aantal stappen: 1.414.520 +/- 10.000 stappen = 7,5 km
aantal wandelingen: 113
aantal fietstochten: 30
Zoeken in blog
28-06-2022
De Maas over met het veer in Uikhoven.
Het was vandaag de bedoeling te fietsen met Hubert en Peter. Voor mezelf had ik 'n route in gedachten via Neeroeteren naar Kinrooi en Kessenich en langs de Maas terugkeren. Peter en Hubert zouden in Neeroeteren rechts afslaan naar Heppeneert om via die kortere weg terug huiswaarts te keren.
Maar helaas, Hubert diende af te zeggen voor de rit wegens omstandigheden. Ik heb zo het idee dat met het ouder worden, de betekenissen "ik wil" en "ik moet", precies andere verhoudingen beginnen te krijgen, en dat buiten onze eigen wil om.
Maar goed, ik wilde Peter niet alleen zijn ritje terug laten maken, dus koos ik ervoor om hem te vergezellen tot in Maasmechelen aan de brug. Via Zutendaal en "fietsen door de heide", kwamen we aan in As. Daar namen wij het fietspad over het oude kolenspoor. Aan de Zuid-Willemsvaart, draaiden wij linksaf naar Neeroeteren om vervolgens naar Heppeneert te gaan. Deze route bleven we dus volgen tot aan de brug in Maasmechelen, waarna Peter rechtstreeks naar huis fietste.
Ikzelf ben linksaf gedraaid naar de Maas om in Uikhoven met het veer, de Maas over te steken. Ondertussen had ik op 'n stopplaats mijn meegenomen boterhammen verorberd. In Uikhoven was zich 'n school aan het vermaken met kajaks.
Via de Kloosterberg/Dennenberg met stijgingspercentages in de buurt van de 10% (ik ging in ieder geval op het steilste stuk, niet sneller vooruit dan 11,00 km/uur), maakte ik nog 'n lus door Gronsveld (foto met het kruis) en terug in Smeermaas zijnde, nog 'n laatste lus langs Veldwezelt, kwestie om de 100 km. te bereiken.
Wederom 'n mooie tocht, hopelijk is Hubert volgende keer ook weer van de partij. En o ja, ook in Maastricht was er boerenprotest, iets verder dan het Bonnefantenmuseum.
Soms zijn er zo van die dagen dat je voelt dat sportieve prestaties er niet inzitten. Na die stevige fietstocht van gisteren, de wandelingen van de voorbije dagen en al die werkzaamheden in de tuin, liet mijn lichaam mij vandaag weten dat er best 'n dagje kon gerust worden. Soms ervaar ik dus ook dat ik er al 68 ben.
Daarmee wil ik uiteraard niet zeggen dat ik helemaal niks gedaan heb. Vanmorgen naar de bakker (zoals altijd te voet) en deze namiddag ben ik met mijn echtgenote naar het centrum gewandeld om er 'n dessertje te gaan nuttigen. Maar beide wandelingen heb ik eens niet geregistreerd, dus tellen ze ook niet mee.
Wat ik voor jullie wel gedaan heb, is 'n reeks oude postkaarten verzamelen van één der oudste steden van België. Tongeren is niet alleen 'n toeristische trekpleister van onze provincie Limburg, maar ook 'n aangename richting om naar toe te fietsen. Jaarlijks passeren we er toch 'n aantal keren.
Er zijn natuurlijk tal van bezienswaardigheden, ik heb mij beperkt in aantal zodat deze collage overzichtelijk blijft.
Als je alleen fietst, kun je het parcours, snelheid en afstand, uittekenen naar eigen goeddunken. Zo wilde ik vandaag deels naar het zuiden fietsen - stukje Wallonië - om daarna de mooie wegen in Ned. Limburg op te zoeken.
Tja, op zaterdag moet het al lukken om fietsmaten te vinden. Geen nood voor mij, ik wilde nog eens de gekende helling "de Houtain" overrijden.
Om daar te komen, passeerde mijn tocht eerst de jachthaven van Kanne en het fort van Eben Emael. Via Roclenge en Bassenge, rij je dan de Houtain over. Dat ding heeft 'n max. stijgingspercentage van 7% maar is wel bijna 2 km. lang. En dan kom je beneden, en dan zie je dat mooi aangelegd rond punt. Prachtig toch.
Via Haccourt en Visé, heb ik mijn tocht verdergezet richting de brug over de Maas naar Moelingen. In Eijsden dan rechtsaf naar Mesch waar ik weer twee kuitenbijters onder de wielen kreeg, de Heiweg gevolgd door de Rondelenstraat. Wat verderop kreeg ik honger en zag dat ik per toeval juist gestopt was op km. 50.
Mijn laatste stevige helling lag buiten het stadje Gulpen, de Beversberg. Met zijn max. piek van 9,5%, mag je toch niet al te snel naar boven rijden, kwestie van nog wat adem over te hebben.
Eindigen deed ik via de dorpjes Scheulder, Bemelen en Rothem. Via de Noorderbrug terug richting Smeermaas om daar nog 'n allerlaatste lus te nemen rond het kasteel van Hocht.
21,00 km/uur, ben er blij mee. Niet te rap, maar ook niet te traag, zeker na iets meer dan 600 hoogtemeters.
Kom je op 'n plaats waar je al jaren niet meer bent geweest.
Vandaag wilden wij elders nog eens lekker gaan eten. Maar de buienradar gaf rond het middaguur, 'n intense regenbui aan, gevolgd door 'n stevig onweer. Met zulk weer verlaat je niet graag je woning. Gelukkig is het véél minder gebleken dan voorspeld, al hebben andere regio's in de buurt, toch heel wat overlast gehad.
Even was er bij mij dan wat twijfel of ik vandaag "überhaupt" nog wel goesting had om iets sportiefs te doen. Maar wandelen is net hetzelfde als 'n drug, eens je ermee begint, laat het je niet meer los.
Zo rond 'n uur of 13u30 heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken en via 'n nogal rumoerig trouwfeestje aan het kasteel van Pietersheim, gewandeld naar de brug in Tournebride. Aan de andere kant van de brug, het niet-verharde wandelpad langs het kanaal Briegden - Neerharen genomen. Het is daar altijd zéér rustig, zelden dat je daar 'n wandelaar of fietser tegenkomt.
Maar eens onder de fiets- en voetgangersbrug door, wilde ik het pad naar de sluis toch nog eens verkennen. Het was al jaren geleden dat ik daar nog eens was geweest, toch aan die kant van de sluis. En te bedenken dat het toch relatief kort bij huis is.
O ja, nog even terugkomen op gisteren, dat nest jongen (broedsel van 'n merel koppel), zag er vanmorgen nog goed uit. Na al dat geluid van mijn elektrische snoeischaar (ik had het nest te laat gezien) en de ferme regenbui van deze nacht, zagen de vogeltjes er deze morgen nog springlevend uit. Oef!
En die laatste foto, ... ééntje kan altijd smaken. Foto genomen aan mijn bureau.
Vandaag had ik twee metgezellen om 'n mooie fietstocht te maken. Peter en Hubert zagen het zitten om er iets van te maken.
Zoals dikwijls, vertrokken wij via de Noorderbrug in Maastricht om naar Bemelen te fietsen. Daar maakte Peter voor het eerst kennis met de steile klim naar Groeve 't Rooth. De rit ging verder naar Gulpen en direct daarna naar Wahlwiller. Daar kwamen wij 'n bergje tegen om "U" tegen te zeggen, de Kruisberg met stijgingswaarden - gemeten over 100 meter - tot 14%. In werkelijkheid waren er pieken tot 16%. Maar we raakten alle drie boven.
Maar door al dat geklim, was bij Peter en Hubert, de pijp vroegtijdig uit. Iets voor Valkenburg, hebben zij het vizier terug op Lanaken gezet. Achteraf las ik dat ze blij waren dat ze al bij al, goed thuis zijn geraakt. De warmte en de hellingen waren net iets te zwaar.
Ikzelf, heb mijn route verder gezet via het centrum van Valkenburg (waar ik toch even mijn "plan de route" heb opgemaakt), langs het kasteel St. Gerlach, het mooie zicht in Meerssen, de beklimming met de mooie naam "de Waterval" en de autostradebrug naar Kotem.
