04.01.2015: Ik parkeerde nabij het Provinciaal Proefcentrum voor Kleinfruit Pamel en schreef me ter plaatse in voor de afstand van 9 km. Omdat het daglicht er nog niet helemaal doorgekomen was en ik aangesproken werd door Albert (schoonbroer van clubgenote Marleen), bleef ik met hem een paar mokken warme drank nuttigen. Samen gewandeld hebben we niet want Albert ging een langere afstand stappen en de splitsing was meteen op de koer van het PPK. Ik schoof de voeten over het asfalt en ging, waar mogelijk, op een ondergrond dat niet glad was na het vriezen van de vorige nacht, intusen had ik besloten dat ik de kortste afstand, 6 km, zou volgen. Op luttele afstand van de rustpost in Kattem ging ik toch onderuit op een glibberig pad en besloot om ermee te stoppen en in Kattem te vragen of het mogelijk was mij terug naar de startzaal te brengen. Ik dronk maar eerst een kop warme chocomelk en een vriendelijke medewerker, van achter de toog, bracht me naar de startzaal, waarvoor hartelijk dank.

Het weer was anders wel goed: droog en zonnig, maar ja, 't is winter... Mijn foto's staan hier: https://picasaweb.google.com/9470hvds/9eNieuwjaarstocht14

04-01-2015 om 21:07 geschreven door Helga

28.12.2014: Door de sneeuwval van daags voordien hadden Annemie, Mark en ik afgesproken om 9 uur aan de startplaats bij de Bevegemse Vijvers te zijn, en we waren er alle 3 op tijd, ondanks de niet zo leuke verkeersomstandigheden.

We schreven ons op 't gemak in en om 't minste risico op glijpartijen op te lopen, hielden we ons aan de kortst aangeboden afstand, zijnde 6 km. Deze leidde ons over bensneeuwde en beijzelde paden naar Godveerdegem waar we voor een eindje het parcours voor de rolstoelen verlieten omdat we daar meer ijs verwachten dan op een ondergesneeuwd pad. We passeerden een garage waar gratis glühwein aangeboden werd, maar geen van ons had er zin in, dus we gingen verder naar Bevegem via het Park van Breivelde, waar we Kadees Lucia en Johan aantroffen. Een eind verder was dan de aankomst. Overigens was ik ergens te velde wel uitgegleden op een ijsplek en trok me recht aan de afsluiting (zo een als de mijne).

Het regende of sneeuwde tenminste niet, het bleef gewoon koud en dat winterweer zal zijn invloed gehad hebben op de uitslag want er waren slechts 1836 deelnemers, waarvan 18 Sportvrienden. Mijn foto's staan hier: https://picasaweb.google.com/9470hvds/Wafelentocht14

29-12-2014 om 21:07 geschreven door Helga

15.12.2014: BarraShopping

Daar heb ik enkele uren rondgewandeld, drie shorts gekocht in een winkel dat hier ook een keten heeft. Op de middagsnack moest ik nogal lang wachten, verder maakte ik foto’s van de leuke kerstversieringen. Eigenlijk wou ik naar ’t strand van Barra da Tijuca maar ik vond geen bus, ook niet in Ipanema, die ernaartoe reed dus nam ik maar de gebruikelijke bus 525 naar Alvorada. Daar moest de bus een iets andere weg nemen want er stond een andere bus in panne in het tunneltje.  De Expresso naar Salvador Allende was te lang, ik stond achteraan en kon niet uitstappen in de eerste halte, ook niet in de tweede, dus schoof ik door naar voren en kon uitstappen in Recreio Shopping, en daar de bus terug nemen. Toen ik thuis kwam, stond Tina een reisverslag op te maken, en Toni maakte een caipirinha, deed dat voor mij ook, dank, dat heeft gesmaakt!

16.12.2014: Lagoa Rodrigo de Freitas

Vandaag wandelde ik dat meer rond, de omloop langs een door fietsers en voetgangers te delen pad is 7,5 km lang en ik volgde het in wijzerzin. Onderweg passeerde ik een kajak club met trainingsfaciliteiten, een plek waar je een helikoptervlucht kan maken, verder kan je peddelen in een zwaantje of eendje, en er is een bruggetje naar een eilandje, maar dat is helaas privaat. Ik keerde dan terug naar de strandlaan van Ipanema en dronk een frisse caipirinha in een kiosk waar ze ook donker bier hebben.

Met bus 525 reed ik naar de terminus en daar bleek ik de directe bus naar Santa Cruz genomen te hebben, hoewel ik de vermelding “Directo” nooit op een bus of aankondiging van bussen gezien heb. In ieder geval, de eerste halte was Vendas de Veranda, een heel eind van Salvador Allende, ik stapte er pas om 20:21 uit en kon enkele minuten later terug keren.

