Eigenlijk heb ik vandaag niet zo heel veel te melden. De verfwerken zijn achter de rug en nadien heb ik nog wat in de tuin gewerkt. De kamers grondig reinigen, dat is voor morgen.
Gezien ik vandaag mijn koersfiets diende terug te halen bij de hersteller in Gellik, heb ik rond 16u20 'n korte wandeling tot ginder gemaakt, zij het dat ik toch 'n kleine lus gemaakt heb doorheen het gehucht Berenbroek. Ik wandelde gewoon via de Pastoorslindestraat, de Kiewithdreef en de Dorpsstraat naar de Hoefaertweg. Halverwege die straat, kun je links afslaan en de rode wandelroute volgen. Uiteindelijk kom je dan uit op de Gellikerweg en iets verderop had Patrick mijn fiets grondig gereinigd, 'n nieuwe achterband gelegd en de remmen vervangen. Ik merkte het direct bij het terug naar huis rijden, ik hoefde maar heel even aan mijn remmen te komen om direct stil te staan. Effe voorzichtig zijn dus.
Normaal gezien ga ik morgen fietsen. Mijn traject moet ik nog bekijken, het zal van de goesting afhangen.
Het was weer 'n goed gevulde dag. Eerst naar de bakker en daarna trok ik mijn werkkledij aan. Ik ben begonnen met al mijn ramen op te schuren op de 2de verdieping. Daarna alles reinigen om vervolgens 'n eerste laag verf aan te brengen. Morgen volgt de 2de laag. Daarna kunnen wij er weer even tegen. Hetgeen dan nog in de pot zit, ga ik uitsmeren op onze staldeuren, zo hebben die ook 'n 2de laag gehad.
Maar eens die verfklus erop zat, kon deze senior zich niet meer houden, gezonde lucht was de betrachting. Ik koos vandaag nog eens voor het Belvédèrepad tussen de bruggen van Briegden en Veldwezelt.
Dat pad begint juist achter de brug van Briegden, even naar links en dan steil rechts omhoog. Je komt dan in 'n oase van rust. Niks dan weilanden, paarden, koeien en geitjes. In de verte zie je links het industrieterrein en rechts zie je de kerk van Veldwezelt. Het is weliswaar wandelen doorheen het gras, maar het pad was droog en vroeg dus geen inspanning van de wandelaar.
Aan de brug van Veldwezelt ging ik linksaf, voorbij het bakstenenbedrijf Wienerberger. Het aantal op voorraad liggende stenen is onmetelijk groot, het moeten er miljoenen zijn. En toch wordt er dagelijks 'n verse lading geproduceerd. Er zijn dus nog veel bouwlustigen.
Terugkeren deed ik gewoon langs het kanaal, doorheen het centrum van Lanaken en tot slot naar huis. Mijn verslag ben ik nu aan het maken met geopende ramen, de boel moet natuurlijk droog zijn eer ze terug dicht kunnen. Maar dat zal binnen 'n uurtje wel lukken.
Morgen dus nog 'n verfdag en tegen de avond kan ik mijn fiets gaan terughalen die voor groot onderhoud binnen gebracht werd.
Nee dus, ik heb geen hinder ondervonden van die zéér snelle fietstocht van gisteren, meer zelfs, ik was al vroeg uit de veren omdat ik om 8u00 bij de kapper verwacht werd.
Daarna hebben we 'n item van ons to-dolijstje afgevinkt. Het zit namelijk zo, als ik niet in de buurt ben, dan gaan de deksels van de glazen potten maar moeilijk open. Mijn wettige echtgenote begint ook de ouderdom te voelen, zeker als het aankomt op "kracht zetten". Een potopener zou dus 'n ideale aanvulling zijn bij ons keukengerief. Nu kennen wij in Maastricht 'n winkel waar ze potten, pannen en keukenmateriaal verkopen, wij dus op hoop van zegen daarheen. Maar we kregen nul op het rekest, die dingen zijn blijkbaar zo populair dat ze uitverkocht waren. Gelukkig kon de winkeldame achterhalen dat ze wel nog te krijgen zijn op hun webshop. De bestelling ligt klaar.
