Inhoud blog
  		• BBC Radio 3: Rabindranath Tagore vijf keer een kwartier in 'The essay'
  		• BBC Radio 3 presenteert donderdagmiddag het muziekdrama Telemaco van Christoph Willibald von Gluck
  		• Ergerlijke geluiden als thema van vijf maal een kwartier The essay van BBC Radio3
  		• De Britse schrijver en journalist George Orwell overleed op 21 januari 1950
  		• Koning Friedrich II van Pruisen en de muziek; twee programma's achtereen op Duitse radiozender NDR Kultur
    Zoeken in blog

    Cultuurspectrum
    Woord en beeld
    09-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jozef Cantré's bijzondere Jaakske met zijn fluitje

    Onverwacht
    Aan het eind van de vorige eeuw kwam ik door een puur toeval in het bezit van het boekje waarvan u hierboven het voorplat — met enige waterschade — ziet afgebeeld. Hoe die er sedert het tijdstip van verschijnen, in het jaar 1932, op terecht gekomen is, weet ik echter niet; ik kreeg het pas een jaar of dertien geleden in handen gedrukt en mocht het meteen houden. Degene die me dat toen offreerde, meldde daarbij nog: "Jij houdt wel van mooie kleurenplaatjes." En mooi zijn ze, die verschillende door de maker van de afbeeldingen met de hand ingekleurde afdrukken van de houtjes die hij voordien zelf had gesneden: Jozef Cantré (1890-1957). Als u goed kijkt, zult u kunnen zien dat op het voorplat een accent grave op de laatste letter van diens naam staat, maar dat op de titelpagina van het boek — die u hieronder afgebeeld kunt zien — zijn naam wel juist is gespeld.


    Cantré snijdt hout
    De houtjes voor de kleurenillustraties zijn gesneden in de jaren 1926 en 1930. De oplage van het boekje bedraagt in totaal tweehonderd exemplaren, die alle zijn genummerd, en gedrukt op Hollandsch Van Gelder Zonen. Dat zeer geringe aantal — verspreid over Vlaanderen en Nederland — heeft het boekje tot een bijzonderheid gemaakt.
    Zoals de titelpagina reeds vermeldt, is het verhaal binnenin geheel in overeenstemming met het oude Vlaamse volksboek. Daarin staat dat Jacobus, de zoon van Hans van Tichelen en zijn lieve huisvrouw, net als alle anderen met die voornaam, Jaakske — of soms ook wel Jak of Jakes — werd genoemd. Nog maar zes jaren oud, werd dit manneke halfwees, en vanaf dat moment beginnen zijn eigenlijke avonturen, die in prachtig-archaïsche bewoordingen worden verteld. De daarbij behorende drukletters zijn van een intense duidelijkheid, die de wens doen opkomen dat menig boek heden ten dage eveneens zo zoude worden afgeleverd. Maar zodra er sprake is van een bibliofiele editie met een zo geringe oplage, is ook de prijs dienovereenkomstig, en nieuwe boeken zijn per definitie niet (meer) echt gunstig qua prijs.


    Kleine oplaag
    En als er al een kunstenaar te vinden zou zijn, die zelf eerst houtjes snijdt om die later met de hand in te kleuren alvorens deze in het drukproces hun plaatsje kunnen krijgen, dan kan het helemaal niet anders dan een zeer prijzig gebeuren worden, alleen al vanwege de tijdverslindende elementen in dat proces. Waarmee overigens niet gezegd wil zijn dat zo'n boek dan te veel zou kosten, maar wel dat het voor vele geïnteresseerden niet meer tot de categorie der vervulbare wensen behoort.
    Voor de volledigheid moet daaraan wel worden toegevoegd dat zo'n genummerd exemplaar uit een oplage van tweehonderd ook niet te grabbel zal worden gegooid voor een klein stapeltje euro's.
    In de loop van het verhaal komen die Jaakske en zijn stiefmoeder in aanraking met 't Geestelijk Hof, doordat een kluizenaar had beweerd dat hij verwondingen had opgelopen door het fluitspel van Jaakske. De Officiaal van het Hof wil daarvan echter dan wel eens persoonlijk kennisnemen, en die situatie leverde bij Jozef Cantré de hierboven zichtbare illustratie op.


    Uiterst kwalijke stiefmoeder
    Zo'n volksverhaal zit — net als ons huidige, ware dagelijks leven — vol valkuilen en liederlijke lieden, die vervuld zijn door het onbedaarlijke verlangen om macht uit te oefenen door kwaad te doen, en zo kwaad bloed te zetten. Niet alleen door het verspreiden van leugens, laster, lagen en listen — zoals tal van regeringsleiders dat heden ten dage jegens hun volk doen in een grotere mate dan een boze stiefmoeder ten opzichte van een fluitspelend stiefkind —, doch eveneens door het afleggen van een valse getuigenis. In Jaakske's geval leidde zulk een misdrijf van de stiefmoeder ertoe dat die jongen gevangen gezet werd, al had dit met de van een waarlijk onfris karakter doordrenkte stiefmoeder — die, indien onderzocht, wellicht genetisch gelieerd had blijken te zijn aan die van Assepoester — moeten gebeuren.
    Nauwelijks komt die jongen opnieuw vrij en keert die naïeveling terug naar huis, of dat stiefmederlijke secreet — dat te veelvuldig blazend met haar achterkwartier ook anderen in haar eigen onfrisheid laat delen — verbrandde Jaakske's fluitje "te pulver".
    Dat heeft Cantré — hierboven zichtbaar — zeer treffend uitgebeeld: de stiefmoeder heeft een tronie die ook bij een mensenetende reus, vampier of andere massamoordenaar niet zou misstaan.

    Monnikenwerk
    et totale aantal illustraties in kleuren binnenin dit uiterst fraai vormgegeven, maar — met in het geheel veertig blazijden inclusief het voorwerk — niet omvangrijke boek beloopt zevenentwintig, inclusief de initialen aan het begin van ieder nieuw hoofdstuk, waarmee de aloude traditie van het monnikenwerk, zij het in een ietwat moderner jasje, in ere is gehouden.
    Kort en goed, het verhaal wordt niet alleen verteld in een dusdanig bloemrijke taal dat menigeen van de jongere generaties het als een archaïsch geheel zal ondergaan, met uitzondering wellicht van enige Vlamingen, die op diverse punten iets meer gevoel voor dergelijke tradities hebben en deze ook nog wat meer schijnen te onderhouden.

    Colofon
    In het Colofon dat in het boek over Jaakske, tegenover de titelpagina staat, hetgeen betekent bladzijde 4, aangezien het schutblad, in dit geval niet van een andere papiersoort, wordt gevolgd door een blad met op pagina 3 een zogeheten Franse titel. In de teksten hierboven reeds zo één en ander aan informatie daaruit aan u te hebben gepresenteerd, rest mij nog te melden dat het boekje is gedrukt door J.-E Buschmann te Antwerpen, en dat het met de hand aangebrachte nummer (41) onder het Colofon en boven het vignet van Jozef Cantré staat.

    09-09-2008 om 23:08 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    08-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CIA gebruikt aloude nazi-methoden van folteren en tal van aanverwante misdadigheden
    Beestachtige moffenmethoden als leidraad
    In de documentaire reeks Die Story — een volstrekt onzinnige titel voor een Duitstalige serie televisieprogramma's — presenteert de Westdeutsche Rundfunk (WDR) maandag 8 september, in de avond, tussen 22:00 uur en 22:45 uur, een documentaire over de geheime foltermethoden, die allang niet meer zo geheim zijn, en die in opdracht van de hoogste politieke verantwoordelijken worden toegepast. Dat die Bush junior loog toen hij in de camera bezwoer dat zulke methoden niet werden gebruikt in en/of door het vrije Amerika, kon ieder aan zijn lichaamstaal zien. Vervolgens is hij wel de uiteindelijk verantwoordelijke en dient hij in te staan voor al die gebeurtenissen in Aboe Ghraib, de voormalige gevangenis van Sadadm Hoessein — die door diezelfde uiterst verachtenswaardige president als "de folterkelders van Saddam" werden omschreven, maar intussen was verworden tot een nieuw folterinstituut in wederrechtelijk bezet gebied door dat Yankentuig, en dat hij eveneens verantwoordelijk  is voor nog veel meer aan beestachtigheden — zoals zijn eigen concentratiekamp op Cuba —, valt evenmin te ontkennen en is ook in ruime mate aan de wereld bekend. Dat hij slechts wordt gestraft met het predikaat "slechtste president in de geschiedenis van de Verenigde Staten" zou wellicht een heel even pijnlijk bijverschijnsel voor hem kunnen zijn, maar zijn geldelijke beloningen en baantjes zal ook dit geïncarneerde dieptepunt in de geschiedenis van de Nieuwe Wereld wel van dubieuze vriendjes toegeschoven krijgen. Helaas is daar niet een pak speciaal gebakken beschuit met cyaankali bij.
    Hoewel films over folteren en gefolterden tot het meest onappetijtelijke behoren wat het huiskamerscherm te bieden heeft, is het voor elk vrijheidslievend mens noodzakelijk kennis te nemen van de methoden van een zichzelf als democratie afficherende natie, die deze via een speciaal Handboek simpelweg hebben overgenomen van de nationaal-socialistische, sadisten en anderzins geestelijk gestoorden uit het Derde Rijk.
    Kort en goed, tel uit de winst van meer dan zes decennia na de ingebeelde ondergang van de mentaliteit der Gestapo en aanverwante dood en verderf zaaiende instituten uit het Derde Rijk.
    __________
    Foto: George Bush, één van de gruwelijkste (oorlogs)misdadigers uit de geschiedenis van de mensheid, en een vleesgeworden dieptepunt binnen de maatstaven der menselijkheid.

    08-09-2008 om 12:03 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (1)
    07-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Associatieve kanttekeningen bij de nog lopende reeks BBC Proms 2008, die zijn laatste week is ingegaan
    Nog zes dagen na vandaag worden er in de Albert Hall in de Engelse hoofdstad concerten gegeven in de reeks BBC Proms 2008, maar dan is het voorbij, en zal men af en toe een concert op BBC Radio 3 in de herhaling kunnen horen of zelfs op de televisie — meestal is dat BBC Four television — opnieuw kunnen zien. Doch voordat het geijkte, sterk nationalistisch getinte gedeelte na de pauze van de Last Night of the Proms op zaterdag 13 september weer eens over talloos veel miljoenen kijkers en luisteraars, verspreid over de globe zal worden uitgestort, en door een uitzinnig, voornamelijk kritiekloos publiek zal worden bejubeld — waarmee opnieuw zal worden bewezen dat applaus in vrijwel geen enkel geval nog als graadmeter kan dienen —, zullen de zes dagen daaraan voorafgaand nog diverse composities op het podium van de Royal Albert Hall worden uitgevoerd..
    Daarbij komt dat er niet zelden tijdens de Proms tussen de delen van een symfonie of soloconcert wordt geapplaudisseerd. Een oud zeer, dat meestal wordt afgedaan als uiterst provinciaal, daarmee doelend op de onbekendheid met de gebruiken in een concertzaal. Diverse solisten en dirigenten klagen daar dan ook al wel een eeuw over. Soms leidt dat ertoe dat men tijdens een praatje vooraf nog eens het verzoek tot het publiek richt om niet tussen de delen te applaudisseren, veelal met een averechts effect.
    Ooit heb ik daar een kritische kanttekening bij geplaatst in een orkesttijdschrift, doch daarvan raakte de toch al niet zo bekwame publiciteitsmedewerkers nogal geïrriteerd. "Liever te veel applaus dan dat de mensen door zo'n kritiek wegblijven," vond het leeghoofd.
    Doch gelukkig zijn er nog altijd mensen die zich willen inzetten voor een zo aangenaam mogelijk verloop van een concert, niet alleen voor de toehoorders, doch evenzeer voor de executanten. Prommer Jon Jacob heeft zo zijn gedachten daarover.

    Beethovens Vijfde
    Dat kritiekloze bleek hedenavond ook weer toen het BBC Symphony Orchestra —onder leiding van zijn principal guest conductor David Robertson — een weliswaar redelijke, maar alles behalve vlekkeloze en in het geheel niet moverende uitvoering heeft gerealiseerd van Beethovens Vijfde Symfonie met een strijkerskwintet op basis van acht contrabassen. Dat alleen al is in schrijnende tegenstelling met de nadrukkelijk heel wat schaarsere strijkersbezetting welke door de componist was voorgeschreven. Nu is die Albert Hall, met plaats voor vijf- tot meer dan zesduizend bezoekers, een andere ruimte dan de zalen waarin Beethovens werken in première werden gegeven, maar een klein barokorkest valt daar ook uitstekend te volgen, dankzij de voortreffelijke akoestiek.


    Het leek zelfs op tal van momenten dat Robertson een imitatie wilde geven van de gebaren en uitschieters van Bernard Haitink — ook al zo'n onbegrijpelijkerwijs hoog geschatte dirigent, voor wie men mij nog met geen stok de deur uit krijgt.

