Een zilverkleurige houten spiegel, medaillon met rozen: een niet- uitgepakt cadeautje voor Roosje, dat geen plaatsje meer innam in haar Wouwersnestje, krijgt nu een plaatsje in het welzijnscentrum dat zijn voltooiing nadert en waar nog een spiegel ontbrak.
De voormalige woonvertrekken van de zusters van het Sint- Jozefziekenhuis zijn dank zij vele vaardige vrijwilligers, omgetoverd tot een oase die rust en gezelligheid uitstraalt en waar het 'psychosociaal oncologisch welzijnscentrum' "a touch of Rose", een gepast onderkomen vindt. Daar zal vanaf eind deze week, het leven van kankerpatiënten en families vervuld worden met geloof, hoop en liefde: 'a touch of Rose'.
Hiermee realiseert grote zus Ann- Marie, als longarts vaak met kanker geconfronteerd, Roosjes wens.
Roosjes bedoeling was 'als ze genezen zou zijn', in oncologische centra, mindfullnesscentra -in de brede zin van het woord- op te starten en toegankelijk te maken voor alle patiënten en hun omgeving.
Het idee overleefde ons Roosje dank zij de doortastendheid en de sterke schouders van haar zus Ann- Marie, die het ganse ziekenhuisteam warm wist te krijgen er samen voor te gaan. Dank zij de bewonderenswaardige inzet van veel vrijwilligers uit het ziekenhuis en daarbuiten, kan de stichting nu écht van start gaan.
Verhuizen, schilderen, poetsen, gordijnen maken, gulle sponsors die voor het meubilair zorgden, zelfseen complete keukenuitzet voor de kooksessies Het is intussen allemaal klaar geraakt. In één woord: hartverwarmend.
Straks zal het leven van kankerpatiënten en hun familie er hier heel wat rooskleuriger uitzien. Er zal hier gepraat, gelachen, geknutseld, gekookt worden. Er zal aandacht zijn voor relaxatie, beauty, yoga, juiste informatie over allerhande alternatieven en behandelingen...kortom, er zal... geloof, hoop en liefde leven: toverwoorden die het verschil maken.
We wensen het iedereen die hier de drempel overgaat.
Elk jaar rond deze tijd, plukte Roosje een assortiment hortensias uit de tuin en maakten we samen enkele kransen. Een heel nauwkeurig werkje, waarbij we de grote bloemen verdeelden in partjes, die we heel vast inbonden om er dan opnieuw de bloem mee samen te stellen en in de kransen te steken.
Het waren bijzondere namiddagen. Een groot groen tuinzeil op de tafel, de honden aan onze voeten, zaten we samen aan tafel achter een mand hortensias, een grote doos met ijzeren stekers, en de strooien kransen.
Uitgelezen momenten waar moeder- dochter geheimen gedeeld werden. Nu kostbare herinneringen die ik koester om er later over te vertellen tegen haar ...schoondochters misschien???
Uit de bloemen, recht uit de tuin, komt al eens een spinnetje of oorwormpje poolshoogte nemen en al durfde ik dat wel eens platdrukken, Roosje stond steevast op om het potige ding de tuin in te zetten. Het was haar idee van leven en laten leven
Vanmiddag heb ik het ceremonieel overgedaan: alleen. Een mand hortensias, een krans en de stalen pinnetjes en niet naast mij, maar in mijn hart, ons Roosje. Het heeft zelfs een paar spinnetjes en een sprinkhaantje het leven gered. Een warm gevoel van verbondenheid overspoelde me en ondanks de opkomende snerpende pijn om het gemis, kreeg ik een glimlach te voorschijn getoverd, langswaar die ene traan afgeleid werd.
Uren heb ik eraan gewerkt. Elk klein boeketje zorgvuldig ingebonden, elk plakje met een stalen haakje de strooien krans ingeprikt, tot mijn vingers zwart en gevoelloos werden. Het resultaat is zo mooi als mijn namiddag zelf. Een échte ZONdag, ondnks de regen die tegen het raam kletterde....
Deze krans gaat naar a touch of Rose, daar hoort hij thuis. Net op tijd, voor de opening donderdag...
Misschien zegt het u wel iets en ga je ook eens kijken hoe anders men met ziek zijn kan omgaan.
Lees hieronder of op www.atouchofrose.be wat er allemaal te doen is en misschien sla je de weg naar Bornem een van deze dagen ook wel in...
Vlaamse televisie-presentatrice Dina Tersago, geboren in Klein-Brabant, heeft toegezegd om dit jaar meter te zijn van ons project en zij komt dan ook om 16u op bezoek in A touch of Rose. Om 17u maakt zij de winnaars bekend van de groentecolli's die verloot worden onder de bezoekers van die dag.
