogst was, niemand voor beschikbaar was, is geen toonbeeld van 'goed beleid'.
Vandaag zijn er alvast twee technici op de baan die ruimte hebben voor een aansluiting extra...'t is maar dat de wachtenden voor u, twee plaatsen opschuiven...
Als Vlaamse bevoegdheid gingen we dat toch zelf beter doen, niet???
Vanavond tegen zessen, ging bij de onfortuinlijke jongedame, waarvoor we gisteren de ziel uit ons lijf telefoneerden zoals u op deze blog kon lezen, het licht eindelijk weer aan
De tussenkomst van de ombudsman energie van de VREG heeft dus zijn doel toch niet gemist
Met dank aan de twee jonge mannen op de dienst die als enigen luisterden en concludeerden dat deze afsluiting ten onrechte gebeurde, zonder dat bewoner er van op de hoogte was. De brieven in haar bus waren immers aan de overledene gericht en bewoonster respecteerde het briefgeheim.
Blijft mijn vraag of de energie maatschappij zomaar een woonst mag binnendringen om er in de meterkast een bewoonde studio af te sluiten
Dat ruikt naar huisvredebreuk, die dus zomaar ongestraft blijft.
Als een publieke dienst over zon exclusieve machtspositie beschikt, zoals Eandis in dit geval, moeten daar mensen bereikbaar zijn om in een uitzonderlijke situatie eens buiten de lijntjes te kleuren
Addendum: 'de buik van Antwerpen' bliksemschichten in het donker...
Addendum 1: de buik van Antwerpen
Het stond in elke inleiding, 36 hoofdstukken lang de buik van Antwerpen is een never ending story..
Vandaar dat het voorlopige einde dan ook voorlopig heette.
Het voorbije etmaal mocht ik getuige zijn van de robotmaatschappij de call centers, waar af en toe een call girl het presteert elk gevoel van empathie te onderdrukken.
Een kink in de kabel
Zonnepanelen, windenergie, switchen van energieleverancier, minimum stroomlevering, inkorting wachttijden aan telefoon
U vraagt, wij draaien een fluitje van een cent, tot je het nodig hebt
M8eloze overm8
In examentijd op je studio komen, geen licht, een plas water voor een ontdooid ijskastje
Zekering gesprongen? nee, alle zekeringen staan op actief
De hoofdzekering in de gang?
Wat nu? Een loodje blokkeert de energietoevoer;
Is het als Vlaming al een huzarenstuk om in het bos van diensten, de boom te vinden, dan kan je het als buitenlandse student al helemaal vergeten en wacht je enkel de letterlijke black out.
Omdat de mede- eigenaar van betrokken studio overleden is en het meisje huurt, incl. elektriciteit, is de veronderstelling snel gemaakt dat de rekening van de elektriciteit in de nalatenschap steekt en dus niet betaald werd.
Het arsenaal telefoonnummers erbij gehaald, dat wonderbaarlijk allemaal met 078 354 .. .. .. begint. En allemaal beginnen ze met hetzelfde liedje, het kopen van tijd. De indruk wekken met je bezig te zijn En intussen tikt het belkrediet weg
Wil u Frans, druk 1, wil u Nederlands druk 2.
Dan komt het menu, vergelijkbaar met dat van de afhaalchinees, zij het beperkter in aanbod
Om de kwaliteit van onze diensten te optimaliseren kan het gesprek opgenomen worden
Mag ik hopen dat ze die bandjes ook effectief beluisteren en beschaamd worden
Toen ik voor de zoveelste keer belde en bandje XYZ meldde: ongelukkiger wijze loopt de wachttijd langer op dan verhoopt en is het aangewezen in de namiddag terug te bellen, dan zijn er minder wachtenden tot welk segment van de dag 15h dan wel behoort, Joost mag het weten en dat is dan wellicht de enige die ik vandaag niet aan de lijn had
Enfin, een lang verhaal korter makend: terug naar dag 1, half acht s avonds, in het bos van 078 nummers er eentje uitgepikt.
-Hier moet je niet zijn, wij zijn de distributeur. U moet bij de leverancier zijn.
Ok, het volgende 078 nummer. De leverancier.
-Heeft u klantennummer? Nee. De eigenaar is overleden en de huur was elektriciteit inclusief, dus geen weet van klantennummer, want ook nooit factuur ontvangen.
-Die klant staat bij ons op rood, want de rekening werd niet betaald. Tja, daar waren we zelf al uit...
-Kan dat meteen in orde gebracht worden, want dat meisje zit in het donker en kan daar niets aan doen.
-Alleen de distributeur kan dat verhelpen.
-Waar kan ik die bellen?
Uit het bos wordt een ander 078 nummer geplukt en ik beland bij Eandis, de distributeur.
-Heeft u een nieuw contract afgesloten? Ja, een nieuw aansluitingscontract op naam van de bewoner is afgesloten.
Dan moet dat bij ons (distributeur) binnen zijn. U kan dat nog net doen voor 20h, dan krijgen we dat vannacht als order binnen en dan kunnen we de meter terug openzetten.