    David Robertson
    Dat die David Robertson het ooit tot zo'n internationaal aanzienlijke positie zou kunnen schoppen, had ik na enige concerten, nu alweer twee decennia geleden in het Noorden van Nederland — zowel direct gecontracteerde en tevens als invaller —, zelfs niet kunnen dromen. Wat er ook werd gespeeld, het leek allemaal op. . . . . ja op wat? In ieder geval veel te weinig op datgene wat in het programma stond aangekondigd. Nog nooit had ik Mahlers Vijfde Symfonie zo beroerd gehoord: dat was een heel slechte karikatuur. Wat de man verder heeft getracht te dirigeren bij het toen nog Noordelijk Filharmonisch Orkest, is me volstrekt niet bijgebleven, ondanks dat op mijn harde hersenschijf alle overige bezochte concerten tijdens de laatste halve eeuw met plaatsen in binnen- en buitenland, vervangingen van dirigent of solist(en), programma-onderdelen en de wijzigingen daarin, de kwaliteit, alsmede nog zoveel andere details zijn opgeslagen. Kortom, een erg pijnlijke saaiheid werd toen steeds opnieuw als een tulen gordijn over de toehoorders uitgespreid.

    Gebrek aan interactie
    Voor de volledigheid moet daar nog aan worden toegevoegd dat een mislukt concert of een reeks minder geslaagde optredens niet alleen afhankelijk is van de kwaliteiten van een dirigent, maar tevens van een ensemble en vooral van het ontbreken van de overslaande vonk in de interactie. Immers, zet een slechte dirigent voor een toporkest en je kunt in het gunstigste geval nog horen dat er een voortreffelijk ensemble zit te spelen, en omgekeerd: zet een uitnemende dirigent voor een middelmatig of goed, maar — door welk conglomeraat van omstandigheden dan ook — ingeslapen of anderzins versuft orkest, en je hoort opeens kwaliteiten die meestal slechts incidenteel de kop opstaken.
    Nu maakte die David Robertson indertijd ook niet de geringste indruk enige belangstelling te hebben voor de mensen achter de lessenaars en dat gold vice versa. Een toenmalig directielid van het ensemble in kwestie heeft me in die dagen eens toevertrouwd dat geen van de orkestleden ooit na afloop in de kamer van deze gastdirigent was gesignaleerd — ook niet als er meer dan 100 musici concerteerden, zoals dat gebeurde tijdens de samenwerkingsconcerten met het Frysk Orkest dat toen nog in Leeuwarden was gevestigd.
    Bij één gelegenheid wekte deze toen nog relatief jonge maestro de lachlust van het publiek door voor de eerste maat met een gekromde wijsvinger de orkestinspeciënt bij zich te halen — die nog net de deur naar het podium niet had gesloten — om de lessenaar iets te komen bijstellen. Zoiets kan een dirigent natuurlijk ook niet zelf.

    Sabelende vrouwen
    Het wordt echter wel steeds moeilijker dirigenten hun sabelende stok te verwijten, vooral nu er allengs meer vrouwelijke collega's op het schavotje plaatsnemen, en kennelijk geloven dat ze, met een soms dodelijk neurotiserende, al te metrische, slagtechniek de — inderdaad volstrekt onterechte, jawel: zeer schandalige — achterstand op hun mannelijke maatstaf spelende collega's, respectievelijk voorgangers, moeten inhalen.
    Dat begon met de bekroning, in 1966 van de Zwitserse Sylvia Caduff, die in op New York het Mitropoulos Dirigentenconcours de eerste prijs won. Onderdeel van die eerste prijs vormde een openbaar optreden met The New York Philharmonic, doch dat kon volgens de statuten van dat, al te pijnlijk mannelijke, clubje helemaal niet en derhalve moesten in allerijl deze statuten worden herzien om die belofte alsnog te kunnen realiseren. Zo onnadenkend was men geweest, dan wel: zozeer waren de heren der schepping ervan uitgegaan dat wel weer één der hunnen het pleit zou winnen. [1]

    Tegenvaller
    Mij verheugde die uitkomst, maar toen ik de dame in kwestie — die als eerste vrouw in Europa in Solingen een vaste aanstelling kreeg (1977-1986) en zelfs eenmaal in de lijst van gastdirigenten van het Limburgs Symfonie Orkest voorkwam — eenmaal had zien dirigeren, geloofde ik het ook al snel wel weer. En nu we dan toch bij dat thema zijn: heeft iemand van ulieden wel eens de totale verwildering gezien welke zich meester maakt van lijf en alle leden van Simone Young, dirigente van de Hamburgische Staatsoper? De geringste maatwisseling leidt tot wapperende haren voor haar gezicht, doch daarvoor bestaat niet de geringste aanleiding. Alles aan maatslaan kan met mate(n) en zelfs me de nodige schwung zonder dat er direct sprake moet zijn van een atletiekwedstrijd met het eigen lichaam. Verleden week werd ons in de pauze van de toen zaterdagse Prom, in een korte filmimpressie, een nieuwe vrouwelijke ster aan het firmament der orkestleiders getoond: ook zij liet daarin zien hoe goed ze kon sabelen; aandacht voor nuances en details had ze wat minder.

    Last Night op 13 september
    De BBC Proms staan er internationaal voor bekend dat de prijzen zo moderaat zijn dat ook tal van minder draagkrachtigen daar terecht kunnen, meestentijds voor ongeveer 10 pond of nog minder en dat is een fractie van datgene wat moet worden opgehoest voor concerten bij ons.
    Maar tijdens de Last Night lopen de bedragen voor de betere plaatsen aardig op. Omgerekend is dat een kleine duizend euro (£ 645), die dan moet worden betaald voor de beste Stalles-plaatsen.
    Zoals gebruikelijk is die laatste avond vooral een circusvertoning met veel interrupties en rotgeintjes vanuit het te joilige publiek dat zich, vooral op de vloer voor het podium, clownesk tot verregaand imbeciel gedraagt met toetertjes en andere vreselijke geluiden veroorzakende voorwerpen: volstrekt nodeloze en nutteloze, en meestentijds uiterst humorloze tussenwerpsels.
    Het programma bestaat traditoneel uit twee afdelingen met enkele kortere stukken voor de pauze. Deze zullen rechtstreeks worden uitgezonden op BBC 2 TV. Komende zaterdag zullen er twee stukken klinken van Beethoven, met daar tussenin één van Wagner, Puccini en Verdi. Vocale solist is de bas-bariton Bryn Terfel; de pianopartij in Beethovens Koorfantasie zal worden uitgevoerd door Hélène Grimaud. De BBC Singers en het BBC Chorus doen de rest, ondersteund door het BBC Symphony Orchestra onder leiding van Roger Norrington.
    Het gedeelte na de pauze — dat integraal door BBC One Television zal worden uitgezonden— wordt door hetzelfde ensemble verzorgd en naast de gebruikelijke stukken van Ralph Vaughan Williams, Edward Elgar, Thomas Arne en Charles Hubert Hastings Parry, wordt er ook een gloednieuwe compositie van Anna Meredith — een opdrachtwerk voor deze gelegenheid — gegeven.
    Daarmee wordt aangetoond dat er geen totale, vrouwen afwerende houding bij de organisatoren van de Proms bestaat, al had men nu eindelijk eens kunnen proberen een ietwat ruimer gedeelte van de meer dan zestig concerten in handen van enkele niet al te sabelende dames te geven.
    __________

    [1] Dat het er inmiddels, verspreid over dit ondermaanse geheel anders uitziet qua aantal damesmeisjes als orkestleider, bewijst de lijst Women Conductors, samengesteld door de Kapralova-Society.
    ____________
    Afbeeldingen
    1. Achtergrond boven het podium in de Londense Albert Hall met de Proms-logo's.
    2. Prom-publiek in de Albert Hall.
    3. Jon Jacob, prommer met ideeën over applaus tussen de delen van een compositie.
    4. Deel van de buitenzijde van de Royal Albert Hall.
    5. Gustav Mahler. Karikatuur getekend door de tenor Enrico Caruso (1873-1921), New York 1908.
    6. De Australische Simone Young, dirigente van de Hamburgische Staatsoper.
    7. Ludwig van Beethoven in 1820, geschilderd door Joseph Karl Stieler (1781-1858).

    07-09-2008 om 00:00 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verliefd op Adolf Hitler '” Documentaire over Eva Braun, maandagavond op Canvas-tv
    Eva Hitler, geboren Braun
    Op maandag 8 september, 's avonds tussen 22:05 uur en 22:55 uur, zendt het tweede Nederlandstalie Belgische televisienet Canvas een Engelse documentaire In love with Adolf Hitler, die Isabelle Clarke en Daniel Costelle hebben gemaakt over de maîtresse en op het allerlaatste moment — toen zelfs de leider van het Mofrikaanse rijk inzag dat alles van, voor en om hen heen, definitief verloren was — ook nog de echtgenote van één der krankzinnigste, wezenloze zoogdieren uit de geschiedenis der mensheid: Eva Anna Paula Braun (1912-1945), die gedurende haar verbintenis met die monsterlijke, doldwaze Dolfje, steeds de tweede vioolhad moeten spelen. Aan de hand van recentelijk vrijgekomen fotomateriaal van Eva Braun persoonlijk en van Professor Doctor Heinrich Hoffmann (1885-1957), Reichsberichtersatter der NSDAP — onder meer auteur van het fotoboek op klein atlasformaat Hitler wie ihn keiner kennt, dat in 1938 het aantal van vierhonderdduizend exemplaren reeds had overschreden. Hij was intiem bevriend geraakt met Hitler en had tal van foto's gemaakt en deze zodanig weten te verkopen dat zowel de Führer als hijzelf van elk gepubliceerd exemplaar, zelfs die op postzegels, royalties kreeg, hetgeen hem tot een zeer vermogend man heeft gemaakt.
    De documentaire die op Canvas te zien zal zijn, portretteert de vrouw die weliswaar altijd in de schaduw van de voorganger der Duitse waanzinspolitiek stond, maar die hem, althans volgens insiders, heeft gekend als geen ander.
    Zie ook onze bijdrage van maandag 16 juli 2007, Divadom en demonie — Liefde en Waanzin ter grotere glorie van het beestachtige nazi-wezen, als één der eerste artikele op de moedersite Cultuurtempel, over de vrouwen van de nazi-bonzen.
    ____________
    Afbeeldingen
    1. Eva Anna Paula Braun samen met Hitler op de Berghof.
    2. Voorzijde van het stofomslag van één van Hoffmanns fotoboeken met zijn vriendje Dolf in de hoofdrol.

    07-09-2008 om 00:00 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    06-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Suggestieve spanning in Un jour d'été op Arte
    Vriendschap
    Op zaterdag 6 september, 's namiddags tussen 15:20 uur en 17:00 uur wordt door ARTE-televisie voor de, vooralsnog, laatste keer de Franse speelfilm Un jour d'été vertoond, gerealiseerd in 2006 door Franck Guérin, die samen met Agnès Feuvre het draaiboek heeft geschreven. De protagonist van deze ruim negentig minuten durende, veelzijdige, suggestief-spannende film is Sébastien, een jongeman, die zich nog bevindt tussen zijn puberteit en volwassenheid, met als gevolg dat hij nog veel van de wereld, en in eerste instantie nog meer over zichzelf, moet ontdekken. Overdag werkt Sébastien in de garage van zijn vader en is daar een tamelijk gesloten wezen dat alleen nog opbloeit in gezelschap van zijn boezemvriend Mickaël. Hun jongemannen-vriendschap is dan ook doortrokken van de gebruikelijke homoërotische sfeer. Tezamen maken zij het kleine stadje op hun ondeugende manier onveilig, waarbij Mickaël een echte rouwdouwer is, die hondsbrutale opmerkingen tegen jonge vrouwen maakt. Hun beider passie is echter voetballen, en dat doen ze dan ook allebei in de plaatselijke club. Dat wordt redelijk in het begin van het verhaal in duidelijke scènes gepostuleerd.

    Tragedie
    Als Sébastien tijdens een voetbalwedstrijd zijn aandacht niet bij het spel heeft, een overtreding begaat en daarvoor een rode kaart krijgt uitgereikt, verlaat hij het veld. In zijn afwezigheid voltrekt zich op het veld een tragedie: Mickaël wordt geraakt door een omvallend doel, raakt daarbij zwaar gewond en overlijdt korte tijd later aan de gevolgen. Dat is niet alleen voor Mickaëls familie een ongekende schok, maar het stuurt tevens Sébastiens leven volkomen in de war.
    Daarna gaan de verschillende verhaallijnen pas goed dooreenlopen. Die van Sébastien en van de zwaar onder vuur liggende burgemeester (Jean-François Stévenin) — die als (mede) verantwoordelijk wordt gezien voor het slechte onderhoud aan de sportvoorzieningen —, de rol van de moeder van Mickaël, die vindt dat ouders hun kinderen niet behoren te overleven, en het hieraan gekoppelde emotionele proces aanvankelijk niet aan kan.

    Alledaagse gevolgen
    Het ligt voor de hand dat er ook spanningen komen tussen Sébastien en zijn vader doordat de jongen zich, als gevolg van de ingrijpende gebeurtenissen, minder goed op zijn werk kan concentreren en bij tijd en wijle letterlijk dan wel figuurlijk op de vlucht slaat. Ook daarin komt het proces van volwassen worden onder zware druk te staan, als gevolg van de sterke verbondenheid — noem het maar gerust liefde — voor Mickaël, die zich niet meer langs een min of meer natuurlijke weg kan ontwikkelen.
    De spanningen als gevolg van het gebeurde op dat voetbalveld laten in zo'n relatief kleine gemeenschap eveneens diepe sporen na, waardoor worden de elementen schuld en verantwoordelijkheid sterker worden ondergaan, en vanzelfsprekend in de verhaallijnen gaan domineren.

