Sergej Rachmaninov vijf dagen BBC's Composer of the week ' donderdagavond diens befaamde opus 30 op Mezzo-televisie
Nog altijd populaire Rus Het
is een heel goede traditie daar op die Britse zender BBC Radio 3, dat
muziekprogramma gewijd aan één meester, getiteld Composer of the Week,
dat vijf dagen tweemaal een uur muziek van de persoon in kwestie laat
horen. Twee keer hetzelfde uur, om precies te zijn. In de middag
en in de avonduren nog eens voor al degenen, die in de middag niet in
staat waren om hun o(o)r(en) te luisteren te leggen. Deze week is de
beurt aan de Rus Sergej Rachmaninov (1873-1943), die tal van zeer
interessante composities heeft geschreven: diverse werken, waaronder
stukken die zich uitstekend lenen voor mensen die de basis van het
pianospel reeds onder de knie hebben: de preludes en de etudes.
Daarentegen zijn de symfonische werken, waaronder diverse voor piano en
orkest, van een pijnlijke banaliteit en wellicht is hij mede daardoor
zo intens geliefd, doch niet alleen bij mensen die zich niet wat dieper
hebben ingelaten met deze materie, maar juist eveneens bij
muziekliefhebbers, die concerten bezoeken. Het is mij in mijn
gymnasiumtijd eens overkomen dat het plaatselijke symfonieorkest in één
seizoen driemaal die Rachmaninov-rimram opus 18 (Tweede concert in c-
klein) op het programma had gezet, kennelijk doordat de solisten in
kwestie, die men toen graag wilde (laten) horen, dat als voorwaarde
hadden gesteld. Maar zelfs Jorge Bolet slaagde er niet in als
aanvaardbare pleitbezorger voor deze kleine noten-clichéfabriek te
fungeren.
Gruwelkitsch opus 30 (1909) Voor degenen, die echter wel gecharmeerd zijn van het oeuvre voor piano en orkest, zij er hier nog op gewezen dat Rachmaninovs Derde Pianoconcert
in d-klein deze week door Mezzo-televisie zal worden uitgezonden: op
donderdag 5 februari om 19:30 uur. Het betreft de verfilming door
Isabelle Soulard van een concert dat in januari 2004 werd gegeven
tijdens de IXèmes Rencontres Internationales de piano Robert Casadesus
te Lille. Solist is Simon Trpčeski, maar door welk orkest deze jonge pianist zal worden begeleid, wil Mezzo kennelijk geheim houden. We
hebben er al meer dan eens op gewezen dat er op de redactie die de
website van Mezzo onderhoudt en van informatie voorziet, geen idee
heeft van datgene wat men zou moeten weten. Het is altijd weer pijnlijk
te moeten vaststellen dat daar kennelijk alleen minder begaafden te
werk gesteld zijn. Zou daar nog ooit op het hooste niveau de beslissing
vallen dat slechts mensen met een basis aan kennis van zaken op deze
gevoelige aspecten van de informatie worden losgelaten? Laat het
bestaande personeel zich bezighouden met het invullen van de
tijdstippen als men tenminste cijfers nog wel kan onderscheiden en
kan klok kijken. Volgende
week wordt in drie steden in het westen van ons land een concert met
Liederen van Rachmaninov, waaronder zelden gehoorde, uitgevoerd, en die
zijn van een heel ander kaliber. Daar komen we dezer dagen nog separaat op terug. ____________ Afbeeldingen 1. Sergej Rachmaninov in 1925. Geschilderd door Konstantin Somov (1869-1939). 2. Pianist Simon Trpčeski.
Prokofjevs opera Oorlog en Vrede twee keer op Mezzo-televisie
Tweemaal in februari Aanstaande
donderdag 5 februari, 's avonds tussen 20:30 uur en middernacht, kunt u
op Mezzo-televisie kijken naar een opname van de opera Oorlog en Vrede
van Sergej Prokofjev kijken. Al in 2008 presenteerde deze zender een
opname van dit muziekdrama, maar toen waren er andere uitvoerenden, die
daarin waren betrokken. Deze keer gaat het om een opname uit het jaar
2000, gemaakt in de Opéra van Parijs. Dirigent is de in 2005 overleden
Gari Bertini. De productie wordt deze maand, over ruim drie weken,
nogmaals door Mezzo uitgezonden, maar dan vanaf tien uur in de ochtend. Op
de cultuurwebsite van het fin de siècle basis is immers de
monsterproductie-met-de-pen van Lev Tolstoj, die nog net even de sfeer
van de twintigste eeuw heeft kunnen proeven voordat hij het op dit
ondermaanse voor gezien hield kunt u in een uitgebreider artikel meer
lezen over deze uitvoering en allerlei parafernalia die, speciaal in deze context, betrekking
hebben op de muziekzender Mezzo.
Verdi's opera Nabucco door de Nationale Reisopera nog in negen Nederlandse theaters
Toeren door ons land Jongstleden dinsdag is de nieuwe enscenering door de Nationale Reisopera van het muziekdrama Nabucco
van Giuseppe Verdi (1813-1901) in het Muziekkwartier in Enschede in
première gegaan en daarbij zijn opnamen gemaakt voor het Radio
4-programma Opera live,
dat zaterdagavond vanaf 19:02 uur op genoemde zender kon worden
beluisterd. Het Gelders Orkest en het Koor van de Nationale Reisopera
worden gedirigeerd door William Lacey. Voor de namen van de solisten
verwijzen we hier naar het betreffende gedeelte van de website van DNR.
Binnen
vier weken vanaf de 253 ste verjaardag van Wolfgang Amadeus Mozart
(27-01) tot en met 21 februari doet de Nationale Reisopera twaalf
steden aan met dit veelgeprezen stuk muziektheater. Op het moment dat
de radio-uitzending werd gerealiseerd, zijn er al twee theaters
bespeeld en dezelfde avond speelde het gezelschap in Utrecht. Daardoor
resteren er nog negen voorstellingen. Welke dat zijn, kunt u vinden op
het daarbij behorende gedeelte van de website
van DNR. Tussen de optredens zit meestal één dag en een enkele keer
zijn dat er twee. Dat mag ook wel als je bedenkt dat het gezelschap de
ene dag in Leeuwarden staat en het de daarop volgende dag een
voorstelling in Heerlen moet geven, om daarna weer naar Groningen te
moeten reizen.
Achtergronden De eigenlijke naam van dit muziekdrama is Nabucodonosor,
de Italiaanse benaming voor Nebucadnezar. Het stuk telt vier bedrijven
en is gebaseerd op een libretto van Temistocle Solera (1815-1878) die
daarvoor heeft gebruik gemaakt van het Franse toneelstuk met die
Italiaanse naam, geschreven door Auguste Anicet-Bourgeois (1806-1870)
en Francis Cornu (1800-1848). De eerste uitvoering werd gegeven in de
Scala van Milaan op 9 maart 1842. Een jaar later werd het muziekdrama
in Wenen voorgesteld en weer een jaar daarop in Duitsland te Stuttgart.
