Het Anne Frank Huis 

In de programmareeks Holland Doc van de NPS wordt op donderdag 29 april via Nederland 2 een nieuwe aflevering uitgezonden — tussen 22:50 uur en 00:09 uur in de nacht op vrijdag 30 april — die over de vader van Anne Frank gaat. Otto Frank werd geboren in 1889 en overleed in 1980. Hij was de enige van de acht mensen die in het Achterhuis in Amsterdam ondergedoken hebben gezeten, die de oorlog heeft overleefd.

Toen Otto Frank het dagboek van zijn dochter in handen kreeg, heeft hij het besluit genomen om dit uit te geven. Dat is voor vele lezers in tal van landen ter wereld een betere ingang gebleken naar de gruwelen van het nazi-bewind dat zijn sporen over onder meer geheel Europa heeft nagelaten. Het heeft een massale oplage bereikt in zeer veel talen.
Vanzelfsprekend bleken er in die tijd toch ook nog 'restanten' van de Jodenhaat te zijn uit de periode waarin de donkerbruine kleur overheerste waarin tal van democratische staten waren ondergedompeld.

Otto Frank kreeg naast de grote instemming die zijn inspanningen oogstten, toch ook weer te maken met abjecte teksten van lui die het nationaal-socialistische gedachtegoed al te zeer hadden geïncorporeerd. Zo werd het succes van dat dagboek voor Otto Frank een relatief schrale troost. De Adolphus-geest was met het einde van de oorlog nog niet verdwenen, en is dat heden ten dage evenmin. 
De stiefdochter van Otto Frank, Eva Schloss, die zo'n brief gisteren in het programma Pauw en Witteman heeft voorgelezen — en daarna waarschuwende woorden sprak met betrekking tot de huidige verrechtsing in maatschappij en politiek —, komt in de documentaire ook aan het woord, evenals persoonlijke vrienden van Otto Frank en vroegere vrienden van Anne en familieleden.
Dat Achterhuis bestond gisteren als museum — met een miljoen bezoekers per jaar — exact een halve eeuw. Moge van daaruit de komende halve eeuw evenveel pionierswerk worden gerealiseerd.

__________

Afbeelding: Voorzijde van een Franse pocket-editie uit 1970 van het Dagboek van Anne Frank.

Aanstaande zaterdag, 1 mei, zal bij het ochtendblad Trouw een gratis dvd worden verstrekt over de Tweede Wereldoorlog, in kleuren en zogeheten High Definition-kwaliteit. Net als dat het geval was met het gratis kunstboek dat verleden zaterdag bij de Volkskrant werd verstrekt, maakt deze dvd deel uit van een omvangrijkere reeks die de lezers van Trouw voor een speciale prijs kunnen verwerven. Degenen die op straat trachten nieuwe abonnees te werven voor die krant — afwisselend met andere bladen uit hetzelfde concern — lieten de afgelopen dagen, althans in het centrum van mijn woonplaats, de mensen die zij trachtten te verleiden, een hele serie dvd's zien over het genoemde thema.
Er wordt vanuit het uitgeversbedrijf flink wat ondernomen om de burgers bij de leesles te houden, in eerste instantie via dagbladen, en die gratis stunts kunnen er, in het gunstigste geval, voor zorgen dat de lezers verder kijken dan de marge van de krant(en) in kwestie breed is.

Een modernist onder de klassieken
Zelfs tal van mensen die menen dat ze geen werken van de Amerikaanse componist Samuel Barber (1910-1981) kennen, hebben niet zelden het Adagio voor strijkers uit 1936 [1] wel eens, of meer dan eens, gehoord. Dat stuk is dan ook niet alleen Barbers beroemdste compositie, maar tevens het meest gespeelde stuk, dat vooral via radioprogramma's de ether in gestuurd wordt.
Reeds in 1942 was Barber de meest uitgevoerde Amerikaanse componist van ernstige muziek. Ook op ons continent was hij veelvuldig hoorbaar aanwezig.
Ongetwijfeld heeft Samuel Barber veel voordeel gehad van het feit dat Arturo Toscanni (1867-1957) twee van die vroege composities tijdens één concert heeft uitgevoerd: naast het reeds genoemde Adagio was dat het eerste Essay voor orkest uit 1937.

