Geen Schreibtischtäter Op donderdag 13 november spreekt Gabriel Bach in de Amsterdamse sociëteit
Felix Meritis over het proces tegen Adolf Eichmann (1906-1962) dat in
1961 in Israël werd gevoerd en dat veelal werd beschouwd als hèt proces
van de eeuw. De inmiddels 81 jaar oude Gabriel Bach, geboren in 1927 in
Duitsland die tijdens het Eichmann-proces één van de belangrijkste
aanklagers was en later, tussen 1982 tot aan zijn pensionering in 1997,
heeft gefunctioneerd als rechter van het Israëlische Hooggerechtshof ,
trekt zeer aandacht voor en tijdens zijn optredens met de boodschap dat
deze Eichmann niet de 'simpele' nationaal-socialist was, die
persoonlijk niets tegen Joden had, doch slechts orders uitvoerde zonder
daar zelf enig fanatisme bij aan de dag te hebben gelegd. Gabriel
Bach is van mening dat hoewel het proces een strafzaak was waarvoor
zoveel mogelijk degelijk materiaal moest worden verzameld om te kunnen
bewijzen dat Adolf Eichmann de directe verantwoordelijkheid droeg voor
de transporten van Joden naar de vernietigingsmachinerie in
concentratiekampen het proces van historische betekenis is geweest
doordat daarmee voor het eerst de omvangrijke systematiek van het
geplande uitmoorden van het Europese Jodendom in algemene
zin bekend werd, ook en vooral in Duitsland waar dat prcoes elke avond
opnieuw een thema was op de beeldbuis en daardoor het onderwerp nadien
niet meer kon worden genegeerd of deels terzijde kon worden geschoven. Gabriel
Bach wijst beschuldigend in de richting van de filosofe Hannah Arendt,
die over het proces heeft gepubliceerd en daarbij sprak over die Banalität des Bösen. Ondanks
haar belangstelling heeft ze niet met Bach en zijn medewerkers willen
spreken en kwam ze slechts enkele dagen voor het begin van het proces
in Israël aan. Haar opstelling als filosofe van hoog aanzien en Jodin
heeft er volgens Bach (mede) voor gezorgd dat er tot op heden een
verkeerde opvatting bestaat over het werkelijke functioneren van
Eichmann. Die was immers in de context van de plannen tot
vernietitiging van het Europese Jodendom van mening dat 'achttien een
getal' was, maar een miljoen 'niet meer dan een statistiek'. Zelfs
toen Hitler met de Hongaarse leider Horty een afspaak had over 8700
Joodse gezinnen die mochten vertrekken, was het Eichmann die dit heeft
willen verhinderen. De
avond in Felix Meritis, waarbij de voertaal Engels is, en die zal
worden voorgezeten door Frits Barend, begint om 20:00 uur. De lezing
van Gabriel Bach, die wordt gehouden onder het motto Sharing an office with Eichmann, is vrij toegankelijk. Meer informatie daarover kunt u hier vinden.
Saul Friedländer De Joodse historicus Saul Friedländer, die is gespecialiseerd in de onderhavige thematiek, deelt de
kritiek van Gabriel Bach aan Hannah Arendt. Hij laat in zijn recente,
monumentale standaardwerk over de geschiedenis van de vervolging en de
aansluitende vernietiging van de Europese Joden [1]
er geen twijfel over bestaan wat de ware functie van Eichmann is
geweest en dat alles rechtvaardigt de conclusie dat die Hannah Arendt
met al dan niet onderbewuste preoccupatie naar dat proces is
gegaan. Saul Friedländer in 1932 te Praag geboren in een Joods gezin
heeft met zijn zeer omvangrijke geschiedschrijving in twee kloeke
delen met betrekking tot dit thema getracht, deze onuitwisbaar
bezoedelde bladzijden uit de geschiedenis van de twintigste eeuw in het
algemeen en in het bijzonder van die in Europa tijdens de eerste helft
van de vorige eeuw, voor een groter lezerspubliek inzichtelijk te maken
zonder daarbij voorbij te gaan aan gecompliceerde structuren. Net
als voor vele 'alledaagse' mensen blijft het een ondoorgrondelijk
gebeuren dat juist in het land van de dichters en denkers, dat ook op
andere fronten één der meest ontwikkelde naties ter wereld was, iets
extremistisch crimineels en verachtenswaardigs van zodanige omvang
heeft kunnen plaatsgrijpen.
Deel 1: De jaren van vervolging In
het eerste deel van Saul Friedländers boek uit 1997 dat een jaar
daarna in een Nederlandse vertaling bij uitgeverij Het Spectrum in
Utrecht is verschenen, en verleden jaar, samen met het tweede deel in
één band met opgeteld meer dan 1.300 pagina's tekst, door Nieuw Amsterdam Uitgevers (opnieuw)is uitgebracht [1]
behandelt Friedländer de Jodenvervolging in Duitsland aan de hand van
zo ongeveer alle literatuur die over dat bewuste tijdperk (1933-1939)
bestaat. De auteur is de stellige mening toegedaan dat de Duitse
bevolking niet werkelijk uit was op een fysieke uitroeiing van het
Jodendom (in Europa) [2],
maar dat de in principe sterk afwijzende houding van datzelfde volk
ertoe heeft geleid dat het wegkijken en de daaraan onverbrekelijk
verbonden dan wel van lieverlee (lees: door verdringing) ontstane
onverschilligheid mede verantwoordelijk is voor de situatie dat de
nazi-bonzen vrijwel geheel ongestoord hun eliminatie van deze andere
mensen, die niet in hun wereldbeeld pasten, hebben kunnen realiseren.