Het verhaal We
bevinden ons ein het jaar 578 voordat men in ons deel van de wereld met
de christelijke jaartelling is begonnen. De plaatsen van handeling zijn
Jeruzalem en Babylon. Koning Nabucco heeft Jeruzalem bestormd; de
Hebreeuwse priester Zaccaria heeft Fenena, de dochter van Nabucco,
echter in zijn macht, en verkeert daardoor in de veronderstelling dat
hij de koning wel kan chanteren. Fenena is verliefd op de neef van de
koning van Jeruzalem: Ismael, die eens haar zuster Abigail heeft
afgewezen. Nabucco slaagt erin de tempel binnen te komen, en Abigail
komt door middel van een document aan de weet dat zij niet de
rechtmatige trooopvolgster is, maar heeft haar zinnen toch op de kroon
gezet. Nabucco
laat zich tot God verklaren, maar wordt daarvoor met overdonderende
gekte gestraft, waarop Abigail haar plan ten uitvoer kan brengen en de
troon te bestijgen. Zij geeft opdracht de Hebreërs en de afvallige
Fenena te executeren. In een helder moment slaagt Nabucco er echter in
de executie te verhinderen. Hij gaat ertoe over de God der Hebreërs te
erkennen, waardoor Baäl ten val komt. Er kleeft nog een bijzonder element aan deze opera. Het beroemdste gedeelte daaruit het koor dat Va pensiero
zingt vindt zijn oorsprong in de 136ste Psalm, en daarmee heeft Verdi
de faam verworven zich als strijder voor de eenheid van Italië te
hebben opgeworpen. De gehele opera heeft de lang aanhoudende bekendheid
eveneens voornamelijk aan dit koornummer te danken.
Het
thema Nabucco werd in het eerste decennium van de achttiende eeuw door
Keiser respectievelijk Ariosti, alsmede drie decennia na de versie van
Verdi toen door Dibellemont eveneens op muziek gezet. ___________ Afbeeldingen: Scènefoto's van de enscenering van Nabucco waarmee De Nationale Reisopera tot en met 21 februari door ons land toert. De foto's zijn gemaakt door Marco Borggreve.
Het leven van de Duitse letteren-paus Marcel Reich-Ranicki op Arte-televisie
Korte documentaire Arte-televisie presenteert op zaterdag 31 januari tussen 17:20 uur en 18:05 uur [1] een Portret van de thans 88-jarige literatuurcriticus [2] Marcel Reich-Ranicki,
die kan terugkijken op een zeer rijk leven vol kleuren en tevens
vervuld van zwart-witte gebeurtenissen in de bruine tijd die Europa en
andere delen van de wereld aan de rand van de afgrond heeft gebracht. Over
die eerste acht decennia vanaf 1920 heeft de man in 1999 een zeer
succesvol boek gepubliceerd dat een enorme oplaag heeft gehaald en
daarmee ook de kas van de criticus aardig heeft gespekt. Eind 2000 kwam
er een pocket-editie van op de markt en een band vol met reacties,
kritieken en documenten, en in 2005 een keuze uit die memoires, in
eerste instantie bedoeld voor scholieren. Dat op zich is een
uitstekende zaak, maar wellicht kan het boek ook een goede optie zijn
voor die vele mensen, welke enige schroom voelen bij de confrontatie
met zogeheten dikke boeken.
Productief leven Die
Marcel Reich-Ranicki is veel meer omstreden dan menig andere
litertuurcritus of andersoortige recensent in andere takken van de
wereld der kunsten.
Dat zal niet alleen zijn oorsprong vinden in de goed leesbare manier
waarop de man zijn meningen in geschrifte verkondigd, maar mede door
zijn veelvuldige optredens voor televisiecamera's waar hij op een
uiterst extravert-emotionele wijze kond deed van zijn opvattingen, ook
en met name in zijn 'eigen' programma Das Literarische Quartett
dat gedurende dertien jaar met enige regelmaat op de buis te zien was
en dat, ondanks het relatief late tijdstip, toch een miljoen kijkers
trok. Dat de meeste geuite opvattingen van Reich-Ranicki doorgaans goed
gefundeerd zijn, is natuurlijk een prima zaak, maar ook hij kan zich
niet onttrekken aan de verleiding van het gevoelsmatige vooroordeel
dat, in relatief onbewuste lagen voortdurend op de loer ligt. En dan
trekt hij soms zodanig van leer dat je meent met iemand te maken te
hebben die in 'een verkeerde tijd' is blijven steken. Het zou, zeker in
dit kader, te ver voeren om
daar uitgebreid op in te gaan; er zullen zich vast nog wel andere
gelegenheden voordoen. Hier gaat het om een portret dat op zich ook
al duurt het slechts drie kwartier veel informatie zal verstrekken en
tevens voldoende gelegenheid zal bieden om indrukken op te doen die
kunnen leiden tot het vormen van een eigen mening. En dat is nu juist
iets waarvan de protagonist van het documentaire materiaal dat wordt
getoond, steevast zegt dat zoiets heel belangrijk en positief te vinden.
Nieuwste publicatie Het
recentelijk verschenen, nieuwste boek dat Marcel Reich-Ranicki als
protagonist heeft, is iets anders gestructureerd dan we gewoonlijk
meemaken. Hier gaat het niet om wat deze literatuurliefhebber en het
soms bovenmatig aan, respectievelijk door, datzelfde fenomeen lijdende
wezen over de door hem tot thema opgeworpen boeken of andersoortige
uitingen met letters hetgeen, zoals we zelf ook wel weten, niet
steevast leidt tot literatuur of zelfs maar tot lectuur ter verpozing
te zeggen heeft, noch is er enige sprake van recensies, commentaren en
reacties op zijn essays dan wel andere vormen van expressie met de pen.
Dit
boek hinkt op twee gedachten, die tezamen een uitstekend beeld geven
van de persoon en vooral de werkzame criticus. Het betreft redes die
zijn gehouden naar aanleiding van enigerlei festiviteit: redes door de
protagonist van dit boek enerzijds en uitgesproken gedachten over hem
aan de andere kant. De periode waarin deze toespraken, of wat daarvoor
moet doorgaan, werden gehouden, beperkt zich tot de periode na het
verschijnen van zijn boek Mein Leben,
hetgeen neerkomt op een klein decennium. Dat daarin belangwekkende
figuren uit de geschiedenis van de Bondsrepubliek Duitsland voorkomen,
zoals Professor Jürgen Habermas die een vooraanstaande rol heeft
gespeeld tijdens de studentenprotesten, nu zo'n veertig jaar geleden
en de inmiddels overleden uitgever van Suhrkamp/Insel, Siegfried Unseld
(1924-2002) die veel met Reich-Ranicki te maken heeft gehad, zowel
als auteur van diens huis, alsook in zijn functie van criticus die niet
altijd even enthousiast was over datgene wat Suhrkamp- en/of
Insel-auteurs aan het papier hadden toevertrouwd is een voor de hand
liggende zaak. Maar dat een afgrijselijke Ulknudel
als Thomas Gottschalk daarin een bijdrage moet leveren, is een
pijnlijke uitglijder. Ook op een mening van de grootste Europese
clichéfabriek aller tijden, Angela Merkel, zat echt niemand in het ware
cultuurleven te wachten. Gelukkig zijn dit de twee enige missers,
opgenomen in een hele reeks van mensen met kennis van zaken, waardoor
de uitgave van het boek op zich toch nog een feestelijk gebeuren is
geworden. __________ [1]
De film die Diana von Wrede in 2004 voor het Zweite Deutsche Fernsehen
heeft gerealiseerd, zal door Arte worden herhaald op zaterdag 7
februari,'s ochtends vanaf 06:45 uur.
