Film van Coco Schrijber over verveling diverse keren op Holland Doc 24
Regisseur Coco Schrijber heeft een film gemaakt over de mogelijke creatieve kracht van verveling. Je zou niet verwachten dat dit fenomeen tot het wekken van eventueel verborgen creatitiviteit zou kunnen leiden, vooral niet als je de gevolgen observeert dieverveling doorgaans met zich meebrengt, en je eventueel steeds opnieuw met datzelfde verloop wordt geconfronteerd. Of moet ik zeggen: als de mensen in kwestie zelf (die) verveling creëren doordat ze met (delen van) het eigen innerlijk niet weten om te gaan: er niet mee uit de voeten kunnen. Coco Schrijber is van mening dat het vermogen om positief om te gaan met nietsdoen ons is ontvallen. Dat zij dat betreurt ligt nogal voor de hand als men bedenkt dat zij verveling als een intrigerende emotie beschouwt waarmee men in principe twee kanten op zou kunnen. Deze regisseur is van mening dat het fenomeen verveling ons dwingt om eens na te gaan waarom we doen wat wij doen. De film, getiteld Bloody monday and strawberry pies, wordt uitgezonden op het digitale kanaal Holland Doc 24, op maandag 29 maart, eerst om 19:11 uur en dan nog eens vanaf 22:00 uur. Op dinsdag 30 maart is er weer een herhaling, dan vanaf 22:57 uur. Voor eventueel nog meer herhalingen, die overdag tot een uur of zes, zeven en gedurende de nachtelijke uren nog worden uitgezonden, raadplege men de website van Holland Doc 24, afdeling Programmagegevens.
Mozarts Idomeneo zaterdagavond vanuit De Muntschouwburg op Klara Radio
Nieuw regie-concept
In het opera-programma Scala van de Nederlandstalige, Belgische radiozender Klara wordt op zaterdag 27 maart een nieuwe productie van het lyrische muziekdrama Idomeneo, Re di Creta van Wolfgang Amadeus Mozart gepresenteerd, live uit de Muntschouwburg te Brussel. Het regie-concept van Ivo van Hove voor deze uitvoering wordt in een persmededeling van Klara als verrassend omschreven, en de vocale prestaties worden eveneens geroemd. De verantwoordelijken voor dat laatste zijn Gregory Kunde, Malena Emman, Sophie Karthäuser, Alexandrina Pendatschanska. Zoals te verwachten zijn daarnaast het Koor en orkest van het Munttheater te horen, in dit geval onder leiding van Jérémie Rohrer.
Over de inhoud van de opera kunt u terecht in onze bijdrage
welke we
op de site Tempel van het Muziektheater, hebben opgenomen op 10 juli 2009.
__________
Afbeelding: Ivo van Hove. (Foto van TheaterVrienden.)
Opnieuw een Woody Allen-klassieker op Canvas-televisie
Op de grens van zaterdag 27 maart vanaf 23:50 uur en zondag 28 maart om 01:25 uur zal het Nederlandstalige Belgische televisienet Canvas weer een klassieker van regisseur-acteur Woody Allen uitzenden: deze keer gaat het om Annie Hall uit 1977, waarin de regisseur zelf opnieuw een rol op zich heeft genomen. Naast hem treden in deze rolprent Diane Keaton (geb. 1946), Tony Roberts (*1939) en Paul Simon (1941) op. Deze film is onderscheiden met vier Academy Awards. Het verhaal is een tragikomedie over een onmogelijke verbintenis tussen de komiek Alvy Singer (gespeeld door Woody Allen) en zijn vriendin Annie Hall (een rol van Diane Keaton). Het geheel is een intieme studie van de karakters van twee zeer neurotische mensen.
