Documentaire uit 2004 over Oekraïnse vioolvirtuoos Valery Sokolov de komende weken viermaal te zien op Arte-televisie, en tevens verkrijgbaar als dvd
Krasvaste strijker De
jonge vioolvirtuoos Valery Sokolov staat centraal in de documentaire,
die de Franse regisseur Bruno Monsaingeon in 2004 over hem heeft
gemaakt. Hij was toen ook nog jong: achttien jaar, maar de regisseur
volgt deze kunstenaar vanaf zijn elfde jaar toen hij voor het eerst een
recital heeft gegeven voor een talrijk publiek. In het middelpunt van
de 43 minuten durende documenaire staat het recital dat de krasvaste
strijker in september 2004 in Toulouse heeft gegeven. De VPRO-Gids meldt, helaas ten onrechte, dat het een opname zou zijn van dat recital toen de grootmeester in spe elf jaar was.
Recital 2004 Dat recital in 2004 bestond uit vijf onderdelen: als eerse de Tweede Sonate
in D, voor viool en piano, (opus 94a; bewerking van eerder Fluitsonate)
uit 1944 van Sergej Prokofjev (1891-1953), gevolgd door de Derde Sonate
van Eugène saÿe (1858-1931). Daarna klinken liederen van Béla Bartók
(1881-1945) en van de violist Joseph Szigeti (1892-1973), waarna het
recital besluit met de Spaanse dans van Miroslaw Skorik (geb. 1938).
Viermaal op de buis De
documentaire wordt zondag 28 januari tussen 19:00 uur en 19:45 uur
uitgezonden, en in de loop van de twee navolgende weken nog driemaal
herhaald: de eerste keer op vrijdag 1 februari, 's ochtends om 08:00
uur; vervolgens op donderdag 7 februari, eveneens op dat relatief
vroege tijdstip;
en tenslotte op woensdag 13 februari, alweer om 08:00 uur. Wie echter
op al die tijdstippen niet over de mogelijkheid beschikt om een film te
bekijken, kan deze ook als dvd aanschaffen. ____________ Afbeeldingen 1.
Violist Valery Sokolov, geboren te Charkov in de Oekraine; hier te zien
op de voorzijde van de dvd met daarop de bewuste documentaire. 2. De Belgische vioolvirtuoos en latere componist Eugène saÿe. 3. Joseph Szigeti, de Hongaarse violist en componist.
Salome van Oscar Wilde als zwijgende film uit 1923 in een eenmalige voorstelling op Arte-televisie, maandag 28 januari
Fin de siècle-drama in filmversie Aanstaande
maandag, 28 januari, is het avondprogramma van de Frans-Duitse
cultuurzender een aantrekkelijke optie voor toeschouwen, althans voor
de cultureel breed geïnteresseeren. Tussen 21:00 uur en ruim een uur na
middernacht vertoont deze zender drie bijzondere programma's. Als
eerste een speelfilm met de jubilerende Jeanne Moreau in de hoofdrol.
Over haar en enkele films, waaronder de genoemde, hebben we op de Nederlandse site Tempel der Filmkunst reeds bericht. Na deze rolprent is er een uur aandacht voor Ravels bekendste compositie, de Bolero, en ook daarover kunt u een uitgebreid artikel lezen op de zustersite daarvan, Tempel der Toonkunst. Aansluitend op die twee buitengemeen interessante programma-onderdelen wordt de zwijgende film Salome
uit 1923 uitgezonden, te beginnen om 23:45 uur. Het is een film van 73
minuten, die slechts eenmaal door Arte zal worden gepresenteerd. Onder
regie van Charles Bryant spelen Alla Nazimova [1], Mitchell Lewis en Nigel de Brulier.
Oscar Wilde's schandaalstuk Hoewel de mare lang in stand werd gehouden dat niet Oscar Wilde (1854-1900), maar de actrice Sarah Bernhardt de auteur van Salome
was en die praatjes wellicht voor nog meer faam, ten faveure dan wel
ten detrimente, hebben gezorgd , liggen de feiten anders. In een
gesprek dat de beiden in het laatste decennium van de negentiende eeuw
hadden, vroeg de actrice aan Wilde of hij voor haar een stuk wilde
schrijven, en hij riposteerde dat hij dat al had gedaan. Vervolgens
vertelde hij daar over zijn drama, en zij wilde het manuscript lezen.
