De wandeling.
Het gemeentebestuur van Sint-Genesius-Rode heeft bij het begin van de eeuwwisseling in samenwerking met het NGI een wandelkaart uitgegeven met 12 eerder korte wandelingen op het grondgebied van hun faciliteitengemeente. Vandaag stappen we het Hof ten Hout-pad, nog geen 6 km lang. De wandeling moet het helemaal hebben van een reeks paden en paadjes in allerlei formaten, wat een TWQ oplevert van 75 %. Verwacht voor de rest enkele stroken bos, wat uitgestrekte akkers en hier en daar een weide met weinig koeien en veel paarden en ezels.
Let wel op: wij hebben strak het parcours gevolgd dat uitgetekend is op de kaart; ter plaatse is blijkbaar erg fantasierijk omgesprongen met dat basisparcours, want de wegwijzers brengen je ongetwijfeld in de problemen. Tenzij het parcours helemaal hertekend is, door de toeristische dienst van Vlaams-Brabant. Ons kaartje en de foto's. Hieronder alvast het toch wel erg mooie Hof ten Hout:

Het weer.
Zacht, licht bewolkt (opeengepakte cirrus ofte cirrus spissatus), maar wel vrij krachtige wind.

De stafkaarten.
31/7 Z Linkebeek - 39/3 N Waterloo

Hoe we er geraakten.
Dat was voor één keer erg gemakkelijk. Lijn 155 brengt ons in minder dan een kwartier bij ons vertrekpunt. Op deze zondag zonder NZV en met een naderende regenzone (die er uiteindelijk wel niet komt) is het best om vroeg te vertrekken. Geen zinnig mens kan begrijpen dat de eerste bus op zondag pas na elven komt, maar dat is inderdaad onze vroegste verbinding. Arm Vlaanderen: wat we zelf doen,…

Een beetje geschiedenis.
Lijn 155 had tot september 2002 een vrij onbenullig bestaan gekend, als UH (en even ook al als 155) van Alsemberg via Den Hoek en verder. Veel had die bediening niet om het lijf: in essentie ging het om schooldiensten, aangevuld met enkele ritten overdag. Bij de vernummering kreeg de lijn het nummer 155, als derde deel van een drieluik met de lijnen 153 (de vroegere UH) en 154 (UB). In september 2002 werd lijn 155 dan een volwaardige lijn met als eindbestemming het enkele jaren voordien geopende nieuwe ziekenhuis in Halle, en met een bediening van Halse wijken als Sint-Rochus en Essenbeek.
Het begon allemaal wel erg voorzichtig, zonder weekenddiensten en met een uurdienst gedurende het grootste deel van de dag.
In september 2006 kwam de weekenddienst er toch, en later werd de weekdienst nog fors uitgebreid, met als terminus de stelplaats Het Rad (en de metro!) en de invoering van een halfuurdienst. In 2006 nam De Lijn ook de Halse winkelbus Essenbeek over, zodat tussen Essenbeek en Halle een halfuurdienst ontstond op zaterdag. Toen de stad Halle de subsidies voor deze winkelbus introk, verdween die. Voortaan zouden de bussen op zaterdag en zondag nog om het uur rijden, zij het altijd via de variant van de Duezstraat, een wat nutteloze omweg door een woonwijk.
In mei 2015 werd de zondagdienst drastisch ingeperkt, onder impuls van Minister Weyts, die de bussen van de lijnen 153 en 155 nochtans binnen loopafstand van zijn woning ziet rijden. Het enige positieve is dan ook dat hij geen uitzondering heeft gewild voor de lijnen door "zijn" gemeente, al zou het er misschien anders uitgezien hebben als de NVA wel in de gemeenteraad had gezeten. Voortaan zou je hier als OV-gebruiker op zondag je plan moeten trekken, want de bussen beginnen hier wel erg laat te rijden en stoppen er ook vroeg mee, al heeft De Lijn de verdienste dat ze toch geprobeerd heeft om wat ritten buiten de overblijvende cadans te laten rijden, zij het met beperkte ritten tussen Halle en Essenbeek. Niet dat Weyts veel last heeft van de inkrimping, want om een politicus op de bus te vangen moet je… vroeger opstaan.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Veel valt er niet te vertellen over heen- noch terugrit. Voor de heenrit zitten we in ab3907 die hier al een tijdje vanuit Het Rad (?) ingezet wordt, maar die eigenlijk bij de stelplaats Grimbergen hoort. Als we instappen rijdt de bus 2 minuten te vroeg, bij het uitstappen is de vervroeging al tot 5 minuten toegenomen, en dat met een klantvriendelijke en rustige chauffeur.
Onze afstaphalte draagt de naam Fonteinstraat, en volgt onmiddellijk op Alsemberg Winderickxplein. Dat plein was lang geleden een vrij betrouwbaar overstappunt tussen de UH (de latere 153) en de R (de latere 136 en 137), omdat je zo van de ene bus op de andere kon stappen, men bij de NMVB ook echt rekening hield met de overstapmogelijkheden en de chauffeurs ook al eens een paar minuten op elkaar wilden en konden wachten. Bij de herinrichting van het Winderickxplein werd spijtig genoeg geen rekening gehouden met de bussen van lijn 136 en 137. Daardoor is de halte Fonteinstraat nu het overstappunt geworden, en dat sinds maart 2013. Toen heette het nog dat dit vermoedelijk enkele maanden zou duren. Ondertussen zijn we 4 jaar verder. Nog veel erger is dat De Lijn de reiziger slecht informeert: alleen als je de omleidingen van lijn 136 en 137 opvraagt, weet je dat je best niet aan het Winderickxplein overstapt, maar wie aan de halte Fonteinstraat uitstapt moet zelf op zoek naar de goed verborgen tijdelijke (?) halte van de lijnen 136 en 137.

