De wandeling.
Van het internet haalde ik een plannetje van Natuurpunt in de Grote Heide. Ik hou het maar op Poederlee, maar onze begin- en eindhalte ligt volgens De Lijn op Lichtaart en heet Snepkenshof. We smolten de oranje en de groene wandeling samen en kwamen zo net niet aan 7 km. De TWQ bedraagt 84%: alleen bij het begin en het einde moet het even over verharding. Het is een vrij persoonlijke interpratie geworden van de gegevens op het kaartje, bovendien heeft Natuurpunt traditiegetrouw de wandelingen op een aantal plaatsen aangepast en hebben we de wandeling in de tegenrichting van de bewegwijzering gemaakt. Maak het jezelf gemakkelijk en volg op dit kaartje. Zo kom je ook langs het Zwart Water en eindig je in de buurt van de Snepkensvijver, met kijkhut. Klik hier voor de foto's.

Het weer.
Licht bewolkt en fris. Bijzonder aangenaam weer na toch wel enkele sombere, natte dagen.

De stafkaarten.
16/3 Z Vorselaar (of 16/3-4 Kasterlee)

Hoe we er geraakten.
Een goede vertrekhalte leek ons Lichtaart Snepkenshof te zijn, op de lijnen 305 en 212. De 212 rijdt eerder sporadisch, de 305 is de lijn Leuven - Turnhout die elk uur rijdt. Het was wel even opletten met de halte net voor Snepkenshof: die heet Herentals Snepkenshoeve, kwestie van het allemaal wat eenduidig te maken.

Een beetje geschiedenis.
Eerder had ik het al over buslijn 305 die ons vandaag naar de voor ons erg interessante halte Snepkenshof brengt. Laat ons even 50 jaar teruggaan in de tijd: de spoorlijn 29 is zo goed als opgedoekt en de buslijn 29a heeft de bediening van de tussenliggende halten bijna volledig overgenomen. Tegelijk rijdt er ook een snelle buslijn 304 tussen Leuven en Turnhout, die als een soort expressbus Leuven via Aarschot, Olen, Kasterlee met Turnhout verbindt. De bus stopt weinig: dat heb ik indertijd zelf mogen ervaren toen ik met deze bus naar Ourodenberg wilde, een gehucht van Aarschot, waar de Cerkel (Halle) toen moest gaan spelen. Ik ben niet verder geraakt dan Leuven: de chauffeur was (terecht) onverbiddelijk. Daar (of ergens in de buurt) stopte hij niet. Overigens waren er op dat moment wel meer van die snelle bussen: lijn 299, Antwerpen - Hasselt, lijn 302 Bree - Hechtel - Antwerpen, lijn 307 Hamont - Brussel en uiteraard de 304.
Deze lijnen werden destijds door pachters voor de NMBS gereden, als aanvullende autobusdiensten. Die hadden allemaal een lijnnummer tussen 201 en 499. De biljetten die door de NMBS uitgegeven werden, waren niet geldig op deze buslijnen, wat wel het geval was op de vervangende autobusdiensten.
Onder besparingsdruk verloren de lijnen 299, 302, 304 en 307 gaandeweg hun expresskarakter, als ze al niet helemaal werden opgedoekt. Zo werd de 304 de huidige trage buslijn 305, die onderweg aan alle gepasseerde halten stopt. Ik heb voor de aardigheid de tabel uit 30.05.1976 afgedrukt. De bus legde het volledige traject destijds 30 minuten sneller af dan nu…

Let op de gebruiksbeperkingen om de busdiensten van de NMVB niet te benadelen.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Het is alweer een tijdje geleden dat we nog eens in een niet-gemoderniseerd stel zaten, maar vandaag kunnen we ons hartje nog eens ophalen aan de seventies-stijl. De rit verloopt vlot: de ingeschoven extra minuut in de NZV maakt dat het hier nu stipter kan - hoewel, tijdens de spits? - alleen vanaf Weerde tot voorbij Mechelen gaat het niet echt vlot; we staan ook te lang stil in Mechelen. Maar uiteindelijk bereiken we Herentals stipt.

