Letizia Bataglia legt vast

In een herhaling van de VPRO-Dokwerk-aflevering — De vrouw met de camera: Letizia Battaglia, die op zaterdag 24 april door het digitale televisiekanaal Holland Doc 24 zal worden uitgezonden — kunnen de kijkers kennismaken met de vrouw die de benaming fotografe van de dood ten deel gevallen is. Jarenlang heeft zij in en om de stad Palermo de strijd aangebonden met de maffia. Dat deed zij onder meer door alle slachtoffers te fotograferen, en — als zij daartoe op enigerlei wijze de mogelijkheid zag — tevens de daders.
Die foto's van Letizia Battaglia (geb. 1935) hebben internationaal veel aandacht getrokken en zijn diverse malen bekroond. Daarnaast heeft deze moedige vrouw gewerkt als uitgeefster, en onder het bestuur van Leoluca Orlando (geb. 1947) [1] was ze wethouder voor levenskwaliteit. Vervolgens was ze werkzaam als afgevaardigde voor de anti-maffia partij La Rete in het parlement van Sicilië.

Petra Reski's Maffiaboek

In het inmiddels bekende, want veel stof opgewaaid hebbende, Maffia-boek van de van oorsprong Duitse journaliste Petra Reski vervult Letizia Battaglia eveneens een rol.
Dat boek: Mafia, met de ondertitel Von Paten, Pizzerien und falschen Priestern, is tot stand gekomen als één der gevolgen van het feit dat Petra reski helemaal in de ban geraakt was van het boek De Peetvader [2] van Mario Puzo (1920-1999). Daarom stapte ze na haar eindexamen in een roestige Renault  4, en reed ze van het Duitse Kamen naar Corleone in Zuid-Italië. Eenmaal daar aangekomen, heeft het thema maffia haar niet meer losgelaten.
Petra Reski is erin geslaagd met afvallige maffiosi te spreke, zij het onder politiebescherming. Ook was ze te gast op het huwelijksfeest van de meest scabreuze maffia-advocaat, en had ze contact met maffia-vrouwen, die helemaal niet zo onschuldig waren als het wel eens leek. Ze kon vaststellen dat en enkele maffiabaas liefdespoëzie schreef en dat er priesters waren die de schuilplaats van gevluchte maffiosi bezochten om de heren de biecht af te nemen.
In dat boek worden we niet alleen geconfronteerd met de neerslag in woorden van de ontmoetingen die de schrijfster met al die protagonisten en randfiguren heeft gehad, en met maffia-jagers die hun sporen nalopen; ook zijn we leesgetuigen van de banden welke de auteur heeft ontdenkt en die dat misdaadsyndicaat onderhoudt met gelijkgestemden in Duitsland. 

De relatief recente moorden die in Duisburg werden gepleegd, tonen aan dat die extreem malafide organisatie zijn voelhoorns tot ver buiten het eigen land en de VS heeft uitgestrekt, evenals andere, al dan niet figuurlijke lichaamsdelen.
__________

Petra Reski: Mafia — Von Paten, Pizzerien und falschen Priestern. 336 pag., gebonden met stofomslag. Droemer Verlag München 2008. ISBN 978-3-426-27466-8

__________

[1] Leoluca Orlando is een man die de maffia openlijk bestrijdt en daarom altijd is omgeven door lijfwachten. Dat was zelfs in een Duitse televisiestudio het geval toen hij in de Talshow 3nach9 van Radio Bremen, alweer jaren geleden, een interview gaf aan Giovanni di Lorenzo.

Orlando was van 1985-1990 burgemeester van Palermo, en van 1993 tot 2000 nogmaals.

[2] Petra Reski las van De Peetvader vanzelfsprekend de Duitse vertaling, Der Pate. Interessant is het om te weten dat Mario Puzo, gevraagd naar de oorsprong van zijn enorme kennis omtrent de Siciliaanse Maffia, zei bij het schrijven meer de familie Kennedy voor ogen te hebben gehad.