Vergeleken met Brahms
Op het eerste gezicht lijkt het niet zo logisch dat het optreden en het oeuvre van Samuel Barber wordt vergeleken met dat van Johannes Brahms (1833-1897), maar als we verder kijken en lezen wat hij daarover zelf zegt — wat hij gevoelsmatig onderging, heeft hij omgezet in sonatevorm, fuga of passacaglia —, is dat wel begrijpelijk. Barber heeft gebruik gemaakt van een neoromantische klankentaal, zij het dan ook met scherpe kantjes, zoals dat in zijn Vioolconcert opus 14 uit 1939 duidelijk wordt. Afgaande op zijn eigen woorden wilde Barber doorgaan met het genereren van moed om zich blijvend naar zijn gevoel te richten bij het componeren.

Twee keer Pulitzerprijs
In het middelste gedeelte van zijn leven als componist is Samuel Barber twee keer onderscheiden met de Pulitzer Prize in Music: in 1958 en 1963.
Van maandag 26 april tot en met vrijdag 30 april is elk van die vijf dagen tweemaal een uur — hetzelfde uur — met werken van deze Amerikaanse componist te beluisteren op BBC Radio 3 in het programma Composer of the week. De eerste keer van 13:00 tot 14:00 uur, de tweede keer tussen 23:00 uur en middernacht.

__________

[1] Op You Tube is een versie van dit Adagio te horen en te zien, zoals die op 15 september 2001, vier dagen na de aanslagen in New York, werd uitgevoerd door het BBC Symphony Orchestra onder leiding van Leonard Slatkin, ter nagedachtenis aan de slachtoffers van 11 september.

__________

Afbeelding: De Amerikaanse componist Samuel Barber in 1944, gefotografeerd door Carl Van Vechten.

Letizia Bataglia legt vast

In een herhaling van de VPRO-Dokwerk-aflevering — De vrouw met de camera: Letizia Battaglia, die op zaterdag 24 april door het digitale televisiekanaal Holland Doc 24 zal worden uitgezonden — kunnen de kijkers kennismaken met de vrouw die de benaming fotografe van de dood ten deel gevallen is. Jarenlang heeft zij in en om de stad Palermo de strijd aangebonden met de maffia. Dat deed zij onder meer door alle slachtoffers te fotograferen, en — als zij daartoe op enigerlei wijze de mogelijkheid zag — tevens de daders.
Die foto's van Letizia Battaglia (geb. 1935) hebben internationaal veel aandacht getrokken en zijn diverse malen bekroond. Daarnaast heeft deze moedige vrouw gewerkt als uitgeefster, en onder het bestuur van Leoluca Orlando (geb. 1947) [1] was ze wethouder voor levenskwaliteit. Vervolgens was ze werkzaam als afgevaardigde voor de anti-maffia partij La Rete in het parlement van Sicilië.

Petra Reski's Maffiaboek

In het inmiddels bekende, want veel stof opgewaaid hebbende, Maffia-boek van de van oorsprong Duitse journaliste Petra Reski vervult Letizia Battaglia eveneens een rol.
Dat boek: Mafia, met de ondertitel Von Paten, Pizzerien und falschen Priestern, is tot stand gekomen als één der gevolgen van het feit dat Petra reski helemaal in de ban geraakt was van het boek De Peetvader [2] van Mario Puzo (1920-1999). Daarom stapte ze na haar eindexamen in een roestige Renault  4, en reed ze van het Duitse Kamen naar Corleone in Zuid-Italië. Eenmaal daar aangekomen, heeft het thema maffia haar niet meer losgelaten.
Petra Reski is erin geslaagd met afvallige maffiosi te spreke, zij het onder politiebescherming. Ook was ze te gast op het huwelijksfeest van de meest scabreuze maffia-advocaat, en had ze contact met maffia-vrouwen, die helemaal niet zo onschuldig waren als het wel eens leek. Ze kon vaststellen dat en enkele maffiabaas liefdespoëzie schreef en dat er priesters waren die de schuilplaats van gevluchte maffiosi bezochten om de heren de biecht af te nemen.
In dat boek worden we niet alleen geconfronteerd met de neerslag in woorden van de ontmoetingen die de schrijfster met al die protagonisten en randfiguren heeft gehad, en met maffia-jagers die hun sporen nalopen; ook zijn we leesgetuigen van de banden welke de auteur heeft ontdenkt en die dat misdaadsyndicaat onderhoudt met gelijkgestemden in Duitsland. 