Voor de terugreis is het even wachten op de bus: haltelink kondigt hem aan met 7, later 8 minuten vertraging. De IVECO vervoert een 15-tal reizigers en dat betekent dus dat we de trapjes op moeten en daar terechtkomen in de buurt van luidruchtige oortjes. Bij aankomst "thuis" is de vertraging nog altijd 7 minuten.

De treinlectuur.
Die is er natuurlijk niet, maar we lezen op dit ogenblik:
Knut HAMSUN, Zwervers. Het epos van Noorse kustbewoners die leven van visvangst of zoals de hoofdpersonages van onschuldig (Edevart) tot misdadig (August) geritsel.
Wilkie COLLINS. De vrouw in het wit.

Een scheutje oprisping.
Protesteren tegen het circulatieplan: ja aan de stilstand en aan het auto-egoïsme.

30-04-2017 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
We stappen vandaag waarschijnlijk voor de laatste keer een stukje van de altijd weer interessante Tour du Brabant wallon, want de TBW is niet meer: enkele jaren geleden is men gestopt met het onderhoud van de bewegwijzering. Maar geen nood: de SGR heeft het zaakje overgenomen en eerlang zou de topogids van de GR127 moeten verschijnen. Die nieuwe GR is trouw aan het principe van de oorspronkelijke Tour, al zijn er hier en daar verbeteringen aangebracht. Dat hebben we vandaag al kunnen merken, al hebben we nauwgezet het parcours gevolgd van de oude TBW die ons vandaag van Baisy-Thy naar Chastre gidst, een kleine 20 km langs een golvend parcours, waarin de nadruk ligt op de landbouw. Spijtig genoeg heeft een ruilverkaveling van de oude stijl ook voor een verschraling van landschap en wegen gezorgd, zodat de TWQ met 53 % maar net boven de helft uitkomt. Het meest verrassende punt ligt net voor Villers-la-Ville, met Le Châtelet (zie foto's) en een aangenaam stukje langs een nog heel jonge Dijle. Foto's en kaartje.

Veruit het opvallendste punt van de wandeling, net voor Villers-la-Ville: le Châtelet.

En dit mooie pad langs de Dijle bracht ons meteen daarna naar Villers-la-Ville.

Het weer.
Op wat cirrus na, helder en aangenaam fris, met af en toe matige wind. Aangenaam wandelweer, kom.

De stafkaarten.
39/8 S Villers-la-Ville - 40/5 S Tilly - 40/5 N Mont-Saint-Guibert

Hoe we er geraakten.
We gaan verder waar we de vorige keer geëindigd zijn en dat is bij de kruising van de Tour de Brabant wallon met de N5, die voor ons gemakkelijk te bereiken is met onze eigen bus 155, die ook over enkele kilometers de erg drukke N5 opzoekt. Ter hoogte van de Grote Hut kunnen we overstappen op lijn 365a, Brussel - Jumet.
Voor de terugreis doen we het dan weer volledig zonder bus, maar wel met 2 overstappen. Toch leggen we de reis Chastre - Halle in een minuut meer dan een uur af, dankzij twee goede aansluitingen in Ottignies en Etterbeek.

