Groei en bloei van het Beverse St. Gregoriuskoor (deel 10)
De periode 1957 - I967
Het leven gaat verder.
We hadden meester Stevens verloren, maar het leven moest verder gaan. Nooit blijft de wereld stilstaan, hoe groot de schokken ook zijn die opgevangen moeten worden. Gentiel Callewaert was dus definitief onze dirigent geworden. Een jonge kerel toen nog die Gentiel. De jongste ongeveer van het ganse koor. Gemakkelijk zal hij het wel niet gehad hebben toen. Voor bijna allen was Jozef Stevens de "meester" geweest. Gentiel Callewaert daarentegen was de "kameraad" . Gewoon soldaat, uit de rangen naar voor getreden. We vermoeden dat die kameraadschap hem heeft gesteund in zijn beginperiode.

Al spoedig bleek dat hij inzake werkkracht en inzicht voor zijn oude onderwijzer niet moest onderdoen. Op verbluffend korte tijd had hij de knepen van het vak onder de knie. Zijn jongensachtige verlegenheid week dan ook algauw voor mannelijk zelfvertrouwen.

Op het koor zelf werkte zijn persoonlijke ontplooiing in als een opkikker. We hadden ons onzeker gevoeld. Zo jong nog! Nauwelijks de studentenbroek ontwassen. Zal hij het halen? Toen hij het haalde met glans, werden we geestdriftig. Zie je wel! Ze krijgen er ons niet onder. Vooruit mannen!
Er werd hard gewerkt in die jaren. Zeer hard. Niet enkel bij het mannenkoor. Meester Callewaert had Jozef Stevens' voorliefde voor kinderstemmen overgeërfd. Hij wilde die sopraantjes echter liefst niet bij de uitvoering van meerstemmige missen betrekken. Die vogels gingen nu te vroeg vliegen naar de middelbare school. Voor het koor waren ze dan zo goed als verloren. Anders maakte hij echter ruim gebruik van kinderstemmen. Kerstliederen, gregoriaanse voorzang, en zo meer.

Op het einde van de vijftiger jaren kregen we ook in Beveren een middernachtmis op Kerstdag. Eindelijk. Het had nogal wat voeten in de aarde gehad. Bij pastoor De Visscher moesten we met dit voorstel helemaal niet komen aandraven en ook pastoor Deltour was er aanvankelijk niet al te happig naar. De karig bezette stoelen in de vroegmis op Kerstdag deden het tenslotte. Is dat geen zonde, mijnheer Pastoor? Wij doen ons best om een kerstprogramma te brengen dat er wezen mag en zie eens! Hoeveel mensen heb je nog in de vroegmis? Die gaan elders, mijnheer Pastoor. Die gaan naar een middernachtmis. Pastoor Deltour gaf zich gewonnen. Beveren zou voortaan ook zijn middernachtmis hebben. Hier voor ons ligt het kerstprogramma van het jaar I959. Een gestencild blaadje. Niet veel sieraad aan. Maar het is een kostbare getuige. Zo zouden we er meer moeten hebben. Het was de driestemmige “Missa in honorem Sancti Adalberti" van Elbert Franssen die toen werd uitgevoerd. Een van de moeilijkste missen die we ooit hebben aangeleerd. Maar mooi als een sprookje. Beierend als klokkenspel. Als Gentiel Callewaert in één mis bewezen heeft dat hij een bekwaam dirigent geworden was, het wel in deze geweest. Het onophoudelijk aanzwellen en sterven, het in- en uitvallen der verschillende stemmen, moet het uiterste van zijn aandacht gevergd hebben.
Op Kerstdag I960 pakten we uit met onze zogezegde "Franse mis" Een driestemmig stuk, gekomponeerd door een zekere Dirickx. Pas¬toor Deltour had een met de hand geschreven eksemplaar ervan gevonden in de nagelaten paperassen van zijn voorganger en koster Nolf had toen met engelengeduld het handschrift ontcijferd en op stencil gezet. Een mooie mis. Gracieus en vleiend van melodie. Niet vreemd dus dat ze bij ons de "Franse mis" geheten werd.
Op Kerstmis I96I werd teruggegrepen naar de tweestemmige "Missa Quarta" van Alfons Hoortgat en in I962 was het weer de beurt aan de "Missa in honorem Sancti Adalberti". Ondertussen echter hadden koster Nolf en dirigent Callewaert er iets nieuws op gevonden om de feestelijkheid omheen de middernachtmis nog verder op te voeren. Beroep werd gedaan op een paar koper- en strijkinstrunenten. Het "Gloria schalt gans het Eden" klonk door de kerk als een bazuinstoot. De bazuinstoot die de opening van een glansrijke plechtigheid aankondigt.
Op het kerstprogramma van het jaar I961 zijn enkele namen van sopraans aangetekend. Waarom ze niet even vermelden hier. Patrick Mauws zong toen het "Adeste Fideles". Hij had een prachtige stem die Patrick. Verders werden ook nog solonummers gezongen door Willy Kindts, Patrick Lateur, Carlos Meersman, Herman Mestdagh, Johan Pieters, Christ Coussement, Roland Lavens en Johnny Vanderheeren.

Och, we wilden maar dat we hier de namen van al de sopraans konden optekenen die ooit in het Beverse koor gezongen hebben. Maar dit is onbegonnen werk. Het zijn er tientallen en tientallen geweest en volledig zouden we toch nooit kunnen zijn. Beter dan maar er niet aan te beginnen. Wie ze ook zijn echter, we groeten ze met warme genegenheid. Ook zij maken deel uit van onze grote zangersfamilie. Ondertussen kunnen we ook nog eens kijken hoe het mannenkoor ervoor stond in I961. Er is een ledenlijst uit die tijd bewaard. Zie maar:
Hubert Ameye, Gentiel Callewaert, Roland Decaluwe, Michel Debrouwere, Marcel Desmet, Marcel Himpe, Arthur Kerkhove, Jaak Meersman, André Ostijn, André Nolf, Arseen Roobroeck, Eric Sabbe, Willy Stevens, Lucien Vancraeynest, André Vandermeiren, Germain Vandorpe (Gentstraat), Godfried Vandevoorde, Paul Vercruysse, Lucien Vereecke, Hubert Velghe, Robert Meersman, Lucien Meersman.
Weerom waren dus enkele nieuwe namen opgedoken. En dat was broodnodig. Heel wat oude vrienden immers konden er niet langer meer bij zijn. Wie oplettend toekijkt, ziet dat er in het koor altijd een druk komen en gaan geweest is omheen een kern die vast aaneengesnoerd bleef.

Och, dat gedurig veranderen is heel natuurlijk tenslotte. Weet een mens ooit waar hij in zijn leven zal belanden? De ene verhuist. De andere krijgt nieuwe levensvoorwaarden voor de voeten geschoven. En zo gaat het verder. Er zijn duizend en één zaken die een mens van zijn liefhebberij kunnen aftrekken. Haar, hoe het ook zij, als je ergens een oud-zanger ontmoet dan spreekt hij altijd met weemoed over de goede dagen van weleer.
Tot zover hebben we enkel gesproken over uitvoeringen op Kerstmis. Het is echter duidelijk dat ons koor ook bij andere kerkelijke feesten naar buiten kwam. Evengoed als vroeger trouwens. Pasen, Pinksteren, de Ommegang, de Kermis, Allerheiligen, het waren allemaal dagen waarop de Bevernaars vragend zouden opgekeken hebben als we niet met iets speciaals uitpakten.
Met die kerkelijke feesten was de kous nog niet afgebreid. De mensen gingen meer en meer beroep doen op ons. Ze hielden van hun koor en pakten er graag mee uit tegenover vrienden en kennissen. Sommigen hadden er wel een paar duiten voor over om ons bij bijzondere gelegenheden te laten optreden in de kerk. Zo hebben we in het jaar I963 gezongen bij het gouden huwelijksjubileum van Achiel en Euphrasie Vancraeynest.

Dat eigenste jaar ook hebben we voor het eerst de Sint-Jozefsmis opgeluisterd voor de Interlin. Ook voor huwelijksmissen werden we gevraagd. In I965 zongen we bij het huwelijk van Lieva Rigolle. De eerste van een reeks die ondertussen reeds behoorlijk lang geworden is.
Het bracht allemaal zaad in het bakje. En is er nu iets wat een kas broodnodiger heeft? Natuurlijk dat we niet altijd met onze rekening klaar stonden. Je kan toch geen geld vragen voor het zingen van een eremis bijvoorbeeld. Neenee, we weten nog wel iet of wat hoe het in de wereld hoort. Ook bij een zanger die huwt moet je niet pogen de duiten uit zijn zak te persen. Maar bierbonnetjes hebben we nooit afgeslagen. Nogal duidelijk. Je moet toch niet katolieker willen wezen dan de paus zelf.

In het jaar I963 zijn we ook eens de hoogmis gaan zingen in de Pius X kerk te Kortrijk. We hebben er een beste indruk van bewaard. Een sobere kerk, niet te groot, en met een akoestiek als in een koncertzaal. Het waren hoofdzakelijk latijnse motetten die we daar brachten. 0 salutaris hostia, Panis angelicus, en dergelijke meer. Om het eigene der mis hoefden we ons niet te bekommeren. De pastoor daar vond dat niet onontbeerlijk. Op de terugweg zijn we daarna nog een serenade gaan brengen aan Paul Decavel en Lieve Vandorpe. Twee jonge Bevernaars, verwant aan de helft van het koor, die toen in Kuurne woonden. Steeds hebben die twee met ogen groot van heimwee naar hun geboortedorp teruggeblikt. Ze beleefden deugd aan ons optreden. Dat zagen we genoeg. Hun middagdutje hebben ze er echter bij ingeschoten toen. Je kan zangers in je huis halen als je daar lust toe hebt. Wanneer je ze echter kwijtraakt, is een andere zaak.

De wereld verandert.
Sinds de laatste Wereldoorlog is onze samenleving op een stroom gaan lijken die al sneller en sneller aan het vlieten is. We zitten er midden in en we worden meegesleurd. Je kan tegenwor-stelen. Natuurlijk. Je kan zelfs trachten tegen stroom in te zwemmen. Maar dan spat het schuim je om de oren en slaan de golven je in het gezicht. Je raakt vermoeid en uitgeput en meedrijven doe je toch. Zo is dat nu geworden. Een stroomversnelling. Niemand weet waar die ophouden zal. Ook de Kerk kwam in die vloed terecht. De "rots in de branding" deed het niet meer. Een aftands beeld dat niet langer door werkelijkheid werd gedekt. Het bleek immers dat het godsvolk niet veilig op een enorm steenblok zit, maar dat het op tocht is naar onbekende verten, God tegemoet. In de Kerk werd de klemtoon verlegd van de hierarchie naar dat pelgrimerende volk. Het werd zelfs duidelijk dat dit volk de werkelijke Kerk is. Datgene waar het eigenlijk om begonnen is.
Dat alles had zijn gevolgen. Ook in Beveren. Gedaan dus met de latijnse gebeden waar enkel de pastoor en de dokter en de apoteker iets van begrepen. Gedaan ook met de missen waarin de priester het volk zijn rug toekeerde en angstvallig het altaar afschutte. Kristus kwam weer terug onder het volk. De belemmeringen tussen Hem en de zijnen werden opgeheven.
Begin I965 werd ons altaar naar de kerkgaande menigte toegedraaid. Daarmee werd volledig duidelijk dat ook wij aan de Tafel genodigd waren. De gebeden en lezingen werden in het nederlands gehouden. Het waren afschuwelijke vertalingen nog wel, maar we begrepen er toch reeds iets van.

Ook de zangers werden een pelgrimerend volk in dat jaar I965. Onze tocht was echter niet zo bijster groot. Hij begon op het dokzaal achterin de kerk en eindigde vlak voor het altaar van Sint-Jan. Ons harmonium voerden we mee zoals eertijds de Israelieten hun Arke des Verbonds. Voor dat altaar was onze plaats voortaan. Het volk zong nu immers mee en wij waren voorzangers geworden. En betaamt het dat een voorzanger achteraan zit? Er moet orde zijn in de zaken.
Aanvankelijk werden zo nog gregoriaanse missen gezongen, terwijl nederlandse psalmen stilaan hun intrede deden. Allengerhand echter verdrong de moedertaal het laatste restje latijn. Ook de gregoriaanse missen gingen tot de folklore behoren. Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus, Benedictus, Agnus Dei, we hoorden het allemaal slechts sporadisch meer. Je kan het jammer vinden. Schatten door eeuwen en eeuwen op elkaar gestapeld, werden zo met zorgeloze hand opzij geschoven. In plaats daarvan kwamen allerhande leuke deuntjes, die in de volksgunst klommen en daalden als moderne hits op een platenparade. Het was echter onafwendbaar geworden. Jarenlang was men tè stroef geweest. De waterketel kookte over. Elk beijverde zich om zich zover mogelijk van het oude te distanciëren. De pelgrimstocht gaat echter verder. Veel van wat we thans aanbidden zal onder de voortschrijdende voeten tot gruis vertrapt worden. Enkele parels zullen overblijven. Enkele parels. En staat er niet ergens in een parabel dat je alles verkoopt voor een enkele kostbare parel?

De zangers zijn ietwat onzeker geweest in die omschakeling van latijn naar de moedertaal en van koorzang naar massazang. Och, begrijpelijk is het wel. Ze waren opgegroeid in een traditie die nu zonder veel omhaal in elkaar werd geknokt. Ook hun hoge troon achterin de kerk schoten ze erbij in. Ze zaten thans vooraan te kijk. Onder het waakzaam oog van onze stroeve patroonheilige, Sint-Jan. Gedaan met de heimelijke dutjes tijdens een langdradige preek. Lang heeft die aarzeling echter niet geduurd. Met verbeten energie wisten koster Nolf en dirigent Callewaert de koorleden duidelijk te maken dat hun opdracht niet ineengeschrompeld was tot een peulschilletje. Dat de ganse kerk nu meezong? Prima! Maar wij bleven toch voorzangers zeker? En wie beter dan wij konden het volk leren zingen? We begrepen het. We gingen weer resoluut omheen het harmonium post vatten en stuwden de kerkgaande menigte vooruit. Onder ons impuls werd de kerk van Beveren een zingende gemeenschap. Latijnse gezangen eerst nederlandse daarna. Het werd een heel repertorium.

Op de hoogdagen bleven we echter teruggrijpen naar de oude meerstemmige missen. Dan zaten de mensen stil op hun stoel en genoten. Net als vroeger. Ze hadden thans waar voor hun geld. Kijk- en klankspel was het nu geworden. Langzamerhand echter kwam er sleet op het koor. Langzamerhand en verraderlijk. Onmiskenbaar echter voor wie nauwkeuriger toekeek. Verscheidene zangers begonnen weg te blijven uit de herhalingen. Televisie? Te druk gezelschapsleven? Wie zal het zeggen! Het ergste was dat er geen nieuwe kandidaten meer werden gevonden om de leemten te vullen. Vooral de tenorpartij brokkelde af. Tenorstemmen waren blijkbaar zo zeldzaam geworden als witte raven. De verhouding was verbroken.
In het jaar 1967 heeft Gentiel Callewaert meer dan eens mismoedig het hoofd geschud en gezucht dat de liefhebberij eruit was. En toch weet ik een redmiddel, zei hij, toch! Bestaat de parochie niet voor de helft uit vrouwen en kunnen vrouwen niet evengoed zingen als mannen? We bezagen hem wantrouwend. Vrouwen? Wat moeten we daarmee aanvangen in het koor? We hebben niets tegen vrouwen, helemaal niets, maar .......
Daar bleef het voorlopig bij. Nieuwe ideeën moeten eerst gaar sudderen. Kort daarna echter gebeurde iets. Gentiel Callewaert drilde een vrouwenkoortje om een K.A.V.-feest op te luisteren en daar ging de bal voorgoed aan het rollen. Dat vertellen we echter verder.