    Sterk spel alom
    De rol van Sébastien wordt grandioos, want geloofwaardig tot in het kleinste detail, gespeeld door Baptiste Bertin. De rol van de moeder van Mickaël — gespeeld door Catherine Mouchet — en die van de burgemeester zijn eveneens zeer sterk bezet.
    Over al die personages en hun vertolkers kunt u hier meer lezen. Helaas worden de gegevens niet ondersteund door fotomateriaal: er was zelfs geen filmposter voor de tekst op de Internet Movie Database ( iMDb) beschikbaar. Gelukkig is dat wel het geval op de website van de film zelf. Maar wie de moeite neemt de film te gaan zien, zal daarvoor worden beloond. Franck Guérin (geboren in 1972) heeft met Un jour d'éte — oorspronkelijk voor Arte France — een rolprent van grote klasse gerealiseerd: zinnelijk en zinnenprikkelend in menig opzicht, waarin ruimte is voor het activeren van de toeschouwer, en alleen daardoor steekt de film heel ver uit boven zo menig simpelweg onderhoudend verhaal in beelden.Die worden in sterke mate ondersteund door de muziek van Sébastien Schuller.

    Baptiste Bertin
    De hoofdrolspeler van Un jour d'été, Baptiste Bertin, heeft helemaal geen opleiding als acteur genoten. Hij werd op een dag gesignaleerd toen hij zijn lyceum te Nantes verliet, en enkele dagen later kmocht hij in Parijs auditie doen. En zo verscheen hij uiteindelijk op het witte doek. Hij was zelf achttien jaar toen de film werd opgenomen. Baptiste Bertin werd in 1987 geboren te Meudon; tegenwoordig leeft hij in Angers.
    ____________
    Afbeeldingen:
    1. Baptiste Bertin als achttienjarige, tijdens de opnamen van Un jour d'été.
    2. Jean-François Stévenin als burgemeester van het stadje.
    3. Catherine Mouchet vertolt de rol van de moeder van de omgekomen Mickaël in Franck Guérins rolprent Un jour d'été.
    4. Baptiste Bertin in een buitenopname van de film.

    06-09-2008 om 10:54 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    02-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hugo von Hofmannsthal '” Die Frau ohne Schatten
    Aangezien deze maand september in Nederland acht voorstellingen worden gegeven van een nieuwe enscenering van de opera Die Frau ohne Schatten, in 1919 gecomponeerd door Richard Strauss (1864-1949), op basis van een oorspronkelijk sprookjesverhaal uit hetzelfde jaar van Hugo von Hofmannsthal (1874-1926), leek het ons wel een goede gedachte ook een uittreksel uit 1915 van een gelijknamig gedicht van dezelfde auteur onder de aandacht te brengen, en daarmee meteen een selectie uit diens gedichten waarin dit fragment is opgenomen, in uw belangstelling aan te bevelen.

    DIE FRAU OHNE SCHATTEN (Auszug — 1915)

    Die Ungeborenen

    Hört, wir gebieten euch:
    Ringet und traget,
    daß unser Lebenstag
    herrlich uns taget!
    Wasihr an Prüfungen
    standhaft durchleidet,
    uns ists zu strahlenden
    Kronen geschmeidet!
    . . .

    Vater, dir drohet nichts,
    siehe, es schwindet schon,
    Mutter, das Ängstliche,
    das euch beirrte.

    Wäre denn je ein Fest,
    wären nicht insgeheim
    wir die Geladenen,
    wir auch die Wirte!
    __________
    Hugo von Hofmannsthal:
    Die scheue Schönheit kleiner Dinge —     Gedichte.
    Auswahl und herausgegeben von Dorothea Tetzel von Rosador.
    160 pagina's, kleine paperback; Deutscher Taschenbuch Verlag, München, 2004. ISBN 978-3-423-13256-6. Prijs € 7,50 (in de Bondsrepubliek en bij Boekhandel Die Weisse Rose in Amsterdam).

    02-09-2008 om 02:15 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    01-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nieuwe versie van Richard Strauss' Die Frau ohne Schatten met de bejubelde Doris Soffel in de rol van Amme
    Acht voorstellingen
    Op maandag 1 september geeft de Nederlandse Opera in het Amsterdamse Muziektheater de première van een nieuwe enscenering van de opera Die Frau ohne Schatten uit 1919 van Richard Strauss (1864-1949). De rol van de Amme —  de voedster — zal worden vertolkt door Doris Soffel, die zich reeds heeft weten te onderscheiden van zovele andere vocale interpreten, en met name in het niet bepaald gemakkelijke repertoire van Richard Wagner en Richard Strauss, waarvoor zij intense ovaties heeft geoogst.
    Na de première worden er nog zeven voorstellingen in Amsterdam gegeven: op vrijdag 5, dinsdag 9, vrijdag 12, dinsdag 16, zaterdag 20, dinsdag 23 en zondag 28 september. Meer over de vocale en instrumentale, alsmede alle andere sleutelfiguren binnen deze productie, is te vinden op de website [1] van De Nederlandse Opera.

    Het verhaal
    Het libretto stamt van Hugo von Hofmannsthal (1874-1929). Nog in hetzelfde tijdsbestek verwerkte de auteur de verzonnen handeling in een verhaal dat ook nog in 1919 in Berlijn is verschenen, en sedert twee jaar in een heruitgave van die eerste editie opnieuw verkrijgbaar is. Andere bronnen beweren echter dat eerst het boek is geschreven en de auteur vervolgens het libretto voor de opera heeft gerealiseerd. Deze Erzählung geldt als een van de kostbaarste juweeltjes van de Weense neoromantiek. Het gaat daarbij om een sprookje dat nadrukkelijk is voorzien van heel veel symboliek die op tal van manieren kan worden geduid. De basisgedachte is dat de menselijke liefde pas vruchtbaar kan zijn als de twee bij elkaar horende partners door middel van beproevingen, waarachtig lijden en zelfinzicht de weg tot elkander hebben gevonden.
    In deze geschiedenis heeft de keizer eens jacht gemaakt op de dochter van de geestenleider Keikobad; zij had toen de gestalte van een gazelle, die hij tot keizerin heeft gemaakt. Na een jaar samenleven heeft de keizerin nog steeds geen schaduw weten te verwerven: het teken van moederschap. Op het moment van die vaststelling resten haar nog drie dagen voordat de termijn die haar vader heeft gesteld, is afgelopen en zij naar het geestenrijk moet terugkeren. De keizer zal dan tot steen verstarren.
    Helaas wordt de keizerin begeleid door haar diabolische voedster, en samen dalen zij af naar de mensenwereld, waar ze de vrouw van ene Barack ertoe overhalen haar schaduw af te staan. De keizerin beseft echter dat ze hierdoor bij Barack in het krijt zal staan en daarom aarzelt ze die schaduw aan te nemen. Vervolgens worden die beide echtgenoten in een onderaardse kerker van elkaar gescheiden. Voor de tempel van de geesten scheidt de keizerin van haar voedster om haar laatste beproeving te ondergaan. Door af te zien van het water des levens en de schaduw van de vreemde vrouw, kan zij zichzelf verlossen, evenals de reeds versteende keizer. Door deze vorm van zelfoverwinning wordt haar de genade deelachtig en krijgt zij een eigen schaduw. Het uiteengerukte echtpaar wordt opnieuw vereend, doordat ook die twee mensen, evenals het keizerpaar, erin is geslaagd de weg tot elkander opnieuw te vinden.
    Pas in de jaren zeventig van de twintigste eeuw heeft deze opera van Richard Strauss internationaal meer aanzien gekregen doordat dirigent Karl Böhm (1894-1981) zich er nadrukkelijk voor heeft ingezet en vasthoudend is gebleven, ondanks de enorme eisen die het werk aan alle betrokkenen stelt.

    Drie bedrijven
    Strauss schreef op basis van die Hofmannsthal-tekst een opera in drie bedrijven, die op 10 oktober 1919 in Wenen in première is gegaan onder leiding van Franz Schalk (1863-1931). Strauss was in de jaren 1919-1924 directeur van de Wiener Oper, een functie die hij met Franz Schalk deelde. De in die dagen internationaal in hoog aanzien staande sopraan Maria Jeritza zong bij die gelegenheid de titelrol. Pas dertien jaar later werd er een voorstelling in Salzburg geven en het zou tot 1940 duren voordat de Milanese Scala zich over het werk ontfermde. In 1966 volgde New York, een jaar later Londen en in 1972 triomfeerde Die Frau ohne Schatten in Parijs.
    Dit prachtige en terecht pretentieuze stuk muziektheater bergt tal van stijlen en verschillende muzikale uitingsvormen in zich: elementen van het oratorium — die passen bij het hier en daar ietwat bijbels-ideologische sfeer —, maar daarnaast ook de in het fenomeen opera zo passende lyriek, die erin slaagt de inhoud enigszins boven het afstandelijk-epische van de handeling uit te tillen.
    __________
    [1]: http://www.dno.nl/index.php?m=performances&sm=season&s=237&c=teamAndCast

    Hugo von Hofmannsthal: Die Frau ohne Schatten — Erzählung.
    Berlin 1919. — Neuausgabe 2006, herausgegeben von Joseph Kiermeier-Debre in de reeks Bibliothek der Erstausgaben (dtv 2667). Deutscher Taschenbuch Verlag, München. ISBN 978-3-423-02667-7. Prijs € 8,— (alleen in de Bondsrepubliek Duitsland en in Amsterdam bij Boekhandel Die Weisse Rose.)
    ____________
    Afbeeldingen
    1. Zangeres Doris Soffel. Foto van Boris Streubel.
    2. Librettist Hugo von Hofmannsthal.
    3. Componist Richard Strauss. Tekening van Jarko Aikens, Groningen 1984. (Archief Heinz Wallisch.)
    4. Dirigent Franz Schalk.
    5. Voorzijde van de heruitgave 2006 van de oorspronkelijke tekst van de Hofmannsthals Erzählung Die Frau ohne Schatten.

    01-09-2008 om 00:00 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    21-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nogmaals Edgard Varèse, nu diens Amériques
    49 ste BBC Prom 2008
    Op zaterdag 23 augustus kunt u alweer — of nog steeds; het is maar hoe u het beziet — een BBC     Promconcert beluisteren: het gaat om het negenenveertigste van dit seizoen, dat ook weer wordt gegeven in de Albert Hall te Londen. Deze keer valt het concert niet alleen vanaf 19:30 uur (onze tijd) te beluisteren op BBC Radio 3, maar — vanaf 20:30 uur! — eveneens via BBC 2-televisie.
    Via de radio zullen vier werken klinken, op de televisie drie, gevolgd door een terugblik op het optreden, verleden jaar tijdens de Proms, van het Simón Bolivar Youth Orchestra of Venezuela gedirigeerd door Gustavo Dudamel, dat na een fraai concert voor de toegiften een weerzinwekkend staaltje nationalisme ten beste gaf doordat alle musici een jack aantrokken met de vlag van hun land. Alleen: in de Albert Hall vinden ze dat natuurlijk allang prachtig, want ze blijven toch nog veelal Britannia rules the waves-luisteraars. Helaas.

    Banaliteiten in overvloed
    Immers, we hebben het wel meegemaakt tijdens een Last Night of the Proms in september, nog niet zo heel lang, maar zekeral wel weer een decennium, geleden dat een soliste die de partij in C.H.H. Parry's Jerusalem zong, na de laatste maat haar japon openknoopte en de Union Jack tevoorschijn toverde. Walgelijk! Stuitend, gruwelijk en zo meer. Maar ja, je krijgt, mede onder druk van dolgedraaide politici in ons eigen land ook steeds meer van dergelijke smakeloosheden: de toekomstige koning in een oranje broek te Beijing: niet alleen maar smakeloos — alsof dat niet erg genoeg is —, het is allemaal ook nog eens fantasieloos. Je zou je kunnen afvragen, welk van die beide aspecten het ergst is.
    En, nu we het toch over smakeloosheid hebben: na het grandioze Amériques van Edgard Varèse worden de luisteraars nog getracteerd op twee grote, in banaliteit nauwelijks te overtreffen composities, die toch echt maar beter ten eeuwigen dage op een onvindbare plek hadden kunnen worden opgeborgen: Sergej Rachmaninovs Vierde Pianoconcert, nog weer erger dan de drie daaraan voorafgaande, en vervolgens de pijnlijk overbodige, van syncopen aan elkaar hangende, ellendige en meer dan stomvervelende Derde Symfonie (1944-46) van Aaron Copland (1900-1990) [1]. De radioluisteraar krijgt daarna nog van dezelfde componist de Fanfare for the Common Man (1942), ook al zo'n ongelooflijk flutstuk dat zijn sporen in het laatste deel van die Derde Symfonie heeft nagelaten.
    Dat alles zal worden gespeeld door het Britse National Youth Orchestra onder     Antonio Pappano, een toprigent die je eigenlijk in het geheel niet in verband wilt brengen met zulke grenzeloze banaliteiten.

