Ik ben Helga
Ik ben een vrouw en woon in Denderleeuw (Belgie/Vlaanderen) en mijn beroep is secretaresse (tegenwoordig heet dat assistant...).
Ik ben geboren op 24/07/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, reizen, lezen, computeren, en ik volg graag voetbal- en wielerwedstrijden.
Deze profielfoto is genomen in Chileens Patagonië.
Ik was wat laat aangekomen en koos voor de omloop van 18 km, bij aankomst in het P.T.I. van Zottegem zag ik al enkele tentoonstellingen, zoals van kaktussen en modeltreintjes, maar daar zou ik na wandeling wel eens naar kijken. De omloop leidde me meteen naar het Breiveldepark, waar ik genoot van de stilte en de natuur. Toen ik dat park (met restaurant, maar daar ging ik nu niet langs) had verlaten, kwam ik weldra langs een bierwagen op een oprit. Daar trakteerde de organiserende club op haar 25-jarig bestaan met een Adriaan Brouwer (of een frisdrank). De kat des huizes kreeg er echter niets, dus droop het na een tijdje maar weer af. En toen ik mijn bier op had, ging ik ook verder, terug zo leek het naar het Breiveldepark, maar deze keer ging ik erlangs, en via Godveerdegem en Erwetegem, over verharde en natuurlijke wegen, bereikte ik de eerste controlepost. Sportvriend Marcel kwam daar net buiten en we sloegen een praatje, zo wist ik dat Sportvriendinnen Julienne, Francine en de twee Trezen (Marie-Thérèse) er waren. Ik hield hen even gezelschap, voor de duur van nog een glas bier, en we vertrokken samen. We waren nog niet goed op de openbare weg, alvorens linksaf te slaan, of er stopte een auto aan de kant van de weg. Twee mannen stapten uit: Danny en Jean-Paul die, via Buggenhout om nog een wandelaarster, Anita, op te halen, op weg waren naar het Zwarte Woud waar ze s anderendaags zouden deelnemen aan de Superaudax, 200 km wandelen in groep en dat in 40 uur, rustpauzes inbegrepen. Veel geluk, mensen !
Een eind verder zei ik Tot ziens tot mijn gezelschap, want zij gingen op de omloop van 12 km. Op weg naar de controlepost in Sint-Goriks-Oudenhove kreeg ik een telefoontje van Annemie om af te spreken, en na de controle nog eens omdat ze dan vertrok voor 6 km. Ik moest dan geen 6 km meer stappen en toen ik in het P.T.I. terug was en een babbeltje sloeg met Nelly kwam Annemie er ook aan. We bleven nog wat zitten frieten eten bij het gezelschap Sportvriendinnen.
Het was een mooie tocht met een afwisseling tussen verharde en natuurlijke wegen. Het weer kon wel wat beter, het had zelfs even gemiezerd en warm was het ook niet, de IJsheiligen mogen opkrassen.
08.05.2010 - Euraudax Brakel, georganiseerd door Euraudax België (258)
Met Paul en Rudolf kwam ik hier aan en kon meteen de bekenden en minder bekenden begroeten en me inschrijven. Er was natuurlijk nog ruim tijd om iets te drinken, mijn boterhammen op te eten en me klaar te maken, zoals met het aantrekken van kousen en wandelsandalen. Intussen kreeg ik al het krantenartikel, met foto, te zien over deze tocht, blijkbaar zou ene Herman De Croo zijn opwachting maken op zondagochtend. In dat artikel worden de vier lussen kort beschreven en Danny, de organisator en baankapitein, had al een NGI-kaart opgehangen met daarop de omlopen.
De eerste lus, waar ik het gezelschap had van mijn vrienden Annemie en Mark, voerde ons langs verharde en vooral onverharde wegen, met ruime blikken op de natuur, naar de kerk van Zegelsem voor een eerste wagenrust. Via Sint-Kornelius-Horebeke en Elst (nee, geen geutelingen te bekomen ) bereikten we de tweede wagenrust die stond opgesteld op een plein in Michelbeke, daar kregen we twee belegde broodjes bij de gebruikelijke dranken. Op de terugweg naar de sporthal De Rijdt gingen we nog langs de Toepkapel langs, de deur stond open en ook ik wierp er een blik in. Toen we terug waren, kregen we elk een flink bord spaghetti bolognese. Ik nam dan node afscheid van Annemie en Mark maar merkte tot mijn groot genoegen dat ik voor de tweede lus het gezelschap kreeg van Anny en Chris (Everbeekse Wandeltochten), bij mijn herinnering de eerste keer dat ik hen op een euraudax-tocht zag.
