De wandeling.
Er is iets eigenaardigs aan de hand met de Via Brugensis, een Compostelaroute die begint in Sluis en door België loopt tot in de buurt van Antoing: ze wordt niet eens meer vermeld op de website van het Vlaams Genootschap van Santiago de Compostela, en tegelijk lees ik in de krant dat de bewegwijzering in Brugge hersteld is in 2021, aan de hand van de min of meer bekende koperen schelpen. Nu weten we maar al te goed dat compostelaroutes nooit eenduidig bewegwijzerd zijn, als ze dat al zijn tout court: neem nu het traject dat we vandaag volgen van Sluis naar Brugge. Ze hebben het zich wel erg gemakkelijk gemaakt: we worden verondersteld de wit-rode bewegwijzering te volgen van GR5A (behalve in Brugge), maar ondertussen is die GR5A aangepast, o.m. in de buurt van Damme en is er een nieuwe GR (de Uilenspiegelroute) bijgekomen. Wij hebben zo trouw als mogelijk het traject uit de topogids (verschenen in 2010) gevolgd en dat kun je terugvinden op dit kaartje.
We stapten dus van Sluis naar Brugge, goed voor een stevige 24 km, weliswaar zonder noemenswaardige stijging. De TWQ bedraagt 37%, wat grotendeels op rekening van het jaagpad van de Damse Vaart geschreven kan worden. Waar daar van afgeweken wordt (gelukkig, want de verveling loert anders!), kom je onvermijdelijk op beton terecht, al blijven er toch nog enkele mooie paadjes over zoals de foto's wel illustreren, voornamelijk in Oostkerke en over enige afstand tussen Damme en Brugge. Op het kaartje wordt de Damse Vaart overgestoken met het zelf te bedienen voetveer met de toepasselijke naam Kobus, maar dat bleek de teleurstelling van de dag: Kobus was als gevolg van de droogte buiten dienst, omdat hij door de lage waterstand tegen de bodem zou slepen. Heeft het hier in september dan nog niet geregend? Gelukkig konden we gewoon aan de rechterzijde blijven, al was het aan de overzijde vermoedelijk aangenamer stappen.

De Zwarte Sluysse - links lag de Damse Vaart.

In Hoeke vonden we deze wegwijzer. We hebben nog wat kilometers voor de boeg.

Het weer.
Geleidelijk meer en meer cirrus, maar best aangenaam.

De stafkaarten.
05/5-6 Knokke-Heist (2017), waarop ook Sluis terug te vinden is - 13/1-2 Brugge (2019).

Hoe we er geraakten.
Het was eigenlijk een van onze gemakkelijkere verplaatsingen dit jaar: naar Brugge en daar overstappen op bus 42 van Brugge naar Breskens. De biljetten van De Lijn zijn geldig tot Sluis, dat is dus meegenomen. De terugreis is zo mogelijk nog eenvoudiger: 2 treinen volstaan om ons terug naar Halle te brengen.

Een beetje geschiedenis.
Traditioneel richt ik mijn aandacht op het vertrekpunt van de terugreis en vandaag is dat dus het station van Brugge. Ik vond deze interessante site die een goed overzicht heeft van de geschiedenis van dit station. Veel kan ik daar niet aan toevoegen.

Maar ik wil me toch ook niet helemaal onbetuigd laten: ik heb het spoorboekje van 1922 - een eeuw geleden, juist - ter hand genomen en even onderzocht met welke stations en haltes Brugge toen rechtstreeks verbonden was.
De binnenlandse lijst is op zich al indrukwekkend: lijn 66 telt op dat moment nog 18 stations of haltes, Brugge en Kortrijk inbegrepen. Via lijn 64 is er een rechtstreekse verbinding met Ieper, via lijn 63 een via Kortemark met Boezinge. Uiteraard is er ook nog lijn 58 naar Gent-Zuid. De haltes tussen Brugge en Oostende zijn nog in volle bloei en de verbindingen met Knokke (via Zeebrugge met toen ook al Zeebrugge-Centrum en Zeebrugge) vormen een resem rechtstreekse verbindingen. Verder is er uiteraard de lijn naar Gent: alleen Halewijn is hier ondertussen gesneuveld.
Voeg daar nog een lange reeks buitenlandse stations aan toe. De volgende spreken het meest tot de verbeelding: Sterpenich (!) bij de Belgisch-Luxemburgse grens, Luxemburg, Thionville, Metz, Strasbourg, Colmar, Mulhouse, Basel, Luzern, Lugano, Chiasso, Como, Milaan, London (via Oostende per boot), Paris-Nord, Berlijn, Warschau, Riga, Herbesthal (!), Aachen, Mönchengladbach, Düsseldorf, Keulen, München, Wenen, Boedapest, Boekarest, Constantinopel. Stations als Sterpenich en Herbesthal zijn grenspunten en douaneposten; anders zouden de internationale treinen hier niet stoppen.

Voor iemand in juichen (of net in huilen) uitbarst: stel je niet te veel voor bij deze lange reeks: internationale treinen reden niet dagelijks en in binnenverkeer waren verbindingen met bijvoorbeeld Ieper erg beperkt. Vergeet ook niet dat lijn 50A pas later werd aangelegd en dat het nog langer wachten was op de NZV, wat de mogelijkheden sowieso beperkte, o.a. voor de verbindingen met Liège, die via Dendermonde, Mechelen en Leuven liepen.

