De wandeling.
Bij de meesten overheerst ongetwijfeld de indruk dat de provincie Henegouwen in de eerste plaats grijs en vuil is. Oude industriesteden als Mons, La Louvière en Charleroi dragen bij tot dat negatieve beeld. Wie wat verder kijkt dan zijn neus lang is, komt echter al snel tot de vaststelling dat er heel wat wandelmogelijkheden zijn, o.m. in de Laars van Henegouwen. Maar er is meer dan dat: we stapten vandaag een parcours dat zich grofweg tussen Mons en La Louvière situeert, langs GR 412, le Sentier des Terrils. Alweer een tiental jaren geleden haalden de Waalse GR's de nationale pers met de inhuldiging van dit pad; het werd een van de vaakst vermelde GR's in alles wat zich met wandeltoerisme bezighield. Het stuk dat we vandaag volgden is zonder meer van een uitzonderlijke klasse: met een TWQ van 79%, vaak bos- en veldwegen, scoort de GR op zich al hoog, maar ook het landschap (voornamelijk landbouwgebied) mag er zijn. De altijd aanwezige terrils vullen de achtergrond in en herinneren ons aan een rijk Waals verleden dat hoofdzakelijk stoelde op het bovenhalen van het zwarte goud. We stapten van Saint-Symphorien tot Trivières en die liggen dik 18 km van elkaar. Wie eens verrast wil worden, moet deze tocht op het programma zetten. Foto's vind je hier en voor het kaartje kun je hier terecht.

Net voorbij Boussoit lopen we een eindje langs de Haine. De indrukwekkende viaduct op de achtergrond lag in een industrielijn naar de Terril Marie-José.

Mooie veldwegen en terrils: de hoofdbrok van vandaag.

Het weer.
Licht tot half bewolkt, bij een zeer aangename temperatuur.

De stafkaarten.
45/8 N Saint-Symphorien - 46/5 N Péronnes

Hoe we er geraakten.
Erg moeilijk was het deze keer niet: vanuit Mons rijdt er elk uur een bus van lijn 22 naar Binche en die bedient de halte Saint-Symphorien (Écoles of Entrée du Village) en uit Trivières (Tondrée) rijdt er minstens één bus per uur naar La Louvière. Het echte probleem situeert zich op tarifair gebied: met een wandeling zo dicht bij huis zou vertrekken na 9:00u met een seniorenbiljet geen probleem mogen zijn, maar de NMBS houdt halsstarrig vast aan het verdwijnen van de alternatieve terugreis. Dat zou in dit geval een biljet naar Mons en terug van La Louvière geweest zijn. Beloften korte tijd na het verdwijnen van deze interessante mogelijkheid (zeker voor wandelaars - denk aan de door de NMBS zelf ondersteunde Groene Haltes!) worden nog altijd niet nagekomen en dus bevinden we ons in een toestand van wettige zelfverdediging. Het wordt een seniorenbiljet naar Havré dat krek halfweg tussen Mons en La Louvière ligt.

Een beetje geschiedenis.
Het wordt een stukje persoonlijke geschiedenis vandaag, een poging tot reconstructie van een familiebezoek ergens in de jaren 1950. Je moet weten dat een broer van mijn grootmoeder (en doopmeter) langs vaders zijde naar Trivières uitgeweken was op zoek naar werk in de mijnen, nog voor de Italianen werden geïmporteerd om het vuile en gevaarlijke werk op zich te nemen - zware beroepen bestonden toen nog niet.
Ik herinner me dat we eens op bezoek gingen. Om me al de details te herinneren was ik toen nog te jong en nu al te oud, maar het moet een hele onderneming geweest zijn: vertrekken met de autorail van de halte Gooik Zwartschaap naar Leerbeek Stelplaats, daar overstappen op de autorail naar Edingen en daar de trein nemen naar La Louvière-Bouvy. Dan opnieuw de tram op, tot wat vandaag de halte Saint-Vaast Caissier is en dan te voet tot in de Rue Franklin Roosevelt. De trambedding hebben we op de wandeling tegen het einde aan nog twee keer gekruist en de haltes Caissier en La Louvière Ancienne Gare de Bouvy worden nog altijd bediend. Geen wonder dat ik vandaag nog altijd de meest onwaarschijnlijke verbindingen in elkaar flans…

De verbinding.

