De wandeling.
De folder die ons vandaag inspireert heet eenvoudigweg Promenades en werd destijds - de kaart is meer dan 30 jaar oud! - uitgegeven door het S.I. de Hotton-sur-Ourthe. We volgen wandeling 22 die vertrekt in Hampteau en ons naar Hamoul, Waharday en Menil-Favay brengt. Bijna 12 km lang is ze, en de TWQ haalt nauwelijks 14 %: ze loopt grotendeels over asfalt en beton, al maken de soms ongelooflijke vergezichten veel goed. Voor die 14 % staat een kort maar mooi traject door het Bois de Waha in. Van de oude bewegwijzering zijn hier en daar nog restanten te vinden. Ondertussen lijkt de wandeling vervangen door een nummer 13, bewegwijzerd met gele ruiten, maar beide lopen lang niet altijd samen.

Enkele foto's vind je hier, maar bekijk alvast deze twee.

Op deze plek stond vanouds deze kapel en de toeristische dienst heeft het goede idee gehad om hier op de hoogte ook een erg goed verzorgde picknickplaats in te richten, al was het er wel erg koud. Notre-Dame des Champs wordt hier aanbeden.

Op de achtergrond ligt het Bois de Hampteau; op de voorgrond mogelijk resten ervan…

Het weer.
Fris en winderig, maar zo goed als helder. Het lijkt wel alsof de winter dit jaar in de lente valt; hier en daar vonden we zelfs nog wat sneeuwresten.

De stafkaarten.
55/5N Hotton en 55/5S Marcourt

Hoe we er geraakten.
Hampteau wordt bediend door buslijn 13 Melreux - La Roche. Met wat goede wil kun je dit een goed bediende buslijn noemen, maar toch zijn de hiaten soms vrij groot. We geven de voorkeur aan een tamelijk vroege verbinding omdat we dan eventueel terug kunnen vallen op een bus van een uur later.

Een beetje geschiedenis.
De geschiedenis van tram- en buslijn kwam al ter sprake in deze bijdrage van 30 juni 2015 toen we één dorp verderop - in Rendeux - stapten.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Eigenlijk is er maar één reden om de L-trein van 6:58 te nemen en niet de IC van 7:03 en dat is de extra marge van 7 minuten in Brussel-Zuid. Voor de rest zit de L 1555 zo goed als vol, ook in de zogenaamde eerste klasse helemaal achteraan, al zitten daar ook reizigers die niet de moeite nemen om de schaarse vrije zitjes, voornamelijk in de multifunctionele ruimte, op te zoeken. Het is P 7512, die later als IC naar Namur en Liers rijdt, die ons met 2 minuten vertraging opzadelt. Maar de rit naar Brussel-Zuid verloopt vlot.
Dat kan trouwens ook gezegd worden van de IC 91, die zijn laatste weken beleeft, want vanaf 4 april verdwijnt deze internationale verbinding. Ik ben benieuwd of de vervanger (IC 2107) met hetzelfde riante internationale materieel (I10 en I6) blijft rijden. In Brussel-Luxemburg vertrekken we met 1 minuut vertraging, wat echt wel een succes te noemen is: zelden gebeurt de doortocht van Brussel en dan vooral de NZV zo vlot. Pas tussen Namur en Ciney zullen we wat echte vertraging oplopen, en dan nog: in Assesse is het wachten op de tegenligger IC 2130 die uit Ciney vertrokken is met 7 minuten vertraging. Een deel daarvan wordt doorgerekend aan onze IC. In Assesse horen we ook de boodschap die we al net voor Ottignies bij een stilstand in volle baan hoorden: dit is geen voorziene halte, probeer dus niet uit te stappen. Ook dit zal binnenkort vermoedelijk tot de historie van de lijn 162 gaan behoren als de laatste internationale trein hier zijn laatste kilometers bolt met internationaal materieel waarvan de deuren tegen lage snelheid gelost worden. Vier minuten vertraging vallen ons te beurt en die zullen we ook noteren bij aankomst in Marloie, waar het laatste rijtuig nog net aan het perron komt. Tussendoor hebben we ook nog gemerkt dat de overweg in Ciney is afgeschaft. Spijtig genoeg heb ik niet gezien welke oplossing hier voor fietsers en voetgangers is uitgedokterd, als dat al gebeurd is, want er is nog altijd zwaar materieel ter plaatse.
Op spoor 1 staat een klassiek tweeledig stel te wachten als L 5581. Deze stoptreinverbinding is wel deels op desiro's overgeschakeld, maar we hebben geluk. Het stel ziet er zelfs aan de buitenzijde behoorlijk proper uit, al zal in Melreux-Hotton blijken dat de andere zijde grondig bekliederd is. Sneu voor fotografen die toevallig aan die kant hebben postgevat.
Het station van Melreux-Hotton is van alle storende elementen ontdaan: open loketten, zitbanken in een verwarmde ruimte. Alleen wat gedateerde publiciteit is aan de machtige hand van de opruimers ontsnapt. Het gebouw dateert uit de jaren 1970 en in deze omstandigheden zal het de pensioengerechtigde leeftijd nooit bereiken.