Optimaal is de aansluiting met de 305 allerminst. We zoeken een theehuis op in de Zandstraat dat we nog kennen van vorige gelegenheden. Toen was de zaak nog maar net open, ondertussen heeft de tijd niet stilgestaan. Ik hou er wel een monsterhit aan over: een 5-euro-biljet dat op 07.03.2015 in Larnaka (Cyprus) door een collega eurobilltracker is ingegeven komt hier 2920 km verder en 1424 dagen later in mijn handen terecht. Wie er meer over wil weten: www. eurobilltracker.com. Let op: aanstekelijk en verslavend. De bus komt met 5 minuten vertraging aan, maar aangezien hij daar 5 minuten haltetijd heeft, kan hij toch stipt vertrekken, ook al omdat de chauffeur ons (en anderen) nauwelijks bekijkt en er meteen de beuk in zet. Wat kunnen sommige chauffeurs toch goed een doelgericht dedain voor hun klanten etaleren.

De chauffeur van de terugrit kijkt gelukkig zijn klanten wel aan. De chauffeur van de inhalende wagen weet blijkbaar niet dat bussen af en toe op de rijweg stoppen om passagiers in te laten stappen en laat toeterend zijn ongenoegen horen. Veel automobilisten zijn nu eenmaal egoïstische krengen.

Deze keer wordt het de Illy in dezelfde Zandstraat, want de aansluiting met de rechtstreekse IC naar Halle is erg ruim. Het moet gezegd dat we ook via Antwerpen-Berchem hadden kunnen reizen.

We zitten voor de terugreis in hetzelfde vierledige stel. Het wordt een treinrit zonder het minste zweempje van vertraging. Net voor Mechelen komt een zuur kijkende man met NMBS-badge door onze afdeling. Het lijkt er wat op dat hij de staat van de zonneschermen controleert en noteert. Even dacht ik dat het weer een zure Kempenaar was die nog eens een rapportje over de Turnhout - Binche aan het voorbereiden was.

De treinlectuur.
Evelyn Waugh, A handful of dust.
A.F.Th. van der HEIJDEN, De helleveeg.

Een scheutje oprisping.
Vermeersch is dood. Joepie! Weer een halve krant gevuld. (Moeten ze op de krantenredacties gedacht hebben…)

Een verkneukelinkske.
In Halle speelt Komt vrienden in de ronde tegenwoordig op de beiaard. Het is het liedje van de scharesliep, destijds een hit toen ik in de lagere school zat, naast Des winters als het regent, het lied van het loze vissertje, onlangs nog eens opgevist in Blokken door Ben Crabbé. Liedjes die onze jeugd blijde maakten…

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.

We liepen ook een tijdje langs lijn 29. Ter hoogte van km 29.2 kon ik nog net IC 3434 Turnhout - Binche fotograferen. Loc 1844 duwt een stel M6-rijtuigen.

In Herentals kon ik motorwagen 4122 vastleggen met IC 4344 Hamont - Antwerpen-Centraal. Ik heb de foto flink bijgesneden om te vermijden dat de door graffiti beschadigde desiro 08100 al te uitdrukkelijk op de foto aanwezig zou blijven.

29-01-2019 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
We hebben ons vandaag laten inspireren door een wandeling uit Onvergetelijke natuurwandelingen in Vlaanderen van Jan Heyvaert, in 2001 (?) uitgegeven door Deltas. Het boekje stelt 19 wandelingen voor die elk een bepaald aspect van de natuur belichten. In wandeling 12 is dat het reliëf, wat zich ook enigszins opdringt in de Vlaamse Ardennen. De wandeling ligt op Maarkedal en kreeg de naam Burreken mee, naar het natuurgebied waar ze rond en door loopt. Minder dan anders hebben we de wandeling zoals voorgesteld gevolgd en daar hadden we goede redenen voor: om te beginnen hadden we een lange aanloop naar het beginpunt nodig, de eigenlijke wandeling is nauwelijks 4 km lang, tot overmaat van ramp is de tekst op een bepaald moment niet zo duidelijk - een wandelboek zonder kaartjes, wie bedenkt zo iets? - en onderweg werden we ook nog geconfronteerd met een afgesloten toegang tot een weide. Maar kom, het eindresultaat mag er zijn, vinden we: in totaal stappen we bijna 7 km door een inderdaad stil en aangenaam gebied en alleen de eerste 1.5 km is zwak. De TWQ is wel verrassend laag voor een natuurwandeling (26%) maar de oorspronkelijke tocht zou ongetwijfeld veel hoger scoren. Het Burreken zelf is een waterrijk gebied dat veel wandelmogelijkheden biedt: t.o.v. de stafkaart uit 1999 zijn er trouwens nogal wat nieuwe wegen aangelegd en andere opgefrist.