Een beetje geschiedenis.
Hier heb ik het al over buslijn 365a, vanouds de buslijn Brussel - Charleroi, maar sinds de uitbreiding van de Carolingische premetro beperkt tot Jumet. Hoe men dan met de Franse slag oplost, merk je op de foto van het haltebord.
Over de tramlijn die hier vandaag enkele keren het parcours van de TBW kruiste, had ik het hier. Maar in die laatste bijdrage ging het over een wandeling ten oosten van Chastre, vandaag liepen we ten westen ervan.

Dit uittreksel uit de topografische kaart uit de jaren 1930 (vermoed ik) toont duidelijk aan waar we vlak bij de vroegere trambedding kwamen. Het gedeelte tussen de bomenrij en Villeroux is bijna over de volledige lengte verdwenen.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Lijn 155 is zowat onze lijn, met een halte op 5 minuten van de voordeur. En we kunnen alleen maar hopen dat busgebruikers in Vlaanderen er beter af komen dan wij, want als lijn 155 als voorbeeld zou gelden voor alle andere Vlaamse buslijnen, dan is het triestig gesteld met de stiptheid. Dezelfde rit kan hier op 2 verschillende dagen evengoed een minuut of tien te vroeg doorkomen als twintig minuten te laat. Het tijdverlies voor de gebruiker is dan ook immens, vooral omdat je ook voorzien moet zijn op een veel te vroege rit, en ik heb het hier echt niet over drie of vier minuten te vroeg.
Vandaag is het vertraging die ons parten zal spelen: mogelijk is dit de nasleep van de ochtendspits, maar als de bus bij vertrek aan het Halse station 4 minuten laat optekenen, lijkt alles nog oké; maar gaandeweg neemt de vertraging toe en uiteindelijk stappen we in een bus met 10 minuten vertraging. Met een aansluiting van 8 minuten ziet dat er niet echt goed uit. Maar als gebruiker van lijn 155 hoop je dat die vertraging nog slinkt, omdat sommige ritten hier zo pervers veel te vroeg kunnen rijden. Maar dat is buiten de Wet van Murphy gerekend. In Dworp verspert een defecte vrachtwagen deels de weg, en dus groeit de vertraging, tot 13 minuten. Een ingeving van het laatste moment doet ons uitstappen bij de halte Elvis Presley, net voor de Waterloose steenweg: dat spaart het oversteken van de drukke baan uit. (Die haltenaam is trouwens een verhaal op zich: toen De Lijn lijn 155 uittekende, rezen op meerdere plaatsen problemen om de nieuwe halte een geschikte naam te geven. Nu was er op dat moment in de stelplaats Ukkel een chauffeur die in zijn vrije tijd Elvis-imitator was, en die daar net op dat moment passeerde. De haltenaam Elvis Presley was gevonden. Si non è vero…) Met wat geluk moeten we de 365a nog kunnen halen, want door niet door te rijden tot de halte Grote Hut, wordt de aansluiting 10 minuten groot. Met 11 minuten vertraging en een bus die zich vanaf Brussel-Zuid door de Brusselse heksenketel heeft moeten worstelen, lijkt alles nog niet verloren. We zien hem alleszins niet voorbijrijden, zelfs niet in de verte richting Waterloo.
Wat er precies aan de hand is geweest, zullen we wel nooit te weten komen: feit is dat de bus er niet doorkomt. Is hij afgeschaft, was hij toch stipt: wie zal het zeggen?
Nu is een uur lang wachten langs een behoorlijk drukke N5 niet bepaald schilderachtig. Maar wat doe je? Je blijft eerst een hele tijd staan wachten, in de hoop dat de bus toch nog komt, en na een half uur heeft het niet veel zin meer om andere oorden op te zoeken. Oorden zoals daar zijn: de Engelse Stone Manor, een winkel die helemaal gericht is op de Britten die hier in de ruime buurt rond Brussel zijn neergestreken. (Er is trouwens een veel mooiere Stone Manor in Everberg…)
Zoals verwacht komt de bus van 10:30 er zelf met 14 minuten door. Zonder heksentoeren daalt die vertraging tot 9 minuten bij aankomst aan de halte Baisy-Thy Chemin du Pontail. We zitten in een toch wel erg comfortabele en niet eens meer zo jonge maar nog erg frisse Mercedes Integro van de firma Picavet. Alleen wie hier met erg veel bagage moet sleuren, wil waarschijnlijk liever niet met zo een bus mee, die op dat vlak ongeveer dezelfde mogelijkheden biedt als een desiro.

