Als het openbaar vervoer een spiegel is van onze samenleving, dan gaat het slecht met onze samen-leving. Maar dat wisten we al.

De moeder en de peuter, annex ingewikkelde en onhandige buggy, zijn al eerder ingestapt en zijn maar meteen vooraan op de laterale bank gaan zitten, om ongevallen te vermijden. Je ziet zo dat ze het nog niet gewend zijn, en er wordt ook gezwind een biljet aangekocht tegen busprijs. En nee, de moeder schrikt niet eens van het toch wel hoge bedrag dat ze moet neertellen voor de korte rit. Toch had ze minder verwacht, dat is duidelijk, want ze moet haar portemonnee een tweede keer aanspreken.

Wat verder is zij ingestapt: vaal kleurende bril, dito haar en verticale scheerschade tussen onderlip en puntje van de kin - nog net geen senior, want ze heeft nog een gewone Omnipas. Ze blijft nog even vooraan hinderlijk zijn, en ploft zich dan neer rechtover mij, even vergetend dat ze ook nog een rugzak draagt. Ik wacht rustig tot ze voorovervalt, maar dat blijft me bespaard.

Mijn verste herinneringen aan openbaar vervoer gaan nog steeds terug op dat zalige moment dat je mocht bellen. Thuis kon je nergens drukken op een knop die twee dingen tegelijk tot leven bracht. Op de tram kon dat wel: een schelle bel en een schitterend rood licht, dat vooral 's avonds in de schaars verlichte voertuigen voor een prille esthetische vervoering zorgde.

In die vijftig jaar is er veel veranderd, en toch: we mogen nog altijd op de bel drukken, en de peuters zitten nog altijd klaar, wachtend op het moment dat moeder zegt dat het mag. Ook hij zit klaar, de vinger op het knopje.

Ik heb altijd van mezelf gedacht dat ik een pestkop was en ben. En eerlijk, mild pestgedrag is me nooit vreemd geweest. Maar dit gaat mijn petje te boven: want nauwelijks zijn de deuren dicht, je ziet de afwachtende spanning stijgen, of zij drukt met een snelheid die je niet meer van haar zou verwachten. Je herkent de ontgoocheling, maar het kind is vatbaar voor reden, en legt zich neer bij de troostende woorden dat ze nog wel eens de bus nemen.

Bij de terugrit zijn mama en kind er weer. Nu lukt het wel. Van een ding ben ik zeker: als de dame met de scheerschade ooit nog op mijn bus zit, zal ik het zijn, die bel, desnoods aan elke halte. Ik druk dit tekstje alvast af, mocht de chauffeur het op zijn heupen krijgen. Ik denk dat hij het ook wel zal begrijpen…