Kom gerust een kijkje nemen en steun ons door aankoop van witte of rode wijn, of door het adopteren van een lieve beer voor het goede doel. De opbrengst van deze actie gaat naar de verdere uitbouw van A touch of Rose.
Op zondag 18 september 2011 om 14u kan je de aangrijpende voorstelling Wintertulpen in het CC Ter Dilft te Bornem bijwonen.
De opbrengst van deze voorstelling gaat integraal naar 'A touch of Rose'!
Wintertulpen neemt je mee in de gevoelswereld van een vrouw die verneemt dat ze borstkanker heeft. Op een heel gewone en soms zelfs grappige manier vertelt ze over het mentale en fysieke proces dat je doorloopt wanneer je deze ziekte hebt. Deze prachtige monoloog zal niemand onberoerd laten, educatief voor velen die deze ziekte nog niet van dichtbij hebben meegemaakt, herkenbaar voor velen onder ons Steph Goossens bewerkte het ontroerende boek "Chemo" van Christine Lafaille tot een boeiende en positieve monoloog die vertolkt wordt door Marleen Merckx .
Toegangskaarten kosten 12 per stuk en zijn in voorverkoop verkrijgbaar aan de receptie van Sint-Jozefkliniek Bornem & Sint-Jozefkliniek Willebroek.
Bij onze grootouders overkapte een reuze notenboom de ganse binnenkoer.
In mijn geheugen waren de zomers toen heel erg warm (cfr het blogje over de Tour) en was die reuze parasol de garantie op een frisse binnenplaats en dito woonkamer. Anderzijds was de notelaar met alle daglicht weg, waardoor iedereen die binnen kwam, steeds meteen de lichtschakelaar zocht. Maar eens het bezoek weg, ging dat licht meteen weer uit...
Waar we in onze jeugd elk weekend naar moemoe en bonpa gingen, ze woonden in het pre-autostrade tijdperk behoorlijk ver in Geel, namen we daar toen ze ouder waren de midweek bij.
Woensdagnamiddag reserveerde ons mama voor haar ouders, om samen boodschappen te doen in 't dorp (al is Geel een stad) en vermits ik heel graag auto reed, mocht ik achter het stuur.
Ook toen ik lesgaf en nog later zelf kleine kindjes had bleef de woensdagse afspraak overeind tot ... zij er niet meer waren.
Met het ouder worden, zag moemoe er tegenop naar de kapster te gaan. (erfelijk ) .
"Ons Myriam zal uw haar eens doen. Die heeft daar genoeg voor geoefend" (!) een uitspraak, waarvan alleen wij twee de draagwijdte kenden.
Het is als fezelen in het bijzijn van derden, dat doe je niet en wie A zegt, moet ook B zeggen Dus even een zijsprongetje Als ik op mijn kamer zat te studeren, kwam een van de ouders wel eens met de deur in huis vallen, toen was dat heel gewoon en niet strafbaar Blijkbaar was ik nogal vaak naarstig krulspelden aan t indraaien. Ijzeren rollen met zwarte harde stekels in de cilinder, waardoor dan een ijzeren pin werd gestoken, op gevaar af de hoofdhuid te perforeren En altijd kwam diezelde opmerking:en dat om te gaan slapen? Ja, dus. Op die ijzerwinkel legde ik mijn hoofd te rusten De tram van 7h15 halen, volstond om niet alleen bij regenachtig of mistig weer, maar gewoon al van de sprint, geen enkel spoor van de nachtelijke marteling terug te vinden. Maar zowiezo baart oefening kunst en die kwam van pas.
Gewapend met de grote blikken doos krulspelden, de ijzeren pinnen, het plixke: een paars-blauwe versteviger, de bus Elnett- satin haarlak, de puntkammen en last but not least de appelblauwzeegroene, draagbare haardroger Nova, ging het richting de barmhartige stede. Eéns per maand hadden we méér dan eerbied voor haar grijze haren Alles verliep voorspoedig, tot de haardroger werd geïnstalleerd.
De schuifknop voor temperatuurregeling in de hand, liet ze gewillig de droogkap over haar hoofd schuiven. Tot ze er plots onderuit dook met de verontschuldiging: die pinnekens branden in mijn hoofd Dat fenomeen was me niet bekend, want mijn haar droogde in bed, zonder warmtebron Maar gelijk had ze, bij het versteken van de pinnen, kon je voelen hoe gloeiend heet ze waren. Op den duur werden ook de randen van die ijzeren spelden heet en dan zei moemoe altijd lachend, t is goed dat t voor niks is, dan kan een mens al wat meer verdragen
Dat was het einde van de metalen pinnekens en de intrede van hun plastieken soortgenoten.