    Zeer grote bezetting
    In de jaren 1920-21 heeft Edgard Varèse in New York zijn Amériques gecomponeerd, waarvan de definitieve, gereviseerde, versie in 1929 te Parijs werd gerealiseerd. De eerste uitvoering werd twee avonden achtereen gegeven te Philadelphia, op 9 en 10 april 1926, en in New York nog eens op de 13de van diezelfde maand. Alle drie presentaties stonden onder leiding van Leopold Stokowski (1882-1977). De boven reeds aangehaalde, definitieve versie werd op 30 mei 1929 in Parijs gespeeld; dirigent was bij die gelegenheid Gaston Poulet (1892-1974), die vooral roem als uitzonderlijk violist had geoogst. Na die uitvoering is het werk tot 1965 niet meer gespeeld.
    Die allereerste versie vereiste 142 uitvoerenden, de aangepaste kan het echter met ongeveer 125 doen. De orkestbezetting kan veelzijdig worden genoemd: een vijfvoudig bezette houtblazersgroep, waaronder, naast de gebruikelijke piccolo's en gewone fluiten, ook een altfluit is voorzien, in de hobogroep vinden we, benevens drie normale en een Engelse hoorn ook nog een heckelfoon [2]. De klarinetten daarentegen vertonen geen opvallende afwijkingen: één Es-klarinet, 3 Bes-klarinetten en een Basklarinet (ook in Bes), en bij de fagotten is evenmin iets spectaculairs voorzien: 3 gewone en twee contrafagotten.
    Er zijn in totaal 21 koperblazers benodigd: 8 hoorns, 6 trompetten; en 5 trombones, waarvan 3 tenoren, 1 bas en 1 contrabas; alsmede 2 tuba's: 1 bas en 1 contrabas.
    Verder heeft de componist 2 harpen voorgeschreven, en zes pauken waarvoor twee spelers zijn vereist, en daarnaast nog zestien andere slaginstrumenten, die door 8 uitvoerenden kunnen worden bediend: xylofoon, glockenspiel, celesta, roffeltrommel, ratel, tamboerijn, zweep, gong, triangel, grote trom, hangend bekken, castagnetten, klokken, bekkens, trommel en sirene.
    Een strijkkwintet, ruim bezet, zoals dat in een groot orkest gebruikelijk is — veelal minimaal 60 instrumenten op basis van acht contrabassen, hetgeen betekent 16 eerste en 14 tweede violen, 12 alten, 10 celli en 8 bassen —, maar in dit geval zullen het er zo'n vijf meer zijn, aangezien er circa 125 instrumentalisten vereist zijn, en het totaal van de hierboven genoemde niet-strijkers komt op 60.
    De compositie bestaat uit 535 maten, en heeft een duur van 22 à 23 minuten — Antonio Pappano doet er nog een minuut langer over —; de oorspronkelijke versie van acht jaar eerder duurde goed anderhalf keer zo lang: 35 minuten.
    Het was de eerste compositie die Varèse na zijn overtocht naar Amerika voltooide, en de titel moest volgens de maker worden beschouwd als een symbool voor het nieuwe, voor ontdekkingen op aarde, in de ruimte, en niet in de laatste plaats in het persoonlijke leven van de mens.
    __________

    [1] Als je die Derde Copland-symfonie thuis beluistert, is dat een hele beproeving, tenzij je tegelijkertijd iets anders gaat doen. Als je het treft een live-uitvoering bij te wonen, is er echter sprake van een ernstige beproeving. Dat overkwam mij met een vriendin toen we het openingsconcert van het Holland Festival 1976 in de Haagse Houtrusthallen bezochten waar Leonard Bernstein (1918-1990) — die zich langdurig en heel nadrukkelijk voor de muziek van Copland heeft ingezet — met zijn (toen al net niet meer eigen) New York Philharmonic optrad, met Gershwin en dat dodelijk vermoeiende, platvloers-eclectische Copland-nummer. En ik steeds maar denken aan Alice Nahon: "Ik heb zo'n honger naar muziek", zittend aldaar op een houten klapstoel. Eenmaal weer buiten riep de vriendin, rillend, "Brrrr", maar niet doordat het toen was gaan regenen en de temperatuur nogal was gedaald.
    [2] Een heckelfoon is een baritonhobo, vervaardigd van esdoornhout, met een lengte van 1.40 meter, die in 1904 werd geconstrueerd door Wilhelm Heckel (1856-1909). Het kleppensysteem lijkt op dat van de hobo, de vingerzetting is identiek. Het instrument werd voor het eerst gebruikt in de opera Salome (1903-05) van Richard Strauss (1864-1949), en daarna nog weer in diens opera Elektra (1906-08) en in (1911-15). Paul Hindemith (1895-1963) schreef in 1928 een Trio voor altviool, heckelfoon en piano.
    Aangezien het instrument, dat heden ten dage bijna niet meer wordt gebouwd en mede daardoor min of meer in onbruik is geraakt, worden die oude heckelfoonpartijen meestal gespeeld door een sopraansaxofoon. De helderheid van toon van de heckelfoon maakt het instrument uitermate geschikt voor speciaal het hoge register.

    Afbeeldingen
    1. The Royal Albert Hall in Londen.
    2. Dirigent Antonio Pappano.
    3. De Franse violist en dirigent Gaston Poulet.
    4. De massieve klankblok-kop van Edgard Varèse.
    5. De Amerikaanse componist Aaron Copland.
    6. De heckelfoon.

    21-08-2008 om 11:09 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    19-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Edgard Varèse, de componist en diens oeuvre '” nog altijd pionier voor de muziek van morgen (1)
    Tweemaal Varèse tijdens Londense Prom van 19 augustus
    Dinsdag 19 augustus, tussen 20:00 uur en 23:00 uur (onze tijd), geeft het BBC Scottish Orchestra onder leiding van Ilan Volkov in de Royal Albert Hall te Londen het vijfenveertigste concert in het kader van BBC Proms 2008. Op het programma staan zes werken, die we echter — ondanks al de onderlinge verschillen — alle als eigentijds kunnen kwalificeren. De twee laatste composities zijn beide aan de wereld toevertrouwd door de Fransman Edgard Varèse (1882-1965): Poème électronique(1958) en Déserts (1950-54).
    Bepaald omvangrijk is het Varèse's oeuvre niet. Een goed dozijn vormt het wezen van al hetgeen hij heeft gepubliceerd.


    Georganiseerd geluid
    Een niet zelden gehoord 'verwijt' jegens de muziek van Edgard Varèse is dat het daarbij om 'massieve klankblokken' gaat, om 'cerebrale uitingen'. Dat mag in sommige gevallen zelfs juist zijn, doch dat blijft slechts een bescheiden deel van de werkelijkheid aangaande datgene wat de componist voor ogen stond en — aanvankelijk in zijn hoofd en vervolgens in levend(ig)e klanken — gestalte kreeg.
    Zijn muziek is meer dan eens bestempeld als georganiseerd geluid, van een 'kaliber' dat voor de toehoorder af en toe zeer veeleisend kan zijn. Voor iemand die daarentegen intensief met muziek bezig is — en derhalve niet alleen maar uit is op ontspanning door muziek — mag dat echter geen criterium zijn, omdat goede muziek nu eenmaal onder alle omstandigheden participatie van de luisteraar vereist.

    Schandalen
    Edgard Varèse werd op 22 december 1882 geboren te Parijs. Hij studeerde bij onder anderen Vincent d'Indy (1851-1931) en Albert Roussel (1869-1937). In 1916 verliet hij Frankrijk, tien jaar later zou hij zich definitief in de Verenigde Staten vestigen. Enkele van zijn composities hebben schandalen veroorzaakt, en niet alleen bij de eerste uitvoering. Tegelijkertijd toonden ze echter aan dat Varèse een profetische pionier was.
    In een tijdsbestek van vier decennia — voornamelijk tussen 1920 en 1960 — schreef hij veertien stukken, die zijn oeuvre nadrukkelijk kenmerken. Wat hij voordien had geschreven, had hij zelf vernietigd of was bij een brand verloren gegaan.
    Zo'n vijfendertig jaar geleden zijn uit dat oeuvre tien werken verschenen op geluidsdragers, uitgevoerd door het Columbia Symphony Orchestra onder leiding van Robert Craft. Binnen zeer korte tijd waren deze echter al niet meer verkijgbaar, en dat was niet het gevolg van grote belangstelling van de zijde der muziekliefhebbers, doch juist van het tegendeel. [1] Het was in die dagen enerzijds begrijpelijk dat een firma de magazijnen ruimt, maar het belang van een componist, wiens werken men weredkundig maakt, dient daar zorgvuldig tegenover te worden gesteld.

    Poème électronique
    Het Poème Électronique werd in 1958 door Varèse voltooid. Het betrof een opdrachtcompositie voor het Philips-paviljoen van de Brusselse Expo in dat jaar. Samen met de Griekse architect en componist Yannis Xenakis [2] zorgde Varèse ervoor dat dit gedicht — dat de mogelijkheden belichaamt welke de elektriciteit ons biedt — tot klinken kwam via geluidsbanden met wat de componist toen zelf als "organized sound" betitelde. Daarvoor maakte hij gebruik van 425 luidsprekers, met als resultaat een klankmassa, die is samengesteld uit piano-akkoorden, geluiden die door machines worden gemaakt, koren en 'verminkte' klanken van klokken.
    Eén en ander werd aangevuld met tal van akoestische effecten, hetgeen leidde tot een 'ruimtelijke compositie', waarbi het lijkt of er 'geluidlichamen' door het vertrek zweven.
    Tijdens die Brusselse presentatie, nu een halve eeuw geleden, zal het ongetwijfeld nog veel meer indruk hebben gemaakt dan via de groeven van een (nu ouderwetse) grammofoonplaat, die men in de eigen ruimte kan laten klinken. Voor sommigen zal het zeker een voordeel zijn geweest dat men thuis zelf de geluidssterkte kan regelen, hetgeen bij een 'live-uitvoering' nu eenmaal niet mogelijk is.
    Dat organiseren van effecten was overigens niet nieuw of uniek binnen de ontwikkeling van de westerse muziek. De Amerikaan Charles Ives (1874-1954) was Varèse daarin voorgegaan, en na hem zijn er nog velen geweest die deze mogelijkheden — met meer of minder succes — hebben toegepast.

    Déserts
    De instrumentale gedeelten van Déserts ontstonden tussen medio 1950 en eind 1952. De interolaties op magneetband werden gerealiseerd van begin 1953 tot eind 1954, waarna nog versies volgden in augustus 1960, april 1961 en een definitieve in augustus 1961. De première daarvan werd in aanwezigheid van de componist gegeven op 2 december 1954 te Parijs, onder leiding van Hermann Scherchen (1891-1966). Naast 2 fluiten, 2 klarinetten, 2 hoorns, 3 trompetten, 3 trombones en 2 tuba's is er een omvangrijke batterij slagwerk vereist van 47 instrumenten.
    Voor de componist zijn 'déserts' niet alleen woestijnen in de zin van eindeloze vlakten zand, water of bergen, maar evenzeer onherbergzame gebieden in de menselijke geest. Zelf had Varèse naar alle waarschijnlijkheid enige tijd in een creatieve woestenij doorgebracht, want 15 jaar lang had hij gezwegen. Doch met Déserts presenteerde hij weer een meesterwerk, alleen van nog grotere diepgang dan tot op dat moment.
    Déserts vormt een aanklacht tegen barbarij en gruweldaden [3], en tegelijkertijd wil het een hartekreet om communicatie zijn. De drie gedeelten die de instrumentale onderdelen aaneen moeten verbinden, bestaan uit geluiden, die zijn opgenomen in metaalgieterijen, zagerijen en fabrieken te Philadelphia.
    Déserts mag worden gezien als Varèse's hoofdwerk.
    __________
    [1] Hetzelfde gebeurde niet al te lang daarna met een lp waarop drie Varèse-composities, door Pierre Boulez opgenomen voor dezelfde maatschappij (toen CBS), maar toch bleef CBS nieuwe platen met stukken van Edgard Varèse uitbrengen. Opnieuw onder leiding van Boulez verscheen er in 1984 een zevental stukken van, nadat kort tevoren een heruitgave van zes werken die in 1960 onder Robert Craft was uitgebracht, op hetzelfde label.

    [2] De in Roemenië geboren Griekse componist Yannis Xenakis (1922-2001), die zich tot Fransman had laten naturaliseren, was voor het vak architectuur onder meer student van de wereldvermaarde Le Corbusier (1887-1965).

    [3] Gezien de ontwikkelingen van de afgelopen tien dagen met betrekking tot de krijgshandelingen tussen de Davidsstaat Georgië en de goliath Rusland, had deze compositie nauwelijks op een beter tijdstip — één dag na de officiële terugtrekking van de Russische troepen — geprogrammeerd kunnen worden.
    ____________
    Afbeeldingen
    1. Edgard Varèse in 1910.
    2. Dirigent Robert Craft, geboren in 1923.
    3. Componist/architect Yannis Xenakis (1922-2001).
    4. Atomium, het pronkstuk van de Brusselse Wereldtentoonstelling van 1958.
    5. Dirigent Hermann Scherchen (1891-1966).

    19-08-2008 om 06:13 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    18-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over de voor- en nadelen van tal van vooroordelen '” het nieuwste boek van essayist Theodore Dalrymple in uitstekende Nederlandse vertaling beschikbaar
    Mancher hält sich für vorurteilslos, dieweil er nur unfähig ist, zu urteilen. (Fritz Brupbacher; 1874-1945).

    Het fenomeen preoccupatie
    Leve het vooroordeel    ! luidt de titel van de Nederlandse vertaling van Theodore Dalrymple's nieuwste boek dat vanaf heden hopelijk tevens in de Belgische boekhandels ligt — en naar we weten eveneens in die van hun directe noorderburen — ligt. De titel is nogal provocerend, aangezien binnen onze cultuur iemand, behept met vooroordelen, als een buitenbeentje, als niet salonfähig, geldt. Zo iemand wordt veelal naar de marge verwezen, of, als het heel erg met haar of hem gesteld is, zelfs het liefst helemaal buiten de gemeenschap gesteld, omdat zij of hij zorgt voor een prikkelend onbehagen binnen onze cultuur. Maar daarbij wordt gemakshalve vergeten dat wij allen — van jong tot oud, van hoog tot laag, van rooms tot rood en van links tot en met rechts — van vroeg tot laat generaliserend discrimineren, discriminerend generaliseren, en ons daarbij voortdurend laten leiden door bijna altijd gevoelsmatig ingekleurde vooroordelen, die we echter zelf niet als zodanig herkennen, omdat ze zich in een andere bewustzijnslaag bevinden. En ook dat is alweer zo'n vooroordeel dat we maar liever niet ingewreven krijgen.

