De naakte waarheid voor een openbare blote man in Groningen Stad werd een proces verbaal
Taboe op bloot Eigenlijk
is het te absurd voor woorden dat de politie in actie komt voor een man
die spiernaakt hopelijk had hij toch schoenen aangetrokken, want dat
tegenwoordige plaveisel is helemaal niet ingericht op blote voeten
van de binnenstad naar zijn woning loopt. Maar misschien vormde het
blauwdienende optreden wel een onderdeel van de Actie die de politie
landelijk voert. In ieder geval was er in Groningen Stad dezer dagen
een man, die de weddenschap had afgesloten, het traject van het centrum
naar zijn huis in adamskostuum af te leggen. Bij zijn woning stond
althans volgens de berichtgeving van de radio- en televisiezender in
genoemde stad [1] een al dan
niet (maar wel anders) geüniformeerde vertegenwoordiger van Hermandad
op hem te wachten, met de bedoeling hem mee te nemen en in één der
Blauwe Burelen die onze Stad rijk is, op de bon te slingeren, hetgeen
in de daad is omgezet. Hij werd aangehouden omdat hij zijn kledij niet
had aangehouden, zeg maar. Dat werd in de berichtgeving van de
zendgemachtigde in kwestie omschreven als naakte waarheid. Wellicht is er nog een jurist die zich voelt aangesproken om een Proefproces of Bodemprocedure
te beginnen over de vraag of die man meende aan stoot te zijn, en of
hij in dat geval ook werkelijk aanstoot heeft gegeven. Wel
binnenskamers in de rechtbank graag, anders komt Oom Hermandad opnieuw
in actie. . . . .
Bedreigend? Je
vraagt je af, welke bedreiging er van een naakte man zoal kan uitgaan.
Over de toestand van zijn natuurlijke wapenrusting meldt de
berichtgeving niets, en derhalve mogen we ervan uitgaan dat hij geen
directe negatieve bedoelingen had. Ander wapentuig dan datgene dat
vrijwel alle Adams gebruikelijkerwijs met hun kostuum bedekken, kan men
moeilijk op, aan of in zo'n lijf verstoppen, tenzij volmaakt
stilstaand. Misschien werd zijn naaktheid wel juist vanwege het
ontbreken van natuurlijk schoon als storend ervaren? Maar de meest
klemmende vraag is hier: zou de man
in kwestie, indien voorzien van vijgenblad op de sedert de oude tijden
van het Tweestromenland daarvoor kennelijk bedoelde plek, ook zijn
geverbaliseerd, of ware het dan bij slechts een herderlijke vermaning
gebleven? Misschien is er een olijkerd die dat in het kader van een
actievoerende politie ook nog eens gaat uitproberen. Het zal toch niet zo
wezen dat heel veel inwoners van België's direct noordelijke buurland geheel en al rechtstreeks of via eventuele, al
dan niet zo officiële, belangenvertegenwoordigingen bij de huidige
politie-minister moeten aandringen op het verplicht stellen voor alle
politieagenten ook voor vrouwen! van de nieuwste literatuur over (al dan niet geheel blote) mannen met hun voor- en achterdelen. Het meeste risico heeft de man zelf gelopen door in semi-winterse temperatuur in statu nascendi
over straat te gaan. Een koutje is immers licht gevat. Mocht het laaste
zich alsnog manifesteren, dan verdient de man het inderdaad ferm te
worden toegesproken, aangezien de kosten van de gezondheidszorg niet
verder onnodig mogen stijgen. Onverantwoord roken, drinken en andere
vormen van roekeloosheid dienen dan ook ten stelligste te worden
afgeraden, en daarom hier en nu: Goede man, wacht op hogere
temperaturen opdat u zelf en de kleine man met u niet ineen zullen
krimpen als gevolg van de koude. __________ [1] Voorzichtigheid diengaande is echter geboden, daar bij de zender in kwestie slorigheden
worden gepresenteerd die aldaar, ook na adequate informatie, niet
worden rechtgezet. Toch vraagt men de lezers, kijkers en luisteraars op
de website van het betreffende instuituut wel om een mail te zenden als
men iets te melden heeft. ____________ Afbeeldingen 1. Om te tonen hoe mooi een blote man kan zijn: hier is er een, maar binnenshuis. 2.
Vijgenblad uit het bestand van Tuinadvies.be. "In de beschrijving
daarvan staat onder meer: Adams zwembroek had weinig om het lijf." En
voorts: "De bladeren zijn groot en mooi, maar te klein voor de
hedendaagse Adam." (Vanzelfsprekend met dank aan Kurt Vossaert van de
redactie van Tuinadvies.be.)
