Kroniek

Een Vlaamse verkiezingsoverwinning, zo mogen we het wel noemen. Wij zijn de overwinnaars, maar wie of wat hebben we overwonnen?

In de eerste plaats onszelf. Eindelijk hebben we massaal als zelfbewuste Vlamingen gestemd, voor Vlaanderen. Niet zozeer tegen iets of iemand, maar voor onszelf, als individu en als volk.

We hebben ook een aantal individuen en organisaties overwonnen, die ons hadden aangeraden om niet voor Vlaanderen te stemmen, maar voor België: de vakbonden, de leiders van het verzuilde middenveld, maar ook de traditionele partijen, die ons voorhielden dat stemmen voor Vlaanderen niet goed was, dat België moest behouden blijven, dat we moesten blijven samenwerken met de Franstaligen. Ik schreef hier dat zij een historische vergissing maakten (klik hier: http://blog.seniorennet.be/kareldhuyvetters/archief.php?ID=655684).

Het resultaat van de verkiezingen heeft mij gelijk gegeven. Ik hoop dat al degenen die voor het behoud van de status quo gepleit hebben (en dus voor hun eigenbelang en hun goedbetaalde baantjes) nu eindelijk zullen inzien dat zij zich vergist hebben. Maar ik vrees dat zij hardnekkig zullen blijven geloven in hun eigen gelijk.

De Vlaamse christen-democratie beleeft barre tijden. Het heeft me altijd verbaasd dat de katholieke Vlamingen wel massaal de kerk de rug hebben toegekeerd, maar de katholieke zuil zijn trouw gebleven: het katholiek onderwijs, katholieke ziekenhuizen, katholieke vakbond, katholieke mutualiteit, katholieke bank en spaarkas, katholieke vrijetijdsverenigingen, katholieke reisbureaus en vooral: de katholieke partij.

Gisteren is aan die laatste verankering eindelijk een einde gekomen. De CD&V heeft nog nooit zo weinig stemmen gehaald. De partij wankelt, de verzuiling werkt niet meer, de innige en zekerheid biedende band tussen zuil en partij is niet meer.

De traditionele partijen geven hun nederlaag toe, maar stilletjes verwijten zij de kiezer dat hij zich vergist heeft: wij hadden voor hen moeten stemmen. Het is echter hun vergissing, niet de onze. Zij hebben jaren de tijd en de gelegenheid gehad om het Belgisch probleem op te lossen en zij hebben nagelaten om dat te doen. Vlaanderen is al voor een groot stuk onafhankelijk binnen België, maar zij weigeren het werk af te maken. Zij blijven ideologisch denken: links, rechts, centrum in plaats van Vlaams. Zij zien blijkbaar niet in dat je met de Franstaligen NIET moet blijven praten en onderhandelen en compromissen sluiten om een zogenaamd gezamenlijk standpunt te bereiken dat voor het hele land geldt.

Het moet radicaal anders: wij moeten aan de Franstaligen gewoon zeggen wat wij willen. Als zij dat ook willen, dan kunnen wij dat samen doen, voor heel België. Willen zij iets anders, dan doen zij dat maar, maar enkel voor de Franstaligen. Wij zullen dan in Vlaanderen doen wat wij willen.

Een voorbeeld: het asielbeleid en de immigratie. In Vlaanderen is er een overgrote meerderheid van de bevolking die de instroom van vreemdelingen aan banden wil leggen, die voorwaarden wil stellen voor immigratie, die een onderscheid wil maken tussen echte asielzoekers en economische vluchtelingen en gelukzoekers en rondzwervende misdadigers en mentaal of sociaal gehandicapten. De Franstaligen denken daar anders over, waarom, ik weet het niet en het interesseert me ook niet. Zij mogen hun eigen politiek bepalen, wij de onze.

Een ander duidelijk voorbeeld: de Franstaligen menen dat je de misdaad niet moet beteugelen met gevangenis- en andere straffen, zeker niet voor jongeren. Zij menen dat je met heropvoeding en intensieve (en dure) begeleiding betere resultaten kan bereiken. Wij Vlamingen menen dat daarvoor geen enkel bewijs is, wetenschappelijk of in de praktijk, wel integendeel. Wij wensen strengere wetten en een hardere aanpak, ook als dat betekent dat we meer mensen in de gevangenis moeten stoppen om ons tegen hen te beschermen. Wij willen dus justitie hervormen: geen middeleeuws standengerecht, maar een efficiënt apparaat dat uitsluitend gericht is op de bescherming van de maatschappij. Wie een misdaad begaat, moet daarvoor boeten.