Als de krulspelden terug netjes in de Koninklijke koekentrommel lagen, de pinnekens gesorteerd, moemoes haar opgekamd- en in een ragfijne nevel van haarlak gehuld was, deed ze steevast haar schort uit, streek haar kleed glad om in de spiegel te gaan kijken Heerlijk hoe ze dan draaide en keerde en ik een dikke knuffel kreeg
Bij mooi weer gingen we dan samen buiten zitten op de bank onder de notelaar, want daar kwamen geen muggen dus als Kobe Ilsen voor Volt naar een afdoend middel tegen muggen zoekt, is hier het advies: onder de notelaar. De koffie met een eierkoek of rozijnen boterhammetje smaakte nergens zo goed als bij moemoe en bonpa van Geel.
Op een van die memorabele middagen, toen de massa noten opgeraapt en verdeeld waren, vertelde ik dat ik al een paar keer een noot geplant had in de tuin, maar zonder resultaat. Daarop wees moemoe naar een ogenschijnlijk onkruidje dat naast de grote boom uit de grond priemde. Dat is al een scheutje, zei ze, probeer dat eens.
Met de schop haalde ik voorzichtig het amper tien centimeter hoge groene stengeltje met één blaadje aan, uit de grond. De schelp waaruit het geboren was, hing er nog aan en met de grootste omzichtigheid werd het in een lege wekpot gestoken, klaar voor de transfer.
31 jaar later siert een kathedraal van een notelaar onze tuin. Een levend erfstuk met evenveel mooie herinneringen als er noten onder liggen. Precies een paasklokkenboom riep Alexander in de spontane open tijden, toen hij niet kon bijhouden om de vallende noten te verzamelen.
Uitgerekend onder die boom zat hij toen de eerste week/week regeling was geweest. Hij zat daar zo ver van iedereen af, alleen op de bank. Ik ging naast hem zitten en even later zei hij zomaar uit het niets: Stom he, oma. Ik heb mijn arm rond hem gelegd en gezegd, ja, heel stom jongen, maar onthoud altijd, dat één ding NOOIT verandert: dat jij onze liefste lieveling van de grote jongens bent en dat zal altijd zo blijven. Volledig overtuigd, met grote opengesperde blauwe kijkers knikte hij en zei heel lief: ja, dat weet ik , sprong van de bank en vroeg of ik de schommel zou duwen
De mand noten, de notelaar, de bank de haarfijne herinneringen dit blogje 'A thing of beauty is a joy for ever '
Heerlijk, daar is ze dan de zon. Verdenk me niet van leedvermaak nu ze er is als de kinderen terug naar school moeten. Natuurlijk was een zonnige vakantie leuker geweest, maar onderschat de waarde van een zonnige eerste schooldag niet You never get a second chance to make that first impression en dat geldt ook voor die eerste dag
In zoveel gezinnen heerste vanmorgen beslist weer een leuke drukte. Kindjes die voor het eerst loslaten zijn er steeds minder bij de autochtone schoolgangers. Crèches en onthaalmoeders deden vaak al heel wat voorbereidend werk, in tegenstelling tot bij heel wat allochtone kindjes. Voor hen is de eerste schooldag vaak ook voor het eerst moeders rok lossen en achtergelaten worden in Babel Een pleidooi voor het belang van TAAL van communicatie het begin van elk leerproces. Hoedje af voor de leerkrachten die de juiste toon zullen vinden om het beste in elk kind boven te halen.
Ook voor ons was het gisteren 31 augustus. Met de voorlopige maatregelen van de rechtbank komt de regeling van de eerste woensdagnamiddag en het derde weekend per maand, terug in voege We kijken er zo naar uit. Alexander in het tweede leerjaar, Marnix de 3de kleuterklas. Zoveel te vertellen.
Nadat de kleindochters uitvoerig hun verhaal gedaan hadden, hoopte ik dat misschien toch...
Maar ondanks de blauwe lucht, blijkt er alweer storm op komst.
Hoe vaak vertelde Schellemans niet het trietste verhaal, met veel pathos gebracht, dat hij getraumatiseerd was door de deurwaarders uit zijn jeugd. Roosje zette hem daarom al de jaren van hun huwelijk compleet uit de wind, zodat hij zonder enige financiële beslommering kon afstuderen en 'genezen' van zijn boosheid daarover. Maar blijkbaar inspireerde het hem alsnog om opa, oma, nonkel Frank, Ann- Marie bij deurwaardersexploot te dagvaarden. Uitgerekend op 16 september, het eerste weekend dat de jongens zouden thuiskomen, het weekend ook dat de stichting ter nagedachtenis aan Roosje: a touch of Rose (www.atouchofrose.be) van start gaat daagt hij ons allemaal voor de rechtbank om zelfs het minieme omgangsrecht met de jongens, af te nemen.
Vol ongeloof lezen we zijn aanval.