Kaartje en foto's.

Het weer.
Helder en koud. Wel zo goed als windstil en dus aangenaam.

De stafkaarten.
30/5N Schorisse

Hoe we er geraakten.
Schorisse en Zegelsem kwamen eigenlijk allebei in aanmerking als begin- en eindpunt, maar van Zegelsem vermoedde ik dat het eenvoudig te bereiken zou zijn vanuit Geraardsbergen, op zijn beurt gemakkelijk bereikbaar uit Halle. Tot ik de situatie van dichterbij begon te bekijken: de aansluiting van een klein uur (of hoe noem je 59 minuten anders?) was er echt te veel aan en de voorgestelde alternatieve reisweg via Ath kon dan wel de overstaptijd beperken, maar niet de totale reisduur. Dus kozen we maar voor Oudenaarde, waar de lijnen 16/17 wel goede aansluitingen geven op de treinen die daar rond het half uur geconcentreerd zitten. Het is het eeuwige onoplosbare probleem van buslijnen tussen 2 stations: goede aansluitingen in het ene veroorzaken slechte aansluitingen in het andere station, tenzij je de frequentie van de bussen verdubbelt… Of onrealistisch snelle ritten programmeert.

Een beetje geschiedenis.
Zegelsem werd vanaf 1905 door de tramlijn Geraardsbergen - Oudenaarde bediend. Wie werkelijk alles te weten wil komen over deze tramlijn, die in 1943 sneuvelde, kan terecht op de uitmuntende website van Steven De Schuiteneer. Wie houdt van oude documenten komt daar ook volledig aan zijn trekken.
Deze tramlijn volgde meestal de huidige N8, maar net in Zegelsem werd deze steenweg twee keer verlaten om een al te stevige niveauverschil te verzachten. De tram reed hier iets meer naar het noorden, zoals duidelijk te zien is op afb. 46 van Steven. Op de huidige stafkaarten is de loop van de tram nog gedeeltelijk te herkennen.
Voor WO II werd Zegelsem al tijdelijk zeer weinig frequent bediend door een bus Nederbrakel - Gent, maar het was wachten op de vervangingsbus die in de jaren 1950 begon te rijden. In het spoorboekje van 08.10.1950 vond ik de tabellen 740 en 741. De variant, want veel meer dan dat was het niet, verdween blijkbaar al vrij snel, nog in de loop van de jaren 1950.

De huidige buslijnen 16 en de variant 17 via Lierde zijn de verre nazaten van die eerste bussen. Voor Elsegem zal er in de loop van 70 jaar nauwelijks iets veranderd zijn op het vlak van de busbediening, toch wat de gevolgde reisweg betreft. De zondagdienst heeft evenwel bijna constant onder druk gestaan. Op zondag 13.01.1991 stond ik met een twintigtal wandelaars aan het station van Geraardsbergen te wachten op een bus naar Brakel (en Oudenaarde). Bleek dat de zondagsdienst de week voordien afgeschaft was. We waren van plan om van Brakel naar Geraardsbergen te stappen. Als enkele stappers niet toevallig per wagen naar Geraardsbergen gekomen waren, zou ons hele plan in duigen gevallen zijn. Een echte blamage voor het openbaar vervoer en voor zijn verdediger kon dus nipt vermeden worden, al was het onvermijdelijke gebruik van privéwagens toch ook moeilijk te slikken.
Vandaar dat ik nog altijd een gloeiende hekel heb aan al die wijzigingen die te pas en te onpas doorgevoerd worden. Met de uitbouw van de OV-websites zijn we dan (meestal) wel op tijd op de hoogte van de wijzigingen, maar het laat een amateuristische indruk na en getuigt van weinig respect voor de reiziger.

De verbinding.

 Mocht iemand kunnen bevestigen dat beide busritten door Oudenaarde uitgevoerd worden: graag!

En wat we beleefden.
Er valt echt weinig te zeggen over de treinritten van de heenreis: ze rijden allebei stipt. Tussendoor merken we wel dat het aloude Sam's Café blijkbaar overgenomen is door de firma SSP. Voorlopig haalt de bediening het niet van de vroegere.

In Oudenaarde staan na een tijdje zowat alle bussen in alle mogelijke richtingen te wachten. Enkele chauffeurs slaan een babbeltje in afwachting van het vertrek. Eén bus vertrekt met bestemming Oudenaarde Station; de enkele reizigers moeten dat wel gemerkt hebben, maar de gepaste opmerking is achterwege gebleven. Je vraagt je af hoe sommige chauffeurs je durven afsnauwen als je vraagt of hun bus naar X rijdt: de snauw gaat dan meestal vergezeld van een opgestoken (wijsvinger) in de richting van de filmkast. Ze zouden toch ook moeten weten dat niet al hun collega's geconcentreerd genoeg blijven om met de juiste film rond te rijden. Voor alle duidelijkheid: ik maak er altijd een opmerking over en in zo goed als alle gevallen krijg je een bedankje. Eén bus ontbreekt: de onze. Er is geen spoor van bus 16 te bekennen en na het academisch kwartiertje bel ik De Lijn op. Ik krijg te horen dat die bus niet lijkt te rijden als de 16 toch komt aangereden. Haltelink (wat is dat toch een zalige app) had de 3901 voorspeld, maar het blijkt om de 3896 te gaan. Even later horen we hoe de chauffeur zich verontschuldigd bij een medereizigster: de voorziene bus was defect. Zij maakt zich vooral zorgen om haar aansluiting onderweg. Overigens sluit een van de deuren van deze bus ook pas na manuele tussenkomst van de chauffeur. Waar is de tijd dat klassieke treinstellen hier ook last van hadden bij lage temperaturen? Uiteindelijk vertrekken we met 14 minuten vertraging; die krimpt tot 9 in Zegelsem.

De bus van de terugreis is een stuk jonger (de chauffeur ook). Geen problemen deze keer.

En geloof het of niet: ook onze terugreis met 2 treinen verloopt volgens het boekje, al wachten we in Brussel-Zuid liever op de rustige P 8574 dan op de drukke IC naar Binche. Erg veel later komen we daarmee niet aan in Halle.

De treinlectuur.
Lize SPIT, Het smelt.
Hugo CLAUS, Het verdriet van België.

Een scheutje oprisping.
Op donderdag betogen, op vrijdag 100 dagen vieren. En dan lees ik ook nog het verrassende nieuws dat de pedagogische studiedag dood is. Dat verrast me niet: ik kan het aantal interessante studiedagen in meer dan 30 jaar onderwijs op één hand tellen en voel nog enig medeleven met de directeurs en onderdirecteurs die elk jaar opnieuw moesten proberen te ontveinzen dat het hen ook niet interesseerde en die onze medeplichtigheid dan maar kochten met een gratis middagmaal, meestal ook het einde van de dag.

Een verkneukelinkske.
Het woord burreke (uitgesproken met wat nog het best op een erg korte eu lijkt) ken ik al sinds mijn kinderjaren. Mijn grootouders (be)trokken hun drinkwater uit een burre(ke), een bron in het wat lager gelegen bos waarnaast ze hun nederige woonst hadden opgetrokken. Ik weet er nog van dat we als kinderen absoluut uit de buurt ervan moesten blijven om niet te verdrinken en dat de bron zelfs in de droogste zomers haar water overvloedig liet stromen. Lange tijd werd het glasheldere en koele water met emmers naar boven gedragen, langs een stijgend bospad. Later werd een manuele pomp geïnstalleerd en met de aanleg van wat hier "stadswater" heet, verloor de bron haar functie.
Het Burreke(n) dankt zij naam dus aan dergelijke bron: metathesis (het verspringen van medeklinkers binnen het woord) verklaart de vorm burreke(n) naast bron.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.