Uiteindelijk kwam ik uit op iets meer dan 100 kilometer (inbegrepen, in Beek, toch wel even verkeerd gereden zeker: dom natuurlijk ). Een mooie rit, maar de douche achteraf, was toch meer dan welkom.
De ontspanning volgt op de inspanning. Ja, 'n haag snoeien, zij het vandaag alleen de achterkant en 2/3de van de bovenkant, het blijft 'n klus die vooral je armspieren onder druk zet. Donderdag volgt de rest.
Mijn wandeling was dus gewoon genieten, niet te snel, wat onverharde veldwegen richting Oud-Caberg en verder door naar Smeermaas, en onderweg wat foto's van het veldkruis, het dalende pad richting kapel, de oude spoorwegbrug en de oplettende stier met zijn harem en nageslacht.
En wat verder, één der mooie woningen, eveneens 'n foto waard. De terugweg nam ik via de Kantoorweg en de Grensstraat.
Bijna thuis zijnde, nog even 'n babbel gehad met 'n oude vriend. Paul en ik zijn ongeveer leeftijdsgenoten en we waren vroeger beiden lid van jeugdbeweging KSA. Hij heeft jaren met zijn ouders in Lanaken gewoond, nu woont hij al lang elders, maar Lanaken blijft in zijn hart en per fiets doet hij dan ook regelmatig onze gemeente nog eens aan.
Morgen ga ik, als alles goed zit, fietsen met Hubert en Peter.
Vandaag 'n relatieve rustdag, ... alhoewel, ... eerst naar de bakker, vervolgens onkruid wieden, en na het middagmaal, wat huiselijke taken. In de namiddag dan mijn hersenen aan het werk gezet in de schaakclub.
Maar als er één ding is dat met de jaren achteruit gaat - bij mij toch - dan is het enkele uren 100% geconcentreerd blijven op je spel. Dat lukt dus niet meer. Ik ervaar elke keer dat het schaken, 'n vermoeiende bezigheid is geworden. Twee, max. drie spelletjes spelen, en dan is het vat af.
Veel gewandeld heb ik vandaag dus niet. De eerste foto's nam ik in het Uilenstraatje, de laatste is ons gemeentehuis.
Morgen staat er weer 'n vermoeiend werk op het programma, mijn ligusterhaag snoeien (het is te zeggen, toch zeker één kant van de haag die +/- 25 meter lang is), 'n werkje dat zich herhaalt begin oktober.
Maar er staat toch ook 'n wandeling op het programma.
Na het verlof in Knokke en de daarbij horende 4-gangen menu's, diende het lichaam wat gewicht kwijt te spelen. Daarom heb ik niet geaarzeld om maar direct 'n fietstocht te plannen. Partner van dienst was deze keer Hubert.
Via de binnenstad van Maastricht, fietsten we richting Bemelen waar wij de verraderlijke route namen langs groeve 't Rooth. Best 'n kuitenbijter om er je fietstocht te beginnen.
Ook de verschillende stroken er na, waren van het type "ups and downs", getuige toch de stevige hoogtemeters die we maakten. Mooie gebouwen zag ik echter ook, oa. de molen Roex te Gulpen en het kasteel van Geulle. En wat te denken van dat uitstalkraampje, "miemelen te koop". Bij ons in Lanaken zeggen we gewoon: "wiemelen" of rode bes of nog anders: aalbes.
Ondertussen was ik Hubert kwijtgespeeld. Hij is is pas toe aan het opnieuw opbouwen van zijn conditie na een periode van ziekte. Op onze leeftijd moeten we idd. niet te geweldig doen en luisteren naar ons lichaam. Ik heb dus maar alleen 'n extra lus gemaakt en België terug binnen gereden via de autostradebrug tussen Elsloo en Kotem. Via de Maas naar Smeermaas met enkele foto's aan het eilandje.
En dat drankje op het kerkplein, ...schol, dat smaakte.