Italiaans-Amerikaanse schrijfster van misdaadverhalen Donna Leon zegt dat ze alles wat ze over de Maffia weet, aan Petra Reski te danken heeft.

____________

Afbeeldingen

1. Letizia Battaglia, hier samen met Franco Zecchin in Mondello, 1987.

2. Petra Reski. (Foto © Paul Schirnhofer.)

Letizia Bataglia legt vast

In een herhaling van de VPRO-Dokwerk-aflevering — De vrouw met de camera: Letizia Battaglia, die op zaterdag 24 april door het digitale televisiekanaal Holland Doc 24 zal worden uitgezonden — kunnen de kijkers kennismaken met de vrouw die de benaming fotografe van de dood ten deel gevallen is. Jarenlang heeft zij in en om de stad Palermo de strijd aangebonden met de maffia. Dat deed zij onder meer door alle slachtoffers te fotograferen, en — als zij daartoe op enigerlei wijze de mogelijkheid zag — tevens de daders.
Die foto's van Letizia Battaglia (geb. 1935) hebben internationaal veel aandacht getrokken en zijn diverse malen bekroond. Daarnaast heeft deze moedige vrouw gewerkt als uitgeefster, en onder het bestuur van Leoluca Orlando (geb. 1947) [1] was ze wethouder voor levenskwaliteit. Vervolgens was ze werkzaam als afgevaardigde voor de anti-maffia partij La Rete in het parlement van Sicilië.

Petra Reski's Maffiaboek

In het inmiddels bekende, want veel stof opgewaaid hebbende, Maffia-boek van de van oorsprong Duitse journaliste Petra Reski vervult Letizia Battaglia eveneens een rol.
Dat boek: Mafia, met de ondertitel Von Paten, Pizzerien und falschen Priestern, is tot stand gekomen als één der gevolgen van het feit dat Petra reski helemaal in de ban geraakt was van het boek De Peetvader [2] van Mario Puzo (1920-1999). Daarom stapte ze na haar eindexamen in een roestige Renault  4, en reed ze van het Duitse Kamen naar Corleone in Zuid-Italië. Eenmaal daar aangekomen, heeft het thema maffia haar niet meer losgelaten.
Petra Reski is erin geslaagd met afvallige maffiosi te spreke, zij het onder politiebescherming. Ook was ze te gast op het huwelijksfeest van de meest scabreuze maffia-advocaat, en had ze contact met maffia-vrouwen, die helemaal niet zo onschuldig waren als het wel eens leek. Ze kon vaststellen dat en enkele maffiabaas liefdespoëzie schreef en dat er priesters waren die de schuilplaats van gevluchte maffiosi bezochten om de heren de biecht af te nemen.
In dat boek worden we niet alleen geconfronteerd met de neerslag in woorden van de ontmoetingen die de schrijfster met al die protagonisten en randfiguren heeft gehad, en met maffia-jagers die hun sporen nalopen; ook zijn we leesgetuigen van de banden welke de auteur heeft ontdenkt en die dat misdaadsyndicaat onderhoudt met gelijkgestemden in Duitsland. 

De relatief recente moorden die in Duisburg werden gepleegd, tonen aan dat die extreem malafide organisatie zijn voelhoorns tot ver buiten het eigen land en de VS heeft uitgestrekt, evenals andere, al dan niet figuurlijke lichaamsdelen.
__________

Petra Reski: Mafia — Von Paten, Pizzerien und falschen Priestern. 336 pag., gebonden met stofomslag. Droemer Verlag München 2008. ISBN 978-3-426-27466-8

__________

[1] Leoluca Orlando is een man die de maffia openlijk bestrijdt en daarom altijd is omgeven door lijfwachten. Dat was zelfs in een Duitse televisiestudio het geval toen hij in de Talshow 3nach9 van Radio Bremen, alweer jaren geleden, een interview gaf aan Giovanni di Lorenzo.

Orlando was van 1985-1990 burgemeester van Palermo, en van 1993 tot 2000 nogmaals.