21-01-2019 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
Nieuw groot wandelboek Vlaanderen heet het boek waaruit we deze keer onze inspiratie puren, maar nieuw is het niet echt: de uitgave dateert van 2001, maar het is inderdaad een heruitgave van de eerste editie die gewoon Groot Wandelboek Vlaanderen heette. Auteur is Margit Sarbogardi, blijkbaar in samenwerking met Vakantiegenoegens. We stappen een wandeling die vertrekt en eindigt aan het NMBS-station van Lokeren en die ons naar Daknam brengt, getuige de naam van de wandeling een vergeten dorp. De TWQ bedraagt 59% en daar draagt de vroegere bedding van lijn 77A Lokeren - Moerbeke-Waas haar steentje toe bij. Eigenlijk is het eerder een fiets- dan een wandelpad, maar het valt op dat utilitair gebruik blijkbaar minder tot agressief rijden aanleiding geeft dan het toeristische of sportieve gebruik. Feit is dat de jonge fietsers die het pad met ons delen niet opdringerig zijn en dat is met orka's en andere sportievelingen wel eens anders. De tocht brengt ons naar Daknam, een bijzonder rustig dorp met een nog rustiger centrummetje. De Durme zorgt voor de rest. Alleen spijtig dat je zowel bij het begin als bij het einde even door weinig interessant woongebied moet. Je stapt in het totaal iets meer dan 9 km.

Laag gelegen in de Daknamse Broeken - erg winstgevend zal zo een boerderijtje wel nooit geweest zijn.

Meer foto's. En de kaart.

Het weer.
Fris en zwaar bewolkt, maar bijna uitsluitend cirrus, wat natuurlijk toch voor kansen voor de winterzon zorgt.

De stafkaarten.
14/8Z Lokeren

Hoe we er geraakten.
De ontwerpers zijn deze keer wel erg vriendelijk geweest voor de OV-gebruikers: begin- en eindpunt liggen bij het station van Lokeren, dat bovendien rechtstreeks verbonden is met Halle via de IC-verbinding Kortrijk - Tournai - Brussel - Sint-Niklaas. Dergelijke onwaarschijnlijke verbindingen komen vroeg of laat toch eens van pas.

Een beetje geschiedenis.
De bediening van Daknam is in de loop van de voorbije 50 jaar zo vaak gewijzigd dat het niet haalbaar is om in dit korte bestek een duidelijk en volledig overzicht te geven. Toen de treinhalte Daknam nog bediend werd door de treinen van lijn 77A was het allemaal nog eenvoudig, maar daar kwam in mei 1960 een eind aan, toen de spoorlijn opgedoekt werd. De vervangingsbus werd 57b "genummerd", met een aantal ritten langs Daknam, 9 op weekdagen, 7 op zaterdag en 10 op zondag. Ik heb me beperkt tot de ritten van Lokeren naar Daknam. Die lijn 57b verbond Lokeren met Zelzate via Moerbeke.

Vanaf 31.05.1970 wordt de bediening van Daknam opgenomen in een afzonderlijke tabel die ook 57 b genoemd wordt: de bediening wordt dan op weekdagen beperkt tot 7 ritten. Op zaterdag blijven er 2 over, de zondagritten verdwijnen helemaal.

Op 01.06.1975 wordt het aantal ritten verder beperkt tot 4, alleen op weekdagen, maar een variant van lijn 59b bedient nu Daknam. Die lijn 59b loopt van Sint-Niklaas naar Belsele, Sinaai, Eksaarde en dan via Daknam naar Lokeren.

Lijn 59 wordt vanaf 27.05.1979 opgesplitst in 2 tabellen: 59b1 en 59b2. Het is de 59b1 die Daknam bedient: uit Lokeren 11 keer op weekdagen, 6 keer op zaterdagen en 5 keer op zondagen.

Op 23.05.1982 worden overal in het land drastische inkrimpingen van de weekenddiensten ingevoerd: van de 6 ritten op zaterdag blijven er maar 4 over, 3 op zondag.

