Beverse Weetjes in een andere taal lezen klik hier.
Dropbox
Druk op onderstaande knop om een foto en bijhorende tekst te versturen.
E-mail Beverse Weetjes
Uw vereniging organiseert een activiteit, u hebt iets te vieren, u hebt een nieuwtje te melden... Druk op onderstaande knop en stuur uw activiteit...., door.
E.H. Luc Suys was de laatste pastoor in Beveren-Leie. Van 1990 tot eervol ontslag in 2011. Eind april 2014 ging hij zich in zijn geboortedorp, Lauwe vestigen. Overleden op 12 december 2016.
Schijn bedriegt...
Schijn bedriegt soms zozeer dat je zou willen dat mensen, net als levensmiddelen, voorzien waren van een etiket met de ingrediënten.
Bron: Blog Valerieke's Ditjes en Datjes
Plaatselijke info
Onderwijs
Beverse verenigingen
Leonard Lodewijk De Bo Beveren-Leie 27-09-1826 Poperinge 25-08-1885 Klik hier om het Westvlaamsch Idioticon te lezen
Sedert eind maart kan u voor uw CM dossier in Beveren-Leie terecht in een volledig nieuw modern CM-kantoor. De inrichting van dit kantoor is volledig conform de visie van de nieuwe dienstverlening. De ligging is ook heel centraal, nl. op het Kerkplein zelf!
Na de fusie in 2002 tussen CM Kortrijk en CM ieper, die leidde tot het nieuwe verbond CM Zuid-West-Vlaanderen, werd immers geopteerd voor een nieuw dienstverleningsmodel waarin vooral privacy en de nodige tijd en ruimte voor de persoon en zijn dossier centraal staan
VROEGER Wie herinnert zich niet de tijd van de lange rij wachtenden in elk CM-kantoor? Wachtenden hoofdzakelijk voor het afgeven, laten uitrekenen en uitbetalen van de getuigschriften voor verstrekte medische hulp (dokter, tandarts ). Leden met een persoonlijk probleem of moeilijk of delikaat dossier moesten ook hun beurt afwachten en dan soms nog rechtstaand aan de balie alles uitleggen aan de CM-consulent terwijl een halve wachtzaal bij manier van spreken kon meeluisteren. En daar bovenop nog eens de telefoon die steeds ongevraagd tussenkomt
TIJD EN PRIVACY De laatste jaren werd heel bewust de keuze gemaakt om alle verwerking van getuigschriften te weren uit het CM-kantoor. Hiertoe is er een uitgebreid net gecreërd van de gekende witte CM-brievenbussen. Deze bussen vind je in elke gemeente en worden elke nacht geledigd en binnen de twee werkdagen verwerkt door een aparte ploeg. Hierdoor is er in het CM-kantoor tijd vrij voor de ingewikkelder dossiers maar vooral ook voor de persoon achter elk dossier. Ook de mogelijkheid ingebouwd om te werken op afspraak is er. Zo kan er heel concreet de woensdagnamiddag in Beveren op afspraak gewerkt worden. Dit is zeker aanbevolen bij moeilijke en/of delikate dossiers. Ook het telefoonverkeer is gecentraliseerd. Voor de hele regio is er 1 nummer (056/62 11 80) steeds bemand door twee CM-consulenten. Met andere woorden een telefonisch loket!
Ook via de website www.cm.be kunt u een groot deel van uw ziekenfondszaken regelen van bij u thuis. Via de link UW dossier kunt u zelfs dag en nacht uw persoonlijk dossier consulteren.
GLOEDNIEUW KANTOOR Bij de uitbouw van het nieuwe kantoor is er vertrokken vanuit dit dienstverleningsmodel. Dit resulteerde in een fris, warm en modern geheel. Zowel de CM-consulent als de maatschappelijk werker kan voortaan elke klant ontvangen in een apart bureel met het nodige comfort én privacy.
ERVAREN MEDEWERKERS Achter het frisse en nieuwe kantoor heb je natuurlijk de aanwezigheid van de ervaren en deskundige medewerkers : Johan BUYLE, al jaren het vertrouwde CM-gezicht in Beveren-leie en Wouter BEHEYDT als maatschappelijk werker.
OPENINGSUREN CM-loket op dinsdagnamiddag van 14u tot 17u en op vrijdagvoormiddag van 8u30 tot 11u30. Maatschappelijk werk op dinsdagnamiddag van 14u tot 17u.
Pleckerke ligt op ons kerkhof begraven onder een berg arduin en processie en tuinfeest zijn weggedeemsterd tot al vager wordende herinneringen. Enkel De Leievrienden blazen nog, fleuriger en snediger dan ooit.
Door de jaren heen heb ik een hele verzameling doodsprentjes bij elkaar geharkt. Je zou er zeker meer dan een meter hebben, moest je ze allemaal netjes na elkaar rechtop zetten. Sommigen vinden dit maar een lugubere collectie. Ze bekijken me eens vragend als ik daarvan vertel. Als ze durfden zouden ze eens veelbetekenend op hun voorhoofd tikken. Ik vermoed dat ze het laten omwille van de vriendschap. Er is nochtans niets akeligs aan die hobby. Alleen moeten we daaruit besluiten dat ook ons eigen doodsprentje misschien ooit in dergelijke verzameling zal steken. Wat is daar nu voor afschrikwekkends aan?
Slechter ware als we hier moesten blijven rondlopen met onze kwalen en hinken en hijgen als versleten paarden. Sommige van die doodsprentjes zijn reeds oud. Honderd jaar en erboven. Ja, in die tijd stierven de mensen ook. De doodsoorzaken? Vuur in de buik. Verknoopte darm. Cholera of tyfus. Bloed dat in water veranderd was van het verschot. Sommigen kwamen doodgewoon om van honger, of omdat ze te oud geworden waren om nog verder te leven. De doodsoorzaken zijn nu moderner, maar ze maken een mens evengoed dood als een eeuw geleden.