[2]
En niet 84-jarige, zoals in o.m. de VPRO-Gids staat; in dergelijke
gevallen wordt informatie over een programma klakkeloos overgenomen
zonder dat men even kijkt van welke datum de (verstrekte of gevonden)
informatie is. En bij de film wordt duidelijk vermeld dat deze uit 2004
is. ____________ Afbeeldingen 1. Voorzijde van de paperback-editie van Mein Leben, dtv 12830 (2000). 2. Voorzijde van het boek met reacties op Mein Leben, dtv 30807 (2000). 3. Voorzijde van de geannoteerde, beknopte editie van Mein Leben, dtv 13327 (2005) 4. Voorzijde van het stofomslag van de geboden editie van Die Literatur, eine Heimat Reden über und von Marcel Reich-Ranicki. 240 pag., gebonden; Deutsche Verlags Anstalt, München 2008; ISBN 978-3-421-04380-1.
Twee gedichten van de jubilerende Schotse bard Robert Burns (1759-1796)
SONNET WRITTEN ON HE AUTHOR'S BIRTHDAY,
ON HEARING A TRUSH SING IN HIS MORNING WALK
SING on, sweet trush, upon the leafless bough,
Sing on, sweet bird, I listen to thy strain,
See agèd Winter, 'mid his surly reign,
At thy blythe carol, clears his furrowed brow.
So in lone Poverty's dominion drear,
Sits meek Content with light, unanxious heart;
Welcomes the rapid moments, bids them part,
Nor asks if they bring ought to hope or fear.
I thank thee, Author of this opening day!
Thou whose bright sun now gilds yon orient skies!
Riches denied, Thy boon was purer joys
What wealth could never give nor take away!
Yet come, thou child of poverty and care,
The mite high Heav'n bestow'd, that mite with thee I'll share.
LINES WRITTEN ON A BANK NOTE
Wae worth thy power, thou cursed leaf,
Fell source o' a' my woe and grief;
For lack o' thee I've lost my lass,
For lack o' thee I scrimp my glass:
I see the children of affliction
Unaided, through thy curst restriction:
I've seen the opressor's cruel smile
Amid his hapless victim's spoil;
And for thy potence vainly wished,
To crush the vilain in the dust:
For lack o' thee, I leave this much-lov'd shore,
Never, perhaps, to greet old Scotland more.
Brittens opera Death in Venice in Brussel op toneel, concertant in Amsterdam
In Brussel scenisch Het
is bepaald geen zeldzaamheid dat veel operaliefhebbers alleen de naam
van de componist van een muziekdrama kennen en niet wie de librettist
is of in welk oorspronkelijk toneelstuk dan wel
in welke roman het werk zijn oorsprong vindt. In de begintijd van de
opera was dat wel anders en dat gold ook nog wel in de periode dat
Mozart en Haydn hun muzikale eindproducten aan de man brachten. Een uitzondering op die regel vormt onder meer de opera Death in Venice,
zeker als die liefhebbers van opera tegelijkertijd gesteld zijn op het
fenomeen (bioscoop)film, aangezien onder dezelfde titel al ruim een
kwart eeuw een zeer gewaardeerde film van Visconti de ronde doet over
onze globe waar deze, zij het minder dan in de beginjaren na de
gereedkoming ervan (1972), maar daar staat dan weer tegenover dat de
vertoningen via het huiskamerscherm niet alleen zijn toegenomen, maar
dat het aantal bereikte geïnteresseerden vele malen groter is. Zo komt het dat de naam van de Nobelprijswinnaar voor Literatuur, die de oorspronkelijke novelle, Der Tod in Venedig,
heeft geschreven, Thomas Mann ook in het Engelse taalgebied eerder
op iemands lippen zal verschijnen dan die van componist Benjamin
Britten (1913-1976) als het bovengenoemde muziekdrama ter sprake komt.
In Amsterdam concertant Deze
Britten-opera uit 1973 doet in twee van de drie Benelux-hoofdsteden de
komende dagen opnieuw zijn intrede. Aanstaande zaterdag wordt er een
scenische uitvoering van gegeven in de befaamde Munt-schouwburg van
Brussel: alles volgens de klassieke regels van het muziekdrama, al is er juist van dit meesterwerk meer dan eens beweerd dat het de gebruikelijke vorm van het fenomeen opera tart. Drie dagen later, op dinsdag 3 februari wordt van Death in Venice
in het Amsterdamse Concertgebouw een concertante uitvoering gegeven.
Wie daaraan, naast de internationaal hooggeprezen tenor Ian Bostridge,
hun medewerking verlenen, is te zien op het bewuste onderdeel van de website van de muziektempel aan de Van Baerlestraat in Neerlands hoofdstad. Een uitgebreider artikel dan het onderhavige heb ik gisteren opgenomen op de fin de siècle cultuursite All art is quite useless van Rond1900.nl. ____________ Afbeeldingen 1. Auteur Thomas Mann. 2. Componist Benjamin Britten.
Met de stemvork van de schilder ' Vasili Kandinski
Nog tweemaal filmportret Jongstleden zondagavond, net voor middernacht, heeft Arte-televisie een portret uitgezondenvan de
Russische schilder Vasili Kandinski (1866-1944). Die film zal worden
herhaald op vrijdag 30 januari, eerst in de nacht vanaf 02:00 uur en
vervolgens op het nog steeds zeer vroege tijdstip van 07:00 uur. Die
Kandinski is een der grootmeesters van de abstracte schilderkunst
geworden, al zag het daar aanvankelijk niet naar uit. In zijn
geboorteplaats Moskou heeft hij economie en rechten gestudeerd en aan
de universiteit aldaar is hij eveneens als jurist verbonden geweest. Op
zijn dertigste hield hij het echter voor gezien en vertrok hij naar
München om zich daar te bekwamen in de schone kunsten. Nadat
hij daar eerst twee jaar aan de Azbé-school had gestudeerd, werd hij
door professor Stuck in die Beierse hoofdstad verder ingewijd in veel geheimen van de beeldende kunsten.
Tal van functies In
1911 werd Kandinski de eerste vertegenwoordiger van een nieuwe
stroming: het abstracte in de schilderkunst. Samen met zijn collega
Franz Marc (1880-1916) richtte hij de kunstenaarsgroepering Der blaue Reiter op. In 1918 doceerde hij in Moskou, vier jaar later was hij aan het Bauhaus
in Weimar verbonden, en in 1925 liet hij zijn invloed in Dessau gelden.
In 1933 vetrok hij naar het Franse Neuilluy-sur-Seine, waar hij elf
jaar later overleed. Het
werk van Vasili Kandinski wordt nadrukkelijk gekenmerkt door een enorme
kleurenpracht binnen tamelijk geometrisch afgebakende vlakken. Het
is in die sfeer niet bij schilderijen alleen gebleven; ook etsen met
min of meer dezelfde signatuur zijn uit zijn handen afkomstig. De man zag niet alleen kleuren, hij hoorde ze ook en sprak dan ook wel van zijn schilders-stemvork. Twee van zijn geschriften hebben een redelijk blijvende bekendheid gehouden, waarvan het eerste in 1912 verscheen als Über das Geistige in der Kunst in het Nederlands vertaald verschenen in de Aula-reeks van uitgeverij Het Spectrum (nr. 91 in 1962) als Het abstracte in de kunst. Een jaar na de eerste Duitse uitgave daarvan publiceerde hij het boek Selbstbiographie. ____________ Afbeeldingen 1. Vasili Kandinski in 1913. Foto uit zijn Selbstbiographie. 2. Voorzijde van A.W. Bruna's Unesco-pocket uit 1964 over Kandinski. 3. Voorzijde van de Aula-pocket met de vertaling van Über das Geistige in der Kunst.
