Om er echt een mooi verhaaltje van te kunnen maken, zou ik moeten kunnen beginnen met: de tekentjes die we vandaag volgen, intrigeerden ons als enkele tientallen jaren, en het was slechts het toeval dat ons uiteindelijk op het pad zette van de Gaume Buissonnière. Maar het is iets ingewikkelder dan dat, want de oorspronkelijke oranje driehoekjes met de drie witte vinkjes erin zijn ondertussen vervangen door blauw-witte zelfklevers, die de taak van de baliseurs vele keren eenvoudiger hebben gemaakt. Dat van het toeval is wel waar. Ik weet niet meer precies welke plaatselijke wandeling in welk dorp we aan het volgen waren, maar een jogger hield ons staande en begon meteen de hele uitleg. Hoe hij de Gaume Buissonnière gebruikte als voorbereiding op een of andere marathon, naar welke tekentjes we moesten uitkijken, en waar we de nodige documentatie konden vinden. En vandaag doen we dus onze tweede etappe, van Grandcourt naar Lamorteau. Voor alle duidelijkheid: toen we op 27 maart 2012 ook al in Grandcourt aankwamen, volgden we een ander langeafstandswandelpad, namelijk de geel-wit bewegwijzerde Gaumeroute. Onze tocht van vandaag ligt in het verlengde van de tocht van Aubange naar Grandcourt van 14 augustus 2009.

Van het mooie Grandcourt, naar het nog veel mooiere Torgny, naar het niet eens zo tegenvallende Lamorteau, met een flinke strook loofbos tussen Grandcourt en Torgny: hét visitekaartje van deze streek. We stappen iets van een 16 kilometer, voor 54 % over trage (bos)wegen, en voelen de soms venijnige cuesta's in de kuiten. Maar geen gejammer: de bossen hebben hier net dat ietsje meer (lucht en licht) en buiten het bos bekoren de vergezichten. Torgny is zonder meer uitzonderlijk, en daar legt men ter plaatse maar al te graag de nadruk op. Een microklimaat overheerst in dit meest zuiderse dorp van België, en als we achteraf de bevindingen van het thuisfront vergelijk met de onze, dan genoten wij inderdaad van beter en mooier zomerweer.

Alle foto's van de wandeling vind je hier.

De verplaatsing:

Halle - Brussel-Zuid 3905 6:09 6:19 +2 (1827 - 61007, op Châtelet)

Brussel-Zuid - Arlon 2106 6:33 9:17 +1 (1352 - 61011, op Brussel-Zuid)

Arlon - Grandcourt [167a] 9:27 10:34 +3 (ab5632-05, Mercedes O.405, Transports Penning)

Lamorteau - Virton [155a] 17:17 17:34 -4 (ab5621-51, Mercedes Integro, Les Rapides de la Meuse)

Virton - Libramont 5989 18:25 19:06 +1 (4182)

Libramont - Brussel-Noord 2141 19:17 21:18 stipt (1352 - 61011, op Brussel-Zuid)

Brussel-Noord - Halle 3143 21:21 21:41 +2 (375)

De commentaar:

Ongelooflijk toch, hoe lang je voor één verplaatsing in België onderweg kunt zijn. Ik durf niet eens na te kijken hoe ver we in Duitsland, Frankrijk of zelfs Engeland door zouden kunnen dringen, met de hogesnelheidstreinen die ons dan ter beschikking zouden staan, maar de Gaume is alleen voor de diehards die we zijn te doen. Toegegeven, Grandcourt en Lamorteau zijn nu niet bepaald wereldsteden.

Om de 16 km lange tocht mogelijk te maken als dagreis, is het dus vroeg vertrekken geblazen. En zelfs dan komen we voor ons doen vrij laat terug.