Na kennisneming van de inhoud besloot ze het in Londen op te voeren.
Dat was in 1892. Na de repetities, die direct zijn gestart, zou het
stuk in het Palace Theatre in de Britse hoofdstad worden opgevoerd,
doch de censor greep in en verbood Salome
voordat het zover kon komen. Een jaar daarna kwam het tegelijkertijd in
boekvorm uit in Frankrijk, in de oorspronkelijke door Wilde geschreven
versie [2], en in Engeland in
de vertaling van Alfred Douglas. De eerste opvoering werd drie jaar
later in Frankrijk gegeven door Aurélien Lugné Poë (1869-1940) in het Théâtre de l'Oeuvre te Parijs.Oscar Wilde was daarbij niet aanwezig doordat hij nog gevangen zat te Reading. Hoewel
de pers het stuk zeer gunstig beoordeelde en Lugné-Poë een glansrol als
Herodes voor het voetlicht presenteerde, was het succes niet bepaald
overmatig. In de andere culturele hoofdstad van het Europa van die
dagen werd het in 1901 voorgesteld en vier jaar later kwam Londen toch
nog aan de beurt. Sedertdien is het geruime tijd vast onderdeel van de
programmering in tal van schowburgen op het continent gebleven.
Inspiratie Wilde's Salome
heeft tal van andere kunstenaars geïnspireerd. De Duitse componist
Richard Strauss zag er wel een goed muziekdrama in, maar dan op basis
van een gecomprimeerde tekst. De eerste opvoering werd in de Semper
Oper te Dresden gegeven in 1905. Ook in de beeldende kunsten heeft
Salome in die periode veel aandacht gekregen, zoals in de zestien
tekeningen van Wilde's tijdgenoot Aubrey Beardsley (1872-1898). Meer
gedetailleerde informatie over tal van achtergronden en aspecten van
deze tragedie die de enige was waarmee Oscar Wilde succes heeft
geoogst kunt u vinden in mijn langere bijdrage in het
gespecialiseerde, elektronische fin de siècle-'periodiek' All art is quite ueseless van Rond1900.nl. __________ [1]
Alla Nazimova was de toneelnaam van Miriam Edez Adelaida Leventon. Ze
was geboren in 1879 te Jalta op de Krim, en overleed in 1945 te Los
Angeles. Ze schitterde niet alleen in films, maar vertolkte ook
theaterrollen, schreef draaiboeken en trad op als producer van films. [2] "Hij sprak bijna perfect Frans," vertelde Wilde's goede vriend André Gide later eens. ____________ Afbeeldingen 1. Alla Nazimova in 1922, gefotografeerd door Maurice Goldberg (1881-1949). 2.
Gedeelte van het voorplat (bindmateriaal behangselpaper) van de
Nederlandse versie door Chr. van Balen Jr. Deze uitgave, gerealiseerd
in 1920 in de reeks Meulenhoff's Kleine Boeken van groote schrijvers,
was reeds de tweede druk van deze vertaling. 3. Zo zag de fin de siècle-artiest Gustav Klimt (1862-1918) de figuur van Salome (135 x 40 cm).
Jeanne Moreau, net tachtig jaar geworden, schreef filmgeschiedenis. Arte-televisie laat ons er de komende weken aan deelhebben met speelfilms en een documentaire
Jubileum Met
haar tachtig jaar is ze thans de grande dame van het Franse witte doek.