Nederlands reizend muziektheatergezelschap Opera Zuid in Maastricht gaat met Cendrillon uit 1899, van Jules Massenet, op toernee tot en met Groningen
Voorbereidingen In
de tijd dat de medewerkers van de Nationale Reisopera het land door
toerden, en dat tot en met komende dinsdagavond laat ook nog zullen
doen, met het nieuwe stuk muziektheater van Micha Hamel Snow White
, waren bij de collega's van Opera Zuid in Maastricht de repetities en
andere voorbereidingen voor de première, op vrijdag 15 februari te
Maastricht, voor een andere sprookjesopera uit 1899, Cendrillon oftewel Assepoester van de Franse componist Jules Massenet (1842-1912), druk gaande.
Sprookjes populair Dat
sprookjes op het moment goed 'in de markt' liggen, blijkt niet alleen
uit het feit dat de twee Nederlandse reizende
muziektheatergezelschappen direct na elkaar met een opera komen, die is
gebaseerd op een sprookje. In het Groninger Museum
wordt reeds enige maanden tot 6 april aanstaande een
tentoonstelling gehouden van Russische sprookjes in de schilderkunst
van die contreien, en het in Groningen gevestigde Noord-Nederlands
orkest heeft de afgelopen tien dagen zes keer het sprookjesachtige
symfonisch gedicht Kikimora uit
1909 van de Rus Anatol Ljadov gespeeld, die uit een niet voltooide
opera in hetzelfde jaar ook nog een tweede symfonisch gedicht heeft
gedestilleerd: Het Betoverde Meer.
En ook al wordt er steeds minder aan kinderen voorgelezen, sprookjes
blijven bij de jongsten onder ons populair, en ik mag toch zeer hopen
dat dit tot en met de alleroudsten eveneens het geval zal zijn.
Moeder de Gans Assepoester is een meer dan drie eeuwen bestaand sprookje uit de verzameling Ma mère l'Oye van Charles Perrault (1628-1703), die daarmee in 1683 de grondlegger van het nieuwe literaire genre was: le conte de fées het sprookje. Voordat de librettist van Jules Massenet zich met de tekst van Cendrillon zondanig had beziggehouden dat er voor een componist een werkbare basis zou ontstaan, had Giacchino Rossini (1792-1868) zijn La Cenerentola
in 1817 al op de planken gebracht. Omstreeks de tijd van Massenet waren
er ook anderen, die op dezelfde grondslag een stuk voor de bühne hebben
gerealiseerd, zoals de Duitse Italiaan Ermanno Wolf-Ferrari (1876-1948)
in 1900, en Leo Blech (1871-1958) in 1905. Het libretto dat Henri Cain (1857-1931) [1] uiteindelijk heeft afgeleverd, is een omzetting van het oorspronkelijke verhaal Cendrillon ou la petite pantoufle de vair uit de bovengenoemde Perrault-verzameling. Aangezien Assepoester
een zo bekend verhaal vanaf de jongste jaren van zoveel kinderen in de
westerse wereld was, zien we maar af van de uitleg omtrent de handeling
van het gebeuren op de planken. Daarbij mag echter niet onvermeld
blijven dat de librettist op één punt van het origineel is afgeweken,
door de toevoeging van één scène: de ontmoeting van Assepoester met de
prins in het bos.
Omissie in veel handboeken De
meeste geraadpleegde handboeken, gidsen en andere naslagwerken met
betrekking tot het fenomeen opera laten eensgezind verstek gaan als het
om Massenets Cendrillon gaat. De componist wordt in elk van die
boeken genoemd, sommige van zijn werken worden summier of uitvoerig
beschreven, en het grootste aantal werken die hij voor het
muziektheater heeft geschreven en in de ogen van de samenstellers van
dergelijke werken genade hebben kunnen vinden, was negen van de in
totaal veertig opera's, inclusief onvoltooide, die Jules Massenet op
zijn naam heeft gebracht , de, en dan nog slechts als opsomming. In de
meeste gevallen moet men er ook van tevoren van uitgaan dat niet elk
werk altijd en overal zal zijn gedocumenteerd, maar een Operabijbel,
die zichzelf als Complete apostrofeert zoals Kobbe van de Eearl of
Herford mag deze omissie niet vertonen. Uitzondering op dit bijna consequente negeren vormt de al eerder postief opgevallen paperback-editie van de Dictionnaire chronologique (de 1597 à nos jours), verschenen in de reeks Livre de Poche, als een vertaling uit het Italiaans. De auteur van het artikel over Cendrillon
in dat werk is echter geenszins onverdeeld positief over het gebodene.
Zwaartepunt van de kritiek is gericht tegen de nadrukkelijke poging van
de componist om de sfeer van de zeer succesvolle Duitse opera Hänsel und Gretel uit 1893 van Engelbert Humperdinck (1854-1921) op te roepen.
Tournee door Opera Zuid In totaal zal Opera Zuid tien keer Cenerentola opvoeren.