Wat hebben Rose en wij allen, meer dan drie jaar, in Godsnaam verdragen, in de hoop dat de rede het zou halen. Wat een verloren energie. Onze ontreddering is niet ingegeven uit schrik voor de rechtbank, maar door verdriet dat iemand die zoveel prachtige jaren in ons gezin cadeau kreeg, dat nu zijn kinderen wil ontzeggen. Het is sadisme, genot te vinden in het pijnigen van in eerste instantie de jonge kinderen, maar ook de hele familie aan mamas kant.
De ENIGE familie trouwens, want zonder verpinken liegt hij de rechter voor, dat er ook een goede verhouding is met de grootouders aan vaders kant Je moet maar durven als er 10 jaar géén contact was...
Arme Marie- Rose, hoeveel moed heeft ze opgebracht om te blijven geloven, hopen dat zij haar kleine jongens zou kunnen begeleiden in hun groeiproces tot eerlijke flinke mannen. Het is ons nu meer dan ooit pijnlijk duidelijk waarom sterven voor haar geen optie kon zijn. Wie beter dan zij wist waarom.
Zoals alleen een goede moeder dat kan, zocht ze mogelijkheden om haar zoontjes te beschermen. Haar moedige beslissingen kostten haar pijnlijk veel energie, maar niets was haar teveel om hun toekomst te vrijwaren. Dat ze daarbij sinds ze gescheiden leefde, op de liefdevolle steun van Frank kon rekenen, is nu voor ons allen een troost. Hoe hij de kinderen liefdevol mee leiding gaf, hoe hij hen hielp bij het afscheid nemen van mama, zo zinvol, zo teder. Het beeld waar in de kathedraal Marnix de traan wegveegt op Franks gezicht, staat op ieders netvlies gebrand. Een stabiele man.
Mijn blogje als moeder en oma die haar stervende dochter, met de hand op het hart, beloofde met de pluspapa die nog steeds nonkel Bak heet, mee voor haar kinderen te zullen instaan, wordt nu een oproep tot een veel breder maatschappelijk debat met de helft van de huwelijken die ontbonden worden, is een regeling voor de kinderen dringend aan herziening toe. Zoveel grootouders moeten met lede ogen toezien... en dan stelt men zich de vraag waarom jongeren mislopen. Het is dringend aan de orde zich te beraden om "recht" naar de letter-, of naar de geest van de wet toe te passen advocaten in familierecht met gewetensbezwaren : ze bestaan. Laat ze opstaan.
De druppel die de emmer doet overlopen....
De mensenkennis van Marie- Rose blijkt andermaal uit haar veiligheidsvoorzorgen om zeker te zijn dat de opbrengst van haar boeken integraal naar Kom op tegen Kanker zou gaan. Rechtstreeks vanuit de uitgeverij. Alsof ze wist dat zijn vraag naar de afrekening van de auteursrechten, de opbrengst en oplage van haar boeken effectief zou komen. Geschreven na haar scheiding, tijdens haar fatale ziekte...potentieel aan te boren bron???
Hiermee is toch wel de laatste deur van het fatsoen ingetrapt!
Geloof, hoop en liefde het blijft ons enig, maar stevig houvast Roosje, we laten je kinderen nooit in de steek.
Vandaag verjaart ons Rose of moet ik zeggen zou ons Roosje verjaren?
Ooit troostte ik Moeke die zich druk maakte om de leesbril die op en af ging, de souplesse die afnam, het werkritme dat wat stilviel dat er maar één remedie was om dat alles voor te blijven en dat was jong sterven het vleugje humor deed dan de rest: daar is het toch te laat voor, Moeke, dus vooruit is de weg
Roosje is nu 4everyoung, al werd ze in recordtempo rijkelijk bedeeld met alle narigheid die niet eens elk ouderwordend lichaam over zich heen krijgt. Maar nooit verloor ze haar jeugdige overmoed, haar geloof, hoop en liefde, al ging ze voor dat laatste door de hel... met aan het einde gelukkig alsnog de hemel op aarde
Vanmiddag bekeek ik met Frank haar wondermooie reeks foto albums van de laatste twee jaar. Stralende kinderen, een prachtmama met de ene keer veel-, geen-, dan weer... mooie haren .en een zorgzame evenwichtige nonkel Bak, de gangbare naam van superplus papa méér dan waardig, maar hem respectvol nooit aanmetend die nu voor hen, die warme herinneringen koestert en bewaart in dat gezellige Wouwersnestje, met die onmiskenbare touch of Rose. Zijn verdriet is ook het mijne, maar zelfs gedeeld, halveert het niet.
Die 26e augustus 1972, toen dat prachtige dochtertje in mijn armen werd gelegd, wist ik zeker dat ze heel bijzonder was. Geen zee te diep, geen berg te hoog, om alles te doen voor dit kleine mensje. Hopelijk heeft ze dat steeds gevoeld en was het deel van haar gelukkig zijn. Op de foto, de dag van haar geboorte met papa en grote zus, die nu de 'realiseerbare' wens van Rose, werkelijkheid laat worden: 'a touch of Rose'.
