Bijna totaal vergeten
In het programma Bühne:Radio van de Duitse regionale zender WDR3 wordt, tussen 20:05 uur en 23:00 uur, de komische opera Das Unmöglichste von Allem uit 1897 uitgezonden. Het is een werk van de inmiddels bijna volkomen in vergetelheid geraakte Duitse componist Anton Urspruch (1850-1907), die ooit als een vooraanstaande vertegenwoordiger van de Duitse laatromantiek werd beschouwd, en dat, objectief gezien, nog altijd is.'

Spaanse oorsprong
Het libretto van dit laatste van zijn beide muziekdrama's ─ drie bedrijven met een Proloog ─ stamt van de componist zelf en is gebaseerd op een stuk van de Spaanse toneelschrijver en dichter Lope de Vega, die in Madrid werd geboren, getogen en er tevens de laatste adem uitblies (1562-1635).

De eerste uitvoering werd gerealiseerd op 5 november 1897 te Karlsruhe, nog in hetzelfde jaar volgde een opvoering te Darmstadt, waarna het drama aan talrijke Duitse theaters werd voorgesteld. In 1899 was Praag aan de beurt.

Radio-uitvoering

Het Orchester des Sorbischen Nationalensembles Bautzen wordt geleid door Israel Yinon. Onder de vocale solisten komen we, onder anderen, de volgenden tegen:
Rebecca Broberg en Roberet Wilhelm Fendl; Ana Maria Pinto en Caterina Maier; Matthias Grätzel en Ralf Sauerbrey, alsmede Johannes Föttinger.

Op onze zustersite Muziek en mensen zullen we dezer dagen een portret van de man voorstellen.

Zinderende hartstocht

De wereldvermaarde cellist en dirigent, Mstislav Rostropovitsj, die in de ochtend van vrijdag 27 april 2007 is overleden, heeft een bewogen en kleurrijk leven gehad, vol tegenstellingen in menig opzicht. Met verve verzette hij zich tegen dictatoriale overheden, zoals die in de voormalige Sovjetunie, waar hij in het begin van de jaren zeventig vier jaar achtereen onderdak had verleend aan de door het partijapparaat gewraakte schrijver Aleksandr Solzjenitsyn. Daarom werd hem het staatsburgerschap ontnomen en vertrok hij in 1974 met zijn echtgenote — de sopraan Galína Visjnjèvskaja (geb. 1926), die geruime tijd vast was verbonden aan het Moskouse Bolsjój Theater — en de overige gezinsleden naar het westen, waar hij drie jaar daarna werd aangesteld als dirigent van het National Symphony Orchestra te Washington, een positie die hij zou bekleden tot 1994, waarna hij weer meer solistisch met zijn cello en ook als gastdirigent kon optreden, zoals tijdens festiviteiten in het Amsterdamse Concertgebouw, ten faveure van Beatrix der Nederlanden, met wie hij persoonlijk bevriend was.

Irritatie
Aan het eind van de jaren zestig trad Rostropovitsj op met het Limburgs Symfonie Orkest, doch snel daarna meldde een groot, schreeuwerig ochtendblad dat de vermaarde cellist had gemeld het orkest van Maastricht weliswaar een verdienstelijk ensemble te vinden, maar dat hij liever was opgetreden met één van de grote orkesten in het westen des lands. Verder was hij boos op tal van muziekrecensenten, die zijn inziens ten onrechte erg negatief schreven over de werken van zijn vriend Benjamin Britten (1913-1976), en dat hij niet meer in ons land wilde optreden als ze dat bleven doen. Kortom, een emotionele man, hetgeen mij werd bevestigd door cellisten die een masterclass bij hem hadden gevolgd. Bijzondere gebeurtenissen, die veel emoties bij tal van verschillende groeperingen losmaakten, konden op zijn aandacht en dikwijls tevens op zijn onverdeelde steun rekenen, zoals zijn optreden bij de Val van de Berlijnse Muur in 1989 heeft aangetoond. Nog spectaculairder was zijn openluchtoptreden, bijna twee jaar later toen hij in Moskou de Cellosuites van Bach heeft gespeeld ter ondersteuning van een dringend gewenst democratiseringsproces, midden in een ‘staat van beleg’.

Grote namen

Al vanaf zijn jonge jaren werkte Rostropovitsj samen met de toen belangrijkste componisten in de Sovjetunie: Sergéj Prokófjev (1891-1953) en Dmítri Sjostakóvitsj (1906-1975). Deze laatste schreef zijn Tweede Celloconcert in 1967 voor Rostropovitsj, Benjamin Britten deed hetzelfde met zijn Cello Sonata, opus 65 (1961), de Cello Symfonie, opus 68 (1962-63) en zijn Cellosuites, opus 72 (1964), opus 80 (1967) en opus 87 (1971), en verder nog schreef hij nieuwe cadenzen voor Joseph Haydns Celloconcert in C (1964), eveneens voor zijn vriend.
Twee maanden voor zijn verscheiden werd Mstislav Rostropovitsj — die ook op zijn tachtigste nog gold als de onaangetaste grootmeester van de cello — opgenomen in een zekenhuis; volgens de Russische kranten om voor een carcinoom te worden behandeld. Vanaf 11 april verbleef hij daar opnieuw. Maar in maart gaf hij wel acte de présence op een galabijeenkomst in het Moskouse Kremlin, ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag, en waar hij werd onderscheiden met de Orde van Verdienste aan het Vaderland, voor zijn muzikale prestaties en vanwege zijn activisme.
Het is een bevreemdende contradictie aan het eind van het leven van een der grootste kunstenaars uit de twintigste eeuw, dat hij die onderscheiding heeft aanvaard uit handen van president Vladimir Poetin, een man die zich heeft geprofileerd als alles andere dan een democraat, en die zich geenszins om de meest basale mensenrechten wenst te bekommeren. Om daartegen te strijden, is in het huidige Rusland opnieuw dringend behoefte aan iemand van het niveau en het karakter, en met hetzelfde internationale aureool, van Mstislav Rostropovitsj.