    Sigmund Freuds diagnose
    In 1915 schreef de inmiddels wereldwijd bekende Weense psychiater Sigmund Freud (1856-1939) in een essay (Zeitgemäßes) über Krieg und Tod over affectieve preoccupatie [1], en in grote lijnen komt het erop neer dat je met duizend rationele bewijsstukken van het tegendeel kunt komen aanzetten, de gevoelsmatig bevooroordeelde zal het altijd beter weten. Dat is een uiterst bedenkelijke vorm van vooroordeel, en waartoe een dergelijke instelling in uiterste consequentie kan leiden, is in de loop der geschiedenis duidelijk geworden, niet in de laatste plaats gedurende de twintigste eeuw, die een zeer zwaar stempel op de tot dusver zwartste pagina's in de Annalen der Geschiedenis heeft gedrukt. Weliswaar heeft die verwrongen geesteloosheid van Adolf Hitler het antisemitisme niet uitgevonden, maar mede en vooral door zijn toedoen is dit tot de toppen van extremistische krankzinnigheid opgejaagd. Dat geldt, mutatis mutandis, voor alle niet-Georgiërs in de optiek van die ene Hitler-tegenpool en -handlanger, diens oudere 'tweelingbroer' binnen de (on)menselijke destructiviteit van anno dazumal, welke zich voornamelijk heeft gemanifesteerd in een uitzinnig niet-seksueel sadisme: Josif Dzjoegasjvili, die in een vlaag van onbedaarlijke idiotie — welke eigenlijk zijn voortdurende geestesgesteldheid heeft weergegeven, maar waarbinnen zich toch nog weer pieken hebben voorgedaan — tegen zijn rechterhand Andrej Zjdanov riep dat deze ervoor moest zorgen dat "de volgende dag" de niet-Georgiërs uit het Centraal Comité zouden worden verwijderd.
    Die lijst met gepatenteerde, levensgevaarlijke dwazen — die de wereld van pool tot pool in vuur en vlam kunnen zetten en dat voor een al te groot deel reeds hebben gedaan — kan ad libitum worden aangevuld met figuren die anno nu de eigen, persoonlijke en ambtsbegrenzingen niet (willen) kennen en zich te buiten gaan aan handelingen, die eveneens zonder uitzondering hun oorsprong vinden in diezelfde preoccupatie: Bush, Poetin, Mugabe, alsmede leiders van grootmachten en mini-staatjes.

    Familie en vrienden
    Ook wanneer we ons beperken tot de veel kleinere schaal waarop de dagelijkse drama's — die alle worden ingegeven door een positief of negatief vooroordeel — zich afspelen, moeten we constateren dat deze een minimale afspiegeling (kunnen) vormen van al datgene wat zich op het wereldtoneel voordoet, heel dikwijls toch met maximale gevolgen binnen dat eigen kader. Wat derhalve voor iedereen een bittere noodzaak is, ligt opgesloten in een leerproces dat inzicht verschaft in de eigen handelingen die ook worden aangestuurd door dieper liggende meningen, fictie en feiten. Al zulke discriminatoire gedragingen — die ervoor (kunnen en veelal tevens zullen) zorgen dat gezinnen, families en vriendenkringen voorgoed uiteengeslagen worden — moeten binnen het dagelijkse blikveld worden geplaatst, alvorens ze een uitwerking ten faveure kunnen realiseren. Daarin ligt dan ook het onmetelijk belangrijke onderscheid met de gevolgen van maatregelen die de bovenomschreven vertegenwoordigers van het Eeuwige Kwaad indertijd te Berlijn en Moskou hebben aangericht en welke niet meer kunnen worden teruggedraaid. Sedertdien zijn en worden er nieuwe en steeds weer vreselijkere misdaden tegen de menselijkheid, die zijn gebaseerd op een conglomeraat van pijnlijke vooroordelen, bekokstoofd in tal van centra in de wereld, waar de onmetelijke boosaardigheid steeds opnieuw zegeviert; in het kort gezegd: in Het Witte Kremlin nummer 10. Voor individuen ligt zoiets gelukkig anders, althans de mogelijkheden daartoe zijn gegeven. Zelfs mensen met heel pijnlijke vooroordelen zijn, in principe, wel in staat om hun verstand in te schakelen en, ook nog zonder gezichtsverlies als gevolg, over hun schaduwen te springen, als ze dat werkelijk willen.
    Het allernieuwste boek van Theodore Dalrymple — niet te omvangrijk en ook niet al te intellectueel geschreven — kan daarbij een goede leidraad vormen. Tot leringe ende vermaek. Een geschenk voor vaders en zonen, voor docenten en studenten, voor schrijvers en lezers.

    De auteur en zijn boek
    Theodore Dalrymple is het pseudoniem van Anthony A.M. Daniels, die in 1949     werd geboren. Hij is gepensioneerd als arts en eveneens als forensisch psychiater, die lange tijd patiënten in gevangenissen heeft behandeld. In beide functies zal hij zonder enige twijfel in aanraking zijn gekomen met een enorm scala aan destructieve vooroordelen, hetgeen zijn nadere beschouwing van het fenomeen beslist in de hand zal hebben gewerkt. Dat hij echter onder de streep toch pleit voor de instandhouding van bepaalde vooroordelen, moet derhalve stoelen op nauwkeurige afwegingen. In negenentwintig hoofdstukken behandelt Dalrymple stap voor stap de talrijke aspecten van het fenomeen preoccupatie, en niet in de laatste plaats de uitingsvormen van het vooroordeel jegens het vooroordeel.
    Zo toont de schrijver aan dat de geschiedenis ons dat kan leren wat we erin willen vinden, en we hoeven maar in het maatschappelijke gebeuren van alledag te kijken om vast te stellen dat voorstanders van een bepaalde positie precies datgene erin kunnen vinden wat ze willen. Dat zien we aan destructieve politici als Wilders en Verdonk steeds opnieuw. Zoiets noopt derhalve in alle gevallen tot relativeren, eventueel te realiseren door nadrukkelijk observeren, deduceren en combineren, waarbij zelfstandig, en niet te zwaar met vooroordelen belast, nadenken zeer veel steun kan geven.
    Dan kan ook zonder al te veel moeite worden geconcludeerd dat de opvoeding van kinderen onmogelijk langs de gewenste lijnen kan verlopen zonder dat men zich daarbij toch laat ondersteunen door vooroordelen, want hoe men het ook wendt of keert: ook de positie men mag niet worden geleid door een vooroordeel is vanzelfsprekend een gepreoccupeerde instelling. Hoe men die ten detrimente dan wel ten faveure van de doelstellingen aanwendt, is een ander chapiter.
    Het gaat er maar om welke vooroordelen iemand kiest om zelf en zijn gezin, vrienden en kennissen, haar leerlingen of patiënten verder te helpen. Dat in alle gevallen zorgvuldig zal moeten worden gewikt en gewogen, zou geen betoog nodig moeten hebben.
    Wie zich na het lezen van de veelzijdige behandeling door Dalrymple van het Verschijnsel Vooroordeel en zijn talrijke gezichten niet nog eens beraadt op de eigen meningen aan de hand van aangereikte feiten en mogelijkheden, zou wel eens sterk, jawel, veel te sterk, vastgeroest kunnen zitten in een conglomeraat van onwrikbare vooroordelen. Zo stelt hij de vraag of (een eenmaal aangenomen) gewoonte verkeerd is omdat het (een) gewoonte is, en daarmee reikt hij meteen een zeer geschikt discussiethema aan voor bijvoorbeeld gezinsleden van verschillende generaties, met evenzo verschillende achtergronden en ervaringen, eventueel uit te breiden naar anders samengestelde groeperingen. En zo, veronderstelt Dalrymple, kan het enorm verkeerd zijn een bepaalde stelling, al dan niet uitgewerkt in een omvangrijk essay of zelfs dikke turf, niet tot het einde te lezen als men erover wil discussiëren dan wel een mening verkondigen. "Ongebreideld egoïsme"     is volgens onze, medisch en maatschappelijk veelzijdig geschoolde, essayist het resultaat. De titel van hoofdstuk 19 luidt: Is onderscheid maken altijd slecht? Daarmee relativeert de auteur in de praktijk heel duidelijk, en het is aan de lezer zoiets te onderkennen en ermee in de slag te gaan. Immers de vraag kan met één woord extra — het woord geen op de tweede plaats — niet alleen eenzelfde effect sorteren, maar tevens een wereld van onderscheid aanbrengen.
    Zo behelst dit boek dat nog tal van aspecten biedt — die eveneens aanleiding geven tot doordenken, discussiëren en overwegen — enkele van de belangrijkste aspecten, die goede, betere of zelfs de best denkbare boeken bieden: het prikkelen van de zinnen — dat wil zeggen: het animeren in een veelzijdiger betekenis dan bepaalde meisjes in zekere situaties trachten te doen, hetgeen nu juist weinig op het principiële animo en veel meer op het animale is gericht —, want juist het activeren van de eigen mogelijkheden bij de lezer is in het onderhavige boek ruimschoots aanwezig, en daarmee kan de gepensioneerde arts en psychiater met een middel, dat nimmer erger kan zijn dan de kwalen, die het misschien of waarschijnlijk niet kan genezen, maar in ieder geval kan uittillen boven de alledaagse platvloersheid die wordt gecreëerd door onwrikbaar vastgeroeste preoccupatie. Hiermee kunnen zonen van vaders leren en andersom, hier kunnen methoden — ook als die ietwat simplistischer zijn dan in de optiek van Cartesius — worden getoetst op hun werkzaamheid.
    Dalrymple's essay leest heel vlot en ook dat draagt bij tot een positieve, kort en krachtige conclusie: Bijzonder waardevol — ook en vooral in onze tijd vol met al te veel verschillende vooroordelen, die elkaar danig in de wielen (kunnen) rijden. Dat vertaler Jabik Veenbaas daartoe het zijne heeft bijgedragen, mag hier niet onvermeld blijven. Hij is één van de helaas niet meer zo velen, die weten wanneer ze een komma moeten plaatsen die bijdraagt tot de leesbaarheid van een tekst. Dat alleen al is een aspect dat bij zo menig scribent zodanig in onbruik is geraakt dat je welhaast geneigd bent om aan te nemen dat zij allen slachtoffer zijn geworden van eventuele vooroordelen.
    __________
    [1] Opgenomen in de bundel met Freud-opstellen Das Unbehagen in der Kultur.
    ____________
    Theodore Dalrymple: Leve het vooroordeel!  De noodzaak van vooropgezette ideeën. Nederlandse vertaling, door Jabik Veenbaas, van In Praise of Prejudice. The Necessity of Preconceived Ideas. 144 pag., paperback; Nieuw Amsterdam Uitgevers, Amsterdam 2008. ISBN 978-90-468-0413-1.
    ____________
    Afbeeldingen
    1. Vooroordelen-essayist Theodore Dalrymple.
    2. De Weense, oudere collega van Dalrymple: Sigmund Freud, zenuwarts te Wenen anno toen.
    3. De onbedaarlijke krankzinnige     Josif Dzoegasjvili, beter bekend als J. Stalin: afsplitsing van het Gespuisbeest uit de Afgrond en tevens broertje-dood van de Führer.
    4. Ivan Sergejevitsj Toergenjev, auteur van o.a. Vaders en zonen, geschilderd door Ilja Rjèpin (1844-1930).
    5. René Descartes, oftewel Cartesius (1596-1650). Portret uit 1648, geschilderd door Frans Hals (1583-1666).
    6. Voorplat van de Nederlandse vertaling van Leve het vooroordeel!, vanaf vandaag in de boekhandel verkrijgbaar.

    18-08-2008 om 00:00 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (1)
    17-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Namaak als actueel wereld-misdaadfenomeen '” twee zondagavonden in Panorama op Canvas
    Veelzeggende details
    De actualiteitenrubriek Panorama van het tweede Nederlandstalige, Belgische televisienet (Ketnet/Canvas), toont zondag 17 augustus, tussen 20:10 uur en 20:55 uur, het eerste deel van een uitgebreide reportage van William van Laeken — die als de grijze eminentie van de Vlaamse televisie wordt beschouwd — over namaakmerken en alle parafernalia die daarmee te maken hebben. Van Laeken koppelt aan het bestaan en de aankoop door tal van gretige mensen, vooral in het buitenland, van zogeheten topmerken, de vraag of men er wel zeker van is dat men ook werkelijk een product heeft gekocht van de maker wiens/wier naam de tas, de schoenen of het T-shirt, siert. Juist nu duiken steeds meer kritische vragen op met betrekking tot de materialen die tal van mensen — uit overwegingen van kwaliteitsbesef of status, dan wel een combinatie van die beide elementen — aanschaffen. Eén land van herkomst treedt daarbij steeds meer op de voorgrond: de Volksrepubliek China dat verantwoordelijk is voor het verspreiden van zo'n tachtig procent van alle nepproducten. En daarvoor is een logistiek in het leven geroepen, die gezien de aard van het fenomeen, een open deur biedt aan lieden, overal ter wereld, met niet al te beste bedoelingen en geen andere doelstelling dan Geld, zo veel als maa enigszins mogelijk is. De bestudering van diverse details van die nep zou de koper in spe al argwanend moeten maken. Zou een firma als Hugo Boss de tweede S in de eigen naam vergeten? En zo zijn er nog tal van andere fabrikantennamen, die spelfouten vertonen.