Arte-natuurdocumentaire Wolven in Italië's Gran paradiso
Arte-televisie, de Duits-Franse cultuurzender, heeft op vrijdag 26 maart een natuurdocumentaire over de wolf op het programma staan. De wolf is een dier dat in Europa nagenoeg is uigestorven, al bleek in de achter ons liggende strenge winter dat er in Noorwegen weer wolvenroedels werden gesignaleerd, redelijk in de buurt van de bewoonde wereld; dat alles als gevolg van de aanhoudende koude met de voor die siersoort toch ook nijpende tekorten aan voedsel. In Italië, meer specifiek in Gran Paradiso, blijkt echter nog een leefgebied te bestaan voor dit fraaie, interessante dier, dat helaas nog altijd als vreeswekkend wordt gekwalificeerd, hetgeen zijn oorsprong vindt in onder meer sprookjes, waarin de wolf zeer negatief wordt voorgesteld. De documentaire wordt uitgezonden tussen 19:30 uur en 20:15 uur.
Documentaire over graffiti deze week op Arte-televisie
Aanvankelijk criminele 'uiting' Arte-tv presenteert op donderdag 25 maart tussen 22:00 uur en 23:00 uur de documentaire Street Art over graffiti: een vorm van straatkunst die zo mogelijk ongezien, dus vooral in de nachtelijke uren wordt aangebracht. Daarmee werd in de beginjaren van deze manier van uiten een 'statement' afgegeven, dan wel aan een speels-esthetisch credo uiting hebben gegeven, zij het met heel direct daaraan verbonden maatschappelijke gevolgen, welke niet alleen de raakvlakken van kunst en openbaarheid heel nadrukkelijk hebben gemanifesteerd, maar niet in de laastste plaats zijn opgestoten in het sociaal-culturele gebeuren door de buitenproportionele media-aandacht waarbij, zeker in de begintijd, de nadruk werd gelegd op het als crimineel gekwalificeerde element, voornamelijk wanneer de New Yorkse metro-treinstellen het doelwit waren.
Pijlsnelle ontwikkeling Wat is begonnen als een spontane uitdrukking, van mensen die een artistieke vorm van agitprop hebben bedreven, is in een relatief snel tempo uitgegroeid tot een volwaardige en volwassen stroming binnen de beeldende kunsten. Steeds vaker wordt deze kunstuiting ook buiten de artistieke wereld serieus genomen, en zelfs alweer enige tijd, op verzoek van overheden en bedrijven, wordt dergelijke kunst aangebracht op daarvoor uitgekozen plekken, zoals aan zijkanten van viaducten zodat de gebruikers van de opritten naar zo'n viaduct er heel direct mee worden geconfronteerd; verder op houten omheiningen van bouwputten, op een kiosk in Amsterdam (1986) of op de Berlijnse Muur (1986).
Graffiti
Goed twee decennia geleden is in de reeks Dumont Taschenbücher de documentatie An der Wand Graffiti zwischen Anarchie und Galerie uitgekomen onder redactie van kunscriticus Johannes Stahl. Deze schrijft in zijn inleiding dat het reeds toen onbegonnen werk was, het modebegrip graffiti te definiëren, aangezien er zoveel uiteenlopende uitingen onder vielen.
Het frontispice getuigt daarvan reeds met een afbeelding uit 1845 van Paul Gavarni (1804-1866). Binnenin vinden we nogmaals Gavarni, evenals Grandville (1803-1847) [1], Georg Grosz (1893-1959) en Heinrich Zille (1858-1929), de laatste met een Ohne Titel uit 1919.
__________
[1] (J.J.) Grandville is een pseudoniem voor Jean Ignace Isidore Gérard.
____________ Afbeeldingen 1. Voorzijde van de Dumont documentatie van Johannes Pfahl. 2. Muurkunst (Berlijn, 1919) van de 'Berlijn-fotograaf' Heinrich Zille.