Voor de terugreis doen we het tot Halle zonder bussen. De aankoop aan de TVM in Chastre, waar het station in de loop van de decennia almaar kleiner is geworden om ten slotte te metamorfoseren tot een soort hotdogtent, lukt pas na een tweede poging.
Rond de middag ziet de toestand op lijn 161 er niet zo rooskleurig uit, zij het beter dan de dag voordien met een persoonsongeval. Maar als je het het minst verwacht, loopt alles vlot: drie treinen met telkens 2 minuten vertraging brengen ons in een uur tijd in Halle, al hangt de aansluiting in Etterbeek aan een zijden draadje. Aankomen op spoor 3, de trap opstijgen en afdalen: gelukkig moet er veel volk mee met de S-trein naar Halle.
En dan is het bijna een vol uur wachten op de aansluitende (?) bus van lijn 155: zowat de hele dag door rijdt die om het half uur, maar tijdens de avondspits valt men terug op een uurdienst, met tussengeschoven ritten tot Essenbeek. Begrijpe wie kan.

De treinlectuur.
Charles DICKENS, A tale of two cities. De Franse Revolutie is ondertussen een feit. De Franse aristocraat Évremonde kant zich al veel vroeger tegen de willekeurige uitbuiting van de burgerbevolking en vlucht naar Engeland, waar hij met de dochter van een andere Franse emigrant trouwt. Die laatste heeft er net een ongegronde gevangenisstraf van tien jaar in de Bastille op zitten, maar dat zal hem bij de Revolutionairen in een bijzonder goed daglicht stellen. Als de Franse aristocraat tegen beter weten in terugreist naar Frankrijk om een vroegere gezel uit de wind te zetten en van de Sainte-Guillotine te redden, loopt het bijna fataal af.
Wilkie COLLINS, De vrouw in het wit.

Een scheutje oprisping.
Elektrisch of niet, als je op ons smalle straatje voorbijgereden wordt door een protserige Tesla is het duidelijk: de auto zal altijd veel te veel ruimte verslinden en een veel te grote impact hebben op zijn omgeving, of hij nu stilstaat of rijdt.

20-04-2017 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
GR Kempen is een 253 km lange Streek-GR van Herentals naar Herentals. Bij de heruitgave van 2012 werd deze GR plots in de andere richting beschreven, maar wij blijven koppig tegen de stroom in roeien, omdat we nu eenmaal al tamelijk ver opgeschoten waren met de vroegere topogids. Erg veel maakt het allemaal niet uit, omdat de GR's toch in twee richtingen gevolgd kunnen worden: bewegwijzering ter plaatse en kaartjes in de topogids staan daar borg voor.
Wij stappen vandaag van Zandhoven naar Oostmalle, en dat is een tocht van iets meer dan 21 km, waarvan 71 % (de TWQ) over onverharde of autovrije wegen. Die kleine 30 % asfalt en beton moet je erbij nemen, maar de rest is echt wel de exploratie waard: Hooidonkse Heide, Zoerselbos, de omgeving van 's-Herenbos, Wolfsschot en de parkachtige toestanden in Malle: ze volgen elkaar vrij snel op, zodat je de neiging hebt om de mindere stukken snel te vergeten. En ja, het Boshuisje bestaat nog altijd. Kaartje en foto's.

Het weer.
Van licht naar zwaar en dan weer naar licht bewolkt, maar altijd fris en matig winderig.