Als schooljongens hadden we natuurlijk een afschuw van dode mensen. Niet van doodsbeenderen echter. Dat zijn twee heel verschillende zaken. Als we er kans toe zagen, maakten we op het kerkhof jacht op bovenliggende doodsbeenderen. Het eerste lijk dat ik gezien heb, was dat van pastoor Lebbe zaliger. We moesten met de hoogste klassen gaan kijken toen hij gestorven was. Ze hadden hem een albe en een kazuifel aangetrokken en hem op een schoon praalbed gelegd in een kamer van zijn Van zijn pastorie. Lebbeke lag vreemd stil en zijn gelaat stond streng. Strenger dan we het bij zijn leven ooit gezien hadden. We waren blij toen we weer buiten stonden, want dat was ons Lebbeke niet meer.
Hoe dikwijls hadden we pastoor Lebbe niet gezien, toen hij op een of andere kant van het dorp een stervende ging berechten. De koster of een misdienaar stapten voor hem uit met brandende lantaarn en lieten helder belgetingel over de stille velden en wegen huppelen, Waar ze voorbijtrokken kwamen de mensen uit hun huis en knielden eerbiedig voor het Allerheiligste dat Lebbeke op zijn borst droeg. Voor wie zou het deze keer zijn. Ze vroegen het zich meewarig af en oogden de in het wit geklede gestalten na, tot ze aan de hoek of een kromming van de weg verdwenen waren.
Als de zieke in kwestie zijn pijp nog niet uitgeklopt had tegen de volgende zondag, werd hij op de preekstoel gerikmendeerd (nvdr in de gebeden aanbevolen). Lebbeke schoof dan zijn bril op het voorhoofd, neep zijn ogen toe en zei dat een gebed gevraagd werd voor die of die, onder de gerechten van onze Moeder de Heilige Kerk. Dat van die gerechten was een zonderling iets en we snapten het eigenlijk niet zo goed. We wisten echter drommels goed dat je een vogel voor de kat was, als ze dat woord voor jou bezigden.
Wij schoolkinderen maakten er ons echter geen zwaar hoofd in en de grote mensen eigenlijk evenmin. Na de hoogmis filosofeerden die maar wat over de berechte, onder het drinken van druppels en pinten in een der dorpsherbergen. Jaja, hij heeft zijn ogen maar meer toe te nijpen. Hij ligt op zijn laatste en zal algauw zijn pak gaan maken. Och, we moeten er allemaal komen. Er leven gene meer van over honderd jaar. Doe ze nog maar eens vol, Suzanne! Weldra meer
Ondertussen staat een nieuwe ploeg klaar Ruth Debaere -Valentine Vercruysse -Eef De Lombaerde -Lieselot Veys ( 2 dagen) -Bert Debrouwere -Dieter Lecluyse -Bjorn De Vriese -Mathieu Lefebvre -Jeroen De Poortere -Sofie Lietaert
Chiro Leieland is nog steeds op zoek naar een kookploeg, die hen tijdens hun 10-daagse bivak wil vergezellen en verwennen met hun kookkunsten.
De leiding van Chiro Leieland heeft uw hulp of die van uw kennissen, vrienden, familie... heel hard nodig. Lees dus a.u.b. verder en ontdek wat ze u te bieden hebben... En vooral wat u hen te bieden hebt.
Het kamp vindt plaats van 22 tot 31 juli. Dit jaar trekken ze met de hele bende naar Bocholt, in het landelijke Limburg. 'De hele bende'... dat zijn zo'n 100 kinderen die samen met de 23-koppige leiding zullen spelen, ravotten, lachen, dansen, zingen, springen, gek doen, en noem maar op... Om al deze activiteiten gedurende 10 dagen vol te houden, moeten de knorrende buikjes uiteraard goed gevuld worden.
Zij bieden u: *10 dagen lang lachende gezichten van alle kinderen en leidingsmensen... *Oké, ze geven toe dat het hard werken is, maar vergeet niet dat je er niet alleen voor zal staan. *Ze rekenen immers op een 8 à 10 koppige bende (4 à 5 duo's), die de handen in elkaar slaan en samen alle patatjes uit de jas helpen, alle wortels in mootjes hakken en alle eitjes pellen...
Bent u geïnteresseerd of wenst u graag meer informatie, dan nodigen ze u heel graag uit op hun infoavond. Deze vindt plaats op DONDERDAG 22 APRIL vanaf 19u het chiroheem (Tomberg 21a, Beveren-Leie).
Kunt u dan niet aanwezig zijn, maar wenst u toch meer informatie? Dan kunt u met al uw vragen terecht bij: Pieterjan Soens (0472/32.31,00) of bij Philippe Courcelle (0478/98.31,45). Ook alle andere leidingmensen zullen u graag verder helpen. Speelse groeten, De leiding en alle leden van Chiro Leieland!
Vanaf vandaag woensdag 14 april kan je in het stadhuis te Waregem een nieuw boekje verkrijgen. De titel verraadt alles: Waregem, stad van het paard.
Het paard en Waregem zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden zowel op cultureel, sportief als sociaal vlak. In dit boekje vind je het allemaal terug. Het is een handig naslagwerk over Waregem en het paard. Je komt weer te weten over de geschiedenis van Waregem als paardenstad, maar ook onze paardeninfrastructuur en hippische verenigingen komen aan bod. Je leest over de paardensport in het algemeen en over hoe je het paard op verschillende vlakken tegenkomt in Waregem.
Het boekje Waregem, stad van het paard wordt verkocht aan 2 euro en kan verkregen worden aan de infobalie van het stadhuis.
Op dinsdag 13 april kwam de zaak van Philip Saelens terug voor en werd er een definitieve uitspraak geveld over de schadevergoeding.
Via zijn advocaat kreeg hij te horen dat de som daarvan 1.88 miljoen euro bedraagt. Na zes jaar kan hij eindelijk het eerste hoofdstuk afsluiten. Dat betekent echter niet dat Philip nu uit de problemen is. Als, of hoeveel hij ooit van dit bedrag in handen zal krijgen is nog maar de vraag want Kristof D kan niet betalen.