-telefoneren met Electrabel, alle gegevens doorgegeven, en het contract is opgemaakt en vertrekt naar de distributeur.
-telefoneren naar distibuteur en bevestigen dat het contract in orde is.
Ok, dan kan u ons morgen om 8 uur bellen, om te vernemen wanneer we terug aansluiten.
Een ochtendlijke koude douche, want ze komen vandaag niet.
-Hoe, U komt vandaag niet?
-Nee, wettelijk is drie werkdagen. Trouwens er moet eerst een contract zijn.
-Maar dat is er sinds gisteravond.
-Dan moet u bij uw energieleverancier zijn. Wij hebben niets.
-Telefoon naar de leverancier Electrabel om te horen dat het contract sinds 1 minuut na 6 s morgens bij de distributeur Eandis is.
-Telefoon naar Eandis met die melding, om te horen dat het op 21/6 staat. Alleen als Electrabel de datum aanpast, kan de distributeur handelen.
-Telefoon naar Electrabel: nee, het is de distributeur die voorrang kan geven.
-Dat willen ze doen, als u daar vandaag van maakt, dan gaat de technische dienst meteen ter plaatse.
-Nietes, wij moeten wettelijk drie werkdagen schrijven, zij kunnen wel vervroegen.
-Telefoon naar distributeur. Eandis.
Wij moeten de datum van de leverancier respecteren, wettelijk 3 werkdagen. Als die dat niet verandert, kunnen wij niets doen. Opnieuw leg ik de uitzonderlijke omstandigheden uit Kan een andere leverancier sneller?
-Mogelijk, maar het blijft Eandis die zal aansluiten. Dan moeten ze eerst de annulatie van Electrabel krijgen, moet de nieuwe leverancier het nieuw contract bezorgen en schuift de afspraak ook op.
-Kunnen we bij een andere distributeur terecht?
-Nee voor Antwerpen 2000 zijn wij het.
-Dus dan ligt het toch bij u of u alsnog deze prioriteit kan instellen?
-Ja, maar de leverancier heeft 21/6 ingevuld. Als die het niet verandert, kunnen we niets doen.
Telefoon naar Electrabel. Kan ik ergens die aansluitkomst (105,10 excl. BTW) gaan betalen, zodat alles vandaag kan geregeld worden? Er is een wachtdienst die enkel op uw seintje wacht en het dan vanavond nog kan activeren
Nee, het ligt niet aan ons,die aansluitkost is trouwens voor Eandis. Die beslist.
Telefoon naar Eandis. Kan ik ergens de aansluitkost gaan betalen, zodat u alsnog vandaag kan aansluiten?
Vergeet niet dat elk van die telefoontjes je in een call center terecht komt en telkens bij een andere telefonist(e). Met alle respect voor het betaald beluisteren van gezaag moet de klant toch maar 10 keer hetzelfde verhaal doen, op eigen kosten dan nog, want je hangt al gauw uren aan de telefoon, om van die uren zelf, nog te zwijgen.
De laatste die ik aan de lijn had, deed de deur dicht. Toen ik zei dat de vorige telefoniste een nota op het scherm had gezet, zodat ik niet weer van vooraf aan diende uit te leggen waar het over ging, viel dat in slechte aarde.
Zo werkt dat hier niet, we zitten hier met honderd en ik ga niet zoeken wie u daarnet aan de lijn had
-Daarom zou ze een nota on line zetten. Is daar een verantwoordelijke, die een beslissing kan treffen, want dit is nu sinds gisteravond 19h30 bezig zonder resultaat.
-Nee, dat kon niet zo werkt dat hier niet.
-Maar er moet toch iemand begrijpen wat hier aan de hand is? Examen, een studio huren elektriciteit inbegrepen, altijd correct betaald, eigenaar overlijdt, rekening blijft onbetaald, men komt een gebouw binnen zonder afspraak (huisvredebreuk) sluit af, huurder zit in t donker. En geen mens die daar wat aan kan doen.
-Maar we hebben toch een brief gestuurd?
-ja, aan de eigenaar, maar die is overleden en de huurder opent geen brieven niet aan haar gericht. (briefgeheim, privacy).
-wat als ik de schakelaar zelf omzet en het loodje verwijder?
-Dan kan u een boete van 600 krijgen.
-Hoe weet u wie dat doet?
-U vraagt het.
-En door die vraag heeft u dan meteen de schuldige? Dat is straf...
Toen gaf ik er de brui aan.
Verdomd nog aan toe. Genoeg geschermd. Eens kijken wat die overheidsdienst VREG ombudsdienst energie op het nummer 1700 betekent.
Na ook alweer de hele rimram van taalkeuze, uitleg dat klachten schriftelijk moeten met het adres erbij enz . een overigens vriendelijke kerel aan de lijn, die mijn vraag op mail moet hebben.
Geen probleem, zo gefikst behalve dan dat mijn laptop inmiddels vraagt om elektrische voeding J Maar klacht@ombudsmanenergie.be blijft terugkomen als niet leverbaar
-Telefoon naar het nummer in Brussel 02 211 10 60 en met een ander mailadres lukt wel.
De VREG luistert naar het a- typische verhaal en belooft haar contacten aan te spreken.