Opera Hamlet Van Ambroise Thomas vanuit New York zaterdagavond op diverse radiozenders
Niet algemeen bekend De figuur van de ongelukkige prins Hamlet uit de gelijknamige tragedie uit 1601 van William Shakespeare (1564-1616) heeft in ieder geval vier westerse componisten geïnspireerd tot het schrijven van een opera. Eén van die vier valt binnen het kader van dit, uw hoogst eigen elektronische cultuurtijdschrift: de Fransman Ambroise Thomas (1811-1896). Deze realiseerde een muziekdrama in vijf bedrijven op een libretto van Jules Barbier (1822-1901) en Michel Carré (1819-1872), naar Shakespeare. De meeste informatieve werken over het fenomeen muziektheater noemen deze Franse componist vrijwel uitsluitend in verband met de opera Mignon, die twee jaar eerder in première is gegaan. Dat is op zich geen wonder, aangezien dit muziekdrama de man alom bekend heeft gemaakt. Maar zelfs auteurs van handboeken die nog wel eens 'de nek uitsteken' en andere werken dan de meest gangbare bespreken, laten hier, in het geval van Hamlet gewoonlijk verstek gaan. Zelfs Kobe's operabijbel gaat alleen in opMignon. Toen dat muziekdrama in 1866 was afgerond, had de componist echter al drie decennia opera's geschreven. Dat was in 1837 begonnen met La double échelle, en tot aan Mignon was het aantal muziekdrama's uit de koker van Ambroise Thomas opgelopen tot zeventien. In zijn gehele bestaan werden het er tussen 1837 en 1866 drieëntwintig, waarbij moet worden aangetekend dat er twee versies van Mignon bestaan, welke snel achtereen zijn ontstaan (1863, respectievelijk 1866). Zijn laatst verschenen opera, Le Songe d'úne nuit d'été uit 1886 was eveneens een bewerking van het in 1850 met dezelfde titel uitgebrachte muziekdrama, waaraan recitatieven waren toegevoegd. Na afronding van Mignon is Ambroise Thomas aan het werk gegaan met Hamlet. De eerste uitvoering werd gegeven in de Grand Opéra van Parijs, op 9 maart 1868. In het jaar daarna werd een Duitse versie gepresenteerd. Meer dan honderd jaar later, in 1973 werd er in Saarbrücken een nieuwe Duitse versie voorgesteld.
Happy end snel aangepast Opvallend is dat de oorspronkelijke editie van 1868 een happy end had, maar dit fenomeen het zogeheten Italiaanse slot werd reeds in 1870 omgewerkt tot een tragische finale. Zoals te verwachten viel, valt er in oudere literatuur wel iets over Hamlet te vinden. De kunsthistoricus en publicist Oscar Bie (1864-1938) die ook als verantwoordelijke redacteur van het cultuurtijdschrift Neue Rundschau van uitgeverij S. Fischer fungeerde heeft in zijn standaardwerk Die Oper voor het eerst verschenen in 1913 en in een reprografische herdruk in1980 opnieuw uitgebracht wel een lans gebroken voor Hamlet. Hij deed dat, beginnend met een aanwijzing dat de handeling binnen het muziekdrama afwijkt van die in het oorspronkelijke drama van Shakespeare, met de woorden:
Nun, der Hamlet des Thomas heiratet Ophelia nicht, aber immerhin, er wird König nachdem er den Claudius erstochen hat. Den Lichterglanz des dekolletierten second empire sehe ich schleierlos in dieser Oper, vor allem in der großen Sterbeszene der Ophelia, die ein virtuos verfeinerter Wahnsinn wird, idyllische Dämonie, tänzerische Verzweiflung, weltmännische Operngymnastik mit exotischen Farben, schöner Ballade, Brumstimmen des Chors, blinkendem Orchester. Auch das groteske Totengräberduett nenne ich und die reichlich musikalische Begräbnisszene, die gute Stimmung des Terzetts der Königin mit Ophelia und Hamlet und das Dunkel im Duett des Königspaares. Die Ironie Hamlets ist musikdramatisch dankbar, er wird ein Stiefbruder Masaniellos oder Roberts, er singt und trinkt mit den Schauspielern und plötzlich gerät er in ein ander Tempo und Tonart. Aber daß solche Musik sehr geeignet ist, schwankende Charaktere zu vertiefen oder gar zu enthüllen, kann man nicht behaupten. Im Ganzen ist diese Oper, auch wenn sie noch so arienbeklebt ist, viel sympatischer als Mignon, anständiger in der Mache, malerischer, reinlicher, und man begreift nicht, warum man sie bei uns vor dieser verschminkten Theaterpuppe so ganz vergessen hat.