Op zoek naar inkomsten.
Je mag op je hoofd of op je voeten staan, uit een kas kan je nooit meer halen dan erin steekt. Een wet waaraan niet te tornen valt. Die ijzeren wet verplichtte ons, ook na 1956, bij tijd en wijle uit onze schelp te komen om aan wat centen te geraken. Reeds in het genoemde jaar I956 hadden we het zangspel "Smidje Smee" voorbereid. Het was een olijk stuk. De volkse wijsjes lagen er met kwistige hand in uitgestrooid. We zouden het spelen in de zaal van het Klooster op de eerste zondag van december. Toen overleed meester Stevens en van spelen op die zondag was natuurlijk geen sprake. We zouden de rouw om onze vroegere dirigent op flagrante wijze geschonden hebben.
De uitvoering werd verschoven naar 7 februari I957. Het werd een groot sukses toen. Joris Uyttenhove speelde de rol van zijn leven als baarlijke Satan, terwijl Jozef Lagaisse goud waard was als het olijke Smidje Smee. Er was een netto overschot van ongeveer zesduizend frank. In februari I958 hadden we een avond samen met het koor van het Waregemse H.-Hartkollege. Er was tamelijk veel belangstelling, maar onze gasten uit Waregem gingen met de grootste winst lopen. De juiste formule was het alleszins niet om onze kas bij te werken.

Op 15 februari van het jaar I959 waagden we het nog eens met eigen krachten. De grote opkomst uit de gloriedagen was er echter niet meer. Blijkbaar was het stramien glad versleten. Jammer, want op dat stramien hadden we borduurwerk gemaakt dat aardig wat duiten in het zakje bracht. Ach, de kruik gaat zolang te water tot ze breekt. Maar ons deel uit die kruik hadden we inmiddels toch ruimschoots gekregen. Daarna hebben we er wijselijk een tijdje mee opgehouden. We hadden nu ook iets meer inkomsten uit andere bronnen en voor de rest zaaiden we maar naar de zak.

Begin I964 stond het licht andermaal op rood. Hel blekkerend rood dit keer. Robert Meersman kwam ons met gefronste wenkbrauwen vertellen dat hij van zijn eigen geld had moeten bijpassen om de rekeningen van het koor te betalen. We waren failliet op dat ogenblik. Schandelijk failliet! We zaten er een poosje verslagen bij toen. Niemand die een woord sprakt tenzij dan om een nieuwe pint te vragen. Tot er ons plots een licht opging. Hé zeg, waren er geen gemeente-raadsverkiezingen in oktober dat jaar? En als we nu eens een zangfeest gingen geven op de zondag vlak voor de verkiezingen? De dorpspolitiekers zouden erop afkomen als wespen op een rijpe peer. Zoveel was zeker. En zuinig zouden ze wel niet wezen.
Zo geschiedde. Op 4 oktober I964 hielden we een “Muzikale Ontmoeting in Driekwartmaat ". De zaal van het Fonteintje liep bomvol. Onze "vroede vaderen-in-spe " waren er allemaal. Van de eerste tot de laatste. En krenterig waren ze niet. Dat moet ter hunner ere gezegd. De verkiezingen hebben ons gered toen. Met fier opgeheven hoofd mochten we weer vooraan in de kerk gaan zingen.
Onze schulden waren betaald en onze kas verkeerde opnieuw in goeden doen.

15-03-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 9)
Het zeer bewogen jaar I956.
Een bui die opsteekt uit een onverwachte hoek kan je verrassen. De regen vlaagt je in het aangezicht voor je erop verdacht bent. Zo ongeveer overviel ons ook de tijding van meester Stevens ziekte. Totaal onverwacht. We stonden met enkelen aan het kerk¬portaal. Een paradijselijke avond, herinneren we ons nog. We zouden herhalen voor het Pinksterfeest. Meester Stevens komt niet, wist iemand, hij is ziek. - Ziek? Kom nou! Erg zal het wel niet wezen. Stevens en ziekte. Hoe rijm je dat te zaam !

Het was echter wél te rijmen. En beter dan ons lief was. Toen de koster kwam vernamen we het. Geen sprake van dat de meester erbij zou zijn op Pinksteren. Het kon maanden duren. Misschien. Wie weet? - De koster schudde het hoofd en haalde hulpeloos de schouders op. We stonden er verslagen bij. Geen mens die er toen aan dacht echter dat het zo fataal zou aflopen. Een paar maanden rust, meenden we, en de meester zou wel weer de oude wezen. Hij was taai als welster. Maar ons koor intussen! En de mis die moest gezongen worden op Pinksteren! 
Aarzelend bekeken we elkaar. Voorlopig moest iemand anders Jozef Stevens' taak overnemen. Dat was duidelijk. Maar wie? Wie durfde het aan de leiding van zo een koor op zich te nemen?

Sinds een paar jaar was de jonge onderwijzer, Gentiel Callewaert lid van het koor geworden. Een beste jongen die Gentiel. Een beetje stil. Nog wat onwennig tussen al die ouderen. Maar had hij geen notenleer gestudeerd in Torhout? Was hij geen spelend lid van de fanfare en moest je daarvoor ook niet een beetje muziek kennen? Nee, nu we het eens goed bekeken, zo gek zou het nog niet zijn als hij het eens wilde proberen.

Gentiel nam het aan. We waren hem dankbaar, want hij hielp het koor uit de slop. Op Pinksteren werd de tweestemmige “' Missa Te Deum Laudamus" van Perosi gezongen. Die mis stelde aan een dirigent niet al te veel eisen. Op de Kermis echter stond reeds de " Missa Secunda" van Moortgat op het programma. En dat was een ander paar mouwen. De dirigent moest daar wél met al zijn zinnen bij zijn.
Toen de laatste akkoorden verklanken waren, wisten we echter dat we een volwaardig dirigent gevonden hadden. Met die mis was Gentiel Callewaert voor een zeer kritieke jury verschenen en hij was geslaagd summa cum laude.
Het was die kermismiddag later dan gewoonlijk toen we huiswaarts trokken. Het ging niet goed ondertussen met meester Stevens. Helemaal niet goed. Hij was in Leuven geweest en had er een heelkundige bewerking ondergaan. Veel hoop was er echter niet meer. Dat voelden we wel. Toch had die dokterstussenkomst hem wat opgeknapt. En zo kwam het dat hij zijn laatste grote feest bij de zangers heeft kunnen meevieren. Maar hij was toen reeds een getekend man. Het sneed ons door het hart.

Die 21 september I956 was een grote dag voor het Sint-Gregoriuskoor.
Drie leden hadden vanwege Mgr. De Smedt het zilveren Kruis van de H.Donatianus ontvangen omwille van hun trouwe dienst in de kerk.
Arthur Kerkhove vijf en dertig jaar zanger. André Nolf dertig jaar koster. Jozef Stevens vijf en twintig jaar koordirigent. (foto hiernaast)
Weken te voor reeds hadden we die dag voorbereid. Pastoor Deltour was onze bondgenoot. Liederen werden aangeleerd om het feest op te luisteren en er werden steunkaarten verkocht om aan de nodige fondsen te geraken.
We wilden er iets van maken waarin al onze vreugde en al onze dankbaarheid te stralen lag.

Het was een blijde dag.
Een hoogmis met veel volk, een receptie ten gemeentehuize, en dan tot in de late avond een feesttafel die slechts verlaten werd om de lont aan lach en lied te steken. Het gastvrije huis van André en Lieske Vandermeiren gonsde als een bijenkorf. Er werd een foto genomen op die dag. Natuurlijk.
Even kijken wie er toen bij waren? Zie maar:

Na het feest stonden we weer voor de werkelijkheid. In zijn huis aan de Kleine Heerweg schreed Jozef Stevens langzaam naar het einde toe.
Vijf en twintig jaar lang was hij met onze koster het hart van de zangvereniging geweest. Nu was het gedaan. Onherroepelijk. Zoiets laat je niet los.
Hij overleed op 2 december van het jaar I956. Vier dagen later werd hij ten grave gedragen. Zelden hebben we met zoveel ingehouden ontroering het Reguiem gezongen. We deden het voor hem en we deden het onbewust ook voor de lange periode koorleven die achter ons lag. Met hem was ze de eeuwigheid ingewenteld.

11-03-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 8)
Op de bruiloft van Kana.
Kerkzangers kunnen devoot doen als ze 's Heren lof bezingen. Geen mens die dit niet in de gaten heeft. Het is echter duidelijk dat ook een kerkzangersoog met welgevallen kan rusten op een pront maagdeke. Spreken sommige gewijde gezangen immers zelf niet van bevalligheid die verleidelijk kan lokken op meisjeslippen? Diffusa est gratia in labilis tuis. Het liegt er niet om.

Ook de leden van het Sint-Gregoriuskoor lieten zich in die aangelegenheid niet kennen. Ze vrijden en trouwden als hun tijd daarvoor gekomen was. Sommige van die bruiloften staan ons nog fris voor de geest. Alsof het pas gisteren gebeurd ware. Zo het huwelijk van Robert Meersman en Mariette Opsomer, in het jaar I946. Het trouwfeest ging door ten huize van de bruid. 's Avonds waren we erbij met een hele delegàtie. Zo een bruiloften kennen ze nu niet meer. Zingen en dansen en spelletjes doen. En geen een die zich afzijdig mocht houden of hij kreeg een verbolgen meester Stevens op de nek.

Robert en Mariette waren de eersten die het waagden in de naoorlogse periode. Velen hebben daarna nog hun voorbeeld gevolgd. Jaak Meersman in I948, Marcel Himpe en Marcel Vancompercolle in I952, André Ostijn in I951 , Lucien Meersman in I954 , Arseen Roobroeck in I955 , Michel Defreyne in I956. Mogelijks werden hier nog namen vergeten. Och, neem het ons niet kwalijk. Onze memorie begint zo zoetjesaan de afmetingen te krijgen van een konijnenstaartje. En dat is niet veel.

De huwelijksfeesten die ons uit die periode het allerbest bijbleven, zijn die van André Ostijn met Marie-José Coucke, Lucien Meersman met Nelly Roose en Arseen Roobroeck met Noella Taelman. Niet dat de andere daarom minder waren. God nee! Maar aan deze drie zijn toch speciale herinneringen verbonden.

De bruid van André Ostijn woonde op de Ginste, een parochie van Oost-Rozebeke. Het feest ging door op de ouderlijke hoeve aldaar.
Zo een feest op een hoeve is natuurlijk altijd iets speciaals. Breughel had er moeten bij zijn die keer. Hij zou er zijn werk gehad hebben. Het koor heeft daar zijn duivels ontbonden zoals nooit te voren misschien. Grappen en liedjes en koorzang. Het tuimelde door elkaar in een bruisende lawine. En ondertussen eten en drinken tot de dageraad reeds in de lucht zat. Enkele zangers hadden daarna nog genoeg fut over om de vroegmis te helpen zingen in de kapel van de Ginste. Zouden ze dat nu nog kunnen ? Vraagteken!

En meer dan één. Lucien Meersman en Nelly Roose vierden hun huwelijksfeest in "Het Gemeentehuis" . Ook daar werd gezongen tot de kelen er hees van werden. Toen het al wat later werd zaten een paar van ons in de kelder op zoek naar iets eetbaars. We zouden juist beginnen aan het overschot van de koeitong, toen Lieske de trap afgedaald kwam. Goedig glimlachte ze. Maar jongens toch, koude koeitong in tomatensaus is toch niets waard! Kom, ik ga dat een beetje opwarmen. Zulke steken mochten de zangers laten vallen bij de waardin uit het Fonteintje. Waren we er thuis of niet ?

Ook het huwelijksfeest van Arseen Roobroeck ging op een hoeve door. Noella immers was een boerendochter uit Deerlijk. De tapkast stond er opgesteld in een schuur en al spoedig hadden we in de omtrek daar onze draai gevonden. Voor er een uur verstreken was, werd de lof van bruid, bruidegom en bier gezongen in een veelheid van tongen en talen. 0ok Robert Vandeplassche klom nog eens op zijn zolder en liet de oude broeken als dreigende schietbuizen aan de hanebalken hangen. In de vroege morgenuren waren nog slechts enkele feestgangers in de ruime boerenkeuken bijeen. Arseen en Noella hadden reeds lang andere oorden opgezocht. In een roerende toespraak troostte Jozef Stevens dan de boerin om het heengaan van haar laatste dochter. We waren stilgevallen. Lichtelijk met bier gekruide weemoed hing in het zwartbezolderde vertrek. Door de ramen sloop het eerste daglicht naar binnen.

Op reis met het koor.
Jarenlang is het traditie geweest dat het koor een reisje maakte. Nooit te ver. Er moest immers ruim tijd wezen om eens af te stappen en in volle gezelligheid een paar glazen te drinken. We gingen voor het eerst op reis in 1946. Het werd een voltreffer. Iets waarin je de speelse aard van meester Stevens erkent en zijn hang om van alles een soort toneel te maken. Het koor op reis gaan? Nou, voor mij niet gelaten! Maar dan niet als brave sulletjes. Iets speciaals moet het wezen. Iets ànders ! Zo ongeveer moet hij het toen gezegd hebben.

En het werd iets anders. Alleen de mannen mochten mee en ze moesten een bolhoed dragen. De reis zou alover Loppem en zijn abdij naar het H. Bloedspel in Brugge gaan. Op de gestelde dag waren ze er allemaal. Ieder had een bolhoed op. Ieder. Behalve één. En die stond voor de keuze: bolhoed halen of thuisblijven. Hij heeft dan wijselijk de vreugde boven de smart verkozen.
Het werd een reis waar de guitigheid aan alle kanten uitgedrupt kwam. Verstomd staarden de voorbijgangers die schare bolhoeden na. Wie mogen dat zijn? Engelsen? Misschien. Maar dan toch een bijzonder galant soort. Zie eens hoe zwierig ze hun hoed afnemen en allen tegelijk buigen als ze iemand groeten. Neenee, stijve Engelsen zijn het beslist niet. Maar wie dan? Jozef Stevens had zijn doel bereikt. Zijn mannen akteerden als op de planken.

Heel wat reizen zijn daarna nog gevolgd in die periode. Naar Holland, naar Dinant, naar Bouillon, naar Meisbroek. We zijn er de tel bij kwijtgeraakt. Maar als die eerste keer werd het nooit meer. Of toch. Eéns. Toen we naar Calais en Duinkerke togen. Ook die reis moet in ieders geheugen blijven hangen zijn.
Weet je het nog? In de warme namiddaguren hadden we ietwat loom door de zonovergoten straten van Calais geslenterd. We hadden een beetje wantrouwig de beroemde "Burgers Van Calais" gemonsterd en we hadden wat glazen wijn gedronken omdat het Frans bier nergens naar smaakte. Kortom, we hadden ons een beetje verveeld. Opeens vonden een paar groepjes zangers elkaar terug in een ruime gelagzaal. Er werd verheugd op het weerzien gedronken en, eer iemand goed wist wat er gebeurde, was meester Stevens op een stoel geklommen, sprak de aanwezige Fransen toe in hun zangerige moedertaal en gaf dan het sein voor "De Lieve Hei" , het lijfstuk van de zanggilde. Trippelend buitelden de speelse akkoorden door de open deur naar buiten. Wandelaars bleven verstomd staan. Wat mocht dat wezen? Een groep zingende mannen en een man die de maat sloeg met een broodmes. Gekken? Maar gek of niet, het moet mooi geweest zijn. De Fransen klapten frenetiek in de handen toen het laatste akkoord verklanken was. Zo was Jozef Stevens. Vol speelse invallen. Guitig. Bijdehand. Nooit kon je met zekerheid zeggen wat hij het volgende ogenblik zou uithalen.