De relatief recente moorden die in Duisburg werden gepleegd, tonen aan dat die extreem malafide organisatie zijn voelhoorns tot ver buiten het eigen land en de VS heeft uitgestrekt, evenals andere, al dan niet figuurlijke lichaamsdelen.
__________

Petra Reski: Mafia — Von Paten, Pizzerien und falschen Priestern. 336 pag., gebonden met stofomslag. Droemer Verlag München 2008. ISBN 978-3-426-27466-8

__________

[1] Leoluca Orlando is een man die de maffia openlijk bestrijdt en daarom altijd is omgeven door lijfwachten. Dat was zelfs in een Duitse televisiestudio het geval toen hij in de Talshow 3nach9 van Radio Bremen, alweer jaren geleden, een interview gaf aan Giovanni di Lorenzo.

Orlando was van 1985-1990 burgemeester van Palermo, en van 1993 tot 2000 nogmaals.

[2] Petra Reski las van De Peetvader vanzelfsprekend de Duitse vertaling, Der Pate. Interessant is het om te weten dat Mario Puzo, gevraagd naar de oorsprong van zijn enorme kennis omtrent de Siciliaanse Maffia, zei bij het schrijven meer de familie Kennedy voor ogen te hebben gehad.

Italiaans-Amerikaanse schrijfster van misdaadverhalen Donna Leon zegt dat ze alles wat ze over de Maffia weet, aan Petra Reski te danken heeft.

____________

Afbeeldingen

1. Letizia Battaglia, hier samen met Franco Zecchin in Mondello, 1987.

2. Petra Reski. (Foto © Paul Schirnhofer.)

Letizia Bataglia legt vast

In een herhaling van de VPRO-Dokwerk-aflevering — De vrouw met de camera: Letizia Battaglia, die op zaterdag 24 april door het digitale televisiekanaal Holland Doc 24 zal worden uitgezonden — kunnen de kijkers kennismaken met de vrouw die de benaming fotografe van de dood ten deel gevallen is. Jarenlang heeft zij in en om de stad Palermo de strijd aangebonden met de maffia. Dat deed zij onder meer door alle slachtoffers te fotograferen, en — als zij daartoe op enigerlei wijze de mogelijkheid zag — tevens de daders.
Die foto's van Letizia Battaglia (geb. 1935) hebben internationaal veel aandacht getrokken en zijn diverse malen bekroond. Daarnaast heeft deze moedige vrouw gewerkt als uitgeefster, en onder het bestuur van Leoluca Orlando (geb. 1947) [1] was ze wethouder voor levenskwaliteit. Vervolgens was ze werkzaam als afgevaardigde voor de anti-maffia partij La Rete in het parlement van Sicilië.

Petra Reski's Maffiaboek

In het inmiddels bekende, want veel stof opgewaaid hebbende, Maffia-boek van de van oorsprong Duitse journaliste Petra Reski vervult Letizia Battaglia eveneens een rol.
Dat boek: Mafia, met de ondertitel Von Paten, Pizzerien und falschen Priestern, is tot stand gekomen als één der gevolgen van het feit dat Petra reski helemaal in de ban geraakt was van het boek De Peetvader [2] van Mario Puzo (1920-1999). Daarom stapte ze na haar eindexamen in een roestige Renault  4, en reed ze van het Duitse Kamen naar Corleone in Zuid-Italië. Eenmaal daar aangekomen, heeft het thema maffia haar niet meer losgelaten.
Petra Reski is erin geslaagd met afvallige maffiosi te spreke, zij het onder politiebescherming. Ook was ze te gast op het huwelijksfeest van de meest scabreuze maffia-advocaat, en had ze contact met maffia-vrouwen, die helemaal niet zo onschuldig waren als het wel eens leek. Ze kon vaststellen dat en enkele maffiabaas liefdespoëzie schreef en dat er priesters waren die de schuilplaats van gevluchte maffiosi bezochten om de heren de biecht af te nemen.
In dat boek worden we niet alleen geconfronteerd met de neerslag in woorden van de ontmoetingen die de schrijfster met al die protagonisten en randfiguren heeft gehad, en met maffia-jagers die hun sporen nalopen; ook zijn we leesgetuigen van de banden welke de auteur heeft ontdenkt en die dat misdaadsyndicaat onderhoudt met gelijkgestemden in Duitsland. 

