Hacowa 102 (eigenlijk 103 want 102 was gepland voor 14 november, toen half Vlaanderen het verkoos om zich rijkelijk te laten besproeien met het zoete hemelnat) zoekt weer de eigen streek op. Toen we de wandeling enkele weken geleden verkenden, ervoeren we onverwacht dat er zich op dit ogenblik een stevige kentering voordoet: enkele tientallen jaren geleden konden we nog zwaar ontgoocheld thuiskomen, omdat bij de verkenning gebleken was dat veel van de wegjes die plichtbewust op de topografische kaart waren ingetekend, verdwenen en/of onbruikbaar geworden waren. Nu zie je het omgekeerde: een flink stuk van de wegen die we vandaag volgden, staan niet eens op de meest recente kaarten. Gelukkig hadden we het goede idee om vooraf de kaart van het Wandelnetwerk Pajottenland te kopen: zo ontdekten we een schat aan nieuwe, onverharde paden, met een echt knuppelpad erbovenop. En zelfs voor de verbinding tussen Halle en het wandelnetwerk konden we echte trage wegen volgen.

Zo tekenden we dus een parcours uit van iets meer dan 18 km, dat eigenlijk van begin tot einde gedomineerd werd door de talrijke beken die hier allemaal van oost naar west lopen, weliswaar niet altijd even fanatiek, want ze mogen hier nog rustig meanderend de Zenne opzoeken, voor die zich door de Brusselse ondergrond boort. De TWQ lag onverhoopt hoog: 65%, en dat ondanks aanloopstroken in Halle en Gooik. Belangrijker nog: alle onverharde wegen waren stuk voor stuk juweeltjes, de ene al wat avontuurlijker dan de andere, maar toch perfect begaanbaar. Af en toe open, nog niet verknoeide landschappen zorgden voor de rest.

Ik maak me sterk dat de 28 deelnemers genoten hebben van deze tocht én van de stops in het Dravershof in Pepingen en De Groene Poort in Gooik. Want ook dat laatste hoort er bij...