[2] Petra Reski las van De Peetvader vanzelfsprekend de Duitse vertaling, Der Pate. Interessant is het om te weten dat Mario Puzo, gevraagd naar de oorsprong van zijn enorme kennis omtrent de Siciliaanse Maffia, zei bij het schrijven meer de familie Kennedy voor ogen te hebben gehad.

Italiaans-Amerikaanse schrijfster van misdaadverhalen Donna Leon zegt dat ze alles wat ze over de Maffia weet, aan Petra Reski te danken heeft.

____________

Afbeeldingen

1. Letizia Battaglia, hier samen met Franco Zecchin in Mondello, 1987.

2. Petra Reski. (Foto © Paul Schirnhofer.)

In een radio-bijdrage van zo'n drie kwartier zal Susan Rutherford zich verdiepen in de geschiedenis van het fenomeen opera in Engeland, maar dan specifiek waar dit zich buiten Londen voordeed. De periode die zij onderzoekt, loopt tot aan de teloorgang van de prominente zangeres Maria Malibran (1808-1836), die zich — onder meer — uiterst verdienstelijk heeft gemaakt voor het onderdeel muziektheater in de historie van het Britse cultuurleven.
In de loop van het verhaal dat Susan Rutherford vertelt, wordt de luisteraar tevens geconfronteerd met reisorganisaties die in eigen stroomtreinen door het land trokken.
Vandaar de titel van het programma When the opera comes to town. Als dat in provinciesteden gebeurde, kwamen de mensen van alle rangen en standen in groten getale luisteren.
Het programma valt te beluisteren op zaterdag 24 april via BBC Radio 3, tussen 13:15 uur en 14:00 uur.

Canvas-documentaire

Op woensdag 21 april wordt er opnieuw op twee Europese televisiezenders een programma uitgezonden over seksueel misbruik van kinderen, echter niet alleen maar binnen de context waarmee we de laatste maanden in en om ons land zo intensief worden geconfronteerd doordat deze gevallen — evenals die van andersoortige mishandeling — in het middelpunt van de belangstelling hebben gestaan.
De multiraciale vrouwenorganisatie Bobbi Bear in het Zuid-Afrikaanse Dunbar is ten strijde getrokken tegen het seksueel misbruik van kinderen. De methode die men daarvoor gebruikt, bestaat in het gebruik van teddybeertjes die ertoe moeten dienen dat de kinderen aan de hand van die — zeer tot de verbeelding sprekende — speelgoeddieren vertellen wat er met hen is gebeurd.
De film met de titel Rough aunties wordt gepresenteerd door het tweede Nederlandstalige Belgische televisienet Canvas, in de avonduren tussen 23:20 uur en 01:05 in de nacht op donderdag 22 april.

ARD-reportage

Ongeveer een maand geleden werd in het politieke discussieprogramma Hart aber fair van het eerste Duitse televisienet ARD/Das Erste aandacht besteed aan het seksueel misbruik van kinderen door met name katholieke geestelijken in (vooral) de Duitse Bondsrepubliek en Oostenrijk. Gespreksleider toen was Frank Plasberg, die met tal van uiteenlopende programma's op de Duitse buis present is. De discussie leek zich toe te spitsen op het celibaat, en dat leidde er weer toe dat het slachtoffer van eertijds onder de deelnemers dreigde de discussie te verlaten.

Diezelfde journalist presenteert op diezelfde zender — tussen 23:30 uur en 00:15 uur — een reportage over seksueel misbruik van kinderen door geestelijken, onder de titel Sündenfall Missbrauch — Kirche in der Krise.
__________

Zie ook onze bijdrage van maandag 19 april op deze site.

__________

Afbeelding: TV-moderator Frank Plasberg.

Een tweeluik herhaald
Op woensdag 21 april zendt het digitale kanaal Geschiedenis 24 twee afleveringen achter elkaar uit van het VPRO/NPS-programma Andere tijden uit onder de titel Pim en zijn volk. Voor wie de dagen van het opvallende optreden van deze gefrustreerde man uit de zijlijn in die context heeft meegemaakt, zal direct begrijpen dat die titel een dubbele bodem heeft. 