De relatief recente moorden die in Duisburg werden gepleegd, tonen aan dat die extreem malafide organisatie zijn voelhoorns tot ver buiten het eigen land en de VS heeft uitgestrekt, evenals andere, al dan niet figuurlijke lichaamsdelen.
__________

Petra Reski: Mafia — Von Paten, Pizzerien und falschen Priestern. 336 pag., gebonden met stofomslag. Droemer Verlag München 2008. ISBN 978-3-426-27466-8

__________

[1] Leoluca Orlando is een man die de maffia openlijk bestrijdt en daarom altijd is omgeven door lijfwachten. Dat was zelfs in een Duitse televisiestudio het geval toen hij in de Talshow 3nach9 van Radio Bremen, alweer jaren geleden, een interview gaf aan Giovanni di Lorenzo.

Orlando was van 1985-1990 burgemeester van Palermo, en van 1993 tot 2000 nogmaals.

[2] Petra Reski las van De Peetvader vanzelfsprekend de Duitse vertaling, Der Pate. Interessant is het om te weten dat Mario Puzo, gevraagd naar de oorsprong van zijn enorme kennis omtrent de Siciliaanse Maffia, zei bij het schrijven meer de familie Kennedy voor ogen te hebben gehad.

Italiaans-Amerikaanse schrijfster van misdaadverhalen Donna Leon zegt dat ze alles wat ze over de Maffia weet, aan Petra Reski te danken heeft.

____________

Afbeeldingen

1. Letizia Battaglia, hier samen met Franco Zecchin in Mondello, 1987.

2. Petra Reski. (Foto © Paul Schirnhofer.)

In een radio-bijdrage van zo'n drie kwartier zal Susan Rutherford zich verdiepen in de geschiedenis van het fenomeen opera in Engeland, maar dan specifiek waar dit zich buiten Londen voordeed. De periode die zij onderzoekt, loopt tot aan de teloorgang van de prominente zangeres Maria Malibran (1808-1836), die zich — onder meer — uiterst verdienstelijk heeft gemaakt voor het onderdeel muziektheater in de historie van het Britse cultuurleven.
In de loop van het verhaal dat Susan Rutherford vertelt, wordt de luisteraar tevens geconfronteerd met reisorganisaties die in eigen stroomtreinen door het land trokken.
Vandaar de titel van het programma When the opera comes to town. Als dat in provinciesteden gebeurde, kwamen de mensen van alle rangen en standen in groten getale luisteren.
Het programma valt te beluisteren op zaterdag 24 april via BBC Radio 3, tussen 13:15 uur en 14:00 uur.

Canvas-documentaire

Op woensdag 21 april wordt er opnieuw op twee Europese televisiezenders een programma uitgezonden over seksueel misbruik van kinderen, echter niet alleen maar binnen de context waarmee we de laatste maanden in en om ons land zo intensief worden geconfronteerd doordat deze gevallen — evenals die van andersoortige mishandeling — in het middelpunt van de belangstelling hebben gestaan.
De multiraciale vrouwenorganisatie Bobbi Bear in het Zuid-Afrikaanse Dunbar is ten strijde getrokken tegen het seksueel misbruik van kinderen. De methode die men daarvoor gebruikt, bestaat in het gebruik van teddybeertjes die ertoe moeten dienen dat de kinderen aan de hand van die — zeer tot de verbeelding sprekende — speelgoeddieren vertellen wat er met hen is gebeurd.
De film met de titel Rough aunties wordt gepresenteerd door het tweede Nederlandstalige Belgische televisienet Canvas, in de avonduren tussen 23:20 uur en 01:05 in de nacht op donderdag 22 april.

ARD-reportage

Ongeveer een maand geleden werd in het politieke discussieprogramma Hart aber fair van het eerste Duitse televisienet ARD/Das Erste aandacht besteed aan het seksueel misbruik van kinderen door met name katholieke geestelijken in (vooral) de Duitse Bondsrepubliek en Oostenrijk. Gespreksleider toen was Frank Plasberg, die met tal van uiteenlopende programma's op de Duitse buis present is. De discussie leek zich toe te spitsen op het celibaat, en dat leidde er weer toe dat het slachtoffer van eertijds onder de deelnemers dreigde de discussie te verlaten.

Diezelfde journalist presenteert op diezelfde zender — tussen 23:30 uur en 00:15 uur — een reportage over seksueel misbruik van kinderen door geestelijken, onder de titel Sündenfall Missbrauch — Kirche in der Krise.
__________

Zie ook onze bijdrage van maandag 19 april op deze site.