Het verhaal De Deense prins Hamlet toont zich ontzet over de trouweloosheid van zijn moeder, die snel na de dood van haar echtgenoot in het huwelijk is getreden met diens broer Claudius. De geest van de (vermoorde) koning dringt er bij Hamlet op aan, wraak te nemen. Tijdens een feest wordt de nieuwe koning binnen een toneelspel ontmaskerd. Hamlet laat zijn relatie met Ophelia los, die daardoor tot waanzin vervalt en voor een vrijwillige dood kiest. Hamlet doodt de koning en volgt zijn geliefde Ophelia naar gene zijde.
De uitvoering Hamlet wordt aanstaande zaterdag 27 maart als Matinee opgevoerd in de Metropolitan Opera van NewYork. Door het tijdverschil tussen New York en onze contreien, kan de uitzending op enkele radiozenders als avondvoorstelling worden gerealiseerd. Hoewel de toevoeging Live from the Met deze keer in programmagidsen ontbreekt, is er sprake van een lijnverbindng tussen in ieder geval het radioprogramma Opera on 3 en met de Duitse regionale zender NDR Kultur. Die zender kondigt de uitvoering wel aan onder het opschrift Live aus der Metropolitan Opera New York. Het muziekdrama heeft een duur van 240 minuten. Koor en orkest van dat gerenommeerde instituut worden gedirigeerd door Louis Langrée. Vocale solisten zijn Simon Keenslyde, bariton in de rol van Hamlet, Marlis Petersen, sopraan, als Ophelia. Voor de bezetting van de overige rollen kunt u terecht op de wesite van BBC Radio 3: Opera on 3; u hoeft alleen maar hier te klikken.
____________ Afbeeldingen 1. Componist Ambroise Thomas. 2. Auteur Oscar Bie. 3. Marlis Petersen en Simon Keenslyde als Ophelia en Hamlet in de versie van Hamlet in 2010 door de Metropolitan Opera, New York.
Opera Hamlet Van Ambroise Thomas vanuit New York zaterdagavond op diverse radiozenders
Niet algemeen bekend De figuur van de ongelukkige prins Hamlet uit de gelijknamige tragedie uit 1601 van William Shakespeare (1564-1616) heeft in ieder geval vier westerse componisten geïnspireerd tot het schrijven van een opera. Eén van die vier valt binnen het kader van dit, uw hoogst eigen elektronische cultuurtijdschrift: de Fransman Ambroise Thomas (1811-1896). Deze realiseerde een muziekdrama in vijf bedrijven op een libretto van Jules Barbier (1822-1901) en Michel Carré (1819-1872), naar Shakespeare. De meeste informatieve werken over het fenomeen muziektheater noemen deze Franse componist vrijwel uitsluitend in verband met de opera Mignon, die twee jaar eerder in première is gegaan. Dat is op zich geen wonder, aangezien dit muziekdrama de man alom bekend heeft gemaakt. Maar zelfs auteurs van handboeken die nog wel eens 'de nek uitsteken' en andere werken dan de meest gangbare bespreken, laten hier, in het geval van Hamlet gewoonlijk verstek gaan. Zelfs Kobe's operabijbel gaat alleen in op Mignon. Toen dat muziekdrama in 1866 was afgerond, had de componist echter al drie decennia opera's geschreven. Dat was in 1837 begonnen met La double échelle, en tot aan Mignon was het aantal muziekdrama's uit de koker van Ambroise Thomas opgelopen tot zeventien. In zijn gehele bestaan werden het er tussen 1837 en 1866 drieëntwintig, waarbij moet worden aangetekend dat er twee versies van Mignon bestaan, welke snel achtereen zijn ontstaan (1863, respectievelijk 1866). Zijn laatst verschenen opera, Le Songe d'une nuit d'été uit 1886 was eveneens een bewerking van het in 1850 met dezelfde titel uitgebrachte muziekdrama, waaraan recitatieven waren toegevoegd. Na afronding van Mignon is Ambroise Thomas aan het werk gegaan met Hamlet. De eerste uitvoering werd gegeven in de Grand Opéra van Parijs, op 9 maart 1868. In het jaar daarna werd een Duitse versie gepresenteerd. Meer dan honderd jaar later, in 1973 werd er in Saarbrücken een nieuwe Duitse versie voorgesteld.