De stafkaarten.
16/2Z Zandhoven - 16/2N Zoersel - 16/1N Ranst en 8/6Z Malle

Hoe we er geraakten.
Het lijkt er nog altijd te vaak op alsof de maatschappijen voor OV zonder onderscheid er nog altijd op uit zijn om het hun gebruikers zo moeilijk mogelijk te maken. Vandaag speelt de afschaffing van de alternatieve terugreis opnieuw een rol en dat gekoppeld aan erg onoverzichtelijke documentatie van De Lijn (zeker als je een aantal mogelijkheden tegen elkaar moet afwegen) maakt het inderdaad allemaal erg complex. Als autobestuurder kun je indien gewenst vertrekken met een simpele draai van de contactsleutel (als je die nog hebt), als OV-gebruiker gaat een grondige studie aan de verplaatsing vooraf.
Uiteindelijk kiezen we gemakshalve voor een verbinding via Antwerpen; het bestaan van snelbussen tussen Antwerpen en Zandhoven en tussen Oostmalle en Antwerpen vereenvoudigt onze keuze enigszins.

Een beetje geschiedenis.
In het spoorboekje van 1936 vinden we Oostmalle terug als een belangrijk knooppunt van 4 tram- en ook al 2 buslijnen: Broechem - Zandhoven - Oostmalle, Antwerpen - Oostmalle - Turnhout, Oostmalle - Hoogstraten, Westerlo - Herentals - Oostmalle - Brasschaat en de buslijnen Antwerpen - Oostmalle - Turnhout en Antwerpen - Oostmalle - Hoogstraten - Merksplas.
Deze tramlijnen zouden de jaren 1950 niet overleven; zelfs de lijn Antwerpen - Turnhout zou worden verbust, ontegensprekelijk een historische vergissing, maar perfect in lijn met de geest van de tijd. Heraanleg van de tramlijn zou nu ongetwijfeld verzanden in ontelbare bezwaren die heropening voor het jaar 2500 weinig waarschijnlijk maakt.

De vervangende buslijnen doen inderdaad wat van hen verlangd wordt: zo goed mogelijk de oorspronkelijke tramlijnen vervangen. In de jaren 1970 zien we in Oostmalle bussen vertrekken van de lijnen 40 (naar Hoogstraten), 41 en 41B, het koninginnestuk naar Antwerpen en Turnhout, 44 naar Lille via Wechelderzande en 60 (Antwerpen - Oostmalle via Brecht). Die nummering leeft eigenlijk nog altijd voort, zij het in een gewijzigde vorm.

In het begin van de 21ste eeuw vinden we dan ook nog lijnen 40, 44 en 60 terug. De trage lijn 41 is ondertussen aangevuld met (snel)lijnen met nummers als 41.0, 41.1, 41.3, 41.4 en 41.7.

Die lijnnummers met punt was gelukkig geen lang leven beschoren: met de invoering van de basismobiliteit werd er komaf mee gemaakt, en zien we het ontstaan van een hele reeks nieuwe nummers: 400, 401, 408, 409, 410, 411, 413, 414, 417, 419, 431, 440, 449, 607 en 629. Daarbij werd het principe gehanteerd dat de eerste twee cijfers naar de basislijn (40, 41) verwijzen en het laatste cijfer naar de verschillende varianten. Overigens is de situatie minder riant dan je zou denken: de meeste lijnnummers verwijzen naar schooldiensten; eigenlijk zijn het alleen de lijnen 410, 417, 429 en 440 die een goed tot zeer goed gestoffeerde dienstregeling hebben.

Vandaag is die lijst nog langer geworden. Ergens valt het te begrijpen dat De Lijn probeert om het onderscheid tussen alle lijnen en hun varianten aan de hand van het nummer duidelijk te maken, maar of je een plattelandsgemeente als Oostmalle met niet minder dan 18 lijnnummers moet zegenen durf ik toch in twijfel te trekken. Zelf heb ik een hele zoektocht moeten ondernemen, omdat we Oostmalle nu eenmaal konden bereiken uit de treinstations Herentals, Antwerpen-Berchem, Antwerpen-Centraal en Turnhout. Met de pdf's van De Lijn is dat bijna onbegonnen werk geworden en de suggesties van de planners vertrouw ik zo goed als nooit. (Eigenlijk lijkt het er wat op dat overstappen voor De Lijn een beker is die ze liever aan zich voorbij zien gaan…)

Dat we uiteindelijk voor Antwerpen-Centraal hebben gekozen, heeft 2 redenen: het overzicht behouden en een alternatieve terugreis vermijden. Overigens viel het door het bestaan van 2 snellijnen nog best mee.

De verbinding.