In augustus van het jaar I955 heeft het koor tijdens zo een reis eens de hoogmis gezongen in de kerk van Grobbendonk. Er waren kontakten gelegd tijdens een van de schoolstrijdbetogingen. Vermoedelijk was het de Missa Secunda van Moortgat die daar uitgevoerd werd, maar heel precies weten we het toch niet meer. We stonden een beetje onwennig op het zangerspodium rechts vooraan in die ruime kerk. Zo vlak bij het volk te zingen waren we niet gewend. Moortgats melodieen klommen en daalden echter zwierig onder de statige gewelven. Na de mis knikten de Grobbendonkenaars ons waarderend toe. Het was hun bevallen.
Het is de laatste reis geweest die Jozef Stevens meemaakte en de laatste keer dat hij het koor dirigeerde op vreemde bodem. Wie had dat toen echter kunnen denken?

Bonte avonden.
Op ons eerste teerfeest had het bestuur dus besloten dat ieder zanger een bijdrage zou te betalen krijgen. Vijf frank per maand. Veel was dat heus niet. Je kon in die tijd voor twaalfmaal vijf frank nog wel een etentje krijgen, maar veel lekkere brokken zouden daarbij toch wel niet opgediend worden. Je kon toch ook niet ieder jaar een schaap slachten. En de muziekpartituren dan die moesten gekocht worden en de andere onkosten die zo een vereniging al eens heeft. Neenee, hoe je het dubbeltje ook draaide en keerde, veel kon je met die schamele bijdrage niet uitrichten. Er zou dus ook uit een ander vaatje moeten getapt worden. Dat lag voor de hand. Einde van het jaar I950 organizeerde het koor derhalve een avond met de goochelaar Florimondzo. Een naam die klank had in die tijd. Ook in de koorkas kwam er klank. Vierduizend frank overschot tuimelde erin. Daarmee konden wel een paar eindjes aan elkaar geknoopt worden.
In het jaar I953 zag onze schatbewaarder echter weer ontstellend duidelijk de bodem van zijn geldkoffertje. Andermaal zou ingegrepen moeten worden. We zouden nu echter zelf bonte avonden verzorgen. Hadden we daartoe immers niet de beste wapens in handen die een mens zich maar dromen kan? Zang en muziek en toneel! Welke vereniging had zoveel pijlen op haar boog?

Onze eerste bonte avond ging door op 6 december I953. Een overweldigend sukses! Veel mensen die er niet bij geweest waren wilden het daarna ook wel eens bekijken en daarom werd nog eens opgetreden op I7 januari I954. En nochtans, het was allemaal zo eenvoudig geweest. Wat zang, wat muziek door enkele leden van de fanfare, wat schetsjes, en het boertige toneelstukje "Het Wonderkind “. Veel kunst was er niet aan. Maar het waren mensen van bij ons die optraden voor hun vrienden en kennissen. En dat maakt een enorm verschil. Onderpastoor Myngheer, die de zangers toch niet zo direkt in zijn grote hart droeg, liep dagen daarna nog rond met blauwe plekken op zijn dijen. Zozeer had hij er met zijn machtige handen op gekletst in uitbundige pret.
Er was een zuiver overschot van zevenduizend frank. Zelden werd een gelukkiger schatbewaarder gezien dan juist in die dagen.

Einde I954 zouden we het nog eens wagen. Het ijzer smeden terwijl het nog heet is. Ditmaal traden we op onder het motto: "Bij ons aan de Leieboorden” . Er werd gespeeld op 7 en 2I november. Weer werd het een enorme meevaller. Er viel nu achtduizend frank bij te schrijven in het kasboek.
In het jaar I955 lieten we verstek gaan. We hadden voorlopig onze schaapjes op het droge en waarom ons afsloven om de kas nodeloos te spekken. Nooit zijn we verankerd geweest aan bovenmatig geldbezit. We konden nog altijd zien het volgende jaar.
Het jaar I956 was echter anders dan we ons toen konden voorstellen. Helemaal anders. Zeker, we hadden iets op het getouw staan. We zouden het zangspel "Smidje Smee" brengen. Maar de uitvoering moest verschoven worden. Een zware slag had het koor getroffen. Een slag waaronder het even wankelde.

06-03-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 7)
Bij Pallieter te gast.
Vlaanderen is het land van de jaarlijkse teerfeesten. Uitbarstingen van levensvreugde in de dagelijkse sleur en slenter. En daar Beveren in Vlaanderen ligt..... De Sint-Gregoriusgilde hield haar eerste teerfeest op 23 oktober 1945. Ben je benieuwd waar we die precieze datum vandaan hebben? Uit het eerste kasboek. Robert Meersman heeft het ergens op zijn zolder teruggevonden.

Net negentien man zaten we in "Het Gemeentehuis" aan tafel die keer. Pastoor De Visscher en onderpastoor Liefooghe inbegrepen. Suzanne "uit het Stadhuis" was nog de gastvrouwe toen en de tafel stond opgesteld in de oude vertrouwde gelagzaal. Och, het was geen groots banket. De oorlog was nog maar pas terug in zijn schelp gekropen en alles was schaars. Toch had Jaak Meersman er iets op gevonden om Suzanne's grote vleespot tot aan het randje toe te vullen. Wist hij daar ergens niet een schaap zitten dat hij voor een prikje kon kopen? En is schapebout niet verdomd lekker misschien, als je maar weet hoe hem te bereiden?
En het wàs lekker! We hebben toen schapenvlees met appelspijs gegeten dat je zelfs de dag daarna nog geen putje in onze buik kon duwen. Twee en dertig frank heeft ieder toen voor dat zaakje betaald. Denk eens aan: twee en dertig frank. Wat kun je daar nog voor krijgen de dag van vandaag!
Die avond werd ook beslist dat het koor een bestuur moest hebben. Een echt bestuur zoals de andere treffelijke verenigingen het hadden. Het moest bestaan uit voorzitter, deken, sekretaris en schatbewaarder. Ieder jaar zou het bij geheime stemming herkozen worden. Enkel de schatbewaarder mocht aanblijven tot hij het zelf beu werd. Je kan toch de geldbeurs en de kasboeken niet om de haverklap van de ene hand in de andere gooien, wel? Die eerste verkiezing was een gewichtige aangelegenheid. We voelden ons een beetje als de vaders van een jonge staat, die politieke grondslagen leggen voor het nageslacht. Tuur Kerkhove werd de eerste voorzitter, Robert Vandeplassche de eerste deken, Marcel Vancompernolle de eerste sekretaris en Robert Meersman de schatbewaarder "voor het leven"

En kijk, terwijl we dit schrijven en glimlachen bij de herinnering, komt een oude vriend weer uit de schemering getreden waarin hij sinds jaren verdwenen is. Levend staat hij weer voor ons, Robert Vandeplassche, onze eerste deken.
Een goede kameraad die Robert. Altijd geweest. En een achttienkaraats tenor bovendien. De koster heeft ooit eens gezegd dat Beveren slechts één echte tenor bezat: Robert. En dan zijn vertellen over allerhande zaken. Zijn oude deugdelijke remedies, steeds in beschaafd nederlands gedebiteerd. Zijn vele koddige verhaaltjes. Heeft pastoor De Visscher dat wel ooit begrepen van die gewonde soldaat, die ze wat opgelapt hadden met hetgene voorhanden was en die daarna alle dagen twintig liter melk gaf? Robert had het hem verteld op een souper, tussen soep en aard-appelen. Hij verpinkte niet daarbij en pastoor De Visscher evenmin.

Is er één kerkzanger die twijfelt aan de gave van Robert om Streuvels voor te dragen? Hij kende slechts één stukje van hem, maar hij kende het dan ook grondig. "Op den zolder. Ik was een versnoekte kwajongen in mijn tijd. Geen bomen waren te hoog en geen waters te diep.. .." - Robert staarde verloren in de verte als hij dat deklameerde. Hij zag waarschijnlijk de "oude broeken als dreigende schietbuizen tussen de hanebalken hangen." God, het is alles reeds zolang geleden. En zo brutaal afgebroken! Robert Vandeplassche verongelukte met zijn bromfiets op 18 augustus 1961. Hij was slechts zeven en veertig jaar oud. Rust in vrede, goede kameraad. Zonder jou zou deze geschiedenis niet volledig zijn geweest.
Het nieuwe bestuur nam zijn taak ernstig op. We merkten dit direkt aan de belastingen. Ieder lid van de gilde zou voortaan maandelijks vijf frank te betalen krijgen. We hadden nu immers een schatbewaarder en die mocht toch zijn dagen niet in ledigheid slijten. Die teerfeesten zijn een traditie geworden sindsdien. Ze gingen hoofdzakelijk door in “Het Gemeentehuis”, dat later “Het Fonteintje” werd en een paar keer ook in “De Smis”, waar Marcel Bamelis woonde. Na Suzanne werd Lieske waardin in "Het Gemeentehuis" . We waren er thuis. André Vandermeiren zelf was lid van het zangkoor ten andere en voor ons werd wel eens iets door de vingers gezien wat anders zou misvallen zijn.

Elk jaar moest het oude bestuur de schragetafel op en man voor man moesten ze verantwoording afleggen over hun daden. Onveranderlijk moest hun toespraak eindigen met de woorden" een toernee voor allemaal “.

Ook het nieuwe bestuur moest dan op die tafel. Zij deden uiteen wat ze dachten te verwezenlijken in het komende jaar. Ook hun voordracht werd besloten met het magische" een toernee voor allemaal" Is het dan te verwonderen dat er aan de tapkast duchtig gewerkt moest worden om de glazen tijdig te vullen? En moesten de zangers niet even naarstig werken om ze prompt weer te ledigen?
Het is dan ook voorgevallen dat een bestuurslid van het voorbije jaar niet aanwezig was op het souper. Geen nood echter in dat geval. Hij kwam evengoed op de schragentafel terecht. Roger Decavel was verbluffend handig in het maken van levensgrote voddenpoppen. En prachtig gelijkend bovendien. Robert Vandeplassche is eens in het geval geweest. In een mimimum van tijd had Roger hem gekonterfeit. Levensgroot. Hij had zelfs een boodschappentas met een paar flessen drank aan de slappe arm gehangen. Robert was toentertijde nogal wat op toer voor dat handeltje. Ook het poppenbeeld van Marcel Vancompernolle troonde zo eens op het podium. Marcels vrouw had kort voordien het leven geschonken aan een tweeling en het lag voor de hand dat vader pop twee kleine popjes op schoot kreeg.

Een paar jaar later werd het bestuur nog aangevuld met een “garde" . Diens taak is nooit heel duidelijk geweest. Hoofdzaak was vermoedelijk de pint bier die moest gegeven worden bij verkiezing en troonafstand. Roger Decavel had het voorstel geopperd en prompt werd hij als eerste garde verkozen.
Och, we kunnen niet alles vertellen over die soupers toen. We waren nog jong toen en er was veel geweld bij. Biergeweld vooral. Niet een die zich voor de ander wilde geven. Nee, die oude boeken laten we maar best gesloten. Het nageslacht moet niet van alles het fijne weten.
Maar allengerhand geraakte het uit met die stormachtige bestuursverkiezingen. Je kon duidelijk voelen dat de zangers dagje bij dagje ouder werden. De formule was ook blijkbaar tot op de draad versleten. Tuur Kerkhove werd als vast voorzitter verkozen en de jonge Roland Decaluwé als sekretaris. Deken- en gardetitels verdwenen in het folklore muzeum.

Juist omstreeks die tijd hadden de zangersvrouwen het zover weten te drijven dat ernstig overlegd werd of ze ja dan nee mee mochten komen naar het teerfeest. Sommige zangers waren er voor te vinden, anderen vonden het niet al te best geraden. Namen noemen ware delikaat. Huiselijk gekibbel kan ook na jaren nog oplaaien. Pastoor Deltour werd om raad gevraagd en die velde een Salomonsoordeel. Jullie bevinden je toch goed bij de stand van zaken? Ja ? Waarom zou je dan niet goed laten wat goed is ?  We knikten waarderend bij zoveel wijsheid. Het was echter slechts uitstel. Een paar jaar later werd de vrouwelijke druk zo groot dat het hek van de dam ging. Met vlag en wimpel deden de zangersvrouwen hun intrede op het teerfeest. Het heeft ons echter nooit berouwd. Dat moeten we eerlijk toegeven. Onze vrouwen kunnen nogal wat door de vingers zien als ze er maar zelf bij zijn.

26-02-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 6)
Ach, die noodkerk!
Later hebben we ze herhaaldelijk verwenst, maar toen waren we er wat gelukkig mee. De kleine kloosterzaal en de zielige zondagse missen in de bovenzaal van de Jongensschool, waren we zo beu geworden als koude pap. Vol verwachting zagen we ons eerste optreden in de nieuwe noodkerk tegemoet. Dat zou gebeuren op Kerstdag I947.

De eerste herhaling op het grote dokzaal werd een teleurstelling. De ijle ruimte van de kerk bracht ons in verwarring. We waren gewend geraakt aan meer beslotenheid. Daardoor wellicht kwam het dat onze stemmen ons schril en vals in de oren klonken. We wenden echter snel en Kerstmis I947 werd een feestelijke dag.

Het is wellicht de moeite waard hier eens wapenschouw te houden en te kijken wie er lid waren van het koor einde I947 . De namen hebben we gevonden in het oude kasboek dat Robert Meersman in die tijd bijhield. Te noteren dat het enkel gaat om de volwassen zangers. Geen kinderstemmen dus. We gebruiken de volgorde van het boek:
Marcel Bamelis, Jozef Stevens, Marcel Vancompernolle, Robert Meersman, Albert Dewinter, André Nolf, Robert Vandeplassche, Michel Debrouwere, Arsène Roobroeck, Antoon Nolf, Gabriel Meersman, Arthur Kerkhove, Lucien Vancraeynest, Albert Pieters, Roger Decavel, Roger Verhamme, André Vandermeiren, Lucien Vereecke, Jaak Meersman, André Ostijn, Roger Ostijn, Germain Coussement.

Wanneer we dit lijstje vergelijken met de namen van I935, dan zien we dat er heel wat verandering gekomen is. In deze groep steekt echter reeds een deel van de harde kern, die het koor twintig jaar lang zou rechthouden en voortstuwen.
In het jaar I95I werden de partituren aangekocht van de vierstemmige "Missa pro Pace" van de "Westvlaamse Hallenaar Remi Ghesquiere. Gemakkelijk was ze niet die mis, maar de toondichter had er zoveel mooie melodieën voor uit zijn mouw geschud en zoveel verleidelijke akkoorden, dat we naar de herhalingen togen als naar een kermis.

Om toch maar eens bij de klanken van een echt orgel te kunnen zingen, lieten we een van de generale repetities doorgaan in de kerk van Nieuwenhove. Een echt orgel daar. Jawel. Maar een klein dokzaal en in erbarmelijke staat. We waren er zo dicht op elkaar gepakt dat dirigent Stevens zo ongeveer op de balustrade gedrumd stond. Gans de tijd van de herhaling hebben we toen ons hart vastgehouden. Zie eens naar Stevens! Hij zou eens moeten vallen in die diepte daar. God toch! Wat moeten we dan aan Anna gaan vertellen! De Semmerzakenaar had blijkbaar reeds voor heter vuren gestaan. Toen de herhaling gedaan was keek hij eens naar beneden en zei dat het hem daar nogal diep toescheen. Stalen zenuwen had die man.

Op het kerstprogramma van het jaar I952 prijkte weer de oude vertrouwde Miasa De Boeck voor één kinderstem en drie mannenstemmen. Och, een mens moet toch oppassen dat hij zich niet verspreekt. Voor veruit het grootste deel der zangers was die mis helemaal niet oud en vertrouwd. Nog slechts een bedroevend klein beetje waren er over van de mannen die ze in I935 gezongen hadden. En met de sopraans was het helemaal te herdoen natuurlijk. Het koor had intussen echter gevoelige versterking gekregen. Lucien Meersman was erbij gekomen en ook Jozef Lagaisse, Joris Uyttenhove, Marcel Himpe, Eric Sabbe, Omer Devooght, Rafael Notebaert en Hubert Ameye. Vooral Jefke Lagaisse en Joris Uyttenhove hebben furore gemaakt. Jefke met zijn lichte buigzame stem die verbijsterende hoogten in kon klimmen en Joris, die jarenlang de eerste stem gedomineerd heeft, zodanig dat zelfs Tuur bij tijd en wijle vol ontzag naar hem opkeek.