Een tiental minuten voor het vertrekuur zien we al een bus van lijn 13 naar La Roche komen aan rijden, maar de chauffeur heeft blijkbaar net op tijd gezien dat er reizigers staan te wachten en dus verandert hij zijn film snel naar hors service. Stel je voor dat die twee reizigers de rust komen verstoren. Tenslotte zien ze er echt vervaarlijk uit, met hun wandelstokken. We vertrekken met 2 minuten vertraging.

Terwijl we op de bus voor de terugrit zitten te wachten, arriveert een wagentje van de TEC met twee controleurs aan boord. Het is een hardnekkige restant uit de NMVB-tijd: één zal controleren, de andere zal met de auto de bus volgen. Erg efficiënt is het niet: in veertig jaar zijn we hoop en al 4 keer gecontroleerd. Het verbaast me dan ook niet dat ik in een onlangs ingevulde enquête over de nieuwe Mobibs de vraag kreeg of ik sinds de invoering ervan al gecontroleerd was.
Ik heb een haatverhouding met alles wat touchscreen heet en dus ook met de hele ontwaardingsprocedure; de aanwezigheid van een controleur doet me extra op mijn hoede zijn. Het grote probleem met Mobibs die geladen zijn met meerrittenkaarten is dat je nauwelijks enige controle hebt over wat je hebt uitgespookt. Ik tik braaf op choisir mon titre, kies Next, want Hampteau ligt in de zone Hotton, en probeer dan een tweede reiziger toe te voegen. Daarvoor moet je op +1 drukken, wat ik ook doe, maar blijkbaar ben ik met de Mobib te dicht bij de toch wel erg gevoelige ontwaarder geweest. Het gaat allemaal zo snel dat ik echt niet weet of ik voor één of twee betaald heb, maar ik vermoed het ergste. Of nee, het ergste is dat je niet weet wat je betaald hebt en dat je ook niet de kans krijgt om eventueel nog wat bij te betalen: de ontwaarder is onverbiddelijk: je hebt betaald, en maak je nu maar uit de voeten. Ook dat was trouwens een vraag in de enquête: of je al problemen gehad had met medereizigers omdat je te traag was. Ja dus, maar ik kan je verzekeren dat je niet echt de kans krijgt om traag en doordacht te ontwaarden. Het is duidelijk allemaal afgestemd op abonnees die eenvoudigweg hun Mobib in de buurt van de ontwaarder houden en meteen de verlossende toon te horen krijgen. Het minste wat je zou verwachten is dat ter conclusie nog even verschijnt wat je betaald hebt én dat je eventueel nog de kans krijgt om een correctie aan te brengen.
Ik weet dus echt niet goed wat ik ervan moet denken. De controleur komt meteen: ik hoor de verlossende biep, maar dan vraagt hij de kaart van mijn vrouw. Ik maak hem duidelijk dat ik +1 gedaan heb, en dat de ontwaarding dus met dezelfde Mobib gebeurd is. Hij verontschuldigt zich door te mompelen dat hij dacht dat het een abonnement was, houdt de Mobib een tweede keer tegen zijn apparaatje, en alles lijkt oké. Ik vermoed eigenlijk dat hij zelf niet precies weet wat er op zijn schermpje moet verschijnen. Maar we krijgen zijn goedkeuring en hij zet zijn controle verder.
Ondertussen houden we ook de lichte vertraging van deze bus in het oog. Met 8 minuten aansluitingstijd kan de minste hapering problematisch zijn, maar de aansluiting lukt wonderwel.