Goed geslapen in ons hotel en met 'n ferm ontbijt achter de kiezen, stonden weer enkele wandelingen op het menu. Vooreerst even naar het station van Knokke om 'n 10-rittenpas aan te kopen voor de terugreis naar Genk om vervolgens de bus te nemen naar het Zwin. Dit is een der prachtigste natuurgebieden van de regio. In het Zwin zelf, zijn we niet geweest (daar waren we al enkele jaren terug), maar helemaal rond het Zwin, hebben we wel gewandeld. We zijn bijna tot tegen de landsgrens aangewandeld met zicht op Cadzand. Een prachtige wandeling als je het mij vraagt en ook mooi om te fietsen. Als ik van iedere fietser één euro zou gekregen hebben, dan was ik enkele duizendjes rijker geweest. Wat moet dat niet zijn in het hoogseizoen?? En wederom zagen wij prachtige sculpturen van konijnen in diverse houdingen.
Ons middagmaal namen wij in het bezoekerscentrum van het Zwin.
In de namiddag maakte ik nog 'n wandeling naar Heist, dwars door het Willemspark. De bedoeling was om in Heist nog enkele foto's te maken van het Visserskapelletje. Met wat zand in de schoenen, heb ik moe maar voldaan mijn echtgenote vervoegd in het hotel, waar zij met de benen omhoog lag te rusten.
Op dag 4 hebben wij niet veel meer gedaan. Na 'n stevig ontbijt, nog even 'n korte wandeling over de zeedijk, de koffers gepakt en naar het station gewandeld.
En de trein, .... in Brugge met 10 minuten vertraging vertrokken, maar in Genk mooi op tijd aangekomen om de bus naar Lanaken te kunnen nemen.
Voila, weer thuis en terug de routine van elke dag. En morgen, dan ga ik fietsen.
Zo, terug thuis. Mijn echtgenote en ikzelf, zijn 'n paar dagen naar Knokke geweest. Gezien wij geen auto hebben, reizen we altijd met het openbaar vervoer. En ja, dat kan al eens tegen zitten. Onze treinreis werd in Landen iets meer dan 30 minuten onderbroken wegens 'n ongeval. Maar wij senioren, ons hoor je niet meer klagen.
Na het inchecken in ons hotel, zijn we direct 'n wandeling gaan maken, kwestie van de zee al eens van kortbij gezien te hebben. Uiteraard hebben we ook de lange Lippenslaan verkend.
Dag 2 stond voornamelijk in het teken van het wandelen. We maakten eerst 'n niet geregistreerde wandeling tot Duinbergen om dan even het trammetje te nemen naar Heist. De terugweg verliep helemaal langs de zeedijk. Het weer was prachtig, véél zon, weinig wind en nog niet te veel toeristen. In de namiddag maakten wij 'n wandeling vanaf de Oosthoek, 'n wijk ten oosten van het Zoute. Via allerlei bos- en kronkelpaden, kwamen wij toe aan de zeedijk. Sinds kort is in die omgeving, prachtige kunst te zien, allemaal konijnen. Mooi! En omdat onze benen nog fris waren, wandelden wij helemaal terug naar ons hotel.
Wij kozen dit jaar voor hotel Atlanta, vooral voor het lekkere eten daar ter plaatse, 'n aanrader. En om te verpozen was er het Zegemeer, kort aan ons hotel.
Vaderdag vandaag, en ik heb het geweten. Vanmorgen op 'n redelijk uur naar de bakker gegaan (8u20), maar daar was het buiten aanschuiven. Eenmaal binnen zag ik dat de rekken in de winkel, al zeker voor 80% geplunderd waren. Gelukkig heb ik het voor mij nodige, toch nog kunnen meenemen. En de rij achter mij, ... zo mogelijk nog langer. En het brood is nochtans niet gratis te krijgen.
In afwachting van 'n rustige namiddag, toch even mijn wandelschoenen aangetrokken en via de mooie boom op de Blindevijversweg en de Sprokkelstraat, nog eens het bos ingetrokken.
Ik heb mij deze keer niet gewaagd aan frivoliteiten door kris-kras wat paden in te slaan, maar het gewoon simpel gehouden door rechtdoor de hoofdas te volgen tot aan het ziekenhuis. Aan de andere kant van de Bessemerstraat, eveneens de hoofdas aangehouden en op de splitsing van wegen, de linkerkant gekozen.
De laatste foto's betreffen die mysterieuze kelder die inmiddels al volledig is weggebroken met 'n enorme kuil als gevolg. Zoals eergisteren gezegd, op die plaats stond meer dan 20 jaar, 'n niet afgewerkte kelder.
En nu wat genieten van vaderdag en het mooie weer.
En of ik dat gedaan heb ...! Pluk de dag is 'n wijsheid die zeker nu van toepassing is.
Vandaag was ik alleen om te fietsen. Mijn maten konden om diverse redenen niet. Geen nood, ik heb er 'n mooie tocht van gemaakt en in één ruk uitgereden, zonder terrasje onderweg, zelfs niet op het einde. Wat zeggen ze dan: voorbeeldige jongen! Maar dat biertje, ... dat heb ik net in de frigo gezet voor bij het avondeten.
Mijn tocht vertrok klassiek, via Bilzen en Beverst en na die mooie spreuk "Carpe Diem", kwam ik aan te Diepenbeek. Met al die werken daar, toch even moeten zoeken om aan de andere kant van het spoor te geraken. Je moet er nu door de tunnel, maar voor de fietsers is het nog niet goed aangegeven. Geen eigen foto van deze locatie.
Wat verder fietste ik voorbij Kinepolis en de mooie fietsbrug aan de sluis van Godsheide.
In Bokrijk was er gelukkig nog niet teveel verkeer bij de toeristische trekpleister "fietsen door het water". Via Zonhoven doorgefietst naar Houthalen. Vooral dat laatste stuk, beviel mij enorm, 'n mooi fietspad onder de bomen en geen hinder van de wind. Want die wind speelde mij in het begin toch wat parten, aangekondigd was 2 Bfr. maar het was zeker 3 Bfr. Ik heb mij dus toch wat moeten motiveren om 'n gepaste snelheid te kunnen aanhouden.
Via de sporthal van As, kwam ik dan aan "de Salamander" te Maasmechelen. De Mechelse Heide is 'n mooi wandelgebied en ook het fietspad is er heraangelegd.
Terugkeren deed ik via Opgrimbie, Boorsem, Uikhoven en Rekem.
Als ik 'n wandeling zou moeten uitkiezen die tot een der mooiste kan verkozen worden, dan is het wel deze die ik vandaag maakte.
Het is in feite 'n wandeling in 3 delen, eerst door de binnenstad van Maastricht, dan mijn favoriete wandelpad langs de woonboten, om ten slotte vanaf Smeermaas terug huiswaarts te keren.
Met de autobus was ik vertrokken om vanaf de Wilhelminabrug mijn wandeling te starten. Langs de mooie City-Tours bus, even gestopt aan de oude wallen met het even oude geschut.
In de binnenstad, veel prachtige etalage's gezien. Maastricht is 'n echte shoppingstad. Iets verder dan het stadhuis, 'n korte pauze genomen op het terras van café 't Rozenhoedje. Dat was al effe geleden dat ik in Maastricht nog 'n koffietje gedronken heb.
En dat Maastricht ook herinneringen bewaart van het verleden, dat bewijst dit restant van de oude Noorderbrug.
En dan mijn favoriete wandelpad. Je vertrekt aan het kleine sluisje, links van het kanaal. In het begin is het pad nog verhard, maar gaandeweg loop je over 'n bospad dat doorloopt tot aan de brug in Smeermaas. Je bent er heel alleen, veilig en het is er rustig. Dus geen gewandel over de grote drukke weg, Maastricht - Smeermaas.
Wederom 'n wandeling om in te kaderen. Morgen ga ik fietsen.
Ja, in het begin van mijn wandeling was het idd. "beestjes kijken". Vooral in de Asbeekweg staan er veel paarden. Ik kom er graag, 'n rustig straatje met weinig andere passanten.
Aan de kinderboerderij zijn de beestjes ook 'n uithangbord voor de vele dieren die er door de kinderen (en ook door de grote mensen) kunnen bewonderd worden.
Wat verderop, enkele paarden van Domein Zangersheide.
Via de Goudkust en de prins Xavierdreef, gewandeld naar Tournebride. Benieuwd wanneer het nieuwe fietspad klaar is.
Het jaagpad langs het kanaal verlaten langs het bospadje, omhoog naar de fiets- en wandelbrug. Het pad wordt vooral gebruikt door de schoolgaande jeugd.
En bijna thuis in het Uilenspiegelpark, 'n zee van witte bloemen. Prachtig.