Een paar uur later, bel ik voor de zekerheid toch maar even terug, want als de technicus nog moet langskomen, dringt de tijd. Nee, er is nog geen nieuwe afspraak, het blijft op 21/6.
Maar dat is nog twee dagen, drie avonden
Ja, de VREG is dan wel overheidsdienst, maar zonder stok achter de deur
Toch vermoeden ze dat morgenochtend alles in orde zal zijn
Telefoon naar Eandis om bevestiging te vragen. Veel indruk heeft de VREG niet gemaakt, want de afspraak staat nog steeds op 21/6
Nu rest enkel de hoop, die ik deel met de bereidwillige mannen op de ombudsdienst, dat morgenvroeg, de 20 ste dus, alsnog een technicus het loodje zal breken en licht in het duister brengt. Zo'n administratie is als een onbestuurbare tanker die nauwelijks koers kan wijzigen en dus los door alles doorvaart...
De moraal van het verhaal?
Exclusiviteit voor een bedrijf dat de distributie monopoliseert, is niet verdedigbaar?
Overheidsdiensten zonder macht, hebben geen zin?
Dienstverlening op maat is onbestaand via een gerobotiseerd call center.
Voor men iemand afsluit is de bewoner contacteren het minimum. Eigenaar en bewoner zijn niet noodzakelijk dezelfden.
Wetend dat de nuts maatschappijen handen vol geld kosten en - binnenrijven voor zon ondermaatse communicatie en dito dienstverlening overtuigt dat het de hoogste tijd is dat hun 'raden van bestuur' zich eens serieus be'raden' over de werking en wat minder over hun voordelen in natura
Met het nieuws dat U vanmorgen bereikte, verdient U als trouwe bloglezer meer dan de naakte waarheid
Hoe en wat staat in t lang en in t breed in de pers. U die mijn blogje opent, leest liever wat ik erbij voel
En dat is een niet geringe hoeveelheid emo
De Rose die met haar vader naar China gaat en hem voortduwt en nu de vader die het geloof, de hoop en de liefde van zijn dochter een forse duw wil geven
Onze gekende m8eloosheid enerzijds, is nu de kr8 te gaan voor een betere toekomst.
Toen Bart De Wever papa polste, rijpte in ons hart het plichtsbewust schuldgevoel tot een overtuigd "ja".
Onze kinderen kregen normen en waarden mee, pikten die in mindere of meerdere mate op en gaven ze een plaats in hun eigen leven.
Roosje deed het wellicht op de meest in t oog springende wijze. Het maakte haar kwetsbaar, maar ook zo menselijk. Zo écht. En dat is de verandering die we nodig hebben.
Duidelijk, met rechten en plichten, maar haar werd o zo weinig tijd gegund. Toch werden de kiemen gelegd. Het accent verleggen van een kille vijandige samenleving, naar het besef dat met a touch of Rose zoveel méééééééér kan, met zoveel minder.
Het leven na de dood werk dat wordt verder gezet soms heel anders dan vermoed in een verdere toekomst die van Vlaanderen in de wereld. De wereld van onze kinderen en kleinkinderen. Voorwaarden scheppen om te geloven, te hopen en lief te hebben a touch of Rose
Mensen zijn maar naar één ding op zoek: GELUK. De invulling van dat woord, is een variabele
Dat alles rijmen is politiek bedrijven.
Neem van mij aan dat het geen evidente beslissing is om als vader en grootvader, je in de strijd te werpen. Zeker als je geconfronteerd bent met fysische beperkingen. Mobiliteitsprobleem is in dit geval wel een letterlijk te nemen probleem, dat papa zwaar viel tot Rose hem het juiste woord zei: allez papa, Roosevelt kon Amerika wel aan vanuit een rolstoel als verstandige historica vergat ze even het débâcle ;-)
Positief denken vanuit een duidelijke rechten- en plichtenfilosofie, met een bruikbare stok achter de deur voor wie zich daar niet aan houdt, is de enige weg om samen te leven. Een samenleving die geen gegronde angst mag kennen, die weet dat de ander betrouwbaar is. Waar iedereen meewerkt aan- en deelgenoot is aan de gemeenschap die we samen vormen. En dat betekent geloofwaardigheid. En hoe geloofwaardig is iemand, wiens woorden verschillen van zijn daden.
Woorden wekken, voorbeelden strekken. Dat is de verandering waar hij, ik en wij voor gaan. Daar wil ik met u allen in geloven en ik zal meeduwen, al is het maar zijn rolstoel
Wij zijn fiere Vlamingen die onze plaats in de wereld hebben, kennen en zullen verdedigen in de wetenschap dat we daar alle redenen toe hebben.
Het gaat niet om ik, het gaat om ons, om Antwerpen, om Vlaanderen. Het gaat om hier en nu, en voor de toekomst van al wie na ons komen
Op dit historisch moment bundelen we al onze kr8en en DOEN het. Geen twijfel, geen verdeeldheid en opgeven is géén optie
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Een ketting is zo sterk als haar zwakste schakel
Je mag dan met innoverend gedachtengoed rondlopen, je mag zelfs leidersbloed door je aderen voelen stromen. Alleen, sta je met goede plannen nergens. Dat was ook zo in dit dorp in de stad.