Ik ben vooral benieuwd of de 2106 ook in deze vakantieperiode uit hetzelfde heterogene stel rijtuigen zal bestaan, en dat is inderdaad het geval. Meteen weet ik dat de kans groot is dat we ook voor de terugreis in hetzelfde stel zullen zitten. Veel valt er over de heenreis per trein niet te vertellen. In Brussel-Zuid verschijnt op de display van de stilaan bekende M6 61011 "Ce train s'arrête à Luxembourg". Ofwel zitten we dus in een superdirecte trein Brussel-Zuid - Luxemburg, ofwel waant het rijtuig zich al in Arlon. Voorbij Brussel zal de aanduiding verdwijnen - grondig, want er komt ook geen correcte informatie. De reis lijkt in deze vakantieperiode net iets minder door snelheidsbeperkingen geteisterd te worden, en o.a. die in Haversin behoort tot het verleden. Binnenkort kan de overweg hier verdwijnen. De rit verloopt van begin tot eind erg stipt: minder treinen, en vooral: minder passagiers, het is de zegen van de vakantieperiode, zeker op dit vroege uur, nu de jeugdgroepen nog aan het uitslapen zijn.

Van Arlon naar Grandcourt kan het niet zo frequent: de variant langs Grandcourt is een schaars gegeven. Tot Athus is deze bus behoorlijk druk. Maar voorbij Aubange zitten we nog net niet alleen op de bus, en in Grandcourt kunnen we een chauffeur uitwuiven met een voor de rest lege bus.

Knap observator, trouwens! En plichtbewust. Aan de halte Weyler Grand-Route stopt hij, zonder dat het belletje hem daartoe genoopt heeft. Hij draait zich om, en vraagt zich hardop af waar hij nu zit. Blijkt dat een jonge klant een ticketje tot Weyler heeft gevraagd, maar eigenlijk naar Differt Cora N81 moet. Met 58 eurocent extra en een doordringende, veelzeggende blik, komt de jonge grijsrijder er van af.

Aanvankelijk rijdt de bus al heel snel met 10 minuten vertraging, maar bij aankomst is die geslonken tot een drietal minuten. 

Voor de terugrit maken we gebruik van lijn 155a. De NMBS hield het hier - wat de reizigers betreft - al in de jaren 1950 voor bekeken. Het indrukwekkende grensstation Lamorteau - alle grensstations waren indrukwekkend, omdat ook de douane er een onderkomen moest vinden - is een mooi onderhouden gebouw geworden, en de nieuwe eigenaar heeft zowaar de stationsbenaming in de tipgevel bewaard.

De bussen van lijn 155a volgen hier een snelle reisweg (langs de kerkhoven van Lamorteau  en Rouvroy) of een tragere langs de dorpskernen. De laatste bus van de dag volgt het directe tracé. Het lijkt een echte TEC-bus te zijn, maar bij nader toezien is het nog altijd een Franse bus van Les Rapides de la Meuse die hier voor de TEC rijdt. Ook hier is Veolia al doorgedrongen. Het is een erg comfortabele bus, die eerder uitgerust is als wat wij een autocar noemen. De bezetting is minimaal en onderweg zijn er geen instappers meer.

Het potentieel zal sowieso al laag liggen tussen Montmédy en Virton, maar als je het koppig vertikt om zelfs maar van ver rekening te houden met reizigers die ook nog met de trein verder willen reizen, kun je moeilijk verwachten dat de klanten in trossen arriveren. Ook wij zullen net geen uur moeten wachten voor we onze reis verder kunnen zetten. Gelukkig is de stationsbuurt van Virton al iets aangenamer geworden, nu je daar in Le Métro van een frisse pint kunt genieten, in een aangenaam kader. Tot voor enkele jaren leek je daar wel in een woestijn te zijn terechtgekomen.

Ik zal het niet verhelen, heimelijk rekenden we erop om vandaag tussen Virton en Libramont onze maidentrip in een Desiro te kunnen afleggen. Niet dat ik nog veel verwacht van moderne, kale treinen, maar het besef dat we met dit materieel zullen moeten leren leven, noopt toch tot enige nieuwsgierigheid. En je weet maar nooit, of ze toch niet een beetje meevallen. Maar eilaas, het zal een doodgewone motorwagen 41 zijn, die stipt het station van Virton komt binnenrijden.