Zeer tijdelijke onderbrenging in Duitse inrichting van het ZDF
Tijd(stip)verschuiving Er
zijn momenten dat je je groen en blauw ergert om alle eventueel
andere opduikende kleuren nu maar even terzijde te laten omdat het
aangekondigde tijdstip van een interessant televisieprogramma is
verschoven vanwege zoiets overbodigs als sport op de buis. En toch al
helemaal als dat is vanwege het onbedaarlijke, plebejisch-agressieve
klootjesvolkvermaak dat de naam voetballen draagt. Daar
kunnen wij ons in principe dermate aan ergeren dat we soms zelf geloven
er goed aan te doen een deskundige op het gebied van zielskwellingen te
raadplegen. En dan denk je hoe zou je aan iets anders kunnen denken aan de Duitse Anstalt,
die onder auspiciën van het ZDF, u tienmaal per jaar in staat stelt u
te laten informeren over nieuwe ontwikkelingen, al dan niet met (heel
direct) commentaar. En juist vanwege dat stomme voetbalspel moest de
uitzending van de nieuwste openstelling van die inrichting worden
verschoven. In dit geval tot voor zover we da nu kunnen bepalen
23:10 uur.
BBC-documentaire op Canvas Maar sommige nadelen hebben een voordeel, en dat is hier zeker het geval, aangezien de zender Canvas
het tweede, Nederlandstalige, Belgische televisienet vanaf 22:20
uur tot het tijdstip waarop het Duitse gesticht van de televisiezender
ZDF opengaat, het eerste deel van twee van een BBC-documentaire over
een wetenschappelijk experiment waardoor wordt bewezen hoe moeilijk
en voor het gemak voegen wij daar nog maar even aan toe: soms
onmogelijk het is om te onderscheiden tussen mensen die zijn behept
met een vorm van gekte enerzijds en aan de andere kant de zogenoemde
normale mensen. Dat
betekent in de praktijk dat u eventueel met meer kennis van zaken of
niet natuurlijk in de Duitse inrichting zij het passief kunt
deelnemen aan de eventuele diagnoses die daar door de
opper-primus-inter-pares doctor Urbal Priol zullen worden gesteld, al
gaat het wellicht om een conglomeraat van psychotische stoornissen die
niet onder de noemer van één der bekende ziektebeelden vallen dan wel
om psychosen op endogene (respectievelijk exogene) grondslag en andere
geestelijke defecttoestanden. In
ieder geval wordt u weer volop de gelegenheid geboden u te laven aan
en eventueel achteraf te reflecteren over de kwinkslagen die over en
weer zullen vallen tussen de beide protagonisten Urban Priol en Georg
Schramm [1]
en hun gasten van hedenavond: de acteur en cabaretier Uwe Steimle, de
componist, zanger en cabaretier Andreas Rebers en het jolige jongmens
uit de Duitse wereld van het aparte theatergebeuren: Kay Ray. __________
[1] De boeken van Urban Priol en Georg Schramm zijn verschen ten huize van uitgeverij Karl Blessing. ____________ Afbeeldingen 1. De beide protagonisten van de Anstalt met altijd weer Neues: Georg Schramm en Urbal Priol. 2. Het logo van de ZDF-inrichting die tien keer per jaar een klein uurtje open huis houdt. 3. Cabaretier en componist Andreas Rebers met zijn onafscheidelijke muziekinstrument: de accordeon. 4. Acteur / cabaretier Uwe Steimle.
Händels opera Rinaldodonderdagmiddag op BBC Radio 3
Händel-opera opnieuw in de schijnwerpers Zegt
u nu vooral niet dat we niet tijdig hebben gewaarschuwd dat in het jaar
2009 het aantal uitvoeringen van werken van Händel, Haydn, Mendelssohn
eventueel aangevuld met nog anderen, die op enigerlei wijze
'feestelijk' aan dit jaar kunnen worden gekoppeld min of meer
explosief zou stijgen. Gelukkig hoeft dat niet te betekenen dat
muziekverkrachters nu elke week achttien keer het Hallelujah uit The Messiah playback
zullen wegfiedelen, al moet ik bekennen dat het me geenszins zou
verbazen als het visioen van de dollar- en eurotekens, die voor zulke
rimram-ensembles met al dergelijke muziekstukken onverbrekelijk
schijnen te zijn verbonden, alsnog de overhand krijgt.
Cecilia Bartoli werkt mee Op donderdag 29 januari, 's middags om 15:00 uur onze tijd, begint op BBC Radio 3 in het werkdaagse programma Afternoon on 3 een uitvoering van de opera Rinaldo
van Georg Friedrich Händel, die in hetzelfde jaar werd geboren als zijn
grote tegenhanger Papa Bach (1685), maar die zo'n negen jaar langer op
dit ondermaanse is blijven toeven. Rinaldo
is een muziekdrama in drie bedrijven op een tekst van Giacomo Rossi (),
die in navolging van een Engelse tekst van Aaron Hill (1685-1750)
zich heeft gebaseerd op Gerusalemme liberata
uit 1581 van Torquato Tasso (1544-1595), een schrijver die zelf
onderwerp is geworden van een toneelstuk van Johann Wolfgang von Goethe
(1749-1832).
De
eerste opvoering heeft plaatsgevonden op 24 februari 1711 in het
Londense Haymarket Theatre dat toen de benaming King's Theatre droeg.
Op 6 april 1731 werd de tweede versie van datzelfde muziekdrama opnieuw
in dat theater in première gebracht. Vier jaar na de eerste Londense
première werd deze opera tevens te Hamburg opgevoerd, maar in een
Duitse vertaling.
De geschiedenis Kruisridder
Rinado oospronkelijk gezongen door een alt wacht op de afloop van
de strijd om Jerusalem, om dan te kunnen rouwen met Almirena, de
dochter van Godfried van Bouillon. De legerleider van de Saracenen,
Argante, ontvoert Almirena; hij doet dat samen met de tovenares Armida.
Het leidt echter niet tot het door de ontvoerders gewenste resultaat:
aandacht van Rinaldo
voor Armida en eenzelfde opstelling van Almirena voor Argante. Aan het
slot worden de ongelovigen overwonnen, en dan sluiten ook Argante en
Armida zich bij het christelijke geloof aan. In
de versie die op BBC Radio 3 aanstaande donderdag te horen zal zijn,
vertolkt countertenor David Daniels de rol van Rinado en Cecilia
Bartoli treedt op als Almirena. Verdere gegevens zijn via de BBC op het moment dat wij dit publiek maken, nog niet bekend. ____________ Afbeeldingen 1. De countertenor David Daniels zingt de rol van Rinaldo in de gelijknamige opera, donderdagmiddag op BBC Radio 3. 2. King's Theatre Haymarket. 3. Mezzosopraan Cecili Bartoli is de tegenspeelster van David Daniels inHändels Rinaldo.