En wat we beleefden.
We hebben dit jaar onze portie vertragingen en andere perikelen al gehad, maar vandaag loopt alles weer van een leien dakje. IC 3207 rijdt zelfs zo stipt, dat we zelfs met IC 4508 mee kunnen i.p.v. met de ingecalculeerde IC 3309 naar Essen, maar qua materieel brengt dat weinig soelaas. Beide treinen bestaan uit desiro's, en even moeten we zelfs tegen de wand van de stuurpost op 2 zitjes plaats nemen. Ik vermoed dat varkens bij gereglementeerd vervoer over meer ruimte beschikken dan wij; bovendien reizen varkens zelden met rugzakken, die ze aan het eind van hun reis toch niet nodig hebben. Gelukkig komen er al in Brussel-Centraal vier zitjes vrij. We zijn er als de kippen, die tegenwoordig ook recht hebben op een bepaalde ruimte, bij. In Brussel-Noord stapt een drietal op: zij nemen het andere kwartet plaatsen in. Een Canadees uit Ontario is duidelijk een regelmatig treingebruiker, zowel thuis als hier. Je gelooft het of niet, maar hij verkondigt aan zijn metgezellen zijn bewondering voor onze treinen en voor het Antwerpse Centraal Station, dat ze weldra in het vizier zullen krijgen. Dat de restauratie zo lang geduurd heeft, is duidelijk geen bezwaar voor de Canadees, integendeel: hij is duidelijk opgetogen over het uiteindelijke resultaat. Zo zie je maar…

We hebben tijd genoeg (zeker met de 4508 die nochtans twee minuten tijd verliest tussen Berchem en Centraal) om naar het Rooseveltplein te stappen. De elektronische aankondigingsborden zijn zo dood als pieren en dat duurt dus al maanden, zo niet jaren. Van de grootheidswaan waarmee Vlamingen verkondigen dat wat we zelf doen, we beter doen is hier alvast in de hoofdstad met hoofdkwartier niet veel te merken. Opnieuw valt het op hoe weinig reizigers hier eigenlijk hun abonnement tonen. En hoe stoïcijns de chauffeurs daarop reageren. Bij deze kan er toch een bedankje af als ik mijn kaart toon. De reis die dus deels langs de autoweg voert, verloopt wel vlot. Aan de halte Zandhoven Dorp - qua ruimte-inname ongetwijfeld een van de efficiëntste van het land - staat een 411 te wachten.

Voor de terugreis kiezen we opnieuw voor een snelbus. De standaardbus zit helemaal vol, op een tweetal plaatsjes op de schavuitenbank achteraan na. De populatie bestaat trouwens bijna uitsluitend uit schavuiten. Hun dagje Turnhout zit erop. Na 2 halten komen er gelukkig enkele plaatsen vrij. Je vraagt je af of deze standaardbus nu echt het aangewezen materieel is, al kunnen het toeval en de vakantie - anders liggen de lieverdjes al bijna in bed - ook een rol spelen. Wat ook nu weer opvalt, net als vanmorgen, is dat deze snelbussen in Antwerpen zelf veel gebruikt worden voor een of twee halten. Het mag natuurlijk, maar het is maar de vraag of je dat plaatselijk verkeer met snelbussen moet verwerken.

En dan hebben we ons nog eens een ritje in de Benelux voorbehouden. Vroeger zou dit een heel gewone rit geweest zijn - de echte traktaties bestonden toen uit treinen als de Memling, of de internationale treinen op de lijnen 161 en 162, maar vandaag is zelfs de Benelux al een buitenbeentje. We zitten in het stiltecoupé: tussen Antwerpen-Centraal en Antwerpen-Berchem is het aangrenzende coupé bezet door 2 bakvissen, waarvan je nochtans stilte zou kunnen verwachten… Even later zal NS-treinpersoneel in het vrijgekomen coupé plaatsnemen; ze zullen haast onophoudelijk praten tot Brussel-Noord. Onze controle bestaat in een vriendelijk knikje: we moeten er wel bijzonder vertrouwenwekkend uitzien.

Na de toch wel aangename rit, belanden we ten slotte in de break van IC 1741 die al niet meer doorrijdt naar Quiévrain. Nu ja, Halle is ver genoeg voor ons. We komen er met een te voorziene vertraging van één minuut aan, maar kunnen terugblikken op een dag met redelijk performant OV en een mooie wandeling.