Deel 2: De jaren van vernietiging Partijen,
die in alle oprechtheid van hun overtuiging na de Tweede Wereldoorlog
langdurig bleven beweren dat het niet Adolf Hitler was die
verantwoordelijk was voor de ergste nazi-misdaden maar dat dit alles
moest worden toegeschreven aan de machtswellust van sommige
nazi-topfiguren, die de werkelijkheid voor de Führer verborgen hielden
, zouden beter hebben kunnen, en dus moeten, weten als ze zich hadden
georiënteerd op de harde feiten en niet op wensdenken. Het Duitse
fenomeen Duckmäusertum
naar boven buigen en naar beneden trappen heeft mede gezorgd dat
die machthebbers de handelingsruimte namen om de plannen voor de Endlösung
minutieus verder uit te werken en te realiseren. Saul Friedländer gaat
evenmin een ander, dikwijls onderbelicht feit uit de weg: de houding
die zo'n grote groep mensen die in totaal zes miljoen Joden aannam
zich te schikken in de eisen van degenen die het voor het zeggen
hadden. Dit geschiedde veelal uit overwegingen die waren gebasseerd op
het principe van de Hoop: om zo erger te kunnen voorkomen en eventueel
tijd te rekken. Saul
Friedländer heeft een Joods 'monnikenwerk' verricht door zich te
worstelen door bergen van documenten met vastgelegde gebeurtenissen
enerzijds en geprotocolleerde getuigenissen, mede op basis van grote
aantallen brieven, dagboeknotities en opgetekende herinneringen. Voor
zijn ongeëvenaarde document met een conglomeraat aan onwrikbaar
bewijsmateriaal heeft Saul Friedländer niet alleen de Pulitzerprijs
gekregen en in 2007, op de laatste dag van de Frankfurter Buchmesse is
hem aldaar in de Paulskirche [3] de Friedenspreis des Deutschen Buchhandels toegekend. __________ [1]
Dat zal te danken zijn aan het feit dat Nieuw Amsterdam-uitgever Henk
ter Borg een decennium geleden nog bij werkzaam was bij Het Spectrum,
doch nu met zijn Nieuw Amsterdam behoorlijk aan de weg timmert. [2]
Uit eigen ervaringen weet ik dat deze houding ook bij bepaalde
groeperingen Nederlandse anti-semieten heerste. Men vond dat er voor
Joden geen plaats in onze samenleving was, maar daarom hoefde toch
niemand van hen op zelfs maar de geringste wijze te worden mishandeld.
Ze zouden immers ook een eigen staat krijgen: Madagascar. Dat zo'n
houding een al te gemakkelijke was, gebaseerd op een langzaam maar
zeker geconditioneerde naïviteit, hoeft verder geen betoog. Een
enkeling van hen was na de oorlog zo eerlijk om te bekennen dat ze
weliswaar tevreden was met het feit dat de drieëneenhalf duizend Joden
Groningen moesten verlaten, maar dat ze tijdens de oorlog, verplicht
werkzaam op een kantoor van de Duitsers, iedere ondergedoken Jood
waarover ze informatie had, ongemoeid heeft gelaten, aangezien ze tegen
verraad was. Aan
de andere kant was er eind jaren tachtig van de vorige eeuw in
datzelfde Groningen een winkelier, die bijna een halve eeuw na dato
aan ieder van wie hij wist of gevoeglijk kon aanemen dat deze
niet-Joods was vol trots vertelde dat hij op het viaduct bij het
Hoofdstation van Groningen was gaan staan om de treinen met Joden uit
te wuiven, en dat hij daar nog steeds trots op was. Die behoort, als
hij nu nog leeft, tot de categorie der ewig Gestrigen. [3] De Paulskirche
in Frankfurt am Main is een symbool voor vrede en vrijheid. Hier werd
in 1848 de constitutionerende vergadering gehouden voor de stichting
van de Duitse staat. ___________ Saul Friedländer: Nazi-Duitsland en de Joden Deel 1. De jaren van vervolging 1933-1939 Deel 2. De jaren van vernietiging 1939-1945 472, resp. 862 pagina's, in één boek gebonden, met stofomslag. Nieuw Amsterdam uitgevers, Amsterdam 2007. Lannoo N.V., Tielt (voor België) ISBN 978-9-782-3003-8. ____________ Afbeeldingen 1. Adolf Eichmann als 27-jarige in SS-uniform. 2. De Duitse filosofe Hannah Arendt (1906-1975). 3.
Gabriel Bach als aanklager, op de achtergrond Eichmann tussen twee
bewakers in een door kogelvrij glas omgeven beklaagdenbank. 4. Saul Friedländer. 5. Voorzijde van het stofomslag van Saul Friedländers 'foliant' over Nazi-Duitsland en de Joden.
Cultuurspectrum