Die Joris was zoveel als onze Beverse Luis Mariano. Zong hij immers niet met verbluffend gemak zo ongeveer het hele repertorium van die beroemde vedette? Er zijn tienersterren die nu verafgood worden, maar die op geen stukken na kunnen waartoe onze "lange" Uyttenhove in staat was. Ook Guido Desmet was opnieuw bij het koor komen opduiken en zelfs Fridolin Debaere is nog een tijdje teruggekomen. Lang heeft dat echter niet meer geduurd, want na een paar jaren hebben we ze definitief verloren.

Onze toenmalige pastoor, Jozef De Visscher, was een groot bewonderaar van de Vatikaanse koorleider en komponist Lorenzo Perosi. Door zijn toedoen ten andere hadden we diens tweestemmige "Missa te Deum Laudamus" in ons repertorium opgenomen. In het jaar I954 kochten we ook de partituren aan van de driestemmige Perosi-mis. Het werd een groot sukses. We zongen ze dolgraag en de Beverse parochianen waren er opgetogen over. En hier even een pijltje afschieten misschien. De Sint-Gregoriusgilde heeft altijd zelf haar boontjes moeten doppen. Niet enkel de aankoop van mispartituren had ze te dragen, maar ook de boekjes met gregoriaanse missen heeft ze uit haar kas betaald. Alles moest komen van de maandelijkse vijf frank lidgeld der zangers en van enkele schaarse giften. Hoe dikwijls André Nolf, Jozef Stevens, en na hem Gentiel Callewaert, er hun zak aan gescheurd hebben, zullen we maar God en de molenaar laten scheiden.

Nee nee, de parochie of de kerkfabriek hebben ons nooit erg verwend. Het een moet gezegd gelijk het ander. Daardoor hebben we echter de onafhankelijkheid bewaard waarop we steeds zo trots zijn geweest. En dat is toch ook iets. Anders hebben we niet te klagen gehad over onze parochieherders. Nooit. Pastoor Ernest Lebbe heeft de eerste levensjaren van ons koor meegemaakt. Hij had het gesukkel gekend voor André Nolf koster werd en het verschil bij vroeger zal hij wel opgemerkt hebben. Lebbeke waardeerde ons.

Pastoor Lebbe stierf in 1936 en Jozef De Visscher kwam naar Beveren om zijn werk voort te zetten. Eén brok muziek was die Oostendenaar. Als hij de prefatie inzette, was het alsof ergens een orgel aan het spelen ging. Hij werd een trouw supporter van ons koor en toch hebben we hem slechts op het einde van zijn leven tenvolle gewaardeerd. Hij was ietwat koel. Van op afstand. Zo een beetje de man uit de stad. En dat zit Bevernaars altijd dwars. Toen was het nog gewoonte dat de koorleden gingen nieuwjaren op de pastorij. Bij pastoor De Visscher groeide dit altijd uit tot een zangavond of een les in de muziekgeschiedenis. Zelf ging hij dan aan de piano zitten en legde uit hoe mooi dit was of hoe dàt gezongen moest worden. Soms stak zijn zuster hem een handje toe. Ze had een stem als een nachtegaal, alhoewel ze reeds een dagje ouder werd. We lieten er onze warme wijnpunch bij koud worden.

Toen Jozef De Visscher zijn grote reis naar de Eeuwigheid had aangevangen, kregen we pastoor Deltour om ons op het goede pad te houden.
Dat was begin 1954.
Al dadelijk hadden we in de gaten dat Ernest Deltour en muziek twee gans verschillende zaken waren.
Dit heeft hem echter nooit belet een begrijpend vriend te zijn voor de zangers.
De zachte nieuwjaarspunch liet hij alvast achterwege en onthaalde ons op hartige mannendrank. Op een paar flessen wijn kwam het niet aan bij hem en de merken en jaartallen mochten best gezien worden.

24-02-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 5)
Tijdens de oorlogsjaren
Als een orkaan kwam de oorlog over ons land geraasd. De uitzonderlijk stralende meimaand van het jaar 1940 werd stukgereten door motorengeronk, het gehuil van neerstortende bommen en het vuren uit vele kanonnen. Op de steenweg trokken vluchtelingen voorbij in eindeloze drommen. Waarheen? Ze wisten het niet. In radeloze angst wilden ze zich in veiligheid brengen voor een vijand die ze uit vroegere gruwelverhalen kenden. Nog geen veertien dagen nadat de Duitsers België binnengerukt waren, stonden hun voorposten reeds op een paar kilometer van de Leie. Aan de overzijde van de rivier groeven onze soldaten zich in. Ze hadden opdracht gekregen kost wat kost een paar dagen stand te houden om de Engelsen te redden.

Onze oude kerk troonde hoog boven de Leievlakte uit. Van op haar dak en haar toren had je een onbelemmerd zicht, kilometer ver. De Belgische staf had dit natuurlijk in de gaten en gaf bevel er met een paar kisten springstof kort spel mee te maken. Zo gebeurde. Toen de ontploffing was verklonken en de meterhoge stofwolk weggetrokken, bleef slechts een enorme hoop puin achter. Het was de drie en twintigste mei 1940. Tien uur ongeveer in de voormiddag

Toen de koster en de volwassen zangers uit de oorlog thuiskwamen, viel er niets meer te doen. Geen orgel. Geen dokzaal. Geen kerk. Niets. Het is dan een poosje zeer stil geweest. De mensen waren als versuft. In allerijl werd de kloosterzaal ingericht als noodkerk en ook op de bovenzaal van de Jongensschool werden 's zondags een paar missen gezongen. De koster moest zijn mistroostigheid zien uit te spelen op een zielig harmonium, dat kreunde alsof het alle lasten van de oorlog op zijn blaasbalg voelde drukken. Verder dan een gewone Gregoriaanse mis kwam men voorlopig niet.

Jonge mensen genezen echter gemakkelijk van een kwade slag. En de zangers waren nog jong toen. Zelfs Tuur Kerkhove, de huidige ouderdomsdeken, was dan nog ergens vooraan in de dertig. Mocht men bij de pakken gaan zitten? Mocht men toelaten dat al het geleerde zou ineenschrompelen tot er helemaal niets meer van overbleef? Neen! Duizendmaal neen! Zover zouden ze het Sint-Gregoriuskoor niet krijgen. De kerk mocht dan al in puin liggen en het orgel aan diggelen, de zangers hadden hun stem toch nog!

Inzet: bemerk de twee beelden van Maria en Sint-Jan die ongeschonden uit het kerkje kwamen

En het koor herrees
Het was een schamel gedoe aanvankelijk helemaal niet te vergelijken met de luister van vroeger. Maar wat wil je ! Er was niet zoveel ruimte daar achterin die kloosterzaal en zingen midden het volk valt ook al niet mee. Ze zitten je te begapen tot je er de kluts bij kwijtraakt.
Hoe pover het echter was, het was toch beter dan helemaal niets. De Missa Quarta van Moortgat werd daar gezongen en ook de Sursum Corda van De Hovre. Tweestemmige missen. Verder kwam men niet. Geen ruimte.

Het kon niet blijven duren zo. Dat lag voor de hand. Jozef Stevens was er de man niet naar om bij de pakken te blijven zitten. Niet mogelijk zwaardere missen te zingen omdat er geen dokzaal is ? Kom nou! Waar geen dokzaal is kan er misschien een gebouwd worden? Wat zeg jij ervan Tuur? Tuur zei niet zoveel. Hij keek en mat met zijn ogen de breedte en hoogte van de kloosterzaal. Een dokzaal? Ja, dat kon! Wat ferme houten stutten en een vracht planken. Het was te doen.

Dat dokzaal kwam er in het jaar 1942. Stutten en planken kwamen van een Duitse soldatenbarak die in de buurt van de Klokke had gestaan. Het is Tuurs glansstuk geweest. Dat hij handig was wisten we reeds. Maar zoiets? Nee! Dat had geen mens kunnen denken. Dagenlang is hij eraan bezig geweest met Guido Desmet en een paar andere zangers. Een stevig geraamte werd opgetimmerd, planken werden gelegd en een balustrade aangebracht. Nu nog een trap in de verste hoek van de zaal en het dokzaal was klaar.

Och, het was heus geen reuzenstuk. Daarvoor was de beschikbare ruimte te klein. Maar dertig zangers kon je er gerust op herbergen en was dit niet voldoende? Geen gevaar ook dat er ongelukken zouden gebeuren. Hout kan stevig zijn als je het maar zwaar genoeg hebt. Op dat dokzaal hebben we gelukkige dagen gesleten. Tijd om zangherhalingen te houden was er genoeg. De oorlog duurde immers voort en behalve bollen en kaarten kon je niet veel anders doen dan zingen om je zinnen te scherpen.
De uitvoeringen op Kerstmis bleven het hoogtepunt. Veel zang en muziek op het dokzaal en feestelijk licht omheen het altaar. Laat het dan buiten maar triestig en donker zijn. Eens heeft mijnheer Liefooghe zo de boel bijna in het honderd laten lopen. Mijnheer Liefooghe was een man die niet met één lamp genoegen nam als er twee konden branden.Op een kerstnacht had hij het met zijn feestverlichting zo bont gemaakt dat de elektrische leiding het vertikte nog verder mee te werken. Midden in een jubelend Gloria tuimelde de zaal plots in een afgrond van duisternis. Daar zaten we dan. Geen partituur meer te zien en geen dirigent. Hoe wil je dan verder zingen? Van paniek geen sprake echter. Aan het einde van de muzikale zin hielden we ermee op. Allen tegelijk. De zang knapte af als een te strak gespannen touw.

Sedertdien houden we echter ons hart vast als we zien dat ze op het "hoogkoor" al te weelderig met de lichten omspringen. Hebben we geen gelijk soms?
Hoe lang een oorlog ook aansleept, toch komt er altijd nog ééns een einde aan. De voorboden van het einde in 1944 waren de Engelse en Amerikaanse jachtvliegtuigen, die dag en nacht in de lucht hingen om alles te bestoken dat er maar enigszins militair uitzag.

We waren aan het herhalen in 's kosters huis voor de kermisuitvoering van dat jaar, toen we plots onderbroken werden door gierend motorengehuil en harde mitrailleurstoten. De Engelse "dubbelstaarten" hingen weer eens boven en klommen en daalden in de lucht als stoeiende zwaluwen. De koster klapte zijn boek dicht en schudde het hoofd. Had het wel zin nog iets te leren voor de kermis? Hij bezag ons vragend. Engelsen en Amerikanen waren doorgebroken in Normandië en sneden door de Franse vlakten als door weke boter. Zou elk geen werk genoeg hebben om voor zijn eigen te zorgen tijdens de kermisdagen? Konden we die kooruitvoering niet beter vergeten?
De koster kreeg gelijk. Het werd een rumoerige kermis. Niemand die de gebruikelijke zanguitvoering miste. De eerstvolgende keer dat de zangers elkaar op een herhaling terugvonden, hadden de Duitsers voorgoed hun biezen gepakt.

22-02-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 4)
Ontwikkeling tot aan de WOI
Als een mens zo in zijn eentje zit te dubben, dan stelt hij zich soms vragen die hij nooit zal kunnen beantwoorden. Ware het niet geweest van dit, of ware het niet geweest van dat, hoe zou alles dan verlopen zijn? Nutteloze vragen eigenlijk. Omdat ze geen zin hebben. Omdat alles nu eenmaal verliep zoals het verlopen is.

Zo zou je kunnen vragen of het koor erg lang zou bestaan hebben, ware daar niet Jozef Stevens gekomen, die energieke man uit Semmerzake. Nooit zullen we dit kunnen beantwoorden, maar wel mogen we zeggen dat het koor zonder hem nooit zulke hoge vlucht zou genomen hebben. Kijk maar eens wie je in die tijd naast de koster kon plaatsen. En voor de leiding van een koor als het onze moeten ze toch met twee zijn. Een die het orgel bespeelt en een die dirigeert. De man die het dirigeerstokje in handen krijgt moet bovendien nog van wanten weten en van geen klein gerucht vervaard zijn. Zo iemand was Jozef Stevens. Een magere nerveuze man. Iemand die aangetrokken werd door het moeilijkste en die slechts tevreden was als hij het hoogst bereikbare onder de knie had. In maart van het jaar 1931 kwam hij hier toe als onderwijzer aan de jongensschool.

Nadat hij wat onwennig door het dorp had rondgedwaald, maakte hij kennis met koster André Nolf, en dat was het begin van een samenwerking waar slechts zijn dood, vijf en twintig jaar later, een punt zou achter zetten. De jonge Semmerzakenaar had de muziek in het bloed zitten. Reeds in 1932 drilde hij een knapenkoortje, om als verrassing de tweestemmige mis" In Honorem Beatae Mariae Virginis" van Verhelst uit te voeren bij het huwelijk van 's kosters zuster Rachel met René Coussens. Veertig jaar geleden is dit reeds. Als een mens daaraan denkt!

Het is natuurlijk onbegonnen werk uit onze memorie de namen te willen opdiepen van alle makkers die ons in dit koortje gezelschap hielden. Jaak en Gabriel Neersman waren er bij en ook Julien Decavel, Gerard Buyse, Lucien Vancraeynest, Marcel Depaepe, Robert Devroe, André Vandermeiren, Marcel Verhamme en Albert Deroose. Maar verder? Hierop moeten we het antwoord schuldig blijven. Dit knapenkoortje was het eerste. Vele generaties scholieren hebben het daarna nog bevolkt. Meester Stevens wilde immers mordikus kinderstemmen hebben bij het koor. Toen was dat nog doenlijk. Zo ongeveer iedereen bleef op de Gemeenteschool tot zijn veertien jaar.

Nu liggen de kaarten echter helemaal anders. De eerste veelstemmige missen. De Sursum Corda van De Hovre werd dus eenstemmig gezongen en de tweestemmige Missa Quarta van Moortgat kwam op het kerstprogramma van het jaar 1931 en 1932 . Meester Stevens, die inmiddels dirigent geworden was, mikte echter hoger. Hij is altijd van oordeel geweest dat de mensen meer mogelijkheden hebben dan ze zelf willen geweten hebben. In het jaar 1933 werd de driestemmige "Missa Magdalena" van Wiltberger ingeoefend. Twee mannenstemmen en één voor sopraans. Het was een moeilijk stuk, maar wondermooi. De opgetogen luisterende Bevernaars kregen het voor de eerste keer te horen op Kerstmis van dat jaar. Sindsdien is die mis van Wiltberger zowat tot het repertorium van het koor blijven behoren Ze werd ook gezongen in 1934 en 1936 en loopt thans nog, zij het met vrouwensopraans. Sommige zangers hebben ooit nog de drie stemmen gezongen. Ze zijn begonnen als sopraan, ontpopten zich in hun vroege mannenjaren als tenor, en zijn daarna naar de lage bas regionen afgezakt.
De driestemmige mis van Wiltberger is de springplank geweest naar de vierstemmige mis van August De Boeck. Zowat het moeilijkste wat we ooit geleerd hebben.

Koster André Nolf en dirigent Jozef Stevens moeten ontzettend veel geduld gehad hebben toen met al hun entoeziaste maar ongeschoolde discipelen.

Voor ons gold luid kelen als het hoogst bereikbare in de zangkunst. Iemand die kon zingen dat de ramen daverden, was een kraan in onze ogen. We begrepen dan ook niet te best wat meester Stevens eigenlijk wilde, als hij met een wanhopig sussend gebaar zijn armen de hoogte in stak, om ons van een barbaarse aanval op een hoge noot te weerhouden.