Wie de buik van Antwerpen volgt van in het begin, weet dat het allemaal begon met verontwaardiging.
Verontwaardiging en schaamte om wat in onze stad gebeurde in ons aller naam, waar we niet eens weet van hadden. Je leest en/of hoort over huisjesmelkerij en stelt je een lekkend dak en een slecht verluchte boiler voor in een pand waar velen samenhokken en schandalig veel voor betalen. Toch is dat slechts het topje van de ijsberg.
In dat wereldje van hebben is hebben en krijgen is de kunst hanteert men heel andere normen, zoals u al kon lezen. Huisjesmelkers zijn schaamteloos en onverantwoord. Ze geven niets om de mensen, het is enkel om gewin te doen. De herkenbare soort is aan te pakken. De gecamoufleerden zijn van een ander kaliber. Ze zijn niet gekend in die hoedanigheid, rekruteren, intimideren en handelen hun zaakjes dan ook niet zelf af. Het zijn de Pontius Pilatussen van deze tijd, de ich habe es nicht gew .. wassen de handen in onschuld en laten zich verontwaardigd uit over de maatschappij waarin zon dingen kunnen gebeuren
Maar ook de overheid speelt in de kaart van de malafide huisjesmelkers. Kleinere gemeenten en steden die migranten en kansarmen doorsluizen naar de grote steden, daar huisvesting zoeken werken dat mee in de hand. Met een paar maanden huishuur, kunnen zij de lasten uit hun begroting schrappen. Geen wonder dat de sociale voorzieningen in de grootsteden, hun tanden stuk bijten op de overrompeling en uiteindelijk en dus in de kaart spelen van huisjesmelkers.
Dat kansarmoede bijna als erfelijk kan bestempeld worden, hoeft niet eens te verwonderen. Woorden wekken, voorbeelden strekken. Maar het kansarme milieu kan ook een stimulans zijn om het anders te doen en bracht ook genieën voort Niet zelden geeft ziekte, ongeval, tegenslag het leven een totaal andere wending en het omgaan daarmee wordt beïnvloed door opvoeding, vrienden, scholing, omgeving, karakter, moed en volharding, mensen die je pad kruisen. Ook dat heb ik geleerd in de voorbije 11 jaar. Eén mens kan het verschil maken om het eigen leven terug in handen te nemen.
Eenzaamheid velt menig mens. Ook dat fenomeen leerde ik hier kennen. Geconfronteerd met een ongeneeslijke ziekte, beroepsleven voorbij, ogenschijnlijk nog weinig perspectief, leek de hele doos pillen de uitkomst. Op de valreep gered, met de brandweerladder door het raam naar het ziekenhuis, zat ik s nachts naast zijn bed, toen hij terug wakker werd. Die éne blik, mijn naam over zijn lippen, voel ik nu als de ultieme bevestiging van de kreet van ons Roosje: Leve het leven.
Maar ook mensen die ongestructureerd in een beter georganiseerd geheel terecht komen, kunnen dat oppikken en eigen maken en zo zelf een verbeterde versie van hun leven creëren. Of ze kunnen in het verzet gaan en de eigen frustraties om de mislukking, omzetten in negatieve energie: energie die contra- productief werkt.
Bij het bezichtigen van een studio, loopt het ook wel eens uit op een méér dan oppervlakkig gesprekje mensen die even uit elkaar willen, de dagelijkse sleur achterlaten, rust opzoeken om uit te maken waarmee en hoe ze verder willen. Een probaat middel soms. Dat wonder zag ik meer dan eens voltrekken.
Maar het omgekeerde kan ook. Een paar uur praten, waarbij misschien mijn grijze haren het vermoeden wekten dat mijn woorden ook wijs zouden kunnen zijn deed een potentiële huurder besluiten om niet te gaan lopen van het probleem, maar in tegendeel, er aan te werken. Twee keer kreeg ik de ongelooflijke voldoening een dankbaar berichtje te ontvangen voor de gouden raad Geloof, hoop en liefde
Of iemand bereid is het dorpsleven te eerbiedigen, is niet altijd even duidelijk, maar een gesprekje kan veel verhelderen. Maar ook de studenten, schier onbezorgd op de drempel van het echte leven, leren hier dat het geen 'verworven' recht is, maar gekregen kansen. En die gebruiken of misbruiken is de eigen verantwoordelijkheid. Een voorrect waar veel plichten aan verbonden zijn. Het wordt in hun jeugdig enthousiasme wel eens uit het oog verloren.
Iemand die financieel gesteund wordt door sociale instanties, kan die kans grijpen om er terug bovenop te geraken en ook dat zien we geregeld. Ik heb mensen zien veranderen sinds ze in dit dorp wonen. Die aan den lijve ondervinden dat duidelijk en rechtvaardig handelen, loont. Die zo ook opnieuw respect krijgen voor een gemeenschap die functioneert en daar willen deel van uitmaken.