Tientallen rollen heeft ze gedurende de laatste halve eeuw vertolkt,
niet alleen in films die in het land van Marianne
werden gerealiseerd, maar tevens in coproducties van twee of meer
landen en in rolprenten van regisseurs, die haar voor de hoofdrol
wensten. Spectaculaire aanbiedingen van Hollywood wees ze van de hand
om meer in Europa te kunnen spelen. Een
bijzonder moment in de geschiedenis van de Franse film, alsmede in het
leven van regisseur Louis Malle en zijn toenmalige 'wederhelft' Jeanne
Moreau werd gerealiseerd in 1958 toen Malle Les Amants heeft
verfilmd en haar vroeg (zeg maar gerust: eiste), helemaal op te gaan in
de rol, voor welke hij haar als de ideale bezetting zag. Hij en de
toeschouwers hebben het geweten. Ze heeft zich laten meesleuren tot in
het orgasme toe, en daarna werd Louis Malle opnieuw gereduceerd tot de
status van 'vrijgezel'. Zo'n twee jaar is ze gehuwd geweest met de
Hollywood-regisseur William Friedkin, die de meeste faam heeft
verworven met The Exorcist. De laatste maanden is Jeanne moreau veelvuldig op Arte-televisie te zien geweest in enkele van haar rolprenten, zoals Ascenseur pour l'échafaud uit 1957, alsmede diverse malen in Jules en Jim van
François Truffaut uit 1962, welke tevens, ook internationaal, haar
meest succesvolle film is. Hierover heb ik op vrijdag 4 mei 2007 een
uitgebreid artikel gepubliceerd op het cultuurweblog All art is quite useless. Zes jaar later maakte ze met Truffaud de film La mariée était en noir, die internationaal meer bekendheid geniet onder de Engelse titel The Bride Wore Black. Daarin
treden verder Michel Bouquet en Jean Claude Brialy op. Arte zendt deze
film maandag 28 januari 's avonds om 21:00 uur uit. [1]
Speciaal programma op Arte-televisie Ter
gelegenheid van de tachtigste verjaardag van Jeanne Moreau, op 23
januari, zendt Arte-televisie op zondag 27 januari aanstaande een
speciaal programma over en met deze actrice uit. Haar aandeel is
toegespitst op de vertoning van de film Journal d'une femme de chambre
van Louis Bũnuel uit 1963, gebaseerd op het gelijknamige boek van
Octave Mirbeau, uit 1900. In 1966 is het, in de vertaling en met een
nawoord van Martin Ros verschenen bij De Arbeiderspers als Het dagboek van een kamermisje. De
rolprent is een Frans-Italiaanse coproductie de grote Italiaanse naam
die we onder de acteurs tegenkomen, is Michel Piccoli , waarvoor het
draaiboek werd gerealiseerd door de regisseur zelf, in samenwerking met
de acteur Jean-Claude Carrière. Hoewel het boek in 1900 is geschreven,
heeft de regisseur ervoor gekozen de handeling aan het eind van de
jaren twintig te laten spelen. De film heeft een lengte van 93 minuten en wordt vanaf 20:40 uur via Arte-televisie
uitgezonden. Er volgen drie herhalingen: op maandag 4 februari, 's
middags om 14:55 uur; in de nacht van vrijdag 8 op zaterdag 9 februari
vanaf 00:45 uur; en dan nog op woensdag 13 februari, weer in de middaguren vanaf 14:55 uur.
Documentaire over Jeanne Moreau Direct
na de speelfilm komt Arte met een documentaire film over de gevierde
actrice, die niet alleen de platgetreden paden volgt door de opsomming
van wapenfeitente vermelden en te wijzen op alle zogenaamde
bijzonderheden qua toestanden en gebeurtenissen, welke dikwijls niet
verder komen dan journalistieke prietpraat, ook als deze wordt
gekoppeld aan bewegende beelden. De documentaire over de levende
legende Jeanne Moreau, die nu ruim vijftig
jaar geleden voor het eerst op het witte doen verscheen, biedt ook heel
persoonlijke momenten in haar nadrukkelijk door passie en
gepassioneerdheid getekende leven. Het is een anderhalf uur durende Franse film uit 2007 van Josee Dayan en André-Pierre Boutang, met de titel Jeanne M., Côté Cour, Côté Coeur, door de Duitse sectie van Arte voorgesteld als Jeanne Moreau im Film und ganz privat. Deze aansluitende documentatie wordt niet alleen zondag 27 januari, na het Dagboek van een kamermeisje vertoond, maar ook nog in twee herhalingen: in de nacht van woensdag 30 op donderdag 31 januari, vanaf 03:00 uur, en op 4 februari, 's ochtends vanaf 09:55 uur. Dat betekent: alleen komende zondag als combinatie-programma met de speelfilm, met direct daar achteraan de documentaire. ____________
[1]
Het betreft een Frans-Italiaanse coproductie met Hitchcock-trekjes,
hetgeen bij Truffaut niet zo verbazinwekkend is, aangezien hij een
groot bewonderaar van de 'master of suspense' was. Deze film, die 105
minuten duurt, wordt éénmaal herhaald, in de nacht van woensdag 30 op
donderdag 31 januari, vanaf 00:55 uur. ____________ Afbeeldingen 1. De jonge Jeanne Moreau in een filmrol. 2. Jeanne Moreau met Charles Denner in La mariée était en noir. (Foto: Arte France en MGM.) 3. Voorplat van de paperback met de Nederlandse vertaling uit 1966. 4. Scène uit de film Journal d'une femme de chambre. 5. François Truffaut (1932-1984). Met hem maakte Jeanne Moreau enkele films, zoals haar meest succesvolle: Jules et Jim. 6. Jeanne Moreau in een filmscène. (Foto van Arte France.)