__________

Afbeelding: TV-moderator Frank Plasberg.

Een tweeluik herhaald
Op woensdag 21 april zendt het digitale kanaal Geschiedenis 24 twee afleveringen achter elkaar uit van het VPRO/NPS-programma Andere tijden uit onder de titel Pim en zijn volk. Voor wie de dagen van het opvallende optreden van deze gefrustreerde man uit de zijlijn in die context heeft meegemaakt, zal direct begrijpen dat die titel een dubbele bodem heeft. 

In het eerste deel van dit tweeluik wordt aandacht besteed aan de manier waarop Pim Fortuyn (1948-2002) een uiterlijke metamorfose liet plaatshebben: hij veranderde van een tamelijk onbekende academicus die zich onderscheidde door enorm af te geven op het bestaande bestel, dat hij kennelijk niet echt goed had bestudeerd. Als hij dat wel had gedaan, zou blijken dat hij veel van dat alles zelf ook zo zou willen doen. Maar zijn markante optreden was er dan ook vooral op gericht om zelf niet alleen in de schijnwerpers te komen, al was — een niet zelden pijnlijke — ijdelheid hem niet vreemd. In dat opzicht deugde hij wel voor het vak van politicus. Allengs wist hij de aandacht zo op zich te vestigen dat hij uit de reacties meende te kunnen — of wellicht zelfs moeten — opmaken dat hij de (toen) eerstvolgende minister-president van ons land zou worden. Een parallel met onze hedendaagse criticaster jegens het politieke bedrijf — die er zelf vast en zeker een nog grotere chaos en ellende van zou maken — valt niet te missen, zeker als je beseft dat die in het verre buitenland al heeft aangekondigd de huidige nieuwe premier te worden. Maar dat zal evenmin werkelijkheid worden gerealiseerd als dat voor Fortuyn was weggelegd.
Die eerste aflevering wordt uitgezonden tussen 21:43 en 22:09 uur.

Grote aantrekkingskracht

Het soort populist dat Fortuyn uitbeeldde, mag er altijd wel op rekenen voor vele mensen — van allerlei slag — aantrekkelijk te zijn: niet alleen om een 'tegenstem' op uit te brengen, maar tevens in de, al dan niet terechte, overtuiging dat er bij voldoende stemmen vóór zo'n volksmenner wel ruimte zou zijn voor grote veranderingen, die dan tevens verbeteringen zouden blijken te zijn, doch net als in de eerste jaren van deze eeuw hoeft men daarop ook nu niet meer dan vage hoop te koesteren.
In de tweede aflvering van Andere tijden, die tussen 22:09 uur en 22:37 uur zal worden voorgesteld, komen mensen aan het woord die in Pim Fortuyn de nieuwe leider zagen, die ook werkelijk in staat zou blijken Nederland te veranderen.

Maarten van Rossem over populisme nu
In zijn onlangs verschenen boek Waarom is de burger boos analyseert historicus Maarten van Rossem het in ons land is gekomen tot het wijd verbreide fenomeen boze burger. En het zou dan ook niemand mogen verbazen als diegene verneemt dat een groot deel van dat boek is gewijd aan opkomst, optreden en ondergang van de Nederlands politicus genaamd Pim Fortuyn. Als men dat boek heeft gelezen, is er niets meer onduidelijk over de oorzaken en achtergronden van dat hedendaagse populisme dat de politieke verhoudingen in Den Haag zo intens verziekt. En derhalve komen ook figuren als Wilders en Verdonk op enkele bladzijden van Van Rossems boek voor, maar heeft de schrijver het met nadruk over Fortuyn omdat met zijn verschijnen op het politieke toneel van ons land de snelle wending van een groot deel van onze burgerij naar een niet gering obscurantisme van diens kongsi een feit is geworden en  alleen als gevolg daarvan een persoon als de oogkleppenhouder die Wilders ons voorspeelt de kans heeft gekregen zoveel aandacht voor zichzelf te genereren.