Intolerance ' zwijgende film uit 1916 op Arte-televisie
Een hele zit: drie uur Vanaf
de late avond van maandag 26 januari, tot redelijk diep in de nacht op
dinsdag de 27ste van die maand om precies te zijn tussen 23:25 uur en
02:25 uur kunt u op de Frans-Duitse cultuurzender Arte een vertoning volgen van de zwijgende film Intolerance: Love's struggle throughout the ages,
gerealiseerd in 1916 door David Lewelyn Wark Griffith (1875-1948), die
bekendheid heeft gehouden met alleen de intitialen D.W. voor zijn
familienaam. Griffith
was de zoon van een generaal uit de Amerikaanse burgeroorlog, die
overleed toen David tien jaar was, waardoor hij voor zichzelf moest
zorgen. Nadat hij diverse baantjes had uitgeprobeerd, sloot hij zich
aan bij reizende toneelgezelschap die het moesten hebben van
melodrama's. Daar heeft hij ongetwijfeld heel goed opgelet en zo veel
geleerd, want toen hij eenmaal zelf een toneelstuk had geschreven,
verkocht hij dat voor de gigantische som van duizend dollar. Dat leek
het begin te worden van een briljante carrière, en daarom vestigde hij
zich in de Grote Stad aan de Hudson, maar als tonelist heeft hij het
niet verder gebracht dan veelbelovendheid. Daarom is hij eerst maar
acteur geworden, al bood die geheel nieuwe wereld van de pas 'ontdekte'
film heel wat meer mogelijkheden. Griffith zag wel iets in de zogeheten
photoplays[1], en die ging hij regisseren. In een jaar of zeven tijd draaide hij 450 korte films voor de Biograph Company.
Speelfilms Die
enorme productie stelde Griffith ook in staat met allerlei nieuwe
mogelijkheden te experimenteren. In 1911 realiseerde hij de eerste
speelfilm waarvoor twee rollen waren benodigd: Enoch Arden naar het gelijknamige gedicht uit 1864 van de Britse poet laureate Alfred Lord Tennyson (1809-1892). Twee jaar daarna kreeg hij helaas problemen met zijn volgende speelfilm op vier rollen: Judith Bethulia;
dat vond de maatschappij een te omvangrijk product en daarom weigerde
men die rolprent te distribueren. De regisseur zelf was echter volkomen
overtuigd van het succes dat lange speelfilms te beurt zou vallen, en
daarom richtte hij in 1915 zelf een filmmaatschappij op: Triangle. Met
eigen geld maakte hij toen de film Birth of a Nation,
waar men beslist de nodige kritiek op kan hebben vanwege de racistische
elementen erin. De film werd echter door vijfentwintig miljoen mensen
gezien, en dat was een ongekend aantal, maar daarbij moet wel worden
bedacht dat het voor velen van hen de eerste film was die ze hebben
bezocht. Dat product leverde enige miljoenen dollar op. Het volgende
project, in 1916, werd Intolerance.
Dat mislukte echter volkomen en een jaar later ging Griffith'
maatschappij failliet. Maar de man bleef niet stilzitten en ging toen
aan het werk bij een tak van Paramount: Artcraft. In de jaren 1919 en
1920 was hij nog werkzaam voor First National. Daarna heeft hij samen
met Charlie Chaplin, Mary Pickford en Douglas Fairbanks de maatschappij
United Artists opgericht.
Het verhaal in viervoud Zijn omvangrijkste product uit die jaren is de bijna drie uur durende speelfilm Intolerance.Hierin
wordt een overzicht gegeven van de valkuilen die voor de liefde zijn
gespannen in de loop van de historie. Griffith doet dat aan de hand van
vier verhalen, die een tijd van twee en een half millennium omspannen:van The Babylonian in circa 539 voor onze jaartelling, tot en met een verhaal uit 1914, Modern America.
Daartussen liggen nog twee geschiedenissen waarvan de ene in het jaar
27 speelt van en de kruisiging van Jezus Christus verhaalt in The Judean.
Dan wordt er een enorme sprong gemaakt naar het jaar 1572 in Frankrijk
waar toen de Sint Bartholomeusnacht heeft plaastgehad in The French Renaissance. Intolerantie alom. De
verhalen zijn echter niet streng gescheiden, maar lopen ten dele
parallel, hetgeen niet alleen de vaste lijn der menselijke intolerantie
in de loop van de historie aangeeft, maar tevens de psychologische
aspecten van het menselijk handelen moet belichten: een fenomeen dat
ook alleen maar andere uiterlijke kenmerken heeft gekregen en zelfs
dat slechts ten dele , maar in wezen ongewijzigd is gebleven. Het
verhaal gaat dat Griffith nog een vijfde geschiedenis had willen
inlassen over de intolerantie jegens de Griekse filosoof Socrates, dat
weliswaar prima zou hebben gepast binnen dit kader, doch dat zich in
ongeveer dezelfde periode als het Babylonische verhaal afspeelt.
Vier ton werd twee miljoen Het
is een gigantische productie geworden, die, naar schatting, in totaal
meer dan twee miljoen dollar heeft gekost, hetgeen, volgens insiders,
nu twintig keer zoveel zou moeten zijn. De som die vooraf was
uitgetrokken, bedroeg nog geen vier honderd duizend dollar. Monumentale
decors, weelderige kostuums, die nog nooit iemand in de filmwereld van
de VS had aangedurfd en tal van andere, aan het megalomane grenzende
elementen kenmerken deze film. De
naam D. W. Griffith komen we niet alleen tegen als regisseur en
producent, maar ook in de lijst van schrijvers, die teksten hebben
geleverd of wier teksten zijn gebruikt. Daaronder vinden we bekende
figuren van geheel uiteenlopende aard, variërend van de dichter Walt
Whitman (1819-1892) tot en met schrijfster Anita Loos (1888-1981) die
onsterfelijk is gebleven door haar, eveneens verfilmde, roman Mannen houden van blondjes. Tussen de spelers vinden we niet alleen Mae Marsh en Lilian Gish, wier namen lange tijd een begrip
zijn gebleven, maar tevens de toentertijd met enige faam bedachte
Madame Sul-Te-Wan. Ook Constance Talmadge is iemand die in latere jaren
nog wel enige malen zal opduiken. Bij
de heren zien we onder anderen de latere compagnon van Griffith
Douglas Fairbanks en King Victor, Robert Herron en Gino Corrado. De rolprent is op 5 september 1916 beschikbaar gekomen. Over
de lengte van de film lopen de gegevens uiteen. Voor de versie die
gewoonlijk wordt vertoond, staan 163 minuten. In Spanje wordt echter
veertig minuten minder aangegeven. Een Britse versie telt 178 minuten. __________ [1]
Photoplay: het woord spreekt eigenlijk voor zich; een verhaal in de
vorm van foto's, zoals die later ook in de vorm van gedrukte romans in
foto's de ronde hebben gedaan, en hier en daar nog wel doen. ____________ Afbeeldingen 1. Theaterposter voor de film Intolerance. 2. Regisseur David Lewelyn Wark Griffith. 3. Scène uit Intolerance met Lilian Gish. 4. Acteur Douglas Fairbanks (1883-1939) kreeg bekendheid als Zorro, Robin Hood, als één der drie musketiers en als Don Juan.