17.12.2014: Recreio dos Bandeirantes

De bus- en metromaatschappijen hebben aan mij niets verdiend, vandaag.  Met het overzetbootje van Ocean Rio werd ik met enkele andere toeristen overgezet, van de oever moest ik de strandlaan oversteken en ik was aan het strand met een kiosk en gratis te bezetten strandstoelen en parasols. Zwemmen deed ik er niet – wie zou op mijn spullen passen? – wel kruiswoordraadsels oplossen in de zon, die gaandeweg stevig scheen. Intussen ging ik nog een snack eten en doorspoelen met een fris maltbier, want het WC was enkel voor klanten gratis. In de namiddag ging ik terug, zo tegen 4 uur, want onder de parasol was het te fris door de stevige zeebries, en in de zon was het te heet onder de voeten. Tussen de oever en de Casa vond ik nog een aapje in een boom, andere dieren heb ik er niet gezien, dus ook geen kaaimannen, volgens Pedro moeten die er echter zijn (er is alleszins plaats genoeg in het oevergewas om zich te verstoppen). In de Casa zwom ik enkele baantjes in het zwembad en ging me dan klaar maken voor de barbecue die Toni en Tina verzorgden. Ik was ruim op tijd om eerst nog in de Mundial een fles lekkere wijn te kopen, Braziliaanse vond ik er niet, dus werd het een Argentijnse Malbec-wijn.

Omdat ik, zoals Pedro, Toni en Tina, toch al ter plaatse was, was ik ook de eerste om aan te schuiven, aan de bar op het terras, waar ook de gemetselde barbecue staat. Enkele hapjes waren al klaar en de eerste pinten werden opengetrokken (alles in blik, dus ik hoefde geen glas). Tegen negen uur was iedereen aanwezig: behalve Olivier ook Suzi, een vriendin van de Fransman, Carlota, de vriendin van Pedro, en Marcio, een Braziliaanse collega van Toni. Met enkele instructies van Pedro zorgde Toni voor perfect gebakken stukken vlees, en er werd heerlijk getafeld en gezellig gebabbeld. Tijdens die praatjes werd afgesproken dat we ’s anderendaags gingen peddelen ergens bij Barra de Guaratiba.

Het was zo gezellig dat de barbecue tot ongeveer middernacht duurde.

18.12.2014: Barra de Guaratiba

Zoals afgesproken reed Olivier ons (Pedro, Tina, Suzi, Carlota en mij – Toni moest nog werken want ’s namiddags gingen hij en Tina terug naar Duitsland) naar Barra de Guaratiba, waar de peddels en planken gehuurd werden bij Ecomarambaia, nabij de Restinga da Marambaia, een heel eind van Recreio dos Bandeirantes.  Om op die planken (een beetje te vergelijken met surfplanken) te staan, is het best niets mee te nemen dat voor het peddelen niet nodig is. Helaas heb ik dus ook geen foto’s van de peddelpartij.  Hoewel de stroom ondiep was, deed ik alles om te vermijden om er toch in te vallen, dus ik bleef liever zitten, op de knieën of op ’t achterwerk, met mijn verbrande voeten in ’t water (die is toch te ondiep voor piranha’s en andere vissen met scherpe tandjes). Schildpadden zag ik niet (Pedro wel, onder een brug) maar wel een compagnie witte ibissen. Na een uur gaven we het materiaal terug aan Ecomarambaia en keerden terug. Onderweg stopte Olivier nog om te trakteren op fris kokoswater. Eerst zouden we zeevruchten gaan eten, maar blijkbaar was het beoogde restaurant niet open dus keerden we terug naar de Casa. Daar had Luciana voor een licht en lekker middagmaal gezorgd, en gezellig mee gegeten. Voor al die traktaties wou Olivier niet eens een bijdrage (zoals we de avond voordien wel deelden in de kosten van de BBQ, 30 R$ per persoon wat zeker billijk was).

Iedereen bleef ter plekke, ik vooral in de hangmat.  Om ongeveer 18 uur ging ik even 3 bushaltes van de Transoeste verder tot de winkel Shopping da Pedra, waar Pedro me attent op maakte wegens leuke souvenirs, maar de winkel sloot om 17 uur. Van wat ik in de etalage zag, kan ik echter in de Denderstreek ook mijn gading vinden: tuinversiering zoals fonteintjes. Ik was ruim op tijd terug om afscheid te nemen van Tina en Toni, zelfs nog om een pastel (wat in Argentinië een empanada heet) te verorberen.

19.12.2014: Jardim Botánico

Omdat het nog hoogzomer is met hogere temperaturen (ergens tussen 35 en 40°C) bezocht ik de botanische tuin. Helaas lijkt er geen bus te zijn van Pr. Gen. Osório (Ipanema) naar de tuin, dus ging ik te voet, een eindje het meer volgend. Ik bleef ongeveer 5 uur in de tuin, foto’s nemend, schuilend in de schaduw, de orchideeën en de bromelia’s in hun kassen bewonderend. Ik at een snack (zoals in Barra Shopping moest ik er weer lang op wachten) en spoelde die door met fris water. Het laatste bezoek was aan de kaktussen, want de plantjes die de naam geven aan de tuin, waren niet te bezoeken, dat hoekje was aan onderhoud onderhevig.

Met de bus reed ik tot bijna aan Pr. Gen. Osório (Ipanema), de Fazendola was net dicht, afgezien van het terras van hun pizzeria, dus ging ik even terug want aan de bushalte is ook een buffetrestaurant, waar ik mijn bordje vol schepte.