André Holvoet was onze koor-orgelist in die dagen. Een knappe vent, die Holvoet. Hij was een elektro-technicus, die toendertijde in Beveren woonde, maar daarnaast kon hij heel behoorlijk met een orgel omspringen.
Koster André Nolf stapte bereidwillig van zijn krukje af voor hem en ging dan zelf bij een of andere stem een stevig handje toesteken.

De mis van August De Boeck werd ondermeer uitgevoerd op Pinksteren van het jaar 1935 en bij de De Bo-feesten van datzelfde jaar.

Na de hoogmis op Pinksteren werd een foto van het voltallige koor genomen in pastoor Lebbe's tuin. Een dokument eigenlijk die foto.
Hij ligt hier voor ons.

Pastoorke Lebbe en onderpastoor Liefooghe tronen in het midden van de groep. Daarnaast zitten koster André Nolf, dirigent Jozef Stevens en orgelist André Holvoet. Bij de sopraans vinden we opgesteld: Marcel Opsomer, Marcel Vancompernolle, Floris Pauwels, Roger Ghistelinck, Antoon Ducatteeuw, Germain Coussement, Gerard Degroote Lucien Vancraeynest, Leon Decavel, Gerard Buyse, Marcel Depaepe, Julien Decavel, Marcel Verhamme, Albert Deroose, Michel Debrouwere. Bij de mannen: Albert Vandermeiren, Florent Haerinck, Juul Duhou, Rafael Decavel, Julien Vancraeynest, Georges Defoort, Albert Dewinter, Antoon Nolf, André Vandorpe, John Siaup Maurice Vercaemt, Maurice Samyn, Guido Desmet, Arthur Kerkhove, Fridolin Debaere, Marcel Coussement, Albert Defoort en Antoon Follet.

Het koor had dus in die paar jaren een geweldige uitbreiding genomen. Nodig was het ook wel voor een mis als die van De Boeek. Er was nog geen man teveel.

Zeven en dertig jaar zijn de eeuwigheid ingewenteld sinds die foto genomen werd. Zeven en dertig jaar. En die hebben hun sporen nagelaten.
Wanneer we het bovenstaande lijstje nog eens aandachtig doornemen en het vergelijken met de huidige koorbezetting, dan zien we dat slechts volgende namen zijn overgebleven: André Nolf, Arthur Kerkhove en Lucien Vancraeynest.

Bitter weinig is dat, zou je zo denken, bitter weinig!
Slechts drie die standgehouden hebben. De anderen werden uitgeschakeld door gebrek aan tijd, ziekte, uitwijking, en ... dood.
Hadden we geen gelijk toen we zegden dat die foto uit het jaar 1935 een dokument geworden is ?
^{(Foto's uit Onder De Clocke)}

21-02-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 3)

 Ontstaan van het Sint-Gregoriuskoor
"André Nolf werd dus koster van Beveren in het jaar 1927. Nauwelijks zeventien was hij toen. Hij was immers geboren op 19 november 1910. Bitter jong voor zo een koster zou je denken. Hij had toen echter reeds een ervaring die heel wat beginnende kosters hem konden benijden.
Toentertijde was oppermeester René Algoet de man die het muzikale leven in Beveren zowat in handen had. Och van dat leven zelf moeten we ons niet zoveel voorstellen! Meester Algoet kon echter goed zingen, kende wat van notenleer en had hij niet jarenlang met zijn knapenkoortje de hoogmis toch iet of wat vertoon van plechtigheid gegeven? Meester Algoet was evenwel van mening dat er heel andere mogelijkheden waren, nu onze parochie zulk een jonge koster gekregen had. En was het daarenboven niet een van zijn eigen leerlingen ? Ergens in het jaar 1929 ging hij dus André Nolf opzoeken en vroeg hem of het niet mogelijk ware met enkele mannen en vrouwen een behoorlijk kerkkoor op te richten. Een kerkkoor? Nou, de koster vond er geen graten in. En ja, nu hij het eens goed overdacht, je zou toch beter af wezen met volwassen mannen en vrouwen dan met zo een kleuterkoortje waar de bezetting om de haverklap wisselt. Jaja, de koster had er wel oren naar.

André Nolf deed toen wat hij sedertdien nog dikwijls heeft gedaan. Hij nam zijn fiets en peddelde de parochie rond op zoek naar mooie stemmen. Het is allemaal reeds lang geleden en nergens werd er iets over opgetekend, maar toch weet hij nog enkele namen uit zijn herinnering op te diepen. Hij vindt het echter beroerd dat hij onvermijdelijk sommige mensen vergeten moet hebben.
Bij de meisjes weet koster Nolf nog te vermelden: Lieske Byttebier, Haria Christiaens, Rachel Delabie, Aline Christiaens, Madeleine Nolf, Agnes Verkaemer, Rachel Nolf, Rachel Samyn , Jeanne Vandeplassche, Louisa Vanhoutteghem en Margriet Devroe. Bij de mannen: Albert Desmet (vader van Albrecht) , René Algoet, Jozef Samyn, Marcel Coussement (zoon van Hektor), Juul Duhou, Emeric Verplaetse, Antoon Follet, Antoon Nolf, Arthur Kerkhove en André Vandorpe. Als je nu denkt dat die mannen en die maagdekes zo maar devotelijk naast elkaar op het dokzaal stonden te zingen, dan snap je geen snars van de moraal toentertijde. Pastoor Lebbe was van oordeel dat je de kat nooit in de kelder mag kweken! Derhalve zaten de meisjes links vooraan in de kerk, terwijl de mannen 's Heren glorie van op het dokzaal bezongen.
Op kerstmis 1930 werd zo de mis "Sursum Corda" van De Hovre gezongen. Niet in twee stemmen evenwel, maar beurtelings een zin door mannen en door vrouwen. Hoe pover ons dit nu ook kan toeschijnen, toch moet het voor de Beverse parochianen een hele openbaring geweest zijn toen. Verwend waren ze inderdaad niet op dat gebied. We hebben een programma uit dat jaar voor ons liggen. Een beduimeld en verkreukeld blad. Het oudst bewaarde zover we weten.
Het nieuwbakken koor moet de zaken reeds groots opgevat hebben. Behalve de "Sursum Corda"- mis werd ook het volledige gregoriaanse eigene uitgevoerd. Het mannenkoor stond daarvoor in. Kerstliederen werden verder gezongen door Marcel Coussement, Arthur Kerkhove en Jozef Samyn. Ook de vrouwen hadden blijkbaar hun beste solisten voor die liederen naar voor geschoven. Dit waren dan: Alice Byttebier, Maria Christiaens, Agnes Verkaemer, Rachel Samyn, Rachel Nolf, Jeanne Vandeplassche en Margriet Devroe. Ook de kinders waren niet vergeten. Voor die was het echter slechts een mager kluifje. Eén kerstlied. Hun overwegende rol van enkele jaren vroeger was dus blijkbaar uitgespeeld.

We kunnen misschien nog even aanstippen dat die kerstprogramma's toen verkocht werden tegen de prijs van één frank per stuk. De opbrengst werd besteed aan de versiering van de kerstkribbe. We hebben niet veel moeite om hierin de invloed te onderkennen van onderpastoor Elie Liefooghe, die hier in het jaar 1929 was aangekomen.
Hoe en wanneer juist de kink in de kabel gekomen is, hebben we niet kunnen achterhalen. Feit is echter dat deze vroege kombinatie van mannen- en vrouwenstemmen geen lang leven beschoren was. Och, het zal ook wel niet meegevallen zijn een deel van het koor te laten zingen in de kerk, terwijl de rest op het dokzaal stond opgesteld. Je mag ze reeds genoeg in de gaten houden als ze broederlijk naast elkaar staan. Met Kerstmis 1931 waren de eerste sporen van het uiteenvallen reeds te zien. Er stond een nieuwe mis op het programma: de tweestemmige Missa Quarta van Alfons Moortgat. Ze werd echter gezongen door kinderen en mannen. Aan de eigenlijke mis kwamen de vrouwen niet meer van pas. Wél mochten ze tijdens de gelezen missen nog enkele kerstliederen zingen. Dat was alles.

Met Kerstmis 1932 was hun rol definitief uitgespeeld. Zelfs geen kerstliederen meer. Forse mannenstemmen zongen de Missa Quarta van Moortgat, terwijl enkel in het kantwerk nog een kinderstem te horen viel. Hiermee had het koor een plooi gekregen die het een kleine dertig jaar lang zou behouden. Als er sopraans nodig waren, dan werd er beroep gedaan op kinderen. Vrouwen kwamen niet meer aan bod.

Als er iemand hartzeer gehad heeft dat het allemaal zo gelopen is, dan moet het wel Zuster Denise geweest zijn. Dat goede nonnetje had ook zoveel tijd besteed aan het drillen van haar meisjes, zelfs nog voor er van een echt koor sprake was. Maar ja, er was niet zoveel aan te doen. Geen mannen en vrouwen samen op een dokzaal. Dat was een wet waaraan niet te tornen viel.
Bij die eerste lichting zangers waren mannen die bij het koor het rijk der legende zijn ingetreden. Je moet maar eens horen hoe de koster bijvoorbeeld nog kan vertellen over Emeric Verplaetse. Emeric was veldwachter geweest in Beveren. Het lag dus voor de hand dat hij voor de rest van zijn leven" Emeric de garde" of "de oude garde" werd geheten. Een pronte kerel die Emeric ! Hij droeg een snor die hij, net als keizer Wilhelm, bij de punten opwaarts wribbelde. Hij was verzot op een speciale tonus van het Tantum Ergo, die hij "de danser" heette. Koster asjeblief, smeekte hij dikwijls, deze keer de danser! .
Dan was daar nog Juul Duhou ! Juul ! Een ietwat raadselachtig figuur voor het kleine zangersgrut. Groot en zwaar, met grijze snor, en een been dat hem een beetje hinderde .' Juul was in Beveren terecht gekomen als de schoonvader van meester Marcel Schotte en, van alles wat ons dorp hem bieden kon, waren zang en muziek hem het liefst. Zang en muziek? Ja. Misschien. Ware daar niet het kaartspel geweest. Hij zou er zich voor verhangen hebben. In het koor stond Juul altijd bij de bassen. Dat was de enige partij die hij de moeite waard vond. En altijd stond hij heimelijk de maat mee te slaan. En dan moeten we nog vertellen over Jozef Samyn, de neef van de koster. Een man die overborrelde van talent. Die liederen uit zijn mouw schudde alsof het knikkers waren. Jozef heeft het koor de schalkse plooi helpen geven die het altijd gekenmerkt heeft. En Albert Desmet dan! Albert, de welvarende krotenhandelaar. Zingen heeft hij nooit veel gedaan, maar steunen als de kas ledig was des te meer. Hij was er nog bij toen het koor in het jaar 1956 zijn zilveren jubileum vierde. Maar hij was reeds oud dan. Zeer oud. Als we dat eerste lijstje van mannelijke koorleden bekijken, dan zien we dat er niet zo veel meer overschiet. De meesten zijn gestorven, een paar zijn elders gaan wonen of zijn het zingen verleerd, en tenslotte staat alleen nog Arthur Kerkhove overeind. Maar Tuur denkt nog lang niet aan ontwapenen!"

20-02-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 2)
"De parochie had nlet veel moeite om een opvolger voor Leo Schotte te vinden. Reeds op 6 oktober 1907 liet AMANDUS DE BUCK het orgel dreunen en luisterden de Bevernaars opgetogen naar die nieuwe stem.

Amandus De Buck was geboortig van Kruishoutem en was voordien reeds koster geweest te Beerst bij Diksmuide. Ook hij zou hier niet overmatig lang blijven, want in 1922 liet hij zich door de aanbiedingen van de pastoor van Varsenare verleiden. Amandus had het nog moeten meemaken dat zijn orgel bij de doorbraak der geallieerden in 1918 zwaar beschadigd werd en een beetje mistroostig had hij daarna met een pover harmonium genoegen moeten nemen.

Amandus De Buck vertrok dus en eens te meer stond de parochie zonder koster. Men schijnt toen in 1923 nog een hengel uitgeworpen te hebben naar Maurice Titeca, die koster was te Desselgem maar in Beveren woonde. Koster Titeca vroeg echter een jaarlijkse vergoeding van duizend frank aan de gemeente en dat vonden onze wijze vaderen bar veel. Met tweehonderd vijftig frank wilden ze wel over de brug komen, maar méér konden ze er niet aan besteden. De onderhandelingen sprongen dan ook al spoedig af.

Intussen echter was Ernest Lebbe hier pastoor geworden. Pastoor Lebbe had wijze lessen getrokken uit dat gedurig komen en gaan van kosters. Kon hij niet beter een jonge Bevernaar voor deze bediening laten opleiden? Toch dom om daar niet vroeger aan gedacht te hebben. En wist hij niet reeds een knaap te zitten die voor de taak als geknipt scheen? Niet voor niets was Ernest Lebbe hier dertig jaar onderpastoor geweest. Hém moesten ze de parochie niet leren kennen!
Zo ging hij dus maar eens praten met Hektor Nolf en diens echtgenote Bertha Samyn. Hij vertelde ze wat prachtige oplossing het zou zijn als hun zoontje André, dat baasje met zijn wondermooie stem, het tot koster van Beveren zou kunnen brengen. Maar eerst moet er geleerd worden, beste ouders, eerst moet er geleerd worden! Een zwaar hoofd moeten ze er zich echter niet in maken. Pastoor Lebbe zou dat eens beredderen zie!
En zo gebeurde het. André Nolf, die toen dertien geworden was, ging in de leer bij meester René Vandekerckhove te Deerlijk, en oefende het geleerde in op de piano bij meester Algoet, of op het harmonium bij pastoor Lebbe. Al spoedig begon hij ook het orgeltje te bespelen dat intussen door zijn oorlogssmarten heen geholpen was.
In oktober 1924 was hij reeds zo ver dat hij zijn eerste begrafenisdienst kon zingen en spelen. Het was voor Edonie Vandermeiren, echtgenote van Charles Benoit. Veertien jaar was hij toen. Wie doet het hem na, zou je vragen.
Ondertussen was het wel gesukkel geweest met de kerkzang in Beveren. Natuurlijk kon je altijd rekenen op de steun van kerkbaljuw Pol Nolf, maar slechts weinigen werden in hun godsvrucht gesticht door zijn zangkunst. Hij had ook zo bitter weinig troeven in handen, die kerkbaljuw. Geen harmonium. Geen orgel. Enkel de steun van zijn geleerd missaal, waar hij dan nog geen snars van begreep.
Gelukkig waren daar nog meester Algoet die met zijn knapenkoortje de hoogmis opluisterde, en de kosters uit het omliggende, die een handje kwamen toesteken als er een bijzondere huwelijksmis moest gezongen worden of een begrafenis.

Een van de kereltjes die meester Algoet in zijn koortje had, was het pientere Tuurke Kerkhove. Een ventje met een stem als een nachtegaal. De oppermeester zelf kon er verrukt staan naar luisteren. Zo hoog en zo zuiver en toch zo krachtig. Als daar geen achttienkaraats tenor uit groeide, dan wist hij het zelf niet meer.
Aan de kostersmizerie kwam definitief een einde toen André Nolf in 1927 zijn diploma behaalde en officieel als koster van Beveren werd aangesteld. Pastoor Lebbe was gerust toen.
De parochie zou zich in lange tijd geen zorgen meer hoeven te maken. 
Het oude kerkorgel.
Je kan over kosters schrijven zoveel je wil, als je met geen woord rept over het orgel dat ze bespeelden, dan ben je er nog niet.
Eigenlijk vernemen we voor de eerste maal iets over een orgel omstreeks 1745. Jan-Baptist De Geyne was hier toen pastoor. Een kribbige baas die De Geyne. Iemand die een grote mond kon opzetten als hij dacht dat men hem op de tenen trapte.
Toch had hij ook wel zijn goede kanten. Zo liet hij een dokzaal plaatsen in de kerk van Beveren en kocht hij een orgel. Betekent dit dat de kosters het voordien zonder moesten stellen ? We weten het niet zo precies. Er is echter wel de vermelding van een testament uit het jaar 1728 , waarin gezegd wordt dat de koster één pond moest krijgen en de orgelist twaalf schellingen, voor het zingen van het jaargetijde dat op te dragen was voor Christine Van Honnacker. Die Christine had een hofstedeke geschonken aan het O.L.Vrouw-altaar van onze kerk, onder beding dat ieder jaar een dienst zou gezongen worden voor haar zielerust. Als in dit testament gesproken wordt van een orgelist; dan kan je moeilijk verder dan besluiten dat er ook een orgel moest zijn. Wat meer is: er is sprake van een koster en een orgelist! We stonden er dan goed voor zou je zo zeggen.
Wat er van zij, omstreeks 1745 was pastoor De Geyne van oordeel dat Beveren een orgel moest hebben. Een goeie zeventig jaar later had dit orgel grondige herstellingen nodig. Misschien tengevolge van onheuse behandelingen tijdens de Franse bezetting. Pastoor Delahousse heeft dit opgetekend. Duizend gulden heeft hij ervoor moeten betalen aan orgelbouwer Van Peteghem van Gent, en duizend gulden was een fors bedrag in die tijd. Haar het instrumen zal dan ook weer in prima konditie geweest zijn. Daar stond de naam van de meester-orgelbouwer borg voor.
Intussen was er een nieuwe kerk gebouwd geworden in 1781, en het dokzaal van Jan-Baptist De Geyne had er moeten aan geloven. Het is dezelfde pastoor Delahousse die gezorgd heeft voor een nieuw. Een zwaar stuk was het, helemaal in acajouhout uitgevoerd, en gesteund door twee houten pilaren. De enige pilaren die de kerk van Beveren rijk was. In de balustrade van dit dokzaal heeft Peter Benoit ooit nog zijn naam gekerfd. Hij kwam inderdaad graag ons klein maar klankrijk orgeltje bespelen.

Dit orgeltje had het in 1918 weer erg te verduren. In oktober van dat jaar dreven de geallieerden de Duitsers over de Leie terug, maar zonder zwaar kanonvuur ging dit niet. De kerk van Beveren moest verscheidene voltreffers verwerken en het orgel deelde van de brokken mee. Enkel in 1923 kon Anneessens uit Menen het weer speelklaar krijgen. En zo hebben wij het dan gekend. Een klein orgel. Eén handklavier, betrekkelijk smal, en een voetklavier. Links en rechts zaten de registertappen. Ook al niet zo veel. Direkt boven het klavier was de orgelkast gebouwd. Alles was dus één stuk. Het orgel werd toen elektrisch aangedreven, maar ernaast stond ook nog het kastje met de hefbomen die handbediening van de blaasbalg mogelijk maakten.
Een klein orgeltje dus, maar het kon onze oude kerk tot in de verste uithoeken met zijn rijke klanken vullen. Velen hebben later met weemoed daaraan teruggedacht.

Enkele jaren later kwam dan de doodsteek. De Duitsers wilden weer de Leie over en, toen de Belgen zagen dat niets ze ervan kon weerhouden, bliezen ze onze kerk op. Op die 23e mei van het jaar 1940 was het voorgoed met ons orgeltje gedaan. Wat planken en een hoopje verwrongen pijpen was alles wat ervan overbleef.
Tot in 1971 hebben we moeten wachten op een nieuw pijporgel. Daartussen lagen jaren en jaren van gesukkel met dubieuze instrumenten allerhande. Maar dit vertellen we later.
Om deel 1 te lezen klik hier.

18-02-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Veertigste feest van de cultuurraad
Voor de veertigste keer zet de Waregemse cultuurraad zijn laureaten in de bloemetjes. Zowel jubilerende verenigingen, bijzondere prestaties als verdienstelijke personen worden bekroond op zaterdag 2 maart 2019 om 20.00u. in de Schouwburg van Cultuurcentrum De Schakel.

Koninklijke Muziekvereniging De Leiezonen uit Desselgem viert hun 125-jarig bestaan, VTB Fotoclub en Sint-Gregorius Zanggilde (gemengd koor nvdr) vieren hun 50-jarig bestaan en ook Initiatief Waregem bestaat 25 jaar. Germain Courtens bewees dan weer zijn jarenlange inzet voor het Bevers Harmonieorkest. Steffi Marreel haalde de eerste prijs in de kunstwedstrijd Arnoevoo en Pieter Fraeyman toonde zijn wijnkennis en werd bekroond als Sommelier van het jaar. VTI Waregem haalde met enkele klassen podiumplaatsen in de Robocontest in Kortrijk en leerlingen van het Heilig-Hart College wonnen een award op het internationaal theaterfestival in Malta. Lotus Decraene (8) mocht België vertegenwoordigen op het wereldkampioenschap schaken in Santiago De Compostella. Mauro Iacopucci (11) uit Beveren-Leie won de Vlaamse wiskunde olympiade klik hier.

Uittredend voorzitter Nico Vandenberghe wordt in de bloemetjes gezet voor zijn algemene verdienste voor het Waregemse cultuurleven & zijn jarenlange inzet (meer dan 35 jaar!) als voorzitter van de cultuurraad klik hier.

Tijdens het feest van de cultuurraad worden de huldigingen afgewisseld met een optreden van de Koninklijke Muziekvereniging De Leiezonen en diverse projecties van de gehuldigden. Nadien volgt een receptie, aangeboden door de Waregemse cultuurraad. Toegang is gratis. Iedereen is welkom op deze jaarlijkse prijsuitreiking van de cultuurraad.

De geschiedenis van de Sint-Gregorius Zanggilde (tot 1972) ligt al geruime tijd in ons schuif en kunnen we naar aanleiding van 50 jaar gemengd koor publiceren. Daarvoor danken we de Beverse heemkundigen, in het bijzonder wijlen Michel Debrouwere die de toelating gaf om dit ten gepaste tijde eens te publiceren. Dat doen we in enkele delen, weldra dan ook het vervolg.

"Oorsprong, Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 1) 
Proloog
Het Sint-Gregoriuskoor maakt zich op om over een paar maanden het gouden zangersjubileum te vieren van Arthur Kerkhove, zijn voorzitter, en daarbij tevens André Nolf te feesten die reeds vijf en veertig jaar koster van onze parochie is. Tuur en de koster! Twee zielen in een zak. De een gehuwd met Maria en de andere met Anna Ducatteeuw. Twee mensen die onopvallend en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, hun jarenlange dienst bij het koor hebben verricht.

Hoevelen kunnen op zulke prestatie terugblikken? Is dit niet weggelegd voor de allerbesten en allertrouwsten? Velen zijn gekomen en velen zijn gegaan tijdens hun ambtsperiode. Aan allen hebben ze even gul hun vriendschap geschonken. En de vriendschap van zulke mensen is een voorrecht. We zijn er dankbaar om.
Omdat het Sint-Gregoriuskoor een koninginnestuk in hun leven is, willen we pogen bij deze gelegenheid de geschiedenis ervan vast te leggen. Geen dode geschiedenis, want het koor is altijd sprankelend van leven geweest. Tevens willen we kort het leven omheen het dokzaal schetsen zoals het in vroegere tijden geweest is. Het koor immers is de bekroning van een jarenlange ontwikkeling.
Volgaarne dragen we deze geschiedenis dan op aan:
- Arthur Kerkhove, de voorzitter.
- André Nolf, de koster-orgelist.
- Gentiel Callewaert, de dirigent.
- al de vrienden en vriendinnen van het zangkoor, waarbij we zelf het beste deel van ons leven gesleten hebben.
Michael. Beveren-Leie, januari 1972

Een stuk voorgeschiedenis
. Wat we weten over de Beverse Kosters.
We mogen gerust een beetje breedsprakerig beweren dat de oorsprong van de kerkzang in Beveren in de nevelen der tijden verborgen ligt. Daarmee is meteen duidelijk gemaakt dat we er geen sikkepit over te vertellen hebben.
Inderdaad! En hoe zou het anders kunnen trouwens. Er wordt voor het eerst van een Beverse kerk gesproken in het jaar 964 en dan moeten we zevenhonderd jaar wachten tot we de eerste koster bij name vermeld vinden. Die koster is PIETER VANDEPUTTE. Pieter zong zijn hymnen en psalmen in het laatste kwart van de jaren zestienhonderd. Van alles wat daaraan voorafging weten we helemaal niets af. Toch is het zo klaar als een klontje dat Pieter Vandeputte tientallen voorgangers gehad moet hebben.
Wat is een kerk nu zonder koster? Wat moet een pastoor aanvangen zonder iemand die de gewaden voor hem klaarlegt, de kannetjes vult en 's Heren lof zingt op velerlei tonen en wijzen?

Omstreeks het jaar 1720 vinden we ANTOON VANDEPUTTE vermeld als koster. Deze Antoon was vermoedelijk de zoon van Pieter. Hij woonde in de afspanning" Het Leckerke" op de oude plaats.
We hebben derhalve niet veel moeite om aan te nemen dat toenmalige kerkzangers hem gulhartig hun zondagse drinkpenning zullen gegund hebben.
Na Antoon Vandeputte schijnt het kosterambt zowat een voorrecht geworden te zijn van de familie D'hont. Zie maar:
- WILLEM D'HONT omstreeks 1735. - JAN D'HONT omstreeks 1760. - PIETER D'HONT omstreeks 1780.

Al deze kosters hebben hun ambt nog uitgeoefend in de kerk die er gestaan heeft van circa 1250 tot 1781. Pieter D'hont was door de Gentse Sint-Pietersabdij zelfs belast met de verkoop van afbraakmateriaal toen die kerk eenmaal werd afgebroken. Deze Pieter was het ook die de eerste koster werd in de nieuwe kerk, net zoals André Nolf het werd in de kerk die in 1970 in gebruik werd genomen.
Omstreeks de tijd van de Franse Revolutie was het de beurt aan V.T.COUSSELIN om de Beverse gelovigen te stichten met zijn gezang en orgelspel.
Een beste naam zal deze Cousselin bij de toenmalige Bevernaren niet gehad hebben. Het waren bange jaren toen. De Fransen waren ons komen "bevrijden" van de Oostenrijkers en de kasteel¬heren, en in ruil daarvoor sleepten ze uit onze kerken en kloos¬ters alles weg wat maar een schijntje van waarde had. Van de priesters eisten ze ook een eed van trouw aan de Franse Republiek. Die priesters waren evenwel niet al te happig naar die eed. Hadden ze immers niet gehoord hoe brutaal de bevrijders in hun eigen land met de geestelijkheid omgesprongen waren?
Hadden vluchtelingen geen verhalen gedaan over kerken die ont¬heiligd werden en over kloosterlingen die werden verjaagd en zelfs gehalsrecht ? Neenee, op die Franse Sansculotten hadden onze pastoors het niet begrepen en de sterken onder hen wei¬gerden dan ook de eed af te leggen.

Zo een sterke was Petrus Delahousse, onze toenmalige pastoor. Hij vertikte het de eed af te leggen, alhoewel hij heel goed wist welke narigheid hij zich hiermee op de hals zou halen. Koster Cousselin was evenwel een andere mening toegedaan. Hij oordeelde het heel wat veiliger platte broodjes te bakken met de bezetter en hij ging zelfs zo ver pastoor Delahousse te verzoeken zijn pastorij te verlaten, omdat hij daar zelf een school wilde openen. Wilde de pastoor niet? Goed! Maar dan moest hij zien dat hij het klaarspeelde met de Franse gendarmes.

Delahousse zwichtte en ging zich op afgelegen hoeven en in de bossen verschuilen. Zal Cousselin het dan niet grondig bij de Bevernaars verkorven hebben? Die hebben immers angstvallig zorg gedragen voor hun voortvluchtige pastoor. Vijf jaar leefde hij ondergedoken en nooit heeft iemand hem aan de Franse gendarmes verklikt, alhoewel er een prijs op zijn hoofd was gesteld.
In alle geval hoefde Cousselin zijn kostersambt niet uit te oefenen tijdens die beruchte Beloken tijd. De kerk was gesloten en alles wat ook maar enige waarde had was door de Fransen weggesleept. Over Cousselin hebben we verder nooit meer iets gehoord. Omstreeks 1830 vinden we FLORENTINUS SURMONT vermeld als koster. Hij was geboortig van Helkijn, en was de schoonvader van Ivo Depoorter, de eerste onderwijzer aan de Beverse Gemeentelijke Jongensschool.
De eerstvolgende koster die we dan tegen het lijf lopen is PETRUS BOUCKAERT. Dit dan omstreeks 1870. Vermoedelijk zullen er tussen hem en Florentinus Surmont nog wel een paar andere kosters dienst gedaan hebben, maar tot op heden hebben we er geen spoor van gevonden.

Die Petrus Bouckaert was een Beverse Boerenzoon, alhoewel de familie uit Lendelede herkomstig schijnt te zijn. Hij was gehuwd met Eugenie De Bo, de jongste zuster van deken Leonard-Lodewijk De Bo, en woonde met zijn gezin op de hoeve langs de Gentse Steenweg waar ook de deken geboren was. Na Petrus Bouckaert, die te Desselgem overleed op 11 april 1900 kregen we ACHIEL VANDElJEGHE als koster. Die vertrok op 8 september 1900 naar Ledegem, omdat hij dacht daar kansen op een ietwat weelderiger belegde boterham te hebben. De Beverse kosterij moet in die dagen vermoedelijk een armtierig geval geweest zijn. Vijftienhonderd inwoners slechts in de parochie en geen van allen erg rijk.
Nog dat eigenste jaar 1900 kwam LEO SCHOTTE onze kosterloze pastoor uit de nood helpen. Hij was de zoon van de koster van Jonkershove. Leo ging op de Plaats wonen en, om zijn mager kostersloon wat bij te werken, verkocht en repareerde hij horloges en bood zijn diensten aan als drukker. Lang bleef koster Schotte niet aan zijn horloges morrelen. Zijn naaste buur immers was Karel Dewaele en samen met hem begon hij weefgetouwen in elkaar te steken. Tenslotte liet Leo zijn orgel voor wat het was en vertrok in september 1907 naar Harelbeke, waar hij samen met Karel de getouwenfabriek Schotte-Dewaele oprichtte.

Enkele jaren later had hij een ongeval met zijn motorfiets en schijnt aan de gevolgen daarvan overleden te zijn.
Leo Schotte was de broer van onze meester Marcel Schotte en de vader van de nog in Beveren geboren pater Antoon Schotte, thans missionaris in Singapore".

17-02-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Trekking Lourdesloten
Op vrijdag 15 februari werden de winnaars van de Lourdesloten getrokken. Dit zijn de gelukkige winnaars. Zij worden nog allemaal persoonlijk verwittigd.
*Maene Walter, Lindetuin 48, 8793 Sint-Eloois-Vijve
*Hostijn Eugeen, Ingelramstraat 10, 8791 Beveren-Leie,
*Magherman Madeleine, Astridlaan 31, 8792 Desselgem
*Dewolf Lena, Ooigemstraat 13, 8792 Desselgem
*Steeland Jules, Harelbekestraat 121, 8540 Deerlijk
*Rosseel Peter, Nijverheidsstraat 45A, 8791 Beveren-Leie
*Vansteenkiste Marie-Mathilde Godfried Lambrechtstraat 3 8793 Sint-Eloois-Vijve
*Adins-Windels Frans, Spijkerlaan 56, 8791 Beveren-Leie
*Lambrecht Nadine, Meierie 30, 8792 Desselgem
*Coorevits Greta, Zilverbergstraat 35, 8792 Desselgem
*Vercruysse Francine, Sint-Jansstraat 155, 8791 Beveren-Leie
*Deblauwe tuin-& parkmachines Kortrijkseweg 201, 8791Beveren-Leie
*Zr Gilberta(zusters van Don Bosco), Sint-Anna 43, 8500 Kortrijk
Dankjewel Rik voor de informatie.