Banken dienen onder strenge curatele te worden gesteld
Als je de laatste berichtgeving
over bonussen aan managers van een bepaalde bank leest, en je
realiseert dat de bank in kwestie in 2008 flink staatssteun heeft
gekregen, maar nu één en een kwart miljoen aan bonussen uitkeert aan
het kader, en dat het oorspronkelijke plan zelfs drie miljard bedroeg,
dan rechtvaardigt dat maar één conclusie: die bank dient te worden
geconfisqueerd, opdat deze extremistische destructie van de financiële
wereld, steeds maar weer ten detrimente van de kleine man en dito
vrouw, langs streng gereguleerde wegen via een paar handtekeningen tot
een einde wordt gebracht, en daarna de mogelijkheden dienen te worden
bezien of deze handelwijze kan worden vervolgd als crimineel gedrag.
Vijfmaal een uur met herhaling In
de werkweek die loopt van maandag 26 januari tot en met vrijdag 30
januari zal de in 1809 op 3 februari geboren Felix
Mendelssohn-Bartholdy als Composer of the week
in het Britse luisterprogramma BBC Radio 3 figureren. Het betekent in
de praktijk dat er vijf dagen achtereen een uur muziek van deze meester
zal klinken tussen 13:00 uur tot 14:00 uur onze tijd, en in de
herhaling steeds op dezelfde avond tussen 23:00 uur en 00:00 uur onze
tijd en dat is later dan lange tijd gebruikelijk is geweest. We
mogen er overigens ook zonder deze speciale functie gedurende die vijf
werkdagen in BBC-kringen, en daarmee over de gehele globe, dat er in
2009 flink wat aandacht aan deze eenmalige persoonlijkheid zal worden
geschonken. De inmiddels lopende twaalf maanden zijn reeds uitgeroepen
tot Josef Haydn-jaar, Händel-jaar en Mendelssohn-jaar, al zouden er nog
tal van aanleidingen gevonden kunnen worden die lijst uit te breiden,
al zal dat dan met veelal mindere muziekgoden het geval zijn.
Concert met drie werken Op
maandagavond wordt tussen 20:00 en 22:00 uur overigens ook op de
Duitse radiozender NDR Kultur een Mendelssohn-concert voorgesteld door
het NDR Sinfonieorchester onder leiding van zijn chef-dirigent
Christoph von Dohnanyi. Dat concert telt drie delen: de ouverture Ruy Blas, opus 95; daarna het onnavolgbare Vioolconcert in e-klein, opus 64, en tot slot de Tweede Symfonie, in Bes, opus 52, bijgenaamd Lobgesang.
Deze drie werken stammen alle uit dezelfde periode: de genoemde
ouverture uit 1839, de symfonie uit 1840, en het Vioolconcert uit de
jaren 1838-1844.
Geissendörfers Zauberberg-verfilming uit 1982 de komende twee weken driemaal via Arte-televisie
Filmversie van literaire mijlpaal Op
zondag 25 januari zal, via Arte-televisie, de uit 1982 stammende
verfilming door de in 1941 geboren Duitse regisseur Hans W.
Geissendörfer Thomas Mann (1875-1955) uit 1924. De eerste
voorstelling van deze Amerikaans-Duits-Frans-Italiaanse coproductie zal
zondag tussen 20:15 uur en 22:45 uur, zal worden van de roman Der Zauberberg van gerealiseerd in het kader van Arte's Themenabend Die geheime Welt der Sanatorien, over onder meer de onuitroeibare mythes die nog altijd zijn blijven bestaan rondom het fenomeen sanatoria. Van
deze verfilming bestaat echter ook een versie als televisieserie met
een totale lengte van zeven uur. Die is in ieder geval door een van de
Duitse kijkbuisnetten omstreeks Pasen 1984 uitgezonden. De filmversie
van Der Zauberberg zal
door Arte nog tweemaal worden herhaald: de eerste keer op vrijdag 30
januari, 's middags tussen 14:30 uur en 16:55 uur en dan nog op
donderdag 5 februari, eveneens 's middags, maar dan vanaf 14:25 uur.
Plattelandsjongen zoekt het hogere De
film verhaalt in beknopte vorm de avonturen van de "middelmatige
jongeman" Hans Castorp, afkomstig van het Duitse platteland, die zijn
neef in de longenkliniek van Davos een bezoek van drie weken wil
brengen maar daar vervolgens, door een reeks van verwikkelingen die
het Noodlot voor hem in petto heeft, zeven jaar blijft, deels als
toeschouwer van, deels als intens betrokkene bij de gebeurtenissen op
deze 'Olympos' waar goden, halfgoden en, niet te vergeten, mindere
goden alle(n) hun wensen en verlangens via de wetmatigheid van
manipulatieve spelletjes doordrijven, respectievelijk tot het uiterste
trachten dit te bewerkstelligen.
Bezetting Net
als in het boek zelf, waar het sanatorium door een internationale
patiënten-'bezetting' wordt gekenmerkt, is Geissendörfers rolprent een
veelzijdige coproductie geworden met Amerikaanse, Duitse, Franse en
Italiaanse deelname. Dat heeft niet alleen het voordeel van een
sterbezetting die ver buiten de eigen grenzen afkomstig was maar tevens
invloed zal hebben (gehad) op de belangstelling
in de deelnemende naties. Van alle grootheden, die van verre kwamen,
noemen we hier Rod Steiger (1925-2002), die de 'Hollander' met de
aanduiding mienheer Peerperkorn
uitbeeldt; verder zien we Charles Aznavour, Marie-France Pisier, Flavio
Bucci en tal van anderen. De hoofdrol die van neef Hans Castorp
wordt gespeel door Christoph Eichhorn; Hans Christian Blech (1915-1993)
is de Oberarzt van 'Davos' en Alexander Radzun moet de zieke neef
spelen die al enige tijd in Davos verblijft en daar Hans Castorp op
bezoek krijgt. Dat
internationale element in de rolbezetting biedt echter niet alleen
voordelen. Al die niet-Duitsers flitsen over het witte doek en in dit
geval ver het huiskamerscherm met nagesynchroniseerde teksten. Als je
voor die aspecten van zo'n productie in ernstige mate allergisch bent,
zijn sommige scènes bepaald geen pretje, hoe goed ze filmisch ook in
elkaar mogen zitten. De komende dagen zal er op de site Tempel der Letteren en eventueel aanverwante nog een bijdrage over de gelijknamige roman worden gepubliceerd.