We zitten zelfs niet alleen in eerste klas: een dame doet haar beklag bij de TBG over de overrompeling van haar treinen door de groepen die zich dezer dagen massaal verplaatsen, en haar keuze voor eerste is dus een soort vlucht. De TBG wijt de problemen aan het feit dat ze niet reserveren, niet kunnen reserveren met een GoPass, en dat die goedkoper is dan de groepsreis. Dat laatste is niet waar: de maximumprijs van de groepsreis ligt bewust een fractie lager dan de prijs van de GoPass, maar de aanvraagprocedure zal er voor velen te veel aan zijn. Ik hoop voor de dame dat ze zich de meeruitgave niet beklaagt. Dit is een rustige avondrit, maar of ze voor elke rit de garantie kan krijgen dat ook de kleine eersteklasafdeling nooit overrompeld zal worden door het alles verwoestende jonge grut, is een andere kwestie.

Terloops: in Virton kun je nog altijd het kadaver bewonderen van een goederenwagon die enkele maanden geleden in Lahage het eind van zijn carrière beleefde. Ik vraag me af of de zes - op het eerste gezicht niet beschadigde - VTG-wagons die er ook nog staan, uit dezelfde ongelukstrein komen.

Van Virton tot Brussel-Noord verloopt de reis volgens het boekje. Tijd om de ochtendkranten te lezen. De ervaring leert me dat ik me 's morgens beter in de literatuur kan verdiepen en 's avonds in de kranten. Die laatste geven meer aanleiding tot woedeoprispingen, en daar blijf je beter wakker van.

Vanmorgen las ik dus in "De wereld een dansfeest" van de ondertussen spijtig genoeg vergeten Arthur van Schendel. In het begin van mijn carrière kon ik mijn leerlingen van het vierde jaar nog laten wegdromen bij de verhalen van de verre wereldreizen (Jan Compagnie - Het fregatschip Johanna-Maria). Hoe snel de wereld verandert, moge blijken uit deze passage die ik jullie niet wil onthouden: Ik herinner het mij als den dag van gisteren. Het was een buitengewoon warme dag, zodat ik, in Brabant gekomen, daar ik toch alleen zat in de coupé, mijn jas en vest uittrok. De warmte had mij dommelig gemaakt en ik schrok wakker toen de deur geopend werd en een heer binnenstapte, dat was in den Bosch. Ik bood hem mijn verontschuldigen aan dat ik mij in ongepaste kleding vertoonde, maar hij stelde mij gerust en trok eveneens jas en vest uit. Een zomer als die van 2012 is alleen al daarom een zegen, dat de kwabben en de billen nu net iets zediger verpakt blijven, zodat ze minder aanstootgevend het beeld van de toonbank van een slagerij oproepen.

De aangewezen aansluiting in Brussel-Noord is die met de IR naar Binche, maar als de IC uit Luxemburg ons op tijd lost, kunnen we nog net mee met de IR naar Geraardsbergen. Drie minuten overstaptijd en een tweetal minuten vertraging aan de IR zorgen ervoor dat we 10 minuten vroeger thuis zullen zijn. Tien minuten? Ik zie nog net dat de IR naar Binche afgeschaft is. Wat de oorzaak was, weet ik niet. Thuis zie ik dat railtime wel braaf de vertragingen aangeeft, maar buiten een defecte trein vind ik niet zo meteen waarom onze geplande IR afgeschaft zou zijn.

Het is de enige smet op een daguitstap die voor de rest voortreffelijk is verlopen.

Vanmorgen lees ik in de krant het overlijdensbericht van Antoine Martens, lang de rechterhand van Etienne Schouppe. Ik heb destijds nog even het genoegen gehad met deze man aan tafel te zitten, met enkele andere bestuursleden van wat toen nog de TTB heette. Ik herinner me een kordaat, bezadigd maar wijs man, die begaan was met zijn treinen en zijn reizigers. Nog net een generatie of twee jonger dan Van Schendel, maar al even voltooid verleden tijd. Spijtig.

Samen met onze bus komen ook nog enkele andere bussen rond hetzelfde tijdstip aan het station van Virton. Onnodig te zeggen dat ze net zomin als de onze aansluiting geven met de trein, al kan dat in het geval van de 167a en de 155b misschien te wijten zijn aan meer voor de hand liggende aansluitingen met de trein in Arlon resp. Marbehan.

En zo ziet het spoor- en treinloze station van Lamorteau er vandaag uit: