De wandeling.
Sinds we zo een 50 jaar geleden begonnen met het stappen van GR-routes is het GR-net zo uitgebreid dat het allengs onoverzichtelijk is geworden. Dat verklaart waarom we vandaag op onze 11.3 km lange tocht langs de GR 563 Herve, van Dalhem naar Saive, onafgebroken ook op de GR 5 hebben gestapt. En dat alles ten overvloede bewegwijzerd met telkens wit-rode en geel-rode merktekens. Niet dat het ons verveelde, hoor. De TWQ bedroeg 56%, niet onaardig, en vooral de voortdurende afwisseling tussen verhard en autovrij, maakte dat het een aangename wandeling werd, langs dorpjes als Feneur en Saint-Rémy, met blijkbaar alomtegenwoordige beken die zich naar de Maas haasten en vooral door het erg mooie Domaine de la Julienne; die Julienne is trouwens een van de genoemde beekjes. En we kwamen ook bij de tragische tramtunnel van Dalhem, die het enthousiasme van de treintrambusdag van 1997 serieus drukte. Ik heb me trouwens verbaasd over de hellingsgraad waar de stoomlocs tegenop moesten; geen wonder dat de naar beneden razende tramrijtuigen ontspoorden. Het kaartje bijhorend gpx-bestand.

Ruisseau de la Julienne.

Domaine de la Julienne.

Meer foto's hier.

Het weer.
Echt schitterend wandelweer, bij een zeer aangename 20° en met nauwelijks wolken.

De stafkaarten.
42/3-4 Herve (2019)

Hoe we er geraakten.
Dalhem ligt tussen Visé en Liège en wordt bediend door lijn 67 die beide steden met elkaar verbindt. We kozen voor een overstap in Visé: zo konden we een overstap van buslijn 140 op buslijn 67 in Jupille alvast voor de heenreis vermijden én het alternatief daarvoor: naar de Place Léopold sporen (in de buurt van Liège-Saint-Lambert).

Een beetje geschiedenis.
Ik heb het eerder al gehad over buslijn 67 (zie bijdragen van 15.02.2023 en 10.08.2023 ) en ik wil vandaag volstaan met foto's van een monument en van een van de zeldzame tramtunnels in ons land. Vergelijk de pracht en praal van toen met de toestand van De Lijn vandaag.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Bijna waren we in de 9-uurval van het seniorenbiljet getrapt: we konden nog gemakkelijk mee met de IC van 8:57, maar mijn vrouw dacht er nog net op tijd aan dat we dat niet mochten met ons seniorenbiljet. En dus werd het toch de IC van 9:02, die gelukkig niet overvol zat - het was nu eenmaal een brugdag, ook al was de vorige IC afgeschaft. We hadden ons trouwens op een erg ruime overstap in Brussel-Zuid voorzien en zo konden we nog even meegenieten van de manier waarop de NMBS treinreizigers tegenwoordig onthaalt: de IC naar Blankenberge rijdt met 5 i.p.v. 11 rijtuigen, de IC naar Luxemburg is beperkt tot Ciney en die naar Turnhout tot Lier. Die vertrekt trouwens ook al uit Brussel-Zuid i.p.v. Binche en dat is de reden waarom wij zo ontiegelijk vroeg uit Halle vertrekken.
De rit naar Liège-Guillemins verloopt wel zonder ergernissen, maar de S naar Visé is wat anders. In de eersteklasafdeling van de break gok ik dat 17 reizigers niet in eerste klas thuishoren. En ja hoor, meteen na vertrek komt de tbg: drie grieten moeten verhuizen en meteen volgt er een formidabele leegloop van de eersteklasafdeling. We blijven nog met 4 over, en eerlijk, het waren er maar 16 i.p.v. 17. Twee jongelui proberen er zich uit te praten, hoewel ik zelf even voordien nog gehoord had dat ze tweedeklasplaatsen hadden. De tbg wijst er hen laconiek op dat je maar even moet rondkijken om driemaal het cijfer 1 te zien. Hij voegt er nog aan toe dat dat in tweede klas een twee is… Maar kom, de rest van de rit verloopt zonder verdere ergernis en eerlijk gezegd: ik kan tbg's soms ongenadig schoffelen, maar voor deze neem ik mijn petje af. Overigens doe ik niet mee aan die belachelijke mode van senioren die petjes dragen…

In Visé, waar naar verluidt plannen bestaan om het station opnieuw in te planten op de site waar het lang geleden lag, hebben we ook al veel tijd. De Pam-Pam, waar Peumans nog eens op zijn gezicht kreeg, lijkt definitief gesloten. Geen koffie dus.
De bus van lijn 67 staat aan de halte Visé Place des Déportés van een zalige rust te genieten. Maar de bus vertrekt stipt en komt ook precies op tijd aan bij de halte Dalhem Château. De GR passeert vlakbij.

Uit Saive nemen we een bus van dezelfde lijn 67 en die zit aardig vol. Het is zo een bus die duidelijk zo veel mogelijk reizigers staande moet vervoeren, weinig geschikt voor wat grotendeels een plattelandslijn is. Toch vinden we allebei nog een plaatsje: ik zit naast een knaapje op zo een anderhalve zitplaats maar hij is vanzelf smal en zelf ben ik ook niet uitgebouwd in de breedte. Zijn moeder is ongetwijfeld lek: al dat metaal dat gaatjes heeft gemaakt tot in haar lippen toe en de prikken van de tatoeages doen het ergste vermoeden. Bescheiden als ik ben kan ik niet opmaken wat de zwarte tekeningen allemaal moeten uitbeelden.
En dan vergis ik me: op de website is voor lijn 67 een omleiding voorzien in Jupille, maar vermoedelijk heb ik de loop van de busrit te vroeg afgedrukt, want van omleiding is er geen sprake meer. (Dat was vanmorgen ook al het geval in Visé.) En dan sla ik aan het improviseren: wist ik veel dat de halte Jemeppe Demeuse een eindje uit elkaar liggen voor de lijnen 67 en 140. Die laatste moet ons naar de Guillemins brengen. Maar we zouden de krappe aansluiting van 2 (twee!) minuten toch niet gehaald hebben. Ook de bus van lijn 140 zit goed vol. Ook nu moet ik weer naast een jongetje plaats nemen, gebruik makend van de schaarse overblijvende zitplaatsen. De bus komt wel op tijd aan.

IC 539 moet ook enkele jeugdgroepen meenemen en dat is blijkbaar genoeg voor 2 tieners om in eerste te komen zitten. Ik spreek er hen op aan, al had ik de avond voordien van Pedro Elias in Amai zeg wauw gehoord dat enkele keren diep in - en uitademen in zo een geval voor innerlijke rust kan zorgen. Ze beweren dat er nergens nog plaats is in tweede klas maar ik weet wel beter; vooraan waren de eerste vier rijtuigen zo goed als leeg en de ervaring wil dat ook de achterste rijtuigen nog veel plaatsen bieden. Ze willen wel weten waarom ik vraag of ze weten dat ze in eerste klas zitten en ik zeg dat ik een sterk vermoeden heb. (Spijtig genoeg ben ik zo een geval weinig alert, want eigenlijk hadden ze al meteen toegegeven dat ze in tweede gezocht hadden.) Ik had geen zin om verder te discussiëren en dat was ook niet nodig, want minder dan een minuut later verscheen de tbg en het duo kraste meteen op, niet zonder een venijnige blik in mijn richting. Overigens krijg ik een complimentje van de tbg omdat ik zo handig omspring met mijn biljetten in de NMBS-app. Achteraf bekeken is dat een vals compliment, want je denkt er zo bij: voor jouw leeftijd. Maar ik ben al blij als ik een controlerende tbg zie. Een kinderhand is gauw gevuld, al is dat foute beeldspraak in mijn geval.
Ook deze trein blijft stipt rijden. En ook de aansluitende IC 1939 zal ons bijna op tijd naar Halle brengen. We zitten in rijtuig 61032, met littera FHS (Hasselt) maar dat verwonderde me wel sterk: de rest van de trein bestond gewoon uit rijtuigen van FBMZ (Brussel-Zuid) en die 61032 zal dus wel overgekomen zijn van Hasselt nu de M7 daar meer en meer hun opwachting maken.

De treinlectuur.
A.F.Th. van der Heijden, Stemvorken.
Charles Dickens, Onze wederzijdse vriend.

Beide boeken wegen samen 2.241 kg, maar voor je het weet sta je ergens een paar uur stil… En er zjn er ook die hun rugzak bij wijze van extra last vullen met stenen, als training…

Vroeger lachten we met Brusselaars als die à l'improviste en en stoemelings van het Nederlands naar het Frans changeerden. En dus vind ik dat we nu ook maar moeten lachen met al die Nederlandstaligen die te pas en te onpas hun talige onkunde etaleren door hun zinnen te doorspekken met al dan niet correct Engels.

Uitgedrukt…
Dat bijt in zijn been… (Da batj in zen bien): dat kan hij niet verdragen, daar heeft hij het moeilijk mee. (Met dank aan Frans Peetrmans zaliger, auteur van Gooikse woordenboeken en verhalenbundels.)

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.