Zo slagen we erin vandaag de hele lijn 43, die eigenlijk toch niet zo vaak op ons palmares voorkomt, af te rijden, want in wezen zetten we onze reis van deze morgen verder, richting Liège dus. Ook nu maakt een tweeledig stel de dienst uit. Tussen Bomal en Hamoir rijden we op tegenspoor, maar tot Angleur rijden we stipt van station naar station. Die minuut vertraging lopen we dus op bij het naderen van Liège-Guillemins.
De komst van de treinbegeleider in IC 538 wordt ons aangekondigd door de verhuis in allerijl naar voor de grijsrijder met tweedeklasbiljet of zwartrijder zonder biljet geschiktere oorden. Dat is pas het echte profitariaat. In de nieuwe M7 krijgen de eersteklasafdelingen leren zetels en geluidswerende schermen en dat kan alleen maar toegejuicht worden, maar laat men toch maar eens echt werk maken van controles die dit soort toestanden moeten verhelpen. Het is echt niet fair om dit allemaal met de mantel der liefde te bedekken.
Traditiegetrouw valt er over ons laatste treinritje naar Halle niet zo heel veel meer te vertellen. Het stel M6 wordt gesleept door de 1857 die ook al het slachtoffer is geworden van ruige tags. We vertrekken met 1 minuut vertraging in Brussel-Zuid - toch bijna ondenkbaar vóór december 2014 - maar zoals wel vaker strooit de stoptrein roet in het eten, ook al heeft die maar 4 minuten vertraging. Blijkbaar is er echter meer aan de hand, want we komen in Halle aan op spoor 5 i.p.v. spoor 3. Tijdens het uitstappen horen we de onheilspellende boodschap dat deze trein niet zal stoppen in Edingen en Silly. Vandaar. Boosdoener is een seinstoring tussen Edingen en Halle die blijkbaar een drastische omlegging vergt. Dat valt des te meer op omdat een storing op dit deel van lijn 94 nog net geen dagelijkse kost is. En des te pijnlijker is omdat ik dit nog altijd als het stukje spoorweg beschouw waarop ik extralegale rechten heb: tussen 1955 en 1967 ontbolsterde hier mijn liefde en interesse voor alles wat met treinen te maken had en heeft. Elke storing op dit baanvak beschouw ik dan ook als een persoonlijke aanval… Controle achteraf zal me leren dat de omlegging via Jurbise niet eens zo veel extra vertraging heeft opgeleverd. En dat de storing waarschijnlijk al verholpen was voor de IC in Ath aankwam…

De treinlectuur.
Zsuzsa BÁNK, Die hellen Tage. Ongetwijfeld een van de beste romans die ik in de laatste jaren gelezen heb. Eentje die je na 540 bladzijden met spijt weglegt. Helemaal volgens de regels van de romankunst, maar dan op zo een manier uitgewerkt dat alles spontaan lijkt te gebeuren en niet gegoten is in een strakke structuur.
Monika van PAEMEL, Het gezin van Puynbroeckx.