Biografie over de jeugdjaren van de krankzinnige sadist Stalin, en een korte documentaire op het themakanaal Geschiedenis TV
Geïncarneerd extremisme In 2003 heeft men in het kader van het programma Andere Tijden
een korte documentaire, met een duur van bijna een half uur,
uitgezonden. Relatief gezien zelfs zeer kort, omdat alleen al voor de
opsomming sec vanslechts een gering deel van de misdaden van dit
duivelse monster meer tijd nodig zou zijn. Deze incarnatie van de
menselijke destructiviteit, welke zijn oorsprong vond in een extreem
gestoorde persoonlijkheidsstructuur, heeft zoveel aspecten, welke
altijd opnieuw te vinden zijn in politieke leiders die geen ander doel
kennen dan hun geestesziekte de vrije loop te laten in machtsuitingen
ten detrimente van een heel volk, en al dan niet tijdelijk ten
faveure van een zeer gerig aantal, ware of vermeende, medestanders.
Soms echter leek dat allemaal slechts zo, en was het alsof de man zijn
mogelijkheden ook werkelijk ten gunste van een schrijver of componist
wilde inzetten, doch altijd opnieuw zou blijken dat het conglomeraat
van handelingen geen ander doel kende dan het bevredigen van de eigen
onvooorstelbare perversie, die in het geval van Stalin (1878-1953)
overigens niet werd ingegeven door seksuele impulsen. Diverse
wereldleiders anno nu zijn behept met dezelfde afwijking en liegen,
bedriegen en manipuleren anderszins al even hard om hun zin te krijgen
als mini-mensjes, die zijn blijven steken in de tweede anale fase.
Heel Andere Tijden? De al te optimistische gedachte
dat het bestaan van hypermoderne communicatiemiddelen, zoals televisie
en aanverwants ertoe zou bijdragen dat dictatoren minder hun gang
zouden kunnen gaan, bleek reeds in de beestachtigheden in opdracht van
Amerikaanse presidenten tijdens de Vietnam-oorlog, en later werd al dat
communicatieve onvermogen opnieuw bewezen tijdens de gruwelen op de
Balkan. Een tijdlang kunnen de afsplitsingen dan wel de iets minder
directe vertegenwoordigers van het Beest uit de Afgrond relatief
ongestoord hun gang gaan, of dat nu in het Moskouse Kremlin is of in
een pompeus wit huis in de hoofdstad der Verenigde Staten, dan wel in
achtergebleven Afrikaanse staten: het meest laag bij de grondse tuig
van de richel vindt steeds, hoe tijdelijk dan ook, medestanders of,
door politiek opportunisme ingegeven, zwijgende westerse politici. Het
is toch bij de beesten af dat een bondskanselier als mevrouw Merkel
die uiteraard weet welke schand- en wandaden de presidenten van de twee
grootmachten op hun gewetenloosheid moeten bijschrijven zich stralend
met één der beiden of zelfs met die twee laat fotograferen. Alles
alleen ter meerdere glorie van de eigen positie, die tot dusver ook
alleen maar steeds verder neerhangende mondhoeken heeft opgeleverd.