15-02-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Zuster Leen Mestdagh schrijft vanuit Libreville, oktober 2018
In deze oktober missiemaand houd ik eraan jullie wat nieuws te sturen vanuit Afrika. Ik ben op dit moment in Abidjan in Ivoorkust waar ik op bezoek ben in het noviciaat waar twee van onze meisjes zich voorbereiden op religieus leven : Agnes Keman E Akorong (Kameroen) en Anyta Makaya (Congo Brazzaville) . Woensdag trek ik naar Lome om aanwezig te zijn bij de intrede in het postulaat van een van de onze : Tatiana Siwe (Kameroen). Het is voor hen een grote aanpassing om hun vorming te volgen in West Afrika waar de culturen zo verschillen van Equatoriaal Afrika, maar het biedt de enorme rijkdom dat ze van bij de start van hun religieus leven leren leven en werken met mensen uit verschillende landen. Het is op zich reeds een hele missie, een getuigenis vanuit christelijk leven waar we broer en zus worden van elkaar vanuit het geloof in een God die liefde is, Vader van alle mensen. Geschapen naar zijn beeld is ieder, onvoorwaardelijk, alle respect en eerbied waardig.

In Gabon zijn we volop aan het bouwen om een volledige middelbare school af te werken. Een achttal klassen worden eind deze maand ingehuldigd. Daarna start een derde gebouw met bibliotheek, laboratorium, vergaderzalen, … In Equatoriaal Guinea werd ons een missie toevertrouwd met lagere school, lager middelbare school en internaat. Een heel mooi uitgebouwd centrum waar we ook jaarlijks onze retraite en vergaderingen kunnen laten doorgaan In Kameroen doorleven we een eerder gespannen klimaat. Vooral in Bafia, waar we werkzaam zijn in het bisdom waar vorig jaar de bisschop werd vermoord is de spanning voelbaar. Er is onzekerheid, er is wantrouwen, ook binnen de Kerk.

In Congo Brazzaville wachten we nog wat af om in de « pool », de streek die het meest getroffen werd door de rellen in 2017, de bouwwerken verder te zetten. We hopen op de steun vanuit West Vlaanderen om een polyvalente zaal te kunnen bouwen. Deze zaal zal het ons mogelijk maken om de verschillende activiteiten met de jongeren op te starten. Dit jaar hebben we een zestal meisjes die vragen om zuster te worden. Ze zullen elk in een van onze gemeenschappen meeleven en werken om zo beter hun roeping te onderscheiden. Het is bemoedigend wanneer jonge mensen blijven aansluiten om het missiewerk samen met ons op te nemen.
Vandaag start in Rome de synode met als thema : Jongeren, geloof en onderscheiding. De vele bisschoppen, priesters en ook de jongeren zelf buigen zich over wat ons het dierbaarste is : de jonge mens. Moge de synode, in deze zo delicate periode van wantrouwen en verdachtmaking, nieuwe deuren openen naar toekomst toe, opdat we als kerkgemeenschap (r)echte wegen mogen banen in het spoor van Jezus zelf ! Onze wereld heeft zo nood aan waarachtigheid, aan gerechtigheid, aan vrede … Mochten we ons geroepen weten om net in deze tijd goed, waar en juist te handelen om op deze manier een betere wereld uit te bouwen. De hoop ligt in onze handen. In de mate dat we er werk van maken op de plek waar we zijn wordt de wereld beter, ook in moeilijke tijden. Ik wens dan ook aan ieder van jullie een mooie missiemaand … een maand vol kansen om aan die nieuwe wereld mee te bouwen. Dank aan elk van jullie om de vele tekens van steun en solidariteit. De financiële steun, het materiaal en de projecten zorgen ervoor dat we « stille voortdoen » ook daar waar het ons door de sociaal politieke situaties moeilijk wordt.
Dankbaar verbonden bidden we dagelijks voor u en voor al uw intenties, Zr Leen Mestdagh Libreville GABON
Wie ons graag wil steunen kan dit Rekeningnummer Iban: BE73 4256 1657 6960 Bic : KREDBEBB KBC Brusselstraat 213 1702 DILBEEK
Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH 
Voor wie een fiscaal attest wenst Iban: BE84 4358 0341 0159 Bic : KREDBEBB VIA DON BOSCO Guldendallaan 90 1150 BRUSSEL
Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst

12-10-2018, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Afscheid deken Marnix Vandenbulcke en verwelkoming kanunnik-deken Henk Laridon
Met ingang van 15 oktober 2018 verleent Monseigneur Lode Aerts, Bisschop van Brugge, eervol ontslag aan pastoor-deken Marnix Vandenbulcke. Op dezelfde dag benoemt de Bisschop, Kanunnik Henk Laridon als nieuwe deken van het decanaat Waregem en als pastoor in de Pastorale Eenheid Sint-Paulus. Een voor Waregem historische gebeurtenis, die op de gepaste manier in het licht zal gesteld worden! Deken Marnix Vandenbulcke was de zevende deken van het decanaat Waregem. Hij was de opvolger van pastoor-deken Frans Verhelst.

Marnix Vandenbulcke werd geboren op 16 januari 1948 in Kortrijk, doch heeft zijn hele jeugd doorgebracht in Harelbeke, waar zijn ouders handelaar waren. Hij is de jongste van zes kinderen, twee zussen en drie broers waarvan er spijtig genoeg reeds één overleden is.
Hij deed zijn middelbare studies in Don Bosco.
In 1968 begon hij de priesteropleiding in het Groot Seminarie in Brugge.
In 1974 werd hij tot priester gewijd in de Sint-Salvator kerk in Harelbeke.
• Zijn eerste benoeming (1974-1982) kreeg hij als medepastoor in Nieuwenhove Waregem. Het was in die tijd uitzonderlijk van onmiddellijk een benoeming op een parochie te krijgen en niet eerst een tijd een lesopdracht in het onderwijs te moeten vervullen.
• Zijn tweede benoeming (1982-1990) was als medepastoor in Gullegem Sint-Amandus.
• Zijn derde benoeming (1990-1995) was een terugkeer naar Waregem als medepastoor in de decanale kerk van Waregem.
• Zijn vierde benoeming (1995-2011)was als ziekenhuispastor in het ziekenhuis van Waregem.
• Zijn vijfde benoeming (2011-2018) was opnieuw een terugkeer naar de decanale kerk. Ditmaal als pastoor-moderator van de Federatie Waregem en deken van het decanaat Waregem.
o In 2015 werd het decanaat Harelbeke opgeheven en werd Deerlijk ook een deel van het decanaat Waregem.
o In 2016 werd de Pastorale Eenheid Sint-Paulus opgericht en werd Marnix Vandenbulcke pastoor binnen de Pastorale Eenheid Sint-Paulus en deken van het decanaat Waregem

Verwelkoming kanunnik-deken Henk Laridon
*Henk Laridon werd geboren op 16 mei 1964 in Diksmuide. Zijn vader Hendrik Laridon was jarenlang burgemeester in Diksmuide, functie die zijn zus Lies thans vervult. De nieuwe deken is van opleiding Licenciaat Bijbelwetenschappen, Baccalaureus Theologie en Kandidaat in de Wijsbegeerte. In 1989 werd hij tot priester gewijd.
Zijn voorgaande benoemingen zijn: Titulaire Kanunnik van het kapittel van de Sint-Salvatorskathedraal; Lector Vives, Campus Torhout; Voorzitter van de diocesane commissie voor oecumene; Diocesaan proost Fedecam West; Professor en directeur van het Grootseminarie; Directeur van de Zusters van de Heilige Vincentius van Torhout; Hij is tevens proost, ridder en lid van het ‘Berek’ van ‘Het Manneke uit de Mane’. Deken Henk Laridon wordt dus de achtste deken van het decanaat Waregem. Henk Laridon is tevens familie van wijlen deken Frans Verhelst.

Inluiden van het nieuwe tijdperk
Naar aloude gewoonte zal bij het afscheid van de huidige deken en de verwelkoming van de nieuwe deken ‘het Victorie’ geluid worden. Het luiden van het victorie, is een oude klokkenluidersterminologie en het betekent in feite dat alle in de kerktoren aanwezige klokken, van klein tot groot gelijktijdig luiden. Op vandaag zouden wij eerder van volgelui of plenum spreken. Uit respect voor het verleden staat op het bedieningspaneel van de klokken echter nog steeds de historische benaming ‘Victorie’.

Op maandag 15 oktober zullen dus de klokken van de decanale kerk: Amandus, Blasius, Maria, Anna-Helena en Donatus, na het luiden van het Angelus, om vijf na twaalf plechtig ‘het Victorie’ inzetten.
Het is een luidmotief dat uiterst zelden gebruikt wordt.
In principe enkel voor de verwelkoming en het afscheid van een deken. Bij het plotselinge overlijden van deken Frans Verhelst, werd in consequentie dan ook bij het einde van de uitvaartliturgie, tevens het Victorie geluid.

Ook bij koninklijk bezoek wordt ‘het Victorie’ geluid (←klik op het pijltje). Dit gebeurde voor het laatst in 2009 bij het bezoek van koning Albert en koningin Paola aan Waregem. Bij de start in Waregem van de Ronde van Frankrijk in 2007, werd ook uitzonderlijk ‘het Victorie’ geluid.

‘Het Victorie’ is niet meteen een harmonieus geluid maar het heeft wel een diepe betekenis. Klokken zijn immers de roepstem van de kerk. Iedere klok in de kerktoren heeft zijn of haar specifieke taak. Zij het verkondigen van vreugde of verdriet, het aankondigen van de tijd of speciale gebeurtenissen en scharniermomenten in een mensenleven. Bij de aankomst en het vertrek van een deken is het dan ook een waardevol symbool dat de klokken met hun bronzen stemmen als het ware de stem van alle parochianen vertolken en hun oude herder danken en hun nieuwe herder verwelkomen. Het gezegde: “het inluiden van een nieuw tijdperk” mag hier dan ook letterlijk genomen worden.
De Pastorale Eenheid Sint-Paulus en het decanaat Waregem zullen het uiteraard niet alleen bij het luiden van de klokken houden.
Op zondag 28 oktober om 15.00 uur in de decanale kerk, volgt de plechtige aanstelling door Monseigneur Lode Aerts van kanunnik Henk Laridon als pastoor-deken. Tijdens deze viering zal dan ook, naast talrijke andere symbolen, de sleutel van de kerk aan de nieuwe deken overhandigd worden.

Het decanaat Waregem bestaat op vandaag uit:
4 pastorale eenheden • Sint-Anna Waregem • Sint-Paulus Waregem • Sint-Franciscus Oostrozebeke-Wielsbeke • De Wijngaard Deerlijk
14 parochies • Waregem, Sint-Amandus en Blasius (Centrum) • Waregem, Heilige Familie (Gaverke) • Waregem, Sint-Jozef (De Biest) • Waregem, Sint-Margareta (Nieuwenhove) • Beveren-Leie, Sint-Jan de Doper • Desselgem, Sint-Martinus • Sint-Eloois-Vijve, Sint-Eligius • Ooigem, Sint-Brixius • Oostrozebeke, Sint-Amandus • Oostrozebeke, Sint-Jozef • Sint-Baafs-Vijve, Sint-Bavo • Wielsbeke, Sint-Laurentius • Deerlijk, O.L.V.-Onbevlekt-Ontvangen (Sint-Lodewijk) • Deerlijk, Sint-Columba, goed voor 65.312 inwoners.

01-10-2018, 18:56 geschreven door Beverse Weetjes

Beste missievrienden,
In deze tijd van veertig dagen voor Pasen houd ik eraan jullie te schrijven. Veertig dagen waarin we worden uitgenodigd tot een grotere aandacht voor de naaste, een grotere solidariteit … Wellicht begint alles met wat tijd vrij maken om tot onszelf, tot God te komen … Veertig dagen zonder klagen … vanuit de dankbaarheid om alles wat we zomaar ontvangen. Terwijl we genieten van wat mooi is, goed en waar … leven zovele mensen in situaties van geweld en onderdrukking, worden gezinnen uit elkaar gerukt, zijn mensen op de vlucht …
De paus deed een bijzondere oproep tot gebed voor de Democratische Republiek van Congo, Zuid Soedan, Syrië … De wereld heeft nood aan gebed én inzet voor vrede. Die vrede begint in ons eigen hart. Vrede met onszelf, vrede met wie naast ons leeft, in God verbonden met zovelen.
Ik schrijf jullie vanuit Libreville, hoofdstad van Gabon, waar we volop in de bouwwerken zitten.

Vier klassen werden gebouwd in de voorbije maanden. De werken lagen even stil door gebrek aan financiële middelen.
We hopen in de maand maart de werken terug op te starten voor nog vier klassen.

In Brazzaville, waar we sinds januari 2017 de werken moesten stilleggen ten gevolge van de sociaalpolitieke situatie kregen we goed nieuws. 

Alles ziet er naar uit dat de streek waar we aan het bouwen zijn voldoende rust kent. Stilletjes aan trekken de mensen terug naar de dorpen in de omgeving. De kerken en kapellen worden hersteld. Ook wij zullen heel binnenkort de werken hervatten. Een foyer-internaat werd gebouwd en wacht op afwerking. Een polyvalente zaal zal ons de mogelijkheid bieden om de verschillende vormende activiteiten voor jonge mensen op gang te brengen. We willen vooral ondersteuning bieden aan die vele families die het leven terug opnemen : herstel van huizen, her aanleg van groentetuin en plantage, herstel van wegen en bruggen …

De mensen hebben vooral nood aan hoop en vertrouwen.
Onze aanwezigheid werkt bemoedigend. Op verschillende plaatsen hebben we nood aan water. De voorziening vanuit de stad is onvoldoende voor de vele kinderen en jongeren in onze scholen en internaten. Zowel in Libreville als in Oyem (Gabon) zien we er naar uit om een boorput te kunnen steken. Het zijn de zovele kleine en grote projecten waarvoor we rekenen op jullie steun.

Dankbaar om de zovele weldoeners die maandelijks wat opzij zetten voor onze missies. Weet dat we die steun ten zeerste waarderen. We bidden dagelijks voor jullie en voor al jullie intenties. Van harte dank en nu reeds beste wensen voor een mooi feest van Pasen ! Leven sterker als de dood. Liefhebben en daardoor voortleven … Verbonden van hieruit Zr Leen Mestdagh Zr van Don Bosco

Wie ons graag wil helpen voor de realisatie van onze dromen kan dit op volgende rekeningnummers :
Iban: BE73 4256 1657 6960 Bic : KREDBEBB KBC Brusselstraat 213 1702 DILBEEK Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH
Voor wie een fiscaal attest wenst Iban: BE84 4358 0341 0159 Bic : KREDBEBB VIA DON BOSCO Guldendallaan 90 1150 BRUSSEL Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst

01-03-2018, 08:02 geschreven door Beverse Weetjes

Vrienden van Lourdes
Op vrijdag 9 februari ging de trekking door van de Lourdesreizen.
Onderstaande 13 gelukkigen winnen een reis ter waarde van 500 euro naar Lourdes.
Lotnr. - Naam - straat - gemeente
648-Koen Demey, kleine Liebaartstraat 73, 8791 Beveren-Leie
948-Lucien Corijn, Klapstraat 41, Sint-Maartens-Latem
945-Mia Allegaert, Kortrijkseweg 66, 8791 Beveren-Leie
246-Denise Debruyne, Leenakkerstraat 45, 8791 Beveren-Leie
845-Lien Claerhout, Kwekestraat 4, 8791 Beveren-Leie
1262-Rita Verleyen, Fr. Rooseveldlaan 54, 8790 Waregem
789-Maria Courtens, Nijverheidstraat 11, 8791 Beveren-Leie
1118-Paul Bamelis, Nijverheidstraat 158, 8791 Beveren-Leie
348-Filip Geskiere, Ter Weerst 5, 8791 Beveren-Leie
611-Christine Meurische, Leiestraat 103, 8792 Desselgem
352-Mariette Janseune, Deken De Bostraat 22, 8791 Beveren-Leie
345-Marleen Valcke, Ter Weerst 25, 8791 Beveren-Leie
883-Marc Christiaens, Grote Heerweg 164, 8791 Beveren-Leie

10-02-2018, 11:41 geschreven door Beverse Weetjes

Priester Philippe Stofferis onschuldig
Priester Philippe Stofferis uit Desselgem, die door de vorige bisschop Jozef De Kesel geschorst was, mag weer een misviering leiden. Hij was geschorst na beschuldigingen van kindermisbruik, maar blijkt onschuldig.