Dat is een erg tijdelijke toestand, want op 01.09.1982 worden de stadslijnen van Sint-Niklaas geïntegreerd in het interstedelijk busnet van het Waasland. Op dat moment ontstaat lijn 71 Lokeren - Daknam - Eksaarde - Sinaai - Belsele - Puivelde - Sint-Niklaas. Lijn 79 bedient dan wel de halte Daknam Ganzendries, maar van de bediening van de kleine dorpskom blijft op dat ogenblik niet zo veel meer over.

Halfweg het eerste decennium van de XXIste eeuw komt er een vrij belangrijke omwenteling, in het kader van de basismobiliteit, nog altijd de enige valabele manier om openbaar vervoer te organiseren. In het busboekje van 24.12.2006 verschijnen de lijnen 27, 28, 49 (=79 van voordien) en de belbus 70. Zoals dat eigenlijk hoort, neemt de belbus de bediening van de kleine dorpskern zo goed als volledig over. De reguliere lijnen staan alleen nog in voor enkele schoolritten.

Ondertussen zijn we weer al meer dan tien jaar verder, maar veel is er niet meer gewijzigd. Waarom zou je veel wijzigen aan iets wat eigenlijk vrij goed functioneert? Lijn 27 staat nog altijd in voor een beperkt aantal schoolritten, lijn 79 bedient nog altijd een halte in Daknam en dat frequent, maar die halte Ganzendries ligt nog altijd behoorlijk ver van de kern. Belbus 70 is men ondertussen 270 gaan noemen: die bedient nog altijd een erg uitgestrekt gebied.

De verbinding.

En wat we beleefden.
De trein van de heenrit loopt alleen in de NZV een zeer lichte vertraging op, maar vanaf Brussel-Noord verloopt alles volgens het boekje. In Brussel is de Vlaamse treinchef afgelost door een Waalse. Uit hun gesprek vernemen we dat de Waal elke week 50 km stapt, twee keer 20 kilometer en nog één keer 10 km voor of na zijn dienst. Dat roept natuurlijk het beeld op van een atletische jongeman, maar dat klopt allerminst: ver van zijn pensioen kan deze man met wat kromgebogen rug en sloffende voeten niet meer zijn, maar we nemen toch heel eerbiedig onze pet af voor dergelijke wandelprestaties, ook al zijn zulke uitspattingen nu niet meteen onze ultieme bedoeling.

De terugreis gebeurt weer in breaks. Tot Brussel-Zuid verloopt alles perfect, maar daar staan we 3 minuten langer dan voorzien stil. De trein zit bomvol: het zijn dergelijke toestanden die de briefschrijvers van Het Laatste Nieuws inspireren en die de indruk wekken dat álle treinen van de NMBS bomvol zitten. Tegelijk stroomt eerste klasse vol, al zal die vermoedelijk niet helemaal vol tweedeklasreizigers zitten: toch is dit ook zo een toestand die maakt dat reizigers zich de vraag stellen of eerste klas nog wel de moeite loont. Het is duidelijk dat deze 2 breaks niet tegen hun taak opgewassen zijn, al kan de vrijdagnamiddag daar een belangrijke rol in spelen. Maar het is de taak van de NMBS om daarop in te spelen - wat ze trouwens erg vaak ook doen met verlengde treinen op vrijdag.

De treinlectuur.
Lize Spit, Het smelt.
Hugo Claus, Het verdriet van België.

Een scheutje oprisping.
Als je je Nederlands doorspekt met Engelse termen - zoals o.a. in het bedrijfsleven gebruikelijk - bewijs je niet dat je Engels kent, wel dat je Nederlands erg zwak is.

Een verkneukelingske.
Vinken zijn echt bij de pinken: tot voor een jaar of twee moesten ze zich nog tevreden stellen met wat door kieskeurige mezen uit de voedersilo's gekieperd werd, tegenwoordig gebruiken ze ook al de opstapjes zodat ze direct bij de graantjes van hun voorkeur kunnen. Niet allemaal, weliswaar, het M-decreet is nog niet van toepassing in de vogelwereld.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.

Voor het station van Lokeren.

Vaak doe ik er niet eens veel moeite voor omdat die foto's in stations toch vaak niet echt goed zijn: laat dit maar een uitzondering zijn. MR 386 met IC 3035 De Panne - Antwerpen-Centraal en MR 931 met L2685 Lokeren - Antwerpen-Centraal.