En als je in Maastricht bent, dan kan 'n etentje in de stad niet ontbreken. Dat deden we op het Onze-Lieve-Vrouweplein. Natuurlijk zijn we ook weer inspiratie gaan opdoen in de Boekenkerk, ik heb toch weer 'n aantal boeken gezien die ik wil lezen. Hopelijk hebben ze die in onze plaatselijke bibliotheek.
Eens terug thuis was het tijd om wat werkkledij aan te trekken om mijn fiets te reinigen. Die fiets wilde ik vandaag bij mijn fietsenhersteller binnenbrengen voor 'n groot onderhoud. Ik ben de man niet om daar met 'n vuile fiets aan te komen, 'n beetje respect voor 'n stielman is wel gepast.
Vanuit Gellik wandelde ik dus later terug naar huis. Ik nam eerst dat veldwegje op de rode route om vervolgens op het fietspad langs het Albertkanaal, links af te slaan. Vanuit dat standpunt, heb je 'n mooi zicht op de kerk van Gellik. En die paarden, .... ik heb er zeker - zonder te overdrijven - op die 5 km. wandelen, 'n twintigtal zien lopen. Gellik is echt 'n paardendorp.
Nadien volgden nog de Kounterstraat en de Sportoase en thuis, ... daar kon ik direct aanschuiven voor het avondmaal.
Morgen is het weer werken-dag. Nu zijn de ramen op de 2de verdieping aan de beurt. Ik had gehoopt dat ik ze nog 'n jaar kon overslaan, maar vooral de onderste randen hebben toch 'n verfbeurt nodig. Dan maar gelijk het hele raam, en zo zijn er vijf. En dat laatste, ... er mag al eens gelachen worden ...
Sinds 2020 hou ik nauwgezet al mijn wandel- en fietstochten bij in 'n excel-bestand. Zo zag ik vandaag na mijn fietstocht, dat ik ondanks de felle wind, mijn snelste fietstocht gereden heb sinds het begin van mijn waarnemingen, toch als ik de gelijkaardige afstanden bekijk. Ik ben ooit één keer iets sneller geweest, maar dat was toen 'n afstand van 75 km. terwijl het vandaag 94,5 kms. waren. Ik had dus vandaag superbenen.
Had dat nu de maken met de mens zelf of met datgene wat ze mij in Heppeneert hebben voorgeschoteld ....??? Ik denk het eerste en de juiste planning van mijn tocht. Ik had uiteraard gezien dat ik te maken ging hebben met 4 bfr. wind. Ik fietste dus met de wind in de rug naar Heppeneert om vervolgens via het Kolenspoor - en beschut voor de wind in het bos - terug te keren.
Ik vertrok via het Heilig Hartkapelletje in Herbricht, gebouwd in 1918. Het was het eerste van 'n zevental kapelletjes die ik onderweg zag. Vervolgens fietste ik langs de oorlogstank in Kotem. Vandaag bleef ik lang fietsen langsheen de Zuid-Willemsvaart om pas in Dilsen rechts af te slaan. Dat stuk langs de Oude Maas, is een der betere routes om te fietsen.
Eens aan de Maas zelf, ging ik linksaf naar Heppeneert. Ik had op dat moment 38 km. op de teller. Maar wetende dat de eerstvolgende kms. horeca-loos zouden zijn, ben ik daar veiligheidhalve gestopt in het Hepperhuys. Deze mens had verse brandstof nodig en zeg nu zelf, tegen 'n bosbessenvlaai kun je niet nee zeggen. Dat was jááááren geleden dat ik zulke lekkernij nog achter de kiezen heb gehad. De Sint-Gertrudiskerk van Heppeneert dateert van 1886.
Eens Heppeneert buiten, kon ik aan de terugweg beginnen, nu met de wind op kop. Maar door terug te fietsen over het voormalige Kolenspoor tussen Maaseik en As - nu fietssnelweg F751 - ben je door de vele bomen, beschut voor de wind. Je kunt daar dan ook je snelheid behouden. In As, ben ik rechts afgeslaan, richting Wiesmesmeer, ook 'n passage doorheen het bos.