22-01-2018, 10:40 geschreven door Beverse Weetjes

Zuster Leen Mestdagh van Beveren-Leie vanuit Libreville, 14 september 2017
Beste missievrienden , terwijl ik hier op de luchthaven van Libreville wacht op de vlucht voor Addis Abeba neem ik wat tijd om jullie te schrijven.

Het is intussen reeds een jaar geleden dat men mij vroeg om de verantwoordelijkheid als provinciale overste op te nemen. Ik mag zorg dragen voor tien gemeenschappen in vier verschillende landen : Gabon, Kameroen en Congo Brazzaville (Franstalig) en Equatoriaal Guinea (Spaanssprekend). We zijn 62 zusters, waarvan de helft missionarissen uit Europa, Latijns Amerika en Azië de andere helft Afrikaanse zusters uit onze vier landen. We hebben 2 aspiranten en 2 postulanten en enkele meisjes leven mee in onze gemeenschappen, want ook zij willen graag zuster worden.

We hebben verschillende scholen van kleuter tot lager onderwijs en ook colleges en lycea. We hebben ook internaten en foyers voor de jongeren. Te Pointe Noire in Congo Brazzaville hebben we een opvangcentrum voor thuisloze kinderen. Het jeugdwerk waar we de meeste jongeren bereiken en waar we ook vooral de armsten kunnen onthalen zijn onze jeugdcentra voor buitenschoolse activiteiten en onze patronages op zondag. We proberen vanuit deze activiteiten ook naar de buitenwijken van de stad te trekken. Dit biedt ons de gelegenheid om in contact te komen met die kinderen en jongeren die niet tot op de missie komen. Ze zijn vaak anderstalig, behoren tot families die omwille van werk of omstandigheden immigreerden. Velen zijn moslim, maar er is ook een minderheid van christenen die door de omstandigheden de band met de kerk verliezen. We proberen tot bij hen te geraken, opdat zij de weg mogen (terug)vinden. In de vaak heel harde levensomstandigheden hebben we mekaar nodig. Thuiskomen in een gemeenschap, een groep, betekent hoop en biedt steun om samen met anderen aan toekomst te bouwen.

In alle missies werken we mee in catechese en we begeleiden verschillende jeugdbewegingen. Onze medezusters zijn ingeschakeld op het bisdom voor de jongeren pastoraal. Te Bafia in Kameroen, animeren we een pastoraal centrum van het bisdom en we zijn er ook verantwoordelijk voor de vorming van de leerkrachten uit de katholieke scholen.
Op verschillende plaatsen zijn we bezig met bouwen. Te Libreville, in Gabon, zijn we gestart met de bouw van 8 klassen. Ons lyceum bestaat nu 6 jaar. Dit schooljaar zullen we de eerste groep hebben die hun baccalaureaat examen afleggen. We hebben dringend nood aan klassen. Te Ela Nguema in Equatoriaal Guinea moeten we dringend het huis herbouwen. In de maand november 2016 zijn onze zusters (een van hen is een 90jarige missionaris), in allerijl uit het huis getrokken, dat door gevaar op instorten, onbewoonbaar werd verklaard. Het zand, dat dertig jaar geleden werd gebruikt voor de bouw, bevatte een te grote hoeveelheid zout waardoor de gebouwde muren het nu begeven. Voorlopig leven de zusters in enkele kamers van het internaat. We hopen hulp te vinden om het huis te kunnen afbreken en nieuw op te trekken. Tegelijkertijd hebben we er een project lopen, gesteund door de staat, voor de bouw van de school en een centrum voor beroepsopleiding. Jammer genoeg verloopt alles bijzonder langzaam. Te Pointe Noire, in Congo-Brazzaville, starten we dit jaar met een college. Voorlopig hebben we genoeg ruimte, maar ook daar moeten we in de nabije toekomst kunnen bouwen. Het sociale werk voor thuisloze kinderen, de beroepsopleiding en het technisch hoger onderwijs maken van deze aanwezigheid een heel boeiende missie. Vele kinderen en jongeren lopen er gewoon binnen om te spelen, te sporten, … er is een levendige VIDES groep …

Te Brazzaville hopen we, na een tijd van socio politieke onrust in Congo-Brazzaville, de werken op de bouwwerf te hernemen. De watertoren werd opgetrokken, de foyer werd gebouwd, het dak werd opgetroken, maar sinds januari 2017 werden we gedwongen alle werken stil te leggen, het materiaal in veiligheid te brengen en de werklieden naar veiliger oorden te laten vertrekken. We willen graag nog dit jaar elektriciteit en waterleiding installeren, om zo het gebouw volledig te kunnen afwerken en in te richten. Zomaar enkele grepen uit de vele werken en activiteiten.

Een grote zorg is ook de vorming van onze zusters. De meesten zijn jong. Gewoonlijk starten ze hun vorming nadat ze hun middelbaar onderwijs hebben afgewerkt. Na hun religieuze vorming voorzien we voor elk van hen een professionele vorming ; dit volgens de noden van de missie en aangepast aan hun mogelijkheden : opvoeding, onderwijs, beheer en management, sociale communicatie … In de wereld van de jongeren willen we een waardevol aanbod hebben. Enkelen worden ook in het bijzonder opgeleid in spiritualiteit, in vorming en begeleiding … opdat we de vorming van onze zusters zouden kunnen blijven verzekeren. In de mate van het mogelijke bieden we de voorkeur aan de vorming die hier in onze landen kan worden aangeboden, maar sommigen sturen we ook naar Rome, Parijs of Madrid om hun studies te vervolledigen. Het is een hele investering, maar de vorming van onze mensen is prioritair. Met hen bouwen we aan een betere toekomst en hoe beter zij gevormd zijn, hoe beter ze ook de leiding kunnen overnemen. Onze gemeenschappen zijn heel internationaal en we willen daar ook blijven voor kiezen. Samen leven en werken met mensen van heel verschillende afkomst en cultuur bevordert een eenheid die naar de kern van samenleven gaat. Het is niet altijd gemakkelijk, maar het is hoopgevend voor de zovele volkeren waar wij leven en werken. Zo worden onze aanwezigheden als een levend teken van wat ooit werkelijkheid mag worden voor alle mensen.

In de hoop dat ont-moeting bevrijdend werkt zijn we blij te mogen delen in Zijn werk van aanwezig komen bij mensen … Als zusters van Don Bosco kiezen we voor de jonge mens, in het bijzonder de meest kwetsbare … In deze oktober missiemaand wil ik jullie van harte danken voor uw blijvende steun en solidariteit. We bidden dagelijks voor al onze weldoeners. Van harte dank Verbonden van hieruit Zr Leen Mestdagh Libreville GABON

Wie ons graag wil helpen voor de realisatie van onze dromen kan dit op volgende rekeningnummers :
Iban: BE73 4256 1657 6960 Bic : KREDBEBB KBC Brusselstraat 213 1702 DILBEEK Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH
Voor wie een fiscaal attest wenst
Iban: BE84 4358 0341 0159 Bic : KREDBEBB VIA DON BOSCO Guldendallaan 90 1150 BRUSSEL Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst .

23-09-2017, 09:09 geschreven door Beverse Weetjes

Wat met Sint-Jan de Doperkerk
"We willen 2 kerken voor burgerlijke uitvaarten 
Stad stelt vraag aan centraal kerkbestuur Beveren-Leie, Nieuwenhove en Biest genoemd
Het aantal niet-kerkelijke uitvaartdiensten heeft de laatste maanden en jaren in Waregem zo een hoge vlucht genomen dat het stadsbestuur bij het centraal kerkbestuur aandringt om twee kerken ter beschikking te stellen voor burgerlijke uitvaartdiensten.

Kerk Beveren-Leie is eigendom van stad Waregem

Van ruim een op de vier Waregemnaren wordt op vandaag in een niet-kerkelijke plechtigheid afscheid genomen. Een opvallend cijfer, zeker gezien het een decennium geleden maar om één op de tien stadsgenoten ging. Mogelijk noteert de dienst burgerzaken al dit jaar evenveel uitvaarten in aula’s als in onze kerken. Een andere in Waregem opvallende tendens is het snel toenemende succes van lentefeesten. Ook trouwen gebeurt almaar minder in de kerk. En de zondagsmis raakt eveneens niet meer uit de hoek waar de klappen vallen. De Kerk verliest dus nog almaar meer haar grip op onze maatschappij.

Dat is geen louter Waregems fenomeen, uiteraard niet, maar zelfs voor iemand van bijna 35 is het wennen aan de gedachte dat er straks ook bij ons kerken zullen moeten sluiten. Voor het eerst horen we binnen het stadsbestuur het begrip ‘ontwijding’ vallen. Een kleine revolutie, want geen zeven jaar geleden verslikte het schepencollege zich in zijn koffie toen men de geruchten opving als zou de kerk in Beveren-Leie een evenementenhal worden. “Wat er op langere termijn zal gebeuren, weet niemand”, klonk het toen. Intussen zijn we al een (tussen)stap verder en is het in twee kerken de bedoeling om religieuze beelden ten behoeve van burgerlijke uitvaarten voor even naar ‘het verborgene’ te verwijzen. Een halfslachtige oplossing om het onvermijdelijke nog even uit te stellen, al begrijpen we dat kerksluitingen aankondigen in het jaar voor de verkiezingen gevoelig ligt. Het recente verleden heeft Beveren-Leie in elk geval geleerd dat een kerstconcert van een bekende zanger en een modeshow een veelvoud van het publiek trekken van de wekelijkse mis. Een ‘zaal’ die gemakkelijk 1.000 mensen aankan moet veel vaker vollopen. Alleen zo komen we tot een zinvolle besteding van gemeenschapsgeld, want de kerk is eigendom van het stadsbestuur.

Iets wat ook het geval is voor de Heilige Margaretakerk in Nieuwenhove. Die parochie kennende zal een eventuele ontwijding daar nog een stuk gevoeliger liggen dan in Beveren-Leie. De Ninovieten hebben indertijd zelf een kerk gebouwd, de mortel hangt nog aan vele handen.
(Tom Van Houtte)"

Bron: Het Wekelijks Nieuws editie Gaver van 12 mei waar het ganse dossier te lezen is.

13-05-2017, 09:35 geschreven door Beverse Weetjes

Op weg naar Pasen door zuster Leen Mestdagh
Vanuit Congo-Brazzaville, waar ik op bezoek ben in twee van onze missies, stuur ik jullie een groet in deze tijd van veertig dagen … de tijd die we jaarlijks krijgen om ons voor te bereiden op Pasen ... de tijd waarin we uitgenodigd worden om verrijzenis toe te laten in ons leven.

Wanneer we geconfronteerd worden met moeilijkheden, met tegenslag en verdriet, wanneer geweld uitbreekt en we in onrust leven… dan klinkt de boodschap van verlossing en bevrijding soms zo ver weg … En toch kunnen we juist vanuit de confrontatie met onmacht en dood …doorstoten tot wat essentieel is in het leven … tot wat ons echt doet leven. In ont-moeting worden we daartoe geholpen: ont-moeting met ons diepste zelf, ont-moeting met een ander, ont-moeting met die totaal Andere, die we God noemen. Moge de hedendaagse, zo bijzondere tijd, ons daartoe uitnodigen. Mogen we de moed hebben om durvend tijd vrij te maken voor die ont-moeting. Ik wens het jullie van harte.

In mijn nieuwe taak ben ik voortdurend op reis. Ik bezoek de verschillende missies van onze Provincie AEC en zoek bemoedigend aanwezig te komen in de verschillende werken van opvoeding en vorming van de kinderen en de jeugd. De noden zijn enorm en onze antwoorden zijn ontoereikend. Toch mogen we geloven dat die ‘levendige’ aanwezigheden bemoediging betekenen voor wie in soms heel moeilijke omstandigheden leeft en kinderen grootbrengt. Onze jeugdcentra, onze opvanghuizen, onze scholen en vormingscentra hebben geen ander doel dan meebouwen aan een betere toekomst voor wie klein en weerloos is. Onze keuze voor de jonge mens, in het bijzonder de kwetsbare, wordt in de verschillende milieus bijzonder positief onthaald. De middelen zijn schaars en de mensen kunnen financieel niet bijdragen. We blijven steunen op de hulp van projecten en weldoeners terwijl we activiteiten opzetten die ons kunnen helpen bij de financiering van de vele werken.

In Libreville moeten dringend een achttal klassen bouwen om de leerlingen van ons lyceum een plaats te geven. In Brazzaville willen we een polyvalente zaal optrekken voor het onthaal van groepen en bewegingen. In Pointe Noire hebben we een project voor de uitbouw van een middelbare school. In Equatoriaal-Guinea bouwen we een Centrum uit voor beroepsopleiding. In Kameroen willen we een beginnend internaat verder uitbouwen ….

De enkele foto’s geven jullie een idee van waar we zo allemaal mee bezig zijn. Doorheen opvoeding en onderwijs reiken we jonge mensen de hand opdat ze rechtop zouden komen te staan om volwaardig mee te bouwen aan hun toekomst , de toekomst van hun volk. Dankzij uw steun kunnen we jonge mensen doen geloven dat ook in hun leven verrijzenis mogelijk wordt.
God heeft geen andere handen dan de onze. Dank bij voorbaat voor uw milde steun in deze tijd van geven en delen. 
Een lieve groet vanuit Pointe Noire Zr Leen Mestdagh

*Voor wie ons graag wil steunen kan dit
Rekeningnummer Iban: BE73 4256 1657 6960 Bic: KREDBEBB KBC Brusselstraat 213 1702 DILBEEK Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH
*Voor wie een fiscaal attest wenst
Iban: BE84 4358 0341 0159 Bic: KREDBEBB VIA DON BOSCO Guldendallaan 90 1150 BRUSSEL Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst

20-03-2017, 09:15 geschreven door Beverse Weetjes

Uitslag trekking loten "De vrienden van Lourdes"
Destoop Luc -Maagdenput 20 -8530 Harelbeke
Roose Nazaire -Beveren Dries 49 -8791 Beveren-Leie
Nolf Ann-Sofie -Leenakkerstraat 47 -8791 Beveren-Leie
Goesaert Willy -Ter Weerst 32 -8791 Beveren-Leie
Demeulemeester Jenny -Leenakkerstraat 46 -8791 Beveren-Leie
Vercruysse Francine -Sint Jansstraat 155 -8791 Beveren-Leie
Engelbeen-Claerhout -Roger Stijn Streuvelstraat 29 -8530 Harelbeke
Kerkhof Geert -Kortrijkseweg 43 -8791 Beveren-Leie
Vercaempt Paula -Kortrijkseweg 305 -8791 Beveren-Leie
Vandevoorde Marie-Louise -Nijverheidsstraat 5 -8791 Beveren-Leie
Neirynck Walter -Nieuwstraat 136 -8792 Desselgem
Deleersnijder Maria -Kleine Liebaardstraat 119 -8791 Beveren-Leie
Sabbe Willy -Nieuwstraat 199 -8792 Desselgem
Vromant Annie -Kerkplein 15/6 -8791 Beveren-Leie

11-02-2017, 09:32 geschreven door Beverse Weetjes