Uitdaging voor de gevestigde orde en dito partijen

Vanzelfsprekend is er op veel plaatsen in de wereld een bepaalde voedingsbodem aanwezig voor extremen in maatschappij en politiek. Dat die vruchtbare grond in Nederland zich zo snel zou weten uit te breiden na het beschamende einde van de politieke stroming LPF (Lijst Pim Fortuyn) is bepaald geen teken van een kleurrijk politiek spectrum in onze residentie met de beide kamers van het parlement; sterker nog: het is een bewijs van geestelijke armoe. In die instituten, maar voornamelijk in de Tweede Kamer, zijn figuren als Verdonk en Wilders ertoe gekomen hun dwaasheden ten beste te geven en hun verachting jegens cultuur en kunsten breed uit te meten.
Daarvan worden, net als in de gedeelten over Pim Fortuyn, duidelijke woorden gesproken in het boek van Maarten van Rossem, dat alleen al daardoor voldoende aanleiding biedt om het u in volle overtuiging u aan het hart te leggen in dit boek te lezen over de huidige, nadrukkelijk éénentwintigste eeuwse verschijningsvormen van deze kwalijke ontwikkelingen binnen de huidige Nederlandse politiek. En u zult er een completer beeld van de mens en politicus Pim Fortuyn aan overhouden.

__________
Maarten van Rossem: Waarom is de burger boos — over hedendaags populisme.  126 pag., paperback, Amsterdam, februari 2010. Nieuw Amsterdam Uitgevers. ISBN 978-90-468 0705 7.

Maffiapraktijken

Het Nederlandse digitale televisiekanaal Holland Doc 24 biedt op maandag 19 april een documentaire over een ernstige vorm van misbruik met grote gevolgen, zij het een andere abjecte verschijningsvorm van misbruik dan op datzelfde tijdstip — in ieder geval gedurende de eerste drie kwartier van deze film — op het eerste Duitse televisienet in het centrum van de belangstelling staat: misbruik van kinderen.
Op dat digitale kanaal wordt, in de documentaire Videocracy, een dwarsdoorsnede getoond van de thans in Italië heersende videocratie. De documentaire van Erik Gandini is als Zwees-Deens-Brits-Finse coproductie tot stand gekomen.

In het middelpunt: een razende Roeland

Centraal thema van de film is Italië's minister-president Silvio Berlusconi (geboren 1936), een der meest kwalijke regeringsleiders van het na-oorlogse Europa. Dit gedrocht zet zowel de media alsook de politiek volkomen naar zijn hand.
In zijn jonge jaren heeft hij, om geld te verdienen opgetreden als muzikant en gewerkt als kelner op een schip. Alsof dat niet al erg genoeg was. . . . .
De regisseur richt zich vooral op het schemergebied tussen de realiteit die de televisie ons voortovert aan de ene kant en, anderzijds, de wereld die zich daaraan — helaas voortdurend — blijft spiegelen.
De rolprent heeft een duur van zo'n vijfentachtig minuten, en wordt aan de kijkers voorgesteld tussen 21:00 uur en 22:25 uur.

Afbeelding: Berlusconi tijdens een bezoek aan Japan. De lach verbergt veel kwalijks.

Op maandag 19 april presenteert het eerste Duitse publieke televisienet ARD/Das Erste een reportage getiteld Sexobject Kind. Daarin wordt ingegaan op het misbruik van kinderen, ongetwijfeld mede ingegeven door de explosieve stijging van het aantal mensen dat naar buiten komt met zwaarwegende klachten jegens ouderen die hun positie hebben misbruikt ten einde zich te doen gelden voor het bevredigen van machtswellust dan wel heel directe seksuele wellust. De meesten van hen doen dat pas decennia na het gebeuren, en worden daarbij wellicht enigszins aangemoedigd door het feit dat er nu zoveel jongeren van anno toen blijken te zijn misbruikt, die eindelijk met het lijden van toen — dat soms sluimerend, soms op andere wijze, is blijven doorgaan tot en met deze dag.
Ook komt de vraag aan de orde waarom pedofielen — verkeerde term: het gaat over pedoseksuelen, en dat is een categorie van een geheel andere orde — door de rechter zo dikwijls geen therapie hebben opgelegd gekregen, want de ervaring heeft getoond dat recidivisme heel vaak voorkomt.
De uitzending van deze reportage zal tussen 21:00 uur en 21:45 uur worden gerealiseerd.