Ondanks het gemiezer, toch even 'n korte wandeling gemaakt. Niet ver uit de buurt geweest, maar binnen loopafstand om rap terug thuis te zijn.
En als de kerk dan eens zijn deuren geopend heeft, dan wil ik daar wel nog eens 'n kijkje gaan nemen. Niet dat ik 'n pilaarbijter ben, verre van, maar de architectuur en het binnenzicht, interesseren mij wel. Ook elders ga ik al eens 'n kerk binnen, maar dan ook als toerist.
De Sint-Ursulakerk werd gewijd op 21/10/1864. Hierna 'n oude postkaart van de kerk, begin de jaren 1900 en eentje van nu. De eerste foto's zijn van de zijkapel.
In Pietersheim spotte ik nog 'n zwavelzwam en de toegangspilaren tot het domein.
...... Alleen jammer dat ik altijd 'n eind moet stappen om op die paden en wegeltjes te geraken.
Maar niet zeuren, vandaag via de Postweg en de Epesiastraat gewandeld om vervolgens eerst de Bessemerstraat en nadien de Maastrichterweg over te steken.
Aan camping San Lanaco, rechts het veldwegje genomen om even verder, op het traject te zitten van de blauwe- en rode wandeling. Op de stenen moet je gaan staan om geen natte schoenen te krijgen. En die houten vlonders, altijd 'n foto waard.
Eens het bos uit, kwam ik aan de kinderboerderij met zijn geitjes. Het was er druk vandaag. Mooi weer en gisteren, 'n zondvloed ...
Deze keer naar Pietersheim gewandeld lang atletiekclub Atla. En in de burchtruïne, enkele foto's gemaakt vanaf 'n hoger punt. Ook daar, heel wat wandelaars en toeristen.
Bijna thuis zijnde, 'n laatste foto van 'n weide vol bloemen. Je wordt er spontaan goedgezind van.
Als je 's morgens vroeg gaat wandelen, en zeker op 'n zondag, dan zijn er niks dan voordelen. Weinig wind, gelukkig ook nog droog, geen enkele groep wielertoeristen, 'n sporadische vroege wandelaar en héél veel vogelgezang en rust. Zaaaaalig!
Tja, meestal zijn we al voor 7u30 uit de veren, zeker in de lente en de zomer. En bij het bekijken van de buienradar leek het me passend om mijn wandeling al direct (om 8u00) te maken.
Niet dat ik ver geweest ben, gewoon langs de sportoase en door de tunnel. Wat die aanduiding "Maastricht" daar te doen staat, wie weet ...? Als het is om de kortste fietsweg naar Maastricht te duiden, dan gaat die redenering enkel op in het weekend want op weekdagen kun je niet aan de haven van Sappi voorbij en moet je omrijden.
En wat verderop heb ik getracht de opkomende zon te vangen.
Wandelen langs het kanaal in alle vroegte, .... ik kan het alleen aanbevelen.
Woorden schieten mij vandaag te kort om het verhaal van mijn fietstocht te vertellen. Maar laat ik eerst met het begin starten.
Onderweg, ergens in Duitsland, kwam bij mij de gedachte op wat er allemaal nodig is om dergelijke fietstocht tot 'n goed einde te brengen. Ik fietste 118,72 km. en overwon 858 hoogtemeters. En ja, als ik daar goed over nadenk, dan komt daar veel bij kijken. Hier 'n kleine opsomming in willekeurige volgorde.
Een goede fiets waarop je kunt betrouwen, wat avontuurlijk aangelegd zijn en 'n beetje durf hebben, beschikken over 'n goede conditie, niet bang zijn om de juiste weg te vragen als je bent misgereden (hetgeen mij vandaag enkele keren overkomen is), voldoende eten en drinken mee hebben, uwe aardrijkskunde 'n beetje kennen, je lichaam goed kennen, graag uren achtereen op de fiets zitten, veel goesting hebben om te fietsen en last but not least, 'n echtgenote hebben die je steunt in je fietsactiviteiten. Ik ben er nog heel wat vergeten, maar dit heb je zeker allemaal nodig om dergelijk avontuur in je eentje aan te gaan.