Tot daar had ik mijn route ongeveer gepland, daarna was het effe op het gevoel verder fietsen. Mijn biertje stond nog op mijn to-dolijstje en daar zijn veel mogelijkheden voor. Ik koos vandaag de Kanaalbar in Eigenbilzen. Hiervoor fietste ik eerst doorheen Zutendaal om dan toe te komen aan het Albertkanaal. Het was daar gezellig druk, ik was er zeker niet alleen. Tot slot koos ik voor mijn laatste kms. 'n tocht doorheen Gellik - Veldwezelt - Maastricht om tenslotte via de sluis in Neerharen terug naar huis te fietsen.
Zo mensen, weer 'n hele onderneming vandaag, hopelijk breekt mij die snelheid morgen niet zuur op. Maar ik denk het niet, ik ben nooit in het rood gegaan, de conditie is dus goed. Morgen gaat de fiets voor 'n groot nazicht naar de fietshersteller, dit met het oog op ons wandel- en fietsverlof in de Westhoek binnen veertien dagen.
Bomma en bompa gaan seffens ene platte rust houden. Nadat ons jong geweld weer thuis 'n passage gemaakt heeft, zijn we daar weer aan toe. Maar in de voormiddag ben ik toch eerst gaan wandelen. Gisterenavond had ik de stille wenk gekregen om nog eens aardbeien te gaan kopen. Wel, het bleef niet bij de aardbeien, ik heb ook 'n bakje donkerrode kersen meegenomen.
Ik vertrok via de Kewithdreef waar altijd wat paarden te spotten zijn. Daarna wandelde ik rechts de Kerkstraat in. Ook hier hangt er nog 'n authentiek straatbordje. De kerk zelf was niet toegankelijk, maar ik kon toch enkele foto's nemen. Ze werd gebouwd tussen 1913 - 1915 (in volle oorlogstijd dus). Er staat nog 'n preekstoel van 1682. Op dat punt heb je 'n zicht op de Dorpsstraat en de Wijerdijk.
Om dat fruit te kunnen kopen, moest ik eerst via de brug, het Albertkanaal over. Daarna was het links het Louis Paul Boonpad in en vervolgens rechts, de Beekveldweg. Er staan drie automaten en eentje was gevuld met kersen, daar moest ik toch ook 'n bakje van meenemen. Ze zagen me er lekker uit.
Terugkeren deed ik via de Kiezelweg en de Sportoase. En nu, .... idd. ... lekker lui zijn en seffens 'n vier-uurtje, "handmake" door de chefkok.
Onze Arne was weer 'n nachtje komen logeren. Om 6u45 dook hij bij ons in bed en om 7u15 zaten we aan het ontbijt. En dan moet je dat joch bezig houden. Vandaag had ik het idee hem eens mee te nemen naar Pietersheim, hij was nog nooit binnen in de burchruïne geweest. Het idee dat er vroeger ridders rondgedwaald hebben, dat stond hem wel aan.
Zo gezegd, zo gedaan. De rugzak had ik meegenomen met daarin enkele regenjasjes, wat drinken en wat koekjes. En dan wilde het weer toch effe tegenstribbelen, we hebben eerst de bui moeten laten overwaaien. Gelukkig konden we even later op pad. Ik liet hem onderweg de plek zien waar ik geboren ben en de woonplaats van mijn zus.
Eenmaal in Pietersheim zagen we dat de Ibizamarkt er weer was neergestreken. Misschien door het vroege uur konden we er ongestoord binnenwandelen. Maar groot was echter de ontgoocheling toen de hoofdingang van de burchtruïne gesloten was. Gelukkig voor Arne was er 'n groot sprinkkasteel met hindernissen waar hij zich kon uitleven.
Om het domein te verlaten koos ik het voetpad via de achterkant van de ruïne. Gelukkig dat ik die weg nam, op verschillende plekken waren er bordjes opgehangen met verwijzing naar het Waterkasteel. De achteringang was wel open en daar hebben we van geprofiteerd. We hebben zowat alle plekjes bezocht die het bezoeken waard zijn.