    Enquête
    Verleden jaar is er in België onder duizend consumenten een enquête gehouden, die verbijsterende cijfers opleverde: meer dan 50% van alle Belgen tussen 15 jaar en de klassieke pensioengerechtigde leeftijd had wel eens zo'n namaakproduct aangeschaft. Daarbij bleek tevens dat juist mannen, stadbewoners en Vlamingen de meeste keren door de knieën waren gegaan: maar liefst zestig procent. Daar staat tegenover dat de Walen voor 'slechts' 44% het schip in waren gegaan. Andere opvallende uitkomst is dat de aanschaf — in tegenstelling tot wat men in eerste instantie zou verwachten — nauwelijks via het internet werd gerealiseerd, maar tijdens vakanties in het buitenland. In de meeste gevallen ging het om kleding, maar ook parfums en cosmetica, beeld- en geluidsdragers, juweliersproducten, handtassen en portemonnees.
    In de VPRO-Gids, die een artikel aan de reportage besteedt, vraagt de scribent zich in de laatste alinea af of deze tweedelige documentaire — waarvan volgende zondag de andere helft zal worden uitgezonden — echt van William van Laeken is of dat we weer eens met een nepuitzending — een specialisme èn specialiteit van de min-of-meer-Nederlandstalige zuiderburen — worden opgezadeld.
    Mocht dat laatste het geval zijn, dan hebben we te maken met een Grap over een zeer Ernstige Zaak, en dat zouden Flaminganten toch nimmer doen . . . . .?

    17-08-2008 om 10:27 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    14-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Facsimile van het gedicht Selige Sehnsucht in het handschrift van Johann Wolfgang von Goethe
    Fascinerende handschriften
    Zondagochtend jongstleden was een oude vriend van me — een antiquaar die in barre weersomstandigheden onderweg was naar een boekenmarkt — zo royaal, mij tussen veel meer andere, een boek te schenken met facsimile's van dichterhandschriften uit de Duitse literatuur, van Martin Luther (1483-1546), via Ludwig Uhland (1787-1862), tot en met Rainer Maria Rilke (1874-1926). Aangename bijkomstigheid daarvan is dat een lezeres in Wenen van mijn Duitse cultuurwebsite Kulturtempel enkele uren na publicatie van de facsimile van een Rilke-gedicht [1] reeds liet weten, daar zeer gelukkig mee te zijn. Op mijn Nederlandse literatuursite Tempel der Letteren heb ik heden een gedicht van Novalis [2] in die vorm gepubliceerd.


    Johann Wolfgang von Goethe
    Twee van de ruim veertig gedichten — die in het bewuste boek op diezelfde manier zijn opgenomen — stammen van de grote dichtervorst Herr Geheimrat Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832), die niet alleen ongekende vaardigheden met de literaire schrijverspen aan de dag heeft gelegd, doch evenzeer als filosoof en tekenaar, als jurist, politicus en minister. En in al die functies heeft hij heel wat letters, krullen, strepen en andere ornamenten aan het papier toevertrouwd. Zijn jeugdwerk dat in zes relatief dikke delen is verschenen, bestrijkt de periode tot 1775. Menig ander auteur begint tegen de tijd dat ze zesentwintig jaar zijn, iets van blijvende waarde te produceren, Goethe had toen reeds een enorm oeuvre uit zijn ganzenveer laten vloeien.


    De verantwoordelijke redactie heeft zes van al die opgenomen gedichten achterin het boek tevens in een Fraktur-versie opgenomen met het oog op de eventueel moelijke leesbaarheid. Men moet daarbij bedenken dat de tweede druk van het bewuste boek in 1942 ten huize van Inse-Verlag te Leipzig is verschenen en boeken, alsmede tal van andere geschriften in Fraktur, toen nog aan de orde van de dag waren. Bij een herdruk nu zouden veel meer van die, zo niet alle opgenomen poëzie in het oorspronkelijke handschrift met een versie in een hedendaagse drukletter moeten worden aangevuld.
    Wij doen het hier voor u wel met het bovenstaande gedicht:

    SELIGE SEHNSUCHT

    Sagt es niemand, nur den Weisen,
    Weil die Menge gleich verhöhnet:
    Das Lebendge will ich preisen,
    Das nach Flammentod sich sehnet.

    In der Liebesnächte Kühlung,
    Die dich zeugte, wo du zeugtest,
    Überfällt dich fremde Fühlung,
    Wenn die stille Kerze leuchtet.

    Nicht mehr bleibest du umfangen
    In der Finsternis Beschattung,
    Und dich reißet neu Verlangen
    Auf zu höherer Begattung.

    Keine Ferne macht dich schwierig,
    Kommst geflogen und gebannt,
    Und zuletzt, des Lichts begierig,
    Bist du, Schmetterling, verbrannt.

    Und so lang du das nicht hast,
    dieses Stirb und werde!
    Bist du nur ein trüber Gast
    Auf der dunklen Erde.

    31 juli 1814
    __________
    [1]:     http://kulturtempel.blogger.de/stories/1198240/
    [2]:  http://tempelderletteren.blogspot.com/2008/08/facsimile-van-een-novalis-gedicht-in.html
    ____________
    Afbeeldingen
    1. Titel van het boek in kwestie van Insel-Verlag te Leipzig, tweede druk, 1942.
    2. Facsimile van het Goethe-handschrift met het gedicht Selige Sehnsucht.
    3. Johann Wolfgang von Goethe; ets uit 1791 van Johann Heinrich Lips (1758-1817).

    14-08-2008 om 22:57 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    07-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Andere tijden met de Stalin-documentaire uit 2003 deze week op vrijdagavond opnieuw via Nederlands digitale themakanaal GeschiedenisTV
    Korte en krachtige diagnose
    Vrijdag 4 augustus wordt, tussen 23:25 uur en 23:54 uur, als laatste onderdeel van het avondprogramma op het digitale Nederlandse themakanaal Geschiedenis TV, in een herhaling van het programma Andere Tijden van de NPS, de documentaire herhaald, die Merel de Geus in 2003 heeft afgerond over de extreem-veelvuldig gespleten persoonlijkheid, die met één van zijn in ieder geval negenendertig pseudoniemen wereldwijd berucht werd: Stalin. Hij is het geïncarneerde kwaad, de totale ontmenselijking van de homo sapiens, het vleesgeworden cliché van de niet-seksuele sadist. Zijn ongekend monsterlijke bewind — dat qua aantal vermoorden en tevens op andere wijze omgekomen slachtoffers, die voor zijn rekening komen — in de twintigste eeuw alleen nog overtroffen door die andere communistische personificatie van extremistische krankzinnigheid en tot op het binnenste merg verdorven tweevoeter genaamd Mao Zedong. Die regeringsperiode in de geschiedenis van het Rusland — dat op tal van fronten lange tijd was gebukt gegaan onder de knoet van tal van opeenvolgende tsaren — munt uit in een even zo sterke, zo niet nog verachtelijker, willekeur van de zijde van de machthebbers die de tsarenfamilie uit de weg hebben geruimd, en die uitzinnig abjecte vorm van machtshonger en dito -misbruik vond zijn bekroning in de persoon van de Man van Staal, die zo werd gedreven door een innerlijke motoriek van onherstelbare destructiviteit dat je alleen maar meer kunt betreuren dat zijn ouders niet een degelijke vorm van anticonceptie hebben benut.

    Omvangrijke biografische boeken
    Al eerder hebben we in deze rubriek bericht over enkele biografische meesterwerken die deze figuur uit de geschiedenis van de Sovjetunie tot onderwerp hebben. Meer over de biografie Stalins Jeugdjaren, geschreven door Simon Sebag Montefiore, is te vinden in het langere artikel van zondag 20 januari 2008 op deze site.
    Dat het leven tijdens het bewind van die onbeteugelde leider, gedreven door het Kwaad gelijk opging met een ongekende vorm van propaganda heeft zo diep in het leven van de mensen in dat enorme rijk ingegrepen, en wel zodanig dat er, meer dan een halve eeuw na de dood van dit SuperMonster, nog altijd een ongelooflijke cultus van Stalin-verheerlijking in het huidige Rusland bestaat.
    Het leven in het stalinistische Rusland wordt uitvoerig beschreven in het boek van Orlando Figes, getiteld The Whisperers. Private Life in Stalin's Russia. Het is verleden jaar uitgekomen en niet alleen in de oorspronkelijke vorm, doch vrijwel gelijktijdig in ons land, bij Uitgeverij Nieuw Amsterdam, in een vertaling door Ton Dohmen.
    Het boek is door de internationale pers met open armen ontvangen en getracteerd op juichende kritieken. De auteur, hoogleraar Geschiedenis aan de University of London, is erin geslaagd een veelomvattend portret te schetsen van de werkelijkheid met betrekking tot het leven van alledag in een land dat voortdurend wordt onderdrukt door een machtig apparaat van persoonlijke en politieke intimidatie en willekeur, en welke gevolgen heeft dat gehad in tal van persoonlijke relaties: vriendschappen, families, huwelijkspartners, ouders en kinderen. Orlando Figes schildert alle aspecten van het Rusland in de tijd van de Stalin-terreur zoals die van diverse kanten werd ondergaan, en hij laat daarbij geen groepering onbesproken. Daartoe heeft hij gebruim gemaakt van gegevens uit interviews, correspondenties en tal van memoires. Hoe diep moeten de verschrikkelijke keuzes zijn geweest waarvoor miljoenen Russen werden gesteld zonder een ware uitweg te zien, en hoe diep hebben de gevolgen zich in het wezen van die mensen en hun nakomelingen ingegrepen. Bijna alle Russen waren na korte of langdurige intimidatie zo murw dat zij veelvuldig zijn gedegenereerd tot collaborateurs van het totalitaire systeem dat, zoals zo dikwijls is gebeurd, nog erger was dan het door de machthebbers ervan bestreden systeem van de voorgangers. Fluisteraars biedt een omvangrijk verslag op alle fronten.
    ____________
    Orlando Figes: Fluisteraars —
    Leven onder Stalin.
    774 pag., geb., linnen, met stofomslag.
    Nieuw Amsterdam Uitgevers, Amsterdam /
    Standaard Uitgeverij, Antwerpen, 2007.
    ISBN 978-90-468-0244-1.

    Afbeeldingen
    1. Josif Dzjoegasjvili, alias Stalin, in 1902.
    2. Voorzijde van het stofomslag van de bografie over Stalins jeugdjaren.
    3. Orlando Figes, auteur van Fluisteringen.
    4. Voorzijde van het stofomslag van Figes' boek over het leven in Rusland tijdens het ongelooflijke schrikbewind van dat Beest uit de Afgrond.

    07-08-2008 om 00:00 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    04-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Joodse invloeden in de Amerikaanse muziekcultuur
    Twee uitzendingen
    Op 4 augustus, om 23:50 begint op Arte-televisie de documentaire Vom Schtetl zum Broadway, een film over de invloeden van Joodse muzikale tradities, met name uit Rusland en elders in Oost-Europa op de Amerikaanse muziekcultuur. Bij confrontatie met de bekendste figuren uit de periode voor de Tweede Wereldoorlog in de VS — zoals George Gershwin, Benny Goodman en de Marx Brothers — wil het besef toch nog wel eens even aan de oppervlakte komen drijven dat dezen allemaal uit immigratiefamilies stamden, en zij maken dan ook deel uit van de talrijke families uit bovengenoemde delen van de wereld, die hun heil in dat verre Amerika hebben gezocht.
    De documentaire — die in 2005 als Frans-Amerikaanse coproductie werd gerealiseerd door cineaste Fabienne Rousso-Lenoir, als bijdrage van de Franse tak van Arte-televisie — zal worden uitgezonden, volgt de muziektradities in vooral Rusland en andere delen van Oost-Europa en toont archiefbeelden uit de periode van 1896 tot 1940. Daarmee worden feiten gepostuleerd die nog geheel onbekend, dan wel waarvan slechts een kleine groep kennis had, omtrent de invloeden die deze immigrantenmuziek op de Amerikaanse muziekcultuur heeft uitgeoefend en daarmee een blijvend element in de algemene muziekgeschiedenis van de Verenigde Staten is geworden.
    De fdocumentaire, die een duur heeft van 56 minuten, zal aanstaande zondag 10 augustus om 06:00 uur in de ochtend worden herhaald.
    ____________
    Afbeeldingen
    1. De componist George Gershwin (1898-1937), gefotografeerd in zijn jaar van heengaan.
    2. Filmbeeld uit de documentaire film (© Arte France).