Die tegenstelling zorgt ervoor dat niets verandert, dat niets werkt. De misdadigers profiteren van de situatie, de politie is gefrustreerd, justitie slaapt en draait vierkant. Het is beter dat de Franstaligen het op hun manier proberen en wij op de onze.

Dat zijn de onderhandelingen die moeten gebeuren: kijken wat we eventueel samen kunnen doen.

Wat zou dat kunnen zijn? Het leger, zegt men dan gewoonlijk. Maar zijn wij het daarover eens? Willen wij hetzelfde met het leger aan beide zijden van de taalgrens? Het zou me verbazen

De moeilijkheid is velerlei. Wij spreken niet alleen een andere taal, wij hebben niet alleen een grote culturele en sociale en zelfs economische autonomie, wij hebben ook andere politieke, sociale en economische ideeën. Dat heeft zich gisteren nogmaals uitzonderlijk geuit in de verkiezingsuitslag. Aan Vlaamse kant zijn er amper nog 15% linkse kiezers, 85% is centrum-rechts, rechts en extreem-rechts. Aan Waalse zijde is het net omgekeerd. Hoe wil je dan dat wij een federale regering maken?

Wellicht wordt het een Belgische oplossing, zoals we die meegemaakt hebben vóór het Egmont-akkoord. Dat ging zo: binnen een formeel unitaire instelling maakt men twee afdelingen die in de praktijk volledig onafhankelijk werken, met een eigen leiding en eigen budget, maar met een vage superstructuur en een unitair hoofd, dat eigenlijk niets te zeggen heeft.

Zo heeft men de Leuvense universiteit op termijn gesplitst. Het begon met de zogenaamde Vlaamse Leergangen, enkele colleges in het Nederlands voor de Vlamingen. In de woelige jaren 60 en 70 heeft dat geleid tot twee vrijwel onafhankelijke universiteiten, elk met een pro-rector, met daarboven een klerikale Rector Magnificus. Die unitaire superstructuur heeft nog vele jaren bestaan als een fantoominstelling, zoals fantoompijn: je hebt pijn in een lidmaat dat er niet meer is. Zo was er een heuse Raad van Beheer van een unitaire universiteit die er al lang niet meer was.

Iets dergelijks kan men doen met de sociale zekerheid, bijvoorbeeld de RVA, de Rijksdienst voor Arbeidsbemiddeling, die de werklozen schorst als ze niet aan de voorwaarden voldoen om een uitkering te krijgen. Vlaanderen wil ook daar een hardere lijn volgen. Welnu, laten we de sociale zekerheid en de RVA niet splitsen, maar wel de facto opdelen in twee autonome afdelingen, die elk een eigen beleid voeren met hun deel van de (rechtvaardig, dat wil zeggen volgens objectieve criteria) verdeelde middelen.

Ik vermoed echter dat de N-VA iets anders op het oog heeft met de sociale zekerheid. Zij willen echt zelfstandig werken. Als dan blijkt dat de Franstaligen niet toekomen met hun inkomsten, dat zij dus in het rood gaan, dan kan Vlaanderen desgevallend bijspringen, of omgekeerd (!). Dat zal dan evenwel gebeuren in overleg: de Franstaligen zullen moeten kunnen aantonen dat hun deficit niet te wijten is aan wanbeleid of buitensporige uitgaven, maar structurele demografische oorzaken heeft. Wellicht zal men van Vlaamse kant dan zekere compensaties en wederkerigheid eisen, met een transparante boekhouding.

De komende dagen en weken zullen beslissend zijn voor de toekomst van België. De N-VA heeft de sleutel in handen, voor het eerst kan men niet federaal regeren zonder hen. Als Bart De Wever dus meent dat men niet eerlijk onderhandelt zoals hierboven beschreven, kan en zal hij beslissen, ja, beslissen, zonder verder overleg en zonder compensaties, om het aan Vlaamse kant autonoom te doen zoals de Vlamingen willen, binnen een unitair maar steeds meer verdampt fantoom-België. Als men dat aan Franstalige kant niet wil, dan voorspel ik binnen het jaar een onafhankelijkheidsverklaring van Vlaanderen in het Vlaams Parlement, met een uit volle borst gezongen Vlaamse Leeuw en al.

Let op mijn woorden