20.12.2014: Largo de Machado

Met bus en metro (in ’t weekend overstappen in Estació) naar metrostation Glória, en eindelijk vond ik de trap van Lapa naar Santa Tereza. Volgens de stadsgids moet je de Rua da Glória doorlopen en linksaf de Rua de Joaquim Silva gaan. Maar dan zie je de Trap van Selarón ook niet meteen, ik merkte die op omdat er een groepje mensen naar links stond te kijken en foto’s te nemen. Nog volgens de stadsgids zou hij nog steeds tegeltjes in ontvangst nemen om die ergens in te werken, maar volgens wikipedia is Selarón begin vorig jaar overleden, hij werd levenloos op zijn trap gevonden. Of er dan nog tegeltjes ingewerkt worden door iemand anders, is mij onbekend. Volgens Wikipedia is die trap een toeristische attractie (en dat klopt ook) maar er is geen enkele wegwijzer ernaartoe, zoals naar kerken, musea en theaters.  Goed, ik vond de trap en besteeg hem, behoorlijk wat foto’s nemend, o.a. van Belgische tegels. Die trap maakt ergens na 2/3 een bochtje naar rechts, naar nog meer leuke tegels. Waar geen tegeltjes ingewerkt zijn, zijn ze rood. Toen ik boven was, zou ik terugkeren, maar de trap ziet er nogal steil uit en trapleuningen zijn er natuurlijk niet (dat zou nogal misstaan op foto’s), dus keerde ik via de straat, Ladeira de Santa Teresa, terug en eens beneden, merkte ik op dat je de trap meteen ziet als je van de Rua da Lapa naar de Rua Teotônio Regadas gaat.

Even verder nam ik de metro naar Largo de Machado en op dat plein was een boekenmarktje al een maand aan de gang, nog tot en met 22 december. Ik kuierde daar natuurlijk rond alvorens in een zeer groot buffetrestaurant te gaan eten. Op het plein staan, behalve marktkraampjes, ook enkele fitnesstoestellen, speeltuigen voor senioren, en ik heb daar een eindje gestapt zonder omhoogstekende tegels, obstakels of passanten, kwestie van mijn eten al wat te verteren.  De kerk Nossa Senhora da Glória leek niet open, door de spijlen van de omheining slaagde ik er toch in foto’s van de kerststal te maken. Dan ging ik wat wandelen volgens de stadsgids, langs het kasteeltje van Flamengo, tegenwoordig zit daar het gemeentelijke Centro Cultural Oduvaldo Vianna Filho, het gebouw Praia do Flamengo (duidelijk van dezelfde architect als het grote Copacabana Palace), het gebouw Seabra en vandaar naar het Parque do Flamengo. Als ze er eens een andere naam voor zoeken: Parque dos Gatos.  Nog voor ik het park betrad, vielen mij de vele katten op, ik vermoed dat zij eten en drinken krijgen van naburige bewoners die in hun flat geen huisdieren mogen houden.  Het Flamengo park was ontworpen door Lota de Macedo Soares, en artiest Roberto Burle Marx (die in de buurt van Barra de Guaratiba gewoond heeft, men kan zijn villapark ook bezoeken maar alleen op vastgestelde dagen en uren en op afspraak). Het 120 ha grote park was voltooid in 1965. Het is inderdaad een groot park met speeltuigen voor kinderen, enkele sportpleintjes en veel wandelpaden. Ik wandelde langs de strandboulevard tot aan het eind, en keerde dan terug via Parque do Flamengo, wandelde langs voetbalvelden waar wedstrijden werden gespeeld.

In het metrostation van Flamengo kon ik mijn RioCard niet opladen, dus wandelde ik verder naar Botafogo, ging nog eens naar het winkelcentrum, maar alleen om gratis naar ’t WC te kunnen.  Nadien wandelde ik tot bij het strand en de jachthaven en bekeek het rustige leven daar, zittend in de schaduw. Ook in dat metrostation kon ik mijn RioCard niet opladen, dus betaalde ik maar een gewoon ticket (3,5 R$), en herlaadde mijn kaart in ’t BRT-station. ’s Morgens had Pedro het over lichte regen, maar die was wel erg licht: enkele druppeltjes.