Rose was altijd een blij kind, voor alles had ze een oplossing, geen appel was zo zuur dat ze er niet zou doorbijten. Met haar beleefden we prachtige jaren, zo vanzelfsprekend als het was, dat onze levens verstrengeld waren, wat natuurlijk het gemis nu zo tastbaar maakt.
Maar we moeten vooruit, we deden dure beloftes. Die waar te maken vereist onze totale inzet en daarvoor moeten we sterk blijven. Samen sterk en goed blijven.
Al is het vandaag extra moeilijk.
26 augustus. De som van die twee cijfers is weerom 8 in de 8ste maand... er is iets met dat cijfer dat, zoals ik al eens schreef, op zijn zij liggend, oneindig voorstelt... het perpetuum van de haar geliefde canon van Pachelbel die ze zo mooi op dwarsfluit kon spelen.
De hortensias die we nog samen in haar tuin plantten, staan rjkelijk te bloeien. De geitjes genieten van op het dak van hun kot van een panoramisch uitzicht, de kippen zitten vredig op de decoratieve boomstronk, de hondjes liggen in het zonnetje aan onze voeten. Hier ontbreekt maar één ding: ons Rose met haar jongens. En toch ademt alles hier Rose...
Straks begint het nieuwe schooljaar. Tijd om met de jongens op stap te gaan ter voorbereiding. Ze er weer zin in geven, want goed begonnen is half gewonnen. Een nieuw uniform want ze moeten uit een doosje komen, alvast de eerste dag nieuwe schoenen, boekentas, bezoek aan de kapper
Het naderende einde van de vakantie was steeds haar moment om het ritueel van de regelmaat terug op punt te stellen. Badje, verhaaltje, gebedje, bedje de dagelijkse routine die de druk voor een schoolgaand kind aanzienlijk verlaagt. Roosje was nooit voorstaander van televisie als babysit, en wist die hang ernaar, elke twee weken, binnen de kortste keren weer op te heffen en haar jongens creatief uit de hoek te laten komen. En reken maar dat het feest was, als mama de mooiste dingen met hen knutselde. Je kon geluk hier proeven en zelfs vastpakken
Wat zouden ze weer mooie dagen samen hebben, wat zou het ook voor ons weer heerlijk zijn mee te mogen uitzien naar al het nieuwe en boeiende dat hen te wachten staat. Verweesd loop ik langs de boekentassen, tussen de fardes, de schriftjes.
Nu kan ik enkel geloven dat ze weet dat we weer on hold staan. Tegelijk hoop ik dat ze de pijn in mijn moederhart niet zo voelt en dat enkel liefde haar deel is
Mijn liefste Rose, glimlach maar, want er zijn hier en in je geliefde Wouwersnestje, heel wat prachtige rozenkaarten toegekomen van mensen die je verjaardag in herinnering brengen en je missen. Morgen zet ik een bloempje van Alexander en Marnix bij je. Zo zullen ze later weten dat ze er toch telkens bij waren, zodat ze zich nooit een schuldgevoel aanmeten. Ook oma Emma, die een dag later de kaap van 90 bereikt, feliciteer ik in hun naam, ik weet hoe graag ze elkaar zien.
Nu het nieuwe academiejaar weer van start gaat en zoals steeds de studentjes in hun studio arriveren, gedraag ik me nog steeds niet als 'gewone verhuurder. Ik steek er nog altijd te veel tijd in, zoals jullie me vaak verweten. Maar weet je lieveling, in elk van die jonge meisjes, vind ik een stukje jij. En zo verleer ik misschien niet mama of oma te zijn als ooit de kinderen je komen zoeken in mijn hart, een spier die verslapt als je ze niet oefent
1 september zal er geen stralende Rose rond 9 uur aan onze deur staan, om vol enthousiasme te vertellen hoe het afscheid aan de schoolpoort verliep. Hoe de ene doorloopt, de andere aarzelt en nog enkel keren terugkomt voor een knuffel hoe ze hen heeft beloofd er straks met oma te staan zodat ze alles in t lang en in t breed zouden kunnen vertellen.
Niet nu, maar ik vertrouw erop dat we altijd de weg naar elkaars hart zullen vinden. Jouw zonen een stukje mama hun moeder in mij en ik mijn dochter in hen.
Ga ik naar de Ijzerwake of ga ik niet De paar uren dat ik had moeten slapen, hield dat dilemma me wakker. Voor papa was het een uitgemaakte zaak dat een weide geen terrein voor zijn rolstoel was Bovendien was regen vanuit het westen aangekondigd en dan is het al helemaal onbegonnen werk daar op wielen door te ploeteren... Als zo vaak rangeer ik mijn verzuchting dan maar bij de broken dreams maar deze keer liet het me niet los.