In het eerste deel van dit tweeluik wordt aandacht besteed aan de manier waarop Pim Fortuyn (1948-2002) een uiterlijke metamorfose liet plaatshebben: hij veranderde van een tamelijk onbekende academicus die zich onderscheidde door enorm af te geven op het bestaande bestel, dat hij kennelijk niet echt goed had bestudeerd. Als hij dat wel had gedaan, zou blijken dat hij veel van dat alles zelf ook zo zou willen doen. Maar zijn markante optreden was er dan ook vooral op gericht om zelf niet alleen in de schijnwerpers te komen, al was — een niet zelden pijnlijke — ijdelheid hem niet vreemd. In dat opzicht deugde hij wel voor het vak van politicus. Allengs wist hij de aandacht zo op zich te vestigen dat hij uit de reacties meende te kunnen — of wellicht zelfs moeten — opmaken dat hij de (toen) eerstvolgende minister-president van ons land zou worden. Een parallel met onze hedendaagse criticaster jegens het politieke bedrijf — die er zelf vast en zeker een nog grotere chaos en ellende van zou maken — valt niet te missen, zeker als je beseft dat die in het verre buitenland al heeft aangekondigd de huidige nieuwe premier te worden. Maar dat zal evenmin werkelijkheid worden gerealiseerd als dat voor Fortuyn was weggelegd.
Die eerste aflevering wordt uitgezonden tussen 21:43 en 22:09 uur.

Grote aantrekkingskracht

Het soort populist dat Fortuyn uitbeeldde, mag er altijd wel op rekenen voor vele mensen — van allerlei slag — aantrekkelijk te zijn: niet alleen om een 'tegenstem' op uit te brengen, maar tevens in de, al dan niet terechte, overtuiging dat er bij voldoende stemmen vóór zo'n volksmenner wel ruimte zou zijn voor grote veranderingen, die dan tevens verbeteringen zouden blijken te zijn, doch net als in de eerste jaren van deze eeuw hoeft men daarop ook nu niet meer dan vage hoop te koesteren.
In de tweede aflvering van Andere tijden, die tussen 22:09 uur en 22:37 uur zal worden voorgesteld, komen mensen aan het woord die in Pim Fortuyn de nieuwe leider zagen, die ook werkelijk in staat zou blijken Nederland te veranderen.

Maarten van Rossem over populisme nu
In zijn onlangs verschenen boek Waarom is de burger boos analyseert historicus Maarten van Rossem het in ons land is gekomen tot het wijd verbreide fenomeen boze burger. En het zou dan ook niemand mogen verbazen als diegene verneemt dat een groot deel van dat boek is gewijd aan opkomst, optreden en ondergang van de Nederlands politicus genaamd Pim Fortuyn. Als men dat boek heeft gelezen, is er niets meer onduidelijk over de oorzaken en achtergronden van dat hedendaagse populisme dat de politieke verhoudingen in Den Haag zo intens verziekt. En derhalve komen ook figuren als Wilders en Verdonk op enkele bladzijden van Van Rossems boek voor, maar heeft de schrijver het met nadruk over Fortuyn omdat met zijn verschijnen op het politieke toneel van ons land de snelle wending van een groot deel van onze burgerij naar een niet gering obscurantisme van diens kongsi een feit is geworden en  alleen als gevolg daarvan een persoon als de oogkleppenhouder die Wilders ons voorspeelt de kans heeft gekregen zoveel aandacht voor zichzelf te genereren.