21.12.2014: Ipanema

Bij het ontbijt vertelde ik aan Olivier dat ik naar Ipanema zou gaan, ’t is immers zondag. Meteen stelde hij voor met hem mee te rijden, hij had een werkafspraak en zou om 11 uur vertrekken. Terwijl hij en Suzi gingen zwemmen en nadien ontbeten, zat ik op ’t terras een oud Engels voetbalboekje te lezen. Om elf uur vertrokken we dus en ongeveer een half uur later stapte ik uit nabij het Gen. Osórioplein, hem hartelijk dankend, en een veilige terugreis (hij zou vertrekken terwijl ik hier nog rondslenterde) en leuke feesten wensend. Ik spendeerde mijn tijd dus op de strandlaan, slenterde tot aan het eind, want er is een herdenkingsplaat aan de wand van de weg naar Vidigal en verder. Op dat grote bord staat de naam Niemeyer, de naam ook van de laan die tot zeker São Conrado loopt, en ik dacht altijd dat die laan naar de eind 2012 overleden architect genoemd was, maar dat bleek dus niet waar. Dat bord is er geplaatst door de Braziliaanse automobielclub: op 22 oktober 1916 (terwijl de eerste Wereldoorlog zo ongeveer halfweg was in tijd) werd de Avenida Niemeyer ingehuldigd door het Eerste Nationaal Congres van de Wegen. De naamgever van die laan was Conrado Jacob de Niemeyer (op het bord staat Jacob, bij Wikipedia is het Jacó), dat moet wel familie zijn van de ingenieur, Álvaro Conrado de Niemeyer. Zeker van de architect, Conrado is met name de overgrootvader van Oscar. Ik zat er dus niet ver naast.  Intussen zag ik dat skateboarders die wilden kunstjes uithalen, daar hun eind strandlaan in Leblon  voorbehouden kregen van de stadspolitie (die overigens dezelfde slogan draagt als die van Denderleeuw-Haaltert: dienen en beschermen) na een officieuze snelheidswedstrijd waarvoor ik de vrij weg maakte. Ik bezocht ook de hippiemarkt en kocht er een souvenir voor mijn beste vriendin haar verzameling en ging intussen ook eten in de Fazendola.  Tevens permitteerde ik mij twee maltbieren (4% alcohol), water drink ik al genoeg, zeker 2 liter per dag, terwijl ik een regenwolk van ongeveer Barra da Tijuca overzee zag drijven.

Ik ging dan terug naar het plein voor de bus 525.  Na een poosje vertrok de bus maar de chauffeur bleek zijn weg niet goed te kennen, ineens waren we in parochie Gávea, de passagier voor mij wees hem dan de juiste weg en zo kwamen we toch weer op het juiste “pad” terecht. De rest van het parcours was de chauffeur bekend en de verplaatsing verliep vlot want hij reed flink door. In de terminal kocht ik een portie van 12 kaasbroodjes, at die eerst met veel smaak op vooraleer de groep staande reizigers voor de Transoeste te vervoegen. Bij het uitstappen in Salvador Allende zou het willen regenen, maar het bleef eens te meer bij gedruppel.

22.12.2014: BarraShopping

Vandaag bezocht ik dus alweer het winkelcentrum, maar vanuit Alvorada is dat niet evident met bus 525, die heeft wel een halte pal voor het winkelcentrum, maar niet aan de overkant van de Avenida das Américas, zo bleek al gauw… OK, dan reed ik maar mee naar Ipanema, in de vaste overtuiging dat er op maandag een gewone markt zou zijn (vier jaar geleden bezocht ik daar even de markt en kocht er toen kersen). Helaas, er was geen markt te zien, dus stapte ik uit, wachtte mijn beurt af, zoals anderen. De ontvangster zat nog wat in de schaduw te verpozen, ineens kwam een passagier aan en stapte meteen in, wellicht had hij ook een oplaadbare kaart (net als ik, maar ik wachtte dus gedisciplineerd), er steeg gemor op en daar kwam de ontvangster op af. Ze zette de ongeduldige op zijn plaats en nam dan haar plaats in, liet ons allen instappen.  Na een halte of zo kwam er een vrouw naast mij zitten die anderhalve keer zo breed was als ik (en ik had net genoeg aan 1 zitje, zo smal zijn ze), en ik zat niet op een voorbehouden plaats. Pas in Barra da Tijuca, nog niet op de winkellaan, ging ze elders zitten, naast een slankere jonge man (misschien haar zoon).

In het winkelcentrum, in de Lojas Americanas, kocht ik een nieuw paar havaianas want de andere waren toch een half maatje te klein. Na enkele uren sloffen echter bleek het stukje plastiek tussen mijn tenen te “snijden”, enfin, mijn voeten zijn dus niet gemaakt voor die havaianas. In het cybercafé van de Fnac betaalde ik 6 R$ om een half uurtje te internetten. Ik moest me virtueel inschrijven voor de terugvlucht van ’s anderendaags (dat kan van 30 uur voor de voorziene vertrektijd) en koos meteen ook mijn zitplaats, twintig plaatsen meer naar voor dan Air France had voorzien, zo ongeveer halfweg tussen de toiletten en de “keuken”. ’s Anderendaags zal ik me afvragen waarvoor ik die moeite deed… Ik keek dan nog gauw even op de website van “mijn” twee voetbalploegen, de ene behaalde wat beter resultaten dan de andere, maar alle 2 zijn ze nu met vakantie.

De rest van de tijd tot het donker werd spendeerde ik met eten van een buffet, rondkuieren, beetje zitten, een sudoku kopen, op ’t eindje een portie kaasbroodjes kopen en opeten. Toen ik buiten was (ongeveer 20 uur), was het dus donker en stond de kerstboom mooi in de lichtjes, ik ging er dan ook een zo goed mogelijke foto van nemen. Het was zoals gebruikelijk druk aan het busstation, ik kocht nog gauw een flesje koel water van een straatverkoper, en nam bus 525 naar Alvorada en de express naar Salvador Allende.

In de Mundial kocht ik 6 pakken koffie van elk 250 gr, zelfs aan de kassa van maximaal 20 producten ging het niet vooruit, en zo zijn er 4 kassa’s. rond 22 uur was het nog 27°C warm.