Er zijn natuurlijk ook anderen, die net die maatschappij de schuld geven en boete laten doen voor hun mislukken. Dat zijn de moeilijke gevallen die we nooit meteen laten vallen, maar wel duidelijk maken dat ons huishoudelijk reglement er is om gerespecteerd te worden door iedereen.
Het is een werk van lange adem, waarbij we op elkaar moeten kunnen rekenen: eigenaars én bewoners. Samenleven is een keten vormen, die maar zo sterk is als zijn zwakste schakel. Dat de mix van studenten, werkenden, ouderen, stagiairs, buitenlanders van over de hele wereld, hier gemeenschap vormen, toont aan dat duidelijke afspraken over rechten en plichten én het toezien op de naleving ervan, een ongelooflijke rijkdom is en een ervaring die velen een leven lang meedragen.
Geen huisdieren een studio is wonen en slapen in één ruimte. En dat is geen habitat voor een huisdier. De goudvis als hij zwijgt kan nog net. J
Dat is geen geheime regel maar staat in het huurcontract, hangt ad valvas, wordt van bij aanvang duidelijk gecommuniceerd. Geen huisdieren, ook niet van bezoekers Een unaniem genomen beslissing van ALLE eigenaars, dat strikt moet worden nageleefd. Wie zich daar niet aan houdt, hoort hier niet thuis. Uitwerpselen, etensresten het zorgt voor ongedierte, is onhygiënisch, een plasje in de lift, tegen de inkomdeur blaffen, miauwen nee dus, we gaan niet terug naar af.
Wie niet horen wil, moet voelen, is een aanvaard rechtvaardig middel om het systeem van rechten en plichten te doen respecteren. Het is de eigenaar die de tijd neemt om de huurder juist voor te lichten. Als bij de noodzakelijke controles een ongesorteerde zak wordt gevonden is het makkelijk te achterhalen wie die dropte en dan wordt daar een forfaitaire schadevergoeding voor aangerekend. Geen aanschaf van drie soorten vuilzakken met stadstaks, geen huisvuil in de studio opslaan simpelweg gesorteerd in de juiste container deponeren, beneden in het gebouw. Kan het nog eenvoudiger?
En toch een paar jaar geleden was een compleet ongesorteerde vuilzak gedropt en dus kreeg de huurder via zijn eigenaar een brief met de forfaitaire schadevergoeding. Voor alle duidelijkheid, een rasechte Antwerpenaar- stoof op me af, schold me de huid vol: Gaa denkt toch nie dat kik e stuk van maan OCMW- geld in awe conteener gon steken, zaagt al oep, see you in court . en de middelvinger omhoog, bevestigde het einde van de conversatie.
Dit was erover. Een jonge stadsgenoot, een hele dag voor TV liggend, een leefloon genietend opgehoest door werkende burgers, die het weinige dat van hem gevraagd werd én plicht is voor iedere stadsgenoot, weigert. Dreigen met het gerecht en daarvoor ook nog een advocaat inspannen die de gemeenschap betaalt dat vraagt om reactie.
Dus heb ik een afspraak gemaakt met de juridische dienst van het OCMW en voerde een bijzonder verhelderend en constructief gesprek met de advocaat zelf. Toegegeven: zijn lange haar en de non- conformistische kledij deden me even vrezen, maar ik oordeel niet meer op het eerst zicht Het was een Meester in recht. Zelden recht en rechtvaardigheid zo weten matchen Betrokkene kreeg de keuze: huisregels respecteren, of het betalen van de huur werd gestaakt.
Het voelde als een hart onder de riem voor een zaak waar ik al zo lang mijn schouders onder zette. De Meester hield woord, de klant had het begrepen en sorteerde van dan af voorbeeldig. Een ketting is maar zo sterk als haar zwakste schakel
Het aanpassen, integreren en inschakelen van de private huurmarkt in het sociale woningbeleid kan maar slagen als men mensen die daarop beroep moeten doen, daar ook degelijk op voorbereidt. Zonder respect voor elkaar, voor het eigendom van anderen, voor het samenleven mét anderen kan die sociale integratie niet slagen. Het is vaak in de perceptie van die mensen, een rechtenboekje zonder plichtenleer. Dat moet herschreven worden, elke dag opnieuw en pas dan kan het slagen.
Een never ending story dat is de essentie van het menselijk bestaan
Zo bewaren we een koffertje vol mooie herinneringen aan een mama die in haar onmacht voor haar dochtertje te kunnen zorgen, zoveel tastbare herinneringen naliet, die bijna teloor gingen. Toen de mama in het ziekenhuis overleed, werd haar studio ontruimd en omdat haar spullen door niemand werden opgehaald, in de container gegooid. Gelukkig waren er een paar attentvolle mede- bewoners die me verwittigden. Samen hebben we gerecupereerd wat kon en bewaren het als een koffertje vol dromen tot het geschikte moment als het meisje jonge vrouw wordt en kan vatten wat ze voor haar moeder betekende Het greep ons zo aan en bracht al wie er bij betrokken was, weer een hartslag dichter bij elkaar
Dit is voorlopig het laatste hoofdstuk van de buik van Antwerpen, die net zo goed de buik van de stad kan heten, want zo herkenbaar
Misschien kan u met deze ervaringen zelf iets doen. Kiemt het zaadje om de eigen omgeving a touch of Rose te geven.