De tweede lus was naar mijn bescheiden mening de mooiste, maar ook de langste, namelijk 27 km. Via Opbrakel bereikten we namelijk het Bos van La Louvière en daar wandelden we een hele eind weg. Op de wagenrust van Everbeek, aan de kerk en een school (waar Anny en Chris nog geholpen hebben op een wandeltocht van hun club), kregen we een ijsje, dat smaakte ook wel ! Genoeg gesnoept, we staken de taalgrens over om het Hoppebos te bereiken en daar ook van de natuur te genieten. We staken de N48 een paar keer over om gemoedelijk terug in de sportzaal aan te komen. Daar werd de soep uitgeschept, om dan gevolgd te worden door een kippefilet, groenten en gegratineerde aardappelschijfjes. Toen ik zag hoe groot de porties waren, ging ik me gauw een halve portie vragen, maar het hele dessert, een punt rijsttaart, liet ik niet halveren.
Toen was t gedaan met de avontuurlijke paden, zoals in de bossen (knuppelpaden, een balk over een beekje, een omgevallen stam, ), want de duisternis was ingetreden en Danny wou geen ongelukken riskeren. Het was dan eigenlijk ook gedaan met fotos nemen (behalve van een standbeeld voor de mijnwerkers), tijdens onze wandeling via Parike naar Everbeek waar we zowel in het beneden- als in het bovenkwartier (opnieuw aan de kerk en de school) rust hielden. We keerden dan terug voor ons ontbijt en nog wat rust voor de voeten.
Ook de vierde lus was gemakkelijk van paden, al was er een strook veldweg, langs vooral Michelbeke en Sint-Maria-Horebeke. Het was in deze lus dat de enige caférust werd gehouden, de Corner was reeds of nog open. De laatste wagenrust, op papier dan toch, was op de parking van tennisclub Tempelhof. De laatste wagenrust op papier, staat daar, want nog voor onze terugkeer trakteerde Euraudax Brakel op een glaasje jenever (of iets anders, voor wie geen alcohol lust). Het was de moment om op zijn Deens te toasten, met Danny, maar ook met de drie Denen, met Fransman Michel (SPN Vernon), met Anita en Jean-Paul die dat nog zullen leren kennen, over twee maanden. Luttele kilometers scheidden ons van de aankomst, opnieuw via het leuke en rustige park aan de sportzaal.
Terug binnen en zitplaats genomen merkte ik dat de burgervader van Brakel zijn spreekwoordelijke kat gestuurd had, dus kon Danny meteen overgaan tot de gebruikelijke geplogenheden, zoals de wandelaars en de medewerkers danken. Verder had hij vier trofeeën te verdelen: de 6de Gouden Arend voor Sally, mijn eigen 7de Gouden Arend, de 8ste voor Jean-Pierre (wiens vriendin meehielp) en de 18de voor Lucia. Nog drie dus, en ik mag een feestje bouwen op een wagenrust.
Het is niet omdat ik hier nog eens een Gouden Arend behaal dat ik dit zeg, ik meen het: de hele tocht was perfect, de mooie omlopen rijk aan natuur, de snelheid, de rustpauzes (al zijn ze voor een vrouw dan wat kort als ze zich eens discreet moet verstoppen), de bevoorradingen (zeer afwisselend en zeker niet allemaal koek en wafel) en de vriendelijkheid en gedienstigheid van Dannys helpers. Het weer viel ook goed mee want het heeft niet geregend en tijdens de zaterdagnamiddag kon men zelfs in T-shirt gaan.
Ik ben Helga
) bereikten we de tweede wagenrust die stond opgesteld op een plein in Michelbeke, daar kregen we twee belegde broodjes bij de gebruikelijke dranken. Op de terugweg naar de sporthal De Rijdt gingen we nog langs de Toepkapel langs, de deur stond open en ook ik wierp er een blik in. Toen we terug waren, kregen we elk een flink bord spaghetti bolognese. Ik nam dan node afscheid van Annemie en Mark maar merkte tot mijn groot genoegen dat ik voor de tweede lus het gezelschap kreeg van Anny en Chris (Everbeekse Wandeltochten), bij mijn herinnering de eerste keer dat ik hen op een euraudax-tocht zag. 