18-01-2019 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
Een van de oudste wandelbeschrijvingen die ik hier liggen heb, vond ik in het oktober-novembernummer 236-237 van de Vlaamse Toeristische Bibliotheek uit 1978, dat helemaal gewijd was aan de gemeente Grimbergen, met in totaal 9 beschreven wandelingen. In de voorbije 40 jaar hebben we al wat tochten uit dit boekje op ons palmares geschreven en vandaag stappen we de 9de wandeling: de Beverwandeling, zo een 9 km lang en destijds rood bewegwijzerd. Uiteraard is het risico op ontgoocheling groot, zeker als je weet dat de zwart-witafdruk van de topografische kaart waarop de tocht is uitgetekend, nog geen melding maakt van de Brusselse Ring. In de eigenlijke beschrijving komt die wel al voor, maar de omgeving is ook daarna nog gretig opgeofferd aan de god Auto. Toch viel het al bij al nogal mee om het oorspronkelijke parcours zo goed mogelijk te volgen. Niet dat dit nu meteen een absolute aanrader is: je moet te lang lopen voor je uit het centrum van Strombeek bent en tot overmaat van ramp moet je op het einde nog eens langs dezelfde weg terug naar je beginpunt. Ook de twee uitwasjes (zie kaart) zijn wat overbodig, want meer van hetzelfde. Toch is de tocht niet helemaal waardeloos: hoewel Brussel eigenlijk op stapafstand ligt loop je een hele tijd door een vrij gaaf gebleven bos en door de rustige vallei van de Maalbeek. Dat levert alles bij elkaar nog een TWQ van 37% op, wat je nu niet meteen van Strombeek-Bever zou verwachten. Het heeft de vorige dagen trouwens flink geregend - eindelijk - en de paadjes liggen er bepaald diep bij.
Foto's vind je hier.

Des winters als het regent, dan zijn de paadjes diep, ja diep…

Het weer.
Eerst nog enigszins opklarend, maar al snel volledig bewolkt. De wind rukte af en toe nijdig aan de map met de stafkaarten.

De stafkaarten.
31/3N Brussel - 23/7Z Vilvoorde (West)

Hoe we er geraakten.
Automatisch denken we bij Strombeek aan een verbinding met overstap in Brussel-Noord, maar veruit de eenvoudigste verbinding loopt over Vilvoorde (waar we 3 keer per uur zonder overstap geraken) en waar we overstappen op buslijn 820 Zaventem - Dilbeek die om het kwartier rijdt. Dat is een hele luxe. En toch willen de planners ons allerlei andere mogelijkheden suggereren waarvan de haalbaarheid onzeker is, met als meest onwaarschijnlijke voorbeeld een overstap in Brussel-Zuid op metrolijn 6, tot Bockstael, waar overgestapt kan worden op lijn 230 tot Strombeek-Kerk, vanwaar we met bus 820 tot het Gemeenteplein geraken.