Bij het scheiden van de beelden- en geluidenmarkt van woensdag 14 op donderdag 15 april zendt het tweede Nederlandstalige Belgische televisienet Canvas, tussen 23:20 en 00:10 uur, een BBC-documentaire uit die werd gerealiseerd in 2009. Deze film gaat over Charlie Russell and Izzy Charman, twee jonge filmers die zich ten doel hebben gesteld de laatste nazi-oorlogsmisdadigers op te sporen, welke nog steeds voortvluchtig zijn. Zij willen de nog steeds verborgen geschiedenis van die extreme criminelen openbaar maken.
Het zal een langdurige en inspannende zoektocht worden, niet in de laatste plaats doordat er maar heel weinig meer in leven zullen zijn, althans relatief gezien: ieder is er immers één teveel.
Toch zijn de twee doorzetters erin geslaagd enkele van die figuren op te sporen en hen zelfs voor de camera te krijgen. De een beweert zich niet aan de gegeven bevelen te hebben kunnen onttrekken zonder zelf in levensgevaar te geraken, een andere hoogbejaarde beweert dat hij zich van alle gebeurtenissen niets meer te kunnen herinneren: met zijn 94 jaar is hij te oud en te zwak; uitgeleverd, door Oostenrijk aan Kroatië, wordt hij niet. Dan komen ze terecht bij iemand die eind verleden jaar eindelijk is veroordeeld: levenslang heeft hij gekregen. 
Ook komen ze in contact met een extreem gestoorde vrouw, genaamd Ursula Overbeck, die een hoge functie bij de Hitlerjugend heeft bekleed, en tot de groep van de ewig gestrigen behoort: zij ontkent de Holocaust en is tot op de dag van de confrontatie een fervent aanhanger van de nazi-ideologie.
Al die opgespoorden spreken met de twee jonge filmers over schuld en boete, over de tijd die snel over alle gebeurtenissen heen vliedt en ten slotte over het feit dat de geschiedenis altijd wordt geschreven door de overwinnaars.

Na de dominees

In 1969 hebben Hans Keller en Roelof Kiers voor de VPRO een documentair getint programma gemaakt over het fenomeen Pornografie in Nederland.

Twee jaar nadat de dominees de zendgemachtide VPRO definitief de rug hadden toegekeerd, is de film uitgekomen. Daarmee is dit programma een symbool geworden voor de verander(en)de VPRO. Tussen de vier letters stonden geen puntjes meer en was het epitheton vrijzinnig protestant verleden tijd. Veel van de oudere leden bleken moeilijkheden te hebben met het naakt dat vanaf da moment op de buis verscheen, en die als gevolg daarvan hun lidmaatschap hebben opgezegd. Daar stond echter tegenover dat de zender een grote(re) aantrekkingskracht ging uitoefenen op de wat progressievere groeperingen binnen het maatschappelijke gebeuren in Nederland.
De film wordt uitgezonden door het digitale televisiekanaal Geschiedenis 24, op woensdag 14 april tussen 22:09 uur en 23:00 uur. Voor eventuele herhalingen in de nachtelijke uren en overdag kunt u informatie inwinnen op de website van de zender, dan wel via gids.vpro.nl

De Bossche variant

Deze week herhaalt het digitale televisiekanaal Geschiedenis 24 de driedelige serie documentaires onder de titel Erotische panorama's. Die stamt uit 1988 en werd gerealiseerd door Emile Fallaux. Het thema van de drie afleveringen is de (toen) veranderende seksuele moraal in Nederland. Hoewel dat in de jaren tachtig niet voor het eerst geschiedde — want wij van Cultuurtempel herinneren ons de snel veranderende moraal aangaande erotiek en seksualiteit in de jaren zestig van de vorige eeuw nog heel goed.

De eerste aflevering —de Bossche variant — wordt uitgezonden op dinsdag 13 april, tussen 23:05 uur en middernacht. Daarin besteedt Emile Fallaux aandacht aan de eerste (meer openlijke) verkoop  van condooms en tevens andere acties van de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming (NVSH).

Het tijdschrift Sekstant van die instelling telde in die jaren een heel behoorlijk aantal lezers.

Familie De Witt

De tweede aflevering wordt aan de kijkers van Geschiedenis 24 voorgesteld op woensdag 14 april, tussen 20:29 uur en 21:28 uur. In die episode komen Erotische lotgevallen van de familie De Witt aan de orde.

Erotische panorama's
Aflevering drie — op donderdag 15 april, te zien tussen 20:38 uur en 21:28 uur — is getiteld
Het erotisch panorama. Hierin wordt aandacht besteed aan een groep mensen die reeds in de

jaren zestig van de vorige eeuw betrokken is geweest bij diverse activiteiten van voornoemde NVSH.