Eind volgende week verhuis ik wist Philip te vertellen, maar nu weet ik tenminste waar ik aantoe ben en kan ik mij tot het Fonds voor Slachtofferhulp wenden. Dat zal via mijn advocaten gebeuren die mijn dossier zullen opmaken en overmaken. Wanneer die procedure zal doorlopen zijn weet ik niet, gaat hij verder.
Wat daar uit de bus zal komen moet ik afwachten. Het zal dus nog een tijdlang de eindjes aan elkaar knopen zijn, en dan nog. Ik zal mijn leven gewoon proberen verder te zetten in de hoop dat ik weldra een punt kan zetten achter heel deze affaire. Weet je", sluit hij, "ik werd al aangesproken over het feit van dit aanzienlijk bedrag waarvan ik misschien nooit een cent zal van in handen krijgen"!!!
Om het vorig artikel over Philip te lezen klik hier.
De kaartersclub van t Saske kijkt tevreden terug op het afgelopen seizoen. Het aantal leden liep op tot 50, waarvan enkele niet-kaarters. Samen met de huldiging van de kampioenen mocht daarop geklonken worden in het lokaal. Daar werd ook een uitgebreid souper geserveerd en zorgde Elvis uit Zottegem voor de ontspanning tijdens het gezellig samenzijn.
Kampioen Luc Putman haalde deze keer zijn slag thuis gevolgd door Albertine Lagaisse en Rony Vanhereweghe. De rode lantaarn ging naar Carine Velghe. Op 24 april gaat het gezelschap van start met het nieuwe seizoen. Lidgeld hoeft er niet betaald te worden, enkel 3 euro inleg per kaarting en dat zijn er 10 per seizoen. Met de opbrengst daarvan genieten de leden van een gratis souper op de kampioenhuldiging. Meer inlichtingen zijn te bekomen in café t Saske
En dan kwam het grote ogenblik. Meester Stevens, die voor de gelegenheid fungeerde als chef van het muziek, stak zijn hand de hoogte in en trommelslagen rolden door de plots ingevallen stilte. De fanfare stapte op en even verder bloeide de eerste processiemars open tussen de huizen van de Plaatse. De tocht was begonnen. Wij schreden ernstig en afgemeten. Bewust van de rol die we te spelen hadden. Onze herdersstafjes tikten op de kasseien. Telkens mooi gelijk in een slag. Achter ons defileerden de edellieden van de Heilige Aloysius en daarachter openden de paters in hun bruine pij de weg voor Sint-Jan met zijn lammetje en voor het Jezuskindje.
Die processieorde was volmaakt, als je het goed nagaat. Op het laagste trapje het gewone werkvolk, dan de sabelslepende adel en tenslotte de in hun stenen boeken verslonden monniken, als naaste buren van de hemel. Om voor Kindje Jezus of Sint-Jan te mogen spelen, moest je trouwens van zeer goeden huize zijn. Je moest de nodige garanties van deugdzaamheid en voornaamheid kunnen bieden.
Hetzelfde, maar iets minder streng, gold voor de edellieden. Wij sloebers uit de gewone arbeidersgezinnen, mochten al blij zijn als we een herdersmakke te pakken kregen. Zo zie je maar weer dat alles goed geregeld was in de samenleving. Tot in de processies toe. We hadden echter geen tijd om ons in te laten met sociale beschouwingen. Die lieten ons trouwens steenkoud.
Dievelings keken we van onder onze breedgerande herdershoeden naar de mens en die de stoet gadesloegen. Sommigen stonden op de stoep, of lagen halfgeknield op buitengezette stoelen. Anderen keken toe van achter weggeslagen gordijntjes, naast een met bloemen en brandende kaarsen versierd beeld van het Heilig Hart of van Maria.
Aan schier alle gevels hingen vlaggen. Zwart-geel-rood, met een enkele keer ook een eenzame leeuw. Over de grauwe straatkeien lag een kleurig tapijt van bloemblaadjes en gesnipperd groen. De Plaatsenaars maakten er een erezaak van. Sommigen hadden de dag voor de processie rust noch duur, vooraleer ze een volle paardemand pluk en groensnippers hadden staan. Oude volksgebruiken waarover we nu eens meewarig kunnen glimlachen? Voorzichtig! De mensen hadden werkelijk eerbied voor de processie.
Aan de Klokke sloegen we de terugweg in. We hadden nu alle gelegenheid om de groepen te bekijken die achter ons aangestapt kwamen. Een kleurige optocht van maagdekes en maagden in witte, blauwe, gele, paarse, groene en rode gewaden. Sommige meisjes droegen borden of banderollen waarop devote spreuken geschilderd stonden. Andere, in het gezelschap van de Heilige Godelieve, hadden een opgezette kraai op hun hand zitten. Weer een andere groep wuifde triomfantelijk met palmtakken en zong van Hosanna. Dan waren er ook nog de al wat overjarige maagden die in het paars gekleed waren en een sluier voorgeslagen hadden. Ze droegen kussens waarop de werktuigen van de Passie Onzes Heren lagen.
Mijn moeders jongste zuster heeft jarenlang in de processie opgestapt als Onze Lieve Vrouw van Lourdes. Een erepost! Zedig en ingetogen schreed ze over het kleurige bloementapijt, haar paternoster bungelend aan haar gevouwen handen. Wellicht was ze in gedachten bij haar Sint- Jozef, die ergens achter een raam op de loer stond. Als hij zijn duiven niet moest waken tenminste. Want dat ging voor. Naast haar stapte Bernadetje, zijn klompjes klabetterend op de straatkeien, en met verrukte ogen opkijkend naar de mooie Lieve Vrouwe. Dat Bernadetje van toen is nu al jaren bij de Heer.
Dan volgde het minder kleurige gedeelte van de processie. Maar half zo interessant dus. De koster en zijn Gregorianen stapten zingend op, maar hun gezang viel een beetje bleekjes uit tegen de achtergrond van klankfonteinen die opspoten uit de traagzaam voortstappende fanfare. Vlak daarachter kwam het baldakijn, geflankeerd door twee rijen flambouwdragers. Het werd getorst door vier jongelingen van ietwat beteren huize en beschutte pastoor Lebbe die een beetje moeizaam voortstapte onder het gewicht van zijn monstrans met het Allerheiligste.