Uiteindelijk zijn we verder gewandeld naar de speeltuin waar hij ook even kon ravotten. We kozen als terugweg de Henri Dunantstraat. Op goed 1 km. van thuis begon het flink te regenen. Gelukkig hadden we de regenjasjes bij en zijn we nog redelijk goed thuis aangekomen. Maar met 7,2 km. op de teller, was onze Arne toch volledig uitgeteld. Tijdens het middagmaal was er geen enkele fut meer te bespeuren. Zijn ouders zullen deze namiddag 'n heel braaf kind hebben. Tot de volgende keer Arne.
De straat was vanmorgen nog goed nat, blijkbaar had het deze nacht goed geregend. Maar noch mijn bedgenote noch ikzelf, zijn er wakker van geworden. Een gerust geweten .....???? Ha, ha, ha. Hoe ook, ik zag het dan toch niet zitten om te gaan fietsen. Met 'n natte kont rondrijden is ook niet alles. En dat fietsen kon enkel in de voormiddag en tijdens de middaguren, straks komt de kleinzoon logeren en dat gaat altijd gepaard met enkele voorbereidingen.
Het is daarom 'n wandeling geworden, eentje tussen Zutendaal en Lanaken. Ik vertrok op de Hoogstraat in Zutendaal waarna ik even verder, links afsloeg, de Soldatenweg in. Op voorhand had ik mijn route effe bepaald op de pc. Ik zag dat ik deels de fietsroute kon volgen. Zo gezegd, zo gedaan. Je moet dan wel 'n stuk door het bos en het was daar goed te zien dat de wegen bijlange nog niet droog waren. Ik nam dus de juiste beslissing.
Op het einde van de Pandenstraat, ging ik linksaf, de Sprinkelestraat in. Daarna was het kiezen welke weg ik rechts zou nemen om terug te wandelen naar de grote weg naar Lanaken. Ik koos voor de Halmstraat, 'n straat die ik zelden of nooit neem, ook niet in mijn 7-jarige tijd als postmeester van Zutendaal. Daar staat de Sint-Rochuskapel, de oudste en de grootste kapel van Zutendaal. Ze is gebouwd in 1635 door 'n familie die dat deed als belofte als ze niet getroffen werd door 'n ziekte die toen grote delen van de bevolking decimeerde. In feite ligt ze in het gehucht Gewaai.
Wat verder op de Trichterweg zag ik 'n groot veld met zonnebloemen. In het gehucht Besmer sta ik altijd te kijken naar die majestueuze bomen naast het voormalige "Oud Kantoor". Aan de overkant - grondgebied Lanaken - ligt het voormalige Hotel Cops.
Terugkeren deed ik gewoon via de grote weg. Kort aan de ingang van ziekenhuis St. Barbara, blijf ik altijd even stilstaan bij de gedenksteen van die verongelukte jonge vent. Krijg dat thuis maar eens te horen .... Ik mag er niet aan denken. In Sparrendal hebben ze acht klascontainers neergezet. Het is de bedoeling dat de drie Katholieke scholen van Lanaken worden afgebroken waarna de scholen herrijzen op één nieuwe locatie. Intussen is dit 'n noodoplossing.
Tot slot ben ik benieuwd of de buienradar gelijk krijgt. Hopelijk van niet zodat ik toch nog even naar buiten kan met onze Arne.
Na gedane arbeid is het altijd goed wandelen. De tuin vraagt steeds de nodige aandacht en tijd. Ik was er in de voormiddag toch weer enkele uurtjes mee bezig. Na het middagmaal kon ik dan het gepaste schoeisel aantrekken om op pad te gaan.
Ik vertrok via de fiets- en wandelbrug naar de Industrieweg om vervolgens uit te komen in Smeermaas en de straat Hocht. Daarna wandelde ik naar de sluis in Neerharen en doorheen de Heirbaan. Terugkeren deed ik via de Neerharenweg en Pietersheim. Het was al lang geleden dat ik voorbij die bijenkasten gewandeld ben. Aan bloemen was er geen tekort.
Ik wilde vandaag ook 'n niet-alcoholisch biertje gaan drinken op het terras aan de Kinderboerderij en speeltuin. Het scannen van de QR-code lukte wonderwel en ook het bestellen van hetgeen ik wilde drinken, was geen probleem. Maar deze jongen had geen bankkaart bij nog 'n app op zijn smartphone om te betalen. Zodoende geen biertje en gewoon verder naar huis.