23-24.12.2014: Terug naar huis…

Ik pakte op ’t gemak mijn bagage, intussen had Pedro tijd om het ontbijt klaar te zetten.  Aan het ontbijt vroeg ik hem wat mijn schuld nog verder was, en dat was het bedrag dat op de bevestiging van mijn reservatie staat (ik vernam dan van hem dat Olivier ook het extra middagmaal van donderdag had getrakteerd), ik had natuurlijk niet genoeg cash op zak, dus wou ik geld trekken in de Barra World. Omdat het om een aanzienlijk bedrag ging, voerde Pedro me erheen, ik kon echter niet het volle bedrag afhalen, volgens hem omdat er al mensen onder dwang moesten geld afhalen voor criminelen, daarmee bleef hun schade beperkt. Ik paste dan bij met Dollars maar dan ontbrak nog een bedrag, en voor dat bedrag ging hij tanken, daarmee was de rekening betaald. Tja, als je geen kaartlezer hebt… Intussen had hij al een taxi besteld, want in die Transcarioca-bussen naar de luchthaven is geen plaats voorzien voor bagage, had ik twee weken eerder gemerkt.

Die taxi kwam er om half drie en intussen had ik zitten puzzelen. Het was nogal druk op de weg en het duurde zijn tijd eer ik kon uitstappen, maar het kostte toch minder dan de 150 R$ waar Pedro van gesproken had, nl 106 R$, inbegrepen de bagagetoeslag. Ik zette nog geen voet binnen of werd al aangesproken om geld te wisselen met iemand die daar rond hing, maar daar ging ik natuurlijk niet op in, waarop hij een andere toerist aansprak. Ik liet mijn bagage in plastiek inpakken en gaf het dan af aan een medewerkster aan de incheckbalie, zodat ik kon rondwandelen. Maar veel te wandelen is daar niet, in vergelijking tot de luchthaven in Zaventem, al kocht ik een etage hoger een doosje met 5 flesjes cachaça en een plak zwarte chocolade van Zwitserse makelij. Bovendien was het vliegtuig nog eens in vertraging (hij stond er evenwel al), die vertraging zou evenwel ingehaald worden (en dat was gelukkig ook zo). Eerst mochten de bijzondere mensen inchecken, en dan het “plebs”.  Ik zat nog niet goed neer of ik werd al gevraagd van plaats te wisselen. Toen ik zag waar ik terecht kwam, beklaagde ik het mij meteen en beloofde mezelf dat nooit meer te doen. Voor mijn goedheid werd ik gestraft met een plaats naast de wand, niet eens aan een venstertje, wat mijn bewegingsvrijheid serieus inperkte. Per slot van rekening heeft iedereen de kans zijn plaats te kiezen via de website van Air France. Mijn humeur zakte dan ook tot de temperatuur die in België heerste.  Een geluk dus dat de vertraging inderdaad ingehaald werd en ik tegen 8 uur ’s anderendaags die krappe plaats kon verlaten (na twee maaltijden, twee flesjes witte wijn en wat spelletjes). Ik had trouwens intussen mijn schoeisel verwisseld en mijn fleece aangetrokken.  Nog voor de echte pascontrole moest iedereen zijn paspoort al eens laten zien, en dan dus zijn beurt afwachten. De bagage van een andere vlucht toerde nog  rond op de band dus ging ik eerst nog eens naar ’t WC, en toen ik mijn ingepakte reistas beet had, zocht ik naar het treinstation. Ik moest me dan nog eerst aanmelden bij Air France voor mijn zitje in de Thalys, die overigens met vertraging was… Op het perron voor die Thalys-trein stonden medewerkers van Air France die de keuze gaven om de bagage bij te houden of in een apart rijtuig op te bergen, ik koos voor dat laatste. De Air France reizigers werden dan ook de juiste wagons aangewezen. Die bagage werd in Brussel Zuid rap gelost (een beetje als van een reisbus) en ik kon dus op zoek naar een trein naar huis, waar ik niet lang hoefde op te wachten (lang genoeg om rap een Metro door te bladeren), het werd er ene naar Aalst. Omdat het kerstavond was, vond de NMBS dat drie rijtuigen genoeg was, een geluk dat ze niet te nauw rekende, ik kon zitten. En zo kwam ik veilig, voorspoedig en vooral nat – want hier regende het wel – thuis.