De treinlectuur.
Charles DICKENS, A tale of two cities. Het heeft wat geduurd voor de roman echt loskwam - helemaal in de traditie van de 19de eeuw - maar nu komt er stilaan vaart in, en worden de karakters van de verschillende personages en de daarmee verbonden intriges stilaan duidelijk.

Wilkie COLLINS, De vrouw in het wit.

Een scheutje oprisping.
Burn-out: (net dat ietsje) meer willen dan je kunt, soms ook op professioneel vlak. Onslow had er geen last van…

11-04-2017 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
De folder met (gelukkig!) gedetailleerde kaart heet Over hoogplateaus en door weidse Ardeense bossen en is blijkbaar ontstaan uit de samenwerking van een aantal S.I.'s. Wij stappen vandaag van La Roche naar Baconfoy, bijna 15 km ver, langs bossen en weiden. Het begint allemaal met een erg stevige klim uit de vallei van de Ourthe, wat de route tijdelijk erg zwaar maakt, maar achteraf kun je het als wandelaar wat rustiger aan doen. De TWQ bedraagt 62 %, alle andere wegen zijn rustige asfalt- of betonwegen met weinig of geen autoverkeer. Let op: de route is niet bewegwijzerd! Vandaar dat het kaartje misschien wel onontbeerlijk is. Goed om weten: als je niet houdt van het standaardkaartje kun je via kaart ook andere kaarten (bijv. de topografische kaart van het NGI) visualiseren.

Hives

Meer foto's op deze plaats.

Het weer.
Betrokken, koud en matige wind.

De stafkaarten.
60/2 N La Roche-en-Ardenne - 60/2 S Ortho - 60/1 S Champlon - 60/5 N Tenneville

Hoe we er geraakten.
La Roche verdient betere verbindingen met de buitenwereld dan het vandaag heeft: lijn 15 uit Marloie is het snelst, maar rijdt weinig frequent, iets beter gaat het met lijn 13 uit Melreux, maar dan komt er een extra treinrit uit Liège of Marloie bij. Bovendien is de overstap uit Liège in Melreux-Hotton weinig betrouwbaar. Uit Baconfoy raken we in Marloie met lijn 1, maar ook die lijn wordt niet frequent bediend, en de laatste rit van de dag rijdt al om 16:53.

Een beetje geschiedenis.
Ik gooi het deze keer eens over een andere boeg, en probeer de evolutie in de bediening van het toeristische La Roche tussen 1977 en 2017 te duiden.
Een eerste vaststelling: de lijnen 13, 15, 49, 55 en 59 bestaan nog altijd, aangevuld met schooldiensten met ingewikkelde nummering (13/2, 13/3 en 15/2). Dat wijst al op een belangrijke verschuiving: waar in de jaren 1970 de kaart van het toerisme nog volop getrokken werd, lijkt de toerist nu gedegradeerd tot persona non grata. Dat blijkt ook uit de rijperiodes: in de jaren 1970 werd een opdeling gemaakt tussen juli/augustus en de rest van het jaar: in de vakantiemaanden werden de diensten versterkt. Nu wordt het onderscheid schoolperiode/vakantie gemaakt, met een duidelijk ingekrompen bediening tijdens de toeristische perioden.
Dat blijkt trouwens ook uit het verdwijnen van een aantal lijnen: zo reed lijn 10 in juli en augustus tussen Liège en La Roche (met een dienstregeling die duidelijk op een toeristisch uitje naar La Roche gericht was). Nog opvallender is het compleet verdwijnen van zogenaamd toeristische rondritten, genummerd 48, 52, en 56. Die reden in een ruime zomerperiode, als het aantal deelnemers voldoende is. Wat je je daarbij voor moet stellen, is niet duidelijk, evenmin als de vertrekuren en de mogelijkheden om onderweg aan te sluiten. En was twee reizigers voldoende? Andere lijnen met enig toeristisch potentieel zagen hun bediening trouwens ook drastisch ingeperkt: dat geldt met name voor lijn 49 La Roche - Ortho - Baconfoy, die eerst beperkt werd tot Ortho en vandaag eigenlijk onbruikbaar is geworden, tenzij voor de schaarse scholieren die uit de al even schaars bevolkte dorpjes van en naar La Roche gevoerd moeten worden.