Bedankt voor uw trouw, de blog blijft, er is zoveel dat ons bindt.
Voor nu, hang uw wimpel mee aan de boot naar Plopsa... de oranje gekte luwt een beetje, plopsamania neemt toe... het gaat niet om winnen, het gaat om samen een beetje gek doen, decompensatie...
Hoopvol keek ik op 8 juni 's morgens naar de lucht. Immers het weer van die dag was bepalend voor dat van de komende zes weken... wat in 50% van de gevallen ook uitkwam... Misschien leuk de weerspreuken eens in herinnering te brengen?
Zoals Sint Medardus 't weder vindt, blijft hij zes weken met zijn wind.Als het op Sint Merardusdag regent, dan regent het zes weken alle dagen.Als met Merardus buien jagen, zo duurt de regen vele dagen.Het weer van Sint.Medardus feest, heerst in de oogst tijd wel het meest.Was Sint Petrus een grote visser, Sint Medardus is een grote pisser.Wat Sint Medaar geeft voor weer, brengt hij ook in de oogst tijd weer.Als Medardus pist, regent het zes weken aan een stuk.De grote pisser Sint Medardus hoog, maakt de aarde droog.Als Sint Medardus zijn sluizen openzet, is er voor zes weken weinig pret.Medardus met zijn regen, hou je in zes weken niet tegen.Sint Medardus van omhoge, laat beneden hier het weer droge.Wat Sint Medardus geeft voor weer, brengt hij ook in de oogsttijd weer.Wat Sint Medardus geeft droog of nat, zes weken duurt het, dit of dat.Sint Medard geeft zijn zegen met zes weken wind en regen.Op Sint Medardus, voor ons zonden, regent het dikwijls katten en honden.Regen op Sint Medaar, zes weken te voor of zes weken er naar.Zoals Sint Medardus het weder vindt, blijft het zes weken met zijn wind.Zoekt Sint Medardus in regen troost, dan zendt hij die ook in de oogst.
Wie was die Medard eigenlijk?
Geboren rond het jaar 470 in de Picardische plaats Salency, Noord-West-Frankrijk. als zoon van Gallo-Romeinse ouders. had hij een tweelingbroer Gildard, die later bisschop van Rouen zou worden. Medard op zijn beurt werd in 530 tot bisschop gewijd van Vermand door de beroemde heilige bisschop Remigius van Reims, die in 495 koning Clovis doopte. Dat stukje geschiedenis komt ons bekend voor... denk maar aan de Artis-Historia prenten uit onze jeugd...
Medard kreeg de opdracht de laatste resten van de Germaanse geloofsgebruiken opruimen en ze vervangen door christelijke feesten. Zo bedacht hij het feest 'van de rozen', dat nog heel lang in Franse parochies heeft bestaan. Bij die gelegenheid draagt de plaatselijke bevolking een maand voor het feest bij de heer van Salency drie meisjes voor die zowel vlot moeten zijn als deugdzaam. Hij kiest de beste uit en laat haar naam van de preekstoel aflezen, zodat ieder die wil nog aanmerkingen kan maken. Wordt haar keuze bekrachtigd, dan wordt zij uitgeroepen tot 'rozenmeisje van het jaar' en gekroond met rozen. De prijswinnares kleedt zich op 8 juni in het wit en wordt in plechtige processie naar het kasteel gebracht, begeleid door twaalf meisjes, eveneens in het wit. De heer van Salency brengt haar temidden van zijn eigen gezin met plechtig vertoon naar de parochiekerk. Na de vesperdienst gaat het temidden van de geestelijkheid in processie naar de kapel van Medardus. Daar ontvangt zij uit handen van de oudste priester de rozenkroon en bovendien een geldbedrag van vijfentwintig livres.
Sint Medard heeft wat met regen. Men beweert dat op het moment van zijn dood en dus zijn ziel het lichaam verliet, de hemelen zich openden, waaruit een warme weldadige regen begon te vallen, veertig dagen lang. Dat was op dat moment zeer welkom, want er had een langdurige droogte geheerst en de mensen dreigden om te komen van de dorst. Vandaar dat men ook meende dat aan Medardus bij zijn komst in de hemel de zorg voor de regen werd toevertrouwd. Als het tijdens het werk op het land plotseling begint te gieten, zeggen de boeren onder elkaar: "Sint Medard geeft zijn veulentjes weer te drinken"
Altijd weer die kr8 van 8, elke maand opnieuw... naast alle andere dagen, zeker vandaag een moment om z8 te herinneren... met blijvend groot gemis, maar gelukkig met 'a touch of Rose'...
Dit berichtje op facebook houdt me nu al drie dagen in de ban.
WIN 4 PLOPSA JAARABONNEMENTEN Upload een mooie foto of tekening en win 4 Plopsa Jaarabonnementen. Goed voor 1 jaar toegang tot de 5 Plopsa-parken. 50% Korting bij 50 andere pret-, dieren- & attractieparken. Gratis parking. Enz ...