En de fietstocht zelf. Vertrokken via Meerssen en Houthem (met zijn Belg. rijwielhuis). In Nuth heb je de prachtige woning "Huis Nierhoven". Ook het omliggende is mooi. En zoals op veel plaatsen, straatwerken zie je overal.
In Schinveld liet ik mij verleiden tot 'n terrasje in Brasserie Scoop. Maar goed ook, als je bekijkt dat ik op de hele rit 2.043 kcal verbruikt heb. Verder heb je in Nederland, prachtige fietspaden.
In Duitsland met 'n bang hartje mijn weg gezocht. De bordjes zijn er maar klein en je hebt er rap een gemist. Daarbij reed ik dan ook nog eens over mij totaal onbekend gebied.
In Brunssum, kwam ik zowaar midden in de golfterreinen terecht van de Brunssummerheide Golfclub. Prachtig allemaal, goed onderhouden, maar je moet wel slalommen tussen de golfkarretjes.
Onderweg naar Gulpen, nog 'n prachtige foto gemaakt van het dal.
En terug in Lanaken, was 'n oldtimertreffen in volle bedrijvigheid. Met veel geluk vond ik nog 'n tafeltje. En dat Duveltje, die had niet de tijd om "vol" op de foto te geraken, deze jongen had grote dorst.
Deze voormiddag, nog eens wat snoeiwerk afgewerkt en na het middageten, enkele huishoudelijke taken gedaan.
Maar na de drie-uur-koffie, kriebelde het toch om 'n stevige wandeling te maken, en dat is het ook geworden. Met 90 hoogtemeters over bijna 12 km. wandelen, was het 'n tocht voor toch wat geoefende wandelaars. Veel bergop en bergaf dus, voor het grootste deel in het begin wan de wandeling. Ik volgde voornamelijk het mountainbike parcours, beginnende langs het Domein Zangerheide. Zelf wil ik mij toch niet wagen aan mountainbiken, zeker niet op het gewandelde parcours van vandaag. De afdalingen zijn mij te gevaarlijk: steil naar beneden, veel dikke stenen, putten in het pad en heel wat boomwortels. Te voet had ik al moeite om niet weg te glibberen bij het dalen.
Eens de grote weg Lanaken - Zutendaal over, heb ik wat alternatieve wegen gezocht, gewoon op goed geluk, wel steeds de juiste richting voor ogen blijven houden. En dan kom je al eens door paden die nog juist niet zijn dichtgegroeid.
En die laatste foto, even op het bankje gaan zitten en genieten van de rust en de stilte.
Vandaag was mijn opdracht simpel, met de fiets naar Bilzen, meer bepaald naar het cultuur- en sportcentrum De Kimpel. Om wat te doen, ... hoor ik jullie zeggen. Ik zou er na 2 jaar, opnieuw enkele vrienden - ex-collega's - ontmoeten om samen bij 'n etentje, wat bij te babbelen. Meestal hebben wij dergelijke ontmoetingen, 2 à 3 keer per jaar. Nu is dat al enkele jaren geleden dankzij dat geniepig virusje.
Er was niet bepaald afgesproken waar dat etentje zou plaatsvinden, maar in het Kimpelkaffee dat in het gebouw gelegen is, waren alle troeven aanwezig om niet verder op zoek te gaan.
En dat we mekaar veel te vertellen hadden, dat stond buiten kijf. Zoals altijd start het gesprek met 'n medische halfuurtje. We worden er niet jonger op (twee van 71 jaar, een van 67 jaar en ondergetekende van 68 jaar), dus de kwaaltjes her en der, worden talrijker.
Het eten was lekker en de gesprekken aangenaam.
En de fietstocht heen en terug, vrij eenvoudig, langs Strodorp in Veldwezelt naar Mopertingen en bergaf naar Bilzen. Terug langs het mooie fietspad richting Munsterbilzen en de brug in Eigenbilzen.
En ja, die zusters in Munsterbilzen, die zijn er toegekomen op 16/9/1895 met als doel: lager onderwijs voor meisjes en psychiatrische zorg voor geesteszieke vrouwen.
Ik ben Eddy Meuris
Ik ben een man en woon in Lanaken (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 03/03/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen - fietsen - genealogie - schaken.
Ik ben Eddy Meuris