Gewetenloosheid Dat
in aanmerking genomen mag niemand zich verbazen dat in Andere Tijden de
monsters in het verre Rusland zich nimmer lieten hinderen door
overwegingen van eventuele (mede)menselijkheid of andere impulsen, die
zouden hebben kunnen appeleren aan een eventueel nog verborgen minimaal
restant van de vage afspiegeling van een geweten. De nu nog altijd
onvoorstelbare propagandamachinerie die voor dergelijke misdadigers
zonder weerga onschatbare hand- en spandiensten heeft geleverd, is
waar dat Stalin betreft zelfs nu nog steeds niet uitgewerkt. De
Nederlandse CPN-leider Marcus Bakker zag in ieder geval een kwart eeuw
geleden vrij plotseling in dat het allemaal anders was geweest dan het
(voor hem en de zijnen) had geleken. Bedacht hij in de jaren zeventig
een getergde en mishandelde schrijver als Boekovski nog met de
kwalificatie als "geestelijk afval", toen er meer en meer loskwam en
hij met steeds niuwe feiten werd geconfronteerd, erkende hij over de
showprocessen in de jaren dertig: "We hebben het gewoon niet willen
geloven." Tot
op de huidige dag zijn er in het Rusland van Poetin hele volksstammen
die om het Geïncarneerde Uitvaagsel treuren en terugverlangen naar de
gouden dagen onder diens bewind. Hoewel Stalin zich niet zo erg had
kunnen profileren als een in principe verscheurend wild beest dat
volkomen doordraaide, als er niet voldoende handlangers zouden zijn
geweest, die veelal reeds zeer vuile klauwen hadden toen ze hun
letterlijke of 'slechts' figuurlijke beulswerk begonnen, blijft de
Geestelijk Defecttoestand genaamd Josef Vissarionovitsj Dzjoegasjvili
vanzelfsprekend van de eerste tot en met de laatste wandaad zelf de
verantwoordelijkheid dragen. Zoals gezegd: een half uur is niet zo
veel, ook al wordt er flink wat informatie verstrekt. Voor de werkelijk
geïnteresseerden in meer dan wat de makers van deze documentaire hebben
verzameld, verdient het dan ook aanbeveling de omvangrijke documentaire
in boekvorm, geschreven door Simon Sebag Montefiore een waar
meesterwerk in
de discipline Biografie, dat allerwegen ook met veel enthousiasme is
ontvangen over de jeugd van Stalin te lezen, omdat in die periode de
persoonlijkheid wordt gevormd, met alle gevolgen vandien. Ondanks het
vreselijke wezen, van wie je weet dat er niks goeds te verwachten valt,
ligt het aan de kwaliteit van de auteur dat je lezersaandacht van de
eerste tot de laatste bladzijde heel nadrukkelijk wordt vastgehouden.
Zo'n verdienste kan men nauwelijks voldoende waarderen.
Uitzendingen Geschiedenis
TV zendt deze documentaire uit op zondag 20 januari tussen 23:30 uur en
middernacht, en op maandag 21 januari op of omstreeks datzelfde
tijdstip. Over aanverwante documentaires, die deze week op hetzelfde
themakanaal te zien zullen zijn, en waarin de Sovjet-dicatator een
vooraanstaande rol speelt, komen we tijdig in separate bijdragen op
deze site terug. Simon Sebag Montefiore: Stalins Jeugdjaren Van Rebel tot Rode Tsaar Vertaald door Hans E. van Riemsdijk 496 pag., gebonden in rood linnen Nieuw Amsterdam, Uitgevers Amsterdam 2007; ISBN 978-90-468-0239-7 Prijs 29,95 Meer info kunt u hier vinden. ____________ Afbeeldingen 1. Staatsieportret van Stalin. 2. Stalin in 1894 (15 jaar oud). 3. Stalin in 1918 als soldaat. 4. Stalin in 1936, kort voor de showprocessen en de zogenaamde zuiveringen. 5. Simon Sebag Montefiore, auteur van de biografie over Stalins jeugdjaren. 6. Voorplat van het stofomslag van de Nederlandse vertaling van de beschrijving van Stalins jeugdjaren.
Cultuurspectrum