Twee met engelenvlerken getooide meisjes gingen dat baldakijn vooraf. Om de zoveel stappen draaiden ze zich zwierig om en strooiden bloemenpluk uit voor het Sacrament. Een schare biddende gelovigen tenslotte vormde de achterhoede van de stoet. Na de processie was het in het Klooster een geharrewar en gedrang van alle duivels. Elk zocht zo spoedig mogelijk in zijn gewoon plunje te geraken om de straat op te kunnen. Een processie die voorbij was, interesseerde ons geen barst meer. Er lagen belangrijker aangelegenheden op ons te wachten.
Een van die aangelegenheden kon bijvoorbeeld het jaarlijkse tuinfeest van de fanfare zijn, dat onveranderlijk doorging op 15 augustus, in de hovingen van de Bouw, bij erevoorzitter De Plecker. Het was de enige keer dat we in dat bomenparadijs konden doordringen, zonder te moeten vrezen gesnapt te worden. Er stond daar een kiosk opgesteld waar De Leievrienden enkele nummertjes uitvoerden en daarna was er gratis tombola. Dat alles is allang geleden. Van die zonnige wereld van toen blijft niet veel meer over. Om de eerste dertig delen te lezenklik hier.
Weldra meer
Erfgoeddag in Waregem: Straffe verhalen uit de wielerwereld
Van rauwe eieren en biefstukken: straffe verhalen uit de wielerwereld op Erfgoeddag in Waregem
Erfgoeddag vormt de finissage van een reeks activiteiten rond Desselgem, Dorp van de Ronde 2010. Rekening houdend met het thema van Erfgoeddag Fake' worden een aantal mythes uit de wielerwereld behandeld. Eminent verteller Rik Vanwalleghem (Centrum Ronde van Vlaande ren) voert een gesprek met een aantal prominente figuren uit de wielerwereld, o.a. Dirk Nachtergaele en Walter Coucke.
Hoe werd Briek tot den ijzeren' gesmeed? Waren de omstandigheden waarin de Flandriens moesten koersen echt zo hels? Moest je als Flandrien echt rauwe eieren in bruin bier drinken en hoe zat dat met het biefstuk in de broek? Was er al doping in de koers tijdens het interbellum en de oorlogsperiode?
Een aantal typische coureurverhalen komen aan bod, dit alles doorspekt met de straffe uitspraken waarvoor Briek bekend stond.
Op erfgoeddag worden een aantal legendes bevestigd en misschien ook ontkracht door wielerkenners en -fanaten. 10.30u.: Rik Vanwalleghem in gesprek met figuren uit de wielerwereld 10.00u.-18.00u.: finissage van de tentoonstelling 'In de tijd van Briek...' zondag 25 april - raadzaal stadhuis Waregem meer info bij het stadsarchief
Op vraag van de familie Johan en Ingrid Devos-Mahieu uit Beveren-Leie is onderstaande activiteit met plezier opgenomen. Zij schreven: "Hallo Rita, Met deze zou ik die uitnodiging willen plaatsen, want sommige mensen weten nog altijd niet wat er in de beschutte werkplaats geproduceerd wordt. Vanalles, het is de moeite om eens te zien. Vandaar mijn poging om het in de Beverse Weetjes te krijgen want ik ben daar een werknemer in Waak 1 afd 104/01".
Opendeurdag 24 april In het kader van 45 jaar Waak Beschutte Werkplaats zet de branding de deuren van zijn dagbesteding open op zaterdagnamiddag 24 april van 14u tot 17u. (zie uitnodiging in bijlage).
de branding-waakvzw biedt ondersteuning aan 245 volwassenen met verstandelijke beperkingen (gebruikers genaamd) en dit verspreid over meerdere locaties in Kortrijk, Heule en Kuurne.
U kan gebruikers van de branding aan het werk zien in hun intern bedrijf op de Ringlaan 30 te Heule: catering, houtwerk, kaarsen en papier, krea kollektief, tuin en voeding, stof en decoratie.
U kan er de snoezelruimte en tuin bekijken en uitleg krijgen over de ervaringsgerichte dagbesteding (voor ernstig mentaal gehandicapte volwassenen, met eventuele bijkomende stoornissen) en over aangepaste dagbesteding in het variatiebedrijf (voor gebruikers met nood aan veel structuur). Ook ons seniorencentrum is te bezoeken en er wordt toelichting gegeven door het arbeids- , vormings- en vrijetijdsbureau. Producten van de bakkerij kan je proeven in de bar. Andere artisanale producten zijn te koop in t Winkeltje.
Via de pendeldienst (start op parkeerterreinen Barco) kan u ook naar Vijverhoek 21 te Kuurne waar u het fabriekswerk van de branding kan bezoeken (in de gebouwen van Waak 3). U dient te parkeren op de parking van Barco (Noordlaan Kuurne overkant Ring). Kleine busjes rijden voortdurend tussen Barco en de Ringlaan 30. (zie plannetje)
Vanaf de parking van Barco kan u ook op de pendelbussen stappen die u naar de afdelingen WAAK Conditionering & Logistiek, inHouse en Green & Clean (Industrielaan 4B te Heule) of WAAK Metaal & Assemblage (Vijverhoek 21 te Kuurne) van de beschutte werkplaats brengen. (www.waak.be), Breng gerust familie, vrienden en kennissen mee!
Bierhappening Waregemse Bierfanaten in Beveren-Leie
Vierde Bierhappening van Waregemse Bierfanaten voor 't eerst in Beveren-Leie
Al voor de vierde maal organiseerden de Waregemse Bierfanaten een Bierhappening. Op zaterdag 3 april van 13.00 tot 22.00 uur kon men opnieuw op ontdekkingstocht en was er keuze uit 63 goede biertjes om te degusteren. Om en bij de 500 personen uit verschillende windstreken van België kwamen daarvoor naar OC t Klokhuis waar deze editie voor het eerst doorging. Zelfs Engelsen en Fransen vonden de weg en weten deze Bierhappening te waarderen.