Twee keer in de vestigingsplaats Maastricht, éénmaal te Heerlen, dan in
drie steden van Noord-Braband, en daarnaast nog in Den Haag, Rotterdam,
Utrecht en Groningen. Een overzicht van alle medewerkenden en de speeldata kunt u vinden door hier
te klikken. Het zal niemand verbazen dat het gros van de voorstellingen
in de twee meest zuidelijke provincies van ons land zullen worden
gegeven. Nomen est omen zullen we hier maar huldigen. Dat echter de
meest noordelijke, grotere schouwburg ook in de tournee is opgenomen,
betekent alleen maar een aanwinst voor het gebied benoorden Utrecht. __________ [1]
De Franse tekstdichter Henri Cain was opgegroeid in een
beeldhouwersgezin; hij werkte aanvankelijk als schilder en tekenaar,
maar hij hanteerde eveneens de letterpen. Voor Jules Massenet schreef
hij nog drie andere operalibretti: voor La Navarraise, Sapho en voor Don Quichotte. ____________ Afbeeldingen 1. Poster van Opera Zuid voor Cendrillon. 2. Sprookje in beeld. Michail Vroebel: De Zwanenprinses, 1900. Olieverf op doek, 142,5 x 93,5 cm. Tretjakovskaja Galereja, Moskou. Tot 6 april te zien in het Groninger Museum. 3. Voorplat van de Cendrillon-boekversie uit 1957, samen met enkele andere sprookjes uit de verzameling Ma mère l'Oye, verschenen in de reeks Bibliothèque précieuse van Librairie Gründ te Parijs. 4. Kostuumtekening van Opera Zuid voor de uitvoering van Cendrillon. 5. Componist Jules Massenet, getekend door Jules-Clément Chaplain (1839-1909). 6. Buitenaanzicht van de in 2008 125 jaar bestaande Stadsschouwburg te Groningen.
Ook na bija vier decennia is de speelfilm The French Connection nog altijd zeer de moeite waard
Klassieke achtervolging Wie eenmaal de inmiddels klassieke Amerikaanse speelfilm The French Connection uit 1971 van regisseur William Friedkin twee jaar later zou hij nog weer nadrukkelijk in het nieuws komen door The Exorcist
heeft gezien, zal zich de ongelooflijke achtervolging van een
metrotrein, die bovengronds rijdt, per auto tussen de dragers van dat
railnetwerk herinneren. Een steeds opnieuwnaar boven kijkende Gene
Hackman, als politieman Jimmy 'Popeye' Doyle, is even sterk als de
razend knap gefilmde en in een razend tempo afgedraaide scènes
herinneren. Die Doyle mag een geweldige politieman zijn, als mens is
hij echt geen knip voor de neus waard. Een intense rasploert, hetgeen
in het kader van zijn specifieke politiewerk, het opsporen van
drugscriminelen, kennelijk een pre is. Hoewel de film een kleine vier
decennia geleden is opgenomen en dat zie je aan het straatbeeld: de
mode, de auto's et cetera heeft deze nog steeds niet aan waarde
ingeboet op de schaal van onvergetelijke films. Op feiten gebaseerd De
film heet te zijn gebaseerd op een legendarische een adjectief dat
ook gevaarlijk dicht de positie nadert op de lijst van verboden
uitdrukkingen te belanden drugsvangst in het jaar 1962 in de
Verenigde Staten. Naast Gene Hackman zijn Fernando Rey en Roy Scheider [1]
uitstekend in hun rol. De film kreeg vijf 'Oscars': voor beste film,
beste regisseur en beste hoofdrol, alsmede voor het beste script en de
beste 'editing'. De adaptatie van de roman van Robin Moore, waarop het
filmverhaal is gebaseerd, is gerealiseerd door Ernest Tidyman. De
muziek in deze 94 minuten durende film is van Don Ellis. BBC 1 zendt The French Connection
uit in de nacht van donderdag 14 op vrijdag 15 februari uit, tussen
00:35 uur en 02:15 uur. Er wordt derhalve niet ondertiteld behalve
enkele Franse gedeelten en al evenmin zal de film worden onderbroken
door reclame. En tegen die tijd is het op straat ook al redelijk stil,
zodat u waarschijnlijk niet al te zeer zult worden afgeleid van al
hetgeen zich op de beeldbuis voor uw ogen zal ontvouwen. [1]
Roy Scheider overleed op zondag 10 februari op 75-jarige leeftijd aan
een ongeneeslijke ziekte, waar hij al jaren ernstig mee te kampen had.
Ook hij werd voor zijn rol in The French Connection, en later voor zijn optreden in All that Jazz
voor een Academy Award voorgedragen. De laatste jaren speelde hij geen
rollen meer voor het witte doek, maar leende hij nog wel zijn stem als
'voice over' voor documentaire films.
Afbeeldingen 1. Regisseur William Friedkin (geb. 1935). 2. Politieman Jimmy Doyle in actie. Gene Hackman was toen 41 jaar. 3. Roy Scheider (1932-2008). Foto: Bob Riha Jr..
Cultuurspectrum