Die twee weken pure zonne-energie hebben me goed gedaan (al zette ik mijn voeten wel in de fik en de blaren). Met mijn keuze voor deze B&B heb ik goed gekozen, maar er zijn toch enkele tekortkomingen: er was plaats voor een TV in de grote wandkast, maar er was geen TV en bij die in de ontbijtkamer lag geen afstandsbediening. De afwerking is ook niet 100% perfect, er zitten nog gaten in de muur waardoor draden zichtbaar zijn. En als het raam niet 100% sluit is een spuitbus tegen muggen en ander ongedierte niet efficiënt genoeg (of je moet op de muggen individueel mikken, dan vallen ze van hun stokje ). Maar de vriendelijkheid van Pedro en vooral zijn moeder en Luciana maakten veel goed. Of het echt voor toeristen als ik geschikt is, weet ik niet juist, volgens Pedro zijn de gasten meestal mensen op dienstreis die in het niet zo verre conferentiecentrum moeten zijn, hotels zijn nu eenmaal tamelijk duur. Het is was wat afgelegen (en dus rustig in de veilige wijk vol grote villa’s), maar de busverbindingen zijn OK, zeker met die twee lijnen van de BRT. Binnen een paar jaar moet het nog beter worden, met een vierde metrolijn en de Transolimpico, nog een verbinding van de BRT. Brazilianen zijn over ’t algemeen in alle geval vriendelijk, behalve als ze een bus of metro moeten nemen, de mensen die willen/moeten uitstappen, zouden ze liever terug duwen en mee instappen.  En voetgangers worden ginds nog minder in de watten gelegd als hier.

Toen ik thuis was en mijn mailboxen opende, bleek Air France mijn opinie gevraagd te hebben over de heenvlucht, ik hoop op nog zo’n verzoek betreffend de terugvlucht, dan zeg ik eens goed mijn gedacht over dat plaatsen wisselen.  Het is niet omdat iemand alleen reist, dat die altijd zijn plaats zou moeten afstaan, zeker als de mogelijkheid geboden wordt je plaats te boeken op de website.

Mijn fotoalbum staat hier: https://picasaweb.google.com/9470hvds/RioDeJaneiro14

X

29-12-2014 om 20:31 geschreven door Helga

08.12.2014: Vertrek naar Rio de Janeiro

Ondanks de provinciale staking die Brussel en de twee Brabantse provincies trof, ben ik toch in Brussel Zuid (per stipte taxi) en Parijs Charles de Gaulle (alternatieve en al even stipte bus georganiseerd door Air France) geraakt.  In Brussel Zuid heeft Air France een kantoortje en daar ontving ik mijn boordkaart al. Bij aankomst in Charles de Gaulle ging het vlot naar terminal 2E waar ik wachtte om in te schepen voor de vlucht van 23:20 uur.

09.12.2014: Aankomst in Rio de Janeiro

Na een avondmaal, wat filmpjes en muziekjes, het ontbijt en een poging tot slapen, kwam ik in Rio nog voor 07:50 uur (eerder half acht) aan. En van dan was ’t gedaan met stiptheid. Iedereen moest lang wachten voor de pascontrole (ik ging intussen zelfs mijn schoenen en kousen verwisselen voor sandalen), maar de reistas stond dan toch al op de band toen ik daar geraakte. Ik sleurde ermee naar een loket van de BRT, niet de Belgische radio en TV maar de snelle busdienst (Bus Rapid Transit) die twee lijnen uitbaat, de Transcarioca en de Transoeste. Ik kocht er een RioCard met 3 R$ (nog geen euro!) op geladen, daarmee geraak ik tot bijna aan mijn verblijfplaats. Bizar genoeg is er in de Transcarioca die de luchthaven met Barra da Tijuca (waar de terminal Alvorada is) geen plaats voorzien voor bagage, zodat ik moest mijn plan trekken met de grote reistas. Eens in de terminal aangekomen kreeg ik de suggestie de express naar Santa Cruz te nemen en in Salvador Allende af te stappen. Gelukkig was er nu niet veel volk en ik kon ook nu zitten. Toen ik uitgestapt en de Av das Americas was overgestoken, vroeg ik naar de juiste richting voor de B&B, maar niemand wist dat daar goed en stuurde me compleet de verkeerde richting uit. Op de duur nam ik een taxi die er net passeerde, maar de chauffeur wist het ook niet, al reed hij toch al de goeie richting uit (ik had een Google plannetje uitgeprint)… Hij belde dan naar de uitbater en die stuurde hem in de goede richting. Even bizar is dat de naam en de straat anders opgegeven staat op de website waar ik boekte, het heet niet Rock in Rio maar Casa da Bier (van Beatrice) en het ligt niet in Av. Djalma Ribeiro maar in de tweede straat rechts (na de wachtpost) van Village Marapendi. In alle geval, de uitbater, Pedro, stond me op te wachten en heette me hartelijk welkom. Ik kreeg alvast een glas koel water (hij heeft zo’n koelsysteem in de keuken staan, dat zal nog dikwijls van nut zijn ) en toen dat op was, werd ik naar mijn kamer geloodst, Luciana, de huishoudhulp, droeg mijn reistas boven. De kamer was gewoon, met dubbel bed, grote kleerkast, nachttafeltje, zitbank en uitzicht op een binnenkoertje. De badkamer is met wastafel, WC, douche en sproeiertje.