Dit evenement is gelinkt aan paaszaterdag. Toeval wil dat Desselgem net Dorp van de Ronde is en wij iets minder bezoekers hadden. Doch de aanwezigen waren heel tevreden over het ruime aanbod en de primeurs waren een echt aantrekkingspunt, zegt secretaris Geroen Vansteenbrugge. Het woord Bierhappening wordt jammer genoeg bij sommigen geïnterpreteerd als een soort braspartij, niets is echter minder waar.
De omstandigheden in acht genomen was het goed, nu nog verder uitbouwen. Ook de locatie valt in de smaak bij de bezoekers, we kregen menige felicitaties. Als het aan mij ligt dan mag onze 5de editie ook hier terug plaatsvinden, besluit Geroen.
Overvloedige regenval van 14 mei 2009 erkend als ramp
Overvloedige regenval van 14 mei 2009 erkend als ramp
De overvloedige regenval van 14 mei 2009 in Waregem werd erkend als algemene ramp. Dit betekent dat burgers en bedrijven een schadedossier kunnen indienen bij het rampenfonds. De schade moet zich hebben voorgedaan op het grondgebied van Waregem.
Voor wat komt het rampenfonds tussen Voor alle schade waarvoor de gewone brandverzekering niet in tussenkomt. Dekking voor natuurrampen is immers verplicht opgenomen in de brandverzekering. Hoe indienen Aanvraagformulieren en de nodige info kunnen bekomen worden bij de milieudienst van de stad. De dossiers, met de nodige bewijsstukken, moeten tegen 30 juni 2010 worden ingediend bij de gouverneur van West-Vlaanderen.
Hakhoutbeheer langs Expresweg (N382) door Vlaams Gewest
In de voorbije dagen kreeg het stadsbestuur heel wat vragen van inwoners waarom er nogal wat groen langs de Expresweg (N382) tegen de vlakte ging. Hierbij willen ze enige duidelijkheid verschaffen omtrent deze operatie van hakhoutbeheer
In de voorbije weken zijn heel wat bomen en struiken verdwenen langs de N382 (Expresweg) tussen de afrit aan de E17 en de Gentseweg. Hierover kregen we ondertussen al heel wat vragen van inwoners. We willen hierbij dan ook graag wat meer duiding geven over het hoe en wat.
Tijdens de voorbije weken werden er enkele bomen gerooid en heel wat struiken gekapt langs de Expresweg die doorheen Waregem loopt. Deze werkzaamheden werden vorige week vrijdag beëindigd, gezien het broedseizoen van de vogels begint. De opdrachtgever hiervoor was het Agentschap Wegen en Verkeer, afdeling West-Vlaanderen. En dus niet het stadsbestuur.
Deze operatie werd gevoerd in het kader van het hakhoutbeheer. De bedoeling van de werken is een verjonging door te voeren in het hakhout langs de gewestelijke wegen, zodat het weer in een dichter volume kan terugschieten. Dergelijke werken moeten in heel Vlaanderen om de acht tot negen jaar uitgevoerd worden om de gesloten beplanting te behouden. Echter: in Waregem was de bosgoedbeplanting (bomen en struiken) sinds de aanplanting begin de jaren 80 van de vorige eeuw nog nooit verjongd. Vandaar de ingrijpende rooi-activiteit in de voorbije weken.
In de komende jaren zal alle beplanting op natuurlijke wijze gewoon weer gaan groeien, zodat het groene uitzicht helemaal terug komt. De bomen die niet verwijderd werden, zullen wel nog gesnoeid worden. Zo zullen alle dode en hinderende takken ook weggenomen worden. Bovendien zullen in het eerste stuk van de N382 (dichtst bij de E17) nog een tiental nieuwe bomen worden geplant, omdat de grote grijze abelen daar verwijderd werden.
Meer info over hakhoutbeheer: http://wegen.vlaanderen.be/wegen/bermen/hakhout.php
Afgelopen zaterdag 3 april vond in Waregem de 5e editie plaats van Job*Rock. Het evenement dat de combinatie vormt tussen een jobbeurs en een muziekfestival kon ondanks het slechte weer op een bijzonder grote opkomst rekenen.
Honderden mensen brachten een bezoek aan de gratis jobbeurs, waar 26 standhouders aanwezig waren. De jobbeurs was hiermee een absolute voltreffer. Het festivalgedeelte haalde ruim 1500 bezoekers, die konden genieten van optredens van ondermeer Discobar Galaxie, The Van Jets en Freaky Age.
Wie nog even wenst terug te blikken op de vorige editie die toen nog doorging in OC 't Klokhuis te Beveren-Leie klik hier.
In de processie In onze schooltijd was de processie zoiets als een kleurig plaatje in een saai leerboek. Een bron van verrassing en verpozing dus. Iets wat de sleur en de slenter komt verbreken. Waar je met welgevallen naar kijkt. Halt! Hier begint de vergelijking deerlijk te hinken. We hebben immers niet alleen maar naar de processies gekeken. We maakten er deel van uit. Een onmisbaar deel bovendien. Neem de knechtejongens weg uit zo een processie en je krijgt een optocht van schuldeloze maagdekes. Lief om naar te kijken. Zeker. Maar waar blijf je dan met de mannelijke heiligen? Die zijn er toch ook en niet eens zo zuinig.
Twee keer per jaar trok de processie door de Plaatse. Een keer op de zondag na Sacramentsdag en een keer op Maria-Hemelvaart. Het ging van de kerk aan de Leie naar de steenweg en terug. Onderweg werd een paar keer halt gehouden. Aan het kapelletje aan de Klokke en aan dat van Sint-Jozef bij de hofstede De Robijn. Het Sacrament werd daar uitgesteld, het Tantum Ergo gezongen, en daarna gaf pastoor Lebbe met zijn monstrans de zegen aan de knielende mensen.