    04-08-2008 om 11:08 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De wilde jaren zeventig als vijfdelige serie documentaires van Arte-televisie
    Bevrijd de geketende seksualiteit
    Op maandag 4 augustus presenteert de Duits-Franse cultuurzender Arte de eerste aflevering van vijf documentaires van Emmanuelle Nobécourt, met de overkoepelende titel Die wilden Seventies, waarin een beeld wordt geschetst van de jaren zeventig. Aan de hand van interviews met Duitsers en Fransen, die in eigen land, dan wel internationationaal, bekedheid genieten — en die de periode in kwestie als jongeren hebben meegemaakt en nu vrijmoedig spreken over hun idealen, hun dromen en niet in de laatste plaats over hun teleurstellingen van toentertijd— wordt getracht een overzicht te geven van de gevolgen van de dringende wens tot bevrijding van lichaam en geest. En die wens was vooral een reactie op het zwijgen van de ouder- en grootoudergeneraties over hun handelingen en daden — dan wel het uitblijven daarvan — gedurende de Hitler-tijd.
    De eerste bijdrage draagt de titel met dubbele bodem Macht euch frei! en gaat inderdaad over de seksuele revolutie, die toen als gevolg van de intensieve veranderingen na het roerige jaar 1968 hebben plaatsgegrepen en hun invloed blijvend hebben doen gelden. Ook al zijn de meeste figuren uit de bewuste periode inmiddels zelf volkomen verburgerlijkt en zijn er slechts enkelen overgebleven die de wensen en verlangens van anno toen overeind hebben weten te houden.
    Meer over de inhoud van de eerste, hedenavond tussen 20:15 uur en 21:00 uur uit te zenden aflevering, waarin zelfs sprake zal zijn van het Naakte Lichaam als Wapen, is te vinden op de Arte-pagina met Programm-info. Overigens wordt er meer en andere info verstrekt op de info-pagina van Arte France. Daar luidt de overkoepelende titel Sauvages Seventies, en heet de eerste aflevering Libérez le sexe! De dubbele bodem ontbreekt daarin.
    Op zaterdag 23 augustus, om 14:00 uur zal Arte deze aflevering van de reeks herhalen.
    De overige vier delen worden successievelijk op dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag van deze week uitgezonden, steeds tussen kwart over acht en negen uur in de avond. Over de data van herhalingen raadplege men de links hierboven.

    04-08-2008 om 00:00 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    03-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.James Avati '” A life in paperbacks '” Nederlandse documentaire (2000) zaterdag 2 en woensdag 6 augustus op GeschiedenisTV
    Herhalingen
    Op zaterdag 2 augustus, 's avonds vanaf 23:05 uur, zendt de VPRO via het digitale kanaal Geschiedenis TV de eerste herhaling uit van de documentaire uit 2000, gerealiseerd door de Nederlandse grafisch ontwerper Piet Schreuders en regisseur Koert Davidse over de Amerikaanse schilder James Avati (1912-2005), die zijn internationale vermaardheid te danken heeft aan de illustraties die hij heeft vervaardigd voor honderden paperbacks, die in de jaren vijftig zijn verschenen. Veel van die omslagen vertoonden een schaars, dan wel uitdagend, geklede jonge vrouw, die ongetwijfeld heeft bijgedragen tot een betere verkoop van de pockets in kwestie. Avati wordt wel gekwalificeerd als de Koning van de paperback-omslagen.
    Over deze kunstenaar is in het Haags Gemeentemuseum ruim twee jaar geleden een tentoonstelling geweest en één van de twee documentairemakers, Piet Schreuders, heeft samen met Kenneth Fulton een boek geschreven met de titel The Paperback Art of James Avati, dat in 2005 bij 010 uitgevers in Rotterdam is verschenen.
    De documentaire die ongeveer 55 minuten duurt, zal — eveneens op GeschiedenisTV — worden herhaald op woensdag 6 augustus, zelfde tijd.
    ____________
    Afbeeldingen
    1. Voorzijde van de Signet-editie voor Erskie Caldwells Gods Little Acre, met het ontwerp van James Avati.
    2. Voorzijde van de Perry Mason-roman The Case of the Daring Decoy, met het Avat-ontwerp.

    03-08-2008 om 13:01 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    28-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Michelangelo Antonio's La Notte, mijlpaal in de filmgeschiedenis, heden en morgen te zien op Arte
    Tweemaal binnen een dag
    Heden, maandag 28 juli, 's avonds vanaf 21:00 uur, en ook morgen, dinsdag 29 juli, dan 's middags vanaf 14:55 uur, zal de Duits-Franse cultuurzender Arte, de Italiaanse rolprent La Notte, van Michelangelo Antonioni (1912-2007)     een mijpaal uit de filmgeschiedenis, die in 1960 werd gerealiseerd. Hoewel de film inmiddels al weer bijna een halve eeuw oud is, heeft de thematiek ervan aan actualiteit niets ingeboet. De belangrijkste rollen worden gespeeld door, de Franse (toen ook al) topactrice Jeanne Moreau (geb. 1928) en Marcello Mastroianni (1924-1996), de Italiaanse Monica Vitti (geb. 1931) en de Duitse acteur en regisseur Bernhard Wicki (1919-2000)
    Het verhaal behelst, zoals zoveel geschiedenissen in woorden en/of beelden, een man/vrouw-relatie. Lidia en Giovanni hebben elkaar eigenlijk niets meer te zeggen, en daarom gaat elk van hen een 'eigen weg' tijdens het weekeinde dat ze in Milaan doorbrengen, aangezien Giovanni op een ontvangtst bij zijn uitgever doorbrengt. Lidia zwerft door de stad en is op zoek naar sporen van haar verloren tijd. Op een tweede feestelijk bedoelde bijeenkomst bij een grootindustrieel gaat Lidia opnieuw haar eigen gang. Pas als ze tegen de ochtend in kennis worden gesteld van het overlijden van een gemeenschappelijke vriend, komt het in de vroege ochtenduren in het park van een villa tot een confrontatie tussen de beide echtelieden. Het geheel speelt zich af binnen 24 uur.
    Meer over de film is te lezen op de website van Arte met programma-info.
    Hoewel zulks niet expliciet wordt vermeld, moet worden gevreesd dat we in onze regio's genoegen zullen moeten nemen met de Duitse versie. Deze verdenking wordt ingegeven door het feit dat programmabladen de film aankondigen als Die Nacht met tussen haken de oorsprokelijke, Franse titel. Dat is bijna altijd een teken aan de wand. Hoewel de zender Arte veelvuldig tweetalige versies uitzendt, die men zelf via de daarvoor bestemde knop op afstandsbediening kan kiezen, blijft het schandaal van de verminking door middel van nasynchronisatie welig verder tieren. Een zender die zich als cultuurinstituut presenteert, mag zulks niet handhaven.
    ____________
    Afbeeldingen
    1. Regisseur Michelangelo Antonioni.
    2. Voorzijde van de dvd-versie van de film La Notte, met Jeanne Moreau en Marcello Mastroianni.

    28-07-2008 om 11:56 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    27-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Spielberg-speelfilm War of the Worlds uit 2005 naar de roman van H.G. Wells zondagavond via BBC 1
    Invasie van Mars
    Zondag 27 juli heeft BBC 1 de science fiction-film War of the Worlds op de rol staan, die werd geregisseerd door Steven Spielberg, en in 2005 in omloop werd gebracht. Deze recente rolprent is — evenals de beide andere versies: één uit 1953 en een andere eveneens uit 2005 — gebaseerd op de roman van de Engelse auteur Herbert George Wells (1866-1946) uit 1898. Het boek heeft nimmer over belangstelling te klagen gehad, maar pas toen Orson Welles op 30 oktober 1938 in de VS een gedramatiseerde versie van het H.G.Wells-verhaal als hoorspel heeft uitgezonden — dat zo realistisch overkwam dat miljoenen luisteraars meenden dat het een reportage was en New Jersey werkelijk door Marswezens was aangevallen —, is het boek uit de wereldliteratuur niet meer weg te denken.
    Welles deed hetzelfde als zijn bijna-naamgenoot veertig jaar tevoren op papier had gedaan. Deze leefde in die tijd in het Engelse Woking, en in zijn boek beschrijft hij de invasie van die plaats door Marswezens, die het op de eigen planeet niet langer konden uithouden als gevolg van relatief snelle temperatuurdaling en deswege een heenkomen moesten zoeken in warmere oorden.
    Tijdens de voorbereidingen voor The War of the Worlds heeft Wells zijn plannen op papier gezet en daarin staat dat hij Woking helemaal met de grond gelijk maakt en zijn buren op een vreselijke en uitzinnige wijze laat omkomen. waarna de invasie van de Martianen, via Richmond en Kingston, richting Londen wordt voortgezet. Daar is South Kensington het toneel van de verschrikkelijkste gruwelen.
    Het verhaal drijft min of meer op de expliciete tegenstelling tussen het kleinburgerlijk handelen van de mens en de verbijsterende destructiviteit van de Marswezens. Deze hebben een rond lichaam met een diameter van goed 1.20 meter, waarin een enorm brein huist. Ze leven door de inname van vers bloed van andersoortige wezens: voornamelijk mensen. Voordat ze zelf slachtoffer kunnen worden van eventuele bacteriën, vernietigen zij het land.
    In de film van Spielberg is de handeling van het boek — evenals in het hoorspel van Orson Welles en in de eerste filmversie van 1953 — verplaatst naar New Jersey. Naast de atijd aalgladde Tom Cruise als protagonist — die niet anders kan dan heldenrollen invullen — spelen Tim Robbins, Justin Chatwin en Dakota Fanning hoofdrollen.
    Overigens werd, eveneens in 2005, nog een Amerikaanse verfilming van de roman in kwestie gerealiseerd door Timothy Hines, voor een onafhankelijke maatschappij. Daarin speelt de handeling zich — in tegenstelling tot de andere, geactualiseerde en naar de VS verplaatste, gebeurtenissen — zich gewoon af in het Engeland aan het begin van de twintigste eeuw.
    Zie tevens de Wikipedia-bijdrage, voor meer interessante gegevens en illustraties bij het verhaal en de plaats van handeling in het oorspronkelijke boek.

    Afbeeldingen
    1. Nederlandse pocket-editie omstreeks 1960 van de roman van H.G. Wells, vertaald door B. Canter, verschenen in de Mimosa Reeks van Uitgeverij Leiter-Nypels te Maastricht.
    2. De schrijver van het boek The War of the Worlds, H. G. Wells.
    3. Illustratie op de voorzijde van de dvd-uitgave van de film uit 2005.

    27-07-2008 om 11:18 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    23-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Händels oratorium Belshazzar op woensdagavond rechtstreeks vanuit Aix-en-Provence via Arte-tv
    Oratorium als muziekdrama
    Deze zomer wordt tijdens het internationaal vermaarde en hogelijk gewaardeerde operafestival in het Franse Aix-en-Provence de traditie voortgezet die decennia geleden is ingezet: al de grote koororatoria van Georg Friedrich Händel (1685-1759) in gedramatiseerde versies te presenteren. In het kader van de vele festiviteiten ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan van dit festival staat Händels Belshazzar op het programma en de uitvoering daarvan is op woensdag 23 juli, 's avonds vanaf 21:55 uur tot ongeveer een uur na middernacht, via Arte-televisie te volgen.
    Bijzonderheden over uitvoerenden en meer zulks is te vinden in de Programm-Info van de zender.
    Deze uitzending is gepland als eenmalig, in tegenstelling tot zoveel andere muziekprogramma's van Arte. Doch ongetwijfeld zal deze registratie binnen niet al te lange tijd weer opduiken in de programmering van de muziekzender Mezzo.


    Omvangrijk koororatorium
    In de zomer van 1744 heeft Händel tegelijkertijd aan twee grotere werken geschreven: Belshazzar en Herakles. Het eerstgenoemde werd op 27 maart 1745 voor het eerst uitgevoerd in Londen. Daarmee is Händel — na enkele composities met een veel intiemer karakter — teruggekeerd tot de grotere bijbelse koororatoria. De tekst van Charles Jennens volgt de in het Bijbelboek Daniel — de hoofdstukken 5 en 8 — vertelde verhaal van de koning van Babel, die de heilige tempelvaten van de gevangen genomen Joden misbruikte voor een gelag en deze wandaad met de dood moest bekopen en daarmee tevens de ondergang van zijn rijk heeft bewerkstelligd.
    Voor meer gegevens omtrent de uitvoering onder leiding van René Jacobs, de optredende personen en instellingen verwijzen we u door naar de homepage met de programmagegevens van Arte-televisie. De tekst van het bijbelboek Daniel, meer specifiek in de Hoofdstukken 5 en 8, is vanzelfsprekend altijd na te lezen.


    Afbeeldingen
    1. Georg Friedrich Händel — Portret uit 1733.
    2. Rembrandts uitbeelding van de gebeurtenissen omschreven in de bewuste hoofdstukken van het Bijbelboek Daniel in het Oude Testament, met het Teken aan de Wand.
    3. Versie van het gebeuren rond Belshazzar, afgebeeld in de Printbybel van 1698. Hier is de aan onze Bijbel in de Statenvertalting ontleende tekst te lezen van de dreigende waarschuwing: Mene Tekel upharsin.

    23-07-2008 om 12:37 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Terugblik op zestig jaar Operafestival Aix-en-Provence '” woensdagavond in een documentaire op Arte-televisie
    Veelzijdige terugblik
    Voor de ware operaliefhebber, die in meer is geïnteresseerd dan dat wat tijdens een voorstelling op de bühne en in de orkestbak plaatsvindt, is het wellicht aanbevelenswaardig om op woensdag 23 juli,'s avonds tussen 21:00 uur en 21:55 uur, te kijken naar de Duits-Franse cultuurzender Arte. Dat instituut presenteert een documentaire uit 2008 van Philippe Beziat, getiteld Von Don Giovanni bis Siegfried: 60 Jahre Opernfestspiele Aix-en-Provence, met daarin een terugblik op dit festival, dat in 1948 in het leven werd geroepen door Gabriel Dussurget (1904-1996). Deze zomer zal daar in het kader van die festiviteiten een opvoering worden gerealiseerd van de opera Belshazzar van Georg-Friedrich Händel. Daarover kunt u meer lezen in een separaat artikel, in aansluiting op deze bijdrage.
    In de terugblik geven zeven internationale persoonlijkheden een indruk van hetgeen in die achterliggende zes decennia aan bijzonders is uitgevoerd en omtrent allerhande aspecten die te maken hebben met zo'n jaarlijks festival en het in stand houden daarvan. Tevens worden er archiefopnamen getoond van aldaar uitgevoerde opera's die hebben bijgedragen tot de wereldwijde reputatie van dit festival.
    Bijzonderheden daarover zijn te vinden in de Programm-Info van Arte.

