De wandeling.
Van GR 512 zijn we al aan versie 3 toe, als ik me niet vergis, en vandaag beginnen we nog eens van voren af aan: we stappen van Diest naar Tielt, bijna 20 km ver. De GR is in vergelijking met de vorige keer grondig omgewerkt: ze begint nu met een grondige vorm van zachte sightseeing in het garnizoensstadje Diest, met een drietal parken, een Begijnhof en enkele aangename smalle straatjes. Het kaartje maakt duidelijk wat ik bedoel. Voor je het weet heb je zo 5 km in de kuiten en dan pas begint de echte GR die ons door de golvingen van het Hageland voert. De GR vermijdt kundig alle woonclusters en dat resulteert in een erg rustige tocht, met spaarzaam weinig bos maar veel akkers en weiden. De TWQ bedraagt 57%, wat erop wijst dat we toch wel vrij vaak gebruik kunnen maken van onverharde veld- en voetwegen; uiteraard dragen ook de parken in het begin hun steentje bij tot dit redelijke cijfer.
De foto's. Bekijk alvast de volgende twee:

Het weer.
Weertechnisch gesproken zwaar bewolkt, maar het ging voornamelijk over cirrusbewolking waar de zon veelal vlot doorheen scheen. Eigenlijk was het met 27° al te warm om aangenaam te stappen; soms was het ook drukkend.

De stafkaarten.
25/5N Diest - 24/8N Scherpenheuvel-Zichem - 24/8Z Bekkevoort. Je kunt ook de nieuwe kaart 25/5-6 Diest op1:25.000 gebruiken en de wat verouderde 24/7-8 Aarschot - Scherpenheuvel-Zichem.

Hoe we er geraakten.
De heenreis kondigt zich gemakkelijk aan; uiteraard gebruiken we de rechtstreekse trein tussen Brussel en Diest. Voor de terugreis komt er een busrit bij: de GR kruist de buslijn 370 ter hoogte van de halte Blerenbergstraat. We zouden trouwens vandaar uit ook vlot de enkele honderden meters naar de stelplaats van Tielt kunnen stappen. Die bus brengt ons naar Leuven Station, vanwaar uit we opnieuw rechtstreeks naar Halle kunnen.

Een beetje geschiedenis.
We eindigden vlak bij de stelplaats van Tielt en kruisten net voor het einde van onze tocht zelfs de vroegere loop van de tramlijn naar Aarschot die in een wijde boog de Blereberg ontweek.
Tielt was/is een typische stelplaats van De Lijn, op het platteland, met aansluitingen tussen tramlijnen die naar belangrijkere steden voerden, in dit geval Leuven, Diest, Aarschot en Tienen. Dat patroon bestaat vandaag eigenlijk nog altijd, al is het ondertussen aangevuld met veel schoollijnen, enkele andere gewone lijnen en een enkele snelbus.
Tielt kreeg zijn tram al in 1893/1894, zij het dat de lijn Leuven - Diest op dat ogenblik de enige lijn was. Het was wachten tot 1897 op de verbinding met Aarschot en een jaar later werd ook de lijn naar Tienen ingehuldigd.
Typisch voor de desastreuze politiek van de jaren 1950 was de elektrificatie van de lijn Leuven - Diest in 1952 - amper één jaar werden de lijnen naar Aarschot en Tienen verbust en tien jaar later werd de geëlektrificeerde lijn gesloten. Zoals op veel andere plaatsen kon de elektrificatie de levensduur van de lijn nauwelijks rekken.

In het spoorboekje van 30.9.1962 vinden we dan ook een tabel 603 Leuven - Diest en een tabel 598 Tienen - Aarschot terug. Uit latere busboekjes leren we dat de lijnnummers 14 (Leuven - Diest) en 15 (Aarschot - Tienen) toegekend werden. Die 14 is ondertussen 370 geworden, de 15 werd 390. Beide basislijnen werden tijdens de bloeiperiode van De Lijn aangevuld met school-, markt- en sneldiensten. Uit die busboekjes leren we ook dat er nog een lijn 19 reed (Tienen - Hoeleden - Waanrode - Tielt) en een lijn 20 (Leuven - Binkom - Tielt - Waanrode - Diest).

De omgeving van de Tieltse stelplaats in de jaren 1930.

De verbinding.

En wat we beleefden.
IC 3408 is voorzien op een groep van 41 personen, al zij het eerder persoontjes, die mee rijden van Halle naar Brussel-Zuid. Met de reservering (in het derde rijtuig) zit alles snor en het instappen gebeurt vrij snel.
Met IC 2208 gaat het allemaal wat minder vlot: we vertrekken uit Brussel-Zuid met 5 minuten vertraging, uit Brussel-Noord met 3 minuten, maar dan begint het gesukkel: we staan net buiten Brussel-Noord al opnieuw stil en ook bij de Y. Herent staan we nog even compleet stil: het gevolg is 10 minuten vertraging bij aankomst (en vertrek) in Aarschot. Alleen tussen Aarschot en Diest kunnen we spreken van een vlotte, regelmatige rit: er gaan dan ook 2 minuten vertraging af. Diest is geen klantvriendelijk station: de perrons zijn ontzettend laag en als je achteraan de trein zit heb je nog een hele wandeling voor de boeg voor je aan de uitgang bent. Gelukkig moeten we geen aansluitende trein of bus nemen.

De bus van lijn 370 heeft nogal wat volk mee. Meestal zijn we voor de aankomst van de bus klaar (kaart opgeborgen, bezwete kledij vervangen, fototoestel in de draagtas, Mobib klaar) maar vandaag hebben we daar de tijd niet voor. Dat de bus met 4 minuten vertraging rijdt, komt ons voor een keer goed uit. Het is een gelede Transit 2000 waarvan de zetelovertrekken vervangen zijn. Dat zou De Lijn vaker moeten doen: in plaats van een aftandse bus krijgt de reiziger zo een bus die er nog fris uitziet. Maar ja, we weten ondertussen dat een rechts politicus maar 5 jaar nodig heeft om een min of meer functionerend bedrijf als De Lijn op de knieën te krijgen. Veel moeten we van het OV in Vlaanderen niet meer verwachten, vrees ik.

De IC 1738 bestaat uit 4 breaks; hij loopt traditiegetrouw wat vertraging op in de NZV. In Leuven word ik aangeklampt door een wat oudere reiziger die wil weten waar we zijn. In Brussel-Noord spreekt hij andere medereizigers aan met de vraag of er in deze trein ergens water beschikbaar is. Meer dan een moordende tip om het eens in het toilet te proberen krijgt hij niet. Hij zal uitstappen in Brussel-Centraal.

De treinlectuur.
Ken FOLLETT, Winter of the World.
Tom WOLFE, Het vreugdevuur der ijdelheden.

Een scheutje oprisping.
Facebook en zijn libra: je wil dit eigenlijk niet, maar je zult wel weer moeten. Spionage en oorlogsvoering zijn een stuk subtieler geworden.

Een verkneukelinkske.
Het is triestig, zei de uil, en hij bezag zijn jong. ('t Es tristig, za den øl, en a bezach ze joenk…. - voor de echte dialectkenners: øl moet eigenlijk øben zijn…) Ze zijn zo goed als uitgestorven, deze zeispreuken, die zo vaak op komische wijze wat volkswijsheid meevoerden. Zeispreuken: spreuken waarin een gezegde aan een persoon in de mond gelegd wordt, zegt Vandale.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.