Happy end snel aangepast Opvallend is dat de oorspronkelijke editie van 1868 een happy end had, maar dit fenomeen het zogeheten Italiaanse slot werd reeds in 1870 omgewerkt tot een tragische finale. Zoals te verwachten viel, valt er in oudere literatuur wel iets over Hamlet te vinden. De kunsthistoricus en publicist Oscar Bie (1864-1938) die ook als verantwoordelijke redacteur van het cultuurtijdschrift Neue Rundschau van uitgeverij S. Fischer fungeerde heeft in zijn standaardwerk Die Oper voor het eerst verschenen in 1913 en in een reprografische herdruk in1980 opnieuw uitgebracht wel een lans gebroken voor Hamlet. Hij deed dat, beginnend met een aanwijzing dat de handeling binnen het muziekdrama afwijkt van die in het oorspronkelijke drama van Shakespeare, met de woorden:
Nun, der Hamlet des Thomas heiratet Ophelia nicht, aber immerhin, er wird König nachdem er den Claudius erstochen hat. Den Lichterglanz des dekolletierten second empire sehe ich schleierlos in dieser Oper, vor allem in der großen Sterbeszene der Ophelia, die ein virtuos verfeinerter Wahnsinn wird, idyllische Dämonie, tänzerische Verzweiflung, weltmännische Operngymnastik mit exotischen Farben, schöner Ballade, Brumstimmen des Chors, blinkendem Orchester. Auch das groteske Totengräberduett nenne ich und die reichlich musikalische Begräbnisszene, die gute Stimmung des Terzetts der Königin mit Ophelia und Hamlet und das Dunkel im Duett des Königspaares. Die Ironie Hamlets ist musikdramatisch dankbar, er wird ein Stiefbruder Masaniellos oder Roberts, er singt und trinkt mit den Schauspielern und plötzlich gerät er in ein ander Tempo und Tonart. Aber daß solche Musik sehr geeignet ist, schwankende Charaktere zu vertiefen oder gar zu enthüllen, kann man nicht behaupten. Im Ganzen ist diese Oper, auch wenn sie noch so arienbeklebt ist, viel sympatischer als Mignon, anständiger in der Mache, malerischer, reinlicher, und man begreift nicht, warum man sie bei uns vor dieser verschminkten Theaterpuppe so ganz vergessen hat.
Het verhaal De Deense prins Hamlet toont zich ontzet over de trouweloosheid van zijn moeder, die snel na de dood van haar echtgenoot in het huwelijk is getreden met diens broer Claudius. De geest van de (vermoorde) koning dringt er bij Hamlet op aan, wraak te nemen. Tijdens een feest wordt de nieuwe koning binnen een toneelspel ontmaskerd. Hamlet laat zijn relatie met Ophelia los, die daardoor tot waanzin vervalt en voor een vrijwillige dood kiest. Hamlet doodt de koning en volgt zijn geliefde Ophelia naar gene zijde.