We zagen die processiedagen al van verre wenken. Een stralende belofte. Vooraf moest duchtig geoefend worden natuurlijk. Een processie moet immers ordevol verlopen en er moet plechtigheid in zitten. Gewoonlijk was het Zuster Julie die ons inwijdde in de geheimen van de processiestap. De repetities gingen door op het stuk zandige Grote Heerweg in de buurt van het Klooster. Nogal duidelijk dat we hiervoor niet de vergulde en met linten versierde herdersschopjes mochten gebruiken die we in de processie zelf hanteerden. Er werd geoefend met afgedankte suikerboonpersen. Die kwamen per ongeluk nogal eens terecht tussen de benen of op de rug van een opstappende collega.
Zuster Julie had meer dan eens onze neus gekuist toen we nog bij haar in het bewaarschooltje zaten, of ons goedig getroost als we onze knieën opengehaald hadden op de ruige speelplaatsbevloering. Nu waren we echter groter geworden en Zuster Julie met haar bewaarschooltje bekeken we met een tikje minachting. Opzettelijk zouden we de grote Jan uitgehangen hebben om haar te pesten, of om indruk te maken op de meisjes die stonden toe te kijken. Ze moet dikwijls een beetje verdrietig het hoofd geschud hebben.
Op de dag van de processie zelf moest niemand ons aansporen om tijdig in het Klooster te zijn. Daar immers werd de processiekleding uitgedeeld en wie het laatst kwam kreeg gewoonlijk het overschot. Er waren verscheidene groepen die een bezetting hadden van knechtejongens. De herders bijvoorbeeld met hun kleurig jak, grote strohoed en versierde makke (nvdr Herdersstaf met schopje aan de top).
Dan had je de bruine paters. Die keken ernstig in stenen boeken en deden precies alsof ze de diepste geheimen van de godsdienst aan het doorgronden waren. Verder was er een groep edellieden van Sint-Aloysius. De gendarmes, zeiden we. Ze waren geldeed in leuke fluwelen pakjes met zwierige mantel en droegen een speelgoeddegen. Verder had je dan nog het Kindeke Jezus en een klein Sint-Janneke dat een lammetje op zijn arm hield. De groep vendeliers tenslotte had geen speciale kleding nodig. Ze kregen enkel een rode sjerp om de buik gesjord, maar als compensatie mochten ze opstappen vlak achter de fanfare. Dat was ook al iets.
Terwijl de hoogmis haar beslag kreeg, moesten we ons opstellen op het stuk weg tussen Grote Heerweg en kerk. De fanfare stond onveranderlijk geposteerd voor de herberg Het Gemeentehuis. Opzet of toeval? De muzikanten verloren in alle geval hun tijd niet. Die waren schier niet te zien op straat terwijl we stonden te wachten. Als de klok begon te luiden bij het einde van de hoogmis, moest trommelaar Robert Decavel een paar harde roffels ten beste geven, om de laatste Leievrienden van bij de tapkast weg te roepen.
Is Maria Messiaen de oudste inwoonster van Beveren-Leie?
Is Maria Messiaen de oudste inwoonster van Beveren-Leie? Op donderdagvoormiddag 1 april had Beverse Weetjes het genoegen kennis te maken met Mevr. Maria Messiaen. Oma Maria, want zo mocht ik haar noemen, woont in de Kleine Heerweg 23 en is wellicht de oudste inwoonster van Beveren-Leie. Op verzoek van schoonzoon Luc Van Houcke, die nogal heemkundig bezig is, plaatst Beverse Weetjes met plezier deze oproep: Zou Maria Messiaen de oudste inwoonster van Beveren-Leie kunnen zijn?
Maria met 2 van haar zes dochters: links Vera en rechts Hilde. Ontbreken: Ann, Magda, Krista en Mieke
Oma Maria kan nog heel goed vertellen, ze is een heel gemoedelijke vrouw en nam meermaals het woord tevreden in de mond. Korte levensschets Maria is geboren te Lendelede op 15 december 1912 in een gezin die acht kinderen telde. Maria heeft nog een broer die nu 91 is en twee zussen, een die er 84 en een die er 81 is. Tot haar 16de zat Maria op pensionaat bij de Zusters H.Vincentius à Paulo te Lendelede (de kloosterorde die in Beveren-Leie het vrije onderwijs opstartte) en ze is perfect tweetalig. Na haar pensionaat hielp Maria mee in de zaak van haar ouders. Haar ouderlijke thuis was recht tegenover het station gelegen. Naast het uitbaten van een kruidenierswinkel en café was er ook nog een weegbrug en een fietsenstalling. Haar ouders konden de hulp van hun oudste dochter dus goed gebruiken.
Ik weet nog, vertelde Maria, dat ik s morgens de vrachtwagens uit Hulste hoorde aankomen om gewogen te worden. Tijd voor mij dus om op te staan en aan de slag te gaan. Van ontspanning was er toen zo goed als geen sprake, het was toen heel anders dan nu hoor. Ik weet nog goed dat ik eens naar de foor in Kortrijk mocht gaan, maar toen het uiteindelijk zover was zei vader dat het niet paste. Wij stelden ons daar geen vragen bij, we preutelden ook niet tegen, nee, t paste niet en daarmee was de kous af.
Beveren-Leie In 1938 huwde Maria met Henri Soenens en het paar ging zich in Hulste vestigen. De microbe van de kruidenierswinkel is blijkbaar blijven woekeren bij oma Maria en van 1947 tot 1957 runde Maria haar eigen kruidenierszaak. De werkzaamheden van Henri, die als bediende in de weverij van Frans Christiaens werkte, bracht hen in 1957 naar Beveren-Leie in de Kortrijkseweg. Het gezin telde ondertussen al 6 dochters.