Uitdaging voor de gevestigde orde en dito partijen

Vanzelfsprekend is er op veel plaatsen in de wereld een bepaalde voedingsbodem aanwezig voor extremen in maatschappij en politiek. Dat die vruchtbare grond in Nederland zich zo snel zou weten uit te breiden na het beschamende einde van de politieke stroming LPF (Lijst Pim Fortuyn) is bepaald geen teken van een kleurrijk politiek spectrum in onze residentie met de beide kamers van het parlement; sterker nog: het is een bewijs van geestelijke armoe. In die instituten, maar voornamelijk in de Tweede Kamer, zijn figuren als Verdonk en Wilders ertoe gekomen hun dwaasheden ten beste te geven en hun verachting jegens cultuur en kunsten breed uit te meten.
Daarvan worden, net als in de gedeelten over Pim Fortuyn, duidelijke woorden gesproken in het boek van Maarten van Rossem, dat alleen al daardoor voldoende aanleiding biedt om het u in volle overtuiging u aan het hart te leggen in dit boek te lezen over de huidige, nadrukkelijk éénentwintigste eeuwse verschijningsvormen van deze kwalijke ontwikkelingen binnen de huidige Nederlandse politiek. En u zult er een completer beeld van de mens en politicus Pim Fortuyn aan overhouden.

__________
Maarten van Rossem: Waarom is de burger boos — over hedendaags populisme.  126 pag., paperback, Amsterdam, februari 2010. Nieuw Amsterdam Uitgevers. ISBN 978-90-468 0705 7.

Maffiapraktijken

Het Nederlandse digitale televisiekanaal Holland Doc 24 biedt op maandag 19 april een documentaire over een ernstige vorm van misbruik met grote gevolgen, zij het een andere abjecte verschijningsvorm van misbruik dan op datzelfde tijdstip — in ieder geval gedurende de eerste drie kwartier van deze film — op het eerste Duitse televisienet in het centrum van de belangstelling staat: misbruik van kinderen.
Op dat digitale kanaal wordt, in de documentaire Videocracy, een dwarsdoorsnede getoond van de thans in Italië heersende videocratie. De documentaire van Erik Gandini is als Zwees-Deens-Brits-Finse coproductie tot stand gekomen.

In het middelpunt: een razende Roeland

Centraal thema van de film is Italië's minister-president Silvio Berlusconi (geboren 1936), een der meest kwalijke regeringsleiders van het na-oorlogse Europa. Dit gedrocht zet zowel de media alsook de politiek volkomen naar zijn hand.
In zijn jonge jaren heeft hij, om geld te verdienen opgetreden als muzikant en gewerkt als kelner op een schip. Alsof dat niet al erg genoeg was. . . . .
De regisseur richt zich vooral op het schemergebied tussen de realiteit die de televisie ons voortovert aan de ene kant en, anderzijds, de wereld die zich daaraan — helaas voortdurend — blijft spiegelen.
De rolprent heeft een duur van zo'n vijfentachtig minuten, en wordt aan de kijkers voorgesteld tussen 21:00 uur en 22:25 uur.

Afbeelding: Berlusconi tijdens een bezoek aan Japan. De lach verbergt veel kwalijks.

Op maandag 19 april presenteert het eerste Duitse publieke televisienet ARD/Das Erste een reportage getiteld Sexobject Kind. Daarin wordt ingegaan op het misbruik van kinderen, ongetwijfeld mede ingegeven door de explosieve stijging van het aantal mensen dat naar buiten komt met zwaarwegende klachten jegens ouderen die hun positie hebben misbruikt ten einde zich te doen gelden voor het bevredigen van machtswellust dan wel heel directe seksuele wellust. De meesten van hen doen dat pas decennia na het gebeuren, en worden daarbij wellicht enigszins aangemoedigd door het feit dat er nu zoveel jongeren van anno toen blijken te zijn misbruikt, die eindelijk met het lijden van toen — dat soms sluimerend, soms op andere wijze, is blijven doorgaan tot en met deze dag.
Ook komt de vraag aan de orde waarom pedofielen — verkeerde term: het gaat over pedoseksuelen, en dat is een categorie van een geheel andere orde — door de rechter zo dikwijls geen therapie hebben opgelegd gekregen, want de ervaring heeft getoond dat recidivisme heel vaak voorkomt.
De uitzending van deze reportage zal tussen 21:00 uur en 21:45 uur worden gerealiseerd.