De uitvoering Hamlet wordt aanstaande zaterdag 27 maart als Matinee opgevoerd in de Metropolitan Opera van NewYork. Door het tijdverschil tussen New York en onze contreien, kan de uitzending op enkele radiozenders als avondvoorstelling worden gerealiseerd. Hoewel de toevoeging Live from the Met deze keer in programmagidsen ontbreekt, is er sprake van een lijnverbindng tussen in ieder geval het radioprogramma Opera on 3 en met de Duitse regionale zender NDR Kultur. Die zender kondigt de uitvoering wel aan onder het opschrift Live aus der Metropolitan Opera New York. Het muziekdrama heeft een duur van 240 minuten. Koor en orkest van dat gerenommeerde instituut worden gedirigeerd door Louis Langrée. Vocale solisten zijn Simon Keenslyde, bariton in de rol van Hamlet, Marlis Petersen, sopraan, als Ophelia. Voor de bezetting van de overige rollen kunt u terecht op de wesite van BBC Radio 3: Opera on 3; u hoeft alleen maar hier te klikken.
____________ Afbeeldingen 1. Componist Ambroise Thomas. 2. Auteur Oscar Bie. (Tekening van Enrico Caruso.) 3. Marlis Petersen en Simon Keenslyde als Ophelia en Hamlet in de versie van Hamlet in 2010 door de Metropolitan Opera, New York.
Tegenlicht-documentaire over onze energiepolitiek op Holland Doc 24
In de loop van onze huidige, nog jonge eeuw die echter alweer bijna tien procent van de tijd achter de rug heeft zullen, voorzover dat reeds geruime tijd bekend is, de fossiele brandstoffen opraken. Sommige stromingen binnen de grote categorie wetenschappers die zich met het thema in kwestie bezighouden, dat de tekorten pas in het midden van deze nieuwe eeuw merkbaar zullen worden: over zo'n veertig à vijftig jaar. Andere geleerden, die minder optimistisch zijn ingesteld, zijn er heilig van overtuigd dat we hooguit nog voor 25 jaar over voldoende olie en gas zullen kunnen beschikken. Doch als dat 'doemscenario' werkelijkheid zal worden en we over zo'n kwart eeuw aan het einde van de, ooit als onuitputtelijk beschouwde, voorraden zijn gekomen, dan zou dat vooral het gevolg zijn van de explosieve toename van de populatie in reeds zeer rijk bevolkte gebieden: India en China. Indien we echter, zowel kwalitatief alsook kwantitatief, energie willen blijven consumeren, zullen we in versneld tempo moeten overschakelen op een combinatie van duurzame energie.
De vraag die in de Tegenlicht-aflevering aan bod komt, is: Zal Europa, en met name Nederland, de overschakeling tijdig hebben afgerond, dat wil zeggen, voordat gas en olie dermate schaars zijn geworden of zal de rest dermate 'onontginbaar' blijven dat deze nauwelijks of helemaal niet meer kunnen worden ingezet. De documentaire van de VPRO, die thans op de digitale themazender Holland Doc 24 zal worden uitgezonden, is te zien tussen 18:55 uur en 19:47 uur. Op donderdag 25 maart is een herhaling op hetzelfde kanaal te zien tussen 18:34 uur en 19:26uur. Voor info met betrekking tot eventuele volgende herhalingen kan men op de website van Hollannd Doc, afdeling programmagegevens, worden bekeken.
Nog een Clouzot-klassieker, La vérité/i> dinsdagmddag op Arte-televisie
De Duits-Franse cultuurzender Arte-tv presenteert één dag na de klassieker Le salaire de la peur van Henri-Georges Clouzot opnieuw een klassieker van dezelfde regisseur: La vérité uit 1960. Daarin komen we, evenals in Het loon van de angst, bekende namen tegen uit de wereld van het witte doek van zo'n vijf à zes decennia geleden. Brigitte Bardot (geb.1934) speelt in La vérité de rol van een vrouw die moet terechtstaan op verdenking van de moord op haar echtgenoot, een jonge dirigent.