Dat tijdens de viering een korte hulde aan enkele overleden verdienstelijke flaminganten zou gebracht worden en ons Roosje naast de vermaarde historicus- Jezuïet Karel Van Isacker zou staan voelde als een grote eer. Het aangetekende verzet van ra ra en de verwoede pogingen van een wegkwijnend rancuneus blokje, om Marie- Rose uit dat lijstje te schrappen vervulde ons met diepe walg.
Franks woorden op zijn website: dat het toch ook tot onze zo bedreigde Europese cultuur behoort, om afgunst en haat niet over de grens van de dood te tillen maakt blijkbaar geen deel uit van de cultuur die moet gehandhaafd worden.
Voor een nachtmens als ik, was het derhalve vroeg dag, toen ik het dak van mijn auto in de kofferbak liet zinken en onder een zonnige hemel richting de Westhoek vertrok. Bekend terrein, want de heimat van papa.
Het ontbreken van een gps in mijn meerderjarig karretje, was geen bezwaar om anderhalf uur later tussen de leeuwenvlaggen voor de grote wei in Steenstrate te staan. Symbolisch parkeer ik mijn auto voor het Verzoeningskruis op de grote baan.
Regenjas, laarzen, paraplu, het mag allemaal in de auto blijven want de zon is present en de temperatuur loopt op tot 27° .
Frank is al ter plaatse en wordt omringd door velen die hem blijkbaar nog steeds op handen dragen. Mooi beeld van een leider met charisma, die mensen verenigt ik begrijp Roosje hoe langer hoe beter
Op de weide blijft hij bescheiden achteraan staan, midden de mensen die hij waardeert en die hem respecteren en ik durf zeggen: graag zien.
Ongevraagd, maar overduidelijk komt het Bijbelse verhaal van de farizeeër en de tollenaar me op dit moment zo levensecht voor de geest Vooraan rechtop christelijk wezen zijn, terwijl het brein koortsachtig kronkelt, op zoek naar de meest kwetsbare plek van de ander. Geef mij maar de tollenaar achteraan
En dan komt Frank ineens stilletjes naast mij staan. Ik heb door, dat het moment van de herdenking er aankomt en dat kleine steuntje bij elkaar, maakt het verschil voor ons beiden.
Onder de stralende zon weerklinkt door de gigantische luidsprekers over de muisstille weide:
Op 8 februari van dit jaar is Marie- Rose Morel zachtjes van ons heengegaan. De talentvolle jonge vrouw die blakend van zelfvertrouwen en met een groot hart, als een ware Jeanne d Arc bewust in het oog van de politieke storm is gaan staan. En in alles wat ze ondernam, altijd even strijdlustig en fel van de tongriem gesneden, tot het uiterste is doorgegaan. Mede daarom door sommigen gevreesd en vaak omstreden. Maar door anderen dan weer geliefd en aanbeden. (A.A.)
Die bronzen Jeanne d'Arc, van Moeke gekregen als tiener... daar weten ze hier toch niet van? Hoe symbolisch dat ook derden haar daar mee vergelijken...
Als later haar zonen dit alles zullen vernemen en beseffen wat een bijzondere vrouw hun mama was, zal een diep respect en grote liefde hen overspoelen en hopelijk de pijn om het verlies een beetje kunnen verzachten.
"Rozeke, toch" is het enige dat Frank zucht, ik steek hem een papieren zakdoekje toe en in een simultane beweging drogen we onze tranen .
De toespraken, muziek, bloemen- en vlaggenhulde voor mij is het allemaal even héél ver weg. Ik ben bij ons Roosje Hoor de liederen waar ze van hield, en zie haar lachende ogen en mond Geen gezicht, enkel die ogen en mond.
Misschien toch een beetje zonneslag, verman ik meteen mezelf? In elk geval doet het flesje ijskoud water van een genereus koppel medestanders deugd
We wandelen de lange weg langs het kanaal Ieper- Ijzer terug, terwijl een mooi yacht het rustige water in rimpels trekt. Vlaanderen, een land om lief te hebben
De weg naar Vlaanderen staat, het thema van de dag, is beslist ingeslagen. Wegenwerken durven lang aanslepen en vereisen bekwame coördinators.
Als was ik een headhunter, ik kreeg van velen de opdracht ingefluisterd, Frank te overtuigen van zijn kracht, macht en de vele getrouwen die verweesd op hem wachten om een eerlijk en haalbaar project voor Vlaanderen op te zetten niet tegen, maar met elkaar, zoals hij dat kan.