Toen we vertelden dat we naar Beveren zouden komen wonen, weet Maria zich nog goed te herinneren, zei men: er is daar niets. Maar we hadden de school, de kerk en de buslijn dichtbij en dat was al heel veel. In 1959 is haar echtgenoot plotseling overleden en sindsdien is ze alleen gebleven. In het weekend van 1 mei 1960 verhuisde Maria naar haar huidige woonst in de Kleine Heerweg. Ondertussen is er in Beveren al heel wat veranderd, gaat ze verder, de huizen op de Tomberg stonden er nog niet, het was nog veel opender en zeker nu ook de Interlin ook weg is . Indertijd, toen het niet goed meer ging in het vlas, is de Interlin een godsgeschenk geweest voor heel wat mensen uit Beveren en omgeving. Laatst voerde mijn dochter me eens met de wagen naar de site en ik was verbaasd van de grote vlakte die er nu zo kaal bijligt.
Tevreden Tijd voor ontspanning heb ik, zeker toen de kinderen nog thuis waren, niet veel gehad, ik zocht er ook geen. Ik had mijn handen vol met het maken van de kleren voor mijn zes dochters, het huishouden runnen, ik maakte zelf confituur, steriliseerde groenten Maar ik ben tevreden over mijn leven, tevreden over mijn gezin en tevreden over mijn gezondheid. Tot mijn 80ste heb ik zelf de tuin kunnen onderhouden en tot over 5 jaar kon ik nog wekelijks naar de mis gaan. Wat kan een mens nu nog meer verlangen?
Pas toen de kinderen zelfstandiger werden of het huis uit waren ben ik lid geworden van de Weduwenkring, van Ziekenzorg en KAV en ik ging heel graag mee op reis met de verenigingen. Daarnaast heb ik trouwens het geluk gehad om naar Italië te reizen waar ik o.a. Rome bezocht, ik ben in Zwitserland geweest en samen met mijn dochter Vera heb ik een paar maal in Engeland vertoefd. Ik heb in het vliegtuig gezeten en heb gevaren. Ik ben gelukkig met mijn 11 kleinkinderen en heb al 8 achterkleinkinderen. Ik ben omringd door de goede zorgen van mijn kinderen en regelmatig krijg ik nog bezoek van vrienden, wat kan een mens nu nog meer verlangen? stelt Maria. Op naar de honderd Is er dan nog iets dat oma Maria verlangt? Als het kan zou ik hier graag nog een tijdje blijven zoals ik nu ben, besluit Maria en dat wenst Beverse Weetjes haar van harte toe!
Update 2 juni 2012 Maria Messiaen - de ouderdomsdeken van de familie die na méér dan een halve eeuw Beveren-Leie heeft verlaten! Mevrouw Maria Messiaen, Woon- en Zorgcentrum " De Meers" Sulkyroute - kamer 472 Schakelstraat 43, 8790 Waregem Update december 2012: Eind december mocht Maria 100 kaarsjes uitbalazen. Update 1 december 2021: Op 5 april 2014 is Maria overleden te Waregem. Aandenken aan Maria Messiaen, met dank aan Luc Van Houcke
Luc Van Houcke op zoek naar foto's en/of documentatie over Desselgem Dat Luc Van Houcke een heemkundige bezigaard is bewees hij al met de 2 boeken die hij schreef en illustreerde met tal van fotos over het nageslacht Van Houcke en Messiaen. Momenteel is hij een foto- en kijkboek aan het afmaken over "Oud Waereghem". Volgend jaar wil Luc hetzelfde doen maar dan is Desselgem aan de beurt. Daarvoor is hij nog op zoek naar informatie, fotos van straatgezichten, klasfotos, jubileums, communie- en doodsprentjes, persoonlijke fotos, kortom alles wat met Desselgem te maken heeft. Wie Luc kan helpen mag hem gerust opbellen of mailen. Hij komt ook graag zelf de documentatie en/of fotos ophalen en na het inscannen bezorgt hij alles onmiddellijk terug. Contact via tel: tel 056 60 06 01
Update 1 december 2021: Luc is ondertussen bezig met het opsporen van alle 100-jarigen uit Waregem.
Schoolfeest in de Stedelijke Basisschool te Beveren-Leie
Op zondag 28 maart was er schoolfeest in de Stedelijke Basisschool te Beveren-Leie. Deze keer werd er niet gekozen voor een traditioneel optreden maar voor een Ontbijtwandeling.
Om 08.00 uur stonden de tafels netjes gedekt, klaar voor de ontvangst van bijna 600 ingeschrevenen. Tot 10.00 uur mochten ze de voeten onder tafel schuiven voor een ontbijt met alles erop en eraan, zelfs de krant ontbrak niet. Na te hebben genoten van een stevig en gevarieerd ontbijt waren de nodige calorieën opgeslagen om aan de wandeling te beginnen en dat deden bijna evenveel ontbijters.
De wandeling liep over een zestal km. Ze voerde langs soms ongekende paden en was doorspekt met tal van verrassingen. Gewapend met plan, pen en de nodige wedstrijdformulieren ging het naar de eerste halte. Die was gelegen in de groenzone van de Bermkouter. Daar mocht elkeen zijn voetbaltalent tentoon spreiden. Vandaar ging het naar de ingang van het chiroheem waar wat meer uitleg geven werd en de Vrass Brothers er voor een muzikale noot zorgden. Een eindje verderop was de derde halte voorzien waar iedereen een appeltje tegen de dorst kreeg. Goed om de weg verder te zetten en via de Trakelweg aan het zuiveringsstation te komen. Daar wachtte een jeneverke of fruitsap als verrassing.
De volgende halte lag een 50-tal meter verder bij de ingang van het gemeentelijk natuurreservaat De Zalvelput. Daar moesten de wedstrijdformulieren afgeven worden. Vooraleer de deelnemers echter hun weg konden verderzetten moesten ze eerst de code ervan ontcijferen. Na wat puzzelen kwamen ze via De Zavelput, Grote Heerweg, Sint-Jansstraat, in de Kleine Heerweg op een inslag bij Joos Vantieghem uit. In een schuurtje kon er vogelpiek gespeeld worden, een chocolade eitje gesmuld worden en de Vrass Brothers speelden er een leuk deuntje.