Vlaams Wagner Genootschap organiseert reis in juni 2009 naar Valencia voor een complete Ring des Nibelungen
Twee mogelijke cycli Het
Vlaams Wagner Genootschap heeft besloten de voorgenomen reis, dit jaar
in juni 2009, naar Valencia waar tweemaal een complete uitvoering van
de muzikale tetralogie Der Ring des Nibelungen van Richard Wagner (1813-1883) onder leiding van Zubin Mehta [1]
zal worden gegeven. Om zoveel mogelijk geïnteresseerden van deze
mogelijkheid te laten profiteren zo laat Jos Hermans van het VWG ons
weten is de mogelijkheid van deelname nu ook opengesteld voor
niet-leden van dit genootschap: een aardig geste. Om echter definitieve
stappen te kunnen ondernemen met betrekking tot reis en verblijf, wordt
aan geïnteresseerden het verzoek gedaan om te laten weten welke van de
twee mogelijkheden de voorkeur geniet. Voor alle nadere gegevens omtrent de instelling en de mogelijkheden om het gebeuren in het Palau de les Arts Reina Sofia mee te beleven in de enscenering en regie van het Catalaanse Theatercollectief La Furia del Baus onder leiding van Carlus Padrissa wordt de belangstellenden aangeraden zelf een kijkje te nemen op de daarvoor bestemde site. Dan weet de liefhebber welke keuze zij of hij heeft en welke prijzen voor vliegreis, overnachting en toegangskaarten daarvoor gelden. __________ [1] Zubin Mehta heeft in zijn boek Die Partitur meines Lebens Erinnerungen
(2006) onder meer geschreven over hoe hij denkt dat je muziek bij de
mensen moet brengen. Gezien het gegeven dat hij zo'n enorme productie
tweemaal in de zomermaanden in een heel bijzonder theater zal
presenteren, is het wellicht voor degenen die daarvoor belangstelling
hebben of ze er ook heen zullen reizen is vers twee kennis te nemen
van de gevoelens en overwegingen die zo'n dirigent bewegen. "Ohne Liebe
geht es nicht" is zijn opvatting over het dirigeren. Dit boek, dat bij
Droemer ISBN 978-3-426-27377-7 is verschenen, kunnen we u dan ook
van harte aanbevelen.
China's eerste keizer ' Tweedelige documentaire op Arte-televisie
Bijscholing voor de westerling Arte-televisie
presenteert op zaterdag 24 januari tussen 21:00 uur en 22:20 uur de
eerste aflevering van een tweedelige documentaire over Qin Shi Huangdi,
de eerste keizer van China. Het eerste deel betreft een twee en tachtig
minuten durende, Amerikaanse film uit 2003, die onder regie van Andreas
Gutzeit tot stand gekomen is.
Hoewel
Alexander de Grote de reputatie heeft maar zoiets komt zonder twijfel
doordat onze Europese geschiedenis zo zeer op de eigen directe omgeving
is gericht en al die staten en andersoortige rijken in het verre oosten
ook letterlijk zo ver weg waren dat ze op een andere planeet leken te
bestaan dat hij met het toen absoluut omvangrijkste leger erin is
geslaagd het grootste samenhangende rijk te creëren, is het juist de
eerste Chinese keizer uit de Qing Dynastie geweest, die voor inmiddels
ruim tweeduizend jaar, door middel van een reeks eindeloos lijkende
oorlogen, erin is geslaagd het gehele China te veroveren en daar een
enorm rijk van te maken. Zo liet hij de Chinese muur bouwen en zorgde
hij ervoor dat het befaamde terracotta leger ontstond dat zijn
grafmonument moest beveiligen.
Herhaling Archeologische vondsten en historisch vaststaande gegevens hebben hun aandeel gehad in het ontstaan
van deze documentaire. Voorts verkeerden de makers in de uitermate
gelukkige omstandigheid dat tal van wetenschappers uit China, Amerika
en uit Europa hieraan medewerking hebben verleend. Deze
rolprent, die op het formaat 16:9 zal worden uitgezonden voorzien van
stereofonisch geluid, zal door de Frans-Duitse cultuurzender Arte op
zondag 25 januari, vanaf 14:00 uur 's middags, worden herhaald. ____________ Afbeeldingen 1. Keizer Qin Shi Huangdi. Chinese schildering. 2. Scène uit de documentaire film over de eerste Chinese keizer. (Foto: Arte France, Jacqueline L. Vorhauer.)
Late night movie Kort
voor middernacht, op zaterdag 24 januari, vergast BBC Two Television de
mensen die daar zin in mochten hebben, op de verfilming uit 2006 van de
romantische komedie As you like it
uit 1623 door de Engelstalige bard aller barden die nog altijd even
omstreden is als tevoren, zo niet aan nog meer twijfels en
lasterlijkheden wordt onderworpen dan dat tot nu toe het geval was
William Shakespeare (1564-1616). De film is een Amerikaans-Britse
coproductie onder regie van de van oorsprong Ierse acteur Kenneth
Branagh, die zich in die hoedanigheid al over meer stukken van de
super-poëet heeft ontfermd. In de belangrijkste rollen treden voor het
voetlicht Alfred Molina, Bryce Dallas Howard en David Oyelowo. Rosalind is de dochter van een verbannen koning, en zoals dat zelfs met koningsdochters gebeurt, raakte ook zij verliefd, en wel op ene Orlando, die de zoon is van één van 's konings hovelingen. De uitzending van de film begint om 23:45 uur onze tijd en eindigt in de nacht op zondag 25 januari om 01:50 uur.
Glucks opera Orfeo ed Eurydike rechtstreeksuit New Yorkse Metropolitan ' zaterdagavond op enkele radiozenders
Op twee radiozenders tegelijkertijd Zaterdag 24 januari kunt u op twee zenders in buurlanden luisteren naar de rechtstreekse uitzending vanuit New Yorks Metropolitan Opera, waar in de Matinee een voorstelling wordt gegeven van de azione teatrale per musica in drie bedrijven, getiteld Orfeo ed Eurydike van Christoph Willibald von Gluck (1714-1787) op een libretto van Ranieri de' Calzabigi (1714-1795). De
premère werd gegeven in het Kärtnerthor-Theater te Wenen, op 5 oktober
1762. Acht jaar later werd het muziekdrama in Londen opgevoerd met
toevoegingen door Johann Christian Bach (1735-1782) en Pietro
Alessandro Guglielmi (1728-1804). In 1773 was München aan de beurt, en
een jaar later, op 2 augustus, werd dit opus in de Parijse Opéra
opgevoerd, maar wel in en Franse vertaling door Pierre-Louis Moline
(1739-1820). Nog eens vijf jaar later werd er een Duitse versie
gepresenteerd in Brünn (Brno). De versie van de Metropolitan Opera wordt rechtstreeks overgenomen door BBC Radio 3 in het programma Opera on 3, vanaf 19:00 uur. Ook de Belgische radiozender Klara zal deze opera vnauit New York overnemen en uitzenden in het programma Scala.
Aanpassingen In de eerste versie van Orfeo ed Eurydike
werd de rol van Orpheus gezongen door een alt-castraat gezongen, maar
in de voorstelling te Parijs werd dat een tenor. Maar nadat Hector
Berlioz (1803-1869) een bewerking voor de bekende zangeres Pauline
Garcia-Viardot (1821-1910) had gerealiseerd,
is de bezetting van die rol door een vrouwelijke alt meestal het geval.
Maar alsof dat alles nog niet voldoende Irrungen und Wirrungen, een
soort van comedy of errors, is, wordt in de uitgave van de Weense Urfassung van 1963 een mezzosopraan vereist. De
aanpassingen die de componist zelf heeft aangebracht voor de Parijse
uitvoering van 1774 hebben hun uitdrukking gevonden in de toenadering
die hij heeft gerealiseerd tot de toen populaire heldhaftige opera seria; daarnaast heeft hij er twee balletten aan toegevoegd: de Dans van de Furie en de Reidans van de zalige zielen (Reigen der seligen Geister).
