In het boek dat dezer dagen als cadeautje van uw openbare bibliotheek wordt verstrekt in de periode 21 oktober tot en met 18 november, Het leven is verrukkulluk, geschreven door Remco Campert (*1929), als dertigste druk een halve eeuw nadat het voor het eerst is verschenen ─ zolang de voorraad strekt, zullen we maar zeggen ─ is, zoals dat sedert de eerste keer dat dit initiatief met succes is ingevoerd, een boekenlegger bijgevoegd. Aan de voorzijde staat de tekst te lezen, zoals afgedrukt in de afbeelding bovenaan deze tekst, aan de achterzijde staat datgene wat u hieronder ziet afgedrukt, met daarin een staaltje verkrachting van ons Nederlands, zoals we die weliswaar dag in, dag uit krijgen voorgeschoteld door lezers van de meeste Journaals die ons televisie-bestel rijk (?) is, maar die desniettemin een absoluut taboe dient te zijn voor een instituut dat de mensen aan het lezen wil krijgen, respectievelijk houden.
Zullen we daarom ─ hier en nu ─ afspreken dat het gebruikte woord boekencommunity een pijnlijke uitglijder is en daarom dient te worden bijgezet in de categorie eens maar nooit meer?
Overigens zondigt Campert zelf ook voorin het boek reeds tegen een taalregel door het woord aantal als meervoud te behandelen en er in het gezegde niet het vereiste enkelvoud aan te koppelen. Nu dit boek in een voor Nederlandse begrippen enorme oplage is verschenen, zullen we elke hoop op verbetering van de presentatie door onder meer alle NOS Journaal-lezers en hun collega's van de regionale omroepen ─ die allen op dit punt klakkeloos de slechte voorbeelden volgen ─ eigenlijk wel kunnen opgeven.