Een veldwegel bracht de wandelaars terug naar de Sint-Jansstraat en ., om uiteindelijk het eindpunt in de Stedelijke Basisschool te bereiken. Daar kon nog nagenoten worden met een natje en een droogje, was er animatie en werden de prijzen van de affichewedstrijd en zoektocht uitgereikt.
De Vrass Brothers zijn 6 muzikale broers. Ze verzorgen optredens voor diverse gelegenheden zoals: recepties, trouwmissen, feestelijkheden, braderies, concerten, begrafenissen, trouwmissen, privé feestjes, etc. Meer info voor het inhuren van de groep: Karel Verraes, Kortrijkeseweg 336, Beveren Leie, tel 0472 78 00 49
Zumba is een plezierige workout voor iedereen op latinmuziek zoals salsa, merengue, cumbia, reggeaton, samba enz... Je hoeft niet te kunnen dansen om mee te doen. Niets moet, alles mag.
Beveren-Leie Wanneer: woensdagavond van 21.00u. tot 22.00u. Waar: Stedelijke schoolsportzaal - Koning Albertstraat 41 - Beveren-Leie. Volgende startdatum: 21 april 2010
Desselgem Wanneer: donderdagavond van 19.00u. tot 20.00u. Waar: Stedelijke schoolsportzaal - Pompoenstraat 44 - Desselgem Volgende startdatum: 22 april 2010
Deelnameprijs: 50.00 euro voor een 10-beurtenkaart. Info en inschrijvingen: Sportdienst Waregem tel 056/60 07 44
Op zaterdagnamiddag 27 maart was Beverse Weetjes te gast in Desselgem. De paashaas deed er haar intrede in de Okay. Zowel klein als groot konden er proeven van de lekkere chocolade eitjes.
Voor de kinderen was er een zoektocht georganiseerd en had de paashaas voor ieder, die het tot een goed einde bracht, iets speciaals.
De foto's genomen in de namiddag kunnen bekeken worden door hier te klikken. Wie het wenst kan iemand verrassen en via het fotoalbum een persoonlijke E-Card versturen.
Iedere zondagnamiddag moesten we naar de vespers en het lof. Ach, die vespers en dat lof in de stille kerk waar enkel een paar oude wijvekes zaten en ergens een verdwaalde jonkman! Het was een vervelend gedoe en het hing ons gruwelijk de keel uit, maar er viel niet aan te omsnappen. Terwijl de koster zijn langdradige psalmen en hymnen afvijlde, vlinderden onze gedachten naar buiten. Over de zomers zonovergoten velden en wegen. Over het weidse winterlandschap dat te krimpen lag onder sneeuw of ijs.
Pastoor Lebbe wist drommels goed dat we onze band niet lostrokken naar die vespers. Om ons stil te houden, liet hij ons in boekjes bladeren. In oude almanakken, stichtende heiligenlevens, oude missietijdschriften. Ze lagen vooraan op de communiebank en we mochten ze daar gaan halen en tijdens de vespers naar believen onder elkaar uitwisselen. De Sint-Michaëls-almanakken waren meest in trek. Daar stonden mooie plaatjes in en kluchtjes en korte verhalen, die met niet al teveel inspanning te lezen waren.
Pastoor Lebbe! Hij zal het wel goed bedoeld hebben met zijn vespers en zijn boekjes, maar we kunnen toch moeilijk een meewarige glimlach onderdrukken nu. Of had hij het toch bij het rechte eind? Christus heef inderdaad ooit eens vermaand dat men de kleinen tot hem moet laten komen, maar nergens staar geschreven dat almanakken daarbij verboden zijn.
Er was nochtans iets wat de vesperpil een beetje kon vergulden. Dat was het kloppen op de klopzolder. Een heel speciale gunst evenwel, die je niet zo dikwijls toeviel. Een dik half uur voor de vespers stonden we al bij het witgeschilderde hek van de pastorie; Zodra Lebbeke buiten kwam, hadden we hem te pakken. Twintig, dertig kinderstemmen schreeuwden door elkaar. Meneer Paster, meneer Paster, mag ik gaan kloppen deze keer? Mag ik nu eens? Lebbeke had er zijn deun in. Zijn piepoogjes lachten achter zijn gouden brilletje. Hij overzag ons eens en liet het een beetje aanslepen. Tenslotte koos hij er een uit naar het hem inviel.
Als het geluk je gunstig was, trok je dan door het donkere trap gat naast het kerkportaal naar boven, op de klopzolder. Met regelmatige tussenpozen trok je aan het touw dat de klepel tegen de klokwand liet bonzen. Boven je hoofd hoorde je de slag losspringen. Hij zinderde weg door de galmgaten en ging uitzwerven over het weidse landschap dat we zagen door het kleine raampje dat in de meterdikke kerkmuur uitgespaard was. Dan werd het weer stil en geheimzinnig op de stoffige zolder die in een wazig halfduister lag te sluimeren.
Links klom een trapje omhoog naar de eigenlijke toren en rechts hing het zware touw waarmee de klok geluid werd. Aan dat touw hebben we veel plezier beleefd. Het kon gebeuren dat we de klokluider Hector Nolf een handje mochten toesteken als hij aan het luiden was voor de hoogmis. Terwijl de klok aan het zwieren was, konden we ons laten optrekken en weer neerzetten zonder gevaar dat we halverwege zouden blijven hangen. Een attractie apart!
Het was inderdaad een beetje geheimzinnig op die klopzolder. Maar dat was nog niets, vergeleken met het hokje aan de andere kant van het portaal waar de koster zijn rekwisieten voor begrafenissen en jaargetijden bewaarde. Dat donkere hol met zijn akelige inhoud leek echt het voorgeborchte van de hel. Nooit zou het in ons hoofd opgekomen zijn de deur open te steken als we alleen waren. In groep durfden we het wel aan, maar verder dan die deur kwamen we toch niet. Een mens moet geen ongelukken zoeken! Om de vorige delen te lezen klik hier.
Weldra meer