Het verhaal De
zanger Orpheus treurt diep om zijn gestorven geliefde Eurydike. Dan
doet de god van de liefde, Eros een sopraanrol hem een aanbod: hij
mag zijn geliefde uit de onderwereld terughalen onder de voorwaarde dat
hij haar niet zal aankijken voordat ze in de aardse
wereld an alledag zijn teruggekeerd. Maar als Orpheus eenmaal 'beneden'
is aangekomen, begrijpt Eurydike niets van zijn gedrag dat hij ook niet
mag uitleggen. Dat leidt ertoe dat zij aan zijn liefde gaat twijfelen.
Dus wat doet die onnozelaar? Hij kijkt om en dat heeft tot gevolg dat
Eurydike voor de tweede keer sterft. Uit smart daarover wil Orpheus een
einde aan zijn leven maken, maar dan wordt hem voor de tweede keer de
genade der goden deelachtig: Eurydike wordt in het leven teruggehaald
als beloning voor de liefde en trouw die Orpheus (haar) heeft bewezen. ____________ Afbeeldingen 1.
Componist Christoph Willibald von Gluck in 1775. Olie op linnen,
formaat 99, 5 x 80,5 cm. Geschilderd door Joseph-Sifrède Duplessis
(1725-1802). Het stuk bevindt zich in de pinakotheek van het
Kunsthistorisches Museum te Wenen. 2. Altzangeres Pauline Garcia-Viardot, voor wie Berlioz aanpassingen in de opera realiseerde. 3. Orpheus en Eurydike, geschilderd door Federico Cervelli (1625-1700).
Tristan und Isolde van Wagner uit Genève ' op Mezzo-televisie
Versie uit 2005 Op zaterdag 24 januari kunt u op de klassiekemuziekzender Mezzo alweer kijken naar een versie van de opera Tristan und Isolde van Richard Wagner. Deze keer betreft de verfilming van een voorstelling uit 2005 in het Grand Théâtre
de Genève. Het muziekdrama dat dat zich zal voltrekken 'in handen'
van solisten, het koor van het genoemde theater (koorleider Ching-Lien
Wu) en het Orchestre de la Suisse Romande onder leiding van Armin
Jordan begint om 20:30 uur en duurt tot een kwartier na middernacht.
Regisseur is Andy Sommer. De namen van de zangsolisten zijn te vinden in de gedetailleerde gegevens die op de website van Mezzo-televisie te zien zijn. Nadere informatie en achtergronden over dit muziekdrama zijn te vinden op deze site, in een artikel van zondag 22 juni 2008. ___________ Afbeelding: Scène uit Wagners Tristan und Isolde, zoals opgevoerd in 2005 in het Grand Théâtre van Genève.
1900-1939 ' Boek- en Affichekunst van Duitse literatuur in Praag ' in Goethe Institut Rotterdam
Duitse literatuur in Praag Op
donderdag 5 februari, 's avonds om 19:00 uur, zal in het bijzijn van
de Ambassadeurs van Tsjechië, Duitsland en Litouwen in het Goethe
Institut Rotterdam een tweetal tentoonstellingen geopend. Voorts zal er ter gelegenheid daarvan een uur nadien tevens een concert worden gegeven. De ene expositie betreft hedendaagse voorbeelden van Litouws ex-libris; de tweede expositie biedt Buch- und Plakatkunst 1900-1939. Aan de hand van boek- en affichekunst wordt uit de genoemde periode Duitse literatuur in Praag voorgesteld. Die Goldene Stadt Prag heeft
een hele poos een bijzondere plaats binnen de Duitstalige literatuur en
journalistiek ingenomen. Namen, die in de letteren van de taal der
dichters en denkers zijn vereeuwigd en tot op de huidige dag een
bijzondere plaats blijvend hebben kunnen innemen, zijn die van de
uitzonderlijke schrijver Franz Kafka (1883-1924), van de razende
reporter Egon Erwin Kisch (1885-1945), en zij het minder algemeen
bekend Fritz Mauthner (1849-1923), journalist, redacteur,
taalfilosoof en vooraanstaand Kaffeehausbesucher. Temidden van talrijke andere letterlievenden.
Gelijktijdig andere expositie De synchroon gehouden tentoonstellingen, die zijn voortgekomen 1900-1939 Boek- en Affichekunst van Duitse literatuur in Praag uit een samenwerkingsverband tussen het Goethe Institut Niederlande, het Litouws Cultureel Centrum en het Tsjech Centrum, blijven te bezichtigen tot en met vrijdag 13 maart. De
exposities kunnen op vijf dagen per week worden bezocht. Op maandag,
dinsdag en ook op donderdag van 17:00 uur tot 19:00 uur; op woensdag
van 12:00 uur tot 19:00 uur; en op vrijdag tussen 14:00 uur en 17:00
uur. We komen dezer dagen op de tentoonstelling van Ex-libris terug op deze site dan wel één van onze andere sites.
Afbeeldingen 1. Voorzijde van het stofomslag van de Reclam-bundel met verhalen van toenmalige, Duitstalige, Praagse schrijvers. 2. Voorkant van het stofomslag voor het boek met de Memoires Prager Jugendjahre van Fritz Mauthner.
De geschiedenis herhaalt zich: een nieuwe Grote Crash
Bekende symptomen Weliswaar
heeft de wereld zich er in de loop van driekwart eeuw redelijk van
hersteld, maar het begint erop te lijken dat nu toch langzaam maar
zeker de problematiek van de Grote Ineenstorting van 1929 zich zal
herhalen, hoezeer ook regeringen garant staan voor banken, industrie en
spaartegoeden. In tegenstelling tot wat menigeen gelooft "Waar halen
ze nu plotseling al die miljarden vandaan?" is er door al die
regeringen geen werkelijk geld gepompt in de bedrijfstakken met de
banken voorop die te lijden hebben onder de huidige kredietcrisis,
maar is er alleen een als rust- en hoopgevend bedoelde garantie
gegeven, maar dat heeft nog niet geleid tot daadwerkelijk met geld over
de brug komen. Inderdaad de financieel-economische wereld zit vreemd in
elkaar. En als je toevallig enige televisiereclamefilmpjes voorbij ziet
trekken, dan lijkt het wel of er het laatse halve jaar helemaal niets negatiefs
is gebeurd: hypothekers, verstrekkers van leningen,
automobielbedrijven alle doen ze nog dezelfde aanbiedingen en
beloften. Maar probeert u eens echt een lening te krijgen. En dat geldt
ook voor de bouw, bij huizenverkoop en voor zoveel bedrijfjes die afhankelijk
zijn van financiers.
BBC-reportage In
1929 zijn de koersen op de New Yorkse Effectenbeurs dermate hard
gedaald dat norme aantallen beleggers hun aandelen hebben verkocht en
als gevolg daarvan er drieduizend banken failliet zijn gegaan. We zijn
hard op weg om dezelfde belevenissen voorgeschoteld te krijgen als onze
voorouders acht decennia geleden. Vandaar dat u we u van harte aanbevelen te kijken naar de reportage van Joanna Bartholomew 1929: The Great Crash, die op zaterdag 4 januari zal worden utgezonden door BBC Two television, 's avonds tussen 22:00 uur en 23:00 uur.
Cultuurspectrum