Mijn laatste foto is er weer eentje van héél lang geleden. De mensen van Lanaken zullen de Frater wel herkennen, Frater Vincken. Het was de laatste klas in het lager onderwijs. Bij Frater Vincken (het voorbereidende jaar) kwam je terecht als je in het vijfde lager, tot de beteren van de klas behoorde. De anderen gingen naar het zesde studiejaar. Toen was ik nog ene ijverige leerling, daarna liep het niet meer zo als het moest. Uiteindelijk ben ik toch op mijn pootjes terecht gekomen met 'n uitmuntende ambtenarenjob bij de Belg. Post. Benieuwd wie mij op de foto herkent ...???
Het was vandaag mijn bedoeling om 'n langere fietstocht te maken met de koersfiets. ik had het traject al klaar liggen: Diepenbeek - Hasselt - Winterslag - Maasmechelen. Maar toen ik er aan wilde beginnen, was het aan het miezeren. En dat gedruppel bleef 'n onbekende voor de rest van de namiddag. Ik heb mijn plannen dan maar aangepast, ik heb weliswaar de koersfiets genomen, maar de koerskledij bleef in de kast. Ik ben gewoon mijn neus achterna gereden, niet te ver uit de buurt en heb toch geprobeerd wat kms. te maken. Niet te ver uit de buurt wilde zeggen: bij regen kon ik vrij rap terug naar huis.
Uiteindelijk bleef het droog en heb ik daardoor toch nog 65 km. gefietst. Ik vertrok via Smeermaas, Hochter Bampd en Herbricht naar Rekem. Daar fietste ik doorheen het oude gedeelte van het voormalige stadje. Vervolgens kwam ik in Opgrimbie waar de boeren 'n markt gaan opzetten. Mijn eerste doel van de dag was de Duivelsberg. Die is iets meer dan 'n km. lang en heeft 'n piek van 10%.
Vervolgens fietste ik doorheen de toeristische trekpleister: "fietsen doorheen de heide". Op de grote weg Mechelen a/d Maas - As, ging ik linksaf om aan de fietsbrug in As, links aan te houden in de richting van Wiemesmeer, deelgemeente van Zutendaal.
Het was eerst mijn bedoeling 'n pauze te nemen in Zutendaal, maar wegens de opbouw van feestelijkheden, ben ik verder moeten fietsen. Wat verderop kwam ik eens te meer langs dat kapelletje op de Daalstraat. Nog nooit was ik er gestopt. Het blijkt 'n bouwwerk uit 1954 te zijn, gewijd aan O.L.Vrouw van Fatima.
Via Munsterbilzen kwam ik toe in Bilzen, eerst de Demer over om vervolgens de Brugstraat op te fietsen. In Mopertingen ging ik linksaf naar Eigenbilzen. Daar op het plaatselijke dorpsplein, ben ik gestopt voor 'n natje en 'n droogje. Vlaai hadden ze niet maar ze boden mij spontaan 'n suikerwafel aan. Via de "Hand van Eigenbilzen" keerde ik terug naar Lanaken. En dat het op het einde vrij zonnig was, kun je zien aan mijn laatste foto.
Al bij al bleek het nog 'n fijne fietstocht te zijn. Het spreekwoord heeft altijd gelijk: "niks moet - alles mag".
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Eddy Meuris
Ik ben een man en woon in Lanaken (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 03/03/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen - fietsen - genealogie - schaken.
Ik merkte het direct bij het terug naar huis rijden, ik hoefde maar heel even aan mijn remmen te komen om direct stil te staan. Effe voorzichtig zijn dus. 
Natuurlijk zijn we ook weer inspiratie gaan opdoen in de Boekenkerk, ik heb toch weer 'n aantal boeken gezien die ik wil lezen. Hopelijk hebben ze die in onze plaatselijke bibliotheek. 
En dat laatste, ... er mag al eens gelachen worden ... 
Gelukkig voor Arne was er 'n groot sprinkkasteel met hindernissen waar hij zich kon uitleven. 
Ik ben Eddy Meuris