Voor de volledigheid nog even vermelden dat er ook nog tramlijnen waren naar Aardenburg, Assebroek, Knokke, Sluis, Leke, Zwevezele en Ursel.

De kaalslag van de jaren 1950 en IC-IR verminderden het aantal verbindingen sterk, maar door de neiging van de voorbije decennia om langere verbindingen in te voeren, is het aantal rechtstreekse verbindingen toch opnieuw op peil geraakt. Ik denk dan aan de Luchthaven, al dan niet via Oudenaarde en Zottegem, aan de verbinding met Eupen, aan de S-trein naar Mechelen en aan de IC-verbinding met Genk via Landen. De reiziger beschikt tegenwoordig ongetwijfeld over een ruimer aanbod, maar tegelijk zijn vooral de regionale verbindingen de dupe geworden van rationaliseringen, zoals dat lijkt te moeten heten.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Onverwacht is de 18 jaar oude auto de avond voordien uitgevallen en dus moeten we de rit naar Halle per bus maken. Dat levert een ongewone reis op: normaal zouden we de IC naar Sint-Niklaas van 8:03 hebben genomen, met overstap in Brussel-Zuid op de IC naar Knokke (8:29), maar de bus komt al aan om 7:32 en dan nog eens 6 minuten te vroeg, zodat we de P-trein 7572 kunnen nemen. Die staat eigenlijk verwarrend aangeduid in Halle, als S8 Brussel-Schuman - Ottignies. De trein bedient inderdaad wel Schuman, maar dan wel via de NZV. Met twee S-treinen die wel over lijn 26 rijden is dat toch niet echt risicoloos. In Brussel-Zuid nemen we IC 1529 naar Blankenberge, wat ons uitzicht geeft op 55 minuten overstap in Brugge! Deze IC zou normaal gezien bestaan uit 10 rijtuigen (twee maal vijf), maar vandaag maakt een ander rijtuigenstel de dienst uit. In Brussel wordt daar zedig over gezwegen, maar in Brugge krijgen we excuses omdat de trein uit 9 rijtuigen bestond i.p.v. 10. Niet dat het veel uitmaakt. Wel verdacht is die jongeman van een jaar of 15 die een treinritje eerste klas maakt tot Brugge. Misschien ben ik te wantrouwig en bekijk ik te veel fictie, maar brossen is nog het meest onschuldige wat bij me opkomt. Controle blijft uit.

Deze bus van lijn 42 is een van de weinige die niet door Connexxion gereden wordt. In Haltelink lees ik dat er niet veel zitplaatsen vrij zullen zijn en dat lijkt ook te kloppen. Aan het station zelf stappen al een 15-tal reizigers in en dat houdt niet op voor we Brugge uit zijn. Allemaal sukkels die de hoge levensduurte in België ontvluchten om in Sluis de goedkope Jumbo aan de halte Sint-Annastraat te plunderen. De bus is na deze halte inderdaad zo goed als leeg, maar wij rijden nog één halte verder (Ridderstraat) om van daar naar de Groote Markt en het Belfort (het beginpunt van deze Via) te stappen.

De terugreis met de goed bezette IC 2817 (Knokke - Brussels-Airport) lijkt even problematisch te worden, want er is een seinstoring gesignaleerd tussen Brugge en Gent. We naderen inderdaad opvallend traag Aalter, maar daarna lijken de problemen opgelost. Gelukkig stappen er in Aalter en Gent reizigers uit, want veel meer klanten kan dit treintje met 2 breaks niet aan. Zelfs eerste klas zit voor 90% vol en deze keer komt er wel controle - niemand lijkt verkeerd te zitten. In Brussel-Zuid hebben we een overstap van 5 minuten op S 3689 naar Braine-le-Comte; door de lichte vertraging van de IC blijven daar maar 3 minuten meer van over, maar dat volstaat. Al voor Vorst-Zuid komt een drietal lustige krapuultjes in eerste klas zitten; verder dan Ruisbroek moeten ze niet mee. Volgens mijn vrouw hebben ze de tbg in het oog gehouden en proberen ze zover mogelijk van hem weg te blijven. Hij vooraan, zij dus aan het andere uiterste van de Desiro. De controle vlak voor Halle zal dus te laat komen. Het is weer lang wachten op een aansluitende bus, maar thuis staat de auto paraat, dankzij de goede zorgen van Garage Vandergucht.

De treinlectuur.
Elizabeth George, The punishment she deserves.
A.F.Th. van der HEIJDEN, Kwaadschiks.

NVA vindt de sluiting van Doel 3 de fout van de eeuw. Ze laten het confederalisme dus varen…

Uitgedrukt…
Een uitdrukking die zeker niet algemeen is: aske wiltj. Letterlijk: als je wil. Dit wordt gezegd als bezoekers vertrekken en betekent zoveel als: altijd welkom. (Tegelijk wordt het initiatief een beetje leep bij de bezoekers gelegd…) In het Vlaams woordenboek is deze uitdrukking in deze betekenis niet opgenomen, wel in de betekenis van alstublieft.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.