Een beetje geschiedenis.
Strombeek had al heel snel een goede tramverbinding met Brussel (in 1889!) en twintig jaar later werd de lijn geëlektrificeerd. In 1952 werd nog een bijkomende tramverbinding aangelegd tussen Strombeek en de wijk Het Voor. In 1978 zouden de trams hier ophouden te bestaan.
De halte Gemeenteplein die we vandaag gebruiken omdat ze vlak bij ons vertrekpunt ligt, werd zo een vijftig jaar geleden bediend door buslijn VJ, waarin V staat voor Vilvoorde en J voor Jette.
In de huidige situatie wordt Strombeek bediend door buslijnen 230 (naar Humbeek), 231 (naar Kapelle-op-den-Bos) en 232 (Verbrande Brug) die eigenlijk de opvolgers zijn van de vroegere tramverbindingen met uitbreidingen.
De vroegere VJ is in het begin van deze eeuw aan beide zijde verlengd naar Dilbeek en Vilvoorde en Zaventem en bedient ook de eerder vermelde wijk Het Voor: dat is de huidige buslijn 820. In een niet eens zo verre toekomst zou hier een trambus moeten rijden, in afwachting van de aanleg van de tramlijn die als Ringtrambus gekend zal zijn. Voor alle duidelijkheid: deze trambus zal slechts gedeeltelijk het tracé van de huidige 820 volgen en bijvoorbeeld de halte Gemeenteplein niet bedienen.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Het is nog niet zo dikwijls gebeurd dat onze eerste treinrit van het jaar pas halfweg de maand januari op het programma stond. We hebben nog net geen ontwenningsverschijnselen. IC 3409 naar Turnhout bestaat uit een van die lange M4-stellen die voor een keer niet onder de graffiti verborgen gaat. Onze eerste rit vertrekt krek op tijd in Halle, maar lang duurt het sprookje niet. Sein BY72 heeft de denkbeeldige eer in 2019 het eerste sein te zijn waarvoor we volledig tot stilstand komen: we staan dan tussen Lot en Ruisbroek. Overigens volgt er nog een klassieke hapering bij het binnenrijden van Brussel-Zuid. Het resultaat laat zich raden: 6 minuten bij aankomst. Dat is blijkbaar genoeg om de S-trein 1959 te laten vertrekken voor de IC: dat leidt tot 8 minuten vertraging bij vertrek; in Vilvoorde is die al opgelopen tot 12 minuten. Niet slecht voor onze eerste rit van het jaar. En voor de rest valt er niet veel te vertellen: een reiziger is een filmpje aan het bekijken en heeft de helft van het M4-rijtuig verduisterd. Ik open maar één gordijntje, maar zelfs dat blijkt storend te zijn, want de cinefiel verhuist naar een andere verduisterde zone.

Op perron 5 van het een dik jaar vernieuwde busstation staat al een 820 te wachten. De chauffeur keurt ons geen blik waardig als we instappen, laat staan dat hij terug zou groeten. Dergelijke exemplaren heb je vermoedelijk in elke stelplaats. Hij vertrekt 2 minuten te vroeg - ook hier is Aribus een nutteloze inrichting. Onderweg doet hij het wel rustig aan. We komen dan ook 2 à 3 minuten te vroeg aan bij de vervangingshalte. De affiche ligt vuil en half bedekt op de grond. Ze heeft het trieste lot ondergaan van al die aanduidingen aan vervangingshalten als de omleiding te lang duurt. Deze zal onderhand haar eerste verjaardag vieren.

Voor de terugreis hebben we een chauffeur die wel teruggroet, al lijkt hij wel te schrikken. Misschien is elkaar een goeie dag wensen aan deze zijde van Brussel niet echt een gewoonte. Maar ook deze rit verloopt vlot en aangenaam.

De IC 3436 zorgt voor een wel vaker voorkomend probleem: kiezen tussen het klassieke tweeledige stel vooraan en het vernieuwde vierledige stel achteraan. Het wordt een geschiedenisloze rit die stipt in Halle eindigt.

De treinlectuur.
Lize SPIT, Het smelt. Mijn principe getrouw lees ik zo een boek waar veel om te doen is geweest, enkele jaren nadat het stof weer gaan liggen is…
Hugo CLAUS, Het verdriet van België.

Een scheutje oprisping.
De Morgen van 17.01. Letterlijk:
Omdat er niet genoeg dienstvoertuigen waren, moesten dinsdag nog veertien rechercheurs in het kader van een groot onderzoek naar schijnhuwelijken en mensenhandel zich behelpen met het openbaar vervoer naar Brussel.

Verder zonder commentaar…

En een verkneukelinkske.
In mijn dialect hagelt het nooit. Als het onweert, kan het wel eens gebeuren dat het nagelt, maar hagelen, ho maar. Het afgeleide substantief is dan ook consequent den noagel en noagelbollen. Maar in de jaren 1960 dacht men nog dat de dialecten een desastreuze invloed hadden op het AN, terwijl we nu wel beter weten: precies het omgekeerde gebeurde. Je hoort het nog zelden noageln, wel oageln, naar analogie met de hagel, voorlopig (?) wel nog zonder begin-h, want die spreken we nooit uit.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.

15-01-2019 om 00:00 geschreven door overweg13