De uitnodiging een mooie foto te uploaden nog zon woord waar we aan moeten wennen lokte me naar een van de fotoboeken in het Wouwersnestje, herinneringen aan een dagje Plopsaland.
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Dorp in de stad : "op stap"....
Op een van mijn dagelijkse ritjes naar de Italiëlei in de zomer van 2007, hoorde ik op de autoradio een oproep voor dorp op stap. Een wedstrijd, georganiseerd door de Minister van Cultuur en het Festival van Vlaanderen Brussel, waarbij 6 Vlaamse dorpen kans maakten op een citytrip naar de hoofdstad. Een totaalconcept waar naast een klassiek concert in het Paleis voor Schone Kunsten (PSK) ook een gegidste wandeling door Brussel gratis aangeboden werd aan alle bewoners van de winnende dorpen.
En ik droomde al meteen weg bij de zalige gedachte, met zn allen op citytrip naar Brussel. Een echte buitenkans.
Eens thuis, kroop ik in mijn pen en formuleerde in een A4-tje mijn beweegredenen om ons dorp in de stad in te schrijven voor dorp op stap, overtuigd dat we perfect matchten als doelgroep met het concept.
Zoals ook voor kleinere gemeenten de drempel naar grote culturele evenementen vaak net iets te hoog ligt, was dit aanbod, de combinatie cultuur en ontspanning op maat gesneden voor ons mini dorp. En bovendien een buitenkans een brok Vlaamse cultuur mee te geven met onze buitenlandse studenten.
Toen het A4-tje met onze kandidatuur eindelijk na schrijven en schrappen en herschrijven, vertrokken was, hoorde ik weken niets en ging het eigenlijk ook uit mijn gedachten.
Tot eind augustus een telefoontje van de organisatie kwam dat ons dorp de selectie van drie dorpen per provincie had overleefd wegens zo uniek en origineel Heerlijk.
Maar we waren er nog niet. Die drie per provincie moesten dan onderling nog het pleit beslechten door het verzamelen van sms- en. Gelukkig in verhouding tot hun aantal bewoners dus werd iedereen gemobiliseerd om een sms-je voor Centerbuilding te versturen, wat tot een heuse kettingreactie leidde.
En zo werden we het kleinste van de zes dorpen, samen met Oetingen, Kwaremont, Ramskapelle, Dorne en Heffen dat op 11 november 2007 in Brussel werd verwacht.
Samen met mevrouw Schoepen ging ik naar de voorbereidende vergadering waar de andere geselecteerde vertegenwoordigers het over hun gemeentebestuur hadden, over manifestaties op hun marktplein en 'grote aantallen' een heel aparte ervaring, wij met ons mini- dorp, maar wel met zoveel nationaliteiten.
Toen was het natuurlijk zaak, alle inwoners van ons dorp te bereiken en te motiveren...niet aan de zijlijn te blijven staan, maar deel te nemen.
Voor de eigenlijke trip naar Brussel werd elk dorp vergast op een concert op hun marktplein. Bedoeling was de mensen uit hun huizen te halen, ze samen te brengen en zo de sociale cohesie van de leefgemeenschap te bevorderen. Voor Centerbuilding een dagelijkse uitdaging waar we al jaren aan werkten, alleen een marktplein was niet zo evident ...
Maar het Festival van Vlaanderen, dat zijn 50ste verjaardag vierde, bedacht voor ons dorp, een origineel concert op zondagmorgen 29 september IN het gebouw. Vier muzikanten van Blindman Sax flaneerden met hun instrumenten over de 8 verdiepingen en vulden het hele huis met prachtige klanken.
Wapenstilstand, 11 november was het dan zover. Om 9 uur werd verzameld in de hall om de Lijn- bussen op te stappen, richting Brussel, wat voor velen zelfs een eerste kennismaking met de hoofdstad van Europa zou worden.
Omdat elk van de zes geselecteerde dorpen zich op vraag van het Festival van Vlaanderen als groep zou identificeren, met een herkenbaar detail, richtte ik me tot de Antwerpse schepen van cultuur Philip Heylen met de vraag of de stad ons daarbij kon helpen... en ja, hij voorzag elk van de deelnemers van een paar lekker warme handschoenen met de herkenbare rode A . Een nuttig attribuut in november, zou blijken
Als kinderen op schoolreis, genoten we van een uitzonderlijk vlotte zondagse rit naar Brussel... waar we om 11 uur werden verwacht in het PSK voor een klassiek concert, gevolgd door een optreden van Raymond van het Groenewoud. Een hele belevenis, die me een beetje deed denken aan een audiëntie op het Sint-Pietersplein: wie begroet werd, ging zowaar even uit de bol...
Na het gesmaakte optreden, versaste iedereen naar de overliggende Ravensteingalerij voor een broodjesmaaltijd, waar bovendien elk dorp de andere trakteerde met een streekgebonden specialiteit.
