De wandeling.
Enigszins schoorvoetend, zo kun je ons gedrag van vandaag wel omschrijven. Want de cijfers verbeteren, zonder dat je meteen kunt beweren dat alles oké is - die leerling die de tekorten aan elkaar rijgt, is niet plots een modelstudent als hij eens een vijfje haalt. Nu we de in de eigen buurt uitgestippelde wandelingen (een reeks van 10, allemaal te vinden op routeyou) voor de tweede keer gelopen hebben, werd het misschien toch tijd om het nauwelijks voor de helft afgewerkte programma van 2020 opnieuw op te nemen. Zo komen we vandaag terecht in Tournai, in Picardisch Wallonië zoals ze het zelf graag noemen, voor een 12 km tocht met de naam 3.13 langs de Rieu de Barges. In die 12 kilometer zitten ook bijna 2 kilometers die het station met het toeristische centrum (Kathedraal en Belfort) en terug verbinden. Het foldertje, in de reeks Wandelingen en ontdekkingen in le Tournaisis oogt mooi en handig, maar echt vlot loopt het toch niet allemaal. Zo is er meteen tegenspraak tussen wegbeschrijving en bijhorend kaartje en ontbreekt de bewegwijzering in het centrum (dus bij begin en einde) volledig. Onderweg loopt het wat beter, al ogen de op sommige plaatsen met zwarte markeerstift aangebrachte aanduidingen niet meteen professioneel. Maar ze bleken wel betrouwbaar. Met het gpx-bestand en dit kaartje zou het normaal gezien toch los moeten lopen.
De wandeling zelf dan: het is maar de vraag of men een wandeling als deze per se in het centrum van deze autodrukke stad moet laten beginnen en eindigen. Gelukkig kiest men wel voor een parcours dat niet door het commerciële centrum gaat en regelmatig langs interessante gebouwen loopt, al hebben we ons daar niet echt in verdiept. Het stappen primeert. Na een drietal kilometer (vanaf het station dus) krijgt de wandeling plots een erg landelijk karakter: het dorpje Ère, dat vroeger veelvuldig moest worden ingevuld in kruiswoordraadsels als Dorp in Henegouwen, functioneert zowat als keerpunt. Het begint met de bedding van de lijn 88A, gelukkiglijk nog geen Ravel; de kans dat ze dat ooit wordt, is klein - zo een Ravel moet nu eenmaal ergens naartoe leiden en dat is in dit geval moeilijk. Naast de bedding is de mooiste weg ongetwijfeld een smalle voetweg, waarvan de oude kasseien nog dagzomen tussen al het groen, die ons na een excursietje naar de Mont-au-Gris terug naar Ère bracht. Vandaag zet de mist de betekenis van dat toponiem nog extra in de verf. De foto's illustreren mijn verhaal.
We hadden het achteraf wat moeilijk om precies te bepalen wat deze wandeling nu wel waard was: het deel in Tournai kan sommigen zeker aanspreken - ons weinig - maar het bucolische deel is van erg goede kwaliteit, ook al ligt de Rieu des Barges meestal in een strak betonnen keurslijf. Helemaal geankerd in de zesjescultuur gaan we voor 12.5/20, een compromis weliswaar.

Ère heeft blijkbaar ooit een echt kasteel gehad. Deze hoeve is een stille (?) getuige uit het verleden.

Het weer.
Mistig en koud, soms zelfs motregen.

De stafkaarten.
37/6N Tournai en 37/6S Rumes. Voorlopig is de nieuwe kaart 37/6-7 op 1:25.000 nog niet beschikbaar.

Hoe we er geraakten.
We hebben twee keer per uur een IC-verbinding uit Halle naar Doornik, weliswaar niet optimaal gespreid maar toch erg bruikbaar.

Een beetje geschiedenis.
We stapten langere tijd over de bedding van de vroegere lijn 88A, Tournai - Orchies, die tussen Rumes en Bachy de grens overstak. Volgens de wandelfolder zag men in deze spoorlijn een onderdeel van de verbinding Antwerpen - Douai, maar het verhoopte succes is uitgebleven. Het reizigersverkeer verdween al in 1950; het goederenverkeer bleef nog een tijdje uitsterven onder de vorm van een voortdurend ingekorte exploitatie. Zie hier vooral de vermelde site onderaan deze tekst.
Toen de reizigersdienst opgeheven werd, kreeg de vervangingsbus tabel 1504, maar vrij snel werd het lijnnummer 88a geïntroduceerd, zoals dat vrij snel de gewoonte geworden was voor de vervangende buslijnen. Deze lijn bediende voortaan La Glanerie (het eindpunt) en de zondagsdienst keerde terug; die was in de latere exploitatiejaren van de treindienst namelijk al geschrapt. Vandaag is er een tweede eindpunt bijgekomen voor wat nu gewoon lijn 88 is: naast La Glanerie fungeert nu ook Taintignies als eindpunt. Ik moet waarschijnlijk niet vermelden dat er ondertussen al langere tijd geen sprake meer is van een zondagsdienst; op zaterdag resteren 4 heen-en-terugritten.

De bedding van de oude spoorlijn 88A is ongetwijfeld een van de betere oude beddingen, voor wandelaars, dan: geen spoor van asfalt of beton.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Veel valt er over onze twee ritten van vandaag niet te vertellen: ze rijden zo goed als stipt, de tweede zelfs helemaal stipt. Van controle is er zoals verwacht geen sprake. In IC 1930 treffen we een treinbegeleidster aan die het absoluut niet nauw neemt met de coronaregels: tussen Halle en Tournai reist ze zonder mondmasker, op anderhalve meter maar in gesprek met haar mannelijke collega die wel actief is en consequent. Zij zet alleen een masker op om naar het toilet te gaan en om uit te stappen. Ik vind dit grof.
Als we in Halle terugkeren met IC 3213 horen we dat we in Ingelmunster aankomen. De trein is blijkbaar vertrokken in Oostende. Ook het scherm buiten vertoont een reeks stations waar we al een hele tijd niet meer geweest zijn. Ingelmunster? Sluikreclame voor Kasteelbier e.a.

De treinlectuur.
Ellery QUEEN, Paniek in Manhattan. (Aangekocht in 1973, aan de toestand waarin het boekje verkeert ongetwijfeld tweedehands.)
Raphaëlle GIORDANO, Je tweede leven begint als je begrijpt dat je er maar één hebt.

We hebben een lange golf, een middengolf en misschien pakweg half januari ook nog een korte golf - al kan dat laatste een wensgedachte zijn. FM (forse maatregelen) kregen we tussendoor, met veel storingen. Misschien moeten we toch maar eens de aanschaf van een DAB-radio (dadelijk beter) overwegen.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.

01-12-2020 om 16:11 geschreven door overweg13

01-12-2020 om 15:54 geschreven door bartje