Ik verfriste me eerst en ging dan naar Barra World omdat ik wat Braziliaans geld moest hebben (ik had de taxichauffeur cash betaald), dat vond ik dan op de eerste verdieping in ’t Nederlands hoekje. Zoals de naam het laat vermoeden, staat er ’t een en ’t ander uit andere werelddelen (vooral Europa) met de scheve toren van Pisa pal naast het Dogenpaleis van Venetië… Nadat ik wat geld had opgehaald, ging ik naar een buffetrestaurantje (waar je betaalt volgens het gewicht dat op je bord ligt), at er smakelijk en kuierde dan wat rond vooraleer terug te keren naar de Casa. Daar maakte ik kennis met een van de drie andere gasten, Toni, die er samen met zijn vrouw (of vriendin)Tina was. Ik genoot van de hangmat en ging dan naar de aanlegsteiger voor de bootjes naar de overkant van het meer van Marapendi, maar ik was te laat om nog mee te varen (gratis, want aan mijn kamersleutel hing ook een kartonnen jeton voor dat bootje). Op de terugweg passeerde ik een voetbalpleintje waar kinderen van het Flamengo-schooltje aan ’t trainen waren, intussen at ik een snack en spoelde die door met donker bier. In de Casa las ik nog wat op ’t terras, daarvoor koos ik dan ook voor een B&B met tuin.

10.12.2014: Maracanã

Na het ontbijt, wanneer ik ook met Tina en Fransman Olivier kennis maakte, vertrok ik met de Transoeste en de Transcarioca tot halte Vicente de Carvalho, daar stapte ik naar het metrostation met dezelfde naam tot station Maracanã. Vier jaar geleden bezocht ik het stadion al, maar toen waren ze naarstig aan het werk met de verbouwingen voor het Wereldkampioenschap voetbal. Toen was het bezoek alvast met gids en het kostte 10 R$, nu kon men kiezen tussen een bezoek met gids (36 R$) en zonder (24 R$), bij deze laatste moest ik niet wachten, dus koos ik hiervoor. Binnen in het stadion kreeg ik dan een plannetje en de melding dat een paar ruimtes niet te bezoeken was wegens in voorbereiding voor een evenement. Wat ik dan wel bezocht, waren de tribunes: gewone, eretribune, de plaatsen voor de media: pers en rechtstreekse verslaggeving, verder ook de dug-out met lederen zetels en een kleedkamer met shirts van enkele spelers, helaas geen Belgen zoals Hazard of Courtois. De winkel is nu ook groter dan vier jaar geleden maar nog altijd (ongeveer 3 tot 4 keer) kleiner dan dat van HSV (zelfs de winkel nabij het stadhuis is nog groter), waar een stadionbezoek overigens gratis is.

Ik nam dan de metro verder naar Ipanema, waar ik wandelde tot in Copacabana, onderweg passeerde ik een laan gewijd aan een vorige koningin (die van de Kon. Elisabethwedstrijden voor piano, viool of zang) en in die straat een standbeeld voor haar man, Albert I. Ik keerde terug met twee metro’s en twee BRT-bussen. De werkwijze om de Transoeste te vullen is nogal bijzonder: eerst stappen de mensen in die recht hebben op een speciale plaats: ouderen, mobiel gehandicapten, zwangeren, ouders met een kind op de schoot, passagiers met obesitas. Dan mogen anderen die willen zitten instappen. Dan rijdt de bus een eindje verder en stappen zij op die blijven staan. En dat was wat ik van dan af deed, omdat ik in het eerste station uitstapte.

11.12.2014: Centrum

Na het ontbijt met Olivier (Toni en Tina waren voor enkele dagen naar Paraty) belandde ik met het openbaar vervoer (bussen en metro) in Cinelândia, zo genoemd door de Carioca’s omdat er zoveel cinema’s in de buurt zijn (of waren). Nabij het metrostation zijn het Museum voor Schone Kunsten, de Nationale Bibliotheek (nu in restauratie, alvast van de gevel, want die was ingepakt), het Stadstheater en het stadhuis. Voor een bezoek aan het Stadstheater stond een lange file, en ik had geen zin in wachten, dus ging ik naar de kathedraal van Sint Sebastiaan. Hoewel het niet uitziet als de kathedralen die we in Europa kennen, is het niet ontworpen door Niemeyer maar door Edgar Fonseca. Ze is gebouwd tussen 1964 en 1979 en heeft een externe diameter van 106 meter en een interne diameter van 96 meter. Kenmerkend voor het gebouw zijn de vier kleurige glas-in-betonvensters van elk 64 meter hoog die over de gehele hoogte van de kerk doorlopen. In het plafond worden deze vensters verbonden door een lichtend kruis. De kerk heeft een vrijstaande klokkentoren en biedt plaats aan 20.000 mensen. Ik keek er op mijn gemak eens rond en nam wat foto’s waarna ik op zoek ging naar de tegeltrap van Lapa naar Santa-Teresa, doch niet vond, wel het witte aquaduct waarop normaal de bondinho (tram) rijdt, maar die is blijkbaar al enkele jaren niet in gebruik na een ongeluk. Volgens wat ik op Wikipedia vind is dat ongeluk, waar 6 mensen het leven verloren en minstens 50 anderen gewond werden, gebeurd eind augustus 2011, toen een tram ontspoorde. Sindsdien is de heropstart steeds weer uitgesteld en zou het pas in 2015 plaats vinden.

Ik spoorde dan maar naar Botafogo omdat ik dat reuzenrad, waarvan ik via Facebook vernam, wou zien. In het winkelcentrum is een panoramisch terras, maar van daar zag ik ook geen reuzenrad, misschien stond het er tijdelijk? Ik genoot wel van het uitzicht, maar dat zie je nog beter van op het strand. J Met metro en 2 bussen ging het terug naar “huis”.