    23-07-2008 om 11:49 geschreven door Heinz Wallisch  
    >> Reageer (0)


    Archief per week
  		• 30/01-05/02 2012
  		• 23/01-29/01 2012
  		• 16/01-22/01 2012
  		• 09/01-15/01 2012
  		• 02/01-08/01 2012
  		• 24/12-30/12 2012
  		• 19/12-25/12 2011
  		• 12/12-18/12 2011
  		• 05/12-11/12 2011
  		• 28/11-04/12 2011
  		• 21/11-27/11 2011
  		• 14/11-20/11 2011
  		• 07/11-13/11 2011
  		• 31/10-06/11 2011
  		• 24/10-30/10 2011
  		• 17/10-23/10 2011
  		• 10/10-16/10 2011
  		• 03/10-09/10 2011
  		• 26/09-02/10 2011
  		• 19/09-25/09 2011
  		• 12/09-18/09 2011
  		• 05/09-11/09 2011
  		• 29/08-04/09 2011
  		• 22/08-28/08 2011
  		• 15/08-21/08 2011
  		• 08/08-14/08 2011
  		• 01/08-07/08 2011
  		• 25/07-31/07 2011
  		• 18/07-24/07 2011
  		• 11/07-17/07 2011
  		• 04/07-10/07 2011
  		• 27/06-03/07 2011
  		• 20/06-26/06 2011
  		• 13/06-19/06 2011
  		• 06/06-12/06 2011
  		• 14/03-20/03 2011
  		• 07/03-13/03 2011
  		• 28/02-06/03 2011
  		• 21/02-27/02 2011
  		• 14/02-20/02 2011
  		• 07/02-13/02 2011
  		• 31/01-06/02 2011
  		• 24/01-30/01 2011
  		• 17/01-23/01 2011
  		• 10/01-16/01 2011
  		• 03/01-09/01 2011
  		• 26/12-01/01 2012
  		• 20/12-26/12 2010
  		• 13/12-19/12 2010
  		• 06/12-12/12 2010
  		• 29/11-05/12 2010
  		• 22/11-28/11 2010
  		• 15/11-21/11 2010
  		• 08/11-14/11 2010
  		• 01/11-07/11 2010
  		• 25/10-31/10 2010
  		• 18/10-24/10 2010
  		• 11/10-17/10 2010
  		• 04/10-10/10 2010
  		• 27/09-03/10 2010
  		• 20/09-26/09 2010
  		• 13/09-19/09 2010
  		• 06/09-12/09 2010
  		• 30/08-05/09 2010
  		• 23/08-29/08 2010
  		• 16/08-22/08 2010
  		• 09/08-15/08 2010
  		• 02/08-08/08 2010
  		• 26/07-01/08 2010
  		• 19/07-25/07 2010
  		• 12/07-18/07 2010
  		• 05/07-11/07 2010
  		• 28/06-04/07 2010
  		• 21/06-27/06 2010
  		• 14/06-20/06 2010
  		• 07/06-13/06 2010
  		• 31/05-06/06 2010
  		• 24/05-30/05 2010
  		• 17/05-23/05 2010
  		• 10/05-16/05 2010
  		• 03/05-09/05 2010
  		• 26/04-02/05 2010
  		• 19/04-25/04 2010
  		• 12/04-18/04 2010
  		• 05/04-11/04 2010
  		• 29/03-04/04 2010
  		• 22/03-28/03 2010
  		• 15/03-21/03 2010
  		• 08/03-14/03 2010
  		• 01/03-07/03 2010
  		• 22/02-28/02 2010
  		• 15/02-21/02 2010
  		• 08/02-14/02 2010
  		• 01/02-07/02 2010
  		• 25/01-31/01 2010
  		• 18/01-24/01 2010
  		• 11/01-17/01 2010
  		• 04/01-10/01 2010
  		• 28/12-03/01 2016
  		• 21/12-27/12 2009
  		• 14/12-20/12 2009
  		• 07/12-13/12 2009
  		• 30/11-06/12 2009
  		• 23/11-29/11 2009
  		• 16/11-22/11 2009
  		• 09/11-15/11 2009
  		• 26/10-01/11 2009
  		• 19/10-25/10 2009
  		• 12/10-18/10 2009
  		• 28/09-04/10 2009
  		• 21/09-27/09 2009
  		• 14/09-20/09 2009
  		• 07/09-13/09 2009
  		• 31/08-06/09 2009
  		• 24/08-30/08 2009
  		• 17/08-23/08 2009
  		• 10/08-16/08 2009
  		• 03/08-09/08 2009
  		• 27/07-02/08 2009
  		• 20/07-26/07 2009
  		• 13/07-19/07 2009
  		• 06/07-12/07 2009
  		• 29/06-05/07 2009
  		• 22/06-28/06 2009
  		• 15/06-21/06 2009
  		• 08/06-14/06 2009
  		• 01/06-07/06 2009
  		• 25/05-31/05 2009
  		• 18/05-24/05 2009
  		• 11/05-17/05 2009
  		• 04/05-10/05 2009
  		• 27/04-03/05 2009
  		• 20/04-26/04 2009
  		• 13/04-19/04 2009
  		• 06/04-12/04 2009
  		• 30/03-05/04 2009
  		• 23/03-29/03 2009
  		• 16/03-22/03 2009
  		• 09/03-15/03 2009
  		• 02/03-08/03 2009
  		• 23/02-01/03 2009
  		• 16/02-22/02 2009
  		• 09/02-15/02 2009
  		• 02/02-08/02 2009
  		• 26/01-01/02 2009
  		• 19/01-25/01 2009
  		• 12/01-18/01 2009
  		• 05/01-11/01 2009
  		• 29/12-04/01 2009
  		• 22/12-28/12 2008
  		• 15/12-21/12 2008
  		• 08/12-14/12 2008
  		• 01/12-07/12 2008
  		• 24/11-30/11 2008
  		• 17/11-23/11 2008
  		• 10/11-16/11 2008
  		• 03/11-09/11 2008
  		• 27/10-02/11 2008
  		• 20/10-26/10 2008
  		• 13/10-19/10 2008
  		• 06/10-12/10 2008
  		• 29/09-05/10 2008
  		• 22/09-28/09 2008
  		• 15/09-21/09 2008
  		• 08/09-14/09 2008
  		• 01/09-07/09 2008
  		• 18/08-24/08 2008
  		• 11/08-17/08 2008
  		• 04/08-10/08 2008
  		• 28/07-03/08 2008
  		• 21/07-27/07 2008
  		• 07/07-13/07 2008
  		• 30/06-06/07 2008
  		• 23/06-29/06 2008
  		• 16/06-22/06 2008
  		• 09/06-15/06 2008
  		• 02/06-08/06 2008
  		• 26/05-01/06 2008
  		• 28/04-04/05 2008
  		• 14/04-20/04 2008
  		• 31/03-06/04 2008
  		• 24/03-30/03 2008
  		• 17/03-23/03 2008
  		• 03/03-09/03 2008
  		• 11/02-17/02 2008
  		• 04/02-10/02 2008
  		• 28/01-03/02 2008
  		• 21/01-27/01 2008
  		• 14/01-20/01 2008
  		• 07/01-13/01 2008
  		• 31/12-06/01 2008
  		• 24/12-30/12 2007
  		• 17/12-23/12 2007
  		• 10/12-16/12 2007
  		• 03/12-09/12 2007
  		• 26/11-02/12 2007
  		• 19/11-25/11 2007
  		• 08/10-14/10 2007
  		• 24/09-30/09 2007
  		• 17/09-23/09 2007
  		• 30/07-05/08 2007
  		• 23/07-29/07 2007
  		• 09/07-15/07 2007
  		• 02/07-08/07 2007
  		• 25/06-01/07 2007
  		• 18/06-24/06 2007
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Inhoud blog
  		• BBC Radio 3: Rabindranath Tagore vijf keer een kwartier in 'The essay'
  		• BBC Radio 3 presenteert donderdagmiddag het muziekdrama Telemaco van Christoph Willibald von Gluck
  		• Ergerlijke geluiden als thema van vijf maal een kwartier The essay van BBC Radio3
  		• De Britse schrijver en journalist George Orwell overleed op 21 januari 1950
  		• Koning Friedrich II van Pruisen en de muziek; twee programma's achtereen op Duitse radiozender NDR Kultur
  		• Hedendaagse zoektocht naar de herkomst van het Gulden Vlies
  		• Zevende Symfonie van Sjostakovitsj en praten daarover in 'Radio 3 live in concert' via BBC Radio 3
  		• Heden exact een halve eeuw gelden stierf de dichter Gerrit Achterberg tijdens een autorit
  		• Jan van Parijs blijkt ook een opera te zijn, hier met de Italiaanse titel Gianni di Parigi
  		• Drieënnegentig jaar geleden werd de filosofe en communiste Rosa Luxemburg door militairen in Berlijn vermoord
  		• Jos van Immerseel en Anima Eterna met Berlioz'Symphonie fantastique deze week tweemaal op Arte-tv
  		• Rossini's Assepoester ─ La Cenerentola ─ in 'Opera live' van Radio 4-NL
  		• BBC Four-documentaire over de grammar school en de opheffing ervan
  		• Op 12 januari 1876 werd de internationaal vermaarde auteur Jack London geboren
  		• Tweede deel speelfilm À la recherche du temps perdu deze week tweemaal via TV5 Monde
  		• Twee Europese treinreizen op twee verschillende televisiezenders
  		• De wilde schoonheid van India, in vijf afleveringen via Arte-tv
  		• België EEN vertoont 'de fraaiste liefdesfilm uit de geschiedenis', Brief encounter uit 1945
  		• Sterfdag Paul Verlaine heden herdacht
  		• Twee verschillende programma's over de componist George Gershwin op de Britse tv-zender BBC Four
  		• TV5Monde vertoont A la recherche du temps perdu uit 2011 in twee afleveringen
  		• Twee avonden vol monarchen op de beeldbuis thuis: België, Engeland en Frankrijk
  		• Verfilmd drama van Paul Claudel: Partage de midi te zien op TV5 Monde
  		• Louis Daguerre maakte op 2 januari 1839 de eerste foto van de Maan
  		• Oratorium Elijah van Mendelssohn hedenavond in 'Avondconcert' van Radio 4-NL
  		• Canvas presenteert Lawrence of Arabia uit 1962, van David Lean
  		• Wagners Meistersinger von Nürnberg' op nieuwjaarsdag uit Covent Garden in 'Opera on 3'
  		• Jevgeni Onegin van Tsjajkovski op nieuwjaarsdag te zien in 'NTR Podium' op Nederland 2-tv
  		• Arte vertoont opnieuw de zijgende klassieker Metropolis
  		• Gebroeders Lumière trekken op 28 december 1895 eerste betalende bezoekers voor filmvoorstelling
  		• De ware levensgeschiedenis van Elisabeth (Sissi) van Oostenrijk op TV5 Monde
  		• Veertien maal een half uur uit Irrungen Wirrungen van Theodor Fontane in 'Am Abend vorgelesen'
  		• In 1897 op tweede kerstdag werd WIlly Corsari in het Brusselse Sint-Pieters-Jette geboren
  		• Op 25 december 1741 stelde Anders Celsius zijn thermometer voor; het werd anders
  		• Het effect van muziek op de mens is neurobiologisch nader onderzocht
  		• Op 23 december 1900 experimenteerde Reginald Fessenden, op Cobb Island, met radiogolven
  		• Reportage over het kleinste theater voor Grand Opera ter wereld, Manhattan, New York; te zien op Arte-tv
  		• Exact zeven decennia geleden stierf de literaire VS-reus Frances Scott Fitzgerald
  		• The essay van BBC Radio 3, vijf avonden een kwartier over de kracht van het oeuvre van Charles Dickens
  		• Herdenking sterfdag Antonio Stradivari: overleden 18 december 1737
  		• Christina Rossetti staat centraal in literatuurprogramma The verb van BBC Radio 3's
  		• Man over woord van Canvas-tv: Is Antwerps de oudste taal ter wereld?
  		• Tinker Tailor Soldioer Spy, naar gelijknamige roman van John Le Carré, heden in de bioscopen
  		• Fictieve documentaire over Napoleons falen op zee, tijdens de slag bij Trafalgar in 1805
  		• Geboortedag (1816) van uitvinder-industrieel Ernst Werner von Siemens herdacht
  		• Documentaire over schilder Jan Sluijters in Avro's Close up, dinsdagavond via Nederland 2-tv
  		• Op 13 december 1797 werd de Duitse, romantische dichter Heinrich Heine geboren
  		• 11 en 12 december zijn gekoppeld aan de Italiaanse radiopionier Guglielmo Marconi
  		• Words and music van BBC Radio 3 deze zondagavond over 'onze relatie met alcohol'
  		• België EEN presenteert op zondag 11 december 'de meest inspirerende speelfilm aller tijden'

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!