Laat ons dan even lijn 15 van dichterbij bekijken, want dat is uiteindelijk de lijn die we vandaag (ook) gebruiken.
In de jaren 1970 moest je het buiten de maanden juli en augustus stellen met 3 ritten (op zondag 2), en een bijkomende marktrit op de eerste en de derde maandag van de maand. De eerste bus vertrok om 9:00, de laatste om 18:25, ook op zaterdag en zondag. In juli en augustus werd dat aantal opgetrokken naar een nog altijd bescheiden 5 ritten, alle dagen van de week, tussen 8:07 en 18:25.
Vandaag is de weekenddienst volledig opgedoekt en van maandag tot vrijdag rijden er 4 bussen, die op woensdag enigszins anders ingezet worden. De eerste bus vertrekt om 10:40, de laatste om 16:40.
We kunnen dus stellen dat lijn 15 er nog niet eens zo bekaaid af komt: de hevigste klappen zijn voor lijn 15 gevallen op het gedeelte La Roche - Houffalize, dat o.a. het mooie Nadrin bedient, maar dat is een ander verhaal. Wel duidelijk is dat de TEC-Luxembourg de toeristen compleet vergeet: wie, zoals wij, een beetje tegen beter weten in, toch gebruik wil maken van hun diensten, kan zich maar best aanpassen. Het enige positieve is dat dit in deze regio nog min of meer kan; in veel andere regio's is de bus gewoon uitgesloten voor vrijetijdsgebruik.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Het gebeurt af en toe nog wel eens, een zo goed als zorgeloze treinuitstap. Ik zou natuurlijk kunnen schrijven dat IC 2108 alweer achter de S 3958 in vertraging zat, en dat er geen controle kwam tussen Halle en Marloie (125 km!), maar ja. Uit gegevens van mystery shoppers blijkt dat amper 2 op 3 reizigers gecontroleerd worden. Dat verbaast me niets. Vier op vijf lijkt me een streefdoel, terwijl 10 op 10 een onverwezenlijkbaar ideaal is: sommige ritten zijn nu eenmaal te kort voor controle.
Ook de terugreis verloopt vlot, ondanks de 4 minuten vertraging bij vertrek in Marloie. Deze tbg is wel bij de pinken. Hij loopt een viertal keer door zijn trein en lijkt wel alomtegenwoordig. Tussen Brussel en Halle komt er weer geen controle.

In Marloie ligt ARIbus plat. Aansluitingen blijven het zwakste element van het OV en er is eigenlijk ook niemand die erom maalt: niet de chauffeurs, niet de politici, die misschien niet eens weten wat dat bakje daar hangt te doen. Alleen de installateurs lijken van het systeem te profiteren, de reizigers in geen geval, want die vertrouwen het boeltje al lang niet meer. Op infotec.be heb ik gelezen dat er een omleiding is op weg naar La Roche, voor de lijnen 13 en 15. Het bijgevoegde kaartje maakt duidelijk dat we wel wat vertraging zullen oplopen, maar dat we voor de rest zonder problemen in La Roche zullen geraken. Net buiten Marche stappen 2 meisjes in die naar Beausaint moeten, dat normaal niet door deze bus bediend wordt; maar door de omleiding zal dat wel gebeuren. Je moet het maar weten - en eigenlijk kon dat ook, want in de mededeling over de omleiding staat dat alle halten op het traject bediend moeten worden.
De terugrit uit Baconfoy begint met 7 minuten vertraging, maar uiteindelijk bereiken we Marloie met 4 minuten vertraging. Eigenlijk is deze bus goed beklant, en het is onbegrijpelijk dat de TEC nog nooit heeft geprobeerd om uit te zoeken welke lijnen potentieel hebben. Al heeft het natuurlijk niet veel zin die lijnen (die er zeker zijn) op te lijsten en dan bij gebrek aan geld alles bij het oude te laten.

De treinlectuur.
Charles DICKENS, A tale of two cities. Londen en Parijs, aan de vooravond van de Franse Revolutie.
Wilkie COLLINS, De vrouw in het wit.

Een scheutje oprisping.
De winkelkarquiz, veruit het meest verachtelijke moment van de avond: consumentisme op zijn best van niets ontziende deelnemers die met ongeziene hebberigheid hun kar proberen te vullen. Ik juich altijd als het mislukt…

06-04-2017 om 00:00 geschreven door overweg13