En wat we beleefden.
Eigenlijk is de aansluiting trein/bus ruim genoeg om ons niet te veel zorgen te hoeven maken over de vijf minuten vertraging waarmee IC 1730 in Halle vertrekt. Vooral tussen Halle en Braine-le-Comte gaat het sneller dan voorzien, maar aan OW73 wordt gewerkt en daarvoor geldt een snelheidsbeperking tot 60 per uur. Meer dan 2 minuten vertraging bij aankomst in Mons tekenen we weliswaar niet op.

In Mons raakt het nieuwe station maar niet klaar en dat heeft ook gevolgen voor het busstation. Bij het containerstation staat wel aangeduid welke buslijnen dit bedienen - en dat zijn er heel wat - maar we hebben het raden over precieze vertrektijden. Dus stappen we naar het 200 meter verder gelegen echte busstation op de Place Léopold, maar daar hangt een plannetje uit dat niet zo duidelijk is. Gelukkig ligt de TEC vlakbij en daar worden we op vriendelijke wijze geholpen: bus 22 vertrekt rechtover de Lunch Garden. Daar staat trouwens al bijzonder veel volk te wachten, voornamelijk studenten, van wie sommige met pak en zak. Er komt een gelede bus aangereden waarin het grootste deel van de reizigers verdwijnt en wij dus ook, maar net op dat moment zien we achter deze eerste bus een tweede bus arriveren en die draagt wel het nummer 22. In eerste instantie is het aantal reizigers beperkt, maar dat verandert bij elke halte in het Bergense centrum. Dat leidt tot 3 minuten vertraging, zonder veel ergs overigens.

Voor de terugrit staan we bij de halte Trivières Tondrée, eerst aan de verkeerde kant. De halteborden lijken gloednieuw, maar of ze ook helemaal correct zijn? Op Street View ontbreken de borden trouwens helemaal. De dienstregelingen die aan de halte hangen zijn vervallen: sinds 16 april 2018 zijn de dienstregelingen hier grondig gewijzigd, maar tijd om de correcte blaadjes aan de halte op te hangen, is er nog niet geweest. Een tiental dagen per jaar staken bevordert de efficiëntie niet. Bovendien is carnaval toch ook al een tijdje voorbij, maar de omleidingen daarvoor hangen afgebleekt aan de haltepaal. Dergelijke nonchalance is niet bevorderlijk om nieuwe klanten aan te trekken. In La Louvière moeten we er uit bij de halte Gazomètre, destijds de eindhalte van de koelbloedig vermoorde tramlijn 90. Van een tram kun je nog verwachten dat die niet tot net voor het treinstation kan komen, maar nu doen ook de bussen dat niet meer: alle halten op het busstationnetje voor La Louvière-Centre zijn afgeschaft.

La Louvière-Centre vertoont trouwens in zijn geheel een troosteloze aanblik: je moet langs een zij-ingang binnen: lokettenzaal en vroeger buffet zijn gesloten. IC 3416 naar Turnhout bewijst nog maar eens dat de meeste vertragingen op de verbinding Binche - Turnhout NIET op de Waalse spoorlijnen ontstaan. Voor de rest staat de loop van deze trein in het licht van werken: in Marche-lez-Ecaussinnes wordt een overweg vernieuwd (maximum 40) en in Ecaussinnes komen we aan op spoor 3, want spoor 2 wordt verbeterd, o.m. met verhoogde perrons. (Dat is alleszins beter dan wat we zagen in La Louvière, waar spoor 4 is uitgebroken.) En op lijn 269 naar Feluy is de snelheid beperkt tot 20 km/u, niet meteen een groot probleem, gezien de korte lengte van deze lijn, maar wel symptoom van onderliggende problemen.)

De treinlectuur.
Umberto ECO, Het nulnummer.
John LANCHESTER, Kapitaal.

Een scheutje oprisping.
1. Waar halen marketeers het lef om te beslissen wat goed voor ons is?
2. Nu hadden we nog eens een overheidsbedrijf dat zijn tentakels uitstrekte tot in het kleinste dorp en dat elke dag opnieuw, het is weer niet goed.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPECK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.