Daar zal ik eens héél goed over moeten nadenken. het met a touch of Rose aanpakken, maar wel zonder resultaatsverbintenis van mijn kant, omdat ik zijn afwijzing nu nog, begrijp
De naam alleen al, heeft iets nostalgisch. pukkeltjes, de hormonale aanslag op leuke tienersnuitjes, met de belofte van in wording. Jonge mensen hebben in mijn hoofd en hart altijd iets van belofte, verwachting 'in petto', geloof, hoop en liefde
Uit ervaring weet ik dat tieners verzoenen met die ettertjes op de wangen, een stevig fundament van zelfvertrouwen vergt.
Daaraan mee mogen helpen bouwen, heet: opvoeden = zo goed mogelijk voorleven open, blij en eerlijk het leven aan te durven.
Een omslachtige inleiding, al weet ik niet eens of de naam Pukkelpop met dit alles hoegenaamd maar iets te maken heeft .
Wat ik wel weet, is dat sinds deze achttiende augustus, Pukkelpop de vlag voor een tragische lading werd.
Pas nog zagen we met afgrijzen het neerstortende podium in de VS, ver weg of een soortgelijk drama voltrekt zich hier in onze Limburgse achtertuin. Luk Van der Kelen is in zijn opiniestuk in HLN van zaterdag, niet mals in zijn commentaar. Het drama als noodlot afdoen, noemt hij een fout antwoord. Als festivalland bij uitstek, moet de tienduizenden festivalgangers, optimale veiligheid geboden worden. Uiteraard.
Terugdenkend aan de windhoos die op 25 juni 1967 als een razende over Oostmalle scheerde en zelfs de kerktoren omverblies, dan vraag ik me toch af hoe een tent als 'le château', zelfs goed verankerd overeind moet blijven Misschien beter eens overwegen de weergoden in het organisatiecomité op te nemen
Het is iedereen gegund, maar dergelijke massa- manifestaties zijn niet mijn ding. Nee niet uit angst voor vallende podia, maar dat compleet en massaal uit de bol gaan, kan me niet bekoren. Ook vroeger niet. Uren staan springen, op aangeven van kostelijke entertainers, wiens muzikale kwaliteiten verdrinken in de decibels Sky diven, waarbij er geregeld eentje door het dak van uitgestrekte armen tegen de vlakte gaat niet zelden in een zee van slijk Het ongelimiteerd drankgebruik met fraaie hectoliter- statistieken die dan weer voor riante én gewraakte bonussen voor de beheerders van de brouwerijen zorgen Het zegt me niets.
Maar het drama op Pukkelpop maakt stil en noopt tot nadenken. Voor alle betrokkenen zal niets meer zijn zoals voorheen. Eenvoudig en mooi verwoord door radiomaker Koen Fillet waar hij zegt: de bijna volwassen vrouw die s morgens vertrok naar het Festival, is om 2 uur s nachts weer helemaal mijn kindje.'
Ik vernam het drama via de radio toen ik, als was het in een amfibievoertuig, over de Antwerpse Leien voer. Het oorverdovend lawaai van de reuzendruppels die in bakken neervielen, noodzaakte me de radio op zeer luid te zetten, om het tragische nieuws te vernemen.
Paniek en angst bij de ouders die geïnterviewd werden, op zoek naar hun kinderen, greep me naar de keel. Hopen dat je hen seffens tegen je kan aandrukken en zeggen "alles komt goed"... geeft je de kracht door te gaan. Dankbaarheid dat het 'mijn kind' niet is... ongeloof, dat het tussen die duizenden, juist wél 'mijn kind' is. Het is altijd iemands kind. het verdriet mag dus best collectief zijn, samen dragen...
Ook mij breekt het angstzweet uit. Die onmacht om de klok even terug te draaien en het een feest te laten zijn waar zo was naar uitgekeken, wellicht ook voor gespaard was. "If I could turn back the hands of time", Morgen diep ik dat CD-tje terug op, herinnering aan een moment waarop ik eveneens de tijd even wou terugdraaien...
Toch even ernstig blijven. Wie leeft, moet niet malen om de prijs van het ticket voor een afgelast festival. Had het plaatsgevonden, het geld was ook weg....Zelfs het tentje en de rugzak betekenen NIETS tegenover de waarde te LEVEN.
Dat echter gestolen wordt op een terrein waar allen vrienden behoren te zijn, is ronduit walgelijk. Daar zijn geen woorden voor. 'Gestolen goed gedijt niet', ik mag het hopen.
De foto van het stralende Marijke De Wilde op de rampenbladzijde in de krant, spookt al de ganse dag door mijn hoofd knappe leuke twen, herexamenvrij, die aan het einde van de vakantie nog een festivalletje meepikt voor het weer ernst wordt. Herkenbare toestanden.
Ze zijn dan eindelijk groot, verstandig, zelfstandig. Je begint in andere termen te denken: toekomstgericht, job, liefde, gezin, kindjes het zit eraan te komen.