Clouzot heeft bewust verder gekeken dan de oppervlakte van de tot dan toe alleen als seksbom furore makende BB, zoals zij dat in de film . . . et Dieu créa la femme uit 1956 van regisseur Roger Vadim heeft tentoongespreid, op zoek naar het dieper liggende acteertalent. Clouzot is erin geslaagd die oppervlakkige provocatie van BB door te prikken en haar tot werkelijk acteren op te stuwen, hetgeen overigens niet hoeft te betekenen dat liefhebbers van werkelijk drama dan ook maar de geringste waardering hoeven op te brengen voor het personage in de film en/of voor degene die dat uitbeeldt.
Henri-Georges Clouzot heeft die 'actrice' mede ingezet om te laten zien dat de oude, vooral muffe, garde in de wereld van de, in ieder geval Franse, filmkunst had afgedaan en dat er iets nieuws in aantocht was; daarmee vooruitlopend op de 'generatie' die vanaf mei 1968 nadrukkelijk zichtbaar zou worden. De film waarin naast BB ook weer Charles Vanel optreedt, en Sami Frey begint om 14:45 uur en duurt twee uur.
Witte doek-klassieker uit 1953, Le salaire de la peur op Arte-tv
De laatste tijd vertonen diverse Europese televisiezenders enige filmklassiekers, afkomstig uit Hollywood, Frankrijk en Duitsland. Maandag 22 maart tussen 20:15 uur en 22:35 uur staat er een Frans-Italiaanse coproductie op de rol van Arte-televisie: Le salaire de la peur uit 1953 van Henri-Georges Clouzot (1907-1977), naar de gelijknamige roman van Georges Arnaud (1917-1987), die samen met Clouzot het draaiboek voor de film heeft geconcipieerd. Daarin treden tal van Franse klasse-acteurs uit de bewuste periode op: Yves Montand (1921-1991) Charles Vanel (1892-1982), Vera Clouzot (1913-1960) en Peter van Eyck (1911-1969). Vier mannen in Zuid-Amerika, die hun vroegere sociale status vaarwel hebben moeten zeggen, nemen een opdracht aan, die weliswaar in financieel opdracht zeer lucratief is per persoon krijgen ze tweeduizend dollar maar waaraan ook enige haken en ogen zitten. Met z'n vieren moeten ze twee vrachtwagens vol met nitroglycerine vervoeren over een afstand van vijfhonderd kilometer. Voor een dergelijke klus lijkt zo'n betaling gigantisch in de tijd waarin het verhaal speelt, maar de keerzijde van die medaille is dat het traject niet bepaald gemakkelijk is, aangezien dit bestaat uit vrijwel onbegaanbare wegen. De eindbestemming is een olieput van de Soutern Oil Company waar een brandt wordt, die met de nitroglycerine moet worden geblust.
Gezien de gevoeligheid van de te vervoeren stof over wegen vol kuilen, die een groot gevaar kunnen vormen, veroorzaakt die reis enorme spanningen, die in de film niet alleen zichtbaar, maar door de grootse acteerprestaties eveneens voelbaar is. De film is onderscheiden met een reeks prestigieuze prijzen. Later heeft Exorcist-regisseur William Friedkin een veel minder geslaagde remake gerealiseerd.
____________
Afbeeldingen
1. Front van de Franse pocket-editie van Le salaire de la peur.
Cultuurspectrum
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Niet algemeen bekend
1980 opnieuw uitgebracht wel een lans gebroken voor Hamlet. Hij deed dat, beginnend met een aanwijzing dat de handeling binnen het muziekdrama afwijkt van die in het oorspronkelijke drama van Shakespeare, met de woorden:
.jpg)
.jpg)