12.12.2014: Niterói

Met bussen en metro reed ik naar de ferryhaven voor de overzet naar Niterói. Daar en nabij de ferryhaven is de busterminal van het eiland en met bus 47B reed ik een eind verder. Ik zag een modernistisch gebouw, dacht dat dit al het MAK (Museum voor Actuele Kunst) was maar vond geen toegang. In de buurt was een buffetrestaurant waar ik eerst maar mijn middagmaal nam, en bij het afrekenen naar dat museum vroeg. Bleek dat ik te vroeg afgestapt was, ik moest nog een eind verder met die bus, en toen kwam ik inderdaad in de buurt van het museum aan. Ik moest 10 R$ betalen, maar men kon me niet terug geven op 50 (bizar, want ik was er niet alleen), ik mocht dan maar gratis binnen, twee van de drie expositieruimtes waren toch niet open voor bezoekers. Wat ik daar zag, ging mij boven mijn petje (en deden me denken aan de lessen handwerk in ’t lager secundair…): geometrische kleurvakken op canvas of een andere achtergrond en een paar objecten, die werken behoorden toe tot een Braziliaan met Italiaanse familienaam. Ik ging dan maar terug buiten, wachtte op de bus, keek intussen rond want het uitzicht was er leuk. Terug bij de busterminal kuierde ik eerst wat rond in de winkelgalerij (deze geeft via verschillende gangen toegang tot de juiste perrons in die terminal).

Eens terug op het vasteland nam ik de metro tot Copacabana, verder dan Sequiera Campos reed hij niet, wellicht door een defect. Ik ging naar de strandlaan en nam daar naar Alvorada een fraaie bus, maar met te ver neergeklapte rugleuning en ik kon die niet verstellen. Ter hoogte van Barra Shopping botste deze bus tegen een andere, dat duurde een tijdje voor de formaliteiten maar op de duur reed hij dan toch verder. Hij passeerde ook Alvorada zonder daar te stoppen, en ik zag dat hij ook voorbij Salvador Allende zou rijden. Omdat hij er moest stoppen voor het verkeerslicht, vroeg ik of ik mocht afstappen, en dat kon. Ik ging dan even supermarkt Mundial binnen, maar daar stonden geen frisdranken noch bieren in de ijskast, nadien kuierde ik nog wat in Barra World rond.

13.12.2014: Centrum

Met bussen en een metro kwam ik opnieuw in het centrum terecht, ik treuzelde echter wat te lang en de Kandelaarskerk was gesloten toen ik er aan kwam. Ik ging ook een paar keer door de Rua do Ouvidor, via Facebook weet ik dat daar een café-restaurant met terras op straat is waar drie keer in de week gratis muziek aangeboden wordt, en op zaterdag is dat samba. Ik heb er, na 13 uur, inderdaad iemand horen en zien zingen, niets dat ik ken maar op een tafel zag ik wel een paar flesjes Belgisch witbier (anders zie ik dat alleen in de supermarkt), de Brazilianen genieten daar dus ook van.  Op Praça Pio X was een marktje waar ik een lang bezoek aan bracht, evenwel zonder iets te kopen. Ik nam dan de metro terug naar Ipanema, at er in de Fazendola op het Gral. Osorioplein en keerde terug naar huis, onderweg begon het te regenen, dus ik kon mijn cape eens gebruiken. Daar nam Annaluz (de moeder van Pedro) de zaken waar tijdens het weekend. Nadat ik me verfrist en wat gelezen had, deelde ik een pint (Skol) met haar en we babbelden wat (haar Engels is zo goed als mijn Portugees). Tijdens het kaartjes schrijven op de kamer, viel de stroom uit voor een paar uur, Annaluz kwam me twee kaarsen en een aansteker brengen, zette een kaars op een glazen schaaltje en stak de kaars aan om het met het vet vast te zetten op het schaaltje.

14.12.2014: Ipanema

Annaluz zei me de kaarsen te houden, je weet maar nooit, het bleek echter niet meer nodig. Met bussen en metro’s reed ik naar Ipanema, want ’t was zondag en dan mogen zwakke weggebruikers op de drie stroken bij het strand van de strandlaan wandelen, fietsen, skaten en wat verder nog. Bizar is dat fietsers die toch op het fietspad bleven, er geen wandelaars op duldden. ’s Middags at ik bij Fazendola, verder bezocht ik de hippiemarkt en wandelde verder over de strandlaan. Tot op een gegeven moment een grote groep een wedstrijd hield, wellicht gesponsord door biermerk Skol, want de deelnemers hadden een glas of blik bier vast, de ene liep al sneller dan de andere.

Terug thuis was Pedro terug van zijn weekend en hij had een kennis meegebracht. Ik ging er wat bij zitten (lezen in een oud Engels voetbaltijdschrift) maar ging toch naar de kamer want die kennis rookte ferm stinkende en op de adem pakkende zelf gerolde sigaretten.

Mijn fotoalbum staat hier: https://picasaweb.google.com/9470hvds/RioDeJaneiro14

29-12-2014 om 20:20 geschreven door Helga