We mochten dan wel het kleinste dorpje zijn, we lieten ons in deze alvast niet onbetuigd en beladen met een flinke voorraad Antwerpse handjes, door toedoen van mevrouw Schoepen gesponsord door meester- bakker Manus, hadden we een zeer gegeerd proeverij- standje
Na het versterken van de innerlijke mens, zwermden vanaf 2 uur de groepen uit over Brussel, de gidsen volgend op het vooraf gekozen parcours: koninklijke route, rassen, culturen en talen, stripwandeling, Brusselse klassiekers, hartje Brussel, water in de stad, op stap met een Brusseleir, de Marollen, brik en brol, Zavel, Horta, Art nouveau, metro, hoofdstad van Europa, bierroute, modewandeling, chocoladewandeling Een leerrijke ervaring, voor elk wat wils....
Iets na vijf uur, stonden de bussen alweer klaar en ging het moe maar super tevreden terug richting Antwerpen. Zo werd alweer een fraaie bladzijde geschiedenis geschreven in het dagboek van wat sinds dan écht als dorp in de stad erkend is Een eretitel waar we erg trots op zijn en velen die hier waren of zijn, met ons.
Woensdag was er zo een. Halfweg tussen haar roots en onze habitat, werd in t Soete Waesland, afscheid genomen van een bijzondere vrouw. Een 6 vooraan, maar een 4 van binnen. Veel te jong nu we er in dit leven bijna van uit gaan, recht te hebben op de helft méér .
Massas margrieten lieten er geen twijfel over bestaan dat in de Onze- Lieve-Vrouwekerk in Waasmunster afscheid werd genomen van Margriet Talpe.
Met aan beide zijden grote families, was de kerk te klein om al wie afscheid kwam nemen een plaats te geven, maar de aanbouw van een grote tent maakte van de parochiekerk een kathedraal. De vele honderden werknemers van e5- mode, goed voor 70 winkels en al wat erbij hoort, konden er samen afscheid nemen van hun mede-stichter en bezielster, de kerkdienst volgend op grote schermen.
Haar foto op het altaar: een glimlachende rustige, maar gedecideerde vrouw. Een foto die boekdelen spreekt. Een mens moet leven in de wetenschap dat hij zal sterven, opdat hij kan sterven in de wetenschap dat hij geleefd heeft. De woorden van de Dalai Lama laten aan duidelijkheid niets te wensen over.
Griet heeft dat heel bewust gedaan, haar inzet voor alles wat ze aanpakte was onvoorwaardelijk. Aanstekelijk. Beredeneerd maar niet berekend. Een vrouw uit één stuk. Een rots in de branding.
Niet alleen haar noeste arbeid om samen met haar echtgenoot Etienne, dat enorm bedrijf uit de grond te stampen, daar dag en nacht ononderbroken samen voor te gaan, maar ook de manier van omgaan met alle medewerkers, in het besef dat beide partijen onmisbaar zijn voor elkaar om een succesverhaal te schrijven de werkgever en de werknemer.
Prachtig muzikaal omlijst door orgel en koor kwam met het overweldigend Gabriëls Oboe van Morricone, de hemel heel nabij gelukkig was mijn touch of Rose een sterk sjaaltje, waaraan ik mezelf met mijn twee voeten op de grond kon trekken al was de verleiding groot op te stijgen
Emotioneel moment ook met twee prachtige Vlaamse Marialiederen: de Veldkapel en Liefde gaf u duizend namen. Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen aan wie we in geloof, hoop en liefde, lief en leed toevertrouwen.
Zelf kinderloos, werd Griet 'the Mongol Mother of the Flanders'. Samen met haar man richtte ze een weeshuis op in Ulaanbaatar, waar niet enkel de huisvesting, maar ook door opvoeding en onderwijs, de kinderen optimale kansen op een beter leven krijgen. De Mongoolse medestichter dankte haar ontroerd in naam van haar 38 kinderen en 15 kleinkinderen, voor wie ze het opbracht hun cultuur en leefwereld te leren kennen en respecteren om elk van hun probleempjes passend op te lossen. Ter plaatse, maar ook uren aan de telefoon en via mails. Met een instrumentaal nummer door een authentieke Mongoolse groep, proefde je het verdriet om haar, in het verre ruige Mongolië, dat zon belangrijke plaats innam in haar leven.
Dat iedereen nadien volgens West-Vlaamse traditie aan tafel genodigd werd, is typerend voor het familiemens dat Griet was, als oudste van het gezin Talpe met 6 jongens en 2 meisjes. Dat ze zo snel herenigd zouden zijn, zal niemand voorzien hebben, toen ze vorige week hun moeder van 89 samen uitgeleide deden...
Even moest ik vertederd glimlachen toen de held van onze jongste prins, zijn tante Griet een laatste groet bracht. Nee, jammer genoeg, tegen deze gang van het leven is zelfs Mega Tobie niet opgewassen maar zelf een verdrietige jongen.
Door het samenvallen van de verjaardag van Griet en onze kleine prins, zullen we elk jaar op die dag zeker, altijd weer over haar vertellen en blijft ze een plaats in ons midden bekleden.
Griet, bedankt voor de lieve warme vrouw die je was en geef ons Roosje een dikke knuffel van ons allemaal daarboven alstublieft .
en dat komt NU binnen... hoe kan dat? 
Onze gekende m8eloosheid enerzijds, is nu de kr8 te gaan voor een betere toekomst. 