Uniek talent
Vrienden, familieleden en voormalige studenten van de meester vertellen in een documentaire over het unieke talent van deze opvallende figuur uit de Russische cultuur, die zijn invloed meer en meer heeft doen gelden in de westerse wereld.
BBC Four-tv presenteert op vrijdag 7 oktober de documentaire Rostropovich: The genius of the cello. Deze zal worden uitgezonden tussen 20:30 uur en 22:00 uur.

Onlangs dirigeerde Pierre Boulez in het Amsterdamse Concertgebouw, tijdens de ZaterdagMatinee van 24 september zijn compositie Pli selon pli uit 1962, waarvan hij de première in dat jaar eveneens zelf had geleid in diezelfde muziektempel. Uit het gebruikte tekstmateriaal van de Franse dichter Stéphane Mallarmé (1842-1898) blijkt de voorkeur die Boulez voor symbolistisch-modernistische letteren heeft en dat is terug te vinden, soms na zoeken en overdenkingen, composities.

Voor zijn orkestwerk Le marteau sans maître, geschreven in de jaren 1953-1957, heeft de meester eveneens teruggegrepen op Franse poëzie, deze keer eigentijds, van René Char (1907-1988).

Dit opus voor vrouwenstem en orkest besluit het programma Hear and now van BBC Radio 3, dat op zaterdag 8 oktober, vanaf 23:30 uur, tot 01:00 uur in de nacht op zondag 9 oktober ─ onze tijd ─ wordt uitgezonden.

Dat programma wordt geopend met de compositie Spaces of blank ─ een liedcyclus voor mezzosopraan, orkest en tape uit 2007 van de jongere Nederlander, wiens naam we steeds vaker tegenkomen, Michel van de Aa (geboren 1970), die werd onderscheiden met enkele prestigieuze muziekprijzen, en die tot de meest gevraagde muziekmeesters uit ons lage land blijkt te behoren.

Vandaag is het tweehonderd en achtennegentig jaar geleden dat de Franse filosoof Denis Diderot te Langres werd geboren, in het gezin van een meester-messenmaker. De man heeft, vooral in kringen der geesteswetenschappen en de daaraan direct en indirect verbonden letteren, vermaardheid weten te behouden tot in onze tijd door zijn levenswerk, samen met de wiskundige Jean Le Rond d'Alembert (1717-1783), de eerste westerse, algemene Encyclopédie, verschenen in de jaren 1752-1772.

Daarnaast publiceerde Diderot proza: verhalen, satires en otmoetingen (entretiens), alsmede romans. Bekend en verfilmd daarvan is La religieuse (De non). Eveneens in het Nederlands vertaald Jacques le fataliste et son maître (Jacques le fataliste et son maître). In de titels van enkele van zijn in boekvorm gepubliceerde werken vinden we de naam van zijn co-auteur d'Alembert terug.
Denis Diderot overleed te Parijs op 31 juli 1784.
_________
De afbeelding is te vinden als olieverfschilderij uit 1767, op het formaat 81 x 65 cm, van Louis-Michel van Loo (1707-1771). Het doek bevindt zich in de collectie van het Musée du Louvre.

Hoewel de Parijse periode van de Nederlandse schilder Piet Mondriaan ─ geboren op 7 maart 1872 te Amersfoort ─ niet de verwachte verandering, dat wil zeggen: verbetering in de zin van een grotere bekendheid tot gevolg heeft gehad ─ daarvoor was hij in 1921 uit ons land vertrokken ─, is die tijd, tot 1938, van doorslaggevende betekenis geweest, niet alleen door hetgeen hij toen aan kunstwerken heeft gecreëerd, maar evenzeer vanwege de directe omgeving waarin hij zijn werk heeft verricht. Dat was een atelier met een volstrekt eenmalig, strak vormgegeven interieur, dat ─ net als het gros van zijn werken ─ in primaire kleuren was geschilderd: wit, geel, rood en blauw.

Piet Mondriaan, de pionier van de abstracte en non-figuratieve kunst,  overleed op 1 februari 1944 te New York.
In aflevering van de Avro-reeks Close up, welke wordt uitgezonden via Nederland 2-tv, op dinsdag 4 oktober, tussen 22:55 uur en 23:55 uur, is de film In het atelier van Mondriaan te zien.
__________
De foto van Piet Mondriaan werd in het decembernummer van 1922 van het tijdschrift De Stijl gepubliceerd. 

In 2009 heeft regisseur Dror Zahavi een biografische speelfilm gemaakt naar het boek Mein Leben uit uit 1999, van Marcel Reich-Ranicki (geboren 1920), die als enige echt literatuurpaus binnen de Duitse cultuur geldt. De film is gerealiseerd op basis van de levensherinneringen die voornoemde criticus te boek gesteld heeft.
Ook over het  over het boek in kwestie, de schrijver ervan en diverse parafernalia in verband met diens functie binnen het Duitse culturele leven is op deze site en/of elders meer te vinden.

De biopic, met camerawerk van Gero Steffen wordt op maandag 3 oktober, tussen 16:15 uur en 17:50 uur door de Frans-Duitse cultuurzender Arte-tv uitgezonden; een herhaling mogen we tegemoet zien via dezelfde zendgeachtigde, in de nacht van maandag 17 op dinsdag 18 oktober, vanaf 01:20 uur.