Zijn ze samen nog zon pop up tentje gaan kopen? Werd er nog over de prijzen van festivals gepraat? Keken ze samen naar de weersverwachting en bespraken de daarbij horende kledingkeuze? Wie ging er mee? Afspraken voor de terugkeer?
Je wuift ze nog vrolijk uit, vraagt hen voorzichtig én braaf te zijn. Bel even als je veilig en wel geïnstalleerd bent op de weide Heb je alles????
-Ja, wees nu maar gerust, ik ben wel 21 hé .
Laatste dierbare herinneringen om te koesteren.
Denk niet, was ze daar maar niet geweest.
Ze WAS daar en heel graag en die ene lichtpaal viel net daar waar zij zat terwijl er zoveel plaats naast was. Dat is het noodlot... een ander antwoord kan je daar niet op geven...
Mag ik u dit gedicht even onder ogen brengen. Getuigenis dat niets zomaar is.
De tuinman en de dood
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot, Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant, Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan, Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -
Van middag (lang reeds was hij heengespoed) Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt, "Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't, Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan, Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."
Bloemen voor de Antwerpse Moederkensdag zo kwam Frank gisteravond, met een monkellachje in Roosjes naam, een boeket rode rozen voor Moederkensdag brengen, samen met een prachtig kaartje van ene Maria, op ingeving van Roosje
Zo attent en alvast extra goede punten voor de integratie van onze Westvlaming, die het Antwerpse Moederdagfeest dan toch in zijn agenda heeft opgenomen J
Met de tuil van Ann- Marie en de grote solitaire roos van onze junior, zijn ze er alle drie vandaag toch nog bij en daar openen we de gekende bubbels groot geluk op.
Zondagnamiddag waren we op bezoek bij onze 93- jarige vader, omringd door mensen die het geluk van leven hebben.
Gezegende leeftijd heet het en zou het ook kunnen zijn, met alle toegewijde zorgen van het verplegend personeel. Maar als ik in de cafetaria rondkijk, heb ik mijn bedenkingen over de draagwijdte van die gevleugelde woorden.
Ons Vake mag dan al de trofee van liefste, goedgeluimde resident hebben, veel vreugde valt er voor hem hier niet meer te rapen, sinds ons Moeke er niet meer is.
Die ongelooflijk lieve en bekwame man, die alles kon -de kinderen en kleinkinderen noemden hem niet voor niks vake maken- en die nu uitleeft...
Waar is de tijd dat 15 augustus een echte hoogdag was. Met z n allen, kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen, vriendjes van de kleinkinderen, achterkleinkinderen allemaal bijeen in Brecht.
Grote taarten, bergen sandwiches, een maxi doos zonnekens.
Ingrediënten die dan wel elke zondag de dienst uitmaakten, maar ons op Moederkensdag extra bewust maakten van het voorrecht zon Moeke als mater familias te mogen hebben.
De jongste generatie mocht voor we huiswaarts keerden, altijd langs haar winkeltje passeren en de papieren puntzak vullen: een zonneke, een jappeke, een napoleonneke, een spinneke, een zwarte rekker Zeer bewuste keuzes en er werd geleerd dat kiezen niet altijd makkelijk is Heerlijke momenten die in ieders geheugen gegrift staan.
Even overweldigt me een zweem van dankbaarheid dat ons Moeke het verdriet bespaard bleef van de zorgen en pijn die het laatste decennium ons gezin te verwerken kregen.
Hoe vaak prezen we ons niet gelukkig zolang zon toffe ouders te mogen hebben. We huiverden wel eens als we dachten dat het ooit wel zou ophouden. Zoveel geluk .
Moeke stierf veilig in haar eigen bed, naast Vake, zonder ziek te zijn. Zo maar, gewoon blijven slapen in eeuwigheid. Ook al zeiden we toen: minstens 10 jaar te vroeg, we waren triest maar dankbaar dat haar zon barmhartige dood gegund werd.
Aan het eind van deze Antwerpse Moederkensdag, hoop ik dat alle mamas ter wereld een dag met a touch of Rose mochten beleven.
Een warm gevoel van verbondenheid overspoelde me en ondanks de opkomende snerpende pijn om het gemis, kreeg ik een glimlach te voorschijn getoverd, langswaar die ene traan afgeleid werd.
Bij onze grootouders overkapte een reuze notenboom de ganse binnenkoer.
26 augustus
![203143_1027991390_5128612_n[1].jpg](http://static.skynetblogs.be/media/172336/1749115719.jpg)
De foto van het stralende Marijke De Wilde op de rampenbladzijde in de krant, spookt al de ganse dag door mijn hoofd
knappe leuke twen, herexamenvrij, die aan het einde van de vakantie nog een festivalletje meepikt voor het weer ernst wordt. Herkenbare toestanden. 
